Search

Bu araştırmanın amacı, psikolojik danışma süreci sonunda danışanların göstermiş oldukları yaşantı ve davranış değişim düzeyinin danışanların algıladıkları sosyal destek düzeyi, cinsiyeti, katılmış oldukları oturum sayısı ve problem çözme tarzlarına göre incelenmesidir. Araştırma betimsel bir alan araştırmasıdır. Araştırmanın örneklemi 2011-2012 ve 2012-2013 eğitim öğretim yıllarında, 12 devlet üniversitesinde RPD lisans programında öğrenim gören psikolojik danışman adaylarının psikolojik yardım sunduğu 200 danışandan oluşmuştur. Araştırmada veri toplama aracı olarak Çok Boyutlu Algılanan Sosyal Destek Ölçeği (ÇBASDÖ), Problem Çözme Envanteri (PÇE), Yaşantı ve Davranışlarda Değişim Ölçeği (YADA) ve araştırmacı tarafından hazırlanan Bilgilendirilmiş Onay Formu ile bilgilendirme mektupları kullanılmıştır. Danışanların yaşantı ve davranışlardaki değişim düzeylerinin danışanların katılmış oldukları oturum sayısı, cinsiyeti, algılanan sosyal destek ve problem çözme becerisi değişkenlerine göre yordanıp yordanmadığını incelemek için çoklu doğrusal hiyerarşik regresyon analizi yapılmıştır. Araştırmanın bulgularına bakıldığında, danışanların cinsiyetinin, algıladıkları sosyal destek düzeylerinin ve katılmış oldukları oturum sayısının psikolojik danışma sürecinde algıladıkları yaşantı ve davranış değişim düzeyini yordamada anlamsız bulunduğu görülmüştür. Danışanların aceleci problem çözme, kaçıngan problem çözme, değerlendirici problem çözme, kendine güvenli problem çözme, planlı problem çözme tarzı puanları, yaşantı ve davranışlarda değişim düzeyi puanlarını yordamada istatistiksel olarak anlamsız bulunmuştur. Bu problem çözme tarzları ile danışanların algıladıkları yaşantı ve davranış değişim düzeyi arasında anlamlı bir ilişki bulunamamıstır. Sadece danışanların düşünen tarz problem becerisi ile algıladıkları yaşantı ve davranış değişimi düzeyi arasında anlamlı ve olumsuz bir ilişki olduğu ortaya konmuştur., Purpose of this study was to examine client’s experience and behavior change levels according to perceived social support, gender, number of the sessions they attended and problem solving styles. This study is a descriptive field research. The sample of this study consisted of 200 clients who had counseling from counselor trainees, attending Guidance and Counseling Undergratuade Program at different 12 state universities in 2011-2012 and 2012-2013 academic years. Multidimensional Scale of Perceived Social Support, Problem Solving Inventory, The Change in Experiences and Behaviors Scale were used in order to collecting data. Also informed consent form and inform letters developed by the researcher were used to inform clients and counselor trainees. Multiple linear hierarchical regression was used to analyze whether clients’ experience and behavior change levels predicted by clients’ attended session numbers, gender, perceived social support and problem solving styles. The result of this study indicated that clients’ experience and behavior change levels were not predicted by clients’ gender, perceived social support, problem solving styles and session number. Quick-tempered problem solving, avoidant problem solving, evaluator problem solving, self-confident problem solving, planned problem solving did not predict clients’ experience and behavior change level. The relationship between these problem solving styles with experience and behavior change level was also found insignificant. The only problem solving style is thinking style which has a relationship in a negative and significant way with clients’ experience and behavior change levels.

Bu çalışmada lise öğrencilerinde kendine zarar verme davranışının işlevlerinin benlik saygısı, algılanan sosyal destek ve olumlu olumsuz duygular ile yordanma düzeyi incelenmiştir. Araştırma ilişkisel tarama modeline dayalı bir araştırmadır. Araştırmanın örneklemini İzmir ili merkez ilçelerinde yer alan Ortaöğretim, Din Öğretimi, Mesleki Teknik Eğitim ve Özel Öğretim Genel Müdürlüğüne bağlı liselerde öğrenim gören 9, 10, 11, ve 12. sınıf öğrencileri oluşturmaktadır. Her bir lise türünde her sınıf düzeyinden 1 şube seçilmiş, uygulamaya gönüllü olarak katılmayı kabul eden 2375 öğrenciye uygulama yapılmış ve örneklem grubu kendine zarar verme davranışı olan toplam 1169 öğrenciden oluşmuştur. Araştırmanın verileri Kendine Zarar Verme Davranışı Değerlendirme Envanteri, Rosenberg Benlik Saygısı Ölçeği, Çok Boyutlu Algılanan Sosyal Destek Ölçeği, Olumlu ve Olumsuz Yaşantı Ölçeği ve araştırmacı tarafından geliştirilen Kişisel Bilgi Formu uygulanarak elde edilmiştir. Araştırmanın verileri aşamalı çoklu regresyon analizi kullanılarak çözümlenmiştir. Verilerin analizinde aşamalı çoklu doğrusal regresyon analizi kullanılmıştır. Araştırma sonuçlarına göre örneklemin seçildiği grupta öğrencilerin %57'sinin kendine zarar verme davranışı gösterdiği, sorgulanan on iki kendine zarar verme yönteminden en az birini kullandığı bulunmuştur. Sorgulanan on iki kendine zarar verme yöntemi arasında öğrencilerin en sık "yaranın iyileşmesine engel olma" ve " kendini sert bir yere çarpma veya kendine vurma" yöntemini kullandıkları görülmüştür. En az görülen kendine zarar verme davranışları ise Tehlikeli/zararlı madde içme/yutma ve Yakma olarak saptanmıştır. Kendine zarar verme davranışı olan kız ve erkek öğrenciler arasında kendine zarar verme davranışının görülme oranlarının kız öğrenciler için %4.6 - %40 arasında, erkek öğrenciler için %5.2 - %30.8 arasında değiştiği, kız öğrencilerin kendine zarar verme oranının erkek öğrencilere göre daha fazla olduğu bulunmuştur. Kendine zarar verme davranışının sıklığının okul türlerinde farklılaşmadığı, ayrıca kendini orta sosyoekonomik düzey olarak değerlendiren öğrencilerde ve kendilerini orta düzey başarılı olarak gören öğrencilerde kendine zarar verme davranışının frekansının daha yüksek olduğu saptanmıştır. Otonom işlevleri; olumsuz duygular, benlik Saygısı, aile destek ve diğer destek yordamıştır. Sosyal işlevleri ise aile destek, benlik saygısı, diğer destek ve olumsuz duygular yordamıştır. Arkadaş desteğin hem otonom hem de sosyal işlevler için yordayıcı olmadığı saptanmıştır. Bu sonuçlar doğrultusunda araştırmacılara ve uygulayıcılara öneriler sunulmuştur., Purpose: In this study, the functions of high school students' self-injury behaviour were examined in terms of self-esteem, perceived social support, positive/negative emotions and regression level. Method: The research is based on correlational survey model. The sample of the study consists of 9th, 10th, 11th and 12th grade students studying in the high schools affiliated to Secondary Education, Religious Education, Vocational and Technical Education and Special Education in the central districts of İzmir. In each high school type, one branch from each grade level was selected, 2375 students accepted to participate in the study voluntarily and the sample group consisted of 1169 students with self-injury behavior. The data of the study were obtained by applying self-injury Behavior Assessment Inventory, Rosenberg Self-Esteem Scale, Multidimensional Perceived Social Support Scale, Positive and Negative Life Scale and Personal Information Form developed by the researcher. The data of the research was analyzed by using stepwise multiple regression analysis. Stepwise multiple linear regression analysis was used to analyze the data. Findings: According to the results of the research, 57% of the students showed self-injury behavior and used at least one of the twelve self-injury methods questioned in the sample group. Among the twelve self-injury methods that were questioned, it was observed that the students mostly used the method of "preventing the wound from healing" and "attacking himself or hitting himself to a hard surface". The least observed self-injury behaviors were found to be hazardous/harmful substances taking/gulping and burning. It was found that the incidence of self-injury behavior among female and male students with self-injury behavior ranged between 4.6% - 40% for female students and 5.2% -30.8% for male students, and the rate of self-injury for female students was higher than male students. The rate frequency of self-injury behavior was not differentiated among scholl types; moreover it was found that the rate of self-injury behavior among the students who consider themselves as middle socieconomic class and the students who consider themselves as average achievers was higher. Conclusion and Discussion: Autonomous functions were predicted by negative emotions, self-esteem, family support and other support. Social functions were predicted by family support, self-esteem, other support and negative emotions. Friend support was not predictive for both autonomous and social functions. In the light of the findings, some suggestions are offered to researchers and practitioners.