Search

Acht jaar na de Oostelijke uitbreiding van de Europese Unie is het waardevol om te kijken naar de vraag of Tsjechië zijn plaats heeft gevonden in de instellingen van de EU en of het geleerd heeft om de EU te gebruiken als een extra laag in het maken van beleid. Marek Neuman richtte zich in zijn onderzoek specifiek op de mate waarin Tsjechië de voorkeuren voor zijn eigen nationale buitenlandse beleid tegenover de Russische Federatie en het voormalig Sovjetgebied kan vertalen in het gezamenlijk EU-buitenlandbeleid. Neuman onderzocht drie casussen. De eerste richt zich op het kwakkelende Europees nabuurschapsbeleid dat een onmiskenbare Oosterse dimensie heeft gekregen in de vorm van het Oostelijk Partnerschap. In de tweede casus tracht Tsjechië de energiezekerheid van de Europese Unie te vergroten door onder andere de energieafhankelijkheid van Rusland en zijn energiebronnen te verkleinen. Met het derde onderwerp, het externe mensenrechten- en democratiseringsbeleid, probeert Tsjechië nieuw momentum te creëren voornamelijk op het gebied van democratisering. Het blijkt dat de vraag naar de mate waarin Tsjechië succesvol was in het vertalen van zijn eigen nationale buitenlandse belangen tegenover de Russische Federatie en het voormalig Sovjetgebied in een EU-breed buitenlands beleid niet leidt tot een eenduidig antwoord. Waar Tsjechië in staat is om, met de steun van gelijkgestemde landen en extra coalitiepartners, een verandering te brengen in sommige aspecten van het EU-buitenlandbeleid tegenover Oost-Europa, is het niet of onvoldoende in staat om andere veranderingen te bewerkstelligen. Gebruikmakend van deze empirische bevindingen heeft Neuman de onderliggende oorzaken, die ten grondslag liggen aan het al dan niet succesvol beïnvloeden van het maken van EU-buitenlandbeleid, in kaart gebracht. Hieruit kunnen drie hoofdvariabelen geïdentificeerd worden; (i) de kwaliteit van het nationale belang, (ii) de competentie om zich als een norm entrepreneur te positioneren en (iii) het karakter van interstatelijke onderhandelingen en de onderhandelingsvaardigheden van een lidstaat.

Acht jaar na de Oostelijke uitbreiding van de Europese Unie is het waardevol om te kijken naar de vraag of Tsjechië zijn plaats heeft gevonden in de instellingen van de EU en of het geleerd heeft om de EU te gebruiken als een extra laag in het maken van beleid. Marek Neuman richtte zich in zijn onderzoek specifiek op de mate waarin Tsjechië de voorkeuren voor zijn eigen nationale buitenlandse beleid tegenover de Russische Federatie en het voormalig Sovjetgebied kan vertalen in het gezamenlijk EU-buitenlandbeleid. Neuman onderzocht drie casussen. De eerste richt zich op het kwakkelende Europees nabuurschapsbeleid dat een onmiskenbare Oosterse dimensie heeft gekregen in de vorm van het Oostelijk Partnerschap. In de tweede casus tracht Tsjechië de energiezekerheid van de Europese Unie te vergroten door onder andere de energieafhankelijkheid van Rusland en zijn energiebronnen te verkleinen. Met het derde onderwerp, het externe mensenrechten- en democratiseringsbeleid, probeert Tsjechië nieuw momentum te creëren voornamelijk op het gebied van democratisering. Het blijkt dat de vraag naar de mate waarin Tsjechië succesvol was in het vertalen van zijn eigen nationale buitenlandse belangen tegenover de Russische Federatie en het voormalig Sovjetgebied in een EU-breed buitenlands beleid niet leidt tot een eenduidig antwoord. Waar Tsjechië in staat is om, met de steun van gelijkgestemde landen en extra coalitiepartners, een verandering te brengen in sommige aspecten van het EU-buitenlandbeleid tegenover Oost-Europa, is het niet of onvoldoende in staat om andere veranderingen te bewerkstelligen. Gebruikmakend van deze empirische bevindingen heeft Neuman de onderliggende oorzaken, die ten grondslag liggen aan het al dan niet succesvol beïnvloeden van het maken van EU-buitenlandbeleid, in kaart gebracht. Hieruit kunnen drie hoofdvariabelen geïdentificeerd worden; (i) de kwaliteit van het nationale belang, (ii) de competentie om zich als een norm entrepreneur te positioneren en (iii) het karakter van interstatelijke onderhandelingen en de onderhandelingsvaardigheden van een lidstaat.

Acht jaar na de Oostelijke uitbreiding van de Europese Unie is het waardevol om te kijken naar de vraag of Tsjechië zijn plaats heeft gevonden in de instellingen van de EU en of het geleerd heeft om de EU te gebruiken als een extra laag in het maken van beleid. Marek Neuman richtte zich in zijn onderzoek specifiek op de mate waarin Tsjechië de voorkeuren voor zijn eigen nationale buitenlandse beleid tegenover de Russische Federatie en het voormalig Sovjetgebied kan vertalen in het gezamenlijk EU-buitenlandbeleid. Neuman onderzocht drie casussen. De eerste richt zich op het kwakkelende Europees nabuurschapsbeleid dat een onmiskenbare Oosterse dimensie heeft gekregen in de vorm van het Oostelijk Partnerschap. In de tweede casus tracht Tsjechië de energiezekerheid van de Europese Unie te vergroten door onder andere de energieafhankelijkheid van Rusland en zijn energiebronnen te verkleinen. Met het derde onderwerp, het externe mensenrechten- en democratiseringsbeleid, probeert Tsjechië nieuw momentum te creëren voornamelijk op het gebied van democratisering. Het blijkt dat de vraag naar de mate waarin Tsjechië succesvol was in het vertalen van zijn eigen nationale buitenlandse belangen tegenover de Russische Federatie en het voormalig Sovjetgebied in een EU-breed buitenlands beleid niet leidt tot een eenduidig antwoord. Waar Tsjechië in staat is om, met de steun van gelijkgestemde landen en extra coalitiepartners, een verandering te brengen in sommige aspecten van het EU-buitenlandbeleid tegenover Oost-Europa, is het niet of onvoldoende in staat om andere veranderingen te bewerkstelligen. Gebruikmakend van deze empirische bevindingen heeft Neuman de onderliggende oorzaken, die ten grondslag liggen aan het al dan niet succesvol beïnvloeden van het maken van EU-buitenlandbeleid, in kaart gebracht. Hieruit kunnen drie hoofdvariabelen geïdentificeerd worden; (i) de kwaliteit van het nationale belang, (ii) de competentie om zich als een norm entrepreneur te positioneren en (iii) het karakter van interstatelijke onderhandelingen en de onderhandelingsvaardigheden van een lidstaat.

Een landkaart van Rusland was in de zeventiende eeuw gemakkelijker in Amsterdam to verkrijgen dan in Moskou. Dit opmerkelijke feit was het gevolg van een toevallige samenloop van omstandigheden die ertoe leidde dat Nederlanders in de zeventiende eeuw voorop liepen in het ontwerpen en publiceren van kaarten van Rusland. Een van hen was de Amsterdammer Nicolaes Corneliszoon Witsen (1641-1717). Zijn werkwijze en het ontwikkelingsproces dat daaraan vooraf ging vormen het onderwerp van deze dissertatie. Daarin is de focus niet primair gericht op de cartografie, maar op de vraag hoe Nederlanders hun gegevens verwierven voor het ontwerpen van de kaarten van Rusland.

De waardigheid van een regent omvatte de verplichting om als magistraat voor het publieke welzijn verantwoordelijk te zijn. De Amsterdamse burgemeester Nicolaes Witsen (16411717) heeft deze opdracht serieus genomen. Vrijwel alle tijd die hem naast zijn bestuursfuncties restte, besteedde hij aan scheepvaartkundig en geografisch onderzoek met als doel de handel te bevorderen en aan de Schepper hulde te betonen. Om zo veel mogelijk kennis op te doen begaf hij zich op alle mogelijke terreinen van wetenschap, van techniek, astronomic, geografie en geologic tot antropologie, natuurlijke historic, geschiedenis en godsdienst. Dit maakt van Nicolaes Witsen de Mercator Sapiens bij uitstek, de wijze koopman die ten behoeve van zijn zaken bij de wetenschap te rade gaat.Witsen was de auteur van meerdere omvangrijke werken: een bock over de middelen van vervoer over water, Aeloude en Hedendaegse Scheepsbouw en Bestier (1671/1692), een overzichtskaart van 'Tartarije' (1687) over het huidige gebied van Sibe65 en Mongolic, een aantal regionals kaarten, en nog een boek met commentaar op die kaarten, Noord en OostTartarye (1690/1705).Dit proefschrift concentreert zich op twee hoofdlijnen: 1. inzicht krijgen in het functioneren van Nicolaes Witsen als onderzoeker; en 2. antwoord vinden op de vraag wat Witsen met dit onderzoek en zijn in druk gebrachte werken heeft beoogd.

Een landkaart van Rusland was in de zeventiende eeuw gemakkelijker in Amsterdam to verkrijgen dan in Moskou. Dit opmerkelijke feit was het gevolg van een toevallige samenloop van omstandigheden die ertoe leidde dat Nederlanders in de zeventiende eeuw voorop liepen in het ontwerpen en publiceren van kaarten van Rusland. Een van hen was de Amsterdammer Nicolaes Corneliszoon Witsen (1641-1717). Zijn werkwijze en het ontwikkelingsproces dat daaraan vooraf ging vormen het onderwerp van deze dissertatie. Daarin is de focus niet primair gericht op de cartografie, maar op de vraag hoe Nederlanders hun gegevens verwierven voor het ontwerpen van de kaarten van Rusland.

Een landkaart van Rusland was in de zeventiende eeuw gemakkelijker in Amsterdam to verkrijgen dan in Moskou. Dit opmerkelijke feit was het gevolg van een toevallige samenloop van omstandigheden die ertoe leidde dat Nederlanders in de zeventiende eeuw voorop liepen in het ontwerpen en publiceren van kaarten van Rusland. Een van hen was de Amsterdammer Nicolaes Corneliszoon Witsen (1641-1717). Zijn werkwijze en het ontwikkelingsproces dat daaraan vooraf ging vormen het onderwerp van deze dissertatie. Daarin is de focus niet primair gericht op de cartografie, maar op de vraag hoe Nederlanders hun gegevens verwierven voor het ontwerpen van de kaarten van Rusland.

De Nedrus en de Holrus: opkomst en ondergang van twee Nederlandse banken in Rusland tijdens de Eerste Wereldoorlog Tijdens de Eerste Werldoorlog werden er in Rusland twee Nederlandse banken geopend: de Nedrus en de Holrus. Promovendus Chris Scheerder beschrijft de opkomst en ondergang van deze banken, die vlak na de oorlog werden genationaliseerd door het communistische regime. Met deze geschiedenis van de Nedrus en de Holrus belicht Scheerder een nieuw aspect van de dynamische ontwikkeling van het Nederlandse bankwezen tijdens de Eerste Wereldoorlog. Daarnaast illustreert zijn onderzoek welke economische potentie Rusland destijds werd toegedicht en welke repercussies de Eerste Wereldoorlog had op de wereldhandel. In de jaren vlak voor, tijdens en vlak na de Eerste Wereldoorlog maakte het Nederlandse bankwezen een stormachtige ontwikkeling door. Uitgerekend tijdens de Eerste Wereldoorlog werd er door de directies van de Nederlandsche Handel-Maatschappij (NHM) en de Rotterdamsche Bankvereeniging (Robaver) afzonderlijk besloten om een dochterinstelling in Rusland op te richten, respectievelijk de Nederlandsche Bank voor Russischen Handel (Nedrus) en de Russisch-Hollandsche Bank (Holrus). Geen vreemde keuze, want al sinds de achttiende eeuw stroomde Nederlands kapitaal rijkelijk richting Rusland. In 1914 had zelfs ongeveer twintig procent van de Nederlandse buitenlandse investeringen haar weg daarheen gevonden. Sinds het uitbreken van de oorlog hadden zowel de NHM als de Robaver een geweldige groei doorgemaakt en beide zochten naar mogelijkheden om ook in het buitenland te expanderen. Daarbij kozen zij onder meer voor Rusland, in de veronderstelling dat het land na het einde van de oorlog een geweldige economische ontwikkeling zou doormaken. Dat deed het ook, maar niet op de manier waarop was gehoopt. In het communistische Rusland was geen plaats voor kleine bolwerken van het Westerse kapitalisme zoals de Nedrus en de Holrus. Amper twee jaar na oprichting werden beide banken dan ook genationaliseerd. Hiermee kwam een einde aan een even korte als unieke episode in de geschiedenis van het Nederlandse bankwezen als ook de Nederlands-Russische handelsbetrekkingen.

De waardigheid van een regent omvatte de verplichting om als magistraat voor het publieke welzijn verantwoordelijk te zijn. De Amsterdamse burgemeester Nicolaes Witsen (16411717) heeft deze opdracht serieus genomen. Vrijwel alle tijd die hem naast zijn bestuursfuncties restte, besteedde hij aan scheepvaartkundig en geografisch onderzoek met als doel de handel te bevorderen en aan de Schepper hulde te betonen. Om zo veel mogelijk kennis op te doen begaf hij zich op alle mogelijke terreinen van wetenschap, van techniek, astronomic, geografie en geologic tot antropologie, natuurlijke historic, geschiedenis en godsdienst. Dit maakt van Nicolaes Witsen de Mercator Sapiens bij uitstek, de wijze koopman die ten behoeve van zijn zaken bij de wetenschap te rade gaat.Witsen was de auteur van meerdere omvangrijke werken: een bock over de middelen van vervoer over water, Aeloude en Hedendaegse Scheepsbouw en Bestier (1671/1692), een overzichtskaart van 'Tartarije' (1687) over het huidige gebied van Sibe65 en Mongolic, een aantal regionals kaarten, en nog een boek met commentaar op die kaarten, Noord en OostTartarye (1690/1705).Dit proefschrift concentreert zich op twee hoofdlijnen: 1. inzicht krijgen in het functioneren van Nicolaes Witsen als onderzoeker; en 2. antwoord vinden op de vraag wat Witsen met dit onderzoek en zijn in druk gebrachte werken heeft beoogd.

De Nedrus en de Holrus: opkomst en ondergang van twee Nederlandse banken in Rusland tijdens de Eerste Wereldoorlog Tijdens de Eerste Werldoorlog werden er in Rusland twee Nederlandse banken geopend: de Nedrus en de Holrus. Promovendus Chris Scheerder beschrijft de opkomst en ondergang van deze banken, die vlak na de oorlog werden genationaliseerd door het communistische regime. Met deze geschiedenis van de Nedrus en de Holrus belicht Scheerder een nieuw aspect van de dynamische ontwikkeling van het Nederlandse bankwezen tijdens de Eerste Wereldoorlog. Daarnaast illustreert zijn onderzoek welke economische potentie Rusland destijds werd toegedicht en welke repercussies de Eerste Wereldoorlog had op de wereldhandel. In de jaren vlak voor, tijdens en vlak na de Eerste Wereldoorlog maakte het Nederlandse bankwezen een stormachtige ontwikkeling door. Uitgerekend tijdens de Eerste Wereldoorlog werd er door de directies van de Nederlandsche Handel-Maatschappij (NHM) en de Rotterdamsche Bankvereeniging (Robaver) afzonderlijk besloten om een dochterinstelling in Rusland op te richten, respectievelijk de Nederlandsche Bank voor Russischen Handel (Nedrus) en de Russisch-Hollandsche Bank (Holrus). Geen vreemde keuze, want al sinds de achttiende eeuw stroomde Nederlands kapitaal rijkelijk richting Rusland. In 1914 had zelfs ongeveer twintig procent van de Nederlandse buitenlandse investeringen haar weg daarheen gevonden. Sinds het uitbreken van de oorlog hadden zowel de NHM als de Robaver een geweldige groei doorgemaakt en beide zochten naar mogelijkheden om ook in het buitenland te expanderen. Daarbij kozen zij onder meer voor Rusland, in de veronderstelling dat het land na het einde van de oorlog een geweldige economische ontwikkeling zou doormaken. Dat deed het ook, maar niet op de manier waarop was gehoopt. In het communistische Rusland was geen plaats voor kleine bolwerken van het Westerse kapitalisme zoals de Nedrus en de Holrus. Amper twee jaar na oprichting werden beide banken dan ook genationaliseerd. Hiermee kwam een einde aan een even korte als unieke episode in de geschiedenis van het Nederlandse bankwezen als ook de Nederlands-Russische handelsbetrekkingen.

De Nedrus en de Holrus: opkomst en ondergang van twee Nederlandse banken in Rusland tijdens de Eerste Wereldoorlog Tijdens de Eerste Werldoorlog werden er in Rusland twee Nederlandse banken geopend: de Nedrus en de Holrus. Promovendus Chris Scheerder beschrijft de opkomst en ondergang van deze banken, die vlak na de oorlog werden genationaliseerd door het communistische regime. Met deze geschiedenis van de Nedrus en de Holrus belicht Scheerder een nieuw aspect van de dynamische ontwikkeling van het Nederlandse bankwezen tijdens de Eerste Wereldoorlog. Daarnaast illustreert zijn onderzoek welke economische potentie Rusland destijds werd toegedicht en welke repercussies de Eerste Wereldoorlog had op de wereldhandel. In de jaren vlak voor, tijdens en vlak na de Eerste Wereldoorlog maakte het Nederlandse bankwezen een stormachtige ontwikkeling door. Uitgerekend tijdens de Eerste Wereldoorlog werd er door de directies van de Nederlandsche Handel-Maatschappij (NHM) en de Rotterdamsche Bankvereeniging (Robaver) afzonderlijk besloten om een dochterinstelling in Rusland op te richten, respectievelijk de Nederlandsche Bank voor Russischen Handel (Nedrus) en de Russisch-Hollandsche Bank (Holrus). Geen vreemde keuze, want al sinds de achttiende eeuw stroomde Nederlands kapitaal rijkelijk richting Rusland. In 1914 had zelfs ongeveer twintig procent van de Nederlandse buitenlandse investeringen haar weg daarheen gevonden. Sinds het uitbreken van de oorlog hadden zowel de NHM als de Robaver een geweldige groei doorgemaakt en beide zochten naar mogelijkheden om ook in het buitenland te expanderen. Daarbij kozen zij onder meer voor Rusland, in de veronderstelling dat het land na het einde van de oorlog een geweldige economische ontwikkeling zou doormaken. Dat deed het ook, maar niet op de manier waarop was gehoopt. In het communistische Rusland was geen plaats voor kleine bolwerken van het Westerse kapitalisme zoals de Nedrus en de Holrus. Amper twee jaar na oprichting werden beide banken dan ook genationaliseerd. Hiermee kwam een einde aan een even korte als unieke episode in de geschiedenis van het Nederlandse bankwezen als ook de Nederlands-Russische handelsbetrekkingen.

De waardigheid van een regent omvatte de verplichting om als magistraat voor het publieke welzijn verantwoordelijk te zijn. De Amsterdamse burgemeester Nicolaes Witsen (16411717) heeft deze opdracht serieus genomen. Vrijwel alle tijd die hem naast zijn bestuursfuncties restte, besteedde hij aan scheepvaartkundig en geografisch onderzoek met als doel de handel te bevorderen en aan de Schepper hulde te betonen. Om zo veel mogelijk kennis op te doen begaf hij zich op alle mogelijke terreinen van wetenschap, van techniek, astronomic, geografie en geologic tot antropologie, natuurlijke historic, geschiedenis en godsdienst. Dit maakt van Nicolaes Witsen de Mercator Sapiens bij uitstek, de wijze koopman die ten behoeve van zijn zaken bij de wetenschap te rade gaat.Witsen was de auteur van meerdere omvangrijke werken: een bock over de middelen van vervoer over water, Aeloude en Hedendaegse Scheepsbouw en Bestier (1671/1692), een overzichtskaart van 'Tartarije' (1687) over het huidige gebied van Sibe65 en Mongolic, een aantal regionals kaarten, en nog een boek met commentaar op die kaarten, Noord en OostTartarye (1690/1705).Dit proefschrift concentreert zich op twee hoofdlijnen: 1. inzicht krijgen in het functioneren van Nicolaes Witsen als onderzoeker; en 2. antwoord vinden op de vraag wat Witsen met dit onderzoek en zijn in druk gebrachte werken heeft beoogd.