Search

This research was funded in whole or in part by the National Science Centre, Poland, grant number 2020/39/B/HS5/00610. For the purpose of Open Access, the author has applied a CC-BY public copyright licence to any Author Accepted Manuscript (AAM) version arising from this submission. In the present paper we argue that the theory of contracts embraced by many libertarian scholars and relied upon by them in sundry important debates (e.g. over morality of the fractional reserve banking or loan maturity mismatching etc.), that is, the title transfer theory of contracts (TTT) should be rejected as not being able to account for the binding force of future-oriented contracts, including contracts deemed enforceable by those scholars themselves. The TTT claims that the only contracts that should be legally binding are these where the debtor’s failure to abide by them constitutes a violation of the creditor’s private property rights. However, as we argue, no default of the debtor in a future-oriented contract can in itself amount to such a violation.

This research was funded in whole or in part by the National Science Centre, Poland, grant no. 2020/39/B/HS5/00610. For the purpose of open access, the author has applied a CC-BY public copyright license to any author accepted manuscript version arising from this submission. The present paper seeks to address the question of whether Stephan Kinsella’s theory of dialogical estoppel justifies punishment only when it is meted out by the victim and his agents or also when it is exacted by the third party. Analogously, the paper investigates the scope of the defensive and punitive force: Is the legitimate use of such force limited only to the victim and his agents, or does it also extend to third parties? This paper contends, following Uwe Steinhoff’s “Look who’s talking” argument, that the offender is estopped in his opposition against the punitive and defensive force not only vis-à-vis the victim and his agents but also vis-à-vis third parties. Since this fact entails—in accordance with the very logic of estoppel—that the offender has forfeited his rights not only in personam (vis-à-vis the victim) but also erga omnes (vis-à-vis third parties), then it also follows that the punitive and defensive force may be inflicted upon him by anybody. These findings might have interesting ramifications for the libertarian theory of punishment and self-defense.

This research was funded in whole or in part by the National Science Centre, Poland, grant number no. 2020/39/B/HS5/00610. For the purpose of open access, the author has applied a CC-BY public copyright license to any author accepted manuscript version arising from this submission. This paper applies a Hohfeldian analysis of rights to Hans-Hermann Hoppe’s argumentation ethics, particularly to its crucial premise that it is impossible to deny argumentatively one’s opponent’s self-ownership right without falling thereby into a performative contra- diction; for one’s act of denying it presupposes this very right as its own condition of possibility. This paper argues that a properly construed Hohfeldian analysis supports the above claim.

This research was funded in whole or in part by the National Science Center, Poland, grant number 2020/39/B/HS5/00610. For the purpose of Open Access, the author has applied a CC-BY public copyright license to any Author Accepted Manuscript (AAM) version arising from this submission The present paper argues that libertarians (e.g. Murray Rothbard, Stephan Kinsella) who subscribe to the proportionality principle while embracing the view that to have a right to property is to have a right to defend it run into what we call the Property Defense Dilemma. For if the only way to defend property is to defend it disproportionately, then a private property right – contrary to what these think- ers claim – is not accompanied by a right to defend it. The most plausible way out of the dilemma – the present paper argues – is to conceive of private property rights as only weakly absolute, to use Matthew H. Kramer’s illuminating distinc- tion. On the other hand, libertarians who, like Walter Block, would like to escape the dilemma by replacing the proportionality standard with the gentleness principle run into other sorts of problems (moral implausibility, incoherence), which also shows that it is the libertarian view on rights as infinitely stringent side constraints that calls for revision and attenuation.

Sociology as Ethics. Science Based Social Development According to Lucien Lévy-Bruhl and Emile Durkheim The text focuses the attention on one of the less popular French philosophers – Lucien Levy-Bruhl. It elaborates his unique project of social sciences as practical ethics presented in „La Morale et la sciences des moeurs” in 1903. In this book, he argues that the social scholar’s roles are as seculra guardians and exponents of moral changes. This scientism and positivistic ideology have been used to reinforce newly conceived Durkheimian sociology and were closely related to the educational policy of the French Third Republic. Tekst zwraca uwagę na jednego z mniej popularnych filozofów francuskich – Luciena Lévy-Bruhla. Rozwija on swój wyjątkowy projekt nauk społecznych jako etyki praktycznej, zaprezentowany w “La Morale et la sciences des moeurs” w 1903 roku. W tej książce argumentuje, że społecznik pełni rolę świeckich strażników i przedstawicieli zmian moralnych. Ten scjentyzm i ideologia pozytywistyczna zostały wykorzystane do wzmocnienia nowo powstałej socjologii Durkheima i były ściśle związane z polityką edukacyjną III Republiki Francuskiej.

In the present paper, we propose a reformulation of the libertarian theory of bribery, particularly of Rothbard's account of the briber as an innocent inciter to crime. We discern an incompatibility between Rothbard’s theories of bribery and incitement and side with the latter. This philosopher - economist maintains that only the bribee, not the briber, is guilty of cri minal behavior; and also, that while incitement should be legal, aiding and abetting people into committing a crime should be considered illicit in law. But, the briber, in our view, does not merely limit himself to inciting the bribee, he actually aids and abets him. The briber exceeds the role of a mere inciter because he not only exercises his rights of free speech but also pays the bribee for violating the employment contract. Therefore, Rothbard's criterion for being merely an innocent inciter, i.e. that the inciter has nothing further to do with the criminal activities he incited others to perform, is not fulfilled in the case of the briber who also pays the bribee for the contract violation .

Artykuł prezentuje krytyczną analizę trzeciej koncepcji wolności Quentina Skinnera oraz leżącą u jej podstaw teorię wolności negatywnej Isaiaha Berlina z perspektywy filozofii politycznej libertarianizmu. Autor wskazuje, że każda sensowna teoria wolności presuponuje teorię uprawnień moralnych i identyfikuje takie presupozycje w koncepcji Skinnera; zauważa jednak, że idea, jakoby sama świadomość zależności od arbitralnej władzy politycznej konstytuowała naruszenie (trzeciej koncepcji) wolności, stoi w sprzeczności z teorią uprawnień moralnych, która jest konieczną presupozycją pojęcia wolności. Artykuł krytykuje także pogląd Skinnera, jakoby linia demarkacyjna między poszanowaniem (trzeciej koncepcji) wolności a jej naruszeniem przebiegała zgodnie z podziałem między ustrojem monarchicznym a parlamentarnym. Autor argumentuje – za Hansem-Hermannem Hoppe – że skala naruszeń wolności i uprawnień w ustrojach parlamentarnych z właściwą im dużą rolą legislatywy jest ceteris paribus większa niż w opierających się na prawie jako przeciwieństwie legislacji ustrojach monarchicznych z uwagi na fakt preferencji czasowej przywódców politycznych. Arguing from a libertarian position, the present paper critically analyses the Quentin Skinner’s third concept of liberty and one of its main points of departure, i.e. Isaiah Berlin’s theory of negative freedom. The author points out that every plausible theory of liberty presupposes a theory of moral rights and he identifies such presuppositions within Skinner’s theory. However, the author contends that the idea according to which one’s awareness of being subjected to the arbitrary political power is alone enough for the infringement of (the third concept of ) liberty to take place, contradicts the theory of moral rights which is a necessary presupposition of every sound theory of liberty. The paper also criticises Skinner’s view according to which a demarcation line between respecting and infringing on (the third concept of ) liberty reflects a division between parliamentary and monarchical regimes. Following Hans-Hermann Hoppe, the author argues that because of the institutional factors influencing political leaders’ time preference schedules, the amount of liberty and rights invasions in the parliamentary systems based on a significant role of legislature is, ceteris paribus, bigger than in the monarchical orders that are based on the concept of law as opposite to legislation.

Leitmotivem niniejszej publikacji jest specyficzne podejście do badania kwestii związanych ze współczesną filozofią polityki. Wychodząc naprzeciw złożoności procesów politycznych i społecznych oraz konieczności przyjrzenia się problemom z pogranicza różnych obszarów życia i refleksji (np. biopolityka, teoria tożsamości) przyjęliśmy metodę dedukcyjną i analityczną, specyficznie zaś metodę szerokiej równowagi refleksyjnej jako pryzmat oglądu poruszanych w niniejszej pracy zagadnień. W badaniach naszych skupiamy się na twierdzeniach, kategoriach i argumentach filozoficzno-politycznych oraz ich warunkach możliwości i presupozycjach. Argumenty z kolei identyfikujemy z poszczególnymi typami racjonalności oraz dokonujemy ich komparatystyki.

In this paper I shall inquire into the metaphysical underpinnings of the prohibition of prenatal femicide within the Indian cultural and legal milieu. Even though I choose Th e Medical Termination of Pregnancy Act and Th e Pre-natal Diagnostic Techniques Act (amended in 2004 as Th e Pre-Conception and Pre-natal Diagnostic Techniques Act) as the commencing points of my study, I will develop neither legal nor anthropological analysis of the sex-selective abortion in India. My purpose is to present politico-philosophical implications of the legal solutions in question. Th e main thesis of my paper is the contention that metaphysical background theories that the prohibition of prenatal femicide is based on undermine the anti-discriminatory objectives of this prohibition; what follows, this anti-discriminatory legislation is then a contradiction in terms and for that reason ought to be abandoned.

In this paper, I employ the method of refl ective equilibrium to analyse background conditions of our considered judgements about distributive justice generated by a thought experiment called “Th ree Children and a Flute”, proposed and interestingly commented upon by Amartya Sen in his book Th e Idea of Justice. I claim that, contrary to Sen’s conclusions drawn from the thought experiment, for the utilitarian and egalitarian visions of distributive justice to hold other things about distribution of resources and social life that we are not willing to accept must be true and that it is not the case then that it is a ‘diffi cult decision’ to make what pattern of distribution should prevail in the thought experiment. To boot, I hold that libertarian or natural pattern of distribution does not presuppose these background conditions that we are not willing to accept and which are presupposed by egalitarian and utilitarian distributive patterns. I conclude that taking into consideration the fact that there is a plethora of inconsistencies, counter-intuitive consequences and anti-scientifi c implications of the utilitarian and egalitarian solutions to the thought experiment, it is a natural pattern of distribution that prevails in the ‘fl ute dilemma’. Artykuł ten analizuje za pomocą metody równowagi refleksyjnej warunki tła naszych rozważnych sądów na temat sprawiedliwości dystrybutywnej, wygenerowanych przez eksperyment myślowy określany mianem „Trójki dzieci i fletu”. Eksperyment ten został zaproponowany i w interesujący sposób skomentowany przez Amartya Sena w jego książce pod tytułem Th e Idea of Justice . W swym artykule stawiam tezę, że – w przeciwieństwie do konkluzji, które Sen wywiódł z tego eksperymentu myślowego – aby utylitarna i egalitarna wizja sprawiedliwości dystrybutywnej mogła pozostać w mocy, szereg innych twierdzeń dotyczących życia społecznego oraz dystrybucji zasobów, których nie jesteśmy chętni zaakceptować, musi być prawdziwych. Argumentuję również, że nie jest prawdą twierdzenie Sena, iż zdecydowanie o tym, który ze wzorców dystrybucji powinien przeważyć w tym eksperymencie myślowym, nie jest wcale „trudne”. Co więcej, twierdzę też, że tzw. naturalny czy libertariański model dystrybucji nie zakłada tych samych warunków tła, co utylitarny i egalitarny model dystrybucji, a których to warunków nie jesteśmy skłonni zaakceptować. W artykule swym dochodzę do wniosku, że biorąc pod uwagę cały szereg niespójności, nieintuicyjnych konsekwencji oraz sprzecznych z doniesieniami nauk szczegółowych implikacji rozwiązań utylitarystycznych i egalitarystycznych, to naturalny model dystrybucji stanowi jedyne rozwiązanie dylematu fletu.

In this paper we shall critically analyse metaphysical and ethical underpinnings of the bifurcated criterion of death that has been deployed in Japan. Of course, there are several possible explanations why to employ a twofold criterion of human demise. Being spatially constrained and particularly keen on the issue of the blurred nature of life and death, we will focus just on one of the background theories justifying this peculiar bifurcation, namely the idea of process-like character of death.

The objectives of our study are: 1) the identification of religious arguments which occur in the contemporary biopolitical debate over human enhancement; 2) a critical assessment of bioconservative religious arguments. Our study hypothesises that: 1) both camps in the biopolitical debate in question refer to religious arguments; 2) but predominantly these are bioconservatists who do premise their position on religious arguments; 3) however, despite the fact that bioconservatists try to argue more in a religious vein than transhumanists actually do, and even though they are convinced that this kind of dialectical strategy is of a considerable advantage for them, their reasons do not justify their conclusions. In sum, taking into consideration the actual status of the biopolitical debate over human enhancement on the one hand, and intrinsic ends driving bioconservative dialectic on the other, we are prone to derive a conclusion that argumentative means deployed by bioLuddites to date have proved being of no avail. Celem artykułu jest 1) identyfikacja argumentów religijnych pojawiających się we współczesnej debacie biopolitycznej dotyczącej tzw. human enhancement, czyli doskonalenia człowieka; 2) krytyka głównych argumentów w zakresie, w jakim wysuwane są one przez bioluddystów. Autorzy weryfikowali będą tezę mówiącą, że 1) argumenty religijne przywoływane są w rzeczonym sporze biopolitycznym przez obie jego strony, 2) jednak w zasadniczych punktach sporu jedynie bioluddyści opierają się na argumentach religijnych oraz że 3) mimo tego faktu, argumenty te nie uzasadniają bioluddystycznych konkluzji, które w zamiarze miały wspierać.

Celem artykułu jest przedstawienie mapy współczesnych sporów biopolitycznych w kontekście kontrowersji pomiędzy transhumanistami a biokonserwatystami (etykietkowanymi także pejoratywnie jako bioluddyści). W artykule jako zasadniczy obszar walki biopolitycznej wskazaliśmy spór i podział zachodzący pomiędzy biokonserwatystami a transhumanistami, który w swym rdzeniu skupia się na problematyce doskonalenia człowieka. Przybliżenie argumentacji, pojawiającej się w ramach tej debaty, ma na celu wskazanie problemów, które mają charakter nowatorski i nie występowały wcześniej w ramach dziedziny nauk politycznych lub występowały w odmiennej formie. Zarysowane tu zagadnienia stanowią punkt wyjścia do dalszych badań i bardziej szczegółowych analiz – studium niniejsze dostarczyło dla nich punktu wyjścia, zwłaszcza w obszarze polskojęzycznej literatury przedmiotu. The aim of the article is to characterise biopolitics in the context of the controversy surrounding human enhancement. A diagram created by James Hughes is brought into play in order to depict the particular nature of contemporary political divides following the emergence of the biopolitical sphere. The dispute between the transhumanists and the bioconservatives relating, in essence, to the issue of the modifi cation of human nature is best grasped as exemplifi ed by the debate surrounding the problem of human enhancement. The analysis is based on three points which, to a large extent, determine the form of the dispute, namely, the assumption of extreme connectedness, the precantionary principle and the category of distributive justice in the biopolitical perspective. An explicit emphasis is placed on the fact that the problems which emerge in the debate differ from classical political issues and demand a redefi nition of the concepts fundamental to the human condition. The consequences of this change are of crucial signifi cance to the resolution of questions emerging in both the public sphere and legislation.

CELE NINIEJSZEGO ARTYKUŁU to zaprezentowanie i analiza jednej z najbardziej popularnych obecnie metod w filozofii polityki – tzw. metody równowagi refleksyjnej (dalej RR). Abstrahując od historii powstania i aplikacji tej metody do filozofii polityki, podjęte zostaną jedynie zagadnienia związane z jej działaniem, praktycznym zastosowaniem, statusem i mocą poznawczą. Artykuł ten ma charakter metodologiczny oraz analityczny, a jego celem jest instruktaż w użyciu metody; z tego względu czyni on metodę RR przedmiotem badania w oderwaniu od jej historycznego kontekstu. THE AIM OF the essay is to present and analyse one of the most well-recognized and ubiquitously deployed method in political philosophy, namely the method of reflective equilibrium. The focus and scope of the article is a practical employment of the method to solve such real life moral quandaries as an abortion problem or more thought-experimental conundrums as the trolley paradox. The author contends that what is recognized as so-called wide reflective equilibrium is of a particular merit for moral reasoning, especially by virtue of the background theories’ contribution to the upshot of the procedure in question.

My reflections are inspired by the thought of Umberto Eco and Michel Foucault on the nature of text and their subjects in contemporary knowledge of man. I try to show that the practice of contemporary humanities inevitably involves the necessity of constant objectivisation of the subject’s position and less the substantial understanding of it. As a solution to this form of anthropological paradox I suggest participatory objectivisation understood as a biographical Self-monitoring, whose application in practice of humanistic writing will increase the resource of a new and verifiable knowledge about man. Udostępnienie publikacji Wydawnictwa Uniwersytetu Łódzkiego finansowane w ramach projektu „Doskonałość naukowa kluczem do doskonałości kształcenia”. Projekt realizowany jest ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego w ramach Programu Operacyjnego Wiedza Edukacja Rozwój; nr umowy: POWER.03.05.00-00-Z092/17-00.

This research was funded in whole or in part by the National Science Centre, Poland, grant number 2020/39/B/HS5/00610. For the purpose of Open Access, the author has applied a CC-BY public copyright licence to any Author Accepted Manuscript (AAM) version arising from this submission. This paper is a response to Crovelli’s rejoinder to our original critique of his objection to Ludwig von Mises’ supposedly misguided adoption of frequentism. First, we demonstrate the unimportance of Crovelli’s favoured distinction between the probability and method for generating probabilities. Further on, we show that on some reading of “subjectivism” his claim that determinism necessitates embracing the subjective definition of probability is simply trivial. After clearing up these misconceptions, we state what we believe are two real points of disagreements between us and Crovelli. Specifically, we argue — contra Crovelli — that (1) determinism does not require construing probabilities as degrees of beliefs and that (2) frequentism is compatible with both the deterministic and the indeterministic worldview. Finally, we enumerate some additional challenges Crovelli left unaddressed and which, we believe, his theory would be powerless to address in any case.