Search

Copyright of Journal of Turkish Society for Rheumatology is the property of Galenos Yayinevi Tic. LTD. STI and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

Objective: The coronavirus disease 2019 pandemic has been resulting in increased hospital occupancy rates. Rheumatic patients cannot still reach to hospitals, or they hesitate about going to a hospital even they are able to reach. We aimed to show the effect of the first wave of coronavirus disease 2019 pandemic on the treatment of biological disease-modifying anti-rheumatic drugs in patients with rheumatoid arthritis or spondyloarthritis. Methods: Patients were divided into three groups as follows: pre-pandemic (Pre-p: starting on biological disease-modifying anti-rheumatic drug therapy for the first time within 6 months before March 11, 2020); post-pandemic A (Post-p A: starting on biological disease-modifying anti-rheumatic drug therapy for the first time within the first 6 months after March 11, 2020); post-pandemic B (Post-p B: starting on biological disease-modifying anti-rheumatic drug therapy for the first time within the second 6 months). Results: The number of rheumatoid arthritis patients in the Post-p A and B groups decreased by 51% and 48%, respectively, as compared to the Pre-p group similar rates of reduction were also determined in the number of spondyloarthritis patients. The rates of tofacitinib and abatacept use increased in rheumatoid arthritis patients in Post-p period. Conclusion: The number of rheumatoid arthritis and spondyloarthritis patients starting on biological disease-modifying anti-rheumatic drugs for the first time decreased during the first year of the coronavirus disease 2019 pandemic. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Objectives: The Xerostomia Inventory (XI) was developed to assess the severity of dryness in patients with xerostomia. It has a long and a short form with three- and five-point Guttman-type response options. In this study, we aimed to translate the XI into Turkish, to assess the validity and reliability of both response options in patients with head & neck cancer (HNC) or Sjögren syndrome (SS), and to select the optimal version for Turkish patients. Patients and methods: Between January 2019 and June 2019, the XI was translated into Turkish (XI-T) and applied to patients aged ≥18 years with HNC and SS. All patients were applied two tests including both the three- and five-point options. The internal consistency was assessed by Cronbach alpha and test-retest reliability by intraclass correlation coefficients (ICCs). Content validity was based on expert opinion and patient reviews. Results: A total of 186 patients (109 males, 77 females; median age: 54 years; range, 19 to 78 years) answered the XI-T. The number of patients with HNC and SS was 143 (77%) and 43 (23%), respectively. Median XI-T score was 17 for the three-point, and 24 for the five-point option, respectively. Overall internal consistency was satisfactory for both options (α=0.81 and α=0.89, respectively). Overall test-retest reliability was satisfactory and ICCs ranged between 0.71 and 0.92 for the three-point, and 0.36 and 0.94 for the five-point option, respectively. Assessments based on expert opinions and patient reviews also favored the content validity of the scale. Conclusion: The XI-T with both three- and five-point options is a valid and reliable tool to evaluate the presence and severity of dryness in patients with HNC and SS who experience xerostomia. The three-point option is more comprehensible and can be preferred over the five-point option in the Turkish population. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Copyright of Journal of Turkish Society for Rheumatology is the property of Galenos Yayinevi Tic. LTD. STI and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

Amaç: VEXAS (vakuoller, E1 enzimi, X'e bağlı, otoenflamatuvar, somatik) sendromu yeni tanımlanmış, hematopoietik progenitör hücrelerde UBA1'deki somatik mutasyonların neden olduğu, erişkin döneme ait monogenik bir hastalıktır. Hastalar çeşitli enflamatuvar ve hematolojik semptomlar ile prezente olurlar. Yöntem: Hacettepe Üniversitesi, İç Hastalıkları Anabilim Dalı, Romatoloji Bilim Dalı'nda 31 Temmuz 2022 itibariyle klinik olarak VEXAS sendromu klinik ön tanısı düşünülen, klinik/laboratuvar değerlendirmesi tamamlanmış veya henüz devam etmekte olan toplam 12 hastanın özellikleri derlenmiştir. İlk genetik değerlendirme 3. ekzona yönelik Sanger dizileme analizi ile aynı merkezde yapılmaktadır. Bulgular: Hastaların ortalama yaşları 59,5 (7 hasta ≥60 yaş) olup hastaların tamamı erkektir (bknz Tablo 1). Hastaların çoğu (n=7) romatolojik açıdan relapsing polikondrit olarak sınıflandırılmıştır. Ayrıca bir olgu (V3) IgG4-RD ön tanısıyla tarafımıza yönlendirilse de kondrit bulguları mevcuttur. Olguların tama yakınında ateş, konstitüsyonel bulgular ve akut faz yanıtı eşlik etmektedir. Genetik analizleri tamamlanan 5 olgunun 4'ünde (V1/2/3/4) UBA1 mutasyonu ile tanı doğrulanmıştır. İki hasta izlemde ölmüş olup, 5 olguda (V1/2/4/5/9) hipometile edici ajan (5-Azasitidin) ve 1 hastanın (V4) tedavisinde allojeneik kemik iliği transplantasyonu uygulanmıştır. Sonuç: Yeni bir hastalık sınıflandırması bir prototipi temsil eden VEXAS sendromunda miyeloid seri hücreleri kaynaklı otoenflamasyon ve ilerleyici kemik iliği yetmezliği önemli morbidite ve mortaliteye yol açabilmektedir. X kromozumunda delesyona/inaktivasyona sebep olabilen bir durum olmadıkça hastalığın erkeklerde görülmesi beklenmektedir. Hastalar bulgularına göre-klinik temelli hasta sınıflamalarına göre relapsing polikondrit, poliarteritis nodoza, dev hücreli arterit gibi hastalık başlıkları altında sınıflanmış olabilirler. Uygun hastalarda anemi başta olmak üzere sitopeni, MCV yüksekliği, kemik iliğinde displastik değişiklikler ve miyeloid öncüllerde vakuolizasyon uyarıcı olabilmektedir. Yeni tanımlanan olgularla birlikte sendromun klinik spektrumu ve mutasyon yelpazesi genişlemektedir ve tanı için farkındalık oldukça önemlidir. Hastalığın standart bir tedavisi olmayıp, özellikle hematolojik sonlanım açısından kötü prognozlu olduğu bilinen Met41Val mutasyonu olan seçilmiş hastalarda hematopoetik kemik iliği transplantasyonu da küratif bir alternatif olabilir. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Objective: Pulmonary hypertension (PH) is a one of the major causes of death in patients with systemic sclerosis (SSc). In this study, we investigated the impact of updated hemodynamic definition proposed by the 6th PH World Symposium (6th WSPH) on the frequency of PH and its subtypes in patients with SSc. Methods: Patients with SSc admitted between 2015 and 2019 and who underwent right heart catheterization (RHC) were included. The frequency of PH and its subgroups based on the hemodynamic definitions of both 2015 European Society of Cardiology/European respiratory Society (ESC/ERS) PH guidelines and 6th WSPH was compared. Results: Of the 65 patients with SSc, 23 (35.4%) had normal mean pulmonary arterial pressure (mPAP), 20 (30.8%) had mildly elevated mPAP (21-24 mm Hg), and 22 (33.8%) had PH [pulmonary arterial hypertension (PAH) (n=16, 24.6%), group 2 PH (n=5, 7.7%), group 3 PH (n=1, 1.5%)] according to the 2015 ESC/ERS PH definition. Based on the updated criteria, 7 (10.8% of total cohort) additional patients were reclassified as having PH [PAH (n=3), group 2 PH (n=3), group 3 PH (n=1)]. Conclusion: The impact of the updated definition on the frequency of PH and PAH in our cohort was greater than previously reported, which may be caused by the difference in screening strategies for PAH. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Real-world data is derived from many sources associated with outcomes in a heterogeneous patient population in real-world settings, such as patient surveys, clinical trials, and observational cohort studies. Realworld data is increasingly being demanded by researchers, clinicians, the medical industries, and governments. To validate the clinical findings in real life is the best way to test scientific facts. For this reason, real-world data should be collected and analyzed well. In this article, we aimed to clarify the features, advantages, and disadvantages of real world data with examples from all over the world. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Objective: Quantitative Sensory testing (QST) is a non-invasive method used in the diagnosis and classification of peripheral neuropathies. This study aimed to evaluate peripheral small and large fibers involvement by QST in patients with systemic sclerosis and to evaluate its relationship with digital ulcer formation. Methods: Patients with systemic sclerosis who applied to the rheumatology unit between April and September 2013 were included in the study. All patients were evaluated with a detailed medical history and physical examination. Imaging and laboratory results and information on organ involvements were obtained from hospital files. Patients were evaluated with QST to determine large and small fibers involvement. Results: The study was conducted with 50 (92% female) systemic sclerosis patients. The mean age was 47±12 years, the mean disease duration was 11.3±7.2 years. Sixty-six percent (n=33) of the patients had a history of digital ulcer and/or pitting scar. In QST evaluation, 84% (n=42) of patients had abnormality in vibration and/or cold detection thresholds. The number of patients with upper extremity vibration detection threshold abnormality was higher than that of the patients with lower extremity abnormality (74% vs 40%). There was no statistically significant difference between the groups with and without QST abnormalities regarding the clinical features including digital ulcer/pitting scar history (p>0.05 for all). Conclusion: In this study, significant number of patients with systemic sclerosis had QST abnormality, which is evident in the vibration detection thresholds. Longitudinal studies in early systemic sclerosis patients are needed to determine the clinical importance of QST. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Copyright of Journal of Turkish Society for Rheumatology is the property of Galenos Yayinevi Tic. LTD. STI and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

Objective: Our aim is to test the validity of the Psoriasis Symptom Inventory (PSI), a patient-reported outcome, to assess the psoriasis severity within the scope of rheumatology. Methods: Within the PsA international database (PSART-ID), 571 patients had PSI, while 322 of these also showed body surface area (BSA). Correlations between PSI, BSA, and other patient- and physician- reported outcomes were investigated. Results: There was a good correlation between PSI and BSA (r=0.546, p<0.001), which was even higher for mild psoriasis (BSA<3 (n=164): r=0.608, p<0.001). PSI significantly correlated with fatigue, pain, and patient and physician global parameters (p<0.001). Conclusion: PSI has a good correlation with other patient- and physician-reported outcomes, and our findings support its use in rheumatology practice. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Autoimmune rheumatic diseases are often seen in individuals at reproductive age. Medications used in case of unplanned pregnancy and/or active rheumatic disease may increase the risk of obstetric complications. Knowledge about the medications used during pregnancy is limited and it is usually accumulated over the years as a result of medications exposure during unplanned pregnancies. Recently, European League Against Rheumatology (EULAR) and the British Society of Rheumatology (BSR) and the British Health Professionals in Rheumatology (BHPR) updated and published the guidelines for the management of rheumatic diseases during pregnancy. As Turkish Society for Rheumatology (TRD), we have decided to develop national treatment recommendations for the proper management of anti-rheumatic drugs during pregnancy and lactation in rheumatic diseases. The aim here is to establish guiding "recommendations" on significant matters such as preg-nancy plan and the use of antirheumatic drugs during conception, gestation and lactation periods and vaccination. This guideline was created by a multidisciplinary working group consist of rheumatology, obstetrics and pediatrics physicians. These recommendations are based on the current recommendations of rheumatic drug use during pregnancy by the EULAR, BSR and BHPR. A literature review was conducted by the working group to update existing international recommendations and its references. The draft of recommendations was submitted to TRD members for their preliminary evaluation. After the revised recommendations were created, the final version was submitted to TRD members and voted [scoring 0-10 (0: Strongly disagree, 10: Strongly agree)]. Two meetings were held with the participation of the working group, one on April 7, 2017 for the preliminary evaluation and the planning, and the other on May 6, 2017 for consensus and writing planning on "the draft of recommendations". The draft recommendations prepared were reviewed by TRD members on September 2018. The final version of the recommendations were voted by the members on April 2019. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Copyright of Journal of Turkish Society for Rheumatology is the property of Galenos Yayinevi Tic. LTD. STI and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

Objective: Neonatal lupus erythematosus is an acquired autoimmune disease which is characterised by transplacental transition of anti- SS-A/Ro and anti-SS-B/La antibodies and binding of these antibodies to fetal tissues. Cutaneous, cardiac, hepatic and hematological manifestations can be seen. Most important and serious complication is congenital heart block and this situation is a major cause of mortality approximately in 20-30% of all patients. Effectivity of current theurepatic approaches are still a questionmark. Aim of this study is to review current literature systematically to compare different treatment options. Methods: Pubmed Medline database was literature review in August 2015. Relevant publications were seeked using the MeSH terms "neonatal lupus" and "congenital heart block"; results were restricted to studies in humans and articles in the English language. After recruiting all eligable publications, when available, treatment protocols of with congenital heart block were noted case-by-case. Results: Treatment protocols of 243 (49.3%) over 492 patients were noted. Major drug classes and their percentage of use are as follow: Steroids in 106 (43.6%) patients, intravenous immunoglobulin in 14 (5.7%) patients and hydroxychloroquine in 5 (2%) patients. 134 (55.1%) patients had no treatment. Type of steroid was known of 92 (86.7%) patients and it was dexamethasone, prednisolon and betamethasone in 54 (58.6%), 27 (29.3%), 11 (11.9%) patients, respectively. Conclusion: There is no pre-defined, accepted treatment regimen of congenital heart block. There is a large spectrum of treatment options and dosage of these options. Another question is that approxiamately half of the patients do not take any medication related to congenital heart block. Also another important point is that even prednisolon can not across the placental membrane, prednisolon was found to be used very common. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Objective: Familial Mediterranean fever (FMF) is the most common autoinflammatory disease. Most of the identified disease-causing mutations are located on exon 10. As the number of studies about the effect of the exonal location of the mutation and its phenotypic expression is limited, we aimed to investigate whether the exonic location of the Mediterranean fever (MEFV) mutation has an effect on the clinical manifestation in patients with FMF. Methods: Study population was derived from the main FMF registry that included 2246 patients from 15 different rheumatology clinics. We categorized the mutations according to their exon locations and retrieved the clinical and demographic information from the database. Results: Patients having the MEFV mutations on exon 2 or 10 (n:1526) were divided into three subgroups according to the location of the MEFV mutations: Group 1 (exon 2 mutations), Group 2 (exon 10 mutations), and Group 3 (both exon 2 and exon 10 mutations). Group 2 patients were of a significantly younger age at onset, and erysipel-like erythema, arthritis, amyloidosis, and a family history of FMF were more common in this group. Conclusion: Patients with FMF and exon 10 mutations show more severe clinical symptoms and outcome. Exon 2 mutations tend to have a better outcome. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Objective: Familial Mediterranean fever (FMF) is the most common autoinflammatory disease. Most of the identified disease-causing mutations are located on exon 10. As the number of studies about the effect of the exonal location of the mutation and its phenotypic expression is limited, we aimed to investigate whether the exonic location of the Mediterranean fever (MEFV) mutation has an effect on the clinical manifestation in patients with FMF. Methods: Study population was derived from the main FMF registry that included 2246 patients from 15 different rheumatology clinics. We categorized the mutations according to their exon locations and retrieved the clinical and demographic information from the database. Results: Patients having the MEFV mutations on exon 2 or 10 (n:1526) were divided into three subgroups according to the location of the MEFV mutations: Group 1 (exon 2 mutations), Group 2 (exon 10 mutations), and Group 3 (both exon 2 and exon 10 mutations). Group 2 patients were of a significantly younger age at onset, and erysipel-like erythema, arthritis, amyloidosis, and a family history of FMF were more common in this group. Conclusion: Patients with FMF and exon 10 mutations show more severe clinical symptoms and outcome. Exon 2 mutations tend to have a better outcome. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Amaç: Ankilozan spondilit (AS) hastalarında tümör nekroz faktör inhibitörlerinin (TNFi) ilaçta kalımı birçok çalışmada araştırılmış olmasına rağmen secukinumabın ile ilgili çalışma nispeten azdır. Gerçek yaşam verilerine dayanan bu çalışmamızda AS hastalarında secukinumab ilaçta kalımı ve bunu etkileyebilecek prediktif faktörleri, kesilme nedenleri ve advers olayları değerlendirmeyi amaçladık. Yöntem: Secukinumab Türkiye'de Mayıs 2018'de onaylanmıştır ve Ocak 2020'ye kadar HÜR-BİO veri tabanında kayıtlı, AS tanısı nedeniyle en az bir kür tedavi alan 147 hastayı değerlendirdik. Demografik ve klinik veriler tıbbi kayıtların gözden geçirilmesi, poliklinik görüşmesi ve fiziki muayene yoluyla elde edildi. İlaçta kalım oranları Kaplan-Meier, prediktif faktörler ise lojistik regresyon analizi ile belirlendi. İlaç kesilme nedenleri ve advers olaylar da değerlendirildi. Bulgular: AS hastalarının demografik, klinik özellikleri ile tedavilerinin TNFi kullanımına göre karşılaştırılması Tablo 1'de gösterilmiştir. Secukinumabın genel ilaçta kalımı 12. ayda %55 idi ve ayrıca TNFi kullanımı, obezite, üveit ve sindesmofitlerin varlığında ilaçta kalım grafikleri Şekil 1'de gösterilmiştir. =1 TNFi tedavisi almış ve obezitesi olan hastaların ilaçta kalım oranları olmayanlara göre daha yüksekti (%68 vs. %46, p=0,027 ve %65 vs. %45, p=0,020, sırasıyla). İlaçta kalımın prediktif faktörlerinin univariate ve multivarite değerlendirmesi Tablo 2'de gösterilmiştir. Secukinumab tedavi kesilmesinin en sık nedeni %46 ile ilaç etkisizliğiydi. Hepatit B veya tüberküloz reaktivasyonu ise hiçbir hastada gözlenmedi. Sonuç: Gerçek yaşam verilerimize göre AS hastalarında secukinumab ilaçta kalımı iyi ve güvenilir olan bir biyolojik ajandır. Obez olan ve daha önce birden fazla TNFi kullanımı olmayan AS hastalarında secukinumab ilaçta kalımı istatistiksel anlamlı olarak daha yüksekti. Kişiselleştirilmiş bir tedavi stratejisi için obezitesi olan AS hastalarında bulgularımız dikkate alınabilir. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Copyright of Journal of Turkish Society for Rheumatology is the property of Galenos Yayinevi Tic. LTD. STI and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

Copyright of Archives of the Turkish Society of Cardiology / Türk Kardiyoloji Derneği Arşivi is the property of KARE Publishing and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

The use of anti-tumor necrosis factor alpha (anti-TNF-α) agents has increased during the past decade in rheumatology practice. Opportunistic infections have been reported with anti-TNF-α agents in clinical trials and post-marketing usage. Aspergillus infection is a rare opportunistic infection that is associated with immunosuppression, and there are reported cases of pulmonary aspergillosis in various rheumatic diseases treated with anti-TNF-α agents. Here, we present the first case of pulmonary aspergillosis associated with infliximab treatment in a patient with Still's disease. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Objective: Therapeutic plasma exchange (TPE) offers an alternative therapeutic modality for patients with systemic lupus erythematosus (SLE) and primary antiphospholipid syndrome (APS). However, there is conflicting evidence regarding its efficacy in different sub-phenotypes. This study aimed to investigate the main clinical characteristics and outcomes of patients with different phenotypes of SLE and APS treated with TPE at a tertiary care center. Methods: The database of the Blood and Apheresis Unit between 2001 and 2013 was screened for patients with SLE and primary APS. SLE disease activity index (SELENA-SLEDAI), the indications for treatment, complications, and outcomes were obtained from a review of medical records and phone calls. A total of 24 patients (SLE: 20, APS: 4) were recruited for the study. Results: Mean ages of SLE (M/F: 1/19) and primary APS (PAPS) patients (M/F: 2/2) were 32.4±12.89 and 52.0±10.7 years, respectively. The main indications for TPE were hematologic, neurologic, and pulmonary involvement and APS-related symptoms. TPE was preferred in eight patients because of leucopenia and co-infection. SLEDAI was significantly decreased after TPE (16.7±8.3 before vs. 8.8±3.1 after, p=0.001). Both primary APS and SLE-related catastrophic APS (CAPS) patients had completely responded to TPE. The success rate of TPE in patients with thrombocytopenia was lower than patients with hemolytic anemia. The median (IQR 25%-75%) number of TPE sessions was 6.5 (5-10.5). In total, five patients experienced TPE-related major adverse events (catheter infections in three patients, bleeding in one patient, and hypotension in one patient). The median (IQR 25%-75%) follow-up time was 33.5 (6.75-81.25) months. In total, four patients died during follow up, of which three died during the period of TPE administration. Conclusion: Our data suggest that CAPS and other APS-related problems respond well to the TPE treatment. TPE should be kept in mind for the treatment of patients with other features of SLE, especially those resistant to other agents and in the presence of leucopenia. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Giriş: Granülomatoz polianjitis (GPA) küçük ve orta büyüklükteki damarların nekrotizan granülomatoz enflamasyonu ile seyreden multisistemik bir hastalıktır. Prostat tutulumu GPA'da nadir bir klinik tablodur, tüm GPA olgularında ürolojik tutulum %1'den az görülmektedir. Prostat tutulumunun görüldüğü GPA olgusuyla nadir bir klinik tabloya dikkat çekmeyi amaçladık. Olgu: Altmış üç yaşında erkek 1 haftadır kulaklarda dolgunluk, işitme azlığıyla KBB'ye başvurmuştu. Kulakta hidrops düşünülerek metilprednizolon başlanmış, şikayetlerinin gerilemesiyle azaltılarak kesilmişti. Aynı dönemdeki dizüri ve hematürisi üriner sistem enfeksiyonu lehine değerlendirilmiş, siprofloksasin başlanmıştı. İştahsızlık, 2 ayda 15 kg kilo kaybı şikayetleriyle dış merkeze başvurmuş, akut faz reaktanları (AFR) yüksek saptanmıştı. Romatolojik sorgulamasında halsizlik, baş ağrısı, kanlı balgam; fizik muayenesinde oral aft ve bacaklarda döküntüler saptanmıştı. Toraks BT'de akciğerlerde bilateral solid görünümde düzensiz sınırlı kitleler ve santrali kaviter 3 adet kitle saptanmıştı. Abdomen BT'si prostatitle uyumlu görünümdeymiş. AFR yüksekliği ve mevcut kliniği nedenli yapılan PET-BT'de bilateral nazofarinkste, hiler bölgede, her iki akciğerde; dağınık yerleşimli, bazıları kaviter görünümde yumuşak doku lezyonlarında artmış FDG tutulumları izlenmişti. Torakal MRG'de inen aorta duvarında kalınlaşma ve kontrast tutulumu saptanmış, vaskülit lehine raporlanmıştı. Akciğerdeki nodüllerden yapılan biyopside multinükleer dev hücre, plazma hücreleri, köpüksü histiositlerden zengin lenfosit ve plazma hücrelerini içeren infiltrasyon görülmüş, malignite bulgusu saptanmamıştı. Hasta HÜTF romatolojiye başvurduğunda 2 hafta önce geçirdiği dudakta uçuk sonrası gözde kızarıklık, görme bulanıklığı nedeniyle göz hastalıklarınca değerlendirildi. GPA göz tutulumu ve herpetik keratit saptandı, topikal gansiklovir ve valasiklovir başlandı. Dizüri ve hematürisinin devam etmesi nedeniyle çekilen prostat protokollü Abdomen MRG, GPA'nın prostat tutulumuyla uyumluydu. Sistoskopide prostatta ve bulbus üretrada hemorajik kitle saptandı, TUR-M yapıldı, cerrahi materyalin patolojisi her iki bölgede de nekrotizan granülomatöz iltihap olarak değerlendirildi. Hastada GPA düşünüldü. İzleminde herpetik keratitin düzelmesiyle 3 gün 1,000 mg pulse steroid, 40 mg/gün metilprednizolon idame ve 500 mg/15 gün siklofosfamid tedavisine geçildi. Hastanın semptomları belirgin düzeldi. Sonuç: GPA'da prostat tutulumu nadirdir fakat üriner sistem semptomları olan erkek hastalarda akılda bulundurulmalıdır. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Amaç: Poliotoimmünite, aynı hastada birden fazla iyi tanımlanmış otoimmün hastalıkların (OH) varlığını tanımlar. Sınıflandırma kriterlerini karşılayan iki veya daha fazla otoimmün hastalığın klinik olarak bir arada bulunması overt (aşıkar) poliotoimmünite olarak sınıflandırılırken, otoimmünitesi olan bir hastada, klinik olmaksızın indeks otoantikorların varlığı latent (gizli) poliotoimmünite olarak adlandırılmaktadır. Bu çalışmada, sistemik lupus eritematozusda (SLE) poliotoimmünite sıklığının ve poliotoimmünite için risk faktörlerinin belirlenmesi amaçlanmıştır. Yöntem: Bu tek merkezli kesitsel çalışmada, Aralık 2021-Ağustos 2022 tarihleri arasında romatoloji polikliniğine ayaktan başvuran SLE tanılı hastalar, toplam 22 OH açısından değerlendirildi. Poliotoimmünite saptanan hastalar, klinik olarak ortaya çıkan birden fazla OH varlığında "overt poliotoimmünite" ve diğer OH klinik ve belirtileri olmadan, otoantikorların gösterilmesi ile "latent poliotoimmünite" olarak iki gruba ayrıldı. Hastaların demografik ve klinik verileri, vizit anı hastalık aktivite (SLEDAI: Systemic Lupus Erythematosus Disease Activity Index) ve hasar (SLICC/SDI: The Systemic Lupus International Collaborating Clinics/American College of Rheumatology Damage Index) skorları hesaplandı. Bulgular: Çalışmaya dahil edilen 284 hastanın (%88 kadın) ortalama yaşı 42,5 (±14,5), ortalama hastalık süresi 12,1 (±7,25) yıldı. Hastaların 192'sinde (%67,6) poliotoimmünite saptandı ve bu hastaların 55'inde (%28,6) gizli poliotoimmünite mevcuttu. Poliotoimmünitesi olan hastaların 36'sında (%18,8) üç veya daha fazla OH birlikteliği mevcuttu. Overt poliotoimmünitesi olan SLE'li hastalarda en sık eşlik eden otoimmüniteler sırasıyla antifosfolipid antikor sendromu (%37,2), otoimmün tiroid hastalığı (%23,4), Sjögren sendromu (%22,6) ve romatoid artritti (%11,7) (Tablo 1). Overt poliotoimmünitesi olmayan hastalarda renal tutulum daha sık ve vizitteki hastalık aktivitesi daha yüksekti (Tablo 2). Çok değişkenli analize göre, poliotoimmünite için en önemli prediktif faktör antifosfolipid antikor pozitifliğiydi [OR: 5,3 (GA: 2,9-9,8) p<0,001]. Diğer risk faktörleri SSA pozitifliği [OR: 2,0 (GA: 1,1-3,8) p=0,026] ve aile öyküsünün varlığı [OR: 1,9 (GA: 1,1-3,3) p=0,019]. Renal tutulumun varlığı da poliotoimmünite için koruyucuydu [-2,8 (GA: 1,4-5,8) p=0,003]. Sonuç: SLE'li hastalarda poliotoimmünite yüksek prevalansta görülmektedir ve yaklaşık dörtte biri gizli seyredebilmektedir. Beklendiği gibi antifosfolipid ve SSA antikor pozitifliği ve aile öyküsü aşikar poliotoimmünite için risk faktörleriyken, renal tutulum varlığının koruyucu olması dikkat çekicidir. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Geçtiğimiz yıllarda yayınlanan ANCA-iliŞkili vaskülithasta kaynaklı ölçü tler (AAV-PRO), organ spesifik semptomlar ve tedavi ilişkili yan etkilerin yanı sıra hastaların sosyal/emosyonel durumlarıyla gelecek ile ilgili endişelerini de değerlendirmeye olanak sunmaktadır. Türkçeye çevrilerek ülkemizde de kullanılmaya başlanan bu ölçütlerin, mevcut aktivite ve hasar indeksleriyle korelasyonu ve hangi sıklıkta uygulanacağına dair veri bulunmamaktadır. Çalışmamızda AAV-PRO ile diğer hastalık ölçütlerinin korelasyonunun, vizitler arasındaki değişimlerde bu ölçütlerinin birbirleriyle olan ilişkilerinin, hastaların remisyon durumuna göre ölçütlerde oluşan farklılıkların araştırılması amaçlanmıştır. Yöntem: Prospektif veri tabanına kayıtlı ardışık 86 (K/E: 44/42) AAV hastası çalışmaya dahil edildi. Hastaların demografik ve klinik verileri, BVAS, VDI, hasta ve hekim global değerlendirmeleri ve AAV-PRO ölçüt skorları kaydedildi. Kırk beş hasta ikinci vizitte değerlendirildi. Hastaların özellikleri BVAS'ye göre remisyon (BVAS =0 ve BVAS ≥1) durumuna göre karşılaştırıldı. Bulgular: BVAS'ye göre aktif hastalığı olan hastaların sosyal ve emosyonel durum ile gelecek ile ilgili endişelerinin daha fazla olduğu belirlendi (Tablo 1). Benzer şekilde diğer AAVPRO bileşenleri ve doktor ve hasta global skorları, remisyonda olmayan grupta anlamlı olarak daha yüksekti. BVAS ile AAVPRO bileşenlerinden "Tedavi yan etkileri", "Fiziksel fonksiyon" arasında orta kuvvette korelasyon saptanırken; VDI ile AAVPRO bileşenleri arasında anlamlı bir korelasyon saptanmamıştır. ArdıŞık vizitte değerlendirilen hastaların vizitleri arası medyan süre 5,8 (4,9-10,7) aydı. AAV-PRO bileşenlerinde belirgin değişiklik izlenmedi (Tablo 2). Sonuç: AAV-PRO (hasta kaynaklı ölçütler), hastalarımızın değerlendirmesinde diğer aktivite ve hasar indekslerini tamamlayıcı fonksiyona sahip olduğu görülmüştür. AAV-PRO'nun hasta perspektifi ile hastalığın genel fotoğrafını yansıttığı ve 6 aydan daha uzun ara ile uygulanmasının daha kullanışlı olduğu düşünülmektedir. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Amaç: B udd Chiari (BC) Behçet hastalığının nadir ama şiddetli bir venöz tutulum formudur. Türkiye'den yapılan bir çalışmada BC hastalarının %9'unun etiyolojisinde Behçet yer almaktadır. Portopulmoner hipertansiyon nedenlerinin arasında ise BC %1'in altında bulunmaktadır. Bu çalışmada Behçet'in yaygın olduğu ülkemizde BC gelişmesi sonrası pulmoner hipertansiyon sıklığını saptamayı amaçladık. Yöntem: Hacettepe Romatoloji Behçet Veri tabanı'nda kayıtlı 902 Behçet hastası geriye dönük Budd Chiari açısından tarandı. BC saptanan hastaların tanıdan sonraki ilk EKO'ları ve son EKO'ları ile BC öncesi ve sonrası tedavileri kaydedildi. EKO'lara eş zamanlı hemoglobin değerleri de not edildi. Bulgular: Behçet hastalarında Budd Chiari sıklığı 24/902 (%2,66) olarak hesaplandı. Hastaların 19'u (%79,2) erkek, yaş ortancası 41,5'ti (21-79). Behçet tanısından sonra BC'ye kadar geçen süre ortanca 6 (0-31) yıldı. BC ve Behçet izlem süreleri sırası ile ortanca 5,4 (1,22-20,2) ve 12,4 (2,7-25,9) yıldı. BC tanısı sonrası 13 (%54,1) hastaya EKO yapıldığı saptandı. Altısının (%46,2) PAB değeri <30 mmHg saptanırken 7'sinin (%53,8) (bir tanesi 40 mmHg) PAB değeri ≥30 mmHg bulundu. PAB'ın ortanca değeri 30 mmHg (20-40) olarak saptandı. Kontrol EKO değerlendirmesi 7 (%53,8) hastada mevcuttu. İlk ve son EKO arası geçen ortanca süre 2,2 (0,2-5) yıldı. Kontrol EKO'larda PAB artışı izlenmedi. Hastalardan hiçbirine sağ kalp kateterizasyonu yapılmamıştır. İlk EKO ile eş zamanlı bakılan hemoglobin ortalaması 12,1 (2,1) iken son EKO ile eş zamanlı bakılan hemoglobin ortalaması 12,7'dir (1,9) (p=0,17). BC öncesi ve sonrasına göre tedavi değişimleri Tablo 1'de verilmiştir. Sonuç: Retrospektif yapılan bu çalışmada Behçet BC olan yaklaşık %50 hastaya EKO yapıldığı görülmüştür. Bu çalışmada pulmoner hipertansiyon görülmemiştir. PAB ≥30 olan hasta grubu dikkate alındığında sağ kalp kateterizasyonu yapılmış olsa pulmoner hipertansiyon tanısı alacak hastalar olacağı ön görülebilir. Behçet BC tutulumu olanların EKO ile takip edilmesi uygun olacaktır. Behçet hastalığının bu spesifik tutulumunda prospektif çalışmalara ihtiyaç vardır. Tedavi seçimlerinde ise beklendiği gibi trombüs sonrası antikoagülan ve biyolojik tedavi kullanımında anlamlı artış mevcuttur. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Amaç: Psoriatik artrit'te günlük pratikte NSAİ ilaçlar, sentetik ve biyolojik DMARD'ler kullanılabilmektedir. Bu kesitsel analizde ayaktan başvuru yapan hastalarda tedavi seçimleri gözden geçirilmesi amaçlanmıştır. Yöntem: Kasım 2021 ile Haziran 2022 tarihleri arasında bölümümüze ayaktan başvuran 157 hastanın kesitsel olarak hangi tedaviler aldıkları kaydedilmiştir. Hastaların hastalık aktiviteleri de (ASDAS-CRP) not edilmiştir. ASDAS-CRP skoruna göre <1,3 remisyon, 1,3-<2,1 düşük hastalık aktivitesi, 2,1-3,5 orta hastalık aktivitesi, >3,5 yüksek hastalık aktivitesi olarak değerlendirilmiştir. PsA hastalarının kesitsel olarak kullandıkları sentetik DMARD'ler (metotreksat, sulfasalazin, leflunomid) ve bDMARD'lar (anti-TNF, anti-IL17, anti-IL12/23) ve bu tedavilerin kombinasyonları kaydedilmiştir. Bulgular: Yüz elli yedi PsA hastasının (%65,3 kadın) ortalama yaşları 46,9'dur (10,7). Başvurusu sırasında hastaların %11,5'i hiçbir tedavi almıyor, %13,4'ü ise sadece NSAİ kullanıyordu. Sadece sentetik DMARD kullanımı tüm hastaların %26,1, bDMARD kullanımı ise %49 hastada saptandı (Şekil 1). Tedavi seçimleri şu şekildeydi: Glukokortikoid 60 (%38,2), Metotreksat 58 (%36,9), NSAİ ilaç 57 (%36,3), Leflunomid 32 (%20,4), sulfasalazin 18 (%11,5), anti-TNF 52 (%33,1), sekukinumab 19 (%12,1), ustekinumab 6 (%3,8). Tüm hastaların ASDAS-CRP'ye göre düşük hastalık aktivitesi veye remisyona ulaşma oranları %40'dır, tedavi seçimlerine göre dağılımı Tablo 1'de gösterilmiştir. Sonuç: Bir tersiyer merkezde kesitsel olarak PsA'da tedavi seçimleri gösterilmiştir. Buna göre poliklinik takibine gelen hastalar daha sıklıkla kadındır (beklenen kadın-erkek eşit orandadır), bDMARD'lar hastaların yarısında kullanılmaktadır (beklenen tüm PsA hastalarının yaklaşık %15'idir), hiç tedavi almayan veya sadece NSAİ kullanan önemli bir hasta grubu bulunmaktadır, sentetik DMARD'lardan metotreksat ve leflunomid kullanılıyor olmakla birlikte oranları çok yüksek değildir, glukokortikoidler halen tercih edilen bir tedavi seçeneği olarak görülmektedir. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Amaç: TNF inhibitörleri (TNFi), enflamatuvar artritlerin (IA) tedavisinde oldukça etkili olmakla birlikte hematolojik maligniteler (HM) ile arasındaki olası ilişki endişe yaratmaktadır. Bu çalışmanın amacı genel Türk popülasyonu ile karşılaştırıldığında TNFi alan IA hastalarında HM insidansını değerlendirmektir. Yöntem: HUR-BIO (Hacettepe Üniversitesi Romatoloji Biyolojik Kayıt Kütüğü) 2005 yılından bu yana biyolojik DMARD kullanan hastaların kaydedildiği tek merkez kayıt kütüğüdür. TNFi kullanımından sonra en az bir viziti olan romatoid artrit (RA), spondiloartrit (SpA) ve psoriatik artrit (PsA) hastaları 2005 ile Kasım 2021 tarihleri arasında tarandı. HM tanısı, hematologların kararına ve/veya kemik iliği/lenf nodu biyopsisine göre belirlendi. Demografik veriler ve hastalık özellikleri kaydedildi. Standardize insidans oranları (SIR), yaş ve cinsiyete göre düzeltme yapıldıktan sonra hesaplanarak, 2017 Türkiye Ulusal Kanser Kayıt Kütüğü'nden alınan yaşa ve cinsiyete özgü SIR değerleri ile karşılaştırıldı. Bulgular: HUR-BIO veri tabanına kayıtlı 6.139 hastadan 5.355'inin [3116 kadın (%58,2)] en az bir vizit herhangi bir TNFi kullanım öyküsü vardı. TNFi kullanan bu hastaların medyan takip süresi 2,6 yıldı. On üç hastada [SpA n=7, RA=4, PsA=2] takipte HM geliştiği saptandı. Bu hastalarda, IA başlangıcındaki medyan yaş 38 (min: 26-maks: 67), HM tanısındaki medyan yaş 55,5 (aralık 38 ila 76). HM tanıları; 8 lenfoma, 2 multipl miyelom, 1 büyük granüler lenfositik lösemi, 1 plazma hücre diskrazisi ve 1 miyelodisplastik sendrom. TNFi kullanımından HM'ye kadar geçen medyan süre 36 (min: 4-maks: 112) ay ve TNFi dağılımı; etanercept (n=8), adalimumab (n=6), infliksimab (n=4), golimumab (n=1) ve sertolizumab (n=1). TNFi kullanan hastalarda HM'ler için artmış insidans hesaplandı (SIR 4,23, %95 GA 2,35-7,05). HM'li 10 hasta 65 yaşın altındaydı ve bu grupta hem erkeklerde (SIR 5,15, %95 GA 1,88-11,43) hem de kadınlarda (SIR 4,76, %95 GA 1,74-10,55) HM'lerin insidansı daha yüksekti. Sonuç: TNFi alan enflamatuvar artrit hastalarında HM riski, genel Türk popülasyonundan dört kat daha yüksekti. TNFi tedavisiyle ilişkili HM riskine ilişkin artan endişe, tüm klinisyenlerin bu farkındalığı artırma ihtiyacını vurgulamaktadır. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Amaç: Bu çalışmada, bDMARD kullanan romatoid artrit (RA) ve PsA hastalarında koroner arter hastalığı (KAH) ve erken KAH sıklığını karşılaştırmayı amaçladık. Yöntem: Hacettepe Üniversitesi biyolojik veri tabanına (HURBIO) kayıtlı bDMARD kullanan hastalarda KAH varlığı, anjiyografi raporlarına veya koroner bilgisayarlı tomografi sonuçlarına göre belirlendi. Prematür KAH, erkeklerde 55 yaşından, kadınlarda 65 yaşından önce KAH öyküsü olarak tanımlanır. Hastaların demografik özellikleri ve diğer komorbid durumları da not edildi. Hastaların ilk DMARD başlangıcından önceki hastalık aktivitesi (DAS-28) ve fonksiyonel durumu (HAQ-DI) kaydedildi. Bulgular: Beş yüz seksen bir (%75,4 kadın) RA ve 520 (%69,4 kadın) PsA hastası değerlendirildi. Hastaların yaşları ve hastalık süreleri şu şekildedir; RA, ortalama (SS) yaş 52,1 (13,9), hastalık süresi 5,3 (2,1) yıl, PsA ortalama (SS) yaş 48,7 (12,5), hastalık süresi 9,2 (6,4). İlk bDMARD başlangıcında RA'lı 43/581 (%7,4) hasta ve PsA'lı 12/486 (%2,4) hastada KAH vardı (p<0,001). RA hastalarında 32 (23) ay ve PsA hastalarında 49 (88,5) aylık medyan (IQR) takip sonrasında 59 (%11,2) hastada, PsA hastalarında 32 (%6,6) hastada KAH saptandı, p=0,01. RA hastalarının 39/59'u (%66,1) erken KAH'ye sahipken, 18/32'si (%56,3) PsA hastaları erken KAH'ye sahipti (Tablo). Sonuç: Normal popülasyonda prematür KAH sıklığı %10 iken, RA hastalarının üçte ikisinde ve PsA hastalarının %55'inde KAH prematür karakterdedir. Toplum temelli geniş bir çalışmada, RA hastalarında normal popülasyona göre erken KAH sıklığının arttığı bulunmuş, ancak PsA hastalarında benzer bir fark gözlenmemiştir. bDMARD kullanan ciddi bir hasta grubunu incelediğimiz gerçek yaşam verilerinde hem RA hastalarında hem de PsA hastalarında KAH alt tipinin prematür karakterde olduğu görülmektedir. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Amaç: Bu çalışma, biyolojik tedavi altındaki PsA kohortunda takip sırasında genel pelvis radyografisi bulgularını ve progresyon oranlarını ortaya koymayı amaçlamıştır. Yöntem: Hacettepe Üniversitesi biyolojik veri tabanından (HURBIO) alınan PsA hastalarının pelvis radyografileri retrospektif olarak değerlendirildi. Sakroileit ve iskium/iliyak kanat/büyükküçük trokanterik entezopatiyi değerlendirmek için modifiye New York (mNY) kriterleri kullanıldı ve simfizis pubis osteitis değerlendirmeleri evre 0, değişiklik yok, 1, minimal değişiklik ve evre 2 ve üzeri anlamlı değişiklik olarak skorlandı. Kalça tutulumu BASRI-kalça skoru kullanılarak puanlandı ve protez verileri not edildi. Tüm değerlendirmeler deneyimli bir romatolog (UK) tarafından yapıldı ve şüphelenilen olgularda deneyimli başka bir romatolog tarafından olgular gözden geçirildi (LK) ve fikir birliğine varıldı. Bulgular: İlk radyografi sırasında ortalama (SS) yaşı 43,3 (12) olan toplam 273 hasta (kadınların %69,6'sı) dahil edildi. İlk radyografik değerlendirmelerinde medyan (IQR) PsA süresi 2 (7) yıldı. Başlangıç grafilerinde hastaların 10'unda (%3,7) transizyonel vertebra ve 137'sinde (%50,2) mNY kriterlerine göre sakroilet olduğu görüldü. Sakroileiti olmayan hastalardan, 67 hastanın radyografik takip verisi mevcuttu. Ortalama (SS) 47,1 (37) ay sonra, 16'sı (%23,8) mNY kriterlerine göre sakroilete ilerledi. Majör entezopatiler ile ilgili olarak, hastaların %26,8'inde iskium entezopatisi, %19,3'ünde simfizis pubis tutulumu ve %13,2'sinde iliyak kanat entezopatisi vardı (Tablo). Dört kalça ekleminde protez ihtiyacı gözlendi ve 4 kalça ekleminde protez mevcuttu. mNY kriterlerini karşılama ile iliak, iskium ve pubis tutulumunun ≥2 olması arasında korelasyon yoktu. Öte yandan, iskium entezopatisi ≥2 olduğunda (p=0,013) veya iliyak kanat entezopatisi ≥2 olduğunda (p=0,0001) omurgada herhangi bir sindesmofit daha sık görüldü. Sonuç: İleri tedavi modaliteleri gerektiren PsA'lı hastaların yarısında ortanca 2 yıllık hastalık süresinde sakroileit vardı, geri kalanın takipte sakroileite ilerleyebildiği gösterildi. Hastaların yarısından fazlasında majör entezopati tutulumu da görüldü. Ancak bu radyografik değişiklikleri klinik semptomlarla ilişkilendirmek için ileri değerlendirmeler gereklidir. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Amaç: Psoriatik artrit (PsA) hastalarını etkin bir şekilde tedavi etmek için tanınması ve yönetilmesi gereken komorbiditeler psoriatik hastalıkta yaygındır. Bununla birlikte, bDMARD gerektiren hastalarda belirli komorbiditelerin hastalık aktivitesi üzerindeki etkisine ilişkin veriler çok küçüktür. Amacımız bDMARD altındaki PsA hastalarında hastalık aktivitesi ile komorbiditeler arasındaki ilişkiyi anlamaktır. Yöntem: Hacettepe Üniversitesi biyolojik veri tabanı (HUR-BIO) 2005 yılında kurulmuş ve 2021 yılına kadar dahil edilen 520 PsA hastasının verileri analiz edilmiştir. Dahil edilen tüm hastalarda PsA tanısı romatolog tarafından konulmuştur. DAS-28 skoru (son vizitte) ve tüm komorbiditeler bDMARD başlangıcından sonra olacak şekilde saptandı. DAS-28 remisyonu üzerinde etkisi olan komorbiditeleri anlamak için çok değişkenli analiz yapıldı. Bulgular: bDMARD'dan sonra DAS-28 skoru mevcut olan olan 469 hasta vardı ve medyan (IQR) 28 (61) ay sonrasında bu skor hesaplanmıştı. DAS-28 skoru 2,6'nın altında olan 214/469 (%45,6) hasta mevcuttu. DAS-28 remisyondaki hastalar daha gençti, remisyon kadınlarda daha az sıklıktaydı ve başta VKİ, diabetes mellitus (DM) ve hipertansiyon (HT) olmak üzere komorbiditeler de daha az sıklıkta bulundu (Tablo). Çok değişkenli analizde erkek cinsiyette belirleyici faktör bulunamamıştır. Kadınlarda ise sigara kullanımı, komorbidite varlığı, bDMARD başlangıcında VKİ, biyolojik ajanların başlama yaşı, biyolojik DMARD başlangıcında DM, biyolojik DMARD başlangıcında HT, koroner arter hastalığı ve KVH risk faktörleri analize dahil edildi ve biyolojik DMARD başlangıç VKİ [OR 1,06 (%95 GA 1,02-1,11) ] ve biyolojik DMARD başlangıç DM [OR 3,08 (%95 GA 1,14-8,30) ] varlığının DAS-28 remisyonu üzerinde önemli etkisi olduğunu ortaya çıkardı. Sonuç: Önceki veriler obezite, hipertansiyon ve Charlson komorbidite indeksinden en az 1 puanın tedavi sonuçları için kötü prognoz faktörleri olduğunu göstermiştir. Verilerimiz BMI ve DM varlığının kadın PsA hastalarında bDMARD tedavi yanıtını etkileyen faktörler olarak belirlendiğini göstermiştir. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Amaç: Bu çalışmanın amacı bDMARD kohortundaki romatoid artritli (RA) ve psoriatik artritli (PsA) hastalarda biyolojik tedavi öncesi komorbiditelerin dağılımını değerlendirmektir. Yöntem: Hacettepe Üniversitesi biyolojik veri tabanı (HURBIO) 2005 yılında kurulmuş olup, 581 (%75,4 kadın) RA'lı hasta ve 2021 yılına kadar kayıtlı PsA'lı 520 (%69,4 kadın) hasta analiz edilmiştir. RA ve PsA tanısı, hastaları takip eden romatologun klinik değerlendirmesine dayanıyordu. Hastaların komorbiditeleri biyolojik veri tabanından ve hastane elektronik kayıtlarından geriye dönük olarak incelendi. Hastaların ICD-10 tanı kodları ve reçeteleri de tarandı. Diabetes mellitus (DM), hipertansiyon (HT), dislipidemi (DL), koroner arter hastalığı (KAH), vücut kitle indeksi (VKİ) ve sigara kullanımı ile ilgili veriler kaydedildi. DL, Türk Endokrinoloji ve Metabolizma Derneği Dislipidemi Rehberi'nin sınıflamasına göre lipid değerlerine göre gruplandırılmıştır. Erkeklerde 55, kadınlarda 65 yaşından önce koroner arter hastalığı saptanması erken-KAH olarak sınıflandırıldı. Kronik böbrek hastalığı, obstrüktif akciğer hastalığı, serebrovasküler hastalık, tiroid hastalıkları ile ilgili veriler de ayrıca kaydedildi. Charlson komorbidite indeksi (CCI), bDMARD başlanmadan önce hastaların tıbbi geçmişindeki komorbiditelerin toplanmasıyla hesaplandı. Bulgular: RA ve PsA hastalarında bDMARD tedavisine başlanmadan önce komorbiditelerin dağılımı tabloda verilmiştir. RA'lı hastalarda tanı yaşı ortalması (± SS) 46,7 (13,7) iken PsA'lı hastalarda 39,3 (12,0) idi (p<0,001). Hipertansiyon (RA için %28,5, PsA için %21,9) ve tiroid hastalıkları (RA'da %22,7, PsA'da %14,7) her iki grupta da en sık görülen komorbiditelerdi. PsA ile karşılaştırıldığında, RA'lı hastalarda komorbidite oranı daha yüksekti (%64,8'e karşı %40,4, p<0,001). RA'lı hastaların 231/581'inde (%39,7) multimorbidite saptandı ve PsA'lı hastalardan (%21,8) anlamlı derecede daha sıktı (p<0,001). Gruplar arasında hipertansiyon ve sigara kullanımı dışında VKİ, DM ve dislipidemi gibi kardiyovasküler komorbiditeler açısından fark yoktu. Yaşa göre ayarlandığında, CCI'ya göre komorbidite yükü RA'lı hastalarda PsA'lı hastalara göre 3,96 (2,57-6,13, p<0,001) kat daha yüksekti. Sonuç: Enflamatuvar artritli hastalarda bDMARD öncesi değerlendirmede komorbid hastalıklar oldukça yaygındır. Bu çalışmada RA ve PsA hastalarında CCI değerlendirilmiş olup RA'da PsA'ya kıyasla 3,96 kat yüksek olduğu gösterilmiştir. [ABSTRACT FROM AUTHOR]