Search

Sarrera. Plazenta bidez amak kontsumitutako opioideak jasotzen dituen haurra jaiotzen denean eta bat-batean drogekin duen kontaktua eteten denean, JAS (jaioberriaren abstinentzia-sindromea) izeneko patologia garatu dezake haurrak. Mundu mailan gero eta kasu gehiago ari dira agertzen. JAS duten haurrak artatzea erronka handia da erizainentzat. Helburuak. Opioideek eragindako JAS pairatzen duten haurren ongizatea lortzeko eman beharreko erizaintza-zainketei buruzko errebisioa egitea. Metodologia. Errebisio bibliografikoa egin da. Lehen mailako bilaketa bibliografikoa egiteko Pubmed, Dialnet, Cuiden, Scielo, ScienceDirect, Cochrane Plus eta BVS (Biblioteca Virtual de la Salud) kontsultatu dira. Lortutako artikuluen bibliografiaz baliatuta bigarren mailako bilaketa egin da. Guztira 30 artikulu erabili dira. Emaitzak. Haurra jaiotzen denean bere organismoan maiz kitzikatuta zeuden hartzaileek opioide falta sumatzen dute eta aktibitate entzimatikoa martxan hasten da. Zeinu eta sintomak aktibitate entzimatiko horren emaitza dira eta oso ezberdinak izan daitezke haur batetik bestera. Haurraren egoera ebaluatzeko eskala ezberdinak daude. JAS duen haurra artatzeko lehen aukera beti tratamendu ez-farmakologikoa izango da. Zeinu eta sintomak kontrolatzea lortzen ez denean edo zeinu eta sintoma larriak agertzen direnean, haurrari tratamendu farmakologikoa administratu behar zaio. Erizainek sindromea ezagutzeak, zeinu eta sintomak modu egokian baloratzeak eta eskaintzen dituzten zainketek haurraren ongizatean zein eboluzio klinikoan eragin handia izango dute. Eztabaida. Espainiako datuak lortzeko garaian, zailtasunak daude. Haurren egoera ebaluatzerakoan, eskalek barne duten subjektibotasuna alde batera utzi nahian, modu objektiboan neurtzeko moduak ikertzen ari dira. Interbentzio ez-farmakologikoak ez dira maiz jartzen praktikan. Ez dago adostasunik aukerako tratamendu farmakologikoaren inguruan. Tratamendu anbulatorioari dagokionez, autoreen artean desadostasunak daude. Orokorrean, ikerketa gehiagoren eta estandarizatutako protokoloen beharra azpimarratzen da. Ondorioak. Erizainak ematen dituen zainketak oso garrantzitsuak izango dira haurraren garapenerako. Hala ere, ebidentzian oinarritutako eta kalitatezko zainketak emateko, ikerketa gehiagoren eta estandarizatutako protokoloen beharra dago.

Gaixotasun sendaezinak dituzten haur eta nerabeen biziraupena luzatzen joan den neurrian, zainketa aringarri pediatrikoak geroz eta indar handiagoa hartzen joan dira. Zainketa horietan, komunikazioa funtsezko tresna bilakatzen da. Komunikazioa, esfortzu, ardura eta abilezia eskatzen duen alor bat da eta kasu askotan informatzearekin erlazionatzen den arren, hori baino haratago doan prozesua da. Helburuak: Helburu orokorra, egoera terminalean dauden gaixo pediatriko eta horien familiarekin erizainak izan beharreko komunikazioa deskribatzea da. Horretarako, bigarren mailako helburuak garatu dira, hala nola, erizainak landu beharreko komunikazio teknikak aipatzea, familiarekin izan beharreko komunikazioa azaltzea eta osasun profesionalengan haur edo nerabe baten heriotzak duen eragina azaltzea. Metodologia: Errebisio narratiboa burutzeko, bilaketa estrategia desberdinak oinarri hartuz, Biblioteca Virtual de la Salud (BVS), Pubmed, Medes eta Dialnet datu baseetan bilaketak egin dira. Horretaz gain, informazio gehiago lortzeko helburuarekin, gaiarekin zuzeneko erlazioa duten web-orri eta liburuak kontsultatzeaz gain, bigarren mailako bilaketa burutu da. Guztira 30 artikulu, liburu eta dokumentu oinarri hartuz burutu da lana. Emaitzak: Gaixo pediatrikoekin komunikatzeko, komunikazioaren egokitzapenak duen garrantzia eta horren nondik norakoak azaldu dira. Bestalde, egoera terminalean dauden haur eta nerabeekin komunikatzeko, osasun profesionalak garatu beharreko komunikazio teknikak landu dira. Gainera, heriotzaren inguruko elkarrizketa aurrera eramateko kontuan izan beharreko puntuak ere deskribatu dira. Jarraian, osasun profesional eta familiaren arteko komunikazio deskribatu da, bertan doluaren gaia ere jorratu delarik. Azkenik, haur edo nerabe baten heriotzak osasun profesionalengan duen eragina aztertu da. Ondorioak: Komunikazioa zainketa aringarri pediatrikoetan funtsezko tresna den arren, praktikan gabezia ugari nabari dira. Bestalde, gaixo pediatrikoek dituzten berezitasunak kontuan izanik, bakoitzaren garapenaren arabera komunikazioa egokitzea ezinbestekoa da. Ahozko komunikazioaz gain, ez ahoko komunikazio teknikek eta jokoaren bidezko komunikazioak garrantzi handia hartzen dute. Osasun profesional eta familiaren arteko komunikazioa ere ezinbestekoa da, gaixoa eta familiarekin heriotzaren gaia landu behar delarik. Azkenik, osasun profesionalek eta bereziki erizainek beraien burua zaintzea nahitaezkoa dela ondorioztatu da.

Gaur egun, Alzheimer gaixotasuna duten pertsonak gizartearen garapen legez areagotzen ari diren bitartean, trataerarik gabeko erronka atzeraezin bati aurre egiten diote. Tratamendu sintomatikoek sortzen dituzten bigarren mailako efektuek, hauen erabilpena zalantzan jartzen dute eta geroz eta sarriago egiten da tratamendu gehigarri eta psikosozialen aldeko apustua, haien artean, musikaterapia dago. Helburuak: Helburu orokorra: Alzheimerra duten pertsona instituzionalizatuen gain musikaterapiaren aplikazioak eragiten dituen efektu eta onurak aztertzea. Metodologia: Berrikuspen sistematikoa egin da PIO egituran oinarritutako galdera ardatza bezala hartuz. DeCS eta MeSH deskriptore, iragazki eta barneratze zein kanporatze-irizpideak aplikatu ostean, bilaketa bibliografikoak datu-base eta web orrialde ezberdinetan egin dira. Liburu fisiko zein birtualak ere erabili dira. Emaitzak: Orohar, musikaterapiak Alzheimer gaixotasunaren gain eragin positiboak dituela ondorioztatu da, batez ere kognizio eta jokabide mailean. Musikaterapiak Alzheimerdun gaixoaren barnean duen mekanismoa ikertuaz, neuroplastikotasuna areagotu, neuronen birsortzea bultzatu, mekanismo neuroendokrinoa aktibatu eta sintoma neuropsikiatrikoak baretzen dituela egiaztatu da. Gizakiaren egoera bio-psiko-soziala aintzat hartzen duten Virginia Hendersonen beharrak oinarritzat harturik ebaluatu dira honakoak. Eztabaida: Musikaterapia Alzheimerraren trataerarako eraginkorra den metodo ez-farmakologikoa dela frogatu da. Ikerlari batzuek, musikaterapia-saio mota eraginkorrenak interbentzio aktiboak direla baieztatzen duten bitartean, zalantzak daude eraginkortasun honen iraupenak luzarorako irauten ote duen. Bestalde, ikerketa hauek ebaluatzeko erabili diren testek subjektibotasun kutsua izateaz gain, nazioarte mailan ez daude zehaztuta eta honek emaitzetan desberdintasunak egotera dakar. Ondorioak: Alzheimer gaixotasunaren alorrean asko dago ikertzeko. Alzheimerrak epe ez horren luzera gizarteari arazo larriak ekarriko dizkio. Tratamendu farmakologikoen ikerketak anitzak dira baina ez-farmakologikoenak ez. Musikaterapiaren onuren ebidentzia zientifikoa fidagarria izan dadin, lagin taldeak handitu behar dira eta entsegu klinikoen faseak gehiago garatu. Alzheimerraren diagnostikoan, froga eta azterketen erabilpen bateratu baten beharra dago. Musikaterapia musikaterapeuten jarduna den arren, zahar egoitzetan ez daude nahikoa eta erizainak burutu beharko du aurrerantzean, NIC-etan deskribatua dagoen bezala.

El estrés laboral es uno de los fenómenos más generalizados en la sociedad actual debido al impacto que tiene en la vida del ser humano. Afecta con mucha más frecuencia a las mujeres debido a que, mayormente, sigue siendo el colectivo que asume las responsabilidades familiares y domésticas, lo cual incrementa su carga y cansancio físico y mental. Dada la falta de cursos para afrontar este estrés, hace que la Atención Primaria de Salud (APS) sea un lugar interesante para desarrollar intervenciones educativas para cuidar y prevenir el estrés laboral. Objetivo: Diseñar un programa de Educación para la Salud (EpS) de prevención y/o afrontamiento de síntomas relacionados con el estrés laboral, dirigido a mujeres entre los 25 y 55 años, y que sean usuarias de un Centro de Salud de Osakidetza. Metodología: Se trata de un programa de EpS liderado por enfermería y diseñado desde una perspectiva integral. Trata de formar a las mujeres sobre el estrés laboral y ayudarles a identificar los momentos que más estrés le generan. Mediante estrategias novedosas y alternativas en el campo de la salud, como el uso de la risa, el humor y las terapias de relajación, se persigue que las mujeres adquieran habilidades físicas y mentales para emplear en su vida diaria. Ello orientado a alcanzar un autocontrol del estrés laboral y un autocuidado de la salud con actitud positiva y de manera autónoma. Reflexión: La EpS constituye uno de los recursos más valiosos de los que dispone enfermería para concienciar, motivar y ayudar a las mujeres, mediante la formación en técnicas innovadoras, a adoptar y mantener prácticas para afrontar el estrés laboral. Para ello, el interés, la iniciativa, el compromiso, la responsabilidad y la implicación del equipo multidisciplinar resultan de gran consideración para conseguir los objetivos del programa de EpS.

Se denomina “cuidador informal”, “cuidador familiar” o también llamado “cuidador principal” a la persona que se ocupa de cuidar y ayudar a personas, generalmente familiares, con algún grado de dependencia. El asumir este rol, puede conducir a padecer diferentes problemas físicos, psicológicos como sociales. Objetivo: el objetivo general de este trabajo es identificar las intervenciones de enfermería que se realizan en la educación del cuidador informal del anciano dependiente. Metodología: se trata de una revisión narrativa realizada a través de búsquedas bibliográficas con sus respectivos DeCS, MeSHy palabras clave en diferentes bases de datos, empleando también documentos extraídos de diferentes páginas web de organismos y asociaciones. Resultados y discusión: la educación que se ofrece por parte de enfermería a los cuidadores informales, sirve de gran ayuda. De esta manera, consiguen disminuir la depresión, sobrecarga y aumentar el bienestar emocional, es decir, mejora la salud en general. Además, obtienen habilidades para realizar los cuidados.Para ello, es importante conocer cuáles son las características sociodemográficas y los factores de riesgo de estas personas. También es interesante conocer el impacto que conlleva en la salud. Conclusiones: la calidad de vida de los cuidadores informales, en su gran mayoría mujeres, disminuye considerablemente al asumir el cuidado de otro sujeto, produciendo otros problemas que pueden ser de tipo físico, mental o social. Es cierto, que hay factores que influyen a la hora de padecer sobrecarga, pero por ello existen programas educativos para la educación de los cuidadores,teniendo una efectividad positiva y unos beneficios para éste.

Minbizia aurreratua duten pazienteek eta horien zaintzaileek zainketa aringarrietan tratamendu tradizionala jasotzeaz gain, azken urteetan hainbat terapia alternatibo eraginkorrak aplikatzen ari dira. Pairatzen dituzten zeinuei eta sintomei egokiago aurre egiteko, sufrimendua gutxitzeko eta bizi kalitatea hobetzeko lagungarria izan daiteke musikoterapia. Helburuak: Minbizia aurreratua duten pazienteen eta horien zaintzaileen zeinu eta sintomak aztertzea, musikoterapia saioen eta horietan erizainak duen rolaren inguruan aztertzea eta musikak zeinu eta sintoma horietan nola eragiten duen aztertzea. Metodologia: Errebisio bibliografikoa egin da. Bibliografia bilatzeko Bvsalud, Dialnet, Cochrane, Trip data base eta Pubmed datu baseak erabili dira. 2005etik 2018ra bitartean gaztelaniaz, ingelesez eta portugesez argitaratutako artikuluak aukeratu dira. Artikuluen aukeraketarako, aurkitutako dokumentuen titulua eta laburpena irakurri dira. Ondoren, aukeratutakoen irakurketa sakona eta zehatza egin da. 26 artikulu aukeratu dira. Lanaren emaitzak: Minbizia aurreratua duten gaixoek pairatzen dituzten ohiko zeinu eta sintomak mina, antsietatea, depresioa eta bakartze soziala dira. Zaintzaileetan berriz, desgaste fisiko naiz psikologikoa azpimarratzen dira. Nahiz eta gehienetan, musikoterapeuta terapiaren aplikazioan arduraduna izan, badira ikerketak, non erizainak duen terapiaren zuzendaritza. Hala ere, musikoterapeutaren laguntzaile moduan aritzen da. Terapia horri esker, onura ugari ikusi dira pazienteengan eta zaintzaileengan. Aipagarrienak izan dira antsietatea eta depresioa gutxitzea, erlaxatzea, ongizatea handitzea eta minaren intentsitatea jaistea. Ondorioak: Erizainak minbizia aurreratua duen pertsonaren eta horren zeinuak eta sintomak baloratzeko, ahozko eta ez ahozko zeinuak identifikatzea beharrezkoa dela ondorioztatzen da. Musikoterapia saioak ezin dira estandarizatu, beti ere, pazienteak zehaztuko du saioaren diseinua nola aplikatu. Horregatik, saioak era pertsonalizatuan aplikatu behar dira. Minean, antsietatean eta gogo aldartean eragin positiboa du musikak. Aislamendu soziala gutxitzeko eta familiarteko harremana berreskuratzeko edo sendotzeko baliagarria da. Hala ere, aipatu beharra dago, gai honen inguruko ikerketak urriak direla. Horregatik, minbizia aurreratua duten pazienteetan eta horien zaintzaileetan musikoterapia aplikazioaren inguruko ikerketa ugaritzea beharrezkoa dela ondorioztatzen da.

En la era de las nuevas tecnologías, la sociedad se encuentra cada vez más envuelta en el uso de Tecnologías de la Información y Comunicación (TIC) para casi todos los aspectos de la vida cotidiana, incluida la salud. El uso de las TIC’s para la salud es conocido como “eHealth” o “eSalud”, la cual ha sido considerada en gran parte de las políticas estratégicas sanitarias como una de las herramientas clave para hacer frente a uno de los mayores retos a los que se enfrentan los sistemas de salud mundiales: el incesante aumento de enfermedades crónicas. Por su parte, el papel de Enfermería en este ámbito es considerado clave, por lo que se toma como objetivo principal del trabajo el reconocerlo. Para ello se ha llevado a cabo una revisión narrativa en la que se ha realizado una búsqueda bibliográfica sistemática y se han extraído diferentes resultados. La aplicación de la telesalud al seguimiento de enfermedades crónicas supone un cambio tanto en la manera en la que los pacientes interactúan con el sistema sanitario como en las funciones que desempeña Enfermería. Se sitúa como herramienta elemental para la detección precoz de complicaciones y la educación para la salud, y aporta grandes beneficios a pacientes, profesionales y el sistema sanitario. Se considera fundamental en el empoderamiento del paciente y su responsabilidad respecto a su salud, además de colocar al paciente como protagonista principal del sistema. Además, se traduce en la creación de nuevos roles enfermeros y la orientación de la profesión hacia una mayor autonomía, responsabilidad y reconocimiento.

Los incidentes de múltiples víctimas son un gran reto para los servicios de emergencias médicas en España, donde deben actuar de la manera más rápida posible organizando el escenario para enfrentarse de manera adecuada a la situación. Durante el proceso, la clasificación de víctimas o triaje va a ser el elemento fundamental que determine, en gran medida, el resultado de la respuesta asistencial a estas situaciones. Objetivo: conocer la labor de enfermería en el manejo inicial de los incidentes de múltiples víctimas a nivel extrahospitalario en España. Metodología: para el desarrollo de este trabajo se ha realizado una búsqueda bibliográfica en las siguientes bases de datos: Dialnet, Cuiden y Biblioteca Virtual de la Salud. Resultados: para el manejo inicial de los incidentes de múltiples víctimas es necesario realizar una gestión integral del incidente controlando el escenario y organizando a los equipos intervinientes mediante el reparto de roles y responsabilidades. Posteriormente, se realizará el triaje extrahospitalario a fin de estabilizar a las víctimas y facilitar su traslado. Conclusiones: organizar el escenario del accidente y clasificar a las víctimas de manera adecuada van a ser funciones imprescindibles para lograr buenos resultados en la respuesta prehospitalaria. En todo este proceso y, debido a su gran labor, los profesionales de enfermería van a ser figuras indiscutibles en los servicios de emergencias extrahospitalarias.

Sarrera: Hidroterapia antzinatik erabili izan da bere propietate sendagarriengatik. Erditze prozesuari bideratuta, bainuontzien erabilera ofizialki 1993an onartu zen Erresuma Batuan. Harrezkero, uraren kanpo aplikazioa oinarri duen terapia osagarria, lekua hartzen joan da herrialde desberdinetako osasun-sistemetan, Osakidetzara ere iritsi delarik. Hala ere, gure inguruan hidroterapiaren erabilera ez dela ohikoa ikusi da. Helburua: Erditze prozesuan amari, jaioko den fetuari eta jaioberriari zainketa integralak emateko, hidroterapiak izan dezakeen garrantziari buruzko ebidentzia azaltzea. Metodologia: Bilaketa bibliografikoan oinarritzen den errebisio narratiboa burutu da. Horretarako, osasun zientziekin erlazionatutako datu-base, web-orri eta aldizkari desberdinak erabili dira, helburura hurbiltzeko iragazkiak eta irizpideak zehaztu direlarik. Lana burutzeko guztira 36 dokumentu erabili dira. Ondorioak: Erditze prozesuan hidroterapia erabiltzea onuragarria dela ikusi da eta ezin da baieztatu kalterik sortzen duenik, arlo hori zehazteko ikerketa gehiagoren beharra baitago. Aberasgarria izango litzateke profesionalek terapia hori eskaini ahal izatea, erditze prozesuan amari, fetuari eta jaioberriari zainketa integralak eman eta emakumea bere erditzeko protagonista izan dadin. Horretarako ordea, beharrezkoa da profesionalak heztea eta horiek elkarlanean aritzea, protokoloak sortu eta horiek bateragarriak izan daitezen.

Introducción: la diabetes gestacional es un tipo de diabetes que se desarrolla durante el embarazo, siendo una de las complicaciones metabólicas más frecuentes de la gestación, que conlleva riesgo de morbi-mortalidad materna y fetal, pudiendo reducirse o evitarse a través de un adecuado control y tratamiento. Objetivo: analizar los cuidados de enfermería a la mujer diagnosticada de diabetes mellitus gestacional. Metodología: revisión narrativa a través de una búsqueda bibliográfica en Pubmed, Dialnet, TripDatabase, Biblioteca Virtual en Salud España (BVS), Proquest y Scopus, según la estructura PIO, con los siguientes términos: “Diabetes Gestacional”, “Mujeres Embarazadas”, “Diabetes”, “Atención de Enfermería”, “Diabetes, Gestational” y “Nursing Care”. Los artículos seleccionados se clasificaron por nivel de evidencia. Resultados: en la búsqueda se obtuvieron 314 artículos, tras aplicar criterios de inclusión, la adecuación a la pregunta PIO, así como un análisis detallado de los textos completos, se redujeron a 12 artículos, junto con dos artículos adicionales. En los 14 estudios se desarrollan las intervenciones necesarias para controlar adecuadamente esta condición temporal, las cuales se han clasificado en: prenatales (dieta, ejercicio físico, control de peso, monitorización de glucosa y medicación), intraparto y postparto. Conclusiones: se han identificado 17 intervenciones de enfermería durante el periodo prenatal, intraparto y postparto. Las intervenciones principales son: educar sobre hábitos dietéticos; individualizar el plan alimenticio; asesorar sobre ejercicio físico; controlar el aumento de peso; adiestrar a la gestante en la correcta toma de glucemia capilar y asesorar sobre el uso de la insulina. Durante el parto, controlar la glucemia y administrar insulina si fuera necesario. En cuanto al periodo postparto, la enfermera tiene el papel de orientar sobre el riesgo aumentado de desarrollar diabetes mellitus; recomendar hábitos alimenticios saludables; ayudar a la mujer en el control de peso; aconsejar sobre actividad física y ofrecer consultas telefónicas de enfermería.

Balneoterapia ur mineromedizinalen erabileran oinarritzen den antzinako terapia da, historian zehar bilakaera gorabeheratsua izan duena. Balneoterapiaren erabilerak osasunarekin harremana duenez, baliteke erizaintza-zainketa holistikoetan lagungarria izatea. Helburua: Pertsona helduei zuzendutako erizaintza-zainketetan balneoterapiak duen erabilera aztertzea. Metodologia: Hurrengo datu-iturriak erabiliz burututako errebisio narratiboa da: Biblioteka Virtual de la Salud, Tripdatabase, Pubmed, Dialnet, Cuiden, Euskal Herriko Unibertsitateko Biblioteka, osasun-sistema publikoen web-orriak eta NNNConsult plataforma. Bilaketaren mugak identifikatu eta irizpideak zehaztu dira, helburura hurbiltzeko xedearekin. Emaitzak: Guztira 65 publikazio (datu-baseetan 58, bibliotekan 1 eta osasun-sistemetan 6) eta erizaintzako 8 ekintza aukeratu dira. Publikazioen artean, 10 errebisio sistematiko eta 6 Praktika Klinikorako gida bildu dira. Balneoterapiaren kontzeptuak aho-bidea, arnas-bidea edota bide topikoaren bidezko ur mineromedizinalen erabilerari egiten dio erreferentzia eta teknika ezberdinen bitartez, efektu fisiko, kimiko eta psikosozialak eragiten ditu. Asaldura ezberdinak dituzten pertsonengan efektu onuragarriak dituela ikusi da, batez ere asaldura erreumatiko eta kardiobaskular kronikoen kasuetan. Egun, Europako ekialdeko herrialdeetan balneoterapiak indar handia du, baina erizaintza-zainketekin duen lotura ahula da orokorrean. Eztabaida eta ondorioak: Balneoterapiaren inguruko ikerketa gehiago eta protokoloak behar dira, balneoterapia osasunaren mantentze edota berreskuratze prozesuan erabilgarria izan baitaiteke. Pazientearen osasunaren alde, erizaintza-zainketetan balneoterapia gehitzea faktore aberasgarria izango litzateke; horretarako, terapiaren inguruko ezagutzen hedapena beharrezkoa izanik. Ekarpen pertsonalak: Alde batetik, osasunaren promozioan eta prebentzioan balneoterapiaren erabilera aztergai interesgarria da; bestetik, erizaintza-zainketetan erabilgarria izan daiteke, kronikotasunarekin harremana duelako eta baliabideak eskuragarri daudelako gure inguruan. Horretarako, formakuntzan eta gida internazionaletan balneoterapia barneratzea lagungarria izango litzateke.

Afasia, garuneko lesio baten ondorioz sortzen den lengoai edo mintzamenaren asaldura da, espresio eta ulermen arazo larriak sortzen dituena. Mintzamena gizaki interakzioaren, esku-hartze sozialaren eta komunitatearen instrumentu garrantzitsuenetako bat da. Hortaz afasiak eragin negatiboak sor ditzake pertsonaren zein gertukoen egoera psikosozialean. Honen aurrean planteatu den helburua, afasia eta honen ondorio psikosozialak ezagutu eta afasiadun paziente helduen ongizate psikosoziala hobetzeko erizainak egin beharreko rola zehaztea izan da. Bilaketa bibliografiko bat eraman da aurrera, ondoren errebisio narratiboa garatzeko. Informazioa datu-base ezberdinetako 24 artikulutan, 5 liburutan eta 5 web orrialdetan aurkitu da. Emaitzek adierazten dute afasiaren intzidentzia altua dela mundu mailan, kausa nagusia garuneko istripu baskularrak (GIBAS) izanik. Mintzamenean ematen diren asaldurek depresioa zein isolamendu soziala moduko ondorio psikosozialak sor ditzakete. Hauek prebenitzeko, erlazio terapeutikoaren bidez, erizainak identitate berria bilatzen, segurtasuna eskaini, talde terapia sustatu eta inguru soziala zein fisikora moldatzen lagundu beharko dio pazienteari. Honen errekuperazioan, zaintzailea elementu garrantzitsua dela kontuan izan beharko du erizainak. Eztabaidan honakoak izan dira puntu garrantzitsuenak: erizain interbentzioen inguruko ebidentzia falta, afasian zentratutako interbentzio zein balorazio eskalen garapenaren beharra, gaur egun erizainek afasiari buruzko duten ezagutza falta, afasiadun pazienteen abordai psikosozialari begira erizainak duen jarrera desegokia eta osasun profesionalen komunikazio estrategien inguruko heziketa falta. Ondorio gisa ikusi da, pertsona afasikoek bizi dituzten ondorio psikosozialak gutxitzeko erizainak gainontzeko osasun profesionalekin batera errehabilitazio sozialean eta psikologikoan parte hartuz aurrerapenak ikusi daitezkeela. Horretarako, lehenengo pausua osasun profesionalek afasia tratatzeko ikuspuntua aldatzea izango da, ikuspuntu biomedikotik biopsikosozialera aldatuz. Ondoren komunikazio estrategien inguruan trebatu beharko dira, komunikazio eraginkor bat funtsezkoa baita afasikoekin lan egiteko.