Search

Amaç: Bu çalışmada antiinflamatuvar, antioksidan,vazodilatör ve antihipertansif etki gösteren propolisin, kronik öngörülemeyen hafif stresin neden olduğu depresyon modeli geliştirilen sıçanların vasküler fonksiyonları üzerindeki etkileri ve bu etkilerin olası mekanizmalarının araştırılması amaçlandı.Yöntem: Sıçanlar 4 gruba ayrıldı (n=8): kontrol, kontrol+propolis, stres, stres+propolis. 35 gün boyunca, kontrol+propolis ve stres+propolis gruplarına oral yoldan propolis ekstresi (100 mg/kg) uygulanırken, stres ve stres+propolis gruplarındaki sıçanlara, farklı tip stresörler uygulandı. Sıçanların depresyon-benzeri davranışlarını değerlendirmek için zorunlu yüzme testi uygulandı. Stres belirteci olarak serum kortikosteron düzeyi ölçüldü. Vasküler fonksiyonlar izole organ deneyleri yapılarak ölçüldü. Ek olarak torasik TNFα, IL-1β ve eNOS düzeyleri ölçüldü.Bulgular: Zorunlu yüzme testinde immobilite süresi ve serum kortikosteron düzeyleri, stres grubunda anlamlı düzeyde artarken (p

ÖZET Diabetin vasküler komplikasyonları hakkında bir çok hipotez ileri sürülmesine karşın, nedenlerini kesin olarak belirtmek henüz mümkün olmamaktadır. Kan şekerinin çok iyi kontrol edilmesinin Tip I Diabetes Mellitus'ta mikroanjiyopatik komplikasyonları geciktirebildiği ve ilerlemesini yavaşlatabildiği gösterilmiştir ve bu durumun Tip II Diabetes Mellitus'un mikroanjiyopatik komplikasyonları için de geçerli olabileceği düşünülmüştür. Ancak makrovasküler komplikasyonlar için bu ilişkinin varlığı henüz kesin değildir.1 İskemik kalp hastalıklarında adenozini8-7 ve de novo ATP sentezini4 artıran bir ajan olarak kullanıma giren 5-aminoimidazol-4-karboksamid ribozidin (AICA-r) uzun süreli infüzyonlanndan sonra kan şekerini düşürdüğünün fark edilmesi, karbonhidrat metabolizması üzerindeki etkilerinin araştırılmaya başlanmasına yol açmıştır.6-8 însülinotropik etkisi Malaisse ve ark.14-'5 tarafından gösterilmiş olan bu pürin prekürsörü, parenteral verildiğinde adenozin kinaz enzimiyle monofosfat nükleotidi olan AlCAR'a (ZMP) çevrilmektedir. ZMP'nin önündeki üç seçenekten birisi, de novo pürin biyosentezindeki yerine girerek formil AICAR (FAICAR) üzerinden IMP'ye ve daha sonra adenin ve guanin nükleotidlerine çevrilmektir (Bkz. Şekil 4).4 AlCA-r'in ATP gereksinimi artan dokuların ATP içeriğini bu yol üzerinden artırması mümkündür. Çalışmamızda 1 ay süreyle intraperitoneal olarak uygulanan AlCA-r'in (10 mg/kg/gün) 4 aylık neo-STZ-dia betik rafların kan şekerini normale döndürdüğü ve kilo alımını hızlandırdığı, endotel harabiyetini fonksiyonel olarak geri döndürdüğü, vasküler kontraksiyondaki değişmeyi normal rafların seviyesine getirdiği gözlenmiştir. Daha önce sayılmış olan özelliklerine bulgularımızı eklediğimizde AlCA-r'in Tip II diabetin tedavisinde özellikle vasküler komplikasyonlar açısından umut verici bir ajan olabileceği sonucuna varılmıştır. 76 SUMMARY Definitive causes for the vascular complications of diabetes are still not clear. Strictly controlled blood glucose was reported that could delay and decelerate the progression of microangiopathic complications in IDDM, and it may be possible to extrapolate this knowledge into microangiopathic complications in NIDDM. However, this relationship is not clear for the macrovascular complications.1 Observation of the hypoglycemic effect of AICA-r after large infusions, which was launched as an agent increasing adenosine levels6-7 and de novo ATP synthesis4 in ischemic heart diseases, led to being investigated of its effects on carbohydrate metabolism.6-8 Insulinotropic effect of this purine precursor was reported by Malaisse et al.14-15 When injected parenteral^, AICA-r is converted to its monophosphate nucleotide, AICAR (=ZMP), by the enzyme, adenosine kinase. One of the three alternative pathways of ZMP is to participate in de novo purine biosynthesis and then being converted to formyl AICAR (FAICAR), IMP, adenine and guanine nucleotides, respectively (Figure 4).4 It is possible for AICA-r to increase the ATP content of the tissues being depleted this nucleotide, through this pathway. In our study, we have observed the AICA-r, which was injected intra peritonea I ly for 1 month (10 mg/kg/day) into the 4 month-old neo-STZ- diabetic rats, improved the blood glucose until the control levels, accelerated gaining weight, reversed the endothel disfunction functionally, and normalize the change in the vascular contraction. When adding our findings to the previous knowledge, we have concluded that AICA-r may be a promising agent in the therapy of NIDDM, especially for the vascular complications. 77 88

Tavşan SMA'inde iloprost; NA, FE, Guan kasılına cevaplarını doz-bagıınlı olarak engellerken; TA'da herhangi bir değişiklik oluşturmamıştır. Aynı damar şeritlerinde bu. agonist cevaplarını VER, ILO'a benzer şekilde engellemiştir. Daha önceki çalışmamıza dayanılarak, bu engellemenin öncelikle Ca3*` girişi üzerinden olabileceği düşünülmüş ve ILO'un agonist uyarısına bağlı Ca3*` girişine olan etkisi incelenmiştir. Tek doz, NA (10-=* M), FE (1CTS M), Guan (ICr* M)'le Ca^^'sus ortamda alınan agonist cevaplarından sonra, aynı ortama eklenen Ca3`*~'la elde edilen kasılma cevapları ILO ve VER'le SMA de engellenirken TA'da böyle bir etki gözlenmemiştir. NA'in aynı zamanda damar düz kasında doz-bagımlı olarak depolar isasyon yaptığı göz önüne alınarak, Ca2*` girişini engelleyici etkide, depolarizasyonun rolünü sınamak amacıyla, küçük doz NA'le aynı deneysel düzen tekrarlanmıştır. SMA'de Ca=*'suz ortama NA (10-* M, K)`7' M)'den sonra eklenen Ca3* (2.5 mM)'la oluşan kasılma cevapları da ILO ve VER'le anlamlı olarak önlenmiştir. ILO'un « agonist cevaplarını engellemesinde, reseptörlerle ilişkisinin rolü olup olmadığını anlamak için, irreversibl « antagonist olan FBZ'e karşı ILO'un « reseptörleri koruyup korumadığı araştırılmıştır. SMA'de, FBZ'in

ÖZET Antazolin, (+)-bromfeniramin, (±)-klorfeniramin, difenhidramin, mepiramin ve 2-metilhistamin, N^-metilhistamin, N^N^-dimetilhistamin, 2- tiyazoliletilamin, (histamin) gibi Özgün histamin-H^ antagonist ve agonistlerinin kullanıldığı bu çalışmada, damar düz kasında H-^ reseptörleri üzerinden H2 antagonisti varlığında oluşan denge ve denge dışı yanıtlar in-vitro teknikler ve sayısal yöntemler uygulanarak incelenmiştir. Histaminerjik yanıtların antagonizmasıyla ilgili denge deneylerinde, Schild'in yöntemi ve aynı ktıramdan yola çıkılarak geliştirilmiş iki bağımsız büeşen modeli kullanılmıştır. Aorlathoracica'da histamin ile yapılan deneylerde, antazolin dışında diğer antagonistlerler için elde edilen Schild dönüştürmelerinin beklentilere uymadığı (1 den küçük eğim, doğrusallıktan sapma, beklenmeyen p£ değeri) izlenmiştir. Bu durumun agoniste bağımlılığı yukarıda belirtilen agonistler kullanılarak aorta abdominalis'te difenhidramin için sınanmıştır. 2- tiyazoliletilamin ve 2-metilhistamin için gözlenen küçük ama anlamlı PA2 sapmaları iki bileşen modeliyle açıklanamamıştır. Bunun dışında difenhidramine ait Schild eğrilerinin aorta abdominalis'te sorunsuz olduğu ve saptanan pA£ değerlerinin aorta thoracica'da iki bağımsız bileşen modeliyle bulunan yüksek afinite değerine uyduğu saptanmıştır. Aynı modelle aorta thoracica'da saptanan agonist (histamin) uyarı oranları antagonistten bağımsız olarak yaklaşık 1:9 bulunmuştur. Bu bulgular, diğer olası nedenler elden geldiğince tartışıldıktan sonra, aorta thoracica'da H^ yanıtlarında ( + )-bromfeniramin, (±)-klorfeniramin, difenhidramin ve mepiraminle ayırdedilebilen, ama antazolinle aynı oranda inhibe edilen ve büyük bir olasılıkla reseptör düzeyinde bulunan iki bileşenin varlığı biçiminde yorumlanmıştır. Denge dışı antagonizma, yarışmayı reseptör düzeyinde anlatan bir modelle çözümlenmiştir. Arcus aorta, aorta thoracica, arteria carotis communis, arteria iliaca commxmis gibi arterlerin kullanıldığı bu deneylerde saptanan hız sabitlerinin büyük arterlerde (arcus ve thoracic aorta) agonist ya da antagonist derişimine bağımlı olduğu gözlenmiş ve bu 38damarlardaki antagonizmanın difüzyonla sınırlandığı savunulmuştur t Daha küçük çaplı arterlerde (a. iliaca ve carotis communis) denge sabitlerinin de hız sabitlerinin yanı sıra özellikle agonist derişimiyle değiştiği ve kullanılan iki arter arasında bu açıdan büyük farklar bulunduğu saptanmıştır. Bu durum reseptör rezerv varlığı ve farkı ile açıklanmış, saptanan parametrelere rezervin etkisini anlatan bir de model geliştirilmiştir. Bu modelin yardımıyla en uygun damar (a, carotis communis) ve ilaç derişimleri seçilerek, antazolin, (+)-bromfeniramin, difenhidramin ve mepiramin için hız sabitleri saptanmıştır. Böylece ilaç-reseptör etkileşmesini kavramada ve özellikle yeni ilaçların tasarımında önemli olan hız sabitlerinin farmakolojik yöntemlerle saptanabileceği gösterilmiş ve uygun deney tasarımının koşulları sunulmuştur. 39 SUMMARY Competitive antagonists of histamine-Hi -receptors, to wit antazoline, (+)- brompheniramine, (±)-chlorpheniramine, diphenhydramine and mepyramine, were investigated for their effects on histamine-induced responses in rabbit aorta, using the Schild transformation as an analytical tool. Antazoline-induced antagonism gave linear Schild-plots with slope equal 1, while the other antagonists produced `atypical` nonlinear plots with slopes generally less than unity, in thoracic aorta. Schild-plots obtained with (+)-brompheniramine, (±)-chlorpheniramine, diphenhydramine and mepyramine were evaluated using a model describing the effects of two independent components on the Schild transformation. The parameters (Jfe or -logfüe] values) thus estimated were compatible with those that have been reported in the literature, while the linear regression of the Schild- plots yielded unusual pAs values. Agonist dependence of antagonism induced by diphenhydramine (which was `atypical` in thoracic aorta) was investigated in abdominal aorta using histamine and the specific. Hi -receptor agonists 2-thiazolylethylamine, 2- methylhistamine, Na-methylhistamine and Na,Na-dimethylhistamine. Schild- plots of diphenhydramine, obtained with the above mentioned agonists, were linear in abdominal aorta regardless of the agonist, used, pAz values estimated through the linear regression of these Schild-plots, are comparable with those that were estimated in thoracic aorta for the high- affinity component. Characteristics of antazoline-induced antagonism were not found to be different in thoracic and abdominal aorta. Kinetics of antagonist-induced decrease of histamine-Hi receptor- mediated steady-state responses in isolated rabbit arteries were studied in the presence of histamine-H2 receptor antagonist famotidine. Data were fitted using a model which describes competition kinetics at the receptor level. Estimated rate and equilibrium constants were evaluated for their dependence on tissue, agonist and antagonist, concentrations, using (+)- brompheniramine as antagonist. In large arteries (thoracic, and arcus aorta), rate constants were observed to be modified by agonist and/or antagonist concentrations, suggesting a diffusion-controlled process. In relatively small (common carotid and iliac) arteries, estimated equilibrium constants (and consequently the rate constants) were found to diverge 40despite the invariance of equilibration times between arteries, leading us to include the effects of spare receptors in our evaluation. A model describing the effects of receptor reserve on the estimated equilibrium dissociation constant was developed and simulated and the results then compared with those that had been experimentally estimated. Results suggest, that the estimated parameters reflect drug-receptor interaction. 41 50