Search

ÖzetAmaç: Diabetik nefropati (DN) son dönem böbrek yetersizliğinin önemli bir nedenidir. Vasküler hastalıklarda kullanılan ve anti-inflamatuar özellikleri olan pentoksifilinin diyabetik nefropatide olumlu etkileri olabileceği öne sürülmüştür. Bu çalışmada DN nedeni ile takipte olan ve pentoksifilin kullanan hastaların tedavi öncesi ve sonrası dönemdeki böbrek fonksiyonları ve proteinürileri değerlendirilmiştir. Gereç ve Yöntemler: Kliniğimizde takipte olup pentoksifilin (1200 mg/gün) tedavisi alan 36 diabetik nefropati hastası retrospektif olarak tarandı. Tedavi başlanmadan önceki 3. ve 6. ay; pentoksifilin tedavisinin 3., 6., 9. ve 12. aylardaki günlük proteinüri miktarı ve eGFR (estimated glomerular filtration rate, tahmini glomerüler filtrasyon hızı) değerleri kayıt edildi.Bulgular: Çalışmaya alınan 36 hastanın ortalama yaşı 51.9±12.3 yıl, 12’si erkek ve 16’sı Anjiotensin dönüştürücü enzim (Angiotensin converting enzyme inhibitor, ACEİ) ya da Anjiotensin reseptör blokeri (Angiotensin receptor blocker, ARB) kullanıyordu. Pentoksifilini 23 hasta ≤6 ay (A grubu) 13 hasta >6 ay (B grubu) süre kullanmıştı. Proteinüri miktarı ve eGFR kaybı yönünden her iki grupta anlamlı farklılık saptanmadı. Sonuç: Çalışmamızda diabetik nefropatili hastalarda 1 yıllık takip sırasında pentoksifilin tedavisinin proteinüri miktarı ve eGFR kaybına etkisi saptanamamıştır., Objective: Diabetic nephropathy (DN) is an important cause of end stage renal disease. It has been suggested that pentoxifylline, which is used for the treatment of vascular diseases, has anti-inflammatory properties and may have positive effects on diabetic nephropathy. In this study, we aimed to investigate the effect of pentoxifylline treatment on renal functions and proteinuria levels in patients with DN.Material and Methods: Thirty-six DN patients treated with 1200 mg/day pentoxifylline were screened retrospectively. Twenty-four-hour proteinuria and estimated glomerular filtration rate (eGFR) values were recorded at 3rd and 6th months before starting treatment and at 3rd, 6th and 12th months of pentoxifylline treatment.Results: The average age was 51.9±12.3 years. In this patient cohort, 12 were male and 16 were using angiotensin-converting enzyme inhibitor (ACEI) or angiotensin receptor blockers (ARB). Twenty-three patients used pentoxifylline for less than 6 months (group A) and 13 patients used it for more than 6 months (group B). There was no difference between groups A and B regarding the amount of 24-hour proteinuria (Group A: 3.76±2.49 g/day, Group B: 4.72±3.20 g/day, p=0.423) and loss of eGFR (Group A: 37.98±31.2 ml/min, Group B: 34.00±29.99 ml/min, p=0.846).Conclusion: In this study, the effect of pentoxifylline on proteinuria and eGFR loss was not observed in patients with diabetic nephropathy during 1-year follow-up.

Purpose: The aim of this study was to investigate the incidence of left ventricular geometric patterns in patients with chronic kidney disease (CKD).Materials and Methods: A total of 162 patients (100 males) with stage 2–5 CKD were included in the study. Patient age was between 17 and 79 years. Left ventricular geometry (LVG) patterns were calculated as left ventricular normal geometry (LVNG), left ventricular concentric remodeling (LVCR), concentric left ventricular hypertrophy (cLVH) and eccentric left ventricular hypertrophy (eLVH) by echocardiographic parameters.Results: The incidence of LVH was 45.1%. LVG patterns were found as follows: eLVH in patients 18(11.1%), cLVH in 42(25.9%), LVCR in 51(31.5%), and LVNG 51(31.5%). LVNG was found 10.38% and 34.27% in CKD stage 2 and dialysis, respectively. LVCR was as high as 62.3% in CKD stage2. cLVH and eLVH were found as 35.92% and 29.13% in stage 5 non-dialysis and dialysis, respectively. There was a relationship between clinical characteristics and LVG as follows age and GFR with LVCR, HbA1C and serum levels of albumin and sodium with cLVH, and age and serum albumin with eLVHConclusions: In our CKD patients, abnormal LVG was found as earlier as CKD stage 2. The incidence of cLVH and eLVH was higher in advanced stages of CKD. Nontraditional factors such as volume status and nutrition were also crucial for left ventricular remodeling., Amaç: Bu çalışmanın amacı kronik böbrek hastalığı (KBH) olan hastalarda sol ventrikül geometrisi (SVG) çeşit ve sıklığını araştırmaktır.Gereç ve Yöntem: Evre 2-5 KBH’lı, yaşı 17-79 aralığında, 100’ü erkek toplam 162 hasta çalışmaya dahil edildi. SVG ekokardiyografik parametrelere göre; sol ventrikül normal geometrisi (SVNG), sol ventrikül konsantrik remodelling (SVKR), konsatrik sol ventrikül hipertrofisi (SVKH) ve eksantrik sol ventrikül hipertrofisi (ESVH) olarak hesaplandı.Bulgular: Hastalarımızda SVH sıklığı % 45.1 idi. SVG paternleri: ESVH 18 (% 11.1), KSVH 42 (% 25.9), SVKR 51 (% 31.5) ve SVNG 51 (% 31.5) saptandı. SVNG evre 2 KBH ve diyaliz hastalarında sırasıyla %10.38 ve %34.27 idi. SVKR, evre 2 KBH’da yüksek sıklıkta (% 62.3) saptandı. Non-diyaliz evre 5 KBH ve diyaliz hastalarında KSVH ve ESVH sıklığı sırasıyla % 35.92 ve % 29.13 bulundu. Klinik özellikler ile SVG değerlendirildiğinde; yaş ve GFR SVKR ile, HbA1C, serum albumin ve sodyum seviyeleri KSVH ile, yaş ve serum albumin ESVH ile ilişkiliydi.Sonuç: KBH hastalarımızda, evre 2 KBH aşamasında bile anormal SVG saptandı. KBH’ın ileri evrelerinde KSVH ve ESVH insidansı daha yüksekti. Volum durumu ve beslenme gibi geleneksel olmayan faktörler de sol ventrikül yeniden şekillenmesinde önemliydi.

ÖZET Normotensif bireylerin klinikte ölçülen kan basıncı değerlerinin, günlük kan basıncı ölçümlerinden sürekli olarak yüksek bulunması Beyaz Gömlek Hipertansiyonu olarak adlandırılmaktadır. Primer hipertansiyonu olan olgularda klinikte ölçülen kan basıncının, normal yaşamda ölçülen kan basıncından yüksek olması ise Beyaz Gömlek Etkisi olarak bilinmektedir. Klinik önemi, uç organ hasan ve patogenezi tartışmalıdır. Bu araştırmada 10 sağlıklı kontrol ile 20 beyaz gömlek etkisi olmayan primer hipertansiyonlu, 20 beyaz gömlek etkisi olan primer hipertansiyonlu ve 20 beyaz gömlek hipertansiyonlu hasta karşılaştırıldı. Olguların serum lipid düzeyleri, plazma norepinefrin düzeyleri, vücut kitle indeksleri ve ekokardiyografı ile sistolik ve diyastolik fonksiyonları değerlendirildi. Trigliserid değerleri kontrollerde 93.30±29.50 mg/dl, primer hipertansiyonlularda 152.05+53.20 mg/dl, beyaz gömlek etkisi olanlarda 156.05±43.04 mg/dl ve beyaz gömlek hipertansiyonlularda 205.30±76.10 mg/dl idi. Beyaz gömlek hipertansiyon grubu ile kontrol grubu arasındaki farklılık önemli idi (p

ÖZET Gebeliğin önemli bir komplikasyonu olan preeklampsinin etyolojisi tam olarak bilinmemektedir. Patogenezde tromboksanA2/PGl2 oranının artması, vazokonstriksiyon, endotel zararlanması ve yaygın iskemi suçlanmaktadır. Bu olaylar sonucu açığa çıkan serbest oksijen metabolitleri nötralize edilemediği durumlarda; lipid, karbonhidrat, DNA gibi moleküllerle bağ oluşturup onların yapısını bozar ve hücre lizisine kadar giden bir seri reaksiyon başlatır. Çalışmamızda oksidatif stresin preeklampsi ve komplikasyonlarında patogenetik rolünü araştırdık. Bu amaçla 1997-1998 yıllarında Çukurova Üniversitesi Tıp Fakültesi Dahiliye Yoğun Bakım ünitesinde peripartum akut böbrek yetmezliği nedeniyle izlenen 17 olgu incelendi. Kontrol grubu olarak 11 preeklamptik, 11 sağlıklı gebe ve 11 sağlıklı kadın kullanıldı. Tüm olgularda eritrosit süperoksit dismutaz, glutatyon peroksidaz ve plazma malondialdehit düzeylerine bakıldı. Hasta grubunda ölçümler; yatışta, diürezin başladığı ve böbrek fonksiyonlarının düzeldiği dönemde yapıldı. Kontrol gruplarında ölçümler bir kez yapıldı. Hasta grubunda ölçülen üç SOD, GSHPx ve MDA değerleri bir birleri ile karşılaştırıldığında fark her biri için anlamlı idi (p< 0.05 hepsi için). Kontrol grupları arasında SOD, MDA değerleri farklı değildi. Ancak GSHPx preeklamptiklerde ve sağlıklı kadınlarda farklıydı (p< 0.05). Hasta grubunun ilk iki SOD, GSHPx, MDA değerleri kontrol grupları ile karşılaştırıldığında farklılık anlamlı idi (p

Amaç: Çalışmanın amacı Ç.Ü.T.F Balcalı Hastanesi nefroloji polikliniğinde takip edilen böbrek nakilli hastalarda periferik ve santral aortik kan basıncının hedef organ hasarı ile ilişkisinin incelenmesidir.Gereç ve Yöntem: Bu çalışmada Ç.Ü.T.F Balcalı hastanesi nefroloji polikliniğinde takipli 46 hastanın ofis – gündüz ambulatuar brakiyal ve santral aortik kan basınçları ölçülmüştür. Çalışmaya alınan tüm hastaların elektrokardiyografik ve ekokardiyografik olarak sol ventrikül hipertrofi durumu ve spot idrarda albuminüri ve proteinüri durumu incelenmiştir. Kan basıncı değerleri ile hedef organ hasar belirteçlerinin ilişkisi incelenmiştir. Verilerin değerlendirilmesinde SPSS 22.0 paket programı kullanılmıştır.Bulgular: Böbrek nakilli hastalarda gündüz ambulatuar brakiyal kan basıncı, ofis kan basıncı değerlerine göre daha yüksek bulunmuştur(hipertansif hasta grubunda: 135,6/85,6 mmHg ve 121,8/77,5 mmHg; normotansif hasta grubunda: 118,8/77,6 mmHg ve 101,6/62,5 mmHg). Ofiste yapılan ölçümlerde normotansif olan hastaların bir kısmının [7(%15) hasta] ambulatuar kan basıncı ölçümü yöntemi ile hipertansif olduğu görülmüştür. Santral aortik sistolik kan basıncı, brakiyal arter sistolik kan basıncına göre daha düşük bulunmuştur(santral aortik basınç ortalaması:123±23 mmHg; minimum:87,5 mmHg-maksimum:213,8 mmHg). Sol ventrikül kitle indeksi ve proteinüri yüksekliği ile santral aortik sistolik basınç(sırasıyla p=0,015 r=0,358 ve p=0,022 r=0,499), periferik kan basıncına göre daha fazla ilişkili bulunmuştur(sırasıyla p>0,05 ve p=0,049 r=0,356). Ayrıca istatiksel olarak anlamlı olmamakla birlikte ACE-İ kullanan hastalarda sol ventrikül hipertrofisi daha az görüldüğü tespit edilmiştir(p>0,05).Sonuç: Böbrek nakilli hastalar ofiste bakılan kan basıncı değerleri normal seviyelerde olsa dahi ambulatuar kan basıncı ölçümü ile kontrol edilmelidir. Hipertansif hastalarda hedef yalnızca brakiyal arter basıncını düşürmek değil, santral aortik sistolik kan basıncının da yaşa göre olması gereken aralıkta tutulması, hedef organ hasarı gelişimini önleyebilir. Objective: The objective of this study is to evaluate the relation between the end-organ damage and peripheral and central aortic blood pressure in the kidney-transplanted patients followed up in the nephrology outpatient clinic of Ç.Ü.T.F. Balcalı Hospital. Materials And Methods: In this study, we measured the brachial and central aortic blood pressure of 46 follow-up patients under daytime ambulatory and office conditions in the nephrology outpatient clinic of the Ç.Ü.T.F. Balcalı Hospital. In all patients, electrocardiographic and echocardiographic findings of the left ventricle hypertrophy, albuminuria and proteinuria in spot urine samples were evaluated. The relation between blood pressure levels and end-organ damage markers were investigated. SPSS v.22.0 software program was used for the calculations of the data.Results: In kidney transplanted patients, we found that the daytime ambulatory brachial artery blood pressure was higher than the blood pressure levels in the office(in hypertensive patients: 135,6/85,6 mmHg and 121,8/77,5 mmHg; in normotensive patients: 118,8/77,6 mmHg and 101,6/62,5 mmHg). We observed that some of the patients[7(%15) patients] who were normotensive during the measurements in the office, became hypertensive with the ambulatory blood pressure measurement methods. We found also out that the central aortic systolic blood pressure was lower than the brachial artery systolic blood pressure(the average central aortic pressure:123±23 mmHg; minimum: 87,5 mmHg -maximum: 213,8 mmHg). There was a more significant correlation between the left ventricle mass index and high level of the proteinuria and central aortic systolic pressure(respectively p=0,015 r=0,358 and p=0,022 r=0,499) than the peripheral blood pressure (respectively p>0,05 and p=0,049 r=0,356). Furthermore, we determined that the left ventricle hypertrophy was less common in patients using ACEIs, although not statistically significant(p>0,05).Conclusion: Kidney-transplanted patients should be evaluated with ambulatory blood pressure measurements, even if they have normal blood pressure levels during the measurements in the office. In the hypertensive patients, the aim of the therapy is not only to decrease the brachial artery pressure. Keeping the central aortic systolic blood pressure in the proper interval adjusted according to the age, may prevent the development of the end-organ damage. 81

Giriş ve Amaç: Böbrek nakli kronik böbrek yetmezliğinde morbidite ve mortalite açısından en önde gelen tedavi yöntemidir. Böbrek nakli olan olgularda greft yaşam süresinin uzaması nedeniyle kronik komplikasyonlarla daha sık karşılaşılmaktadır. Osteopeni ve osteoporoz, böbrek nakli sonrası en sık görülen kemik hastalığı olup kemik mineral dansitometrisinde azalma ile karakterizedir ve nakil sonrası önemli morbidite-mortalite kaynağıdır. Nakil sonrası ilk 6 ayda önemli kemik kaybı gelişir. Kemik hastalığının ciddiyetini belirleyen en önemli faktörler; diyaliz süresi, sekonder hiperparatiroidizmin şiddeti, kullanılan immünsüpressif ilaçların dozu-süresi, böbrek fonksiyonları ve Vitamin D3 düzeyidir. Bu çalışmada böbrek nakli alıcılarında kükürtlü bir aminoasit olan homosisteinin, kemik ve mineral metabolizması ile ilişkili olan parathormon, aktif vitamin D3 ve kemik mineral dansitometri parametreleriyle ilişkisini incelemeyi amaçladık.Gereç ve Yöntem: Bu çalışmaya Çukurova Üniversitesi Tıp Fakültesi İç Hastalıkları Nefroloji kliniğinde takip edilen 86 (%73,5)? sı erkek, 31 (%26,5)? i kadın toplam 117 böbrek nakilli hasta alındı. Çalışmaya katılmayı kabul eden hastalardan bilgilendirici yazılı onam alındı. Hastaların; yaş, cinsiyet, diyaliz süreleri, transplant süreleri, donör tipleri, kullandığı ilaçlar, transplant sonrası diyabet gelişimi kaydedildi. Hastalarda glukoz, BUN, kreatinin, kalsiyum, fosfor, sodyum, potasyum, parathormon, vitamin D3, albumin, homosistein, vitamin B12, folat, 24 saatlik idrarda protein ölçümleri yapıldı. Femur boynu ve vertebra kemik mineral yoğunluğunun Dual Energy X Ray Absorptiometry yöntemi ile ölçümleri yapıldı.Bulgular: Hastaların yapılan kemik mineral dansitometri sonuçlarına göre 14(%12,3)? ü normal, 41(%36,2)?i osteoporotik, 58(%51,3)? i osteopenik DEXA ölçümüne sahipti. Homosistein değeri ile hastaların kullandığı ilaçlardan rapamisin(p=0,05), statin(p=0,057), B bloker(p=0,01) arasında istatiksel olarak anlamlı ilişki saptandı. Kullanılan ilaçlarla dexa femur ve vertebra arasında istatiksel olarak anlamlı ilişki saptanmadı. Homosistein düzeyi ile BUN(p=0,002), kreatinin(p=0,001), vitamin B12(p

Giriş ve Amaç: Solid organ nakillerinden sonra osteopeni ve osteoporoz sık karşılaşılan komplikasyonlardır. Böbrek nakli sonrası görülen kemik hastalıkları diğer solid organ nakillerinden farklıdır. Kemik hastalığının ciddiyetini belirleyen en önemli faktörler; diyaliz süresi, sekonder hiperparatiroidizmin şiddeti, kullanılan immünsüpressif ilaçların dozu-süresi, böbrek fonksiyonları ve Vitamin D3 düzeyidir.Bu çalışmada böbrek nakli vakalarında kemik mineral yoğunluğunu ve zamanla değişimini incelemeyi amaçladık. Bunun dışında Vitamin D3'ün kemik hastalığı ve biyokimyasal parametreler üzerindeki etkilerini de gözlemlemeye çalıştık.Gereç ve Yöntem: Bu amaçla çalışmanın başlangıcında ve sonunda olguların renal fonksiyonları, Kalsiyum, Fosfor, Parathormon, Magnezyum, Osteokalcin, C-telepeptid, femur ve vertebra Dual Energy X Ray Absorptiometry ile ölçümleri yapıldı. Bu parametreler Vitamin D3 alan olgularda ayrıca değerlendirildi.Çalışmamıza Çukurova Üniversitesi Tıp Fakültesi Nefroloji Bilimdalında takip edilen 57'si erkek, 28'i kadın toplam 85 hasta alındı. Hastaların ortalama yaşları 36.25±10.5, ortalama nakil süreleri 38.2±30.2 ay ve ortalama takip süreleri 9.82±2.72 ay idi. Olguların 57'sine serum Kalsiyum düzeyine göre Vitamin D3 verildi.Bulgular: Tüm olgularda takip süresinde femur ve vertebra T skorunda istatistiksel olarak anlamlı düzelme saptandı (p

Dipiridamol, trombosit adezyonu ve agregasyonunu inhibe eden bir ilaçtır. Ayrıcaadenozin yıkımınıengelleyerek vazodilatasyon oluşturduğu için kalp damar hastalıklarında dakullanılmaktadır. Dipiridamolün bu etkilerinin yanısıra; serum fosfor düzeyi düşük, böbrekfosfor eşiği düşük ve primer hiperparatiroidili hastalarda idrar fosfor atılımınıazalttığıveserum fosfor düzeyini artırdığıbildirilmiştir.Bu çalışmada sağlıklıgönüllülerde dipiridamolün serum ve idrar fosfor düzeyineetkileri araştırıldı. Çalışmaya alınan 26 sağlıklıgönüllünün 15'i erkek, 11'i kadındı. İlaçöncesi ve 7 gün boyunca 3x75 mg/gün dipiridamol verildikten sonra kan ve idrar tetkikleriyapıldı. Hematokrit, hemoglobin, trombosit, beyaz küre, trombosit fonksiyon testlerinde(kollogen, ristosetin, trombin), glukoz, kan üre azotu, kreatinin, serum potasyum, fosfor,parathormon, Vitamin D, kreatinin klirensi, idrarda sodyum (Na), magnezyum (Mg)değerlerinde herhangi bir değişiklik saptanmadı. Dipiridamol sonrasıserum kalsiyum (Ca)düzeyi 9,84±0,35 mg/dl'den 10,15±0,64 mg/dl'ye, Mg seviyesi 2,05±0,13 mg/dl'den2,32±0,52 mg/dl'ye yükseldi. Serum Na 142,42±3,31 mmol/l'den 138,96±4,69mmol/l'edüştü. İdrar Ca 100,31±49,09 mg/gün'den 134,73±68,98mg/gün'e yükseldi. İdrar potasyum(K) 46,24±20,35 mmol/gün'den 38,98±12,87 mmol/gün'e, tübüler fosfor reabsorbsiyonu(TPR) 0,88±0,35'den 0,84±0,56'ye, TmP/GFR ise 3,6 ±0,60 mg/dl'den 3,3±0,57 mg/dl'edüştü.Sonuç olarak adenosin re-uptake inhibisyonu ve/veya P glikoprotein aktivitesini inhibeederek idrar fosfor atılımıazalttığıiddia edilen Dipiridamolle sağlıklıkişilerde benzer etkisaptayamadık. Diğer çalışmaların aksine sağlıklıgönüllülerde Dipiridamolla TPR veTmP/GFR de azalma saptadık. Ayrıca serum Ca değerinde artışve Na değerinde azalma,idrarla Ca atılımında artma, K atılımında azalma saptadık. Bu nedenle Dipiridamolün sağlıklıinsanlarda tübüler fonksiyonlara etki ederek böbrek P ve Ca atılımında etkili olduğu, bununyanısıra serum Na seviyesine de etkili olabileceği söylenebilir. Benzer çalışmanın daha genişgrupta tekrarlanmasıve olasıdiğer mekanizmaların da değerlendirilmesi uygun olacağıkanısındayız. Dipyridamole (D) inhibits the platelet aggreagation and adhesion. Additionally, it isused in cardiovaacular diseases due to the vasodilatation effect related with the inhibition ofadenosine degradation. In addition to these effects, Dipyridamole increases serum phosphorus(P) levels and decreases urinary P excretion in patients with primary hyperparathyroidismwho have low serum P levels and low renal treshold.In this study we investigated the effects of Dipyridamole on the serum and urine Plevels in healthy volunteers. Twenty-six healthy volunteers are included into this study,male/female ratio was 15/11. Dipyridamole was given 3 times 75 mg daily and blood anddaily urine samples were taken before and at the end of 7 days of the Dipyridamole therapy.At the end of the Dipyridamole therapy there were no changes in hematocrit, hemoglobin,platelet, white blood cell count, platelet function tests including collogen, ristocetin andthrombin, glucose, BUN, creatinine, serum potassium (K), P, parathormone, Vitamin D,creatinine clearance and urinary sodium (Na) and magnesium (Mg). However serum calcium(Ca) level increased from 9,84±0,35 mg/dl to 10,15±0,64 mg/dl, magnesium (Mg) levelincreased from 2,05±0,13 mg/dl to 2,32±0,52 mg/dl. Serum sodium (Na) level decreased from142,42±3,31 mmol/l to 138,96±4,69mmol/l. Daily urinary Ca level increased from100,31±49,09 mg to 134,73±68,98mg. Daily urinary K decreased from 46,24±20,35 mmol to38,98±12,87 mmol, and tubular phosphorus reabsortion (TPR) decreased from 0,88±0,35 to0,84±0,56. TmP/GFR decreased from 3,6 ±0,60 mg/dl to 3,3±0,57 mg/dl.In summary, we did not detect decrease of urinary P excretion. in healthy volunteers byusing Dipyridamole which increases TPR and TmP/GFR secondary to inhibiton of adenosinre-uptake and/or P glikoprotein activity. In contrast to other studies, we found thatDipyridamole caused a decrease in TPR and TmP/GFR in healthy volunteers. In addition wefound increase in serum Ca levels and urinary Ca excretions and decrease in serum Na levelsand urinary K levels. For these results we can conclude that Dipyridamole affects the tubularfunctions and renal P and Ca excretions in healthy volunteers and also effects the serum Nalevels. We need similar studies exploring probable mechanisms in larger groups. 41