Search

Amaç: Yüksek kan basıncının karotis arterler üzerinde istenmeyen etkilere yol açtığı iyi bilinmesine ragmen bu etkinin hangi değerden itibaren başladığı net değildir. Bu çalışmanın amacı bunu değerlendirmektir. Yöntem: Çalışma kesitsel planlandı ve toplam 308 birey dahil edildi. Sistolik kan basıncı (SKB) 0.05) ancak grup 3 ile 1 arasında anlamlı fark vardı (p135,5 mmHg olmasının%78,2 sensitivite, %74,6 spesifite, DKB>86,5 mmHg olmasının %79,3 sensitivite ve %71,6 spesifite ile karotis distensibilitesini etkilemeye başladığı bulundu. Benzer olarak SKB>137,5 mmHg olmasının %80,4 sensitivite, %73,1 spesifite, DKB>88,5 mmHg olmasının ise %79,1 sensitivite ve %73,8spesifite ile karotis elastisitesini etkilemeye başladığı gösterildi. Sonuç: Karotis distensibilitesi ve elastisitesi kan basıncının artışı ile azalmaktadır. Yüksek-normal kan basıncına sahip bireylerde belirli bir kan basıncı değerinden sonra karotis hasarı başlıyor olabilir.

Amaç: Bu çalışmanın amacı supraaortik çoklu stenotik lezyonlarda yapılan, eş zamanlı endovasküler tedavinin başarısı ile komplikasyonlarını değerlendirmektir.Gereç ve Yöntem: 1 Ocak-2004 ile 31 Aralık 2009 tarihler arasında supraaortik damar yatağında çoklu darlık nedeni ile perkütan girişimsel işlem uygulanan hastaların kayıtları geriye dönük incelendi. Doppler ultrasonografi, manyetik rezonans inceleme, bilgisayarlı tomografi veya dijital subtraksiyon anjiyografi ile supraaortik damarlarda %50 nin üzerinde darlık saptanması koşuluyla perkütan endovasküler girişim uygulanması kararı alındı. Klinik olarak en az 2 tane ciddi darlığı olan ve aynı seansta çoklu girişimsel işlem kararı verilen hastalar çalışmaya dahil edildi.Bulgular: Çalışmaya 6’sı kadın (%17,4) toplam 34 hasta (ortalama yaş 60,4±12,5) dahil edildi. Otuzdört hastada toplam 74 lezyona girişim uygulandı. Girişimlerin tamamında stent kullanıldı. Mortalite veya ciddi morbidite görülmedi. İşlemin teknik olarak akut başarısı %100’dü. Ortalama 29,5±18,3 aylık takipte, 4 hastada (%11,7) restenoz geliştiği görüldü. Bu hastalardan 3’üne tekrar girişim uygulandı.Sonuç: Çalışmamızın sonuçlarına göre supraaortik dallarda tıkayıcı aterosklerotik damar hastalığı gelişmesi durumunda endovasküler girişim güvenle uygulanabilir. Bu tedavinin mortalitesive morbiditesi oldukça düşüktür. Takiplerinde restenoz gelişen hastalara tekrar girişim güvenle uygulanabilir. Aynı hasta grubunda çoklu lezyon var ise aynı seansta çoklu girişim güvenle uygulanabilen bir tedavi seçeneğidir., Purpose: The aim of this study was to evaluate the success and complications of endovascular treatment in supraaortic multiple stenotic lesionsMaterials and Methods: The study was planned as a retrospectively. The records of patients who underwent percutaneous interventional treatment for multiple stenosis in the supraaortic vessels between January 1, 2004 and December 31, 2009 were reviewed. Percutaneous endovascular intervention was decided with doppler ultrasonography, magnetic resonance imaging, computed tomography or digital subtraction angiography provided that more than 50% stenosis was detected in the supraaortic vessels. Patients with at least 2 severe stenosis who underwent multiple interventional procedures in one session were included in the study.Results: A total of 34 patients (mean age 60.4 ± 12.5 years and 6 female (17.4%)) were included in the study. A total of 74 lesions were treated in 34 patients. Stents were used in all procedures. No mortality or serious morbidity was observed during follow-up. The technical success of the procedure was 100%. Restenosis was observed in 4 patients (11.7%) at a mean follow-up of 29.5 ± 18.3 months. Three of these patients were re-treated.Conclusion: According to the results of our study, endovascular intervention can be safely performed in occlusive atherosclerotic vascular disease of the supraaortic branches. Mortality and morbidity of this treatment is very low. In patients with restenosis during follow-up, re-intervention can be performed safely. If multiple lesions are present in the same patient group, multiple interventions are a safe treatment option.

Amaç: Son dönem böbrek yetmezliği olan kronik böbrek hastalarında kardiyovasküler olayların sıklığının artığı bilinmektedir ancak böbrek yetmezliğinin karotis arterler üzerinde nasıl bir etki gösterdiği net değildir. Bu çalışmanın amacı bunu değerlendirmektir. Bu amaçla subklinik karotis aterosklerozu ve hasarını gösteren elastisite ve distensibilite son dönem böbrek yetmezliği olan hastalar ve sağlıklı populasyonda ölçülerek karşılaştırılmıştır.Gereç ve Yöntem: Çalışma kesitsel olarak planlandı. Son dönem böbrek yetmezliği olan 61 hasta ve 58 sağlıklı gönüllünün karotis elastisitesi ve distensibilitesi ölçülerek aralarında istatistiksel anmalı fark olup olmadığı değerlendirildi. Ayrıca hasta grubundaki bireylerin diyalize girme süreleri ile karotis elastisitesi ve distensibilitesi arasında anlamlı korelasyon olup olmadığı araştırıldı.Bulgular: Hasta grubundahem karotis elastisitesi hem de distensibilitesi istatistiksel anlamlı olarak daha düşüktü (0,12±0,02 vs. 0,23±0,04, p < 0,001, ve 7,47±0,51 vs. 9,42±0,73, p < 0,001, sırasıyla). Diyaliz süresi ile hem karotis elastisitesi hem de karotis distensibilitesi arasında istatistiksel anlamlı negatif yönlü korelasyon bulundu (r = -0,783, p < 0,001 ve r = -0,385, p = 0,002, sırasıyla).Sonuç: Son dönem böbrek yetmezliği olan hastalarda karotis elastisitesi ve distensibilitesi azalmıştır. Bu sonuçları bize bu hasta grubunda karotis arterlerde subklinik ateroskleroz riskinin arttığını düşündürebilir, ayrıca serebrovasküler olay riskindeki artışın sebebinin karotis arterlerdeki ateroskleroz olduğunu da indirekt olarak düşündürebilir.

ÖzAmaç: Bu çalışmanın amacı serebral venöz trombozlu (SVT) hastalarda radyolojik görüntüleme ile klinik şiddetin tahmin edilip edilemeyeceğini araştırmaktır. Bu amaçla SVT tanısı konulan hastaların manyetik rezonans görüntüleme (MRG) skoru ile Glasgow koma skorları (GKS) arasında ilişki olup olmadığı araştırılmıştır.Gereç ve Yöntem: Çalışma geriye dönük olarak planlandı. 1 Ocak 2013-31 Aralık 2019 tarihleri arasında SVT tanısı konulan hastaların kayıtları incelendi. Semptom başlangıcından sonraki ilk 5 gün akut, 5-15 gün subakut ve 15 gün sonrası kronik SVT olarak kabul edildi. Tüm hastaların MRG skoru ve GKS’leri kaydedildi ve aralarında istatistiksel anlamlı korelasyon olup olmadığı araştırıldı.Bulgular: Çalışmaya 47 akut, 26 subakut ve 19 kronik olmak üzere toplam 92 SVT’li hasta alındı. Akut gruptaki hastalarda median GKS 13 (çeyreklikler arası değişim (ÇAD)=3), subakut grupta 15 (ÇAD=3) ve kronik grupta ise 15 (ÇAD=1) olarak bulundu. MRG skoru akut SVT grubunda 6 (ÇAD=3), subakut grupta 3 (ÇAD=2,25), kronik grupta ise 3 (ÇAD=1) olarak bulundu. Üç grup arasında hem GKS hem de MRG skoru yönünden istatistiksel anlamlı fark olduğu görüldü (p=0,001 ve p

Aim of the study: The aim of this study was to evaluate the long-term effects of access to the femoral artery for the purposes of coronary angiography through the measurement of femoral artery distensibility and elasticity on the accessed and non-accessed sides. Material and methods: This cross-sectional study included patients who underwent femoral angiography at least 1 year previously. Those whose femoral artery was accessed once formed Group 1 (n = 59), those who were accessed twice formed Group 2 (n = 57), those accessed 3 times formed Group 3 (n = 55), and those with more than 3 accesses, Group 4 (n = 60). The groups were compared in respect of femoral artery elasticity and distensibility in the accessed and non-accessed sides. Results: No statistically significant difference was determined in respect of femoral distensibility and elasticity in Group 1 (9.40 ± 0.84 vs 9.48 ± 0.75, p = 0.107 and 0.23 ± 0.03 vs 0.23 ± 0.03, p = 0.433, respectively). However, a significant difference was observed between the two sides in terms of distensibility and elasticity in Group 2 (9.02 ± 0.81 vs 9.23 ± 0.75, and 0.21 ± 0.02 vs 0.22 ± 0.02), in Group 3 (8.49 ± 0.77 vs 9.18 ± 0.9 and 0.19 ± 0.02 vs 0.21 ± 0.02), and in Group 4 (8.14 ± 0.74 vs 9.03 ± 0.81 and 0.16 ± 0.01 vs 0.2 ± 0.02, p