Search

Systemic lupus erythematosus (SLE) is a chronic autoimmune disease characterized with immune complex formation and renal involvement of lupus and may include several kinds of pathological conditions, but mostly, it is associated with immune complex-induced glomerular disease. Pauci-immune lupus nephritis is a very rare condition. We describe a 45-year-old female patient with pauci-immune crescentic necrotizing lupus nephritis and briefly discuss the possible mechanism and pathogenesis. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Hematological abnormalities are very common in the course of systemic lupus erythematosus (SLE). Myelofibrosis is a bone marrow disorder in which there is excessive fibrous tissue formation in the bone marrow. Various benign and malignant disorders can cause or be associated with a diffuse increase in the bone marrow reticular tissue. Some diseases such as infections, neoplasms, and autoimmune diseases may also induce bone marrow fibrosis (secondary myelofibrosis). Cytopenia from autoimmune myelofibrosis (AIMF) in SLE is a rare condition. Here we present a case of AIMF associated with SLE and aim to emphasize on the other cause of cytopenia in SLE. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Amaç: Kortikosteroidler romatoloji pratiğinde en sık kullanılan ajanların başında gelir. Bilinen en sık yan etkileri hiperglisemi, hipertansiyon, hiperlipidemi ve osteoporoz iken steroide bağlı bradikardi nadir olarak görülür. Literatürde steroide bağlı bra-dikardiler ağırlıklı olarak çok yüksek doz (pulse) metil predni-solonun (MP) üıtravenöz uygulamalarından sonra ortaya çıkmıştır. Bu yazıda 48 mg oral MP sonrası sinüs bradikardisi gelişen ilaç kesildikten sonra düzelen prednisolona (PRED) geçiş sonrası tekrarlayan ve doz azaltımı sonrası düzelen bir hasta sunularak çok sık steroid kullanan romatolog meslektaşlarımızla steroidlerin nadir bir yan etkisi olan bradikardiye dikkat çekilmeye çalışılmıştır. Olgu: 39 yaşında kadın hasta. 2 yıldır ara ara pozisyonla değişen göğüs ağrısı ve eritrosit sedimentasyon hızı yüksekliği nedeniyle değerlendirildi ve Takayasu arteriti tanısı konuldu. Hastaya 52 mg/gün MP, azathioprin 100 mg ve proton pompa mhi-bitörü haşlandı (Tedavi öncesi nabız: 70 atım/dk, TA: 110/70 mm/Hg). Hastanın 24 saat sonra nabzı 48 atım/dk, TA: 90/60 saptandı ancak hastada semptom yoktu. EKG'sinde sinüs bradi-kardisi mevcuttu. Elektrolitleri, magnezyum, kalsiyum düzeyleri ve troponin düzeyi normal ve PAB 30 mm/Hg dışında eko-kardiyografisi normal saptandı. Bradikardi nedeniyle azathioprin ve proton pompa inhibitörü kesildi. Bradikardilerinin devam etmesi üzerme (en düşük 42 atım/dk) nadir de olsa steroi-din bradikardi yapabileceği düşünülerek MP kesildi. MP kesildikten 48 saat sonra hastanın bradikardileri düzeldi. Hastaya bilgi verildi ve MP aynı dozdan tekrar başlandı. 36 saat sonra hastanın nabzı 47'ye geriledi. MP kaynaklı olduğunu gösterdiğimiz yan etki açısından farklı bir steroidin benzer etki göstermeyebileceğini düşünerek hasta bilgilendirilerek PRED 60 mg'a geçildi. Bradikardi devam etti. Doz ve zaman ilişkili olabileceği düşünülerek hastanın PRED dozu 40 mg a inildi (sabah 25 mg, akşam 15 mg). Hastanın bradikardilerinin devam etmesi üzerine PRED sabah tek doz 40 mg olarak verildi. Hastanın bradikardisi en düşük 50 olarak seyretti. Hasta 35 mg steroid ile taburcu edildi. 3-4 gün sonra en düşük nabzının 60 olduğu saptandı. Sonuç: Steroide bağlı ortaya çıkabilecek sinüs bradikardisi nadir bir yan etkidir. Ancak iyi bilinmelidir. Sonuç olarak, roma-toloji pratiğinde hastanın takiplerinde bradikardi gelişmesi durumunda steroidleriıı de bu yan etkiden sorumlu olabileceği bilinmeli ve bu dunun açısından hasta gözden geçirilmelidir. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Amaç: Anti- TNF alfa ajanlar nadir de olsa toksik veya otoim-mün karaciğer hastalığına sebep olabilirler. Amacımız, anti-TNF kullanan aııkilozan spondibt (AS) hastalarınuzda anti-TNF ajanın tipine göre hepatotoksisite açısından fark olup olmadığını belirlemektir. Yöntem: 2015-2017 yıllan arasında AS tanısı ile anti-TNF (golimumab (GOL), etanersept (ETN), infliksimab (INF), ada-limumab (ADA), sertolizumab pegol (CZP)) kullanan hastalar retrospektif olarak değerlendirildi. Bilinen diyabet, hipertansiyon, obezite (vki>25), karaciğer hastalığı (hepatit, hepatostea-toz) olan, tüberküloz profilaksisi için izoniazid alan ve NSAİI kullanan hastalar çalışma dışı bırakıldı. GOL, ETN ve ADA için tedavinin 0, 3, 6, 9 ve 12. aydaki alaııin aminotransferaz (ALT) ve aspartat aminotransferaz (AST) değerleri, ESİF için ise 0,2,4, 6,12. aylardaki değerler kaydedildi. ALT ve AST'nin >40 olanlar hepatotoksisite olarak kabul edildi. Bulgular: 71 anti-TNF alan hastanın 57'si erkek idi. CZP kullanan hasta sayısı (n=2) az olduğu için çalışına dışı tutuldu. 23 GOL kullanan hastanın 0, 3,6,9 ve 12. aylardaki ALT >40 saptanan tetkik sayısı 21 iken, AST için bu sayı 6'ydı. GOL kullanan hastalarda hepatotoksisite sayısı 115 tetkikten 21 olup (% 18.2) en yüksek değere sahipti. 3 hastada GOL ara verildikten sonra tekrar başlandığında yükselme görülmedi. INF tedavisi alanda 1 hastada enzim Yüksekİ iği nedeniyle ilaç kesilip başlandıktan sonra tekrar yükseldiği görüldü. INF bir daha verilmedi. Diğer hastalarda ilaca ara verilmesi yeterli oldu. ALT değerinim AST'ye göre aruşı daha belirgindi (AS tanısı ile 4 farklı anti-TNF ajan kullanan hastaların hepatotoksisite sıklığı Tablo PS-040'da verilmiştir). Sonuç: Literatürde INF ilişkili otoimmün karaciğer hastalığının sıklığının diğer aııti-TNF' lere göre daha fazla olduğu bildirilse de geçici asemptomatik hepatotoksisite sıklığı hakkında çok fazla bilgi yoktur. Çalışmamızda GOL kullanan hasta grubunda hepatotoksisite sıklığım diğer 3 anti-TNF ajana göre daha lüksek saptadık. Sonuç olarak tüııı anti-TNF ajanların oto-immun hepatit yapmaksızın geçici hepatotoksite yapabileceği romatologlar tarafından bilinmelidir. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Amaç: Tosilizumab (TCZ), özellikle RA tedavisi yanında dirençli temporal arteritte de kullanılan IL-6 reseptör antagonis-tidir. En sık yan etkisi baş ağrısı, ve kaşıntıdır. Fibrinojen düşüklüğü çok nadir bir yan etkidir. Bu yazıda ilk doz TCZ tedavisi sonrası eldmozla başvuran ve hipofibrinojenemi saptanan bir hasta sunularak TCZ'nin nadir yan etkisi olan hipofibrinojenemiye dikkat çekilmeye çalışılmıştır. Olgu: 65 yaşında kadın hasta. 1995 yılında polimiyozit tanısı konularak metotreksat (MTX) ve prednisolone verildi. Kas gücü 3/5 şeklinde seyreden, kas enzimleri normal olan hastanın MTX'ı 2013 yılında kesildi. Şubat 2018'de ESII:97 mm/saat olması nedeniyle tekrar değerlendirilen hastanın kas gücü 3/5, EMG normal, malignite taraması negatif idi. Kemik iliği biyopsisinde patoloji saptanmadı. ESII 117 mm/saate yükselen hastanın çekilen PET-CT'si normaldi (Fibrinojen 506 mg/dl). Enfeksiyon odağı, solid veya hematolojik malignite saptanmadı. Yaygın eklem eklem ağrısı yanında omuz ağrısı ve hafif kısıtlılığı olması nedenli PMR dışlanamadı ve 12.5 mg/gün predniso-lon başlandı. ESII: 128 mm/saate yükselen, çene kladikasyosu ve baş ağrısı olmayan hastanın sol temporal arterinde hafif duyarlılık saptanması nedenli temporal arter biyopsisi yapıldı ve pozitif saptandı. Biyopsi sonucu çıkana kadar prednisolondan 1 hafta sonra hastanın ESII'si 36 mm/saate geriledi. Eski verteb-ral fraktür hikayesi olan hastanın steroid dozunun arttırılması uygun görülmedi ve TCZ endikasyoıı dışı yazıldı. TCZ verildi. 2 hafta sonra hastanın semptomları geriledi ve ESII: 5 mm/saa-at saptandı. 3. hafta ciltte multipl sayıda ekimoz nedenli başvurdu. PLT, PT, INR, PTT, D-dimer normal, fibrinojen 184 mg/dl idi. Peri ferik yayması normal olan, TCZ dışında yeni bir ilaç öyküsü, enfeksiyon öyküsü, dissemine intravaskiiler koagülasyon tablosu olmayan hastanın hipofibrinojenemisinin TCZ'ye bağlı olabileceği düşünüldü. Literatür taraması sonucunda nadir olarak TCZ'a bağlı hipofibrinojenemi görülebileceği saptandı. Fibrinojeıı düzeyi ise ilk doz TCZ verilişinin 5. haftasında 208'e yükseldi. Sonuç: Literatürde nadir bazı çalışmalarda TCZ'nin neden olduğu düşük fibrinojeıı konsantrasyonunun, perioperatif kanamanın artması ve transfiizyon gereksinimi için bir risk faktörü olduğu gösterilmiştir. Hastamız ilk doz TCZ sonrası hipofibrinojenemi saptanan literatürdeki ilk olgudur. Sonuç olarak, TCZ kullanılan hastalarda rutin bakılmasa bile kanama veya eldmoz varlığında fibrinojeıı düzeyi de bakılmalıdır. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Amaç: Sckukinumah, IL-17A inhihitörü olup anldlozan spondilit (AS), ptöriyatik anrıt vc plak psöriyazistc etkili yeni bir biyolojik ajandır. Bu yazıda AS vc Behçet hastalığı (BH) ile izlenirken aksi-ycl tutulum nedeniyle sckukinumah haşlanan vc ardından gastm-intcstinal sistem (GİŞ) kanama ile haşvuran bir hasta sunularak sc-kukinumabın nadir bir paradoksıl yan etkisi olan inilamatuvar barsak hastalığı riskine dikkat çekilmek istenmiştir. Olgu: 40 yaşında erkek hasta 2004'te AS, 2 yıl sonra yılda S defa olan oral ah, üveit vcostcotbllikülcr lczyonlan nedeniyle BH tanısı konuldu. AS için 2012 yılında adalimumah haşlandı.Bu tedavi alunda alt bu. artrit vc sabah tutuklukları hiç olmayan hasta ortalama 6 yıl mctcut tedavi ile takip edildi. Bu tedavi altında sol dizde tekrarbyan efiuzyonların olması, sol ayak bileğinde artrit vc sahalı tutukluğunun anması nedeniyle sckukinumah 150 mg/hafta tedavisine geçildi î. dozdan 2 gün sonra ani haşlayan rektal kanama nedeniyle adi servisimize başvurdu. GÎS kanama (Hh:8 gr/dl, 2 Ü ES verildi) nedeniyle yapılan cn-doskopidc mide vc duodcnum normal, kolorıoksopidc terminal ilcumda î adet derin yarımay şeklinde ait öz ülserler vc rektum distalindc S adet af töz ülser sapı andı. Asetilsalisilik asit vc indo-metazin kullanımı da vardı. Terminal ilcumdan alınan biyopside aktif ilcitis vc ona derecede intlamasyon saptanırkcn,rck-tumdan alman biyopside hafif kolit saptandtTNFÎ kullanımından dolayı obsı tüberküloz (TBC) açısından hiyopsidc basil veya granülomatöz infiamasyon görülmedi, TBC PCR vc Qanti-feron negatif saptandı. Biyopside Crohn veya ülseratif kolit için spesifik bir histoloji yoktu. Gaitada hakıbn kalprotektin düzeyi <50 mg/kg (<70 negatif) normal, MR enterografisnde IBH bulgusuna rastlanmadı. Hastaya ilaç ilişkili İBH veya emero-behçet aktivasyonu açısından azatiopürin vc 1 mg/kg/gün stero-id haşlandı. Sonuç: Hastamızın son günlerde oral ah bn,ostcofoÜlküler lcz-yonlan, GlS kanaması esnasında akut fazın yüksek ol n ta sı ve ko-lonoskopidc aftöz derin ülserlerin olması nedeniyle cntcmhchçct olabileceği düşünülse de sekukinumahtan sonraortaya çıkması sc-kukinuntah ilişkili ÎBH veya sekukinumah ilişkili BH aknvasyonu-nu düşündürdü. Sckukinumabın ÎBH olan hastalarda aktivasşorta sebep olduğu ve nadirde oba de novo ÎBH ortaya çıkardğı bilinmektedir. AS ve Behçet birlikteliği olan hastalarda zemindeki olası harsak intlamasyonun aktivasyon riski açısından sekuldnumab daha dikkatli haşlanmak veya verilmemelidir. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Amaç: Takayasu arteriti (TA), doğurganlık çağındaki kadınları etkileyen büyük çaplı bir damar vaskülitidir. TA'li kadınlarda gebelik ilişkili morbiditeler artmıştır. Amacımız TA ile izlenen hastalarda tanı öncesi ve sonrası gebelik komplikasyonları açısından bir fark olup olmadığım ortaya koyarak tanı öncesi dönemdeki gebelik komplikasyonlarma dikkat çekmektir. Yöntem: Eskişehir Osmangazi Üniversitesi Tıp Fakültesi Roma-toloji bölümünde 2005-2017 yılları arasında TA taıusı alan 32 kadm hasta geriye dönük değerlendirildi. Hastaların klüıik, labo-ratuvar, radyolojik görüntüleme sonuçlan, demografik veriler, tutulan damarlar, gebelik öncesi ve sonrası yalanmaları, obstetrik takipleri, fetal ve maternal komplikasyonları dosyalarından, telefonla aranarak ve elektronik kayıt sisteminden elde edildi. lik sayısı 65' ti (Tablo 1 PS-125). Hastaların yaş ortalaması 45.4 yıl idi. Gebelik öncesi TA tanısı olan 6 hasta, gelıelik sonrasında tanı almış 24 hasta olup bu hastalardan 4 tanesinde henüz TA tanısı olmadan gebelik kaybı ve morbiditesi gelişmişti. 6 hastada gelıelik komplikasyonu gelişmişti [iugr (2), preeldampsi (3), prematür doğum (2)]. 4 hastanın yaş ortalaması 49 yıl idi. 4 hastanın 3' ünde bilinmeyen sebeplerle aİKirtus gelişmiş, 1 tanesinde serebral palsili canlı doğumu gerçekleşmişti (Tablo 2 PS-125). Serebral palsili çocuk doğuran hasta gelıelikten hemen sonra halsizlik, ateşlemeleri olduğunu ve bilateral subklaviyen arterde darlık, sağ renal arterde %80'e varan darlığı olup gelıelikten 2 yıl sonra TA tanısı aldı. Sonuç: TA, uzun yıllar sessiz seyredebilir. Tutulan damarlara göre gebelikte morbiditelere sebep olabilir. TA, henüz taıu konulmamış hastalarda gelişen abortus, intrauterin gelişme geriliği gibi fetal komplikasyonların sebebi olabilir. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Amaç: Hematolojik hastalıklardan özellikle miyelodisplastik sendrom (MDS) ve akut lösemide artnuş ortalama eritrosit hac-ıni (MCV) prognostik bir faktör olarak kabul edilir ve tam açısından da yol göstericidir. Amacımız anti-TNF tedavisi altında izlenen ankilozan spondilidi (AS) hastalarda takiplerde MCV düzeylerinde değişiklik olup olmadığım belirlemekti. Yöntem: 2010-2017 yılları arasında AS tanısı ile anti-TNF (etanerept (ETN), infliksimab (INF), adalimumab (ADA) ve golimumab (GO)) kullanan hastalar çalışmaya dahil edildi. Anti-TNF başlanmasının 0,3,6,9,12. ayı ve en son kontroldeki MCV değerleri kaydedildi (INF için 0, 2, 4, 6, 8, 10, 12. aylar ve en son değer alındı). MCV için üst değer 95 seçildi. MCV yüksekliği saptanan hastalarda periferik yayma değerlendirildi ve MCV yüksekliği yapabileecek diğer nedenler dışlandı. 107 anti-TNF kullanan ardışık hastaya karşılık ve 30 NSAİI ve 30 salazopiriıı ile birlikte NSAİI kullanan hastalar kontrol grubu olarak alındı. Bulgular: 107 anti-TNF alan hasta hastanın erkek/kadın 80/27, ortalama yaş 41.5 yıl, ortalama hastalık süresi 13.3 yıl idi. Anti-TNF kullanan grupta MCV>95 olan 5 hasta varken NSAIİ kullanan grupta MCV yüksekliği saptanmadı (p=<0.001) ve SZP+NSAID kullanan grupta 1 MCV yüksekliği saptandı. MCV değeri 95 üzerinde olan 5 hastamn MCV leri anti-TNF tedavisinin takip eden 3. ayda 1, 6.ayda 3, 12.ayda 1 kişi gözlendi. Bu hastalardan birinde ETN tedavisi alanda MCV değerlerinin progresif yükseldiği ve tedavinin 12. ayında bakılan periferik yaymasında blast görülmesi üzerine yapılan kenük iliğinde myelodisplastik sendrom zenüııinde akut myeloid lösemi tanısı konulduğu görüldü (Hasta ve kontrol grubunun özellikleri ve MCV düzeyleri ile ilgili veriler Tablo PS-035'de verilmiştir). Sonuç: Anti-TNF ilaçlar MCV yüksekliği yapabilen ilaçlar sınıfında yer almalı ve tedavi alan hastalarda hemogram tetkikinde yer alan MCV değerleri de bir takip ölçütü olarak kullanılmalı, MCV yüksekliği devam eden veya progrese olan hastalar olası MDS veya akut lösemiye gidiş açısından araştırılmalıdır. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Copyright of Journal of Turkish Society for Rheumatology is the property of Galenos Yayinevi Tic. LTD. STI and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

The article presents a case study of a 61-year-old woman who suffered acute renal failure (ARF) due to fenofibrate monotherapy. It is reported that, for the treatment of hyperlipidemia the woman had been taking 250 mg fenofibrate daily for almost 1 month. It is reported that, the woman was treated with intravenous hydration and urine alkalinisation after which her serum creatine phosphokinase (CPK) level returned to baseline within 7 days of hospitalization without any dialysis.

Competing Interests: The authors declare no conflict of interest.

Objectives: Immunoglobulin (Ig) A vasculitis affects children more commonly than adults and previous literature lacks any formal damage assessment. Our aim in this study is to investigate the disease course, relapse rates and prognostic factors in adult patients with IgA vasculitis and to evaluate the disease-related damage., Methods: We assembled a retrospective cohort of adult IgA vasculitis from six tertiary Rheumatology Centres in Turkey. The demographics, clinical characteristics, treatment and outcomes of patients were abstracted from medical records., Results: The study included 130 (male/female: 85/45) patients and the mean age was 42.2±17 years. Cutaneous manifestations and arthritis/arthralgia were the most common clinical manifestations. One hundred thirteen patients (86.9%) were treated with oral glucocorticoids (GC). As additional immunosuppressive (IS) agents, azathioprine was given to 44 (34.9%) and pulse cyclophosphamide to 18 (12.6%) patients. Seventy-nine patients (60%) had follow-up of median 15 (IQR 7-40) months. Twelve (15%) patients relapsed during follow-up. The mean VDI score was 0.4 in the last visit. Nineteen (24.7%) patients had at least one damage item at the end of follow-up. Most frequent damage items were renal 11 (42%), ocular 4 (15%) and cardiovascular 4 (15%)., Conclusions: In this cohort the most frequent damage item was renal and was related to the disease itself. Damage score was higher in patients with more severe disease and treated more aggressively. Our results suggest that more effective treatment options are needed in a subgroup of patients with IgA vasculitis to prevent the damage related with the vasculitis, especially with more severe disease.

Objective: Some rheumatic diseases are being influenced by weather conditions. We examined the relationship between oral ulcers and weather/season in Behçet's disease (BD) patients and evaluated the oral ulcers' characteristics by the patients' perspectives., Material and Methods: Patients with BD were evaluated using a self-questionnaire, including patients' clinical and demographical characteristics and detailed characteristics of oral ulcers and the association with season., Results: The most common site of oral ulcers was the tongue (89%). Of 90 patients, there were predisposing factors in oral ulcers. Among patients with BD, 30 believed that seasonal variation aggravated their oral ulcers, especially in winter and autumn., Conclusion: The exacerbation of oral ulcers in patients with BD may be related to the seasons. The weather changes in our study are based on the patients' impression; these should be confirmed by objective findings and clinical assessment in further studies.

Objective: The aim of this study is to determine the incidence of isoniazid (INH)-related hepatotoxicity in patients with rheumatologic diseases receiving tumor necrosis factor-α (TNF-α) antagonists along with a disease-modifying antirheumatic drug (DMARD)., Material and Methods: We have retrospectively evaluated 87 patients receiving anti-TNFα agents who were followed up between June 2005 and February 2010 at our rheumatology department. Sixty-one of 87 patients have received INH prophylaxis for 9 months for latent tuberculosis infection., Results: A total of 61 (70.1%) of 87 patients used INH prophylaxis (Group I), while the remaining 26 (29.9%) (Group II) had not; 53 patients had used any DMARD in Group I, while 21 patients had used in Group II. No significant differences were found among Group I and II with respect to clinical features. When two groups were compared, in Group I, elevations of liver enzymes were detected in five patients (8.1%) who had normal baseline values. Among these patients, hepatotoxicity developed in two patients. Hepatotoxicity developed one patient in Group II (p=0.85)., Conclusion: INH chemoprophylaxis was well tolerated in patients using anti-TNF-α agent and a DMARD. It seems not to be a strong risk factor for hepatotoxicity. However, comorbidities and other drugs used may be additional factors in the elevation of transaminases.