Search

This article is the third of four written to line up two extremes in the history of methodology: early 20th century Pragmatism and late-Renaissance militarism, filling in the middle period, focusing on Voltaire and the atmosphere before the French revolution. Pragmatist William James pretended to offer a purely formal method, yet strategized it as a doctrinal attack on the inefficiency of Christianity (according to his (mis)understanding of it). Machiavelli attacked Christianity’s practice of justice and meekness as weakness, from his own Classicist, Romanist militaristic empire perspective. Voltaire, in middle Modernity, devised a hermeneutic from an Enlightenment position with a strong Neo-Classicist slant, by representing Ancient Classical tradition as fundamentally tolerant to difference of opinion, and by over-painting any suggestion that early Christians were persecuted for their faith. He represented the Christians of his own days (often rightly so) as unfair, criminal and violent, especially with regard to heterodox opinions. His naturalistic tendencies, contradicting his liberalism (an intolerant propagation of tolerance) must have contributed to the severity of persecution of non-compliant Christians during the 1789 Revolution. Later naturalistic liberalists, such as Dide and Booms, and several anti-Christian sites on the internet, found and find their inspiration (sometimes against his intentions) in Voltaire’s criticism of Christianity. Keywords Apologetics, tolerance, Neo-Classicism, Vico, book, hermeneutics, practicalism, Nature, Reason, statism, peace OPSOMMING Hierdie artikel is die derde van vier, geskryf vanuit twee historiese ekstreme: vroeg-20e-eeuse Pragmatisme en laat-Renaissance militarisme. Dit vul die middelperiode in met artikels gefokus op Voltaire en die wysgerige konteks voor die Franse Rewolusie. Pragmatis William James het die pretensie van ‘n suiwer formele metode voorgehou, maar dit strategies ingevul as ‘n doktrinere aanval op die oneffektiwiteit van die Christendom (volgens sy eie (wan-)verstaan daarvan). Machiavelli het die Christendom se beoefening van geregtigheid en sagmoedigheid as swakheid aangeval, uit sy eie Klassistiese, Romanistiese, militaristiese ryksperspektief. Voltaire, in middel-Moderniteit, het ‘n hermeneutiek uit ‘n Verligtingsperspektief ontwerp, sterk Neo-Klassisisties, deur die Antieke Klassieke tradisie as fundamenteel tolerant teenoor meningsverskil voor te stel en deur enige suggestie dat vroee Christene oor hulle geloof vervolg is, toe te smeer. Tegelykertyd het hy die Christene van sy tyd (dikwels tereg) voorgestel as onregverdig, krimineel en gewelddadig, veral teenoor afwykende menings. Sy naturalistiese neigings, wat sy liberalisme weerspreek (‘n intolerante propagering van toleransie), moes bygedra het tot die skrikwekkende vervolging van oninskiklike Christene gedurende die 1789 Rewolusie. Latere naturalistiese liberaliste, soos Dide en Booms en verskeie anti-Christelike blaaie op die internet, het hulle inspirasie gevind (soms teen sy intensie) in Voltaire se kritiek op die Christendom. Sleutelwoorde Apologetiek, toleransie/verdraagsaamheid, Neo-Klassisisme, Vico, boek, hermeneutiek, praktikalisme, Natuur, Rede, statisme, vrede https://doi.org/10.19108/KOERS.80.3.2238

Nicol se by die intrapslag van sy boek dat 'n mens op die pad van ervaring 'verstaan' nodig het en dat hy saam met die lesers moeite sal doen om 'Paulus goed en diep te verstaan'. Met hierdie woorde dek hy as 't ware die tafel vir die lesers om 'n persoonlike, Skrifgefundeerde ervaring van die leidende teenwoordigheid van die Gees in hulle lewe te kweek, sodat dit daarin sigbaar sal word. Die hoofdoel van sy boek is die lesers se ervaring (bl. 7). As skrywer is dit sy bedoeling dat lesers by daardie ervarings moet kan aansluit sodat hulle dit op hulle eie manier saam met hom kan ervaar. Ervaring het egter tyd nodig om in te sink, redeneer die skrywer. Daarom is dit nodig dat 'n mens hierdie boek (en Paulus) stadig en versigtig, nadenkend en belewend moet lees.

Hierdie is 'n besonderse boek wat 'n groot rol binne die reformatoriese Praktiese Teologie kan en behoort te speel. Na my mening oorskadu hierdie boek huidige boeke in dieselfde veld. Dit is die mees volledige boek oor Praktiese Teologie wat ek tot op hede onder oe gehad het. Dit bied 'n moderne omskrywing van die rol en doel van die beoefening van Praktiese Teologie, en poog om die metateoretiese faktore van die praktiese teologiese wetenskapsbeoefening uit te spel en te verwoord. Die boek is uiters aktueel en geweldig verrykend.