Search

Angiopoietin benzeri protein-4 (ANGPTL-4) yara iyileşmesi, lipid ve glukoz metabolizmasında önemli rol oynayan bir angiopoietin benzeri proteindir. Follistatin benzeri 1 (FSTL1) protein ise angiogenez ve inflamasyonda etkileri olan bir kardiyokindir. Bu çalışmanın amacı diyabetik ayak tanısı ile takip edilen Tip 2 diyabetik hastalarda ANGPTL-4 ve FSTL1 düzeyleri ile ANGPTL-4 genindeki rs4076317 ve rs1044250 tek nükleotid polimorfizmlerinin (TNP) ilişkisini değerlendirmektir. Bu çalışmaya diyabetik ayak tanısı ile izlenen 60 Tip 2 diabetes mellituslu hasta (Grup 1), diyabetik ayak sorunu olmayan 70 Tip 2 diabetes mellituslu hasta (Grup 2) ve 53 sağlıklı birey kontrol grubu (Grup 3) olarak alındı. TNP analizi Sanger yöntemi kullanılarak yapıldı. ANGPTL-4 ortalaması grup 1'de 12.32 ± 5.58 ng/mL, grup 2'de 9.49 ± 2.88 ng/mL, grup 3'te 8.33 ± 3.15 ng/mL idi ve aralarındaki fark anlamlıydı (p < 0.001). ANGPTL-4 ortalamaları proliferatif retinopatisi, periferik duyusal nöropatisi, nefropatisi, hipertansiyonu, koroner arter hastalığı ve periferik arter hastalığı olan diyabetik hastalarda olmayanlara göre anlamlı olarak daha yüksekti. Gruplar arasında her iki TNP genotiplerinin dağılımı açısından bir fark yoktu. Diyabetik hastalarda rs1044250 CT genotipi olanlarda hipertansiyon sıklığı CC/TT olanlara göre anlamlı olarak daha yüksekti (p < 0.001). FSTL1 seviyesi grup 1'de 972.22 (799.83-1695.45) pg/mL, grup 2 ve 3'te 843.54 (680.02-1099.67) pg/mL idi ve aradaki fark anlamlıydı (p = 0.003). ANGPTL-4 genindeki rs1044250 ve rs4076317 TNP'lerin diyabetik ayak için moleküler bir risk oluşturmadıkları saptandı. Bu çalışmada ANGPTL-4 seviyelerinin diyabetik hastalarda komplikasyonları göstermede bir biyobelirteç olarak kullanılabileceği gösterildi. Angiopoietin-like protein-4 (ANGPTL-4) is an angiopoietin-like protein that plays an important role in wound healing, lipid and glucose metabolism. Follistatin-like 1 (FSTL1) is a cardiokin with effects on angiogenesis and inflammation. The aim of this study was to evaluate the relationship between ANGPTL-4 and FSTL1 levels and rs4076317 and rs1044250 single nucleotide polymorphisms (SNP) in the ANGPTL-4 gene in Type 2 diabetic patients with diabetic foot. Sixty patients with type 2 diabetes mellitus with diabetic foot (Group 1), 70 patients with type 2 diabetes mellitus without diabetic foot (Group 2) and 53 healthy subjects (Group 3) were included in this study. SNP analysis was performed using Sanger method. The mean ANGPTL-4 was 12.32 ± 5.58 ng/mL in group 1, 9.49 ± 2.88 ng/mL in group 2, 8.33 ± 3.15 ng/mL in group 3, and the difference was significant (p

Bu çalışmada, Mardin ilinde yetiştirilen süt sığırlarında klinik ve subklinik ketozis prevalansının ortaya konulması amaçlanmıştır. Çalışmanın hayvan materyalini Mardin yöresindeki 10 farklı işletmede bulunan 100 süt sığırı oluşturdu. Çalışma öncesi hayvanların klinik muayeneleri gerçekleştirildi. Tekniğe uygun olarak hayvanların Vena Jugularisinden antikoagulansız tüplere kan örnekleri alınıp, keton (BHBA) ve glikoz düzeyleri ölçülerek hastalığın tanısı konuldu. Alınan örneklerin 5 (%5)'inde klinik ketozis, 15 (%15)'inde subklinik ketozis tespit edildi. Ketozis sinirsel semptomlar, hızla zayıflama ve verim düşüklüğüyle seyreden, ekonomik kayıplara neden olan bir hastalıktır. Yapılan bu çalışma ile ketozisin Mardin ilindeki prevalansı ortaya konulmuştur. Hayvanlardaki verim kayıplarına bağlı ekonomik kayıpların ile sağaltım giderlerinin engellenmesi için bu hastalıkla ilgili gerekli koruma önlemlerinin alınması, gerektiği kanaatine varılmıştır. The aim of this study was to determine the prevalence of clinical and subclinical ketosis in dairy cattle reared in Mardin province. The animal material of the study consisted of 100 dairy cattle in 10 different farm in Mardin region. Clinical examinations of the animals were performed before the study. Blood samples were taken from anticoagulant tubes of Vena Jugularis of animals and ketone (BHBA) and glucose levels were measured. Clinical ketosis was detected in 5 (5%) while subclinical ketosis in 15 (15%) of the samples. Ketosis is a disease that causes economic losses with neural symptoms, rapid attenuation and low yield. In this study, the prevalence of ketosis in Mardin province was determined. It was concluded that necessary preventive measures should be taken in order to prevent economic losses and treatment costs due to productivity losses in animals. Dicle Üniversitesi Bilimsel Araştırma Projeleri Koordinatörlüğü (DÜBAP)

Giriş ve amaç: Hashimoto tiroiditi (kronik otoimmün tiroidit, kronik lenfositik tiroidit) iyodun yeterli olduğu bölgelerde görülen hipotiroidinin dünyadaki en sık nedenidir. Son yıllarda artan kanıtlar desteklemiştir ki tiroid folikül hücreleri ve tiroidi infiltre eden lenfositler CC ve CXC kemokinlerini üretmektedir. Bu çalışmadaki amacımız; serum PF-4 düzeyinin literatürde bildirilen bazı kemokinler gibi otoimmun tiroiditli hastalarda değişmiş olup olmadığını, tiroid otoimmünitesinde rolü olup olmadığını, subklinik hipotiroidisi olan hastalarda tedavi öncesi ve ötiroidi sağlandıktan sonraki değerlerin değişip değişmeyeceğini araştırmaktır.Materyal-metod: Çalışmaya 30 yeni tanı almış subklinik otoimmun hipotiroidili (SKH) kadın hasta, 30 sağlıklı kontrol grubu olgusu dahil edildi. TSH artmış, ST4 ve ST3 normal ve Antı-TPO pozitif olan hastalar SKH grubu olarak belirlendi. SKH'lı hastaların tedavi öncesi ve tedavi ile ötiroidi sağlandıktan sonraki tetkikleri çalışıldı. Hasta ve kontrol grubuna TSH, ST3, ST4, anti-TPO, anti-TG, lipid değerleri, açlık glukozu, CRP ve PF-4 düzeyleri çalışıldı. Tedavi öncesi, tedavi sonrası değerler kendi arasında ve kontrol grubu ile karşılaştırıldı. . SPSS 18.0 bilgisayar programı kullanılarak çalışmanın istatistiksel değerlendirmesi yapıldı. p

Giriş ve amaç: Hipotiroidizm; tiroid hormonlarının eksikliği sonucu metabolik proçeslerde yavaşlamayla kendini belli eden bir klinik sendromdur. Aşikar olsun subklinik olsun hipotiroidinin kardiyovasküler sistem üzerine birçok etkisi vardır. Epikardiyal yağ kalınlığı(EYK) ve Karotis intima-media kalınlığının (KIMK) kardiyovasküler hastalıklarla yakın ilişkisi yapılmış çalışmalar ortaya konulmuş ve erken ateroklerozun öngörüsünde bir belirteç olabilecekleri belirtilmiştir. Biz bu çalışmamızda hipotiroidili hastalarda EYK ve KIMK'nı saptamayı ve bunların tiroid hormonları, tiroid otoantikor titreleri ve metabolik parametre ile ilşkisini ortaya koymayı amaçladık. Materyal-metod: Bu çalışmaya 82 primer hipotiroidi tanılı hasta, 37 sağlıklı kontrol gubu olgusu dahil edildi. SKH grubu 8 erkek 42 kadın hasta; AH grubu 4 erkek 28 kadın hasta olmak üzere toplam 82 hipotiroidi idi. Çalışmaya bilinen kalp hastalığı, diyabetes mellitus, obezite (VKİ>30), hipertansiyon(TA>140/90) gibi sitemik hastalığı bulunan olgular dahil edilmedi. Olguların kilo, boy, vücut kitle indeksi, sistolik ve diastolik kan basınçları ölçüldü. TSH, FT3, FT4, antı-TPO, antı-TG, insülin, lipid değerleri, açlık glukozu, çalışıldı. EYK ve KIMK değerleri ölçüldü. EYK ve KIMK için korelasyon analizleri uygulandı. SPSS 18.0 bilgisayar programı kullanılarak çalışmanın istatistiksel değerlendirmesi yapıldı. P30 ) and hypertension (BP>140/90) were excluded from this study. Patients parameters; weight, height, BMI, systolic and diastolic blood pressure, lipid profile and homone levels such as TSH, FT3, FT4 were measured and recorded. Epicardial fat thickness and carotis intima media thickness were evaluated by echocardiography. Correlation analysis and linear regression analysis were performed for EFT and CIMT. In this study, SPSS 18.0 computer based-statistical program was used for estimation. Findings: Mean EFT was 5.49±0.71 mm, 5.05±0.98 mm and 3,62±0,75 mm in SCH, OH and control groups. EFT of OH and SKH patients were significantly high compared with control subjects (p< 0.001 and p

Bu araştırmada, negatif enerji dengesindeki süt sığırlarında NEFA, BHBA, osteokalsin ve glukoz düzeylerinin belirlenmesi, bu parametrelerin karşılaştırılması, aralarındaki ilişkinin ortaya konulması, osteokalsinin sığırların enerji metabolizmasındaki rolünün incelenmesi ve gelecekteki çalışmalar için bir katkı sağlaması amaçlanmıştır.Çalışmada kullanılan hayvanlar klinik ketozis, subklinik ketozis ve kontrol grubu olmak üzere üç gruba ayrılmıştır. Her grup 20 adet süt sığırından oluşmak üzere çalışmada toplam 60 adet, erken laktasyonda bulunan sütçü sığır kullanılmıştır. Çalışma grupları BHBA düzeyleri ölçülerek oluşturulmuştur. BHBA düzeyi ≥ 1,2 –

Giriş ve amaç: Akromegali aşırı miktarda büyüme hormonu (GH) ve insülin benzeri büyüme faktörü (IGF-1) salınımı ile karakterize bir sendromdur. Akromegalik hastalar arasında kardiyovasküler hastalıkların yüksek prevalansı bildirildikçe, büyüme hormonu ve kardiyovasküler sistem arasındaki ilişki daha fazla ilgi çekmeye başlamıştır. Akromegalide hipertansiyon sıktır (ortalama % 35) ve kardiyovasküler hastalıklar ölüm nedenleri arasında ilk sıradadır. Koroner kalp hastalığı, aritmiler ve kalp yetmezliği akromegalik hastalarda mortalitenin başlıca sebepleridir. Epikardiyal yağ kalınlığının ölçümü erken ateroskleroz,hipertansiyon,iskemik kalp hastalığı ve gelecekteki kardiyovasküler olay riskini belirlemede daha doğru bir teknik olarak bildirilmiştir.Karotis intima-media kalınlığının-ölçümü aterosklerozun ,serebrovasküler olayların ve kardiyovasküler risklerin belirlemesinde erken bir tetkik olarak yol gösterebilir.Bu çalışmada,akromegali hastalarında GH,IGF-1 düzeyi , akromegali süresi, remisyonda ve aktif hastaların epikardiyal yağ kalınlığı ve karotis intima-media kalınlığı arasındaki ilişkiyi araştırmayı amaçladık. Materyal-metod: Bu çalışmaya Dicle Üniversitesi Tıp Fakültesi Endokrinoloji Anabilim Dalı'na başvuran 40 akromegali hasta (23 kadın; 17 erkek) ve 40 kontrol grubu (23 kadın; 17 erkek) dahil edildi. Çalışmaya bilinen kalp hastalığı olan hastalar, diyabetes mellitus, obez (VKİ>30), hipertansif (TA>140/90), hiperlipidemi, sigara içen, metabolik sendrom, HOMA-IR formülüne göre insülin direnci saptanan hastalar dahil edilmedi. Hastaların kilo, boy, vücut kitle indeksi, bel çevresi,sistolik ve diastolik kan basınçları, lipid paneli, insülin, glukoz, üre, kreatinin, GH, IGF-1 düzeyi, tam kan sayımı yapıldı. Ekokardiyografik olarak epikardiyal yağ kalınlığı ve doppler ultrasonografi ile karotis intima-media kalınlığı bakıldı. Çalışmanın istatistiksel değerlendirmesi SPSS 18.0 bilgisayar programı kullanılarak yapıldı. P30 ), hypertension (BP>140/90) ,hyperlipidemia, metabolic syndrome and insulin resistance detected by HOMA-IR method were excluded from this study. Patients parameters; weight, height, BMI, waist circumference, systolic and diastolic blood pressure, lipid profile, serum urea, creatinine, GH and IGF-1 levels, CBC were recorded. Epicardial fat thickness and carotis intima media thickness were evaluated by echocardiography. In this study, SPSS 18.0 computer based-statistical program was used for estimation. (P

Giriş ve Amaç: Hipogonadotropik hipogonadizmde, bozukluk hipotalamus ve/veya anterior hipofizdedir. Hipofizden LH ve FSH salgısında yetersizlik vardır. hipergonadotropik hipogonadizmde tedavi ile fertilitenin sağlanması mümkün değilken, Hipogonadotropik hipogonadizm olgularında tedaviyle fertilite şansı mevcuttur. Hipogonadizmin takip ve tedavisinin daha iyi planlanması, fertilite açısından prognozun belirlenmesi ve komplikasyonlarının daha etkin şekilde önlenebilmesi için yeni belirteç ve takip kriterlerine ihtiyaç duyulmaktadır. Bu çalışmamızda Dicle Üniversitesi Endokrinoloji Polikliniğinde takip edilen hastaları retrospektif olarak inceleyip bu hastalarda tanıdan sonra etkin tedavi ve takip için gerekli verileri araştırmayı amaçladık.Materyal ve Metod: Bu çalışmaya Dicle Üniversitesi Tıp Fakültesi Hastanesi Endokrinoloji ve Metabolizma Hastalıkları Kliniğin'de takip edilen, 2009-2015 yılları arasında Endokrinoloji polikliniğine başvurmuş olan erkek hipogonadizmi tanılı hastalar retrospektif olarak incelendi. 16 ve 50 yaş arası olan 55 erkek hasta çalışmaya alındı. Panhipopitütarizm tanısı olan ve primer hipogonadotropik hipogonadizmi olan hastalar, komorbiditesi olan, malignite tedavisi sonrası hipogonadizm gelişen hastalar tespit edilip çalışma dışı bırakıldı. Hasta dosyalarından hastaların yaşı, boyu, ağırlığı, hemogram, ALT, AST, üre, kreatinin, glikoz, kolesterol, LH, FSH, prolaktin, ACTH, kortizol ve testosteron düzeyleri incelendi. Çalışmaya alınan hastaların tedavi öncesi ve sonrası testosteron, spermiyogram parametreleri ve skrotal ultrasonografideki testis volümleri karşılaştırıldı.Bulgular: Hastalar arasından 30 kişinin demografik özelliklerine ulaşıldı. Bu hastaların ortalama vücut kitle indeksi (VKİ) 26,2 ± 3,87 (kg/m²) saptandı. Boy ortalaması 177,9 ± 7,6 cm saptandı. Ağırlık ortalaması 83,3 ± 12,8 kg idi. 30 hastanın 15'i evli 15'i bekardı. Evli hastaların %53,3' ü çocuk sahibi olmuştu. Tedavi öncesi ve tedavi sonrası karşılaştırdığımız parametrelerden 53 hastanın testosteron düzeyine ulaşılmış olup ortalama testosteron tedavi öncesi (T.Ö.): 0,88±1,3 (ng/ml), tedavi sonrası (T.S.): 5,98±2,96 (ng/ml) olup artış istatistiksel olarak anlamlıydı (p:0,001). 48 hastanın ortalama sperm sayısı T.Ö: 4,87±15,24 milyon/ml, T.S: 10,36±23,72 milyon/ml olup artış istatistiksel olarak anlamlıydı (p:0,004). 15 hastanın karşılaştırmalı testis ultrasonografisine ulaşılmış olup ortalama sağ testis volümü T.Ö: 4,64±4,89 mm³ , T.S: 6,64±4,75 mm³, ortalama sol testis volümü T.Ö: 4,67±5,00 mm³, T.S: 7,04±4,32 mm³ olup her iki testisteki volüm artışı istatistiksel olarak anlamlıydı (p

Adrenal İnsidentalomalı Hastaların Demografik Özellikleri ve İnsülin Direncinin DeğerlendirilmesiGiriş ve amaç: Adrenal insidentalomalar; adrenal bezde herhangi bir hastalık kuşkusu yokken görüntüleme yöntemleri veya abdominal laparotomide tesadüfen saptanan kitlelerdir. Abdominal ultrasonografinin ve BT?nin kullanımının artması ile adrenal insidentalomaların tespit edilme sıklığıda artmıştır. Bu çalışmamızda Dicle Üniversitesi Endokrinoloji Kliniği?nde takip edilen hastaları retrospektif olarak inceleyip, bu hastalarda diyabet sıklığı ve insülin direncini araştırmayı amaçladık.Materyal-metod: Bu çalışmaya 2007-2013 yılları arasında Dicle Üniversitesi Tıp Fakültesi Endokrinoloji Anabilim Dalı?na başvuran 78 hasta ( 53 kadın; 25 erkek) dahil edildi. Hasta dosyalarından hastalara ait fizik muayene, USG, BT sonuçları kaydedildi. Serum kortizolü, idrar metanefrini, idrar normetanefrini, idrar VMA, serum aldosteronu ve serum renin değerleri kaydedildi. Açlık kan şekeri ve insülin değerleri mevcut olan hastaların HOMA-IR formülüne göre insülin direnci hesaplandı, yaş ve BMI farklı olmayan kontrol grubundaki sağlıklı bireylerle karşılaştırıldı. Bulgular: Hastaların yaş ortalaması 48,6±14,9 idi. Tespit edilen kitlelerin lokalizasyonu açısından anlamlı farklılık saptanmadı. Hastaların vücut kitle indeksi 28,545±5,827 idi. HOMA-IR ortalaması 6,555±11,232 olarak saptandı. 45 hastada (%57,7) non-fonksiyonel adenom, 10 hastada (%12,8) subklinik cushing, 11 hastada (%14,1) feokromasitoma, 3 hastada (%3,8) adrenal karsinom, 2 hastada (%2,6) hiperaldosteronizm, 2 hastada (%2,6) ganglionörom, 1 hastada (%1,3) myelolipom, 1 hastada adrenal adenom, 1 hastada adrenal kist, 1 hastada schwannom ve 1 hastada da küçük yuvarlak hücreli tümör tespit edildi. Adrenal insidentalomalı hastalarda kontrol grubuna göre insülin direnci daha fazla tespit edildi (p=0,004). Adrenal insidentalomalı hastaların 21?inde (%26,9) kontrol grubunda ise 4 hastada (%5,1) diyabet saptanmıştı. Bu karşılaştırmada önceden bilinen diyabeti olan hastalar çalışma dışında bırakıldığında da insülin direnci adrenal insidentalomalı hastalarda daha yüksek bulundu (p=0,000). Non-fonksiyonel adrenal insidentalomalarda da kontrol grubuna göre daha yüksek insülin direnci tespit edildi (p=0,001).Sonuçlar: Adrenal insidentalomalar arasında non-fonksiyonel adrenal kitleler daha fazla görülmektedir. Adrenal insidentalomalı hastalarda diyabet sıklığı artmıştır. Diyabetli olan hastaların dahil edildiği ve hariç tutulduğu her iki durumda da insülin direnci varlığını sürdürmüştür. Demographical Characteristics of Patients With Adrenal Incidentaloma and Evaluate İnsulin ResistanceIntroduction and Purpose: Adrenal incidentaloma are bulks which are stated incidentally by imagining methods or in abdominal laparotomy when there is no suspicion of any disease in adrenal gland. With increase in using abdominal ultrasonography and BT, the frequency of determining adrenal incidentaloma also increases. In this study, we aim to examine patients that are followed in Dicle University Clinic of Endocrinology retrospectively and search the diabetes frequency and insulin resistance in those patients. Material-method: 78 patients, who applied to Dicle University Medical Faculty Department of Endocrinology between years of 2007-2011 (53 female ? 25 male) were included in this study. Results of physical examination, USG and BT were recorded from patients? files. Values of serum cortisol, urine metanephrine, urine normetanephrine, urine VMA, serum aldosterone and serum renin were recorded. Insulin resistance of patients, of which preprandial blood glucose and insulin values were available, were calculated in accordance with HOMA-IR Formula, and were compared with healthy individuals in control group of which ages and BMI are not different. Findings: The average of age of patients were 48,6±14,9. There is no significant difference was stated in terms of localizations of stated bulks. Body Mass Index of patients were 28,545±5,827. Their average of HOMA-IR were stated as 6,555±11,232. There are non-functional adenoma were stated in 45 patients (57,7%), subclinical cushing was stated in 10 patients (12,8%), pheochromocytoma was stated in 11 patients ( 14,1%), adrenal carcinoma was stated in 3 patients (3,8%), hyperaldosteronism was stated in 2 patients (2,6%), ganglioneuroma was stated in 2 patients (2,6%), myelolipoma was stated in 1 patient (1,3%), adrenal adenoma was stated in 1 patient, adrenal cyst was stated in 1 patient schwannoma was stated in 1 patient and neoplasia with small circular cells was stated in 1 patients. Insulin resistance was stated as more in patients with adrenal incidentaloma as to control group (p=0,004). Diabetes Mellitus was stated in 21 (26,9%) patients with adrenal incidentaloma and in 4 patients (5,1%) in control group. In this comparison, when patients who have diabetes mellitus and that is known before, were left out of the study, insulin resistance was stated in patients with adrenal incidentaloma more than control group (p=0,000). Higher insulin resistance was stated in patients with non-functional adrenal incidentaloma as to control group (p=0,001). Results: Non-functional adrenal bulks are seen more in adrenal incidentalomas. Frequency of diabetes mellitus increases in patients with adrenal incidentaloma. Insulin resistance subsists in both conditions whether patients with diabetes mellitus are included or not. 67

Giriş ve amaç: Akromegali aşırı miktarda büyüme hormonu (GH) ve insülin benzeri büyüme faktörü (IGF-1) salınımı ile karakterize bir sendromdur. Akromegalik hastalar arasında kardiyovasküler hastalıkların yüksek prevalansı bildirildikçe, büyüme hormonu ve kardiyovasküler sistem arasındaki ilişki daha fazla ilgi çekmeye başlamıştır. Akromegalide hipertansiyon sıktır (ortalama % 35) ve kardiyovasküler hastalıklar ölüm nedenleri arasında ilk sıradadır. Koroner kalp hastalığı, aritmiler ve kalp yetmezliği akromegalik hastalarda mortalitenin başlıca sebepleridir. Yirmidört saatlik ambulatuar kan basıncı ölçümü (ABPM) hipertansiyon ve gelecekteki kardiyovasküler olay riskini belirlemede daha doğru bir teknik olarak bildirilmiştir. Bununla birlikte son yıllarda kardiyovasküler risk faktörü olarak arter sertliğine ilişkin çalışmalar artmaktadır. Ambulatuvar arter sertliği indeksi (AASI), 24 saatlik kan basıncı kayıtlarından rahatlıkla elde edilebilen yeni bir indeks olup son yıllarda arter sertliğinin bir göstergesi olarak çalışılmaya başlanmış ve kardiyovasküler mortaliteye dair prognostik bilgi sağladığı gösterilmiştir. Bu çalışmada, Akromegalili hastalarda AASİ ile ölçülen arter sertliğinin klinik ve laboratuvar veriler ile ilişkisini belirlemeyi amaçladık. Materyal-metod: Bu çalışmaya Dicle Üniversitesi Tıp Fakültesi Endokrinoloji Anabilim Dalı’na başvuran 65 akromegalili hasta ( 33 kadın; 32 erkek) dahil edildi. Hastaların demografik ve klinik verileri kaydedildi. Ölçülen laboratuvar sonuçlarının (tam kan sayımı, elektrolitler, böbrek fonksiyon testleri, albumin, lipid profili, GH, IGF-1, OGTT) son 1 yıla ait ortalaması alındı. Tüm hastalarda 24 saatlik ambulatuvar kan basıncı izlemi gerçekleştirilerek AASİ hesaplandı. Çalışmanın istatistiksel değerlendirmesi SPSS 16.0 bilgisayar programı kullanılarak yapıldı. P

Yan dal uzmanlık tezi olarak hazırlanmıştır. Giriş ve amaç: Toplumda sık görülen tiroid nodüllerinin benign ve malign ayırıcı tanısı prognoz açısından önemlidir. Nodüllerin bu açıdan değerlendirilmesi birçok basamağı kapsamakla birlikte altın standart yöntem Tiroid İnce İğne Aspirasyon Biyopsisi (TİİAB) dir. Maligniteyi öngörmede kullanılan; kenar düzensizliği, intranodüler kanlanma artışı, mikrokalsifikasyonlar, hipoekojenite gibi özelliklerin sensitivite ve spesifiteleri düşüktür. Bu konudaki non invazif yöntemlerin geliştirilmesi ve bu yönde araştırmaların sürekli olması beklenmektedir. Elastosnografi bu araştırmaların devamına aracılık eden ve son yıllarda üzerinde durulan önemli yöntemlerden birisidir. Bu yöntem; doku elastikiyetini ölçer ,sert veya esnek olmayan dokuların malignite riski daha yüksektir prensibiyle çalışır.Ultrasonografi probu kullanılarak yapılır. Prob, saniyede 2 kez hastayı rahatsız etmeyecek hafiflikte boyun bölgesine ileri geri hareketler şeklinde bastırılır. Uygulanan tekniğin doğruluğu, USG cihazında kayıtlı özel bilgisayar programı ile kontrol edilir. Uygulama esnasında yaklaşık 20 saniye sabit kalan USG görüntüsü esas alınarak renklerine göre, 1-5 derece arası sınıflandırılır. Baskın renk yeşil ve kırmızı olan nodüller esnek ve benign; rengi mavi olan nodüller sert ve malign olarak değerlendirilir. Ek olarak incelenen tiroid nodülü ve çevresindeki normal tiroid dokusunda gerginlik indeksleri hesaplanarak kalitatif bir değer elde edilebilir. Materyal metod: Bu çalışmaya 244 hasta (196 kadın; 48 erkek) alındı. Toplam 237 nodül elastosonografi için uygun görüldü. Hastaların yaş ortalaması kadınlar için 43.53+/-11.7; erkekler için 46.60+/-11.4 saptandı. Bütün nodüllerin Elastosonografi sonuçları hem final patoloji sonuçları ile (TİİAB sitoloji sonuçları ve operasyon sonrası sitopatoloji sonuçları birlikte); hemde operasyon sonrası patoloji sonuçlarıyla ayrı ayrı karşılaştırıldı. Elastosonografi skorları için Itoh ve Ueno skalaları kullanıldı. Renk skalasına göre 1- 5 arası derecelendirildi. Skoru 1,2,3 olanlar benign; skoru 4,5 olanlar malign kabul edildi. USG de maliniteyi düşündüren (kenar düzensizliği, mikrokalsifikasyon, halo yokluğu ve hipoekojenite) gibi özellikler elastosonografi skorlarıyla kombine edilerek yeni bir skorlama sistemi geliştirildi. Örneğin ES skoru 3 olan bir nodül; hipoekoik ise (1 puan), mikrokalsifikasyon içeriyorsa (1 puan), kenar düzensizliği varsa (1 puan) ve halosu yoksa (1 puan) eklenerek 3+1+1+1+1=7 yeni skoru hesaplandı. Yeni skorlar operasyon sonrası patoloji sonuçlarıyla tekrar karşılaştırılarak sensitivite ve spesifite tekrar ölçüldü. Ek olarak merkezimizdeki TİİAB sonuçlarını operasyon sonrası patoloji sonuçlarıyla karşılaştırıp sensitivite ve spesifite değerleri ölçüldü. Bulgular: Elastosonografinin maligniteyi belirlemede sensitivitesi: %73.6, spesifitesi: %94.8 saptandı. Elastosonografi ile USG bulguları kombine kullanılırsa bu oranlar belirgin artar (Skoru 6 ve üzerindeki nodüller için, sensitivite: %100, spesifite: %94.4). Çalışmamızda TİİAB sonuçlarının sensitivitesi; %68.4, spesifitesi: 66.4 saptandı. Sonuç: TİİAB sonuçları elastosonografi sonuçlarından daha düşüktür. Sitolojik tanı sensitivitesi düşük merkezlerde TİİAB yerine elastosonografi benzer duyarlılıkta kullanılabilir. ANAHTAR SÖZCÜKLER: Elastosonografi, Tiroid nodülleri Introduction and Aim: The differential diagnosis of benign and malignant thyroid nodules which frequently seems in the community is important in terms of prognosis. The evaluation of nodules, having steps, in respect to fine-needle aspiration biopsy (FNAB) is the gold standard. Prediction of malignancy using features such as marginal irregularity, intranodular increase in blood flow, microcalcifications, hypoechogenicity have lower sensitivity and specificity in this direction. Development of non-invasive methods of researches, is expected to be permanent. In recent years, elastosonography is one of the important methods that mediate continuation of concern in research. This method, evaluates elasticity of tissue, based on the principle of a tissue that is not flexible or rigid has a higher risk of malignancy. Elastosonography is done by using ultrasound probe. Probe, moves 2 times in per second, suppressing the neck back and forth direction in the form of lightweight, trying not to disturb the patient. The accuracy of applied technique, registered ultrasound device is controlled by a special computer program. During application of ultrasound image based on approximately 20 seconds remains constant and classifies according to image on the basis of color in degrees between 1-5. If dominant color of nodul is green and red, it is considered as flexible and benign, and if dominant color is blue, considered rigid and malignant. In addition examined by calculating indices of thyroid nodules and surrounding normal thyroid tissue tension can be obtained from a qualitative value. Material-Methods: In this study 244 patients (196 female, 48 male) were included. A total of 237 nodules were suitable for ultrasound. The average age of patients in women was (43.53 + / -11.7); in men was (46.60 + / -11.4), respectively. All nodules in the final pathology results with the results of Elastosonography (FNAB cytology results and the post-operative results of cytopathology), both post-operative pathology results were compared separately. Itoh and Ueno Elastosonography scales scores were used. Nodules with 1,2 and 3 score was considered benign, those with score 4-5 were considered malignant. USG also suggestive of malignancy (irregular margins, microcalcifications, absence of halo hypoechogenicity) Elastosonography scores (ES) in combination with features such as a new scoring system was developed. For example, a nodule with ES score of 3, is hypoechoic (1 point), microcalcification contains (1 point), if it have irregular edges (1 point) and the halo or (1 point) by adding a new score of 3 +1 +1 +1 +1 = 7 calculated. The new scores were compared postoperative pathology results. Sensitivity and specificity values were measured again. In addition, the results of FNAB in our center to compare the sensitivity and specificity values were measured on postoperative pathology results. Results: Elastosonography of malignancy in determining the sensitivity: 73.6%, specificity: 94.8% respectively. These rates are used in combination with the USG findings. Elastosonography significant increases sensitivity end specificity (Score of 6 and for nodules, sensitivity 100%, specificity: 94.4%). The sensitivity of FNAB results of this study, 68.4%, specificity: 66.4 respectively. Conclusion: The FNAB yields more lower results than elastosonografi . In the centers with low cytological diagnostic sensitivity, elastosonography can also be performed instead of FNAB. KEYWORDS: Elastosonography, Thyroid nodules

Amaç: Oral glukoz tolerans testi yapılan bireylerde prediyabet ve diyabet tanısı konulmasında HbA1c'nin önemi; HbA1c'nin tarama ve tanıdaki yararlılığının araştırılması, sensitivite ve spesifitesinin belirlenmesi amaçlandı.Metod: Haziran 2010 ve Eylül 2012 tarihleri arasında Dicle Üniversitesi Tıp Fakültesi Endokrinoloji Bilim Dalı'na (bölümüne ) başvuran tüm oral glukoz tolerans testi yapılan kişiler çalışmaya alındı. Gestasyonel diyabet dışlanma kriteriydi. 15-84 yaşları arasında, 560 kişiden [363'ü (%64.5) kadın, 197'si (%35.1) erkek] oluşan grupta 0. ve 120. dakikalarda; bu grup içerisinde 232 kişide ise 0,30,60,90,120. dakikalarda kan glukozu bakıldı. Test ile eş zamanlı gönderilen HPLC yöntemine göre çalışılan HbA1c düzeyleri ile karşılaştırma yapıldı. Area under curve glukoz için bakıldı.İstatistik Analiz: Ki-kare, Pearson korelasyon, Student-t testi, One way ANOVA, Post-hoc test (Bonferroni correction), ROC eğrisi kullanıldı. Grupları karşılaştırmak için ki-kare kullanıldı, p

Amaç : İnflamasyonun diyabet ve ona bağlı olan geç komplikasyonların gelişiminde önemli bir rol oynadığı görülmektedir. Hem genetik hem de diyet, fiziksel inaktivite, sigara içme ve stres gibi çevresel faktörler bu kronik inflamasyonun gelişiminden ve aktivasyonundan sorumludur. Epidemiyolojik, klinik ve deneysel çalışmalar bu düşük dereceli inflamasyon ile tip 2 diyabet arasında bir ilişki olduğunu göstermektedir. Bu çalışma hastanemize başvuran diabetik komplikasyonu olan hastalarda son zamanlarda prognostik önemi olan ve kolay elde edilebilen basit inflamasyon belirteçleri olan NLR, MPV ve ürik asitin komplikasyonlardaki değerliliğini araştırmak amacı ile yapıldı. Materyal-Metod : Çalışmaya tip 2 diabetes mellitusu olan 366 hasta, olmayan ve kontrol grubu olarak kullanılan 133 hasta dahil edildi. Hastalar nefroloji, endokrinoloji, kardiyoloji ile nöroloji kliniklerinden alındı. Hastaların demografik verileri hastalardan ve dosyalarından alındı. Rutin biyokimyasal tetkikler, tam kan ve HbA1c değerleri çalışıldı. Tüm hastaların vücut kitle indeksleri ölçüldü. Nötrofil lenfosit oranları, ortalama trombosit hacimleri ve ürik asid değerleri formlara kaydedildi. Diabetik komplikasyonlar evrelendirildi ve NLR, MPV ve ürik asit değerlerine göre karşılaştırıldı. Bulgular : NLR ve ürik asit düzeyleri evre 5 diyabetik nefropatide diğer dört evreden istatistiksel olarak anlamlı olacak şekilde daha yüksek bulundu (p

Tip 1 Diyabet tedavisinde tıbbi beslenme tedavisinin önemi büyüktür.. Bu anlamda kullanılan başlıca tıbbi beslenme tedavileri kalorilik diyet programı ve karbonhidrat sayma yöntemi olmak üzere ikiye ayrılmaktadır. Bu çalışmada da, kullanılan bu iki beslenme tedavi şeklinin kan şekerleri ve kilo üzerine etkisinin karşılaştırılması amaçlanmıştır. Yoğun insülin tedavisi alan, diyabet süresi en az 1 yıl olan Tip 1 Diyabetli hastalar arasından kontrollere düzenli gelebilecek ilk 29 hasta çalışmaya alındı. Çalışmaya alınan hastaların 15'üne karbonhidrat sayımı yöntemi uygulanırken geri kalan 14 hastaya kalorilik diyet programı düzenlendi. Hastalar 6 ay süre ile takip edildi. Her ay fruktozamin, kilo ve bel çevresi değerleri , 3 ayda bir ise HbA1c değerleri kaydedildi. Karbonhidrat sayımı uygulanan grubun HbA1c ve fruktozamin değerlerinde anlamlı bir azalma sağlanmıştır (p=0.004, p=0.002). Kalorilik diyet uygulayan grubun kan parametrelerinde anlamlı bir değişme olmazken kilo ve BKI değerleri anlamlı olarak yükselmiştir (p=0.02, p=0.006). Ancak iki yöntem birbiri ile karşılaştırıldığında aralarında anlamlı bir fark saptanmamıştır. Bu çalışma karbonhidrat sayımı yönteminin doğru uygulandığında kilo alımı olmadan HbA1c değerlerini kalorilik diyet sistemine göre daha iyi düzelttiğini göstermiştir.Anahtar Kelimeler: Tip 1 Diyabetes Mellitus, karbonhidrat sayımı, kalorilik diyet programı, metabolik kontrol, vücut ağırlığı In Type 1 diabetics treatment medical feeding treatment is of great importance. In this respect there are two methods; the fist method is caloric diet programme and the second one is carbohydrate counting. In this study it is aimed to compare the effects of these two treatment methods on the blood glucose and weight. Amongst the patients who have been receiving intensive insulin treatment and having diabetics with type 1Diabetes Mellitus for one year only those twenty-seven patients who would come for check up regularly were chosen for the study. Carbohydrate counting method was implemented on the 14 patients and the calory dieting programme was implemented on the other 13 patients. These patients were followed for 6 months. Their fruktozamin and, weight and waist circumference values were recorded every month and their HbA1c values were recorded every three months. As a result; there has been meaningful decrease in the values of fruktozamin and HbA1c of the patients who had carbohydrate counting treatment (p=0.004, p=0.002). But in the group who had dieting treatment, while there has been no meaningful change in the blood parameters, the values of weight and BKI has increased meaningfully (p=0.02, p=0.006). However, when these two treatment methods were compared no meaningful difference was observed. This study showed that when carbohydrate counting is implemented correctly, it can correct HbA1c values without gaining weight to calory dieting programme.Key words: Type 1 Diabetes Mellitus, carbohydrate counting, caloric dietprogramme, metabolic control, weight 52

Diyabetes mellitus (DM) hiperglisemi ile karekterize bir grup metabolik hastalıktır. Diyabetin makrovasküler ve mikrovasküler olmak üzere birçok komplikasyonları bulunmktadır. Bu komplikasyonlar kan glukoz düzeyinin yüksekliği ile ilişkilidir. HbA1c değeri ortalama 3 aylık glukoz değerini gösterir ve diyabetin komplikasyonları ile ilişkilidir. Bu çalışmada çok yüksek HbA1c değerlerinin diyabetik komplikasyonlarla ilişkisi incelendi. Diabetes mellitus (DM), is a group of metabolic disturbance characterized with hyperglycemia. Diabetes has many complications including microvascular and macrovascular ones. These complications are in relation of the highness of the blood glucose level. HbA1c value shows three-month average glucose level and is in relation of the complications of diabetes. The relationship of very-high HbA1c values has been evaluated with the diabetic complications in this study. 81

Giri ve amaç: Hepatik osteodistrofi, karaci er sirozu olan hastalarda görülen önemli bir problemdir. Bu çal mada 55 sirozlu hasta ve 30 kontrol grubunu kar la t rarak osteoporozla ili kisini ara t rmay amaçlad k. Olgular ve yöntemler: Hasta ve kontrol grubunun kemik mineral dansitesi DEXA yöntemi ile ölçüldü. Çal maya dahil edilen kad nlar premenopozaldi. Kemik y k m mark rlar olarak deoksipiridinolin, piridinolin, idrarda Ca, kemik yap m mark r olarak ALP, osteokalsin, IGF-1 ölçüldü. Ayr ca IL-1, IL-6, TNF- , D3 vitamini, direkt biluribin, albumin, kortizol, PTH ölçüldü. Her iki grubun kar la t rmas nda independent t testi ve ki-kare testi kullan ld . Korelasyon analizleri için Pearson korelasyon testi kullan ld . Bulgular: Sirozlu grupta lumbal total T-skoru ( s ras yla -1,6±1,2; -0,25±1,3g/cm 2 ; p 0,001), lumbal total Z-skoru (s ras yla -1,2±1,23; -0.6±1,3 g/cm²; p

Tip 2 diabetes mellitus' da beslenme ve öğün planlaması ile ilgili prensipler başarılı bir diyabet tedavisinin en önemli komponentidir. Bu amaçla sıklıkla kullanılan tıbbi beslenme tedavileri kalorilik diyet tedavisi ve son yıllar da popülerliliği artan karbonhidrat sayımı yöntemidir. Bu çalışma kalori hesabına dayanan tıbbi beslenme tedavisi ile karbonhidrat sayımı yöntemini karşılaştırarak her iki diyetin beden kitle indeksi (BKI), kan şekeri regülasyonu ve kan yağları üzerine olan etkilerini ortaya koymak amacıyla planlanmıştır. Çalışmaya 20-70 yaş arası, HbA1c değeri %6-8, diyabet süresi 1-10 yıl olan ve oral antidiyabetiklerden sülfanilüre ve/veya metformin kullanan 15 Tip 2 diabetes mellitus'lu hasta (3 erkek, 12 kadın) alındı. Çalışmaya katılan hastalar 6 ay süreyle takip edildi. Çalışmanın birinci aşamasında 3 ay süreyle kalori hesabına dayanan tıbbi beslenme tedavisi, ikinci aşamada da karbonhidrat sayımı yöntemi kullanılmıştır. Kilo ölçümü her kontrolde, açlık kan şekeri ve tokluk kan şekerleri her ay sonunda; HbA1c, total kolesterol, LDL Kolesterol, HDL Kolesterol ve trigliserit ölçümleri ise her diyetin başlangıcında ve 3. ay sonunda alınmıştır. Tıbbi beslenme tedavisinde diyet öncesi ve sonrası parametrik ölçümlere bakıldığında; kilo, BKI, açlık kan şekeri, tokluk kan şekeri ve HbA1c' de (p0,05) istatistiksel olarak anlamlı olmayan bir azalma ve LDL kolesterolde de başlangıca göre bir artış saptanmıştır (p>0,05). Karbonhidrat sayımı yönteminde ise kilo, BKI ve HbA1c' de (p0,05) istatistiksel olarak anlamlı olmayan bir azalma ve HDL kolesterolde de bir artış saptanmıştır (p>0,05). İki diyetin birbirine üstünlüğüne bakıldığında ise açlık kan şekeri, tokluk kan şekeri ve HbA1c' deki azalmanın kalori hesabına dayanan tıbbi beslenme tedavisinde daha fazla olduğu ve istatistiksel olarak da bu üstünlüğün anlamlı olduğu görülmüştür (p0,05). LDL cholesterol levels was increased compared to the baseline. With carbohydrate counting method, body weight, BMI, HbA1c levels (p0,05). When diet strategies are compared the decrease in HbA1c level, fasting and postprandial blood glucose with medical nutrition therapy is different from carbohydrate counting method is also meaningful statistically (p

Giriş: Kardiyovasküler hastalığın hem primer hem de sekonder önlenmesi için antitrombosit ajan olarak aspirin kullanımına karşın trombotik olayların tekrarlaması, “aspirin direnci” kavramını gündeme getirmiştir. Diyabetik hastalarda aspirinin antirombotik etkisine yeterli yanıt olmadığı, aspirin direncinin diyabetik hastalarda daha yüksek olduğunu belirten yayınlar mevcuttur. Bu çalışmanın amacı tip 1 ve tip 2 diyabetik hastalarda aspirin direnci prevalansını belirlemektir. Gereç ve yöntem: Bu çalışmaya son 7 gün düzenli aspirin kullanırken başvuran 158 Tip2 DM hastası (64 erkek, 94 kadın; ort. yaş 57±24) 164 sağlıklı kontrol grubu (78 erkek, 86 kadın; ort. yaş 55±19) ile karşılaştırıldı ve 30 Tip1 DM (16 erkek, 14 kadın; ort. yaş 22±9) tanısı almış diyabetik hastalar 41 sağlıklı kontrol grubu (21 erkek, 20 kadın; ort. yaş 23±7) çalışmaya alındı. Aspirin etkinliğini değerlendirmek için Platelet Function Analyzer (PFA)-100 cihazı kullanıldı. Col/Epi kartuşları ile ölçülen kapanma zamanının 165 saniyeden kısa olması ve col/ADP kapanma zamanının

Tip 1 Ve Tip 2 Diyabetik Hastaların Uyku Kalitesi, Anksiyete, Depresyon ve YaşamKalitesinin DeğerlendirilmesiDiyabet Mellitus (DM), diğer kronik fiziksel hastalıklar gibi hastanın tüm yaşamınıetkileyen, sosyal ya da psikolojik uyum sorunlarına yol açabilen bir hastalıktır. DiabetesMellitus, fiziksel bir hastalık olmanın yanında, psikiyatrik ve psikososyal boyutları olan birdurumdur ve diabetli hasta fiziksel, duygusal, sosyal ve cinsellikle ilgili bir dizi sorun veçatışmayla karşı karşıyadır. Diyabetli bir hastanın kronik bir hastalığa sahip olduğunu veyaşam biçimini değiştirmesi gerektiğini kabullenmesi çoğu zaman zordur.Bu araştırmamızda, tip1 veya tip2 diabet tanısı alan hastaların anksiyete, depresyondurumlarını, yaşam ve uyku kalitelerini değerlendirmeyi planladık.Ankara Fatih Üniversitesi Hastanesi Endokrinoloji ve Metabolizma Bilim Dalı'na bağlıDiyabet Polikliniği'ne gelen 60 tip 2 DM ve AKÜ İç Hastalıkları AD. Diyabet polikliniğinegelen 31 tip 1 DM'li toplam 91 hasta örneklemi oluşturmuştur. Veriler, sosyodemografiksoru formu, anksiyete-depresyon düzeyini, yaşam ve uyku kalitesini değerlendirmek içinilgili ölçeklerle toplanmıştır. Verilerin değerlendirilmesi ikili karşılaştırmalarda dört gözlütablolarda Fisher's exact test, çok gözlü tablolarda Chi-square testi, ortalamalarınkarşılaştırılmasında non-parametrik testlerden Student's t testi kullanılmıştır.Beck Depresyon ve Anksiyete ölçekleri hastalarla birebir görüşülerek dolduruldu.Buna göre; 31 Tip 1 diyabetli hastanın %9,7'sinde yüksek depresyon, %12,9'unda anksiyetepuanı yüksek bulunurken, 60 Tip 2 diyabetli hastanın %25'inde yüksek depresyon,%20'sinde anksiyete puanı yüksek bulunmuştur. Depresyon ve anksiyete düzeylerininhastaların cinsiyetiyle, yaşıyla, medeni durumlarıyla, mesleki durumları ile önemli derecedeilişkili olduğu belirlenmiştir. HbA1c ve AKŞ değerleriyle anlamlı bir ilişki görülmemiştir.Hastaların uyku kalitesi Pittsburg Uyku Kalitesi İndeksiyle birebir görüşme yöntemiyleölçüldü. Buna göre; 31 tip 1 diyabetli hastanın 8'i (%25,8) iyi uyku kalitesine sahipken, 23'ü(%74,2) kötü uyku kalitesine sahip oldukları saptanmıştır. Tip 2 diyabetli 60 hastanın14'ünün (%23,3) uyku kalitesinin iyi olduğu, 46'sının (%76,7) uyku kalitesinin kötü olduğusaptanmış olup uyku kaliteleri arasında fark yoktur (p>0.05). Uyku kalitesi düzeylerininhastaların yaş, cinsiyet, medeni hal, eğitim durumu, başka rahatsızlık olması gibiparametrelerle ilişkisi araştırıldı. Yaşın tip 1 DM'li hastalarda uyku kalitesi üzerine herhangibir etkisi olmadığı, tip 2 DM hastalarında ise yaşın uyku kalitesini anlamlı derecede olumsuzetkilediği saptanmıştır (p= 0,000). Medeni hal tip 1 ve tip 2 DM'lerde uyku kalitesinietkilemektedir. Şöyleki; tip 1 DM olup evli olanların bekar hastalara göre, Tip 2 DM olup dulolanların evli olan hastalara göre uyku kalitelerinin kötü olduğu saptanmıştır.Hastaların yaşam kalitesi EORTQ (version 3) anketiyle birebir görüşme yöntemiyleölçülmeye çalışıldı. Yaşam kalitesi 3 alt grup (genel iyilik hali, fonksiyonel durum, semptomkontrolü) ve onlara ait öğelerden oluşmaktadır. Değerlendirmede bunlar dikkate alınmıştır.Tip 1 DM hastalarının kendi sağlık ve hayat kalitelerini Tip 2 DM'li hastalara göre daha iyibuldukları görülmüştür (p=0.01). Fonksiyonel durum ve semptom kontrolünde ise tip 2 DMhastalarının daha kötü olduğu ve aralarında istatiksel olarak anlamlı fark olduğu saptanmıştır(p0.05). The relationship between age, sex, marital status,education level and having other diseases and sleep quality levels was researched. It wasfound that age does not have an impact on sleep quality in Type 1 DM patients whereas agewas found to have a significantly negative effect in Type 2 DM patients(p= 0,000). Maritalstatus was found to have an impact upon the sleep qualities of both Type 1 and Type 2 DMpatients. In other words, married Type 1 DM patients had worse sleep qualities than singleones and widowed Type 2 DM patients had worse sleep qualities than married ones.Life quality of the patients were studied by means of face to face interviews usingEORTQ (version 3) questionnaire. Life quality consists of 3 sub groups (general well being,functional situation, symptoms control) and the elements these sub groups entail. These aretaken into consideration in the evaluation. It was found that Type 1 DM patients considertheir health and life qualities beter than Type 2 DM patients (p=0.01). When functionalsituation and symptom control are considered Type 2 DM patients were found to be worseand there was a statistically significant different between them (p

Lisansüstü tezlerin elektronik ortamda toplanması, düzenlenmesi ve erişime açılması konusuna ilişkin yök'ün 18.06.2018 tarihli yönergesine istinaden artık bu tarihten sonra gizlilik şartı aranmayan bütün tezler erişime açılacaktır. GİRİŞ-AMAÇ: Hiperprolaktinemi insanlarda insülin resistansı ile ilişkili olabilir. İnsülinduyarlılığını ortaya koyan çeşitli yöntemlerle bu ortaya konmuştur. Bu çalışmamızdahiperprolaktinemisi olan hastalarda, insülin resistansını altın standart yöntem olan öglisemikhiperinsülinemik klemp tekniğiyle araştırılmasını amaçladık.MATERYAL-METOD: Bu çalışma 16 mikroprolaktinoma tanısı konan hasta gurubu ile 12sağlıklı gönüllüden oluşan kontrol gurubu arasında gerçekleştirildi. Gurupların açlık insülin,glukoz değerleri, lipit parametreleri ölçüldü. OGTT yapıldı. HOMA-B, HOMA-IRhesaplandı ve öglisemik hiperinsülinemik klemp tekniği uygulandı.BULGULAR: Guruplar arasında yaş, VKİ, yağ yüzdeleri arasında istatistiksel olarak farklılıksaptanmadı(P>0,05). Her iki gurubunda AKŞ seviyeleri normal sınırlardaydı. Hastagurubunda bazal insülin düzeyi anlamlı olarak yüksek saptandı (sırasıyla 6.85±4.68 ;3.66±0.88 P

GİRİŞ ve AMAÇ: Yaygın bir panhipofizer yetersizlik nedeni olan Sheehan sendromlu hasta grubunda endotel fonksiyonlarını değerlendirmeyi ve GH dışı hormon replasman tedavisinin endotel fonksiyonları üzerine etkilerini araştırmayı amaçladık. OLGULAR ve YÖNTEM: Yaş ortalaması 40.83±6.43 yıl olan 24 Sheehan sendromlu hasta ile yaş ortalaması 41.13±6.51 yıl olan 25 sağlıklı kontrol çalışmaya dahil edildi. Bazal değerlendirmeden sonra Sheehan sendromlu hastalara ortalama 15 ay süren GH dışı hormon tedavisi (prednizolon 5-7.5 mg/gün, L-tiroksin 100-200 µg/gün, 40 yaş altı hastalara 0.625 mg/gün konjuge östrojen ve 5 mg/gün medroksiprogesteron asetat) verildi. Tedavi sonunda endotel fonksiyonları tekrar değerlendirildi. Endotel fonksiyonları; yüksek akımlı doppler ultrason kullanılarak, akım aracılı dilatasyonun ölçümü ile değerlendirilirken, eş zamanlı olarak serum NO düzeyi de tayin edildi. Elde edilen veriler paired samples t test ve independent t test ile karşılaştırıldı. BULGULAR: Sheehan sendromlu hastaların tedavi öncesi düşük olan kan basıncı düzeylerinde GH dışı HRT sonrasında yükselme izlendi (sistolik p=0.02, diyastolik p=0.01). Ancak bu yükselmeye rağmen sağlıklı kontrol grubuna bakışla hala düşüktü (sistolik p=0.0001, diyastolik p=0.001). Sheehan sendromlu hastalarda tedavi ile serum VLDL-kolesterol ve trigliserid düzeylerinde anlamlı bir değişiklik oluşmazken; kontrol grubuna bakışla tedavi öncesinde saptanmış olan yükseklik (p=0.001 ve p=0.01) tedavi sonrasında da devam etti (p=0.002 ve p=0.04). Serum CRP düzeyi ise tedavi öncesinde sağlıklı kontrol grubuna göre yüksek iken (p=0.02); tedavi sonrasında sağlıklı kontrol grubu ile benzer seviyelere geriledi. Sheehan sendromlu hasta grubunda tedavi öncesi bazal ve FMD ile uyarılmış NO düzeyi sağlıklı kontrol grubuna göre daha yüksek (bazal NO düzeyi tedavi öncesi hastalarda 16.87±4.04 µmol/L, sağlıklı kontrol grubunda 11.8±2.14 µmol/L; FMD sonrası NO düzeyi tedavi öncesi hastalarda 18.79±4.4 µmol/L, sağlıklı kontrol grubunda 14.92±2.44 µmol/L), bazal arter çapı ise daha küçük (tedavi öncesi hastalarda 3.74±0.68 mm, sağlıklı kontrol grubunda 4.62±0.42 mm) bulundu (p=0.0001). Tedavi öncesi FMD uyarısı ile elde edilen NO düzeyi artış oranı ve arter çapı artış oranları da kontrol grubuna göre daha düşüktü (tedavi öncesinde FMD ile oluşan NO düzeyi artış oranı %13.16±5.57 ve arter çapı artış oranı %13.42±6.57, sağlıklı kontrol grubunda NO düzeyi artış oranı %26.38±8.89 ve arter çapı artış oranı %18.93±5.64; p=0.0001 ve p=0.003). Tedavi sonrasında bazal ve FMD ile uyarılmış NO düzeyinde 11 kontrol grubuna göre yükseklik devam etti (bazal NO düzeyi tedavi sonrası 17.58±4.3 µmol/L, sağlıklı kontrol grubunda 11.8±2.14 µmol/L ve FMD sonrası NO düzeyi tedavi sonrası grupta 21.12±4.85 µmol/L, sağlıklı kontrol grubunda 14.92±2.44 µmol/L; p=0.0001). NO düzeyi artış oranı ise sağlıklı kontrol grubu ile benzer düzeylere ulaştı. Bazal arter çapı tedavi sonrasında yine kontrol grubuna göre daha küçük olmasına rağmen (bazal arter çapı tedavi sonrası grupta 3.61±0.62 mm, sağlıklı kontrol grubunda 4.62±0.42 mm; p=0.0001); FMD uyarısı ile elde edilen artış miktarı tedavi sonrasında yükselerek sağlıklı kontrollere benzer düzeylere ulaştı. Sheehan sendromlu hasta grubunun tedavi öncesi ve sonrası bazal NO düzeyleri arasında fark saptanmazken, FMD uyarısı ile elde edilen NO düzeyi ve NO düzeyi artış oranı tedavi ile daha yüksek bulundu (FMD sonrası NO düzeyi tedavi öncesinde 18.79±4.4 µmol/L, tedavi sonrasında 21.12±4.85 µmol/L ve NO düzeyi artış oranı tedavi öncesinde %13.16±5.57, tedavi sonrasında %22,83±8.57; p=0.0001). Sheehan sendromlu hastalarda bazal arter çapları tedavi öncesi ve sonrasında benzerken; FMD sonrası arter çapı artış oranı tedavi ile yükseldi (FMD sonrası arter çapı artış oranı tedavi öncesi %13.42±6.57, tedavi sonrasında %21.73±10.13; p=0.0001). Sonuç olarak; 1.Sheehan sendromlu hastalarda GH dışı HRT’nin kan basıncı ve serum CRP düzeyi üzerine olumlu etkileri olmuştur. 2.Sheehan sendromlu hastalarda muhtemelen inflamasyon aracılı endotel fonksiyon bozukluğu saptanmıştır ve GH dışı HRT’nin endotel fonksiyonları üzerine olumlu etkileri olmuştur. 3.Hastalardaki endotel fonksiyon bozukluğundan inflamasyon ile ekspresyonu artan iNOS sorumlu görünmektedir. CRP düzeyindeki gerileme ile beraber saptanan endotel fonksiyonlarındaki iyileşme, GH dışı hormon replasman tedavisinin anti inflamatuar (anti aterosklerotik?) etkilerine bağlı olabilir. In this study we aimed to examine the endothelial functions of patients with Sheehan syndrome, a common cause of panhypopituitarism, and to eveluate the effects of “hormone replacement treatment except growth hormone” (HRTwGH) on endothelial functions. SUBJECTS and METHODS: Twenty-four patients with Sheehan syndrome aged with 40.83± 6.43 years and 25 healthy control women aged with 41.13±6.51 years were included to study. Baseline endothelial functions evaluated in both patient and control groups. After treatment with prednisolon 5-7.5 mg/d, L-thyroxin 100-200 µg/d, and sex hormone replacement for patients under 40 years of age (conjugated estradiol 0.625 mg/d and medroxyprogesteron acetate 5 mg/d) for 15 months, the patient group reevaluated for endothelial functions. Endothelial functions were determined radiologically with high resolution ultrasond by evaluation of flow mediated dilatation (FMD) and biochemically with serum nitric oxide (NO) level. These data were compared by paired samples and independent t tests. RESULTS: Before of HRTwGH systolic and diastolic blood pressure were lower than control subjects. Blood pressure increased with HRTwGH (p=0,02 for systolic; and p=0,01 for diastolic blood pressure), but it could not reach to the level of healthy control people (p=0.001 for systolic and diastolic blood pressure). The high pretreatment serum VLDL-cholesterol and tryglyceride levels of patients than controls (p=0,001 and p=0,01 respectively) did not change with HRTwGH (p=0,002 and p=0,04 respectively). Serum CRP level was higher in pretreatment patients than healthy control group (p=0,02), but it decreased to level of control group after HRTwGH. Pretreatment baseline and stimulated by FMD NO levels of patients were higher (baseline NO level was 16.87±4.04 µol/L in Sheehan syndrome, and 11.8±2.14 µol/L in healthy controls; FMD stimulated NO level was 18.79±4.4 µmol/L in Sheehan syndrome and 14.92±2.44 µmol/L in healthy control) and baseline arterial diameter was smaller than healthy control group (baseline arterial diameter was 3.74±0.68 mm in Sheehan syndrome and 4.62±0.42 mm in healthy control; p=0,0001). FMD stimulated NO level increment ratio and arterial diameter dilation ratio were also lower in Sheehan syndrome group than healthy control group before treatment (FMD stimulated NO level increment ratio was 13.16±5.57% in pretreatment patients and 26.38±8.89% in healthy controls; p=0,0001; and FMD stimulated arterial diameter dilation 13 ratio was 13.42±6.57% in pretreatment patients and 18.93±5.64 in healthy control; p=0,003). The baseline and stimulated NO levels in Sheehan syndrome group were higher than healthy control after treatment (baseline NO level were 17.58±4.3 µmol/L in patient after treatment and 11.8±2.14 µmol/L in healthy controls; and stimulated NO level by FMD was 21.12±4.85 µmol/L in patients after treatment and 11.92±2.44 µmol/L in healthy controls; p=0.0001). NO level increment ratio increased after treatment and reached to similar level of healthy control group. Arterial diameter was smaller in Sheehan syndrome than healthy control group after treatment (arterial diameter was measured 3.61±0.62 mm in patient after treatment, and 4.62±0.42 mm in healthy controls; p=0,0001); but FMD stimulated arterial diameter dilation ratio of patients increased and reached to the similar level of control group after HRTwGH. Baseline NO level of patients did not change with treatment but FMD stimulated NO level and the NO increment ratio was found as significantly higher after treatment (FMD stimulated NO level of patients were 18.79±4.4 µmol/L before treatment, and 21.12±4.85 µmol/L after treatment; the increment ratios were 13.16±5.57% before treatment and 22.83±8.57% after treatment; p=0,0001). Baseline arterial diameter did not change after treatment, but FMD stimulated arterial diameter dilation ratio increased significantly (arterial diameter dilation ratios were 13.42±6.57% before treatment, and 21.73±10.13% after treatment; p=0,0001). CONCLUSION: 1. HRTwGH may have benefical effects on systolic and diastolic blood pressure, and serum CRP level in Sheehan syndrome patients. 2. Patients with Sheehan syndrome appear to have endothelial dysfunction caused by inflammation, and HRTwGH may restore endothelial functions. 3. Increased expression of eNOS caused by inflammation may responsible from endotheial dysfunction. Improvement in endothelium and decrement in CRP level have been thought that HRTwGH may have anti-inflammatory and may be anti-atherosclerotic effects.

ÖZET Giriş Stres altındaki hastaların fonksiyonel adrenal yetmezliği konusu septik şoklu hastalarda sıklıkla çalışılmış ve bu grupta kortikosteroid replasmanı, tedavi protokollerine girmiştir. Stres altındaki diğer hastalık gruplarındaki hastalan seçmeye yönelik bilgiler sınırlıdır. Çalışmadaki amaç, fonksiyonel adrenal yetmezlik görülebilecek hastalan belirlemek için bir yol belirlemek ve çeşitli hastalık gruplarında sürrenal fonksiyonları değerlendirmektir. Yöntem Çalışma, kesitsel tanımlayıcı karakterde idi. 2004 yılı içerisinde DÜTF hastahanesinin çeşitli kliniklerinde APACHE III skorlamasına göre ağır ve çok ağır hastalık grubuna giren hastalar, hipotalamik pitüiter adrenal bilinen hastalığı, karaciğer hastalığı, gebelik, süt verme, geçtiğimiz bir yıl içinde glukokortikoid veya östrojen kullanım hikayesi, geçen altı ay içinde ketokonazol gibi glukokortikoid sekresyonunu bozan ilaç alım hikayesi olanlar dışlanarak çalışmaya alındı. Hastalara 250 u,g ile Cosyntropin stimülasyon testi yapıldı. 0, 30, 60. dakikalarda kortizol düzeylerine bakıldı. Bulgular Çalışmaya 60 hasta alındı. Bu hastalar APACHE III skorlama yöntemi ile seçildi. APACHE skorlarına göre ağır hasta olan 40 (%66) hasta vardı. Çok ağır hasta grubu 20 (%33) kişi idi. ACTH stimülasyon testinin sonuçlarına göre sürrenal yetmezlik; ağır hasta grubunda 40 hastanın 4 (%10) ünde vardı, çok ağır hastalık grubundaki 20 hastanın 5 (%25) tanesinde saptandı. İki grup bağımsız karşılaştırıldığında aralarındaki fark istatistiksel olarak anlamlı idi.(p0.05) Hastaların total protein ve albümin değerlerine göre teste verdikleri yanıtları karşılaştırdık. Testte yetmezlik saptananlarda ortalama albümin değeri 4.7±0.8 g/dL idi. Anlamlı fark vardı. (p0.05). patients were compared according to total parotein and albumin levels. Albumin levels of patients that was a significant difference(pO.Ol) Digcussion Surrenal insufficiency was evident in very illnes group. Results would be more definitive if the study could be done an a large scale APACHEIII scoring system can be helpful in determinig severe illnes. İt is important that surrenal insufficiency can be seen in very severe ill persons. Hypoalbuminemia can confuse results of tests to incorrect measurement of total cortisole levels. Because of that free cortisole levels must be measured in determinig patients. 54Summary In our study surrenal functions of patients that was classsified in group according to APACHEIII scoring system were significantly different. Surrenal insufficiency was evident in very severe illnes group. This study must be continued to reach acceptable oment of patients and illnes group. Another result of this study was that Cortisol levels were lower in hypoalbuminemia. Total cortisole levels would be measured low in very severe ill patients due to hypoalbuminemia. Because of that free Cortisol levels must be measured. 55 63

gzet^ Diabetik Hastalarda Kullanılan Tedavi Yönteminin Kişilik Özellikleri ve Tedaviye Uyum Üzerine Etkisi Bu çalışma, Diabetes Mellitus'lu hastalarda kullanılan tedavi yönteminin, sosyotropik- otonomik kişilik özellikleri ve tedaviye uyum üzerine etkisini saptamak amacıyla yapılmıştır. Araştırmamız, 1 Ocak 2003-30 Haziran 2003 tarihleri arasında Afyon Kocatepe Üniversitesi Ahmet Necdet Sezer Uygulama ve Araştırma Hastanesi'nin İç Hastalıkları polikliniğine başvuran DM tanısı almış anket formunu doldurarak çalışmaya katılmayı kabul eden 56 hasta ve 42 nondiabetik kişi üzerinde uygulanmıştır. Araştırmada veri toplama aracı olarak iki bölümden oluşan anket formu kullanılmıştır. Birinci bölümde demografik bilgiler ve tedaviye uyum kriterleri, ikinci bölümde ise kişilik özelliğini ölçmeye yönelik `Sosyotropi-Otonomi Ölçeği` sorulan bulunmaktadır. Araştırmada anket sonuçlarına ilişkin elde edilen veriler; Oneway ANOVA, Tukey HSD, t-testi ve korelasyon analizi uygulanarak değerlendirilmiştir. Araştırma, diabetli hastaların yüksek sosyotropik ve otonomik kişilik özelliği gösterdiklerini ortaya çıkarmıştır. İnsülin kullanmanın diğer tedavi yöntemleri ile kıyaslandığında, bu kişilik özellikleri üzerine farklı bir etkisi olmadığı tespit edilmiştir. İnsülin dışında tedavi kullanan hastaların tedaviye daha iyi uyum sağladığı saptanmıştır. Ayrıca diabetin süresi arttıkça, tedaviye uyumun da güçleştiği bulunmuştur. Diabetli hastalar ve ailelerinin `Diabetes Mellitus` ve gereksinimleri konularında eğitilmeleri gerekmektedir. Hasta ve yakınları psikolojik - psikososyal yönden desteklenmeli, bu konuda profesyonel çalışan kurumlara yönlendirilmelidirler. Diyabet ekibine ve hemşiresine büyük görevler düşmektedir, bu bağlamda hemşireler gelişmeleri takip ederek yeniliklere açık olmalıdırlar. Anahtar Kelimeler: Diabetes Mellitus, Tedavi, Uyum, Kişilik Bozuklukları, Sosyotropı - Otonomi Ölçeği. SUMMARY The Effect of the Treatment Method Used in Diabetic Patients on Their Personality Characteristics and Compliance with Therapy This study was performed to determine the effects of the treatment method used on patients with diabetes mellitus on their sociotropic-autonomic personality characteristics and their compliance with the therapy. Our study was performed on 56 patients who applied to Afyon Kocatepe University Ahmet Necdet Sezer Application and Research Hospital, Internal Diseases Outpatient Clinic between the dates 1st Jan. 2003 and 30th June 2003 and diagnosed with DM, and filled the application form after consenting to be involved in the study, and 42 healthy subjects. A questionnaire consisting of two parts was used as the means of collecting the data in the study. The first part consisted of demographic data, and criteria of compliance with therapy, and the second part consisted of `Sociotropy-Autonomy Scale` questions directed to measure the personality characteristics. Data obtained from the results of these questionnaires were assessed by applying Oneway ANOVA, Tukey HSD, t-test and correlation analysis. This study revealed that diabetic patients had highly sociotropic and autonomic personality characteristics. It was seen that using insulin did not have a distinctive effect on such personality characteristics compared to other modalities of therapy. Furthermore, it was found that compliance with therapy became more difficult with the longer duration of diabetes. Training of diabetic patients and their families is required as regards `Diabetes Mellitus` and its requirements. Patients and their relatives should be supported in psychological - psychosocial aspects, and they should be directed to organizations that work professionally in this area. Important roles fall to the shares of the Diabetes team and to the diabetes nurse; and in this context, nurses should closely follow the improvements in this area, and they should be open to innovations. Key Words: Diabetes Mellitus, Therapy, Compliance, Personality Disorders, Sociotropy - Autonomy Scale.

ÖZET Tüm dünyada iki yüz milyon kadar diabetik hasta olduğu sanılmaktadır. Bu kadar çok hastada, mide boşalması gecikmesinin sıklığı da göz önüne alınırsa, gastrik boşalımın hızını ölçen günümüz yöntemlerinden daha ucuz bir yöntem kullanışlı olacaktır. Mide boşalması gecikmesi semptomlarıyla, hastalığın önceden belirlenebilme oranı çok küçük olduğundan, bozulmuş gastrik motilitenin tanısının konulabilmesi için objektif ölçümler gerekmektedir. Bugüne kadar gastrik boşalmayı ölçmek için ultrasonografı gerçek bir zaman kaybettirici olarak bilinirdi. Bu çalışmada, her seferinde iki, bazı hastalarda üç ölçüm yaparak, prosedürün basitleştirilmesi başarıldı. Bu kesitsel (cross-scetıonal) çalışmaya 01.08.2000 ile 01.02.2001 tarihleri arasında Dicle Üniversitesi İç Hastalıkları Ana Bilim Dalı Endokrinoloji Kliniği'nde takip edilen 30 hasta incelemeye alındı. Bu hastalardan 21 'i Tip 2 ve 9'u da Tip 1 diabetli idi. Hastalardan 19'u kadın 1 l'i erkekti. Ortalama yaş 42,6 ± 1 1,49 yıl, ortalama BMI 24,9 ± 5,38 kg/m`, ortalama diabet süresi 9,9 ±.5,92 yıl olarak saptandı. Kontrol grubuna, 12'si erkek 18'i kadın, ortalama yaşları 42.9 ± 1 1,06 yıl (20- 65 arası) BMI 25.16 ± 4,92 kg/m2 (17-37 kg/m: ) olmak üzere toplam 30 sağlıklı, gastrointestinal problemi olmayan daha önce abdominal cerrahi geçirmemiş ve diâbeti olmayan denek seçildi. İncelemeye alman hasta ve sağlıklı denek gruplarında ultrasonografik ölçümlerle 15 ve 90. dakikadaki antral alanlar ve bu antral alanlar kullanılarak, GER : [ (A alan 90daklka/ A alan l5dakika )- 1] xl00 formülüyle GER hesaplandı. Hasta ve kontrol grubunun 90. dakikadaki GER değerlerinin istatistiksel değerlendirilmesinde, hasta grubunun GER ortalaması % 41 ± 16, kontrol grubunun GER ortalaması % 63 ± 9 olarak bulundu ve bu iki değişken arasındaki istatistiksel ilişki anlamlı olarak değerlendirildi (p

Özet: Hipotiroidide koroner arter hastalığı sıklığının arttığı bilinmektedir. Bu çalışmanın amacı ateroskleroz gelişimi ile ilişkili olduğu bilinen insulin direncinin, homosistein, Lp(a), fîbrinojen, lipid profilinin, endotel fonksiyonlarının hipotiroidideki durumunu ve hipotiroidi tedavisi ile değişimini ortaya koymaktır. Kontrol grubunu oluşturan sağlıklı beş deneğin ve hipotiroidisi gösterilmiş 18-50 yaşlan arasında 11 bayan hastanın tedavi öncesi ve levotiroksin tedavisi sonrası tiroid fonksiyon testleri, lipid profilleri, Lp(a), homosistein ve fîbrinojen düzeyleri ölçülmüştür. Ayrıca, öglisemik hiperinsülinemik klemp metodu ile hesaplanan insulin hassasiyetleri (M mg/kg*dk) ve brakial arter çapında hiperemiye bağh vazodilatasyon miktarı ölçülerek endotel fonksiyonları değerlendirilmiştir. Hipotiroid hasta grubunda tedavi öncesi ve tedavi sonrası vücut kitle indekslerinde, kan basıncı değerlerinde, HDL kolesterol ve trigliserit düzeylerinde, vücut kompozisyonunda farklılık saptanmamıştır. LDL kolesterol, total kolesterol, bazal insulin düzeylerinde ve aterosklerotik risk göstergeleri olan Lp(a), fîbrinojen, homosistein düzeylerinde LT4 tedavisi ile düşme ve hiperemiye bağh vazodilatasyon miktarlarında anlamlı artış saptanmıştır. İnsülin hassasiyetini değerlendirmek için kullanılan M değerleri hipotiroid hastalarda tedavi öncesi dönemde ötiroid döneme ve kontrollere göre anlamlı olarak azalmıştır. M değerleri ile tiroid hormonları arasında, homosistein ve fîbrinojen ile TSH düzeyleri arasında anlamlı pozitif korelasyon, M değerleri ile TSH arasında, homosistein ve fîbrinojen ile tiroid hormonlarının düzeyleri arasında, hiperemiye bağh vazodilatasyon miktarı ile fîbrinojen düzeyleri arasında anlamlı negatif korelasyon saptanmıştır. Sonuç olarak hipotiroidide insülin hassasiyeti azalmıştır. Hipotiroidi tedavisi hem insülin direncinde hem de aterosklerotik risk belirteçlerinin düzeylerinde düzelme sağlamaktadır. Summary: Hypothyroidism has been associated with increased cardiovascular disease risk. The aim of our study was to evaluate the effects of levothyroxine treatment in hypothyroid patients on insulin resistance, Lp(a), homocystein, fibrinogen levels, lipid profile, endothelial function which are risk factors for the development of atherosclerosis. Eleven hypothyroid women (Age: 18 - 50) were evaluated before and after 6 months of levothyroxine treatment for lipid profile, Lp(a), homocysteine, fibrinogen levels, flow-mediated endothelium-dependent vasodilatation and insulin sensitivity using the euglycemic hyperinsulinemic clamp method (M =Glucose utilization rate mg/kg*min). The same evaluation was done in five healthy women. Body mass index, blood pressure, HDL cholesterol, triglyceride levels and body composition were similar in hypothyroid patients before and after levothyroxine treatment. LDL cholesterol, total cholesterol, basal insulin levels, and atherosclerotic risk markers Lp(a), fibrinogen, homocysteine levels were all decreased and flow-mediated endothelium- dependent vasodilatation was improved with treatment. M value was significantly decreased in untreated hypothyroid patients compared with controls and treated hypothyroid patients. There was a significant positive correlation between M values and thyroid hormones, TSH and homosistein, TSH and fibrinogen levels. A significant negative correlation was observed between M values and TSH levels, homocysteine levels and thyroid hormones, fibrinogen and thyroid hormones, amount of flow-mediated endothelium-dependent vasodilatation and fibrinogen levels. In conclusion, insulin sensitivity is decreased in hypothyroidism. Treatment of hypothyroidism improves both insulin sensitivity and atherosclerotic risk factors. 90

ÖZET HCV infeksiyonü, aşikar parenteral bulaşmanın söz konusu olmadığı kişilerde de görülmektedir. Kronik hepatit C'li hastaların aile üyelerinde artmış bulaşma riski söz konusudur, bu riskin ne derece olduğunu göstermek için yapılan çalışmaların sonuçları çelişkilidir. Intrafamilyal bulaşma yolu ile ilgili ülkemiz'de yapılan çalışmalarda, çelişkili sonuçlar bildirilmektedir, sonuçlarda bulaşma oranı % 0-4.2 arasında değişmektedir. Bu çalışmamızda; çalışma grubu olarak hepatit C ye bağlı 27 hasta nın (11 K, 16 E, ort. yaş 43) 77 aile üyesinin kan örnekleri ELISA III yönte miyle bakıldı, aile üyelerinden birisinde anti-HCV (+) bulundu ( Prevalans %1.29, P> 0.05). Kontrol grubu olarak değişik kliniklere baş vuran 100 hasta - nın kan örnekleri aynı yöntemle (ELISA III) HCV araştırıldı, birisinde anti-HCV (+) bulundu ( Prevalans % 1, P> 0.05). Çalışmamızda HCVnin bulaşma prevalansının temel nedeninin paren teral bulaşma olduğu, aile içi temasla geçişin de rol oynadığı ancak istatistik sel anlamda fark bulunamadı. Yine de HCVnin bulaşımmın % 40' a yakını pa renteral bulaşmayı düşündürecek bir risk faktörü olmadığı düşünülürse, risk gruplarının korunmada daha dikkatli olmaları ve anti-HCV serolojilerini yaptır maları uygun olur. 32 SUMMARY HCV infection may be seen in people who has not a clear history of pa renteral transmission. There is increased risk of transmission of HCV in the family members of patients with chronic hepatitis C, the results of studies designed to show the extent of this risk are controvesial. There are contradictory results about intrafamilial transmission in the studies made in our country and the rates are between 0-4.2 %. In our study; 77 family members belonging to 27 patients (1 1 women, 16 men, mean age 43 ) were studied and their blood samples were examined by ELİSA III method, there was only one individual among family members who had an anti-HCV (+) sample ( prevalance 1.29 %, p>0.05 ). 100 people referring to various clinics were selected as control group and their blood samples were exa mined by the same method (ELİSA III) for HCV and one of them had an anti-HCV sample (prevalance 1, p>0.05 ). As a conclusion, we think the basic route of transmission of HCV is the parenteral route intrafamilial transmission also has a role, but it is statistically nonsignificant. Non parenteral tranmission of HCV infection is aproximately 40 %, in the context of this high risk, we aduice the persons in the risk group to be careful and to give blood samples to health centers for anti-HCV serologic test. 33 39

Akut miyokard infarktüsünün major bir semptomu olan göğüs ağrısı, miyokard infarktüsü ile koroner bakım ünitesine kabul edilen bir hastada en önemli hemşirelik sorunudur. Bu çalışmanın amacı, akut miyokard infarktüsünde göğüs ağrısı değerlendirmesi yapmak ve bu konudaki literatüre ve hemşirelik yaklaşımlarına katkıda bulunabilmektir. Tanımlayıcı ve prospektif olarak yapılan bu çalışma Sağlık Bakanlığı Koşuyolu Kalp ve Araştırma Hastanesi, Siyami Ersek Göğüs Kalp ve Damar Cerrahisi Merkezi ile Marmara Üniversitesi Hastanesinin Koroner Bakım Ünitelerinde yürütüldü. Çalışmaya 20.01.1997-20.03.1997 tarihleri arasında bu merkezlere göğüs ağrısı ile başvuran 97 AMTlı hasta alındı. Veriler ilk 48 saat içinde birebir görüşme yöntemi ile elde edildi. Ağrımn şiddetini ölçmek için sayısal ölçek kullanıldı. Toplanan veriler, yüzdelik, %2 testi, t-testi, Mann- Whitney U testi, korelasyon analizi ile değerlendirildi. Yanılma olasılığı p

ÖZET VE SONUÇ Bu çalışma Dicle Üniversitesi Tıp Fakültesi İç Hastalıkları Anabilim Dalı Gastroenteroloji Kliniğinde Ekim 1995 Eylül- 1996 tarihleri arasında yatırılarak takip ve tedavi edilen 15'i Kompanse devrede, 15'i dekompanse devrede olmak üzere toplam 30 karaciğer sirozlu ve 15 kişilik hastane personeli ve vatandaşlardan oluşan kontrol grubunu içermektedir. Çalışma gruplarında böbrek sintigrafısi yöntemiyle glumeruler filtrasyon hızı (GFR), chemiluminescence assay yöntemiyle serum eritropoetin düzeyleri ölçüldü. Sonuçlar t testi ile istatistiksel olarak karşılaştırıldı. Ortalama GFR sonuçlan ve EPO düzeyleri sırasıyla; Kompanse siroz grubunda ort. GFR 112,51±9.02 ml/dk ort.EPO 26,67± 10.00 mU/ml dekompanse Siroz grubunda ort GFR 69,59±8.38 ml/dk ortEPO 30,87±12,14 mU/ml total siroz grubunda ort.GFR 91,05±23,44 ml/dk, ort.EPO 28.77±11,14 mU/ml kontrol grubunda ise ort.GFR 110,59 ±9,06 ml/dk ort. EPO 9,73±5,43 bulundu. Sonuçlar istatistiksel olarak karşılaştırıldığında: Eritropoetin düzeyi dekompanse siroz, Kompanse siroz ve total siroz grubunda kontrol grubuna göre anlamlı olarak yüksek bulundu. (Sırasıyla p0,05), dekompanse siroz grubu ile karşılaştınldığmda anlamlı fark vardı (p

ÖZET Yapılan araştırmalar, Angiotensin Konverting Enzim (ACE) inhibitörleri ile eritropoiesis arasında bir ilişkinin varlığını göstermektedir. Bu çalışma, Dicle Üniversitesi Tıp Fakültesi hemodiyaliz ünitesindeki hastalar ile Nefroloji kliniğinde yatmakta olup diyaliz programlarına hazırlanan son dönem kronik böbrek yetmezliği olan hastalarda yapılmıştır. Çalışmaya alman hastalar hipertansiyon ve anemi ile komplike olup, erythropoietin (EPO) yetersizliği dışında anemiye sebep olabilecek enfeksiyon, demir eksikliği, folik asit ve vit Bı2 eksikliği, hemoliz, hemoraji ve aliminyum toksisitesi mevcut değildi. Çalışma grubu 20 kişiden oluşmakta olup 10 mg/gün Fosinopril almaktaydı. 20 kişilik kontrol grubuna ise herhangi bir antihipertansif verilmedi. Hastaların serum EPO düzeyleri 0, 3 ve 21. günde, hematokrit ve kreatinin klirensleri 0ve21. günde karşılaştırıldı. Çalışma grubunda ; EPO düzeyi 3. günde ortalama %18.8 düşüş gösterdi, (p < 0.01) 21. günde ise 3. güne nazaran %11.44'lük düşüş oldu. ( p > 0.05 ). Hct düzeyi %13'lük düşüş gösterdi. ( p < 0.001 ) Hct oranındaki aym düşüş, serum EPO düzeyinde düşme olmayan 6 hastada da (%30) mevcuttu. Kreatinin klirens değerlerinde ise belirgin değişme olmadı. Çalışma grubundaki Hct değerindeki düşüş, kontrol grubuyla karşılaştırıldığında sonuç daha belirgindi. (p

ÖZET AMAÇ: Metabolik sendrom obezite ve sedanter yaşam ile ilişkili olarak toplumda giderek sıklığı artan ve ateroskleroza eğilim yaratan bir sendromdur.Aterosklerozun ise erken damarsal değişiklikleri, kendini karotis intima media kalınlığında (CIMT) artış ile göstermektedir. Fibroblast büyüme faktörü bağlayıcı proteinler (FGFBP1, 2 ve 3), hücre dışı matriks içindeki heparan sülfat (HS) depolarından parakrin Fibroblast Büyüme Faktör'lerini(FGF) bağladığı ve harekete geçirdiği bilinen salgılanan şaperonlardır. Salgılanan FGF bağlayıcı proteinler,lokal olarak hareket eden parakrin FGF'leri hücre dışı depolarından harekete geçirir.Burada FGFBP3ün , metabolik sendromun yağ ve glikoz metabolizmasını değiştirerek aterosklerozu etkileyebildiğini araştıracağız.BP3'ün, metabolik sendromla ilişkili patolojiyi tersine çevirerek aterosklerozu önleyebilmesi için yeni bir terapötik olabileceğini öneriyoruz.Metabolik sendromlu hastalarda aterosklerozun noninvaziv metodlarla erken tanısı, bu hastalarda kardiyovasküler hastalıkların progresyonunu önleyebilir.Böylece olası mortalite ve morbiditeyi azaltmayı amaçlıyoruz.GEREÇ VE YÖNTEM: Çalışmaya 2019 yılında İstanbul Eğitim ve Araştırma Hastanesi dahiliye ve diyabet polikliniklerine başvuran metabolik sendrom kriterlerini sağlayan 82 hasta (48 kadın ve 34 erkek) alınmıştır. Hastaların prospektif ve gözlemsel olarak demografik verileri (yaş, cinsiyet, kronik hastalık,sigara kullanımı); kilo, bel çevresi(BÇ) ölçümleri, sistolik ve diyastolik kan basıncı ölçümleri ile biyokimya ve tam kan sayımı tetkikleri (açlık kan şekeri(AKŞ), HbA1c, açlık insülin, AST, ALT, GGT, ALP, albumin, total kolesterol, trigliserid, LDL, HDL, CRP,üre,creatinin,GFR,ürik asit,hemoglobin,platelet,) kaydedilmiş; serum fibroblast growth faktör bağlayıcı protein-3(FGFBP-3) düzeyleri çalışılmıştır. HOMA-IR ve eGFR değerleri hesaplanmıştır. Karotis intima media kalınlığı (CİMT) subklinik aterosklerozu(AS) taramada güvenilir bir ölçüm metodudur.B-mod ultrasonografi (USG) kullanılarak ölçülebilen, hem ucuz hemde basit bir ölçümdür.Bu ölçüm ise hastanemiz Radyoloji kliniğinde sağ ve sol olmak üzere iki ölçüm yapılarak çalışılmıştır.BULGULAR: Hasta grubunun % 58,5' i kadın (n= 48), % 41,5' i(n= 34) erkek, yaş ortalaması 59.6± 10.6' dır.Gruplar arasında FGFBP3 değeri ile yaş arasında anlamlı (p ˃ 0.05) korelasyon gözlenmemiştir.FGFBP3 değeri ile kilo , bel çevresi, HDL, LDL, TG, AST, ALT, GGT, ALP, ürik asit, üre, GFR, AKŞ, insülin, HOMA_IR, Crp, HGBA1c, HG, PLT, CİMT sağ, CİMT sol, diyastolik basınç değeri arasında anlamlı (p ˃ 0.05) korelasyon gözlenmemiştir.FGFBP3 değeri ile kreatin değeri arasında anlamlı (p ˂ 0.05) pozitif korelasyon gözlenmiştir.FGFBP3 değeri ile sistolik basınç değeri arasında anlamlı (p ˂ 0.05) negatif korelasyon gözlenmiştir. Kadın ve erkeklerde FGFBP3 değeri anlamlı (p ˃ 0.05) farklılık göstermemiştir. Sigara kullanan ve kullanmayan grupta FGFBP3 değeri anlamlı (p ˃ 0.05) farklılık göstermemiştir.Diyabetes Mellitus (DM) olan grupta FGFBP3 değeri DM olmayan gruptan anlamlı (p ˂ 0.05) olarak daha düşüktü. Antihiperlipidemik kullanan ve kullanmayan grupta FGFBP3 değeri anlamlı (p ˃ 0.05) farklılık göstermemiştir.Antihipertansif kullanan ve kullanmayan grupta FGFBP3 değeri anlamlı (p ˃ 0.05) farklılık göstermemiştir.Metabolik sendrom skoru III, IV, V olan grupta FGFBP3 değeri anlamlı (p ˃ 0.05) farklılık göstermemiştir. CİMT ile cinsiyet , sigara ,DM varlığı , HOMA-IR , CRP korelasyonu aranmış fakat anlamlı (p ˃ 0.05) korelasyon gözlenmemiştir.CİMT sol ile HbA1c düzeyi arasında anlamlı (p ˂ 0.05) pozitif korelasyon gözlenmiştir.SONUÇ: Çalışmamızda serum FGFBP-3 düzeyi ile karotis intima media ölçümleri arasında bir ilişki bulunamamıştır. ANAHTAR KELİMELER: Metabolik sendrom, FGFBP-3, ateroskleroz, karotis intima media kalınlığı ABSTRACTAim: Metabolic syndrome is a syndrome that is increasingly associated with obesity and sedentary life and causes a tendency to atherosclerosis. Early vascular changes of atherosclerosis are manifested by increased carotid intima media thickness (CIMT). Fibroblast growth factor binding proteins (BP1, 2 and 3) are secreted chaperones known to bind and mobilizeparacrine FGFs from their heparan sulfate (HS) storage in the extracellular matrix. Secreted FGF binding proteins (FGFBP) mobilize locally-acting paracrine FGFs from their extracellular storage. Here we will investigate that FGFBP3 can affect atherosclerosis by altering the metabolism of fat and glucose of the metabolic syndrome. We suggest that BP3 may be a new therapeutic to prevent atherosclerosis by reversing the pathology associated with metabolic syndrome. Early diagnosis of atherosclerosis by noninvasive methods in patients with metabolic syndrome may prevent the progression of cardiovascular diseases in these patients. Thus, we aim to reduce possible mortality and morbidity.Materials and Methods: The study included 82 patients (48 females and 34 males) who met the criteria for metabolic syndrome admitted to the internal medicine and diabetes outpatient clinics in 2019 Istanbul Education and ResearchHospital internal medicine and diabetes polyclinics. Patients' demographic informations (age, gender, chronic diseases); weight, waist circumference, systolic and diastolic blood pressure and biochemical measurements (fasting plasma glucose, HbA1c, insulin, AST, ALT, GGT, ALP, albumin, total cholesterol, triglyceride, LDL, HDL, CRP, urea, creatinine, GFR, uric acid, hemoglobin, platelet) were recorded; serum fibroblast growth factor binding protein-3 (FGFBP-3) levels were examined. HOMA-IR and eGFR values were calculated. Carotid intima media thickness (CIMT) is a reliable method for screening subclinical atherosclerosis (AS). B-mode ultrasound (USG) can be measured using, both cheap and simple measurement. This measurement was performed in the Radiology Clinic of our hospital by making two measurements, right and left.Results: 58.5% of the patients were female (n = 48), 41.5% (n = 34) were male, and the mean age was 59.6 ± 10.6. There was no significant correlation (p ˃ 0.05) between FGFBP3 and age. FGFBP3 value with weight, waist circumference, HDL, LDL, TG, AST, ALT, GGT, ALP, uric acid, urea, GFR, AKS, insulin, HOMA_IR, Crp, HGBA1c, HG, PLT, CIMT right, CIMT left, diastolic no significant correlation was found between the pressure value (p ˃ 0.05). A significant positive correlation was found between FGFBP3 value and creatine value (p ˂ 0.05). A significant negative correlation was found between FGFBP3 value and systolic pressure value (p ˂ 0.05). FGFBP3 levels did not differ significantly in women and men (p ˃ 0.05). FGFBP3 values were not significantly different in smokers and non-smokers (p ˃ 0.05). In the group with diabetes mellitus (DM), the FGFBP3 value was significantly lower than the non-DM group (p ˂ 0.05). FGFBP3 levels did not differ significantly in the antihyperlipidemic group and non-antihyperlipidemic group (p ˃ 0.05). FGFBP3 levels did not differ significantly between the antihypertensive and non-hypertensive groups (p ˃ 0.05). FGFBP3 levels did not differ significantly in the group with metabolic syndrome score III, IV, V (p ˃ 0.05). CIMT was correlated with gender, smoking, presence of DM, HOMA-IR, CRP, but no significant correlation was found (p ˃ 0.05). A significant positive correlation was found between CIMT left and HbA1c levels (p ˂ 0.05). Conclusion :In our study, no correlation was found between serum FGFBP-3 levels and carotid intima media measurements.Keywords: Metabolic syndrome, FGFBP-3, atherosclerosis, carotid intima media thickness 80

Type 2 diabetes mellitus is a chronic disease characterized by insulin resistance or relative insulin deficiency. Alarin and galanin are neuropeptides that play an important role in energy metabolism. In this study, we have studied alarin and galanin saliva and blood which we think may play a role in the etiopathogenesis of type 2 diabetes mellitus. In addition, two salivary glands (submandibular and parotid glands) were stained with alarin and galanin antibodies to determine whether human salivary glands synthesize alarin and galanin.Thirty newly diagnosed type 2 diabetes patients and 30 healthy controls were included in the study. The patients were divided into 3 groups of new type 2 diabetes (pre-treatment), metformin therapy (post-treatment) for 12 weeks (control) and healthy subjects (control). The data were analyzed by SPSS 22 package program. Significance value was accepted as p

Amaç: Yüksek trigliserid (TG) düzeyleri artmış aterosklerotik kardiyovasküler hastalık (KVH), pankreatit ve hepatik seteatoz gibi pekçok durum ile ilişkilidir. Hipertrigliseridemi (HTG) tanılı olguların çoğu sekonder nedenlere bağlıdır. Amacımız primer HTG'li olguların farklı iki coğrafi bölgedeki sıklıklarını taramak, bu monogenik formların mutasyonlarını ortaya koymak ve doğru tedavi düzenlenmesine yardımcı olmaktır.Yöntem: İki merkezli çalışmamızda Erciyes Üniversitesi Tıp Fakültesi Hastanesi ve Ege Üniversitesi Tıp Fakültesi Hastanesi endokrinoloji polikniklerine başvuran, dislipidemili tanılı olgular arasında TG düzeyi 500 mg/dL ve üzerinde olan, pankreatit anamnezi veren veya vermeyen, sekonder nedenlerin dışlandığı primer HTG düşünülen vakalar retrospektif olarak incelendi. LPL, APO C2, APO E, APO A5, LCAT, GPHIBP1 mutasyonları değerlendirildi. 60 olguda özel laboratuvarda hizmet alımı şeklinde ANGPTL3 ve LMF1 mutasyonları çalışıldı. İki merkezin retrospektif ve prospektif sonuçları birleştirildi. Toplam 98 olgu çalışmaya dahil edildi. Mutasyonlar yeni nesil dizi analizi yöntemiyle çalışıldı.Bulgular: Çalışmaya alınan 98 hastanın 48'inde (%49.0) mutasyon saptandı. LPL mutasyonu 31 (%31.6) olguda, apo A5 mutasyonu 6 (%6.1) olguda, apo C2 mutasyonu 4 (%4.1) olguda, LMF1 mutasyonu 3 (%3.1) olguda, apo E mutasyonu 2 (%2.0) olguda, LCAT mutasyonu 1 (%1.0) olguda ve ANGPTL3 mutasyonu 1 (%1.0) olguda tespit edildi. Pankreatit geçiren grupta apo A5, LPL pozitiflik oranı pankreatit olmayan gruptan anlamlı (p ˂0.05) olarak daha yüksekti. Pankreatit geçiren ve geçirmeyen hastaların ayrımında TG değeri 1450 mg/dL kesim değerinin anlamlı [eğri altı alan 0.735 (0.633-0.836)] etkinliği gözlenmiştir.Sonuç: KVH'ların primer önlenmesi için HTG'ye yaklaşım önemli bir kriterdir. Sekonder nedenler dışlandıktan sonra primer HTG ve mutasyonlarının değerlendirilmesi tedavi planı düzenlenmesinde yol gösterici olacaktır.Anahtar Kelimeler: Primer hipertrigliseridemi, Kardiyovasküler hastalık, Pankreatit, Mutasyon Aim: High triglyceride (TG) levels are associated with increased atherosclerotic cardiovascular disease (CVD), pancreatitis risk and many other conditions like hepatic steatosis. Most cases with hypertriglyceridemia (HTG) are due to secondary causes. Our goal is to screen the frequency of primary HTG cases in two different geographic regions, to reveal mutations of these monogenic forms.Method: In our two-center study, patients with primary hypertriglyceridemia who presented to the endocrinology outpatient clinics of Erciyes University Medical Faculty Hospital and Ege University Medical Faculty Hospital with triglyceride levels of 500 mg/dL and above were evaluated retrospectively. LPL, APO C2, APO E, APO A5, LCAT, GPHIBP1 mutations were examined. In 60 cases, ANGPTL3 and LMF1 mutations were studied in private laboratory. The retrospective and prospective results of the two centers were combined. A total of 98 cases were included in the study. Mutations were studied with the new generation sequence analysis method.Results: Mutations were detected in 48 (49.0%) of 98 patients enrolled in the study. LPL mutation in 31 (31.6%) cases, APO A5 mutation in 6 (6.1%) cases, APO C2 mutation in 4 (4.1%) cases, LMF1 mutation in 3 (3.1%) cases, APO E mutation in 2 (2.0%) cases, LCAT mutation in 1 (1.0%) case and ANGPTL3 mutation in 1 (1.0%) case was detected. In the group who had pancreatitis, the APO A5, LPL mutation positivity rate was significantly higher (p ˂ 0.05) than the non-pancreatitis group. Significant efficacy of TG cut off value of 1450 mg/dL [area under the curve 0.735 (0.633-0.836)] was observed in the distinction between patients with or without pancreatitis.Conclusion: Approach to hypertriglyceridemia is an important criterion in the prevention of cardiovascular disease. Evaluation of mutations in primary hypertriglyceridemia after excluding secondary causes will be a guide in the future treatment plan.Keywords: Primary hypertriglyceridemia, Cardiovascular disease, Pancreatitis, Mutation 92

Giriş ve Amaç: Fabry hastalarında sensörinöral işitme kaybının sık görülmesine ve toplumda sensörinöral işitme kaybının sıklıkla nedeni bilinmiyor olmasına rağmen; literatürde sensörinöral işitme kaybı olan hastalarda Fabry Hastalığı taranmasına yönelik bir çalışma bulunmamaktadır. Bu çalışmada, idiyopatik sensörinöral işitme kaybı olan hastalarda Fabry Hastalığı taranarak; tanı sonrası erken tedavi ile hastalık komplikasyonlarının önlenebileceği bu hastalıkta yeni bir tarama stratejisi oluşturulması amaçlanmıştır.Materyal-Metod: Ankara Üniversitesi Tıp Fakültesi Kulak Burun Boğaz Anabilim Dalı Odyoloji laboratuarında rutin uygulama içerisinde tetkik edilmiş ve sensörinöral işitme kaybı saptanmış olan 18-75 yaş arasındaki hastalardan, işitme kaybı etiyolojisi bilinmeyen hastalar ayrılarak; erkek hastalarda α-Galaktozidaz A enzim aktivitesi, kan damlası kuru filtre kağıdı üzerine alınarak analiz edilmiştir. Enzim aktivitesi düşük olan hastalar belirlenerek, Fabry Hastalığı tanısını doğrulamak için GLA genindeki mutasyonlar için genetik test yapılmıştır. Kadın hastalarda ise direkt GLA genindeki mutasyonlar için genetik test yapılmıştır. Tetkikler sonucunda işitme kaybı etiyolojisi sadece Fabry Hastalığı'na bağlanmış olan hastalar, çalışmaya katılan toplam popülasyona oranlanmıştır. Çalışmada herhangi bir istatistiksel analiz yapılmamıştır.Fabry hastalığı saptanan hastalara; hastalık tutulumuna yönelik olarak rutin pratikte uygulanan göz ve cilt muayeneleri, ekokardiyografi, spot idrar protein/kreatinin oranı testleri yapılmıştır.Bulgular: Çalışmaya 84 kadın ve 84 erkek olmak üzere toplam 168 hasta dahil edilmiştir. 84 erkek hastanın 11'inde alfa-galaktozidaz A enzim aktivitesi düşük saptanmıştır(%13). Bu 11 hastanın 1'inde Fabry Hastalığı'na yönelik gen mutasyonu tespit edilmiştir (%0,6). Fabry Hastalığı saptanan bu bireyde; renal ve kardiyak komplikasyonların geri dönüşümsüz olarak gelişmiş olduğu ancak cilt tutulumu, göz tutulumu, ağrı krizleri ve akroparestezinin bulunmadığı gösterilmiştir. Hastaya yönelik yapılan aile taraması sonucunda 4 farklı kişiye daha Fabry Hastalığı tanısı koyulmuştur.Tartışma: Ülkemizde ve dünyada Fabry Hastalığı insidansı net olarak tespit edilememiştir. Bu nedenle yeterli tarama stratejileri oluşturulamamıştır. Bu çalışma ile idiyopatik sensörinöral işitme kaybı olan hastalarda Fabry hastalığı taranmasının, yeni vaka veya vakalar ortaya çıkartılmasında faydalı bir strateji olabileceği gösterilmiştir.Erken tanı ve erken tedavi ile komplikasyonları engellenebilecek olan Fabry Hastalığı'nda çalışmamızda olduğu gibi yeni tarama stratejileri oluşturulmalı ve geniş çaplı çalışmalar ile desteklenmelidir.Anahtar kelimeler: Fabry Hastalığı, sensorinöral işitme kaybı, tarama Background and Aims: Although sensorineural hearing loss is common in Fabry patients and the cause of sensorineural hearing loss in the community is unknown; there is no study for screening Fabry Disease in patients with sensorineural hearing loss in the literature. In this study, Fabry Disease was screened in patients with idiopathic sensorineural hearing loss. The aim of this study is to develop a new screening strategy in this disease where early complications can be prevented with early treatment.Materials and Methods: Patients with unknown etiology of hearing loss were separated from patients aged 18-75 years who were examined in the routine laboratory practice of the Otorhinolaryngology Department of Ankara University Faculty of Medicine and who had sensorineural hearing loss. α-Galactosidase A enzyme activity in male patients was analyzed by taking blood drop on dry filter paper. Patients with low enzyme activity were identified and genetic testing was performed for mutations in the GLA gene to confirm the diagnosis of Fabry Disease. Only genetic testing was performed for female GLA mutations in female patients. As a result of the tests, the patients whose hearing loss etiology was only attributed to Fabry Disease were compared to the total population included in the study. No statistical analysis was performed in the study.Eye and skin examinations, echocardiography, spot urine protein / creatinine ratio were performed for routine disease involvement in detected Fabry patients.Results: A total of 168 patients, 84 women and 84 men, were included in the study. In 11 of 84 male patients, alpha-galactosidase A enzyme activity was found to be low (13%). One of these 11 patients had gene mutation for Fabry Disease (0.6%). In the detected male Fabry patient; renal and cardiac complications had been shown to be irreversible but skin involvement, eye involvement, pain crises and acroparesthesia were not present. As a result of family screening, 4 different people were diagnosed as Fabry Disease.Discussion: The incidence of Fabry Disease in our country and in the world has not been clearly determined. Therefore, adequate screening strategies could not be established.This study demonstrated that screening for Fabry's disease in patients with idiopathic sensorineural hearing loss may be a useful strategy for detecting new cases.As in our study, new screening strategies should be established and supported by large-scale studies in Fabry Disease which may prevent complications with early diagnosis and early treatment.Key words: Fabry disease, sensorineural hearing loss, screening 45

Amaç: Tiroid fonksiyon bozukluklarının gastrointestinal sistem üzerine etkileri eskiden beri çok iyi bilinmektedir. Fekal elastaz-1 (Fe-1) ekzokrin pankreas yetmezliğini göstermede kullanılan önemli bir indirekt pankreas fonksiyon testidir. Bu çalışmanın amacı yeni tanı aşikar tiroid disfonksiyonu olan hastalarda Fe–1 düzeyi bakılarak tiroid disfonksiyonu ile ekzokrin pankreas yetmezliği arasındaki ilişkinin araştırılmasıdır. Materyal ve Metod: Çalışmaya 34 aşikar hipotiroidi ve 34 hipertiroidili hasta ile yaş ve cinsiyet özellikleri benzer 31 sağlıklı gönüllü alındı. Çalışma hastalarının Fe-1 ölçümü için alınan gaita örnekleri -80 °C'de buzdolabında saklandı ve ELISA yöntemi ile ölçüldü. Çalışmaya katılan tüm hastaların TSH, serbest T4, serbest T3, amilaz, lipaz, 25 OH D vitamini (vit D), doku transglutaminaz Ig A ve Ig G, açlık plazma glukozu, HDL kolesterol, LDL kolesterol, total kolesterol, trigliserid düzeyleri ölçüldü. Bulgular: Çalışmamızda Fe-1 düzeyi aşikar hipotiroidi hastalarında 397,8±133,2 mcg/g, aşikar hipertiroidi hastalarında 385,3±155,4 mcg/g, kontrol grubunda 476,5±169,5 mcg/g olarak ölçüldü. Fe-1 düzeyi aşikar hipotiroidi ve hipertiroidi grubunda kontrol grubuna göre istatistiksel olarak anlamlı derecede düşük bulunmuştur (sırasıyla p=0,041; p=0,027). Aşikar hipotiroidi grubunda vit D düzeyi hipertiroidi ve kontrol grubuna göre istatistiksel olarak anlamlı derecede düşük bulunmuştur (sırasıyla p=0,032 p=0,007). LDL kolesterol, HDL kolesterol ve total kolesterol düzeyi aşikar hipertiroidi grubunda hipotiroidi ve kontrol grubuna göre istatistiksel olarak anlamlı derecede düşük bulunmuştur (sırasıyla p=0,031 p=0,033). Korelasyon analizinde hipotiroidi grubunda Fe-1 ile amilaz arasında (p=0,027 r=0,380); hipertiroidi grubunda ise Fe-1 ile lipaz arasında (p=0,035 r=0,363) pozitif korelasyon bulunmuştur. Aşikar hipotiroidi grubunda Fe-1 ile trigliserid düzeyi arasında negatif korelasyon bulunmuştur (p=0,037 r=-0,360). Sonuç: Çalışmamız, tiroid hormonlarının ekzokrin pankreas fonksiyonu üzerindeki etkilerini indirekt bir yöntem olan Fe-1 testi ile değerlendiren ilk çalışmadır. Bulgularımıza göre, aşikar hipotiroidi ve hipertiroidi hastalarında Fe-1 düzeyi ötiroid kontrol grubundan daha düşük bulunmuştur. Bu hastalardaki düşük Fe-1 düzeylerinin fizyopatolojisinin açıklanabilmesi, pankreasın ekzokrin yetmezliğinin (PEY) klinik öneminin anlaşılabilmesi için daha fazla klinik ve deneysel çalışmaya gereksinim bulunmaktadır. Aimed introduction: Affects of thyroid function disorders on gastrointestinal system are well known previously. Fecal elastase-1 (Fe-1) is an important indirectly pancreatic function test used to exocrine pancreas insufficiency. The aim of this study is to investigate the relationship between thyroid dysfunction and exocrine pancreatic insufficiency by Fe–1 level in patients with newly diagnosed overt hyperthyroidism and hypothyroidism. Material and Methods: Thirty four hypothyroid, 34 hyperthyroid patients and 31 sex-and age-matched healthy controls subject were included to the study. The stool samples taken for Fe-1 level were stored at -80 °C refrigirator. Fe-1 levels were measured by using ELISA method. Serum TSH, free T3 and T4, amylase, lipase, 25 OH D vitamin (vit D), tissue transglutaminase IgA and IgG, fasting blood glucose, HDL-cholesterol, LDL-cholesterol, total cholesterol, triglycerides levels were measured. Results: Mean Fe-1 level were 397,8±133,2 mcg/g in hyperthyroid patients, 385,3±155,4 mcg/g in hypothyroid patients and 476,5±169,5 mcg/g in control group. Fe-1 levels of overt hypothyroidsm and overt hyperthyroidsm group were found lower istatistically significant than control group (p=0,041; p=0,027, respectively). Vit D level in overt hypothyroidsm group were found lower istatistically significant than both of overt hypertyroidism and control group (p=0,032; p=0,007, respectively). LDL-cholesterol, HDL-cholesterol and total cholesterol levels are lower at overt hyperthyroidism group than both of overt hypothyroidism and control group (p=0,031; p=0,033; p=0,0001, respectively). There were positive correlations between Fe-1 and amylase levels at overt hypothyroidsm group (p=0,027, r=0,380), and between Fe-1 and lipase levels at overt hyperthyroidsm group (p=0,035, r=0,363). There was negatif correlation between Fe-1 and triglycerides levels at overt hypotiroidsm group (p=0,037, r=-0,360). Conclusions: The effects of thyroid hormones on exocrine pancreatic functions were evaluated for the first time by Fe-1 levels as an indirect method. According to our findings, Fe-1 levels were lower in patients with overt hypothyroidism and overt hyperthyroidism than in their euthyroid control. It is seem that thyroid dysfunctions may affect exocrine pancreatic functions. More clinical and experimental studies are needed to explain the physiopathology of low Fe-1 levels in these patients and to understand the clinical significance of PEY. 83

Giriş ve Amaç: İmmun kontrol noktası inhibitörleri, kanser tedavisinde yeni umut ışığı olmuşlardır. Malign melanom, RCC, KHDAK, Non Hodgkin Lenfoma gibi malignitelerde sağ kalımı anlamlı olarak uzatmışlardır. Sitotoksik yan etkileri, standart kemoterapötik ilaçlara göre daha az olsa da; tedavi esnasında gelişebilecek yan etkiler ve bunların ortaya çıkış zamanı tahmin edilememektedir. İmmun kontrol noktası inhibitörleri immun sistemin, özellikle T hücrelerinin aktivitesini artırarak anti tümöral etkinlik gösterirler. Bu nedenle yan etki profili de immun sistemin aşırı aktivasyonu ile ortaya çıkmaktadır. Birçok organ ve sistem etkilendiği gibi endokrin organlar da etkilenmektedir. 38 çalışma 7551 hastanın incelendiği bir metaanalizde; immun kontrol noktası inhibitörlerine bağlı endokrinopati sıklığının %10 olarak saptandığı ve endokrinopati olarak en sık hipotiroidi geliştiği belirtilmiştir. Biz de bu çalışmamızda, renal hücreli kanser, KHDAK ve malign melanom nedeni ile Ocak 2016 - Ekim 2019 yılları arasında ipilimumab, nivolumab, pembrolizumab, durvalumab, atezolizumab ilaçlarından bir veya daha fazlasını alan hastalarda, ortaya çıkan ilaç ilişkili endokrinolojik yan etki insidansını, bu yan etkilerin ortaya çıkış zamanını ve verilen tedavi türü ile ilişkisini incelemeyi amaçladık. Materyal-Metod: Ege Üniversitesi Tıp Fakültesi Hastanesi Medikal Onkoloji ve Göğüs Hastalıkları polikliniklerinde takipli, malign melanom, renal hücreli kanser, küçük hücreli dışı akciğer kanseri nedeniyle, Ocak 2016 – Ekim 2019 tarihleri arasında ipilimumab, nivolumab, pembrolizumab, durvalumab, atezolizumab ilaçlarından bir veya daha fazlasını alan 80 hastanın dosyası değerlendirildi. Hastaların yaşı, cinsiyeti, aldığı immunoterapi ajanı, gelişen endokrinopati türü, kaçıncı dozdan sonra endokrinopati geliştiği ve laboratuvar tetkikleri geriye dönük incelendi.İstatistiksel Analiz: IBM SPSS Statistics 25.0 programı kullanıldı. Nümerik değişkenler ortalama ve standart sapma veya medyan (min-max) olarak verildi. Kategorik değişkenler sayı ve yüzde olarak verildi. Kategorik değişkenler için Ki-kare testi uygulandı.Bulgular: Çalışmamıza dahil edilen 80 hastanın 31'i kadın (%38.8), 49'u erkekti (%61.2). Yaş ortalaması 62 (31-80) olarak saptandı. Hastaların 36'sı malign melanom, 36'sı KHDAH, 6'sı RCC ve 2'si RCC+KHDAK tanılıydı. İpilimumab alan 13 hasta, nivolumab alan 30 hasta, durvalumab alan 12 hasta, pembrolizumab alan 19 hasta, atezoluzumab alan 1 hasta, ipilimumab ve nivolumab tedavisini birlikte alan ise 5 hasta bulunmaktaydı. İmmun kontrol noktası inhibitörü alan 80 hastanın 18'inde endokrinopati geliştiği ve endokrinopati sıklığının %22.5 olarak saptandı. Tedaviye bağlı en sık görülen endokrin bozukluğun hipotiroidi olduğu saptandı (%11.25). İki hastada ilaç ilişkili hipofizit geliştiği (%2.5) ve her ikisinin de ipilimumab tedavisi aldığı saptandı. İpilimumab tedavisine bağlı hipofizit insidansı %15.3 olarak saptandı. Diyabet gelişen iki hasta da anti PD-1 almaktaydı. Genel olarak endokrinopatinin tedavinin ilk 3 ayında görüldüğü (ortalama 12.3 hafta), ancak bazı hastalarda ilk dozdan sonra ortaya çıktığı saptandı. Literatürde az sayıda vaka bildirimi olan ilaç ilişkili Graves'in ve henüz bildirilmemiş olan ilaç ilişkili Dequervain tiroiditinin; birer hastada geliştiği ve her ikisinin de nivolumab tedavisi aldığı saptandı. Sonuç: İmmun kontrol noktası inhibitörü tedavisi alan hastalarda; tedavi sürecinde gelişebilecek endokrin bozukluk azımsanmayacak kadar sıktır ve genel olarak tedavinin ilk 3 ayında görülmektedir. Tedavi başlangıcından itibaren her 4-6 haftada bir TSH, T4, klinik şüphe halinde kan şekeri, kortizol, ACTH tetkiki yapılmalı ve endokrinoloji uzmanı görüşü alınmalıdır. Background and Aim: Immune checkpoint inhibitors have become a novel and promising therapy in cancer treatment. They significantly prolonged survival in malignancies such as malignant melanoma, RCC, NSCLC, Non Hodgkin Lymphoma. Although cytotoxic side effects of immune checkpoint inhibitors are less than standard chemotherapeutic drugs; side effects that may develop during treatment and their emergence time can not be predicted. Immune checkpoint inhibitors show anti tumoral activity by activating immune system, particularly of the T cells. For this reason, side effects also occur with excessive activation of the immune system. In this context, many organs and systems are affected, including the endocrine organs. In a recent metaanalysis that includes 38 studies 7551 patients; it has been stated that the frequency of endocrinopathy due to immune checkpoint inhibitors is 10 %, and hypothyroidism is the most common endocrinopathy. In our study, we investigated the data of the patients having renal cell cancer, NSCLC and malignant melanoma that received one or more of the immune checkpoint inhibitors. In these patients, we examined the incidence of immune-related endocrinological side effects, the time of occurrence of side effects and the relationship between the type of treatment and the number of doses. Material-Method: Between January 2016 and October 2019 in Ege University Medical Faculty Hospital Medical Oncology and Chest Diseases clinics, the files of 80 malignant melanoma, renal cell cancer, or non-small cell lung cancer patients who received one or more of ipilimumab, nivolumab, pembrolizumab, durvalumab, atezolizumab medications, were evaluated. The patients' age, gender, immunotherapy agent, developed endocrinopathy type, dose frequency and time of endocrinopathy presentation and laboratory tests were retrospectively analyzed.Statistical Analysis: IBM SPSS Statistics 25.0 Program was used. Numerical variables are given as mean and standard deviation or median (min-max). Categorical variables were given as numbers and percentages. Chi-square test was applied for categorical variables.Results: Among the 80 patients included in our study, 31 were female (38.8%) and 49 were male (61.2%). The average age was 62 (31-80). 36 of the patients were diagnosed as malignant melanoma, 36 were NSCLC, 6 were RCC and 2 were RCC + NSCLC. There were 13 patients received ipilimumab, 30 patients received nivolumab, 12 patients received durvalumab, 19 patients received pembrolizumab, 1 patient received atezoluzumab, and 5 patients received ipilimumab and nivolumab therapy together. Eighteen of the 80 patients who received immune control point inhibitors developed endocrinopathy and the frequency of endocrinopathy was 22.5%. Hypothyroidism was the most common endocrine disorder due to treatment (11.25%). It was determined that two patients developed drug related hypophysitis (2.5%) and both received ipilimumab therapy. Both patients who developed diabetes received anti PD-1. In general, it was found that endocrinopathy was seen in the first 3 months of treatment (average 12.3 weeks), but in some patients it occurred after the first dose. Dequervain thyroiditis was detected in one patient due to nivolumab treatment and Graves in one patient.Conclusion: In patients received immune checkpoint inhibitor therapy; the endocrine disorder that may develop during the treatment process is very frequent and generally seen in the first 3 months of treatment. TSH, T4 should be examined every 4-6 weeks from the start of treatment, and in case of clinical suspicion, blood glucose, cortisol, ACTH should be examined and the opinion of the endocrinologist should be obtained. 56

Amaç: Prediyabet normal kan şekeri düzeyine sahip bireylerle aşikar diyabetik bireyler arasında kalan gruba denilmektedir. ADA ve DSÖ prediyabet tanımlamalarını yapmıştır. Daha önce yapılan çalışmalar insülin direnci ile hepatosteatoz arasındaki ilişkiyi ortaya koymuş ancak prediyabetik hastalardaki growth hormon ve IGF-1 ilişkisi net olarak anlaşılamamıştır. Deneysel çalışmalarda prediyabeti ve hepatosteatozu olan bireylerde growth hormon direnci ve/veya ACTH aksı hiperaktivitesi olabileceği düşünülmüş. Bu çalışmada temel amaç, prediyabetik yani insülin direnci olan hastalarda growth hormon ve ACTH aksındaki değişiklikleri ve hepatosteastozla ilişkilerini ortaya koymaktır.Materyal/Metod: Çalışmaya Erciyes Üniversitesi Tıp Fakültesi İç Hastalıkları Anabilim Dalı Endokrinoloji Polikliniğine başvuran vücut kitle indeksi 25 ile 35 arasında, yaşı 18 ile 65 arasında olan 40 prediyabetik hasta alındı. Rutin laboratuvar sonuçları normal sınırlar içerisinde bulunan sağlıklı kişiler arasından, hasta grubunun yaş ve VKİ dağılımına benzer şekilde seçilen 23 sağlıklı gönüllü kontrol grubu olarak alındı. Bulgular: Analizler 39 prediyabetik, 22 gönüllü birey üzerinden yapıldı. Bu 2 grup arasında yaş, cinsiyet, antropometrik ölçümler açısından fark tespit edilmedi. Prediyabetik grup ile kontrol gurubu arasında IGF-1 bakımından anlamlı fark tespit edilmedi. 2 grup arasında GST ile GH bazal, pik, E.A.K.A açısından anlamlı fark tespit edilmedi. Kontrol grubunda istatistiki anlamlı olarak kortizol pik ve E.A.K.A daha yüksekken ACTH düzeyleri açısından anlamlı fark tespit edilmedi. Prediyabetik bireyler istatistiki anlamlı olarak daha sık ve şiddetli hepatosteatoza sahiplerdi. Çalışmamızdaki 48 hastanın hafif hepatosteatozu varken 13 hastanın hepatosteatozu yoktu. Ağır hepatosteatozu olan hastamız yoktu. 2 grup kıyaslandığında IGF-1 açısından istatistiki anlamlı fark tespit edilmedi. GST ile hepatostetozu olmayan grup anlamlı olarak daha yüksek GH bazal, pik, E.A.K.A düzeyine sahipti. ACTH hafif hepatosteatozda istatistiki anlamlı olarak yüksekti. Pik kortizol hepatostatozu olmayan grupta anlamlı olarak yüksekti. Bazal ve E.A.K.A kortizolde anlamlı fark yoktu.Sonuç: Glukoz intoleransı ile normal sınırlardaki IGF-1 arasında doğrudan bir ilişki olmadığı söylenebilir. Prediyabetik hasta gruplarında hepatosteatozun şiddeti GH direncini belirliyor olabilir. Ağır hepatosteatozu olan hastamız olmadığı için GH direnci saptanmamış olabilir. Prediyabetik durum GST'ye azalmış kortizol yanıtı ile ilişkilidir.Anahtar Kelimeler: Prediyabet, hepatosteatoz, IGF-1, Growth hormon, ACTH Background: Prediabetes is defined as the group between normal blood glucose levels and overt diabetic individuals. ADA and WHO defined prediabetes. Previous studies have demonstrated the relationship between insulin resistance and hepatosteatosis, but the relationship between growth hormone and IGF-1 in prediabetic patients has not been clearly understood. In experimental studies, it is thought that individuals with prediabetes and hepatosteatosis may have growth hormone resistance and / or ACTH axis hyperactivity. The main aim of this study was to investigate the changes in growth hormone and ACTH axis and its relationship with hepatosteastosis in patients with prediabetic insulin resistance.Metods: Forty prediabetic patients with body mass index between 25 and 35 and between 18 and 65 years of age were admitted to the Endocrinology Policlinic of the Internal Medicine Department of Erciyes University Faculty of Medicine. Control group which routine laboratory results were obtained within normal limits from 23 healthy volunteer, which were selected from healthy persons similar to the age and BMI distribution of the patient group.Results: The analyzes were performed on 39 prediabetic and 22 volunteer individuals. There was no difference between these two groups in terms of age, sex and anthropometric measurements. There was no significant difference between control and prediabetic group in term of IGF-1. There was no significant difference GH basal, peak and AUC values by GST between 2 groups. There was no statistically significant difference in ACTH levels in the control group, whereas cortisol peak and AUC were higher in control group. Prediabetic individuals had statistically significantly more frequent and severe hepatosteatosis. In our study, 48 patients had mild hepatosteatosis, while 13 patients did not have hepatosteatosis. There were no patients with severe hepatosteatosis. There was no statistically significant difference between 2 group in term of IGF-1 value. The group without hepatosteatosis had significantly higher GH basal, peak, AUC levels. ACTH was significantly higher in mild hepatosteatosis. Peak cortisol was significantly higher in the group without hepatostatosis. There was no significant difference in basal and AUC cortisol levels.Conclusion: It can be said that there is no direct relationship between glucose intolerance and normal range IGF-1. The severity of hepatosteatosis may determine GH resistance in prediabetic patients. GH resistance may not be detected since there are no patients with severe hepatosteatosis. Prediabetic condition is associated with decreased cortisol response to GST.Keywords: Prediabetes, hepatosteatosis, IGF-1, Growth hormone, ACTH 53

Amaç: Testosteron hormonu eksikliği kas gücünde azalma ve kırılganlıkta artışa neden olur. Kronik böbrek hastalığında (KBH) testosteron seviyesi düşmektedir. Bu çalışma, prediyaliz ve diyaliz hastalarında testosteron seviyesi ile kırılganlık arasındaki ilişkiyi göstermeyi amaçlamıştır.Gereç ve Yöntemler: Çalışmaya 38 hemodiyaliz hastası, 35 prediyaliz kronik böbrek hastası olmak üzere toplamda 73 hasta alındı. Kırılganlık, Fried's Kırılganlık Skalası (FKS) ile değerlendirildi. Tüm hastaların biyokimyasal verileri dosyalarından kaydedildi ve ayrıca total testosteron seviyeleri ölçüldü. Bulgular: Çalışmaya alınan hastaların yaş ortalaması, 59±14,05 ve vücut kitle indeksi, 25±3,21 kg/m2 saptandı. Fried's kırılganlık skalasına göre hastalar sağlam (n=24, %32,8), prekırılgan (n=26, %35,6), kırılgan (n=23, %31,5) olmak üzere üç gruba ayrıldı. Gruplar arasındaki demografik veriler, kırılganlık parametreleri (kas gücü ve yürüme hızı) ve biyokimyasal veriler karşılaştırıldığında yaş anlamlı düzeyde kırılgan grupta daha yüksek (p=0,018), total testosteron seviyeleri ise anlamlı düzeyde daha düşük saptandı (sırasıyla, 385,8±15, 299,9±16 ve 194,2±17, p

Amaç: Diabetes mellitus (DM), insülin eksikliği veya insülin etkisindeki defektler nedeniyle organizmanın karbonhidrat, yağ ve proteinlerden yeterince yararlanamadığı, sürekli tıbbi bakım gerektiren, mikrovasküler ya da makrovasküler birçok komplikasyonu olan kronik hiperglisemik bir metabolizma hastalığıdır. Bu komplikasyonların patofizyolojisinde çok çeşitli mekanizmalar rol almaktadır. İnsan barsak florasında bulunan bakterilerin endotoksin aracılığı ile bu mekanizmalardan biri olabileceği düşünülmektedir. Çalışmanın sonunda diyabetik gastrointestinal otonom nöropati komlikasyonunun daha ileri evre olduğu hastalarda kan endotoksin düzeylerinin daha yüksek saptanması öngörülmektedir. Çalışmanın temel amacı; Tip 2 diyabetli hastalarda endotoksinin kandaki düzeyi ile gastrointestinal otonom nöropati komplikasyonunun derecesi arasındaki ilişkiyi ortaya koymaktır. Ayrıca bu maddenin hastanın mevcut diğer biyokimyasal parametreleri, klinik ve demografik verileri ile ilişkisini de araştırmayı amaçladık.Gereç ve yöntem: Çalışmaya hastanemiz polikliniklerine başvuran 25-85 yaş arası, çalışma için onamı alınmış, kooperasyon ve oryantasyonu yeterli olan, Tip 2 diyabet tanılı 80 hasta dahil edildi. 80 kişilik bu hasta grubundan ilave olarak alınan kan örnekleri santrifüj edildi ve bu örneklerden uygun kit temin edildikten sonra endotoksin düzeyleri çalışıldı. Gebe, akut enfeksiyon, akut vasküler olay, malignite hikayesi olanlar, ileri evre böbrek yetmezliği olanlar, kooperasyon ve oryantasyonu yetersiz hastalar çalışmaya dahil edilmedi. Bulgular: Yaş ortalamaları 62,2±8,8 olan 41 kadın, 39 erkek (K/E=1.05) toplam 80 hasta çalışmaya dahil edildi. Hastaların ortalama endotoksin düzeyi 61,8±44,9 EU/L olarak saptandı. Çalışmamızda serum endostoksin düzeyi ile WBC, HGB, PLT, açlık glukoz, HbA1c, kolesterol, HDL, LDL, ALT, AST, T.Protein, albümin, CRP, mikro albumünüri değeri arasında anlamlı ilişki olmadığı görüldü. GIS otonom nöropatisi olan hastalarda, GIS otonom nöropatisi olmayanlara göre serum endotoksin seviyelerini daha yüksek tespit etmekle birlikte bu komplikasyon ile endotoksin seviyesi arasında istatistiksel açıdan anlamlı ilişki saptamadık.Sonuç: Çalışmamız sonucunda serum endotoksin düzeyi ile diyabetin gastrointestinal otonom nöropati komplikasyonu arasında anlamlı ilişki saptanmamıştır. Hasta sayısının kısıtlı oluşu, hastaların uzun süreli takiplerinin yapılamaması, diyet değişkenliği, kullanılan ilaçlar ve obezite gibi parametrelerin göz önüne alınamamış olması serum endotoksin düzeyini etkilemiş olabilir. Bununla birlikte diyabetin patogenezinde rol aldığı düşünülen metabolik endotoksemiye bağlı subklinik inflamasyonun engellenmesinin, ilerleyen zamanlarda diyabetin tedavisinde önemli bir strateji olacağını düşünmekteyiz. Tüm bu veriler ışığında serum endotoksin seviyesini düşürmenin diyabet tedavisinde yeni bir strateji olabileceği kanaatine varılmıştır. Ancak bu yöntemin pratikte kullanılabilmesi için çok sayıda kapsamlı çalışmaya ihtiyaç duyulmaktadır. Aim: Diabetes mellitus (DM) is a chronic hyperglycemic metabolism disease that the organism cannot benefit from carbohydrates, fats and proteins due to insulin deficiency or insulin effect deficiencies, requiring continuous medical care, with many complications of microvascular or macrovascular. Various mechanisms play a role in the pathophysiology of these complications. Bacteria in the human intestinal flora are thought to be one of these mechanisms through endotoxin. At the end of the study, higher levels of blood endotoxins are predicted in patients with diabetic gastrointestinal autonomic neuropathy complications. The main purpose of the study is; To reveal the relationship between the level of endotoxin in the blood and the degree of complication of gastrointestinal autonomic neuropathy in patients with type 2 diabetes. We also aimed to investigate the relationship of this substance with other existing biochemical parameters, clinical and demographic data.Materials and Methods: The study included 80 patients aged 25-85 who applied to the outpatient clinics of our hospital, who had consent for the study, who had adequate co-operation and orientation, and were diagnosed with Type 2 diabetes. Blood samples collected from this patient group of 80 patients were centrifuged and endotoxin levels were studied after obtaining the appropriate kit from these samples. Pregnant, acute infection, acute vascular event, history of malignancy, patients with advanced renal failure, patients with poor cooperative and orientation were excluded from the study.findings: A total of 80 patients, 41 women and 39 men (F / M = 1.05) with a mean age of 62.2 ± 8.8 were included in the study. The mean endotoxin level of the patients was 61.8 ± 44.9 EU / L. In our study, there was no significant relationship between serum endotoxin level and WBC, HGB, PLT, fasting glucose, HbA1c, cholesterol, HDL, LDL, ALT, AST, T. Protein, albumin, CRP, micro albumin. In patients with GIS autonomic neuropathy, we found that serum endotoxin levels were higher than those without GIS autonomic neuropathy, but we did not find a statistically significant relationship between this complication and endotoxin level. Result: As a result of our study, no significant relationship was found between serum endotoxin level and complication of diabetes gastrointestinal autonomic neuropathy. The limited number of patients, the absence of long-term follow-up of patients, the variability of diet, medications, and obesity could not have been taken into account, which may have affected the serum endotoxin level. However, we think that preventing subclinical inflammation due to metabolic endotoxemia, which is thought to play a role in the pathogenesis of diabetes, will be an important strategy in the treatment of diabetes in the future. As a result of all these data, it was concluded that lowering the serum endotoxin level may be a new strategy in the treatment of diabetes. However, in order to use this method in practice, a large number of comprehensive studies are required. 66

Amaç: Bu çalışmada 65 yaş ve üzeri tip 2 diyabetik hastalarda sarkopeni sıklığı ve bunu etkileyen risk faktörlerinin saptanması amaçlanmıştır. Yöntem: Bu kesitsel çalışmaya Akdeniz Üniversitesi Hastanesi Endokrinoloji ve Metabolizma polikliniğine ayaktan başvuran65 yaş ve üzeri 40 erkek, 60 kadın olmak üzere 100 adet tip 2 diyabetik hasta alındı. Hastaların antropometrik ölçümleri yapıldı, kapsamlı geriatri değerlendirme testleri, biyoelektrik-empedans analiz yöntemi (BIA) ve el sıkma kuvvet ölçümü uygulandı. Sarkopeni tanısında yağsız kütle indeksi (FFMI) ve el sıkma kuvvet ölçümü kullanıldı. Bulgular: Çalışmaya alınan hastaların yaş ortalamaları 71, 81± 5,59 yıl idi.Sarkopeni prevelansı %22(kadınlarda %23,3'ü, erkeklerde %20) saptandı. Sarkopenik hastaların, kilo ortalaması (p: 0.043), VKİ ortalaması (p: 0,048), bel çevreleri ortalaması (p: 0,000), BKO ortalaması (p: 0,000), sağ MAC ortalaması (p: 0,002), sol MAC ortalaması (p: 0,001), sağ CC ortalaması (p: 0,000), sol CC ortalaması (p: 0,000) ve yürüme hızları ortalaması (p:0,03) istatistiksel olarak sarkopenik olmayanlara göre daha düşük bulundu. Sarkopenik hastalarda sarkopenik olmayanlara göre osteoporoz (p: 0.000) sıklığı daha fazla bulundu. Sarkopenik olan hastalarda, sarkopenik olmayanlara göre KATZdeğerlendirme testinde bağımlı olan kişi sayısı daha fazla (p: 0,002), LB değerlendirme testine göre bağımlı olan kişi sayısı daha az (p: 0.000) ve MNA-sf değerlendirme testine göre ise malnütrisyonlu kişi sayısı daha fazla (p: 0.000) saptandı.FFMI, yağsız vücut kütlesi indeksi (ALM/BKI) ile anlamlı ve pozitif yönde orta derecede bir korelasyon saptandı(r: 0.487, p

Amaç: Kronik Hastalıklarda Beklenen Stigma Ölçeği (CIASS) Earnshaw ve ark. tarafından kronik hastalıklarda beklenen stigmanın ve kaynaklarının tespiti için geliştirilmiş, 12 sorudan oluşan bir ölçektir. Diabetes Mellitus bütün dünyayı etkileyen, endokrin hastalıkların en yaygın olanıdır. Diabetes Melitus kronik fiziksel bir hastalık olmanın yanında hasta açısından ruhsal, duygusal, sosyal, psikoseksüel bir dizi sorun ve çatışmanın gündeme gelmesine yol açabilen bir durumdur. Beyin işlevlerini etkileyerek psikiyatrik bozukluklara yol açabileceği gibi, hastalığın algılanması ve hastanın yaşam alanlarına etkisine bağlı olarak da psikiyatrik tablolar ortaya çıkabilir Diyabetik bireylerde emosyonel tepkiler, uyum güçlükleri ve depresif bozukluklar en sık karşılaşılan ruhsal sorunlardır. Yaşam kalitesi düşüklüğü, diabetes mellitus tanılı hastalarda, yapılan çalışmalarla gösterilmiştir. Ancak literatür taramasında kan şekeri regülasyonu ile yaşam kalitesi düşüklüğü ile ilgili çalışma bulunmamaktadır. Biz de bu çalışma ile kan şekeri regülasyonu ile yaşam kalitesi arsındaki ilişkiyi türkçe güvenirlik ve geçerlilik çalışması yapılan Kronik hastalıklarda beklenen stigma ölçeği ile değerlendirmeyi amaçladık.Gereç ve yöntem: Çalışmaya İstanbul Eğitim ve Araştırma Hastanesi Diyabet ve Genel Dahiliye polikliniklerine takip ve tedavi amacıyla başvuran, 40 yaş üstü, çalışma için onamı alınmış, kooperasyon ve oryantasyonu tam dışlanma kriterlerindeki herhangi bir özelliği olmayan Tip 2 diyabet tanılı 200 hasta dahil edildi. Olguların son 6 ay içinde bakılan Hba1c düzeyleri hastanemiz sisteminde tarandı. Başvuru sırasında hastalara; Kronik Hastalıklarda BeklenenStigma Ölçeği(CIASS) ölçeği uygulandı. HgA1c düzeyi 8 in altı ve 8 veya 8 in üstü olacak şekilde iki grup oluşturuldu. HgA1c düzeyi 8 in altı saptanan hastaların kan şekerleri regüle olarak kabul edildi. Veriler toplanırken poliklinikte bir odada hastalar ile yüz yüze görüşme yapılarak hasta bilgi formları dolduruldu. Araştırma ve uygulanacak ölçekle ilgili açıklamalar yapıldıktan sonra hastaların Kronik Hastalıklarda Beklenen Stigma Ölçeği formunu yardımsız doldurmaları sağlandı. Son 6 ayda bakılan APG, HbA1c, spot idrarda kreatinin/mikroalbümin değerleri hastane veri programından bakıldı.Bulgular: HastalarIın yaş ortalamaları 59,18±8,80 olan 105 kadın, 95 erkek toplam 200 hasta çalışmaya dahil edildi. Hastaların beden kitle indeksi ortalaması 29.41 ±5.03; açlık kan şekeri ortalaması 175.38,±72,45 mg/dL; HbA1c değeri ortalaması %8,09±1,98, HbA1c değeri < %8 olan hasta sayısı 115(%57,8) , ≥%8 olan hasta sayısı 85 (%42,2)idi. Hastaların %8,8 (n=16)' i sadece insülin ;%50,3 (n=100)' ü sadece oral antidiyabetik ilaç; %41,7(n=83) OAD +insulin tedavisi almaktaydı. Spot idrarda bakılan mikroalbuminüri pozitif hasta sayısı %30,7(n=62), negatif % 69,3(n=138) saptandı. HgbA1c ≥ 8 olan grupta stigma ölçeği, 1.bölüm, 2.bölüm, 3.bölüm, total stigma skoru HgbA1c ˂ 8 olan gruptan anlamlı (p ˂ 0.05) olarak daha yüksekti. Cinsiyet, eğitim durumu, kullanılan ilaç ve mikroalbumuniri ile alınan stigma skorları arasında anlamlı korelasyon saptanmadıSonuç: Dm psikososyal sonuçlar nedeniyle stigmatizasyona neden olan kronik bir hastalıktır. Daha iyi kan şekeri regülasyonu ile stigmatizasyonun azaltılabileceği kanaatine vardık. Bu temelde diabetli hastanın bütüncül olarak ele alınması, fiziksel sağaltım yanında hastalığa eşlik eden organik, mental, ruhsal, psikofizyolojik ve psikososyal tabloların da tanı ve sağaltımının da dikatte alınması gerektirir.Anahtar Kelimeler: tip- 2 diabetes mellitus, kan şekeri regülasyonu, yaşam kalitesi, stigmatizasyo Aim: The Chronic Illness Anticipated Stigma Scale (CIASS) was developed to measure anticipated stigma (i.e., expectations of prejudice, stereotyping, and discrimination) among people living with chronic illnesses. The CIASS is a 12-item scale with three subscales differentiating among sources of anticipated stigma, including friends and family members, work colleagues, and healthcare workers. Diabetes Mellitus is the most common endocrine disease affecting the World. In addition to being a chronic physical disease, Diabetes Melitus is a condition that may cause a series of problems, conflicts, mental, emotional, social and psychosexual issues. It may cause psychiatric disorders by affecting brain functions, as well as psychiatric manifestations depending on the perception of the disease and its effect on the living areas of the patient. Emotional reactions, adjustment difficulties and depressive disorders are the most common mental problems in diabetic individuals. Poor quality of life has been shown in patients with diabetes mellitus. however, there are no studies in the literature on blood glucose regulation and poor quality of life. In this study, we aimed to evaluate the relationship between blood glucose regulation and quality of life with The Chronic Illness Anticipated Stigma Scale (CIASS) under Turkish reliability and validity study.Material and Methods: The study included 200 patients with Type 2 diabetes who were admitted to the Istanbul Training and Research Hospital Diabetes and General Internal Medicine outpatient clinics for follow-up and treatment, whose consent was obtained for the study and whose cooperation and orientation were not completely excluded. in the last 6 months Hba1c levels were screened in our hospital system. CIASS scale was applied to patients during admission. Two groups were formed with HgA1c levels below 8 and above 8. Blood glucose levels of patients with HgA1c levels below 8 were considered as regulated. Patient data sheets were filled by interviewing patients face to face in a room in the outpatient clinic. After explaining the research and the scale to be applied, the patients were provided to fill out the CİASS Scale form without help. APG, HbA1c and spot urine creatinine / microalbumin values measured in the last 6 months were evaluated from hospital data program.Result: A total of 200 patients (105 female, 95 male) with a mean age of 59.18 ± 8.80 were included in the study. The mean body mass index of the patients was 29.41 ± 5.03; fasting blood glucose mean 175.38 ± 72.45 mg / dL; The mean HbA1c value was 8.09 ± 1.98%, the number of patients with HbA1c value

Amaç: DR diyabetin en yaygın mikrovasküler komplikasyonudur. Hastalığınpatogenezinde suçlanan faktörler olmasına rağmen kesin nedeni bilinmemektedir,kalıcı tedavisi yoktur. Angiyogenez ile yeni damar oluşumu hastalığınpatofizyolojisinde etkili mekanizmalardan biridir. Çalışmamızın amacı diyabetinyaygın komplikasyonu olan DR'de daha önce beraber çalışılmamış anjiyogenezgöstergeleri olabilecek LRG1, Kallistatin, VEGF, TGFβ düzeylerinin retinopatievreleri ile ilişkisini incelemektir.Gereç ve yöntem: DR gelişmemiş 30 diyabetli, 30 NPDR gelişmiş diyabetli,30 PDR gelişmiş diyabetli ve 30 sağlıklı gönüllüden oluşan kontrol grubu olmaküzere 120 kişi çalışmaya dahil edildi. Çalışmaya katılan tüm hasta ve sağlıklıgönüllelerin serumunda LRG1, Kallistatin, VEGF, TGFβ düzeyleri ölçüldü. Eldeedilen veriler SPSS 21 paket programı kullanılarak analiz edildi.Bulgular: Diyabetik hastalar ve kontrol grubu arasında LRG1, Kallistatin,VEGF, TGFβ düzeylerinde farklılık bulundu (p=0,001). LRG1 ortalaması PDRgrubunda 470,22 ± 18,92 ng/ml, NPDR grubunda 438,74 ± 33,5 ng/ml, DR Olmayandiyabetiklerde 408,9 ± 39,44 ng/ml ve kontrol grubunda 359,9 ± 89,78 ng/ml idi.LRG1 düzeyleri PDR grubunda en yüksek, kontrol grubunda en düşük bulundu. Altgrup analizlerinde LRG1 düzeylerinde; PDR-NPDR arasında (p=0,001), PDR-DROlmayan diyabetikler arasında (p=0,001), PDR-Kontrol arasında (p=0,001), NPDRKontrol arasında (p=0,001), NPDR-DR Olmayan diyabetikler arasında (p=0,002)farklılık saptandı. Kallistatin ortalaması PDR grubunda 608,64 ± 352,45 ng/ml,NPDR grubunda 272,21 ± 240,13 ng/ml, DR Olmayan diyabetiklerde 284,4 ± 222,63ng/ml ve kontrol grubunda 186,0 ± 217,71 ng/ml idi. Kallistatin düzeylerinde PDRgrubu ile kontrol, DR Olmayan diyabetikler ve NPDR grupları arasında farklılıksaptandı (p=0,001). VEGF ortalaması PDR grubunda 378,54 ± 163,63 pg/ml, NPDRgrubunda 247,43 ± 95,62 pg/ml, DR Olmayan diyabetiklerde 252,7 ± 80,06 pg/ml vekontrol grubunda 204,4 ± 79,83 pg/ml idi. PDR grubunda VEGF değeri diğer tümgruplardan yüksekti: PDR-DR Olmayan p=0,003, PDR-NPDR p=0,003, PDRKontrol p=0,001. TGFβ ortalaması PDR grubunda 35,28 ± 14,9 ng/ml, NPDRgrubunda 28,84 ± 5,7 ng/ml, DR Olmayan diyabetiklerde 24,66 ± 9,69 ng/ml vekontrol grubunda 22,24 ± 5,4 ng/ml idi. TGFβ düzeyleri PDR grubunda, DROlmayan diyabetikler ve Kontrol grubuna göre anlamlı yüksekti (p=0,012, p=0,001).NPDR-Kontrol grubu arasında da farklılık saptandı (p=0,001).Sonuç: Angiyogenezde rol aldığı düşünülen biyomarkerların; LRG1,Kallistatin, VEGF, TGFβ; PDR'de plazma seviyelerinde yükselme görüldü. DR'ninerken teşhisinde ve evrelemesinde bu markerlar non-invaziv ve ucuz belirteçlerolarak kullanılabilir.Anahtar kelimeler: DR, PDR, LRG1, Kallistatin, VEGF, TGFβ Purpose: DR is the most common microvascular complication of diabetes.Although there are accused factors in the pathogenesis of the disease, the exact causeis unknown and there is no permanent treatment. New vessel formation withangiogenesis is one of the effective mechanisms in the pathophysiology of thedisease. The aim of our study is to examine the relationship between the levels ofLRG1, Kallistatin, VEGF, TGFβ, which may be indicators of angiogenesis that havenot been studied before in DR, which is a common complication of diabetes, withretinopathy stages.Materials and Methods: 120 people were included in the study, includingDR undeveloped 30 diabetic patients, 30 diabetic patients with NPDR, 30 diabeticpatients with PDR and control group of 30 healthy volunteers. LRG1, Kallistatin,VEGF, TGFβ levels were measured in the serum of all patients and healthyvolunteers participating in the study. The data obtained were analyzed using SPSS 21package program.Results: There was a difference in LRG1, Kallistatin, VEGF, TGFβ levelsbetween diabetic patients and control group (p=0.001). LRG1 mean was 470.22 ±18.92 ng/ml in the PDR group, 438.74 ± 33.5 ng / ml in the NPDR group, 408.9 ±39.44 ng / ml in the Non-DR diabetics and 359,9 ± 89.78 ng/ml in the control group.LRG1 levels were highest in the PDR group and lowest in the control group. Insubgroup analysis, there was a difference between LRG1 levels; between PDRNPDR (p=0.001), between PDR-Non DR diabetics (p=0.001), between PDR-Control(p=0.001), between NPDR-Control (p=0.001), NPDR-Non DR diabetics (p=0.002).Kallistatin mean was 608.64 ± 352.45 ng/ml in the PDR group, 272.21 ± 240.13ng/ml in the NPDR group, 284.4 ± 222.63 ng/ml in the Non-DR diabetics, and 186,0± 217,71 ng/ml in the control group. There was a difference in kallistatin levelsbetween PDR group and control, Non-DR diabetics and NPDR groups (p=0.001).VEGF mean was 378,54±163,63 pg/ml in PDR group, 247,43±95,62 pg/ml in NPDRgroup, 252,7±80,06 pg/ml in Non-DR diabetics and 204,4±79.83 pg/ml in controlgroup. In the PDR group, VEGF value was higher than all other groups: PDR- NonDR p=0.003, PDR-NPDR p=0.003, PDR-Control p=0.001. Mean TGFß was 35.28 ±14,9 ng/ml in PDR group, 28.84 ± 5,7 ng/ml in NPDR group, 24.66 ± 9,69 ng/ml inNon-DR diabetics and 22.24 ± 5,4 ng/ml in control group. TGFß levels weresignificantly higher in the PDR group than in the Non-DR diabetics and controlgroup (p=0.012, p=0.001). There was also a difference between NPDR-control group(p=0.001).Conclusion: Biomarkers thought to play a role in angiogenesis; LRG1,Kallistatin, VEGF, TGFβ; An increase in plasma levels was observed in PDR. Thesemarkers can be used as non-invasive and cheap markers in early diagnosis andstaging of DR.Key words: DR, PDR, LRG1, Kallistatin, VEGF, TGFβ 98

Farklı beslenme veya diyet rejimlerinin kromatin ve gen ekspresyonu üzerinde epigenetik değişiklikler olarak bilinen etkileri vardır. Hiperkolesterolemi, hipertrigliseridemi ve viseral yağ birikimi non-alkolik yağlı karaciğer hastalığına yol açan faktörlerdendir. Non-alkolik yağlı karaciğer hastalığı (NAYKH) basit steatozdan non-alkolik steatohepatite (NASH) ve fibrozise ilerleyen kronik bir karaciğer hastalığıdır. Bu tez çalışmasında deneysel olarak oluşturulan hepatik lipidozis tavşan modelinde bitkisel tedavi amacıyla kullanılan kekik yağı ve thymol'ün metabolik parametrelerle birlikte inflamasyonla ilişkili genlerin mRNA ekspresyon düzeyleri üzerindeki etkisinin araştırılması amaçlandı. Araştırmada ortalama 3.41±0.56 kg ağırlığında, 10-12 haftalık ve sağlıklı, toplam 48 adet, Yeni Zelanda ırkı, erkek tavşan kullanıldı. Tavşanlar standart tavşan yemiyle beslenen normal diyet grubu ve % 1 kolestrol ilave edilmiş yüksek kolesterol diyet grubu olarak iki ana gruba ayrıldı. Normal diyet ve yüksek kolestrol diyet grupları da 3 alt gruba (n= 8) ayrılarak; I. gruba standart tavşan diyeti, II. gruba standart tavşan diyeti+thymol (6 mg/kg, oral), III. gruba standart tavşan diyeti+kekik yağı (20 mg/kg, oral), IV. gruba yüksek kolesterol diyeti, V. gruba yüksek kolesterol diyeti+thymol (6 mg/kg, oral), VI. gruba yüksek kolesterol diyeti+kekik yağı (20 mg/kg, oral) verildi. Çalışma süresince 0, 4, 8 ve 11. haftalarda kan örnekleri alındı ve canlı ağırlıkları tartılarak kaydedildi. Karaciğerdeki yangısel sürecin izlenmesi amacıyla proinflamatuvar sitokinler (TNF-α, IL-1β, IL-6) ve akut faz proteini (C-Reaktif Protein) analizleri yapıldı. Karaciğer dokusundan inflamasyonla ilişkili hedef genlerin [STAT4, IFNγ, Tbet (tbx), IL-4, IL-5, IL-13, Gata3, IL-17A, GMCSF, RORγ (RORC), IL-9, IL-10, IL-18, Foxp3, IL-8] mRNA ekspresyon düzeyleri Real-Time PCR yöntemiyle analiz edildi. Oluşturulan deneysel hepatik lipidozis tavşan modelinde karaciğerlerde; sarımtırak renk değişimleri, hacimce artış, kenarlarda kütleşme, balonumsu dejenerasyon, yağ vakuolleri, hepatositlerde hemosiderin pigmenti, portal bölgelerde lenfositten zengin mononüklear hücre infiltrasyonları ve kupffer hücrelerinde sayıca artış görüldü. Yüksek kolesterol diyet gruplarında glukoz, trigliserid, total kolesterol ve LDL-kolesterol düzeylerinde istatistiksel olarak anlamlı düzeyde artış görüldü (p

AMAÇ:Akromegalik erkek hastalarda spermlerin niceliksel ve niteliksel olarak incelenmesini, hastalığın aktif ve remisyon dönemlerinde androjen salınımında ve spermiogramda farklılık olup olmadığını öğrenmeyi hedefledik.YÖNTEM:Otuz hastalığı aktif, 32 hastalığı inaktif erkek akromegali hastası ile kontrol grubu için 10 NFA, 10 sağlıklı gönüllü erkek çalışmaya alındı.Çalışmaya alınan hastalardan; serumda GH, IGF-1, FSH, LH, prolaktin, SHBG, albümin, testesteron düzeylerine bakmak için kan ve aynı gün semen örneği alındı.Semen örneğinde semen hacmi, sperm motilitesi, morfolojisi, sperm konsantrasyonu, TMSS parametrelerine bakıldı.BULGULAR:Hastaların ortalama yaşı 42.4 idi.Sağlıklı gönüllüler, NFA, aktif ve remisyondaki akromegali hastaları arasında fertilite açısından p=0.026 istatiksel anlamlı fark görüldü.Yine 4 grup arasında bakılan serumda GH(p=0.00), IGF-1(p=0.00), FSH(p=0.00), testesteron(p=0,00), albumin(p=0.036) ve semen volümü(p=0.001), sperm konsantrasyonu (p=0.00), sperm motilitesi(p=0.003), TMSS(p=0.00), morfoloji(p=0.001) değerleri için anlamlı fark saptandı. Akromegalik erkek hastalarda hastalık aktif olsun olmasın sağlıklı bireylerle karşılatırdığımızda hem FSH, testosteron değerlerinin düşük, hem de sperm fonksiyonlarının bozulduğunu tespit ettik.Kendi içinde tedavi yanıtlarına göre kıyasladığımızda ise, aktif hastalık grubunda bu olumsuz etkilenmenin daha belirgin olduğunu saptadık.Ek olarak GH yüksekliğiyle testesteron (r=-0,290,p=0.01), FSH (r=-0.220,p=0.05), semen volümü (r=-0,234, p=0.005), sperm motilitesi (r=-0,263,p=0,005), TMSS (r=-0,275,p=0,05) ve sperm morfolojisi (r=-0,315,p=0.01) arasında anlamlı negatif korelasyon bulduk. SONUÇ:Yüksek GH ve IGF-I seviyelerine maruz kalmanın germ hücrelerinde,testis üzerinde yarattığı olumsuz etki ile hastalık kontrolü sağlandığında dahi sağlıklı bireylere kıyasla androjen salınımında ve sperm fonksiyonlarında olumsuz etki yarattığı gösterilmiştir.Hastalığın aktif döneminde serum testosteron, FSH düzeyi ve semen volümü, sperm konsantrasyonu, motilitesi, toplam motil sperm sayısı GH yüksekliğiyle anlamlı negatif korele bulunmuştur.Ancak tedaviyle birlikte, çoğu testiküler anomalinin düzeldiği ve testesteron düzeylerinin arttığı izlenmiştir. OBJECTIVE:The aim of this study is to determine the quantitative and qualitative examination of sperms in acromegalic male patients and to detect differences in androgen secretion and spermiograms during active and remission periods of the disease.METHOD:Active(n:30), inactive(n:32) disease with acromegaly, NFA(n:10) and healthy volunteer males(n:10) were included.Serum GH, IGF-1, FSH, LH, prolactin, SHBG, albumin, and testosterone were measured.On the same day,semen samples were taken.Semen volume, motility, morphology, sperm concentration, total motile sperm count (TMSC) were analyzed.RESULTS:The mean age of patients was 42.4 years.There was statistically significant difference between four groups for fertility p=0.026.In addition, there was statistically significant difference found between four groups for GH(p=0.00),IGF-1(p=0.00), FSH(p=0.00), testesterone(p =0.00), albumin (p=0.036) and semen volume(p=0.001), sperm concentration(p=0.00),sperm motility(p=0.003), TMSC(p=0.00), sperm morphology (p=0.001).We found that FSH,testosterone and sperm function were impaired in acromegaly patients with or without active disease,when compared with healthy individuals.We found that these dysfunctions were prominent in active disease group.In addition, there was significant negative correlation seen between testosterone(r=-0.290,p=0.01), FSH(r=-0.220,p=0.05), semen volume(r=-0.234,p=0.005), sperm motility(r=-0.263,p=0.005), TMSC(r= -0.275,p= 0.05), morphology (r=-0.315,p=0.01) and serum GH level.CONCLUSION:Exposure to elevated levels of GH and IGF-I in acromegalic male patients has been shown to have an adverse effect on androgen secretion,sperm function compared to healthy persons even when disease control is achieved.This can be explained by adverse effects on germ cells, testis.Serum testosterone,FSH level and semen volume,sperm concentration, motility, and TMSC were significantly lower in the active period of the disease.However, with treatment, most testicular anomalies improved and testosterone levels increased. 57

Giriş ve Amaç: Tiroid hastalıkları ile birçok deri bulgusu ilişkilendirilmiştir. Bu çalışmada tiroid hastalıği bulunan bireyler kontrol grubu karşılaştırılarak; deri bulgularının türü ve sıklığı açısından, tiroid fonksiyon durumu ile deri bulguları arasında ilişki olup olmadığı, otoantikor pozitifliği ile deri bulguları arasında ilişki olup olmadığı ve subklinik tiroid hastalığı bulunan kişiler ile aşikar tiroid hastalığı bulunan kişiler arasında deri bulguları yönünden farklılık olup olmadığı araştırıldı.Gereç ve Yöntem: Bu çalışmaya Haziran 2018 - Ocak 2020 tarihleri arasında Celal Bayar Üniversitesi Endokrinoloji ve Metabolizma Hastalıkları polikliniği ve İç Hastalıkları polikliniğine peş peşe başvuran ve tiroid hastalığı tanısı alan 927 hasta dahil edildi. Kontrol grubu, herhangi bir nedenle polikliniğe başvuran, klinik ve laboratuvar olarak tiroid hastalığı saptanmayan 78 olgudan oluşturuldu. Hasta ve kontrol grubunun ayrıntılı öyküsü alındı, deri ve tüm sistemlerin ayrıntılı muayenesi yapıldı. Poliklinikte istenmiş olan laboratuvar verileri ve tiroid Doppler ultrasonografi sonuçları poliklinik hasta dosyalarından kayıt edildi. Tiroid hastalığı bulunan bireylerde ve kontrol grubunda deri bulguları ve sıklığı değerlendirildi. Bulgular: Çalışmamızda hastaların %41.6'sında, kontrol grubunun %43.6'sında en az bir deri bulgusu saptandı. Tiroid hastalığı bulunanlarda en sık görülen deri bulguları %41.4'ünde kserozis, %39.3'ünde saç dökülmesi, %36.9'unda kaşıntı, %23.3'ünde soğukluk/solukluk, %10.7'sinde kronik ürtiker, %8.2'sinde akne vulgaris idi.Çalışmamızda deride soğukluk/solukluk, saç dökülmesi, karotenemi, kronik ürtiker, akne vulgaris, vitiligo ve alopesi areata görülme sıklığı otoimmün grupta daha fazlaydı. Alopesi areata görülme sıklığı ötiroid grupta; soğukluk/solukluk, kuruluk, karotenemi ve kontakt dermatit görülme sıklığı hipotiroid hasta grupta; kırılgan tırnak görülme sıklığı, hipertiroid hasta grupta daha fazlaydı.Sonuç: Tiroid hormonları deri dahil tüm organları ve sistemleri etkilemektedir. Tiroid hastalıklarında deri bulguları sık görülmekle birlikte, gözden kaçabilmektedir. Deri ile ilgili bulgular görülen hastalarda tiroid hastalıkları açısından değerlendirme yapılması tiroid hastalıklarının erken tanı ve tedavisini mümkün kılacaktır. Introduction and Objective: Many skin findings have been associated with thyroid diseases. In this study, we compared the subjects with thyroid disease and the control group to investigate the frequency and type of skin disorders and further analyzed findings of the patient group, to demonstrate whether there is a relationship between the type of skin disorders, thyroid function status, and autoantibody positivity. We also examined whether there were differences in skin findings between those with subclinical thyroid disease and those with overt thyroid disease.Materials and Methods: This study includes 927 patients who were admitted to Celal Bayar University Endocrinology and Metabolic Diseases outpatient clinic and Internal Medicine outpatient clinic between June 2018 and January 2020. The control group consists of 78 patients who applied to the outpatient clinic for any reason and did not have clinical and laboratory findings of thyroid disease. A detailed history of the patient and control groups was taken, and a thorough examination of the skin and all systems was performed. Laboratory data and thyroid Doppler ultrasonography results were recorded from the patient files. Skin findings and frequency of these findings were evaluated in individuals with thyroid disease and the control group.Findings: In our study, we detected at least one skin finding in 41.6% of the patients and 43.6% of the control group. The most common skin findings in patients with thyroid disease were 41.4% xerosis, 39.3% hair loss, 36.9% pruritus, 23.3% coldness / paleness, 10.7% chronic urticaria, and 8.2% acne vulgaris.In our study, the incidence of coldness / paleness, hair loss, carotenemia, chronic urticaria, acne vulgaris, vitiligo, and alopecia areata was higher in the autoimmune group than the other groups.Alopecia areata in the euthyroid group; coldness / paleness, dryness, carotenemia, and contact dermatitis in the hypothyroid patient group; and the brittle nails were higher in the hyperthyroid patient group.Conclusion: Thyroid hormones affect all the organs and systems in the body, including the skin. Although skin findings are prevalent in thyroid diseases, they might be unnoticeable. Evaluation of thyroid diseases in patients with skin-related findings will enable early diagnosis and treatment of thyroid diseases. 83

Tip 1 Diyabetes Mellitus (Tip 1 DM), pankreas beta hücrelerinin hasarlanması sonucunda mutlak insülin eksikliği ile seyreden metabolik kronik bir hastalıktır. Günümüzde insidansi hızla artan tip 1 DM' ye bağlı bir çok komplikasyon gelişebilmektedir ve hastalığın kemik üzerine olan olumsuz etkileri de bunlardan bir tanesidir. Hastalarda insülin eksikliğine bağlı olarak gelişen hiperglisemi sonucunda kolajen doku hasarı, IGF-1 (İnsülin-like growth factor-1) eksikliğine bağlı kemik yapım-yıkım dengesinin bozulması otoimmünite ve değişen sitokin dengesine bağlı olarak osteoporoz gelişebilmektedir. Yapılan çalışmalara göre tip 1 DM' ye bağlı olarak osteoporoz daha sık görülebilmektedir ve daha erken yaşta başlayabilmektedir. Tip 1 DM' ye bağlı osteoporoz sıklığı ve ilişkili faktörlerin araştırılması çalışmamızın esas amacını oluşturmaktadır. Tip 1 DM' ye bağlı osteoporoz sıklığının ve ilişkili faktörlerin araştırıldığı Ocak 2019 tarihinden itibaren 1 yıl süre ile yapılan çalışmamız Kütahya Sağlık Bilimleri Üniversitesi Evliya Çelebi Eğitim ve Araştırma Hastanesi Endokrinoloji ve İç Hastalıkları polkliniklerine başvuran gönüllü 30 tip 1 DM' li hasta ile yapılmıştır. Çalışmamızda hastaların DEXA ölçüm sonuçları, rutin laboratuvar tetkik sonuçları ve sosyodemografik özellikleri kayıt altına alındı. Çalışmada hastalara hiçbir invaziv işlem uygulanmadı. Elde edilen veriler ile çalışmanın istatistiksel analizi yapıldı. Çalışmanın sonucunda kemik mineral yoğunluğu (KMY) ölçüm sonuçları literatürle benzer olarak düşük saptandı. KMY sonuçları ile günlük kalsiyum alımı, D vitamini, laktoz intoleransı, hemoglobin ve kalça kırığı riski arasında anlamlı ilişki saptanmıştır.Anahtar Kelimeler: Tip 1 DM, Osteoporoz, Tip 1 DM ve Osteoporoz Type 1 Diabetes Mellitus (Type 1 DM) is a metabolic chronic disease that progresses with absolute insulin deficiency as a result of damage to pancreatic beta cells. Today, many complications can develop due to the rapidly increasing incidence of type 1 DM and the negative effects of the disease on bone are one of them. Osteoporosis may develop in patients with collagen tissue damage due to hyperglycemia resulting from insülin deficiency, bone turn over impairment due to IGF-1 deficiency, autoimmunity and changing cytokine balance.According to the studies, osteoporosis can be seen more frequently and start at an earlier age depending on type 1 DM. The main purpose of our study is to investigate the frequency and related factors of osteoporosis at patients with type 1 DM.Our study was executed in Kütahya University of Health Sciences Evliya Çelebi Training and Research Hospital endocrinology - internal medicine polyclinics for 1 year from january 2019 with 30 volunteer patients. DEXA measurement results, routine laboratory examination results and sociodemographic characteristics of the patients were recorded in our study. No invasive procedure was applied to the our patients in the study. Statistical analysis of the study was made with data collected.As a result of the study, bone mineral density (BMD) measurement results were found to be low, similar to the literature. A significant correlation was found between BMD results and daily calcium intake, vitamin D, lactose intolerance, hemoglobin and risk of hip fracture.Keywords: Type 1 DM, Osteoporosis, Type 1 DM and Osteoporosis 96

Amaç: LT4 replasmanı ile ötiroidizm sağlanmış; Hashimoto tiroiditi (HT) ve total tiroidektomili hipotiroid hastaların yaşam kalitelerinin karşılaştırılması Gereç ve Yöntem: Kocaeli Üniversitesi Tıp Fakültesi İç Hastalıkları Anabilim dalı Endokrinoloji ve Metabolizma Bilim dalı polikliniğinde takip edilen; LT4 replasmanı ile ötiroidizm sağlanmış, yaşam kalitesini etkileyecek ciddi komorbiditesi olmayan, 18-80 yaş aralığında; 94 HT tanılı hasta ile 92 total tiroidektomili hasta çalışmaya dahil edildi. Hastalara, gönüllü bilgilendirme formunun ardından ThyDQoL yaşam kalitesi ölçeğinin Türkçe sürümü olan ThyDQoL-TR yaşam kalitesi ölçeği uygulandı. Hastaların TSH, anti-TPO, anti-TG düzeyleri, kullanılan LT4 dozları ve yaşları kayıt altına alındı.Bulgular: HT ve total tiroidektomi grubundaki hastaların yaşam kalitelerinin benzer şekilde olumsuz etkilendiği saptandı (p:0,821). Çalışmamızda, her iki grup için genel yaşam kalitesi belirlenirken sorgulanan tüm alanlar (18 alan), ayrıntılı irdelendiğinde, her bir alanın tiroid hastalığından olumsuz etkilendiği ve en olumsuz etkilenen alanların enerji, bedensel rahatsızlıklar ve depresif yakınmalar alanı olduğu saptandı (-6 puan). HT tanılı hastalarda; yaşam kalitesi ile TSH, anti-TPO ve anti-TG düzeyleri arasında anlamlı ilişki olmadığı (sırasıyla p:0,998, p:0,508, p:0,903); LT4 dozundaki artışın ise yaşam kalitesini olumsuz etkilediği gözlendi (p:0,007). Total tiroidektomili hastalarda yaşam kalitesinin; TSH düzeyi ve LT4 dozu ile ilişkisi olmadığı saptandı (sırasıyla p:0,512, p:0,570). HT grubunda 45 yaş altı ve üstündeki hastaların yaşam kalitelerinin benzer etkilendiği (p:0,820), total tiroidektomi grubunda ise 45 yaş altındaki hastaların tiroid hastalığından daha fazla olumsuz etkilenmiş olduğu saptandı (p:0,033).Sonuçlar: LT4 replasmanı ile ötiroidizm sağlanmış olsa da total tiroidektomili hastalar ve HT tanılı hastaların yaşam kalitelerinin tiroid hastalığından olumsuz etkilendiği, gruplar arasında yaşam kalitesi açısından istatistiksel anlamli fark olmadığı sonucuna ulaşılmıştır.Anahtar Kelimeler: Hashimoto tiroiditi, total tiroidektomi, yaşam kalitesi, ötiroidizm, hipotiroidi Objective: Comparison of the quality of life between patients with Hashimoto's thyroiditis (HT) and total thyroidectomy, who developed hypothyroidism and then became euthyroid with LT4 replacement.Materials and Methods: 94 patients with HT and 92 patients with total thyroidectomy who were followed up in Kocaeli University Faculty of Medicine, Endocrinology and Metabolism Department; became euthyroid with LT4 replacement, without any serious comorbidity to affect the quality of life and aged between 18 and 80; were included in the study. Following the completion of the volunteer information forms, the Turkish version of the ThyDQoL quality of life scale, ThyDQoL-TR, was administered to the patients. TSH, anti-TPO, anti-TG levels, LT4 doses and ages of the patients were recorded.Results: The quality of life of the patients in the HT and total thyroidectomy group was similarly adversely affected (p:0,821). In our study, determining the overall quality of life for both groups, all the domains (18 domains) were questioned in detail. It was determined that each domain was adversely affected by thyroid disease, and the most affected domains were energy, body discomfort and depressive complaints (-6 points). In patients with HT; there was no significant relationship between quality of life and TSH, anti-TPO and anti-TG levels (p:0,998, p:0,508 and p:0,903, respectively). It was observed that the increase in daily LT4 dose negatively affected the quality of life (p:0,007). Additionally, it was determined that the quality of life in patients with total thyroidectomy was not related to TSH level and LT4 dose (p:0,512 and p:0,570, respectively). In the HT group, the quality of life of patients both under and over the age of 45 was affected similarly (p:0,820); In the total thyroidectomy group, patients under the age of 45 were found to be more negatively affected by thyroid disease (p:0,033).Conclusions: Although euthyroidism was achieved with LT4 replacement, it was concluded that the life quality of patients with total thyroidectomy and HT was negatively affected by thyroid disease, and there was no statistically significant difference between the groups in terms of quality of life.Key Words: Hashimoto's thyroiditis(HT), total thyroidectomy, quality of life, euthyroidism, hypothyroidism 81

Giriş ve Amaç: Obezite vücutta aşırı yağ depolanması ile ortaya çıkan, fiziksel ve ruhsal sorunlara neden olabilen multifaktöriyel, kronik bir hastalıktır. Obezitenin oluşmasında en önemli risk faktörleri sedanter yaşam, aşırı ve yanlış beslenme alışkanlıkları, yaş, cinsiyet, eğitim düzeyi ve genetik faktörlerdir. Obezite ile hipertansiyon, kardiyovasküler hastalık, diyabet, son dönem böbrek yetmezliği gibi birçok hastalık arasında sıkı bir ilişki olduğu gösterilmiştir. Obezite hem toplum sağlığını ciddi boyutta etkilemesi hem de komplikasyonlarının tedavisi sürecinde ciddi mali yük oluşturması sebebi ile her yaş grubunda dikkatle ele alınıp, primer ve sekonder koruma yollarının özenli şekilde oluşturulup uygulamaya geçirilmesi gerekmektedir.Renalaz dolaşımdaki katekolaminleri metabolize eden, ağırlıklı olarak böbrekler tarafından üretilen ve bunun yanı sıra kalp, iskelet kası, ince bağırsak, kahverengi ve beyaz yağ dokusundan salındığı da gösterilmiş bir monoamin oksidazdır. Renalaz katekolaminleri, kan basıncını ve sempatik tonusu düzenler.Ürotensin-2 (U-II)'nin insanlarda saptanmış olan formu memelilerde gösterilmiş olan en potent vazokonstriktör peptittir. U-II normal fizyolojik koşullarda vazodilatatör etki gösterebilirken özellikle endotel disfonksiyonu gibi patolojik durumlarda vazokonstriksiyon oluşturmaktadır. U-II seviyelerinin hipertansiyon, konjestif kalp yetmezliği, koroner arter hastalığı, ateroskleroz, diyabet ve metabolik sendrom varlığı ile korele bir biçimde yükseldiği gösterilmiştir.Bu çalışmada uzun dönemde metabolik sendrom ve kardiyovasküler hastalıklar ile birlikteliği bilinen obezitenin, serum renalaz ve U-II düzeyleri ile ilişkisi araştırılmıştır. Aynı zamanda çalışmamızda, bu iki parametrenin adipokin ailesinden olan leptin ve ghrelin ile arasındaki ilişkisi de incelenmiştir. Bu çalışmada; renalaz ve U-II düzeylerinin obezite gelişimindeki rolü ve bu iki parametrenin obezitede görülme sıklığı artan komorbid durumlar ile ilişkisinin incelenmesi amaçlanmıştır.Gereç ve Yöntem: Bu çalışmaya, Düzce Üniversitesi Tıp Fakültesi Hastanesi İç Hastalıkları polikliniğine Şubat 2019-Haziran 2019 tarihleri arasında başvuran, vücut kitle indeksi (VKİ) 30'un üzerinde olan 56 hasta ve 34 normal kiloda olan gönüllü, çalışmaya dışlama kriterleri çerçevesinde dahil edildi. Hastalar; araştırmaya katılmaya gönüllü olanlardan seçilip, yazılı bilgilendirilmiş onam formları alındı. Çalışma için uygun olan obez ve kontrol grubunun yaş, cinsiyet, eğitim durumları, ek hastalıkları, alışkanlıkları, antropometrik ölçümleri, vücut kompozisyon verileri, laboratuvar parametreleri ve U-II, leptin, ghrelin ve renalaz düzeyleri iki grup arasında değerlendirildi. Bulgular: Çalışmaya toplam 90 katılımcı alınmıştır. Katılımcıların 56'sı (%62,2) obez tanılı hastalardan 34'ü (%37,7) sağlıklı kontrol grubundan oluşmuştur. Hasta grubunda 43 (%76) kadın, 13 (%24) erkek bulunurken konrol grubunda 24 (%70) kadın, 10 (%30) erkek bulunmaktaydı. Her iki grupta kadın cinsiyeti oranı açısından anlamlı farklılık görülmedi (p=0.620). Hasta grubunun VKİ'si 37,4 kg/m² iken kontrol grubunun VKİ'sı 20,6 kg/m² olarak saptandı (p=0,000). Hasta ve kontrol grubu kıyaslandığında obez olan grupta sistolik tansiyon ve diastolik tansiyon kontrol grubuna göre istatistiksel olarak daha yüksek olduğu saptandı (p=0.000). Hasta grubunda serum renalaz düzeyi 162 (67.2-502) ng/ml, serum U-II düzeyi 31.1 (20.39-432.97) pmol/L, serum ghrelin 2008 (1262.8-5961.2) pg/ml olarak ölçüldü. Bu 3 parametre de obez olan grupta istatistiksel olarak anlamlı düzeyde daha düşük saptandı (p 30 kg / m2 and 34 normal-weight volunteers who applied to the Internal Medicine Outpatient Clinic of Düzce University Medical Faculty between February 2019 and June 2019 were included in the study within the framework of exclusion criteria. Patients; Written informed consent forms were selected from those who volunteered to participate in the research. Age, gender, educational status, additional diseases, habits, anthropometric measurements, body composition data, laboratory parameters and U-II, leptin, ghrelin and renalase levels were evaluated between the two groups.Results: A total of 90 participants were included in the study. Of the participants, 56 (62.2%) were obese, 34 (37.7%) were healthy controls. There were 43 (76%) women and 13 (24%) men in the patient group, while 24 (70%) women and 10 (30%) men were in the control group. There was no significant difference in terms of female gender ratio in both groups (p = 0.620). While the BMI of the patient group was 37,4 kg / m², the body mass index (BMI) of the control group was 20.6 kg / m² (p = 0.000). When the patient and control groups were compared, it was observed that systolic blood pressure and diastolic blood pressure were higher in the obese group compared to the control group (p = 0.000). In the patient group, serum renalase level was 162 (67.2-502) ng / ml, serum U-II level was 31.1 (20.39-432.97) pmol / L, serum ghrelin 2008 (1262.8-5961.2) pg / ml. These 3 parameters were statistically significantly lower in the obese group (p

Giriş ve Amaç: Malnütrisyon yatan hastalarda sık saptanan bir durumdur. Bu çalışmada Recep Tayyip Erdoğan Üniversitesi Tıp Fakültesi Eğitim Araştırma Hastanesinde yatan hastalarda nutrisyon durumunun değerlendirilmesi ve hekimlerin bu konudaki farkındalıklarının saptanması amaçlanmıştır. Materyal- Metod: Bu çalışmada Recep Tayyip Erdoğan Üniversitesi Tıp Fakültesi Eğitim ve Araştırma Hastanesinde farklı servislerde yatan hastalar retrospektif olarak değerlendirilmiştir. Çalışmaya 18 yaş üzerinde bulunan ve farklı servislerde yatan 480 hasta dahil edilmiştir. Hastalar yatışında ve yatışının 7. gününde olmak üzere iki kez değerlendirilmiştir. Hastaların nütrisyon durumlarının belirlenmesi için hastalarda NRS 2002 tarama testi ile boy, kilo ve vücut kitle indeksi ölçümleri yapılmıştır. Ayrıca hastalarda kronik hastalık varlığı ve biyokimyasal parametrelerle ilgili verilerde toplanmıştır. Elde edilen veriler Statistical Packag fortheSocialSciences (SPSS 25.5) yardımıyla analiz edilmiştir. Bulgular: Çalışmaya dahil edilen hastaların %42'si kadın, %58'i erkektir. Katılımcıların cinsiyete göre malnütrisyon varlığı kıyaslamasında istatiksel anlamda herhangi bir farklılık bulunmamıştır. Hastaların ilk NRS 2002 ölçümlerine göre bütün hastaların %78,1'inde malnütrisyon varlığı bulunmazken hastaların %21,9'unda ise malnütrisyon varlığı saptanmıştır. Malnütrisyon saptanan 105 hastanın 100 kişisi 65 yaş üstü olarak bulunmuştur. İkinci NRS 2002 ölçümlerine göre 65 yaş üstü hastaların %31,2'sinde malnütrisyon bulunmuştur. 65 yaş altı diğer hastaların ise %3,1'inde malnütrisyon bulunmuştur. Elde edilen bulgulara göre malnütrisyon varlığının yaşa bağlı olarak arttığı görülmüştür. Sonuç: Kronik hastalık varlığı arttıkça malnütrisyon oranı da artmış olarak tespit edilmiştir . NRS 2002 ilk ve ikinci ölçüm kronik hastalık varlığı ile malnütrisyon arasında istatiksel anlamda ilişki saptanmıştır. İlk değerlendirmede malnütrisyon saptanan hastaların büyük bir çoğunluğuna beslenme desteği yapılmadığı, hekimlerin malnütrisyonu fark etme ve tedavi etme oranlarının yeterli olmadığı görülmüştür. 2020, 58 sayfa Anahtar kelimeler: Nütrisyon, Malnütrisyon, Kronik Hastalık, Yaş, Cinsiyet Introduction and Aim: Malnutrition is a common condition in inpatients. In this study, it was aimed to evaluate nutritional status and to determine the awareness of physicians on this subject in the patients hospitalized in Recep Tayyip Erdogan University Faculty of Medicine Education and Research Hospital. Material-Method: In this study, patients hospitalized in different services at the Recep Tayyip Erdogan University Medical Faculty Training and Research Hospital were evaluated retrospectively. The study included 480 patients over the age of 18 who were hospitalized in different services. The patients were evaluated twice, on their admission and on the 7th day of their admission. In order to determine the nutritional status of the patients, height, weight and body mass index measurements were made with the NRS 2002 screening test. In addition, data on the presence of chronic disease and biochemical parameters in patients were collected. The data obtained were analyzed with the help of Statistical Packag fortheSocialSciences (SPSS 25.5). Results: 42% female and 58% mal epatients were included in the study. There was no statistically significant difference in the comparison of the malnutrition according to the gender of the participants. According to the first NRS measurements of thepatients, 78.1% of all patients did not have malnutrition, while 21.9% of the patients had malnutrition. 100 of 105 patients with malnutrition are over 65 years of age. According to the second NRS measurements, malnutrition was found in 31.2% of patientsover 65 years of age. Malnutrition was found in 3.1% of other patients under 65 years of age. According to the findings, the presence of malnutrition has increased depending on the age v Conclusion: According to the findings, it was observed that the presence of malnutrition increased due to the increase in age. The rate of malnutrition increased as the presence of chronic disease increased. A statistically significant relationship was found between the presence of chronic disease and the first and second measurement of NRS 2002 and malnutrition. In the first evaluation, it was observed that the majority of patients with malnutrition were not provided with nutritional support, and the rate of physicians noticing and treating malnutrition was not sufficient. 2020, 58 pages Keywords: Nutrition, Malnutrition, ChronicDisease, Age, Gender 62

Amaç: Malignitelerin araştırılması ve evrelemesinde PET CT yaygın olarak kullanılmaktadır. PET CT ile tespit edilen ve ileri tetkik yapılan tiroid insidentalomalarında malignite oranı yüksektir. Bu çalışma ile PET CT çekilen hastalarda saptanan insidental tiroid nodüllerinde malignite oranının değerlendirilmesi amaçlanmıştır.Yöntem: Çalışma için Ocak 2014 ve Mayıs 2019 tarihleri arasında Necmettin Erbakan Üniversitesi, Meram Tıp Fakültesi Hastanesinde gerçekleştirilen 10,197 adet PET CT çekiminin raporları retrospektif olarak incelendi. İnsidental tiroid nodülü saptanıp TİİAB yapılan hastalar çalışmaya dahil edildi. Hastalar patoloji sonuçlarına göre malign ve malign olmayan şeklinde iki gruba ayrıldı. Biyopsi yapılan nodüllerin SUVmax değerleri, USG bulguları ve patoloji sonuçları arasındaki ilişki araştırıldı.Bulgular: Çalışmaya toplam 80 hasta dahil edildi. Bu hastaların 40'ı (%50) kadın, 40'ı (%50) erkekti ve yaş ortalaması 63.2±11.4 olarak hesaplandı. On üç (%16.3) hastanın TİİAB sonucu malign olarak değerlendirildi. Malign olan gruptaki hastaların 7'si (%53.8) kadın, 6'sı (%46.2) erkekti ve yaş ortalaması 60.6±11.8 olarak hesaplandı. Malign olan ve olmayan gruplar arasında cinsiyet dağılımı ve yaş ortalaması açısından anlamlı fark yoktu (sırasıyla, p=0.762 ve p=0.401). Malign olan grubun SUVmax düzeyi 15.7 (5.1-29.7), malign olmayan grubun ise 4.4 (0-24.1 olarak hesaplandı (p

Giriş ve Amaç: Tip 2 diyabetes mellitusta (DM) böbrekler erken dönemde hasargörmeye başlayabilir ve diyabetik nefropati (DN) gelişebilir. Literatürde diyabetikhastalarda böbrek hasarını ve hastalığın progresyonunu gösteren birçok labaratuvarparametresi mevcut olmasına rağmen, çelişkili sonuçlar mevcuttur. Apelin; adipozdokudan salgılanan, peptid yapıda bir hormondur. Hayvanlarda diyabetik nefropati veapelin düzeyi ile ilgili literatürde birçok çalışma mevcutken, insanlarda yapılançalışmalar kısıtlıdır. Biz bu çalışmada DN'li hastalarda apelin-13seviyesi ile hastalığınciddiyeti arasında bir ilişki olup olmadığını araştırmayı amaçladık.Gereç ve Yöntemler: Vaka-kontrol metodu ile yapılacak olan arştırmamıza 01/ Nisan/2019 - 01/ Eylül/ 2019 tarihleri arasında endokrinoloji poliklinik ve servisi ile nefrolojipolikliniğine başvuran hastalar arasından; 30 sağlıklı gönüllü birey ile tip 2 DM tanısıolan 120 hasta dahil edildi. Bütün hastalardan ön kol antekübital venden 4 cc venöz kanörneği alındı, rutin labarauvar parametreleri ve apelin-13 düzeyi çalışıldı. Spot idrardamikroalbumin/kreatinin oranları hesaplandı. Diyabet öyküsü olmayan hastalar sağlıklıgrup (grup 1) olarak belirlendi. Diyabetik olanlardan; kreatinin değeri normal olan vespot idrarda mikroalbümin değeri 300 mg/gün olanlar grup 4 olarak belirlendi. Kreatinin değeriyüksek (>1.1 mg/dl) olan ve mikroalbumin düzeyi>300 mg/gün olan hastalarda grup 5olarak belirlendi.Bulgular: Çalışmaya 30 sağlıklı gönüllü birey ve 120 tip 2 diyabetli hasta alındı. Açlıkkan glukozu grup 1'de anlamlı oranda düşük saptandı (p 300 mggroup 4. The patients with high creatinine value (>1.1 mg / dl) and microalbumin level>300 mg were identified as group 5.Results: A total of 150 persons (30 patients from each group) were included in thestudy. Fasting blood glucose was significantly lower in group 1 (p

Giriş ve Amaç: Kronik Hepatit B (KHB) Enfeksiyonu; karaciğer yetmezliği, karaciğer sirozu ve hepatoselüler kanser risk artışıyla tüm dünyada önemli bir morbidite ve mortalite nedenidir. Konaktaki viral yükün belirteci olan HBV DNA düzeyi konak faktörlerinden etkilenen bir parametredir. Bu çalışmada bir konak faktörü olarak insülin direnci ile, HBV DNA düzeyi arasındaki ilişki incelenmiştir. Materyal ve Metod: Çalışma kapsamında EASL 2017 kılavuzuna göre `HBeAg negatif kronik HBV Enfeksiyonu` (doğal seyir faz 3, inaktif taşıyıcı) tanılı 146 hasta geriye yönelik incelenmiş olup hastaların demografik, antropometrik, histopatolojik, radyolojik ve laboratuvar verileri kaydedilmiştir. Hastaların HOMA-IR düzeyleri hesaplanmış ve buna göre hastalar insülin direnci olan ve olmayan olarak iki gruba ayrılmıştır. İki grup arasında başta HBV DNA olmak üzere belirtilen tüm parametreler karışlaştırmalı olarak değerlendirilmiştir. Bulgular: 77 hastada (%52,7) HOMA-IR 2.5 ve üzerinde olup insülin direnci pozitif bulunmuş kalan 69 hastada (%47.3) bu değer 2,5'in altında olup insülin direnci negatif bulunmuştur. HBV DNA ortanca değeri insülin direnci olan grupta 410 iken insülin direnci olmayan grupta 350 saptanmış ve iki grup arasında istatistiksel anlam bulunmamıştır (p:0,537). HBV DNA düzeyi sadece HBsAg ile pozitif yönde yaş ve Anti-HBs düzeyi ile negatif yönde ilişkili saptanmıştır (p < 0.005). İnsülin direnci olan grupta vücut kitle indeksi, ultrasonografide hepatosteatoz varlığı, açlık kan glukozu, açlık insülini, total protein, ggt, trigliserid (TG), vldl, ürik asit düzeyi, trigliserit/hdl oranı insülin direnci olmayan gruba göre yüksek ve hdl düzeyi düşük bulunmuştur (p < 0.005). Ultrasonografide hepatosteatoz saptanan hastaların, saptanmayanlara göre GGT düzeyi ve TG/HDL oranı yüksek bulunmuştur (p < 0.005). TG/HDL oranının insülin direncini öngörmede bağımsız bir etken olduğu ve bu oranda her 1 birimlik artılın insülin direnci gelişme riskini 2.1 kat arttırdığı saptanmıştır.Sonuç: Bu çalışmada inaktif HBV taşıyıcılarında insülin direnci ile HBV DNA düzeyi arasında anlamlı bir ilişki olmadığı saptanmıştır. Ayrıca insülin direncinin bu hastalarda genel topluma göre daha sık gözlendiği, yüksek VKİ, hepatosteatoz oranı, VLDL, TG, GGT, total protein, ürik asit, TG/HDL oranı ve düşük HDL ile ilişkili olduğu bulunmuştur. TG/HDL oranının insülin direncini öngörmede başarılı olduğu bulunmuştur. Anahtar Kelimeler: Kronik Hepatit B, HBV DNA, HOMA, insülin direnci, viral yük Evaluatıon of the Relatıonshıp Between Insulın Resıstance And HBV DNA Level in Patıents Wıth HBEAG Negatıve Chronıc HBV Infectıon (NATURAL Course Phase 3)Backgorund and Aims: Chronic Hepatitits B Infection is an important cause of morbidity and mortality worldwide with an increased risk of liver failure, cirrhosis and hepatocelluler carsinoma. HBV DNA level, which is a marker of viral load in the host, is a parameter affected by host factors. In this study, we investigate the relataionship between HBV DNA level and insulin resistance as a host factor.Methods: In this study, 146 patients diagnosed with `HBeAg negative chronic HBV infection` (natural course phase 3, inactive carrier) according to EASL 2017 guidelines were retrospectively analyzed and demographic, anthropometric, histopathological, radiological and laboratory data of the patients were recorded. HOMA-IR levels of the patients were calculated and according to the value , the patients were divided into two groups as insulin resistant and non-insulin resitant. All parameters, especially HBV DNA, were evaluated and compared between the two groups.Results: 77 patients (52.7%) were insülin resistant with the HOMA-IR value of 2.5 or more. In the remainin 69 patients (%47.3) whose HOMA-IR value less than 2.5 were non-insulin resistant. The median HBV DNA was 410 in the insulin resistant group and 350 in the non-insulin resistant group, and there was no statistical significance between the two groups (p: 0.537). HBV DNA level was only positive correlated with HBsAg level and negatively correlated with Anti-Hbs level and age (p < 0.005). Compared to the non-insulin resistant group body mass index, presence of hepatosteatosis on ultrasonography, fasting blood glucose, fasting insulin, total protein, ggt, triglyceride (TG), vldl, uric acid level, triglyceride / hdl ratio were significantly higher and hdl levels were significantly lower in the insulin resistant group (p