Search

Zeewier wordt gezien als een mogelijke voedingsbron voor de toekomst, maar grootschalige productie van zeewier op zee kan verschillende invloeden hebben op het ecosysteem. Een van de vragen betreft de invloed van het zeewier op het plankton. Het fytoplankton maakt immers gebruik van dezelfde nutriënten, waardoor een verminderde beschikbaarheid, of veranderde verhoudingen tussen verschillende nutriënten gevolgen kan hebben op de productiviteit en de samenstelling van de fytoplanktongemeenschap. Dit heeft dan ook consequenties voor het zoöplankton dat van het fytoplankton afhankelijk is. In dit onderzoek is getracht in twee eenvoudige proeven in experimentele ecosystemen (mesocosms) het effect van de aanwezigheid van zeesla (Ulva lactuca) op de ontwikkeling van de planktongemeenschap te onderzoeken. Het betrof stagnante mesocosms met natuurlijk zeewater waaraan verder geen voedingsstoffen werden toegevoegd. Binnen twee tot vier weken na de introductie stagneerde de groei van de zeesla in de mesocosms, hoogstwaarschijnlijk als gevolg van limitatie van fosfaat. Na deze periode stierf een deel van het zeesla af waarna de biomassa per mesocosms stabiliseerde. Dit stabilisatie niveau werd waarschijnlijk bepaald door de snelheid waarmee nutriënten weer beschikbaar komen uit afgestorven zeesla, en plankton. In de mesocosms zonder zeesla werden de beschikbare nutriënten grotendeels door perifyton vastgelegd. Dus ongeacht of er wel of geen zeewier aanwezig was, trad in alle mesocosms nutriënten gebrek op, waardoor het plankton zich niet verder kon ontwikkelen. Het effect op het plankton van nutriënten uitputting door zeewier kon daardoor niet worden vergeleken met een referentie waarin nutriënten beschikbaar bleven. Desondanks had het zeewier invloed op de zoöplankton gemeenschap. In mesocosms met zeewier werden harpacticoide copepoden de meest dominante zoöplankton groep, waarschijnlijk omdat deze profiteerden van een toename van foerageeroppervlak door de aanwezigheid van zeewier. Er zijn geen aanwijzingen gevonden dat het zeesla een directe invloed had op het fytoplankton. De toepasbaarheid van de innovatieve methoden (e)DNA metabarcoding en een geautomatiseerde beeldherkennig zoöplankton analyser, de Zooscan, werden in dezelfde proeven onderzocht. Voor het vaststellen van de soortenrijkdom, en/of de aanwezigheid van specifieke soorten zijn DNA technieken nu al zeer goed bruikbaar, maar deze is niet geschikt voor het aantonen van absolute aantallen. Hiervoor kan de Zooscan weer wel gebruikt worden, maar deze heeft als nadeel dat plankton zelden verder dan orde-niveau kan worden herkent. Met de drie sampling methoden (zoöplankton, fytoplankton en perifyton) werd in de mesocosms een significant andere soortensamenstelling bemonsterd. Dit geeft aan dat het nodig is om in mogelijke vervolgstudies verschillende sampling methoden toe te passen om een goed beeld van de biodiversiteit te verkrijgen. De Zooscan bleek goed in staat om meso zoöplankton op groepsniveau te identificeren, en detecteerde de verschuiving tussen calanoide en harpacticoide copepoden die in de mesocosm optrad. Deze werd ook aangetoond met (e)DNA metabarcoding, die kon helpen de exacte soortensamenstelling vast te stellen. Op deze manier werken de twee innovatieve methoden complementair en zijn de resultaten veelbelovend. Het wordt aanbevolen om vervolgprojecten te richten op een verdere integratie van beide innovatieve monitoring methoden (e)DNA en Zooscan, en hierbij tevens de ‘klassieke’ chlorofyl-fluorescentie methode te betrekken.

Applying underwater released exhaust gas as ‘air lubrication’ along the ship’s hull to reduce the energy consumption is under development. However, this direct emission to the water could pose a risk to the local marine environment, especially in shipping-dense areas. Specifically, CO2, a dominant component in the exhaust gas, has the potency to enhance algal blooms and cause acidification. This study provides the first relative risk assessment of ships with underwater release exhaust gas systems on a global scale, taking into account local water conditions and shipping intensity. Risk was characterized for 262 marine ecoregions by plotting the expected CO2 emission from ships to water against the estimated vulnerability to acidification and algal blooms. The vulnerability of each ecoregion was assessed based on background dissolved inorganic carbon (DIC) level, chlorophyll-a concentrations and total alkalinity. The results reveal that areas with relatively high vulnerability are mainly located above 30° N latitude. The Yellow Sea, Southern China Sea, and North Sea come out as relatively high risk areas. Looking in more detail to European high-risk ecoregions, the highest risk levels are found in areas with dense shipping lanes and maritime chokepoints, e.g. the Strait of Dover and the Strait of Gibraltar. This was the first attempt to make such a risk assessment and the outcome is only indicative. In a next phase additional parameters, such as water currents and biological composition of the ecosystem should be included.

It has been hypothesized that ingestion of microplastic increases exposure of aquatic organisms to hydrophobic contaminants. To date, most laboratory studies investigated chemical transfer from ingested microplastic without taking other exposure pathways into account. Therefore we studied the effect of polyethylene (PE) microplastic in sediment on PCB uptake by Arenicola marina as a model species, quantifying uptake fluxes from all natural exposure pathways. PCB concentrations in sediment, biota lipids (Clip) and porewater measured with passive samplers were used to derive lipid-normalized bioaccumulation metrics Clip, Biota sediment accumulation factor (BSAF), Bioaccumulation factor (BAF) and the Biota plastic accumulation factor (BPAF). Small effects of PE addition were detected suggesting slightly increased or decreased bioaccumulation. However, the differences decreased in magnitude dependent on the metric used to assess bioaccumulation, in the order: Clip>BSAF>BPAF>BAF, and were non-significant for BAF. The fact that BAF, i.e. normalization of Clip on porewater concentration, largely removed all effects of PE, shows that PE did not act as a measurable vector of PCBs. Biodynamic model analysis confirmed that PE ingestion contributed marginally to bioaccumulation. This work confirmed model-based predictions on the limited relevance of microplastic for bioaccumulation under environmentally realistic conditions, and illustrated the importance of assessing exposure through all media in microplastic bioaccumulation studies.

Recently, the Dutch state of play regarding blue carbon in the Netherlands was reviewed (Tamis & Foekema 2015)1. Since the review was focussed on the North East Atlantic, the Dutch Caribbean was not included. Therefore an additional review was conducted providing information on blue carbon in the Dutch Caribbean, including a discussion on the relevance of ecosystems other than the internationally accepted blue carbon ecosystems (i.e. mangroves, salt marshes and seagrass beds) and the potential of blue carbon as an ecosystem service. Marine molluscs and coral reefs cannot be regarded as blue carbon ecosystems. Other potential blue carbon ecosystems (i.e. open oceans, fish, kelp and algal mats) are unsure or unknown. Thus no other ecosystems were included. All three blue carbon ecosystems are found in the Dutch Caribbean, with mangroves containing the highest blue carbon stock. An estimated amount of nearly 564 thousand tonnes carbon is stored in these ecosystems, which is less than the estimated amount in the Netherlands. Mangroves are found on Aruba, Bonaire and Curacao but not on Saba and St Eustatius. On St. Maarten some mangrove vegetation is present, but most has been removed. Carbon sequestration is acknowledged as ecosystem service and the economic value of blue carbon ecosystems has been quantified in different case studies.

Het onderzoek had de volgende doelen: 1. Opstellen van protocollen voor bemonstering, verwerking en analyse van vismonsters ten bate van chemische biotamonitoring, met onderbouwing van de keuzes die in deze protocollen zijn vastgelegd. 2. In praktijk toetsen en waar nodig aanpassen van de protocollen. 3. Bepalen van de gehalten van geselecteerde microverontreinigingen in het IJsselmeer, de Getijdenmaas, het Hollands Diep en het Ketelmeer van vier vissoorten die voldoende aanwezig zijn en representatief voor het milieu, en het toetsen van deze gehalten aan de biotanormen. De resultaten zijn vast gelegd in voorliggend rapport.

The invention relates to environmentally friendly methods of reducing and/or preventing fouling on a surface of a component that is in contact with water. The invention further relates to a cooling system that is suited for employing the methods of the invention, and to a power plant, comprising such cooling system.

Vissen die in de Noordzee zwemmen hebben, anders dan vaak gedacht, amper plastic in hun maag. Wel zijn er verschillen tussen vissoorten: de maag van kabeljauw bevat iets vaker plastic dan gemiddeld, bij makreel werd niets gevonden. Dat blijkt uit onderzoek van IMARES Wageningen UR en Wageningen University. Het onderzoek wordt binnenkort gepubliceerd in het toonaangevende tijdschrift Environmental Science and Technology.