Search

Celem opracowania jest przyjrzenie się problemowi radzenia sobie ze stresem pacjentów z chorobą afektywną dwubiegunową, z perspektywy relacyjnej. Po pierwsze w kontekście diadycznego radzenia sobie ze stresem, po drugie w kontekście indywidualnych strategii radzenia sobie, wynikających ze stylu przywiązania. Sposób, w jaki pacjenci z ChAD wchodzą w relację, jest ważny na wielu poziomach, w tym w kontekście efektywności leczenia i zapobiegania nawrotom. Diadyczne radzenie sobie może pełnić funkcję ochronną zarówno przed stresem zewnętrznym, jak i relacyjnym, może stać się buforem zabezpieczającym przed nawrotami lub czynnikiem terapeutyzującym, wpływającym na obniżenie nasilenia symptomów i częstości ich występowania. Przywiązanie pozabezpieczne jest uważane za jeden z czynników ryzyka dla rozwoju chorób afektywnych. Pacjenci z ChAD, o pozabezpiecznym stylu przywiązania, częściej narażeni są na nawrót symptomów choroby, w obliczu doświadczeń utraty wsparcia relacyjnego. Rozszerzenie konceptu radzenia sobie ze stresem pacjentów z ChAD o aspekt przywiązania, stwarza nową perspektywę dla rozumienia ich behawioralno-emocjonalno-kognitywnych reakcji na stres. Ponad to ujęcie problemu z poziomu diadycznego uzupełnia obraz o wpływ bliskiej relacji na procesy motywacyjne obydwojga partnerów w radzeniu sobie z chorobą, budowaniu relacji, obopólną satysfakcję i ogólny dobrostan.

Recently, there has been growing interest in stress and coping strategies from a relational perspective. Researchers recognize the importance of a partner’s coping strategy in terms of relationship satisfaction and a relational sense of well-being. The aim of the article is to present the results of work on the Polish validation of the Dyadic Coping Inventory (DCI), which was developed by Bodenmann et al. (2008). Dyadic coping is a multidimensional construct which consists of stress communication by partners and four components of dyadic coping behavior: supporting, delegated, negative and common behavior. The DCI examines the quality of communication between partners and the level of dyadic coping with stress. The DCI was tested based on a study of 550 people (275 couples) aged between 20 and 72. The conducted analyses were aimed at checking the factor structure and psychometric properties of the Polish version of the DCI. Measurement invariance (MI) was also tested across genders on a Polish sample and across cultures on Polish, Swiss and Romanian samples. After rejection of three pairs of items, factor analysis of the DCI revealed a 5-factor structure with respect to a partner’s own dyadic coping and their partner’s dyadic coping and a 2-factor structure with respect to common dyadic coping. MI results confirmed the criteria for configural, metric and full scalar invariance across genders and configural, metric and partial scalar invariance across cultures. The Polish version of DCI has satisfactory psychometric characteristics and can be used to assess the dyadic coping of people in romantic relationships; also, it can be used in cross-cultural studies.

The aim of this study was to examine intrapersonal (actor) and interpersonal (partner) associations between attachment, assessed by the Adult Attachment Interview, and satisfaction with the relationship, as well as to establish the possibility of the mediatory effect of supportive, delegated, and common dyadic coping on the aforementioned associations. A dyadic approach has been introduced, using the actor–partner interdependence mediation model and data from 114 heterosexual couples, aged 26 to 60. It has been shown that one’s own secure attachment can be perceived as the predictor of one’s own relationship satisfaction in women and men and the predictor of a partner’s relationship satisfaction in men. The findings support the partially mediating role of dyadic coping in the association between attachment and relationship satisfaction and are a significant contribution to the issue of dyadic coping in general. Adults’ secure representations of their childhood experiences may be effective in using their partners as a secure base and also in serving as a secure base themselves, but it is not the sole influence on the quality of the couple’s experience together. The we-ness phenomenon and resulting clinical implications were discussed.