Search

Son yıllarda Bergson’un felsefesine yönelik yeniden canlanan bir ilgiyle birlikte felsefesinin temel kavramı olan sürenin canlı bir tartışma konusu olmasına tanık oluyoruz. Bu yenilenen ilginin kaynağında Deleuze’ün Bergsonculuk adlı eserinde Bergson felsefesini 20. Yüzyıl boyunca tüm felsefi tartışmaları belirlemiş olan fenomenolojinin karşısına bir alternatif olarak koyması var. Deleuze’ün Bergson’u fenomonolojiye alternatif farklı bir felsefi yaklaşım olarak koymasının altında Bergson’un Zaman ve Özgür İrade adlı eserinde geliştirmiş olduğu süre kavramını psikolojik gerçekçiliğin sınırları içinde kalmak ve zamanı bilincin içkinliğinde kendiliğinden akan akıcı bir şeye dönüştürmekle eleştiren fenomonolojik geleneğe yönelik bir protesto yatıyor. Bu çalışmada fenomenoloji alanından eleştirilere karşı Bergson’un süre kavramını savunan Deleuzcü bir okumaya katkı olarak, Bergson’un Zaman ve Özgür İrade adlı eserinde geliştirdiği süre kavramının Leibnizci kuvvet kavramı etrafında bir yorumunu geliştirmeye çalışıyorum. Bergson’un Kant’ın zamanı homojen bir ortam olarak ele almasına yönelik eleştirilerini takiben, süre kavramını geçmişi şimdinin içine temdit eden bir itki, bir kuvvet olarak yorumluyorum. Bunu yaparken Heidegger’in Leibniz’in vis activa kavramını itki olarak yorumlamasından yararlanıyorum., A renewed interest into the philosophy of Bergson in the last decades brings his central notion duration to the fore of lively discussions. This renewed interest certainly has its source in Deleuze’s Bergsonism, where he declared Bergson’s philosophy as an alternative to phenomenology that dominated the philosophical discussions throughout the 20th century. Deleuze’s attempt to put Bergson as an alternative to phenomenology was a protest against the phenomenological tradition, which denounced Bergson’s analysis of duration as it is first developed in Time and Free Will as remaining within the confines of psychological realism and reducing time to a flowing, fluid thing that resides in consciousness. In an attempt to contribute to the Deleuzian interpretation that defends Bergson’s notion of duration against its phenomenological criticisms, I argue in the present study that the notion of duration as developed by Bergson in Time and Free Will can be best interpreted in terms of a Leibnizian notion of force. Following Bergson’s criticism of reduction of time to a homogeneous medium in the work of Kant, I introduce Bergson’s analysis of duration as a drive that prolongs the past of consciousness into its present. In doing this I take a detour through Heidegger’s interpretation of Leibniz’s vis activa as drive.

Background and Aims: Percutaneous endoscopic gastrostomy and percutaneous endoscopic gastrojejunostomy are frequently used methods in enteral nutrition. In recent years, in the treatment of advanced Parkinson's disease Levodopa/Carbidopa intestinal gel is given with percutaneous endoscopic gastrojejunostomy. In this study we aimed to present the follow-up of our patients who had percutaneous endoscopic gastrojejunostomy catheter. Materials and Method: Eleven patients who underwent percutaneous endoscopic gastrojejunostomy placement between March 2019 - May 2022 were examined, demographic data of the patients, complications after the procedure, and procedure repetitions were evaluated. Results: One (9%) of the patients with percutaneous endoscopic gastrojejunostomy were female and 10 were male, mean age was 63.5 ± 11.2 years, the youngest patient was 43 years old, and the oldest was 78 years old. We performed a total of 23 procedures. The mean time between percutaneous endoscopic gastrojejunostomy placement and/or jejunal tube replacement after the first percutaneous endoscopic gastrojejunostomy insertion was 310.5 ± 252.3 days, while the shortest time was 60 days and the longest was 674 days. The shortest time between replacements was 26 days, while the longest was 641 days. Although no serious or major adverse event related to the procedure was observed in any patients, jejunal-catheter occlusion (3 with medication, 1 with king) was the most common minor complication with a rate of 28.5%, followed by stoma infection in 21.4% (n: 3), 14.2% (n: 2) percutaneous endoscopic gastrostomy abrasion, 14.2% (n: 2) accidental removal of jejunal tube, 7.1% percutaneous endoscopic gastrostomy occlusion (n: 1) and 7.1% (n: 1) percutaneous endoscopic gastrojejunostomy set withdrawal. A total of fourteen adverse events were reported. Conclusion: Percutaneous endoscopic gastrojejunostomy placement and replacement are safe procedures, but there isn't any enough data investigating the long-term use and durability of percutaneous endoscopic gastrojejunostomy, prospective studies are needed to demonstrate the best timing for replacement and long-term clinical outcomes., Giriş Ve Amaç: Perkütan endoskopik gastrostomi ve perkütan endoskopik gastrojejunostomi enteral nutrisyonda sık kullanılan yöntemlerdir. Son yıllarda ileri evre Parkinson Hastalığı tedavisinde, Levodopa/Karbidopa intestinal jel, perkütan endoskopik gastrojejunostomi ile uygulanmaktadır. Biz, burada Parkinson Hastalığı tedavisi için pull tekniği ile perkütan endoskopik gastrojejunostomi katateri yerleştirilen hastalarımızın takiplerini sunmayı amaçladık. Gereç ve Yöntem: Mayıs 2019 - Mart 2022 yılları arasında perkütan endoskopik gastrojejunostomi takılan 11 hasta incelendi, hastalara ait demografik veriler, işlem sonrası komplikasyonları ve işlem tekrarları değerlendirildi. Bulgular: Perkütan endoskopik gastrojejunostomi takılan hastaların 1’i (%9) kadın, 10’u erkek (%91), yaş ortalaması 63.5 ± 11.2 olup en genç hasta 43 ve en yaşlı hasta 78 yaşındaydı. Onbir hastaya perkütan endoskopik gastrojejunostomi takılması, perkütan endoskopik gastrostomi ve jejunal tüp değişimi olmak üzere toplam 23 endoskopik işlem uygulandı. İlk perkütan endoskopik gastrojejunostomi takılması sonrasında perkütan endoskopik gastrojejunostomi seti ve/veya sadece jejunal katater replasmanı arasındaki ortalama süre 310.5 ± 252.3 gün iken en kısa süre 60 gün, en uzun süre 674 gündü. Replasmanlar arasındaki en kısa süre 26 gün iken, en uzun süre 641 gündü. Hiçbir hastada akut ya da majör komplikasyon görülmezken, jejunal katater tıkanması (3’ü ilaç ile, 1’i king olması) %28.5 oranında en fazla görülen minör komplikasyon olmuştur. Bunu sırasıyla %21.4 (3 olgu) stoma enfeksiyonu, %14.2 (2 hasta) perkütan endoskopik gastrostomi aşınması, %14.2 (2 hasta) jejunal tüpün yanlışlıkla çekilmesi, %7.1 perkütan endoskopik gastrostomi tıkanması (n=1) ve %7.1 (n=1) perkütan endoskopik gastrojejunostomi setinin çekilmesi izlemiştir. Ondört adet toplam advers olay bildirilmiştir. Sonuç: Perkütan endoskopik gastrojejunostomi yerleştirme ve değiştirmesi güvenli bir prosedürdür, ancak perkütan endoskopik gastrojejunostominin uzun süreli kullanımını ve dayanıklılığını araştıran çok az veri bulunmaktadır, replasman için en iyi zamanı ve uzun süreli klinik sonuçları gösteren prospektif çalışmalara ihtiyaç vardır.

Philosophy should be understood with its accumulative structure. Thus, when one strives to understand a philosopher’s thoughts, he/she should not isolate the philosopher from the previous and contemporary theories in his/her era; and should take into account this accumulative and continuous structure. In this context, Kant’s, Bergson’s, and Iqbal’s understandings of time seem to have continuity in themselves, even if they might be seen as having incompatible points. Kant’s understanding of time can be considered in two periods as pre-Critical and Critical. In the former, Kant accepts the own-reality and existence of time itself, outside of the human mind. But he also sows the seed of an understanding of time as a prior intuition to all sensations, while he is still in his pre-critical period. Hence, his focus seems to have shifted to a subject-centred approach. In his critical period, subject-centrality becomes more obvious and Kant claims that time is prior to any externality. According to him, time locates things in simultaneity and succession for the perception of mind as a sensible intuition. Bergson, on the other hand, clearly exploits Kant, even though he criticizes Kant in many aspects. Bergson’s understanding of time is comprised of two components: Pure duration and homogenous time. Pure duration is affected by the Kantian conception of time in the sense of being subject-centred. It is the time that each consciousness has individually as a combination of one’s past and present in a whole; and it is, in its essence, heterogeneous, unorderly successive, and indivisible. Homogenous time has its roots, again, in Kant’s thoughts in the sense of being serial and simultaneous. It is the impersonal common ground for individuals on which pure durations can work in a harmony. When it comes to Iqbal, he benefits from both Kant’s time as a form of sensible intuition and Bergson’s pure duration. Iqbal, by using both of these concepts of time, reconstructs the Divine Time in Islamic thought, and thus, freewill. By means of pure duration and creativity, mechanical understanding of the universe is refused by Bergson and Iqbal. By doing so, Iqbal allows freewill to permeate through pure duration of the God, namely the Divine Time, and to penetrate into pure durations of all egos. Throughout this article, we mainly intend to retrace Iqbal’s reconstruction of freewill by having use of the concept of pure duration, and the Divine Time as pure duration of the God., Felsefe, kümülatif yapısı ile ele alınmalıdır. Bu yüzden, bir filozofun düşünceleri anlaşılmak istendiğinde, o kendi çağındaki mevcut ve geçmiş teorilerden soyutlanmamalı ve bu kümülatif ve devamlılık arz eden yapı dikkate alınarak incelenmelidir. Bu bağlamda, Kant, Bergson ve İkbal’in zaman anlayışları, bazı uyumsuz noktalara sahip gibi anlaşılabilseler de, dikkatle incelendiğinde birbirleri arasında bir devamlılığın bulunduğu göze çarpar. Kant’ın zaman anlayışı, Kritik öncesi ve Kritik dönemi olmak üzere iki dönemde incelenebilir. Kritik öncesi döneminde Kant, zamanın insan zihninin dışında kendinde bir gerçekliğe ve varlığa sahip olduğunu kabul eder. Fakat Kant, zamanı bütün duyuları önceleyen bir görü olarak anlamasının tohumlarını da hala Kritik öncesi dönemde iken eker. Bu doğrultuda, onun odağı özneyi merkeze alan bir tutuma doğru ilerler görünür. Kritik döneminde özne merkezci konumu daha da belirginleşir ve Kant, zamanın bütün dışsallıkları öncelediğini iddia eder. Ona göre zaman, duyulur bir görü olarak, eşyayı zihnin algılayabilmesi için eşzamanlılık ve ardışıklık içinde konumlandırır. Diğer taraftan Bergson, Kant’ı pek çok açıdan eleştirmekle beraber onun düşüncelerinden açık bir şekilde faydalanır. Bergson’un zaman anlayışı iki bileşenden oluşur: Salt süre ve homojen zaman. Salt süre, özne-merkezci olması bakımından üzerinde Kant’ın düşünce pratiğinin etkisinin görünür olduğu bir kavramsallaştırmadır. Bu, her bir bilincin, kişinin geçmiş ve şimdisini bir bütünde birleştirerek bireysel olarak sahip olduğu ve özünde heterojen, sırasız bir şekilde ardışık ve bölünemez zamandır. Homojen zaman ise sıralı ve eşzamanlı olması bakımından köklerini yine Kant’ta bulur. Homojen zaman, salt sürelerin uyum içinde çalışmasını sağlayan, bireyler için ortak zemini teşkil eden zamandır. Bu iki filozofun düşünceleri doğrultusunda İkbal’in zaman teorisi incelendiğinde, onun hem duyulabilir görünün bir formu olan Kant’ın zamanından hem de Bergson’un salt süresinden faydalandığı ortaya çıkar. İkbal, bu iki zaman anlayışını kullanarak İslam düşüncesinde İlahi Zaman’ı ve dolayısıyla da özgür iradeyi yeniden inşa eder. Salt süre ve yaratıcılık açısından, evrene yönelik mekanik bir anlayış Bergson ve İkbal tarafından reddedilir. Böylece İkbal, özgür iradenin Tanrı’nın salt süresi, yani İlahi Zaman, aracılığı ile yayılmasına ve tüm benliklere ait salt sürelere nüfuz etmesine izin verir. Biz, bu makale aracılığı ile, İkbal’in salt süre mefhumunu ve Tanrı’ya ait salt süre olarak İlahi Zaman’ı kullanarak özgür irade anlayışını yeniden inşa etmesinin köklerine gitmek niyetindeyiz.

Bu çalışmada, Cumhuriyet Dönemi Türk romanında zaman ögesini genel çizgileriyle değil, en özgün nitelikleriyle kavrayabilecek yapısalcı bir yöntemle çözümlemek hedeflenmiştir. Bu nedenle dönemin romanlarının zaman bakımından ayrıntılı ve sistemli bir biçimde incelenmesi amaçlanmıştır. Tezde, zamanı ele alışlarındaki birtakım farklardan dolayı temsil kabiliyeti yüksek Aka Gündüz'ün Dikmen Yıldızı (1928), Hüseyin Rahmi Gürpınar'ın Kokotlar Mektebi (1929), Yakup Kadri Karaosmanoğlu'nun Yaban (1932), Sabahattin Ali'nin Kuyucaklı Yusuf (1937), Mithat Cemal Kuntay'ın Üç İstanbul (1939), Abdülhak Şinasi Hisar'ın Fahim Bey ve Biz (1942), Sabahattin Ali'nin Kürk Mantolu Madonna (1943) ve Peyami Safa'nın Matmazel Noraliya'nın Koltuğu (1949) romanları seçilmiştir. Döneme özgü yapıyı açığa çıkarmak için eserler yakın okuma yöntemiyle çözümlenmiştir. Tezin arka planını aydınlattığı için zaman kavramı ilkin tarihsel gelişimi bakımından ele alınmış ve zaman-anlatı ilişkisine değinilmiş, ikinci bölümde yöntem tanıtılmış, son aşamada ise romanlarda zaman ögesinin ne şekilde konumlandığı tespit edilmiştir. Çalışmada, keyfî ya da tematik incelemeler yerine var olan sistemi açığa çıkarmak esas alındığı için anlatıbilimin olanaklarından yararlanılmıştır. In this study, it is aimed to analyze the element of time in the Turkish novel of the Republican Period with a structuralist method that can comprehend the element of time with its most original qualities, not its general lines. For this reason, it is aimed to examine the novels of the period in terms of time in detail and systematically. In the thesis, the novels, high ability to represent because of some differences in handling the time, was chosen: `Dikmen Yıldızı by Aka Gündüz (1928), Kokotlar Mektebi by Hüseyin Rahmi Gürpınar (1929), Kuyucaklı Yusuf by Sabahattin Ali (1937), Üç İstanbul by Mithat Cemal Kuntay (1939), Fahim Bey ve Biz by Abdülhak Şinasi Hisar (1942), Kürk Mantolu Madonna by Sabahattin Ali (1943), Matmazel Noraliya'nın Koltuğu by Peyami Safa (1949). The novels were analyzed by close reading method to bring out the period specific structure. The concept of time was first discussed in terms of its historical development as it illuminated the background of the thesis. The relationship between time and narrative is mentioned. The second part introduces the method. In the last stage, how the time element is located in the novels has been determined. In the study, instead of arbitrary or thematic investigations, the possibilities of narratology were utilized as it was based on revealing the existing system. 395

The paper focuses on that part of Henri Bergson's philosophy, which is represented by its methodological consequences. The main objective of the paper is a difference between intuition and intelect in Bergson's work. His method of intuition is utterly connected with a duration. According to Bergson, intelect moves about a field of stability, rigidity, routine. It is characteristed by misunderstanding of a duration and being. Intuition, on the other hand moves about a field of spontaneity and temporality. It is a direct understanding of matter. Bergson reasons, that there is not intuition without intelect and there is no intelect without a sign of intuition; these two types of understanding need each other in their demonstrations. Bu çalışma, Henri Bergson’un felsefesinin metodolojik sonuçları üzerine odaklanmaktadır. Çalışmanın amacı, Bergson’un sezgi ve zeka kavramları arasındaki farka dikkat çekmektir. Bergson’un sezgi yöntemi bütünüyle süre kavrayışına bağlıdır. Bergson’a göre zeka durağanlık, kesinlik ve düzenlilik çevresinde dolaşmaktadır. Zeka, süreyi ve varlığı yanlış yorumlamaktadır. Diğer yandan sezgi ise zamansallık ve kendiliğindenlik sahasında iş görmektedir. Sezgi, maddenin doğrudan kavrayışını vermektedir. Bergson zekanın olmadığı bir sezginin, sezginin olmadığı bir zekanın varlığından söz edilemeyeceği sonucuna ulaşmıştır, bu iki anlama biçimi kanıtlamalarında birbirlerini gerektiriler.

In a narration, dealing with time affects the person that is one of the other structural elements of a story, space, plot (storyline), narrative level and narrator selection, either directly or indirectly. In this article, Chatman's concepts of order, duration, frequence that he explained depending on Gennette are based on time's identification, classification and structure; and both forming of the time and its influence on the space and narrative level has been tried to be interpreted by their functions on Ethem BARAN's "Fukaranın Kestanesi Palamuttan" Bir anlatıda zamanın ele alınışı, anlatının diğer yapısal unsurlarından olan kişi, uzam, olay örgüsü, anlatı seviyesi ve anlatıcı seçimini doğrudan ya da dolaylı olarak etkiler ve biçimlendirir. Bu makalede, Chatman’ın Genette’e dayandırarak açıkladığı sıralama, süre, sıklık kavramları zamanın tanım, sınıflandırma ve biçimlenişinde esas alınmış, gerek zamanın biçimlenişi gerekse uzam ve anlatı seviyesi üzerindeki etkileri Ethem Baran’ın “Fukaranın Kestanesi Palamuttan” öyküsü üzerinde üstlendikleri işlevlerle yorumlanmaya çalışılmıştır.

Yüksek Lisans Tezi. YÖK Tez No:439008, ÖZET Bu tez, irade ve özgürlük bağlamında Nurettin Topçu'nun Bergson'a yönelik eleştirilerinin analizini hedeflemektedir. Bu amaçla çalışmamızın birinci bölümünde Bergson'un özgürlük düşüncesini inceliyoruz. Fakat Bergson'un özgürlük düşüncesi onun mekân ve zaman düşüncesine dayanmaktadır. Bu nedenle öncelikle Bergson'un mekân ve zaman düşüncesine odaklanıyor ve bu bağlamda onun özgürlük düşüncesiyle özgür irade ve determinizm eleştirisini analiz etmeye çalışıyoruz. Sonraki aşamada ise Bergson'un özgürlük düşüncesine yönelik Nurettin Topçu'nun eleştirilerini iki kısımda inceliyoruz. Birinci kısım indeterminizmden hareketle özgürlüğün savunulamayacağına ilişkindir. Bu kısımda Topçu'nun eleştirilerini üç aşamada analiz ediyoruz: Birinci aşamada "benlik" konusuyla ilgili eleştirileri, ikinci aşamada imkân, niyet ve seçim konularıyla ilgili eleştirileri, üçüncü aşamada ise "yaratıcılık" konusuyla ilgili eleştirileri ele alıyoruz. İkinci kısım ise determinizm olmaksızın özgürlüğün savunulamayacağına ilişkindir. Bu çerçevede Topçu'nun determinizm anlayışını, onun deterministlere ve Bergson'a yönelik eleştirilerini inceliyoruz. Son olarak Topçu'nun kendi yaratıcılık düşüncesine odaklanarak onun özgürlük, yaratıcılık ve determinizm arasında kurmaya çalıştığı uzlaşımı açıklamaya gayret ediyoruz., This thesis aims to make an analysis Nurettin Topçu's criticisms of Bergson in the context of will and freedom. For this reason we examine Bergson's theory of freedom in the first chapter.But because of Bergson's theory of freedom is derived from his thought on time and space. Therefore we firstly focus on time and space in his philosophy. We try to make an analysis Bergson's theory of freedom and his criticisms of free will and determinism. And after that we examined Nurettin Topçu's criticisms of Bergson's thought on the freedom in two parts. The first part is about the indefensibility of freedom tought that derived from indeterminism. This part we analyse Topçu's criticisms in three steps: We examine in the first step "self", in the second step the criticisms of some notions as possibility, intention and choice and in third step the criticisms of "creativity." The second part is about indefensibility of freedom without determinism. In this context we examine Topçu's thought on the determinism, his criticisim of determinism and Bergson. Finally by focusing on Topçu's thought on the creativity we try to explain his efforts to ensure harmony between freedom and creativity and determinism.

Both Merleau-Ponty and Bergson underlined the significance of perception and temporal aspect of the subject. However, their account significantly differs. For Merleau-Ponty, the present has priority over past and future, as the subject perceives, acts, and exists in the “present”. Merleau-Ponty’s emphasis on the priority of the present depends mostly on his prioritizing of perception and the acting subject. Bergson, on the other hand, considers perception in a relation to memory and present in a relation to duration, thus he emphasizes the possibility of organization and dis-organization of habit-world through varying degrees of repetition of useful memory-images. By showing duration as the condition of possibility for the experience of intuition, Bergson reveals the possibility of reversing habitual way of perceiving things. Merleau-Ponty ve Bergson, idealist ve ampirik felsefelerin öznenin hayatını anlamak için yetersiz olduğunu vurgulayarak, bilinci eylemde anlamaya çalışmışlardır. Sabit kategorilerin ötesinde bir özne anlayışı sunmak için özneyi pratik hayatta anlamak ve öznenin zaman bilincini açıklamak iki filozof için de temel bir meseledir. Fakat iki filozofun zaman ve algı kavramları birbirinden farklılık gösterir. Bergson’a göre algı, alışkanlıkların yönettiği bir düzlemdir ve bilinç pratik hayata yönelmekten daha farklı imkanlar da sunar. Bergson’a göre algı hafızanın işe yarayan imgelerinin bir tekrarı olduğu için, bu tekrarı bozmak ve yeniden organize etmek de mümkündür. Bütün organizmalar hayatta kalmak zorundadır; oysa sadece insan pratik olmayanla da ilgilenir ve eylemden kendini geri çekebilir. Bergson’a göre insanın pratik olanla arasına mesafe koyabilmesi hafıza ile mümkündür ve öznenin tinsel yaşamının kaynağıdır. Bu nedenle Bergson hem algı-hafıza, hem de ruh-beden dualizmine bağlı kalır. Zira Bergson bu dualizmleri, alışılageldik algıyı dönüştürmeye imkan veren birbirine zıt hareketlerin gerilimi olarak yorumlar. Merleau-Ponty’ye göre ise bu dualizmler öznenin hayatını tek bir yönden ele almak, onu bir kavrama indirgemek demektir. Algının Fenomenolojisi özneyi akla, zamana ya da cinsellik gibi herhangi bir soyut kavrama indirgemeden bütüncül bir perspektiften ele alır. Fakat MerleauPonty’nin özneyi algıda nasıl beliriyorsa öyle ele alışı, algıyı sadece beden ve mekan üzerinden düşünmeyi gerektirir. Bu makalede Merleau-Ponty’de bu tarz düalizmlere rastlanmayışının, onu zamanı mekana, mekanıysa zamana başvurarak anlamaya sevkettiğini, ve bununsa bilincin mekanla kısıtlanması sonucunu doğurduğunu göstereceğim. Merleau-Ponty’nin fenomenolojisi zamanın mekanla birlikteliğinin genel yapısını, mevcudiyete her zaman aynı dikkatin gösterildiği varsayımından hareketle, her özne için geçerli olan, kişidışı bir bilinç olarak ele alır. Bergson’a göre ise algı hafıza ile sürekli iç içe olduğundan, şimdiye yönelirken çeşitli derecelerde hafıza ile ilişki kurmak mümkündür. Algı çevreye uyum gösteren eyleme yönelik bir algı olduğu ölçüde kişidışı ve geneldir; öte yandan, hafızadaki tekil ve kişisel imgelerle kurulan çeşitli sentezler yoluyla farklı seviyelerde yeni algı düzlemleri temin edilebilir. Öznel bilincin kapasitesi algıyla ve pratik hayatla sınırlı değildir. Algı hafızanın bir hareketi ise, bu hareketi algının tersine çevirmek de mümkündür. Böylelikle Bergson’un felsefesinde alışılageldik algıyı dönüştürmenin imkanı doğar.

Ahmet Hamdi Tanpınar Türk Edebiyatı'nda çok yönlü kimliğiyle karşımıza çıkar. Denemeci, eleştirmen, hikâyeci, şair ve romancı olarak tamamladığı edebiyat serüveninin ardında, sonraki kuşaklara nitelikli eserler bırakmakla beraber üzerinde tartışılacak fikirler inşa etmiştir. Gerek yaşadığı dönemde var olan toplumsal çalkantılar, gerekse edebiyatçının toplum içinde yüklendiği görevler açısından bakıldığında durmadan işleyen bir zihnin varlığı görülür. İşleyen bu zihin çok yönlü okumalara açık eserler oluşturmasına neden olmuştur.Ahmet Hamdi Tanpınar'ı dönemin aydın ve yazarlarından farklı kılan, edebi yaratımlarının toplamında medeniyet sorununu merkeze alarak bütün bir toplumun dini hayatından, medeniyet anlayışından, milli unsurlarından, çalkantılar karşısındaki duruşundan estet bir kimlikle bahsetmesidir. Böyle bir aydın duruşunun ortaya çıkmasındaki temel neden Tanpınar'ın toplumun geleceğiyle ilgili endişeleridir.Ahmet Hamdi Tanpınar'ın Saatleri Ayarlama Enstitüsü Romanında Zaman, Kimlik ve Dönüşüm adlı bu çalışmamız iki ana başlığa ayrılıyor. İlk bölümde Tanpınar'ı diğer aydın ve yazarlardan farklı kılan estet kimliği; yazarın estetik biçime ve edebiyata nasıl bir toplumsal-siyasal eleştiri gücü yüklediğini anlamak için modernizm anlayışını, Tanzimat'ın ilanıyla toplumda baş gösteren benlik yırtılmalarına yaklaşımını işledik. Bunun yanında Fransız filozof Henri Bergson'un zaman-süre felsefesini inceledikten sonra, medeniyet anlayışına yansıması sorgulanmıştır. İkinci başlıkta karakter, dönüşüm kavramlarının edebiyat ve psikolojideki karşılıklarına değinip Saatleri Ayarlama Enstitüsü romanındaki işlenme biçimini ele aldık. Aynı bölümde eserdeki karakterlerin medeniyet değişimi, zaman, para ve çevresel faktörler karşısındaki duruşlarını sorguladık.ANAHTAR SÖZCÜKLER: Medeniyet, Modernizm, Tanpınar, Bergson, Süre, Değişim Ahmet Hamdi Tanpınar comes along with his versatile identity in Turkish Literature. Behind his completed adventure as an essay writer, critic, narrator, poet and novelist; he nor only leaves some well-qualified works for the next generations but also remains lots of ideas which are going to lead to many debates. Regarding both the social agitations of his life-time period and the missions that a man of letters undertakes, the existence of a mind that always works is seen. This mind leads to the constitution of the works which lets versatile reading. The thing that makes Ahmet Hamdi Tanpınar from his contemporary intellectuals and authors is that he mentioned a society's religious life, civilization perception, national components and their positioning against the turmoil by centring the problem of civilization in his entire creations. The main reason behind this intellectual stance is his concerns about the future of the society. This thesis 94

Nakiller hayvan refahının önemli unsurlarından biri olup, Türkiye gibi geniş coğrafyaya sahip ülkeler için ayrı bir öneme sahiptir. Bu çalışmada Sarıkamış Tarım İlçe Müdürlüğünce yapılan sevklerin Tarım ve Köyişleri Bakanlığı ve Avrupa Birliğinin kuralları bakımından değerlendirilmesi amaçlanmıştır. 2004 ve 2006 yıllarında nakil yapılan toplam 105.015 hayvanın kayıtları analiz edilmiştir. Nakil esnasında her bir hayvan için ayrılan yer, hayvan sayısı ve aracın kapasitesi göz önüne alınarak hesaplanmış ve Avrupa Birliği kurallarıyla karşılaştırılmıştır. Çalışmada ayrıca 2006 yılının Aralık ayında 54 araç sürücüsü ile yapılan anketten de faydalanılmıştır. Besi ve kurban bayramı sebebiyle yapılan nakiller ilk sırada gelmektedir. Anket sonuçlarına göre araçlarda suluk ve yemlik olmadığı belirlenmiştir. Ayrıca araçlarda havalandırma sistemi ve yükleme rampası da bulunmamakla birlikte her araç altlık olarak kaba talaş kullanmaktadır. Yapılan nakillerin %52‘si 8 saatten fazla olan mesafelere gerçekleştirilmiştir. Çalışmada tespit edilen aksaklıkların hepsi profesyonel olarak hayvan nakli ile uğraşan şirketlerin sektöre entegre olması ile çözülebilir. Transporting is an essential part of animal welfare and it has a special importance for a huge country like Turkey. Study aimed to evaluate the animal transports from Sarıkamış-Kars (North-east) to the other parts of the country according to rules of Ministry of Agriculture, and Rural Affairs, Turkey and European Union. Total records of 105.015 animals between the years of 2004 and 2006 were analyzed. The space allowed per animal in the vehicles calculated according to number of animals and capacity of the vehicle, and these calculations were compared with the standards of EU. The study involved an interview with the 54 drivers using a questionnaire in December 2006. Feedlot and scarifies festival were in the first places among the transportation reasons. Survey results showed that none of the vehicle has any equipment for food and water supply. Also there was no any special ventilation system and standard loading (un)loading ramp, but saw dust bedding was standard for all of them. Most of the journeys (52%) were more than 8 hours, and this was a problem for the animal welfare. Forming professional companies dealing with the animal transportation may solve the detected problems.

Tez (Yüksek Lisans) -- İstanbul Teknik Üniversitesi, Fen Bilimleri Enstitüsü, 2009, Thesis (M.Sc.) -- İstanbul Technical University, Institute of Science and Technology, 2009, Bu tez çalışmasında; tasarım sürecinin bütününün, nedenlere bağlanamayan ilişkilerinde beliren, kişisel ve rastlantısal olan durumların, sezgisel kavrayış olarak tanımı için, alternatif bir bakış geliştirilmenin araçları araştırılmıştır. Bu anlamda bu çalışma, tasarım deneyiminin tasarımcıyı ve dış dünyayı dönüştüren, kişisel ve rastlantısal durumların belirmesine olanak sağlayan karmaşık yapısına dikkat çekmektedir. İnsan kendisini ve çevresini, dünya üzerindeki varlığını anlama, anlamlandırma çabası olarak dışsallaştırma, kendi varlığı ile durumlar arasına mesafe koyma yolunu sıkça kullanmaktadır. Bu tez bağlamında dışsallaştırma, mesafe koyma yöntemi olarak “temsil etme” üzerinde durulmaktadır. Temsil etme ve temsil edilenlerin nedensel ilişkileri üzerinden sistemler oluşturmanın hayatın devamlılığı kurgusunu oluşturmak için önemli olduğu düşünülmektedir. Bunun yanında, temsiller üzerine kurulan birçok sistemin, insanın kendisini ve çevresini değiştirme, başkalaştırma potansiyelleri olarak kişisel ve rastlantısal durumları göz ardı ettiği öne çıkarılmak istenen temel düşüncelerden birisidir. Bu bağlamda, insanın kendisini ve çevresini değiştirme, başkalaştırma potansiyellerini barındıran “tasarım süreci” alanı, çalışma alanı olarak belirlenmiştir. Tasarım süreci içinde kişisel ve rastlantısal durumların bütünü olarak; “sezgisel kavrayış” tanımı öne çıkarılmıştır. Sezgisel kavrayış, Henry Bergson’un “Süre” kavramı referans alınarak geliştirilen ele alış ile, tasarım süreci içinde tasarımcının nasıl algıladığı, nasıl yaptığı, geçmişteki bir anısına nasıl döndüğü ve bilgisini nasıl kullandığı sorularını kişisel ve rastlantısal durumların bütünü içindeki sıçramalı ilişkiler üzerinden tanımlamakta ve süreç içinde temsiller üzerinden kurulan nedensel ilişkiler kadar önemsenmektedir., In this study, an alternative approach has been tried to be developed on handling the individual and coincidental situations appearing in the relations that can not be attached to reasons inside the process of design as whole and, describing them as intuitive perception. Man uses the method of, putting distance between his existence and occations of the outside world as a means of understanding his own existence on the world. In the context of this thesis, “representation” is emphasized as the method of externalization. It is thought to be of importance to represent and to form systems to create the fiction of continuity of life through the cause-based relationships of represented. Besides this, it is one of the basic ideas of this thesis that many systems formed on representations do generally neclect personal and coincidential occations as potentials of externalisation. In this context, the “process of design” is chosen to be the field of study as it hosts the potentials of externalization and man’s altering himself and his environment. “Intuitive undestanding “ has been brought out as the whole of the situations of individual and coincidental occations among the design process. The method of addressing tried to be developed based on Henry Bergson’s the concept of “duration”, answers the questions of how the designer perceives, how he does, how he returns to a memory and uses the knowledge acquired from this memory, in referral to the salutatory relations in between the body of individual and coincidental situations., Yüksek Lisans, M.Sc.