Search

Mikołaj Dopierała, Krzysztof Schwermer, Krzysztof Hoppe, Małgorzata Kupczyk, Krzysztof Pawlaczyk Department of Nephrology, Transplantology and Internal Medicine, Poznan University of Medical Sciences, Poznan, PolandCorrespondence: Krzysztof Pawlaczyk, Email kpawlac@ump.edu.plIntroduction: Chronic kidney disease is a widespread medical problem that leads to higher morbidity, mortality, and a decrease in the overall well-being of the general population. This is especially expressed in patients with end-stage renal disease (ESRD) undergoing maintenance haemodialysis. Several variables could be used to evaluate those patients’ well-being and mortality risk. One of them is the presence of residual urine output.Materials and Methods: The study was conducted on 485 patients treated with maintenance haemodialysis. After enrollment in the study, which consisted of medical history, physical examination, hydration assessment, and blood sampling, each patient was followed up for 24 months. We used residual urine output (RUO) as a measure of residual renal function (RRF). The entire cohort was divided into 4 subgroups based on the daily urinary output ( 100mL to 500mL to 1000mL).Results: The data show that the mortality rate was significantly higher in groups with lower RUO, which was caused mainly by cardiovascular events. Also, patients with higher RUO achieved better sodium, potassium, calcium, and phosphate balance. They were also less prone to overhydration and had a better nutritional status. Preserved RRF also had a positive impact on markers of cardiovascular damage, such as NT-proBNP as well as TnT.Conclusion: In conclusion, preserving residual urine output in ESRD patients undergoing maintenance haemodialysis is invaluable in reducing their morbidity and mortality rates and enhancing other favourable parameters of those patients.Keywords: end stage renal disease, haemodialysis, residual urine output, cardiovascular risk, mortality

Objective: To show that adequate therapy for lymphoedema is able to restore ability to work. Materials and methods: The population of patients with primary lymphoedema registered in the university clinical centre diagnosed with primary or secondary lymphoedema and presumed by the national social institution as completely unable to work was selected for the retrospective analysis and divided into two groups. Group 1 consisted of 25 patients treated with a complex decongestive therapy programme daily for 3-6 weeks. The study population comprised 19 women and six men from 14 to 61 years of age (mean 31.5). In all 25 patients, complete inability to work was certified by the social institution before the treatment started. Group 2 consisted of 47 patients, 14 men and 33 women, aged from 26 to 71 years (mean 39 years) treated by so-called standard methods, who resigned from the proposed intensive treatment. In all 47 patients, complete inability to work was declared by the social institution before the treatment. Ability to work and oedema reduction were assessed by the treating physician. Results: The intensive phase of treatment succeeded in 3870-15,330 mL oedema reduction in Group 1. After the end of therapy, 21 patients were able to work or study without any limitation and patients returned to their regular professional activity. Among four others, two were on welfare for at least 10 years, for another one welfare was their only income and one person was receiving a social pension. In none of the patients from group 2 was any significant oedema reduction observed. Every patient from group 2 maintained the social pension due to ineffective treatment. Conclusions: Complex decongestive therapy is a very efficient form of treatment in advanced primary and secondary lymphoedema. It allows returning to work after a short period of temporary disability without the necessity of a social pension. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Wstęp: Jednym z najczęściej występujących powikłań po nakłuciu tętnic są tętniaki rzekome. W zależności od rodzaju zabiegu, trybu jego przeprowadzenia oraz od zastosowanej terapii przeciwzakrzepowej tętniaki rzekome wykrywane są u 0,02-9% chorych poddanych procedurom endowaskularnym. W leczeniu tego powikłania stosuje się wiele technik, z których największe znaczenie przypisuje się rożnym postaciom kompresji i leczeniu operacyjnemu. Ograniczona skuteczność ucisku oraz duże prawdopodobieństwo wystąpienia powikłań po leczeniu operacyjnym powodują wzrastające zainteresowanie zastosowania trombiny w zamykaniu tętniaków rzekomych. Celem poniższej pracy była ocena skuteczności czterech różnych technik zamykania tętniaków rzekomych tętnic udowych, tzn. ucisku opatrunkiem uciskowym, ucisku ręcznego lub głowicą ultrasonograficzną oraz wstrzyknięcia trombiny do jamy tętniaka. Materiał i metody: Ocenie poddano grupę 273 chorych, u których w następstwie wykonanego zabiegu endowaskularnego (166 zabiegów diagnostycznych i 107 zabiegów leczniczych, tzn. koronaroplastyki lub angioplastyki naczyń obwodowych) powstały tętniaki rzekome tętnic udowych. Punktem wyjścia tętniaków były: AFC (50%), AFS (14%), AFP (29%) i AIE (7%). Wszyscy chorzy pobierali co najmniej jeden lek zmniejszający krzepliwość krwi, w zdecydowanej większości kwas acetylosalicylowy oraz tiklopidynę. Po potwierdzeniu obecności tętniaka rzekomego w badaniu ultrasonograficznym wdrażano leczenie w postaci: opatrunku uciskowego utrzymywanego przez 24-48 h (grupa I, n = 142), celowanego ucisku ręcznego wykonywanego przez 1-2 h (grupa II, n = 94), ucisku głowicą ultrasonograficzną przez 30 min (grupa III, n = 23) lub wstrzyknięcie trombiny do jamy tętniaka (grupa IV, n = 47). Do ostrzyknięcia tętniaków trombiną zakwalifikowani zostali chorzy po nieskutecznej terapii uciskowej, stosowanej przez co najmniej 24 godziny (n = 31), z dużymi tętniakami (n = 6) lub z martwicą skóry nad tętniakiem (n = 11). Trombinę wstrzykiwano pod kontrolą ultrasonograficzną. Rutynowo w pierwszym wstrzyknięciu podawano 1 ml roztworu trombiny. Przy braku skuteczności podawano następnie 1 ml trombiny. Po upływie 24 h wykonywano badanie kontrolne. Przy obecności przepływu w jamie tętniaka procedurę powtarzano. Wyniki: Wykrzepnięcie tętniaków uzyskano odpowiednio u 23%, 76%, 5% i 94% chorych z poszczególnych grup. W grupie I obok niewielkiej skuteczności metody obserwowano niekorzystne następstwa ucisku w postaci martwicy skóry, zespołu ciasnoty wewnątrzpowięziowej oraz parestezji obwodowych. Ograniczenie skuteczności celowanego ucisku ręcznego było związane z lokalizacją wrót tętniaków na tętnicy biodrowej zewnętrznej lub głębokiej uda albo też uszkodzeniem bocznej lub tylnej powierzchni dowolnego odcinka tętnicy udowej. Niewielka skuteczność ucisku głowicą ultrasonograficzną wynikała z trudności odpowiednio długiego utrzymania głowicy nad wrotami tętniaka.… [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Wstęp: Rekonstrukcja łożyska naczyniowego po usunięciu zakażonych protez naczyniowych za pomocą implantowanych in situ alogenicznych przeszczepów tętniczych jest jedną z alternatywnych i coraz szerzej stosowanych sposobów leczenia. Jednym z najczęstszych powikłań związanych z tą formą leczenia jest postępujące zwężenie zespoleń, prowadzące do pogorszenia warunków perfuzji obwodowej lub do wykrzepnięcia przeszczepów. Dotychczasowe obserwacje pozwalają przypuszczać, że jednym z powodów prowadzących do rozwoju tego rodzaju powikłań jest powstanie dysproporcji właściwości mechanicznych pomiędzy sąsiadującymi odcinkami naczynia biorcy a przeszczepem. Celem badania była przyżyciowa ocena zmian właściwości mechanicznych alogenicznych przeszczepów tętniczych implantowanych w środowisku zakażonym, przy uwzględnieniu nasilenia towarzyszącej implantacji reakcji immunologicznej. Materiał i metody: Badaniu poddano 58 chorych leczonych z powodu zakażenia protez naczyniowych. U wszystkich chorych usunięto zakażone protezy, wykonując jednoczasową rekonstrukcję łożyska za pomocą implantowanych in situ alogenicznych przeszczepów tętniczych. Jako materiałdo rekonstrukcji wykorzystano fragmenty tętnic pobrane od dawców wielonarządowych. W 50 przypadkach wykorzystano naczynia zamrożone w obecności 15% DMSO i przechowywane w ciekłym azocie. U 8 dalszych chorych implantowano naczynia „świeże". Właściwości mechaniczne ściany allograftów badano przyżyciowo za pomocą funkcji M-mode, głowicą liniową o częstotliwości 7,5-9,1 MHz aparatu Sonoline, firmy Simens. Dane uzyskane podczas dopplerowskiego badania jednowymiarowego oraz współistniejące wartości ciśnienia tętniczego umożliwiły określenie grubości kompleksu IM oraz całej ściany naczyniowej, średnicy zewnętrznej i wewnętrznej przeszczepu oraz rozciągliwość, podatność i współczynnik Younga przeszczepów. Badanie wykonano w 2. i 4. tygodniu oraz 2, 4, 6, 9, 12, 18, 24, 36 i 48 miesięcy po implantacji allograftów. Nasilenie towarzyszącej reakcji immunologicznej oceniono, określając występujące w czasie jakościowe i ilościowe zmiany stężenia białek ostrej fazy w surowicy (CRP, AGP, ACT, a2-M, Tf, Cp i AT) oraz subpopulacji limfocytów krwi obwodowej. Wyniki i wnioski: W długim okresie obserwacji w warunkach in vivo dominującymi zmianami właściwości mechanicznych są: stopniowe pogrubienie kompleksu IM, poszerzenie średnicy zewnętrznej i zwężenie średnicy wewnętrznej przeszczepów oraz ich znamienne usztywnienie. Istnieje wyraźna korelacja pomiędzy zakresem i zaawansowaniem zmian właściwości mechanicznych przeszczepów naczyniowych a częstością występowania późnych powikłań w ich funkcjonowaniu, tj. zwężenia zespoleń czy pogorszenia stanu perfuzji obwodowej.… [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Copyright of Acta Angiologica is the property of VM Medica-VM Group (Via Medica) and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

Copyright of Acta Angiologica is the property of VM Medica-VM Group (Via Medica) and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

Background. Peritoneal dialysis causes the functional and morphological changes in the peritoneum that result from the bioincompatibility of dialysis solutions. We present a model of chronic peritoneal dialysis in the rat that can be used for testing the biocompatibility of dialysis fluids. [ABSTRACT FROM PUBLISHER]

Wstęp: Coraz częściej przyczyną powstawania tętniaków rzekomych są urazy jatrogenne, powstające podczas zabiegów endowaskularnych. W dotychczasowych analizach zajmowano się oceną różnych czynników ryzyka powstania tętniaków rzekomych, pomijając zagadnienie lokalizacji nakłucia tętnicy udowej. Celem niniejszej pracy była ocena wpływu miejsca nakłucia tętnicy udowej na ryzyko powstania tętniaków rzekomych. Materiał i metody: U 116 chorych planimetrycznie oceniono miejsce wprowadzenia cewników do tętnic udowych. U dalszych 352 chorych z podejrzeniem obecności powikłań naczyniowych po zabiegach endowaskularnych wykryto 273 przypadki tętniaków rzekomych, analizując miejsca ich wyjścia, ze szczególnym uwzględnieniem lokalizacji uszkodzenia naczynia w stosunku do poziomu podziału tętnicy udowej wspólnej. Wyniki: Nakłuciu poszczególnych odcinków tętnic w pachwinie, tzn. AIE w 2,7%, AFC w 77,5% oraz AFS i AFP w 19,8% przypadków odpowiadała lokalizacja wyjścia tętniaków w 5,7-8,2% (AIE), 48,4-61% (AFC) i 33,3-43,4% (tętnice poniżej podziału) w zależności od rodzaju zabiegu, tzn. diagnostycznego lub leczniczego. W przypadku wykonania przed zabiegiem ultrasonograficznego mapowania podziału AFC częstość wyjścia tętniaków z poszczególnych odcinków naczyń nie różniła się istotnie od częstości ich nakłucia, przy jednoczesnym istotnym zmniejszeniu częstości powstania tego powikłania. Wnioski: Przeprowadzona analiza wykazała, że prawdopodobieństwo powstania tętniaka rzekomego jest uzależnione od rodzaju nakłutej tętnicy w pachwinie. Ryzyko to znacząco wzrasta w przypadku nakłucia tętnicy biodrowej zewnętrznej oraz tętnic udowych poniżej poziomu podziału AFC, tzn. AFS lub AFP. Prostym zabiegiem mogącym istotnie graniczyဇ ryzyko powstania tego groźnego powikłania jest wcześniejsze mapowanie przebiegu dużych naczyń w pachwinie za pomocą badania dupleksowego. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Copyright of Acta Angiologica is the property of VM Medica-VM Group (Via Medica) and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)