Search

Lactic acid bacteria (LAB) are widely used in the food industry, especially in the pro­duction of fermented dairy products and meat. The most studied species among LAB is Lactococcus lactis. L. lactis strains are of great importance in the production of fermented dairy products such as yogurt, butter, fresh cheese and some kind of semi-hard cheese. Although L. lactis acquired the 'Generally Regarded As Safe' (GRAS) status, many investigations indicated that lactococci may act as reservoirs of antibiotic resistance genes, which could be transferred to other bacterial species in human gastrointestinal tract includ­ing pathogens. The genome analysis of L. lactis indicated the presence of at least 40 putative drug transporter genes, and only four multidrug resistance (MDR) transporters are functional­ly characterized: LmrA, LmrP, LmrCD i CmbT. LmrA is the first described MDR transport­er in prokaryotes. LmrCD is responsible for resistance to cholate, which is an integral part of human bile and LmrCD is important for intestinal survival of lactococci that are used as probiotics. Secondary multidrug transporter LmrP confers resistance to lincosamides, mac­rolides, streptogramins and tetracyclines. CmbT protein has an effect on the host cell re­sistance to lincomycin, sulfadiazine, streptomycin, rifampicin, puromycin and sulfametox­azole. Since the food chain is an important way of transmitting resistance genes in human and animal population, it is of great importance to study the mechanisms of resistance in lactococci and other LAB, intended for the food industry. Bakterije mlečne kiseline (BMK) imaju veliku primenu u prehrambenoj industriji, posebno u proizvodnji fermentisanih mlečnih proizvoda i mesa. Najviše izučavana vrsta u okviru BMK je Lactococcus lactis. Sojevi koji pripadaju vrsti L. lactis su od izuzetnog značaja u proizvodnji fermentisanih mlečnih proizvoda poput kiselog mleka, maslaca, svežih sireva i nekih vrsta polutvrdih sireva. Iako se generalno laktokoke smatraju bezbednim mikroorganizmima, istraživanja ukazuju da mogu biti rezervoari gena za rezistenciju na antibiotike, koji se horizontalnim transferom mogu preneti na druge bakterijske vrste, uključujući i patogene. Pokazano je da se u membrani bakterija vrste L. lactis nalaze efluksne pumpe koje obezbeđuju rezistenciju na strukturno različite supstrate (eng. multidrug resistance transporters-MDR). Analizom genoma L. lactis detektovano je prisustvo 40 potencijalnih gena koji kodiraju MDR transportere, od čega su do danas svega četiri funkcionalno okarakterisana: LmrA, LmrP, LmrCD i CmbT. LmrA je prvi uopšte opisan primarni transporter kod prokariota. LmrCD obezbeđuje rezistenciju na holat koji ulazi u sastav žuči, što je značajno za preživljavanje laktokoka koje se primenjuju kao probiotici u digestivnom traktu ljudi i životinja. LmrP je sekundarni transporter i obezbeđuje rezistenciju na neke linkozamide, makrolide, streptogramine I tetracikline. CmbT je poslednji okarakterisan MDR transporter kod L. lactis i doprinosi rezistenciji na linkomicin, sulfonamidne antibiotike, sulfametoksazol i sulfadiazin, aminoglikozidni antibiotik streptomicin, aminonukleozidni antibiotik puromicin i semisintetski antibiotik rifampicin. Kako lanac hrane predstavlja važan put prenosa gena za rezistenciju u okviru ljudske i životinjske populacije, neophodno je intenzivno izučavanje mehanizama rezistencije kod laktokoka i drugih BMK namenjenih za upotrebu u prehrambenoj industriji.

Knowledge on the antibiotic resistance of lactic acid bacteria is still limited, possibly because of the large numbers of genera and species encountered in this group, as well as variances in their resistance spectra. The EFSA considers antibiotic resistances, especially transferable resistances, an important decision criterion for determining a strain's QPS status. There are no approved standards for the phenotypic or genotypic evaluation of antibiotic resistances in food isolates. Also, the choice of media is problematic, as well as the specification of MIC breakpoint values as a result of the large species variation and the possible resulting variation in MIC values between species and genera. The current investigations in this field showed that we might end up with a range of different species- or genus-specific breakpoint values that may further increase the current complexity. Another problem associated with safety determinations of starter strains is that once a resistance phenotype and an associated resistance determinant have been identified, it becomes difficult to show that this determinant is not transferable, especially if the resistance gene is not located on a plasmid and no standard protocols for showing genetic transfer are available. Encountering those problems, the QPS system should allow leeway for the interpretations of results, especially when these relate to the methodology for resistance phenotype determinations, determinations of MIC breakpoints for certain genera, species, or strains, the nondeterminability of a genetic basis of a resistance phenotype and the transferability of resistance genes. Saznanja o rezistenciji na antimikrobne lekove bakterija mlečne kiseline su još uvek ograničena, verovatno zbog velikog broja rodova i vrsta koje postoje kod ove grupe, kao i zbog razlika u njihovom spektru rezistencije. Evropska agencija za bezbednost hrane EFSA smatra rezistentnost na antimikrobne lekove, posebno prenosive rezistencije, važnim kriterijumom kod donošenja odluke o kvalifikovanoj proceni bezbednosti -QPS statusu određenog soja. Ne postoje prihvaćeni standardi za fenotipsku ili genotipsku evaluaciju rezistencije na antimikrobne lekove kod izolata hrane. Takođe, izbor medija je problematičan, kao i specifikacija minimalne inhibitorne koncentracije MIC vrednosti kao posledica velikih varijacija u vrsti i moguće rezultirajuće varijacije u MIC vrednostima između vrsta i roda. Tekuća istraživanja u ovoj oblasti pokazala su da bi se na kraju mogao dobiti niz različitih MIC vrednosti specifičnih za vrstu ili rod koje bi mogle još više da prodube sadašnju kompleksnost. Još jedan problem koji postoji u vezi sa određivanjima bezbednosti starter sojeva jeste da, kada se jednom identifikuju fenotip rezistencije i asocirana determinanta rezistencije, postaje teško da se pokaže da ta determinanta nije prenosiva, posebno ukoliko se gen rezistencije ne nalazi na plazmidu i ukoliko nema standardnih protokola za prikazivanje genetskog transfera. Usled postojanja takvih problema, sistem o kvalifikovanoj proceni bezbednosti QPS treba da ostavi prostora za interpretaciju rezultata, posebno kada se oni odnose na metodologiju određivanja fenotipa rezistencije, određivanje MIC vrednosti za određeni rod, vrstu, ili soj, na nemogućnost ustanovljavanja genetske baze fenotipa rezistencije, kao i prenosivost gena rezistencije.

The aim of our study was the effect of salting and marinating on microbiological status and chemical composition of mackerel packed in the modified atmosphere. For the purposes of the testing, mackerel were divided into two groups where the first group consisted of salted mackerel packed in MAP and the other group was marinated mackerel packed in the same way. Marinades and salt primarily have impact on microbiological status of meat and the aim of this study was to identify certain groups of bacteria (total bacteria, lactic acid bacteria and the number of Enterobacteriaceae) during the fifty days of storage. Salting and especially marinating, significantly affect the change in the chemical composition of fish meat, since it leads to a significant reduction in water content, an increase in fat content and increased ash content. These processes affect the reduction of aw value of fish meat. In the samples of marinated fish, especially fish samples packaged in the modified atmosphere, significantly lower bacteria count was determined in the tested group relative to the samples which were treated with brine, and were packed under modified atmosphere. Cilj našeg rada je bio uticaj soljenja i mariniranja na mikrobiološki status i hemijski sastav skuše upakovane u modifikovanu atmosferu. Za potrebe ispitivanja skuša je podeljena u dve grupe, gde je prva grupa bila soljena skuša pakovana u MAP, a druga grupa je bila marinirana skuša pakovana u MAP. Marinade i so imaju pre svega uticaj na mikrobiološki status mesa pa je i cilj ovog istraživanja bio utvrđivanje pojedinih grupa bakterija (ukupan broj bakterija, bakterije mlečne kiseline i broj enterobakterija) tokom pedeset dana skladištenja. Soljenje, a posebno mariniranje, značajno utiče na promenu hemijskog sastava mesa ribe, budući da dolazi do značajnog smanjenja sadržaja vode, povećanja sadržaja masti i povećanja sadržaja pepela. Ovi postupci utiču i na smanjenja aw vrednosti mesa ribe. U uzorcima marinirane ribe, utvrđen je značajno manji broj svih ispitivanih grupa bakterija, u odnosu na uzorke koji su bili tretirani slanim rastvorom.