Search

Het beleid van de rijksoverheid is erop gericht om te voorkomen dat een te hoge fosfaatbelasting van het grond- en oppervlaktewater optreedt als gevolg van een te hoge fosfaatophoping in de bodem. Mede om deze reden is in het verleden voor gronden die in de mestoverschotgebieden voorkomen, voornamelijk kalkarme zandgronden, een grenswaarde afgeleid voor de mate van fosfaatverzadiging waarboven gesproken wordt van een `fosfaatverzadigde grond¿. Voor de overige gronden ontbreekt vooralsnog een soortgelijke definitie. In dit rapport wordt een overzicht gegeven van de huidige inzichten om voor de overige grondsoorten een soortgelijk criterium en grenswaarden af te leiden. Het betreft hier kalkrijke zand- en kleigronden, kalkarme klei- en lössgronden en veengronden. Vervolgens is nagegaan in welke mate overschrijding van de grenswaarden voor fosfaatverzadiging heeft plaatsgevonden. Hiervoor zijn de analyseresultaten van de landelijke steekproef kaarteenheden nader geïnterpreteerd. Uit deze analyse blijkt dat ca. 56 % van het areaal landbouwgronden in Nederland met fosfaat verzadigd is.

Door het overmatig gebruik van meststoffen in de landbouw worden niet alle meststoffen door het gewas opgenomen, waardoor de kans bestaat dat negatieve effecten in het milieu worden waargenomen. Fosfaat is een van de belangrijkste meststoffen die nodig zijn om een goede gewasproductie en gewaskwaliteit te realiseren. Echter een te grote toename van de fosfaatvoorraad in de bodem leidt ertoe dat de bodem met fosfaat verzadigd raakt waardoor extra fosfaat kan uitspoelen naar het oppervlaktewater en aldaar tot een verstoring van het ecologische evenwicht leidt (kroosvorming, algengroei, afgifte van giftige stoffen, zuurstofloosheid, vissterfte). Het beleid van de rijksoverheid is er dan ook de afgelopen decennia op gericht geweest om de mate waarin de bodem met fosfaat wordt opgeladen terug te dringen zodat het areaal fosfaatverzadigde gronden niet sterk meer toeneemt en verslechtering van de waterkwaliteit wordt afgeremd

Het beleid van de rijksoverheid is erop gericht om te voorkomen dat een te hoge fosfaatbelasting van het grond- en oppervlaktewater optreedt als gevolg van een te hoge fosfaatophoping in de bodem. Mede om deze reden is in het verleden voor gronden die in de mestoverschotgebieden voorkomen, voornamelijk kalkarme zandgronden, een grenswaarde afgeleid voor de mate van fosfaatverzadiging waarboven gesproken wordt van een `fosfaatverzadigde grond¿. Voor de overige gronden ontbreekt vooralsnog een soortgelijke definitie. In dit rapport wordt een overzicht gegeven van de huidige inzichten om voor de overige grondsoorten een soortgelijk criterium en grenswaarden af te leiden. Het betreft hier kalkrijke zand- en kleigronden, kalkarme klei- en lössgronden en veengronden. Vervolgens is nagegaan in welke mate overschrijding van de grenswaarden voor fosfaatverzadiging heeft plaatsgevonden. Hiervoor zijn de analyseresultaten van de landelijke steekproef kaarteenheden nader geïnterpreteerd. Uit deze analyse blijkt dat ca. 56 % van het areaal landbouwgronden in Nederland met fosfaat verzadigd is.

Door het overmatig gebruik van meststoffen in de landbouw worden niet alle meststoffen door het gewas opgenomen, waardoor de kans bestaat dat negatieve effecten in het milieu worden waargenomen. Fosfaat is een van de belangrijkste meststoffen die nodig zijn om een goede gewasproductie en gewaskwaliteit te realiseren. Echter een te grote toename van de fosfaatvoorraad in de bodem leidt ertoe dat de bodem met fosfaat verzadigd raakt waardoor extra fosfaat kan uitspoelen naar het oppervlaktewater en aldaar tot een verstoring van het ecologische evenwicht leidt (kroosvorming, algengroei, afgifte van giftige stoffen, zuurstofloosheid, vissterfte). Het beleid van de rijksoverheid is er dan ook de afgelopen decennia op gericht geweest om de mate waarin de bodem met fosfaat wordt opgeladen terug te dringen zodat het areaal fosfaatverzadigde gronden niet sterk meer toeneemt en verslechtering van de waterkwaliteit wordt afgeremd