Search

Gerçekçi kuramcılardan Siegfried Kracauer, sinemaya toplumbilimsel açıdan yaklaşan ilk kuramcılardandır. Caligari’den Hitler’e (1947, 2011a) eserinde Weimar dönemi sinemasını incelemiş ve Nazi Partisi iktidara gelmeden önce filmlerde faşist eğilimlerin simgelerinin görülebileceğini dile getirmiştir. Sinemanın toplumu gerçekçi biçimde yansıtması gerektiğini ifade eden Kracauer, fiziksel gerçekliğin sinemada ‘bulunmuş öykü’ (found story) ile yakalanabileceğini belirtmiştir. Bulunmuş öyküde, hayatın doğal akışının yakalanması, belirsizlik gibi unsurlar önem kazanmaktadır. Bulunmuş öykü, sinemada gerçekliğe ulaşmada işlevsel bir biçim olmasına rağmen toplumun gerçekliğini yansıtmada tek başına yeterli değildir. Naziler iktidara gelmeden hemen önceki yılların Berlin’ini belgeleyen, sıradan insanların kendi gündelik yaşamlarını canlandırdığı Bir Pazar Günü (1930, R. Siodmak, E. Ulmer) filmi, Weimar dönemi sineması içerisinde çekim koşulları, belgesel ve kurmaca arasında kurduğu köprü açısından ayrıksı bir yerde dururken, filmde bulunmuş öykü yapısı görülmektedir. Aynı zamanda, Kracauer’in Caligari’den Hitler’e (2011a) kitabında eleştirdiği Weimar dönemi sinemasının ürünü olmasıyla, eleştirel bir okumaya imkân tanımaktadır. Bu çalışmada, bulunmuş öykü yapısını, sinema ve toplum ilişkisi bağlamında incelemek amacıyla Bir Pazar Günü filmi toplumbilimsel yöntemle analiz edilmiştir. Kracauer’in Caligari’den Hitler’e (2011a) kitabında eleştirdiği film, yazarın Film Teorisi (2015) kitabında ideal film biçimi olarak öne sürdüğü bulunmuş öykü yapısını taşısa da, bu yapının toplumun, dönemin gerçeklerini aktarmada tek başına yeterli olmadığı ortaya koyulmuştur.

Estetik ve görsel algı ile insanoğlunun çevresinde gördükleri imgeleri çeşitli malzemeler ve teknikler kullanarak oluşturması ile süsleme sanatı doğmuştur. İşleme ise süsleme sanatlarının en etkin kullanıldığı alanlardan birisidir. Giysilerde ve çeşitli eşyalarda görülen işleme sanatının Türk kültüründe ve sanatında önemli bir yeri bulunmaktadır.Tarihsel süreçte İlk işleme örneklerine Orta Asya’da rastlanmıştır. Özellikle M. Ö. 3. yüzyılda Hunların, Pazırık, Noin Ula ve diğer kurganlardan işleme sanatına ait ilk bulgular elde edilmiştir. Bu köklü sanat günümüze kadar birçok bölgede ve yörede uygulanmıştır.Tarihi ve coğrafyası bakımından Şile ilçesi dokuma ve işlemeleri ile ön plana çıkarak önemli bir kültür mirası oluşturmuştur. Yörenin kimliği olarak Şile bezi dokumaları ve el işlemeleri görülmektedir.Bu kültürel değer nesilden nesile aktarılarak geleneksel sanatların nadir örneklerini temsil etmiştir. Köklü bir geçmişi bulunan işleme sanatı teknik, uygulama ve kullanılan motifler açısından oldukça zengin bir arşiv içermektedir. Özellikle kullanılan motifler sadece estetik bakımdan oluşturulmamıştır aynı zamanda yapıldığı dönemlere dair önemli veri kaynakları da oluşturmuştur. Bu çalışmada tarama yöntemine dayalı betimsel araştırma yapılmıştır.Çalışmanın materyalini İstanbul’un Şile ilçesinde bulunan işlemeler ve bu işlemelerin teknik, motif ve kompozisyon özelliklerini içermektedir.Amaç, Geleneksel el sanatlarında önemli bir yeri olan işlemelerin kültürel miras kapsamında belgelenmesidir. Bu çerçevede Şile bezi üzerine geleneksel olarak işlenen ve geleneksel olarak tanımlanan motifler araştırılmıştır. Bu kapsamda gerek orijinal eserler gerekse günümüzde orijinal motiflerle yapılan uygulama çalışmaları incelenmiştir. Saha çalışmasından elde edilen bilgiler örnekler ve belgelerle sunulmuştur.Anahtar Kelimeler:Geleneksel Türk Sanatları, Motif,Şile bezi, İşleme, El sanatları. With aesthetic and visual perception, the art of ornament was born with the creation of the images that people see around them using various materials and techniques. Embroidery is one of the areas where decorative arts are used most effectively. Embroidery art, which is seen on clothes and various items, has an important place in Turkish culture and art. In the historical process, the first examples of embroidery were found in Central Asia. Especially M.O. In the 3rd century, the first findings of the art of embroidery were obtained from the Huns, Pazirik, Noin Ula and other kurgans. This deep-rooted art has been applied in many regions and regions until today. In terms of its history and geography, Şile district has come to the fore with its weaving and embroidery and created an important cultural heritage. Şile fabric weaving and hand embroidery are seen as the identity of the region. This cultural value has been passed down from generation to generation and has represented rare examples of traditional arts. The art of embroidery, which has a deep-rooted history, contains a very rich archive in terms of technique, application and motifs. In particular, the motifs used were not only created in terms of aesthetics, but also created important data sources about the periods in which they were made. In this study, descriptive research based on scanning method was conducted. The material of the study includes the embroidery in Şile district of İstanbul and the technical, motif and composition features of these embroidery. The aim is to document the embroideries, which have an important place in traditional handicrafts, within the scope of cultural heritage. In this context, motifs traditionally embroidered and defined on Şile fabric were investigated. In this context, both original works and today\"s application studies with original motifs were examined. The information obtained from the fieldwork is presented with examples and documents.Keywords: Traditional Turkish Arts, Motif, Şile Fabric, Embroidery, Handicrafts.

Prototipleri İslam öncesi Cahiliye dönemine uzanan edebî eleştiri (en-nakdü’l-edebî), rivayet ve tedvin çalışmalarına paralel olarak şair ve şiirin konu edildiği yazılı bir aşamaya geçmiştir. Cahiliye döneminde kısa ve öz açıklamalardan oluşan ferdi çabaların aksine yazılı dönemdeki edebî eleştiri, diğer disiplinlerde olduğu gibi alana hâkim olan ve bunu meslek olarak yürüten münekkitler tarafından belirli kriterler çerçevesinde icra edilmeye başlanmıştır. Bu bağlamda söz konusu yazılı aşamaya tekabül eden şiir eleştirisinin ilk kavramlarından biri olan fahl kavramının teorik ve pratik boyutlarının işlendiği Asmaî’nin (öl. 216/831) Fuhûletü’ş-şu‘arâ’sı, şiire dair çalışmaları ancak bu alanda uzman olan kişilerin yürütebileceğini keskin ifadelerle belirten ve şiiri kaideleri olan bir disiplin olarak tanımlayan İbn Sellâm el-Cumahî’nin (öl. 231/846 [?]) Tabakâtu fuhûli’ş-şu‘arâ’sı ve lafız-anlam düalizmi üzerinde duran İbn Kuteybe’nin (öl. 276/889) eş-Şi‘r ve’ş-şu‘arâ’sı şiir eleştirisinin belli ilkeler dahilinde sistemli ve dizgeli hâle getirilmeye çalışıldığı faaliyetlere öncülük yapan eserlere örnek verilebilir. Belagatin de gelişimine katkı sağlayan bu ve buna benzer birçok esere rağmen edebî eleştiriyi yakından ilgilendiren problemler güncelliğini korumaya devam etmiştir. Edebî eleştiri (nakd-tenkit) nedir? Edebî eleştiri ile belagat arasında nasıl bir ilişki vardır? Edebî eleştirinin kavramsal çerçevesi ve tarihsel arka planı nasıl şekillenmiştir? Edebî eleştiri müstakil bir disiplin midir? Edebî eleştiriyle birlikte gelişen belagatin bağımsız bir ilim dalı olarak işlev ve amacı nedir? gibi birçok soru, -cevaplandığı hâlde- önemine binaen bu alanda çalışmalarını yürüten araştırmacılar tarafından farklı açılardan yeniden cevaplanmayı beklemektedir.

Though of Critic at Statu Art

Systematic thinking in construction design provides guidance for architecture students, especially in establishing cause-effect relationships between the concepts of function, constructability, and visual effect. The act of detailing requires a systematic organization in which the inputs and outputs of the consecutive actions following the conceptual design are clearly revealed. It is observed that systematic approaches in the constructiondue to design field are limited in quantity and quality as a consequence of the studies on the literature and applications in the field of education. Therefore, a case study aimed at investigating the effects of systematic thinking construction design education was conducted. The "detail patterns" approach in architectural education constitutes the starting point of this study. In this context, within the scope of the "Construction Design" course planned for students who are interested in architectural technology, alternative approaches to systematic detailing and bringing together the sub-systems that make up the building system were emphasized. For the implication of systematic and holistic thinking in construction design practice, it has been focused on “detail patterns” approach, which includes the basic principles of detailing in Edward Allen's book entitled “Architectural Detailing: Function, Constructability, Aesthetics”. The Construction Design course covered in this study was conducted entirely in emergency distance education conditions during the 2020-2021 Spring semester. All meetings, discussions and submissions have been made whitin digital format in the limits of the distance education platform used. The "Designing Modules for Learning" model was used as the primary method for developing the course the structure . The target and learning outcomes of the course were determined, and the detail patterns approach was transformed into a 14-week lesson plan. For assessment, both student achievement evaluation and course evaluation criteria were determined with the constructional aligning approach according to the learning outcomes. Evaluations were scored by the researchers with a 5-unit Likert scale. It has been determined that positive results have been obtained in the students' ability to assess the building as a whole, to develop knowledge in the field of construction design, to use the theoretical and practical knowledge on architectural detailing process, to solve the problems encountered by using systematic methods and to think interdisciplinary in problem solving and practice., Yapım tasarımında sistematik düşünme özellikle işlev, yapılabilirlik ve görsel etki kavramları arasında neden-sonuç ilişkileri kurmada mimarlık öğrencilerine rehberlik eder. Artan teknolojik gelişmelerin etkisiyle geride kalan “deneme-yanılma” yaklaşımının yerini alan sistematik tasarım ve üretim modeli, mimarlık alanına yapılandırılmış bir yapım tasarımı anlayışını kazandırmıştır. Detaylandırma eylemi, kavramsal tasarımı takip eden ardışık eylemlerin girdi ve çıktılarının açıkça ortaya konduğu sistematik bir organizasyon gerektirir. Literatüre ve eğitim alanındaki uygulamalara yönelik araştırmalar sonucunda yapım tasarımı alanına yönelik sistematik yaklaşımların kısıtlı nicelik ve nitelikte olduğu görülmüştür. Bu sebeple, sistematik düşüncenin eğitimdeki etkilerini araştırmaya yönelik bir alan çalışması hedeflenmiştir. Mimarlık eğitiminde öğrenmeyi destekleyici bir yaklaşım olarak "detay örüntüleri" bu çalışmanın çıkış noktasını oluşturmaktadır. Bu bağlamda, mimari teknolojiye ilgi duyan öğrenciler için planlanan “Yapım Tasarımı” dersi kapsamında, sistematik detaylandırma ve yapı sistemini oluşturan alt sistemlerin bir araya getirilmesine yönelik alternatif yaklaşımlar üzerinde durulmuştur. Sistematik ve bütüncül düşünmeyi yapım tasarımı pratiği içinde yerleşik hale getirebilmek amacıyla Edward Allen'ın “Architectural Detailing: Function, Constructability, Aesthetics” adlı kitabında detaylandırmanın temel ilkelerini içeren “detay örüntüleri” yaklaşımına odaklanılmıştır. Bu çalışmada ele alınan “Yapım Tasarımı” dersi, 2020-2021 Bahar dönemi kapsamında tamamen acil uzaktan eğitim koşullarında yürütülmüştür. Tüm toplantı, tartışma ve sunumlar kullanılan uzaktan eğitim platformunun sınırları dâhilinde dijital formatta yapılmıştır. Dersin strüktürünü geliştirmede ana yöntem olarak "Öğrenme Modülleri Tasarlama" modeli kullanılmıştır. Dersin hedef ve kazanımları belirlenmiş, detay örüntüleri yaklaşımı 14 haftalık ders planına dönüştürülmüştür. Değerlendirme için, öğrenme çıktılarına göre yapısal hizalama yaklaşımı ile hem öğrenci başarı değerlendirmesi hem de ders değerlendirme ölçütleri belirlenmiştir. Değerlendirmeler araştırmacılar tarafından 5'li Likert ölçeği ile puanlanmıştır. Ayrıca değerlendirme sürecinde araştırmacıların sınıf içi gözlemlerinden yararlanılmıştır. Araştırma sonucunda öğrencilerin yapıyı bir bütün olarak değerlendirebilmelerinde, yapım tasarımı alanında bilgi ve beceri geliştirmelerinde, mimari detaylandırma sürecine ilişkin teorik ve pratik bilgileri kullanabilmelerinde, problem çözme ve uygulamada disiplinlerarası düşünebilme ve sistematik yöntemler kullanabilmelerinde olumlu sonuçlar elde edildiği belirlenmiştir.

Evrenin (ʿālem) başlangıcı (mebdeʾ) ve sonuna (meʿād) yönelik tartışmalar erken dönemlerden itibaren kelam ilminin meşgul olduğu konular arasındadır. Kelamcılar geliştirdikleri kavram ve kuramlarla evrenin bir başlangıcı olduğu gibi bir sonunun da olabileceğini ispat etmeye çalıştılar. Geçtiğimiz yüzyılda evrenin kökeni ve gelişimini araştıran bilimsel kozmolojinin ortaya çıkışı evrenin başlangıcı ve sonuna yönelik bilimsel teorilerin gündeme gelmesini sağladı. Bu bağlamda Büyük Patlama Teorisi evrenin bir başlangıcı olduğunu ima ederken, termodinamiğin ikinci yasası ekseninde geliştirilen entropi kuramı ise evrenin bir sonu olduğu görüşünü gündeme getirdi. Bu çalışmada geçmişte kelamcıların evrenin başlangıcı ve sonu meselesini hangi kavram ve kuramlardan hareketle savundukları ortaya koyulacak ve ardından onların görüşlerinin modern kozmoloji açısından değerlendirilmesi yapılacaktır. Kelam ilminin gerek klasik dönemde gerekse günümüzde yaygın olarak paylaşılan tanımlarından birinin “mebdeʾ ve meʿād itibariyle evreni inceleyen bir ilim” olduğu dikkate alındığında çalışmanın kelam ilmine ayırt edici özelliğini veren bu yönünün günümüz açısından nasıl ele alınabileceği konusunda bir fikir vermesi beklenebilir. Kelamcıların geçmişte evrenin başlangıcı ve sonunu felsefî kavram ve kuramlarla tartışmış olmaları, günümüz kelamında da felsefî ve bilimsel kuramların bu türden konularda kullanılmasını meşru kılmaktadır. Bu bağlamda makalenin kelam ilminin güncellenmesine katkı yapması umulmaktadır., Discussions about the beginning (mabdaʾ) and the end (maʿād) of the universe (ʿālam) have been among the subjects that the science of kalām has dealt with since the early times. Mutakallimūn, with the concepts and theories they developed, tried to prove that the universe had a beginning, as well as the possibility of it having an end. In the last century, the emergence of scientific cosmology, which studies the universe as a whole, has led to the development of scientific theories about the beginning and end of the universe. In this context, while the Big Bang Theory implies that the universe had a beginning, on the other hand, the Entropy Theory, developed on the basis of the second law of thermodynamics, brought the idea that the universe would come to an end. In the present study, it will be revealed how Islamic theologians (mutakallimūn) defended the idea that the universe had a beginning and an end, based on the concepts and theories valid in their own time, and then an evaluation of their views in terms of modern cosmology will be made. Given that one of the definitions of the science of kalām, which is widely shared both in the classical period and today, is a science that examines the universe in terms of origin (mabdaʾ) and end (maʿād), it is expected that this study will give an idea about how this distinctive aspect of kalām can be renewed today. The fact that mutakallimūn discussed the beginning and end of the universe with philosophical concepts and scientific theories in the past legitimizes the use of contemporary philosophical and scientific theories on this subject. In this respect, it is hoped that the article will contribute to updating the science of kalām.

II. (VIII.) yüzyılın sonlarına doğru artan rivayet faaliyetleriyle beraber tedvin çalışmalarının hız kazanması, sair İslamî disiplinlerde olduğu gibi edebiyat alanında da birtakım yenilikleri beraberinde getirmiştir. Bu yeniliklerin belki de en önemlisi, uzun zaman dilimine yayılan sözlü tenkit faaliyetlerinin peyderpey tedvin edilmesi olmuştur. Asmaî’nin (ö. 216/831) Fuhûletü’ş-şuarâ’, İbn Sellâm’ın (ö. 231/846) Tabakātü fuhûli’ş-şu‘arâ’ ve İbn Kuteybe’nin (ö. 276/876) eş-Şi‘r ve’ş-şu‘arâ’ adlı eserleri, tenkit faaliyetlerinin yazılı serüvenine örnek verilebilecek ilk eserlerdendir. Sözlü-yazılı tenkit serüveni arasında köprü vazifesi gören bu eserler, alanında temel kaynaklar kabul edilmiş ve ilerleyen dönemlerde sistemli hale gelecek tenkit faaliyetlerinin şekillenmesinde belirleyici rol üstlenmiştir. Söz konusu eserlerden hareketle sonraki dönemlerde şiir tenkidinin bir ilim olarak anıldığı çalışmalar ortaya çıkmıştır. Ebü’l-Hasan İbn Tabâtabâ’nın (ö. 322/934) ‘İyârü’ş-şi‘r, Kudâme b. Ca‘fer’in (ö. 337/949 [?]) Nakdü’ş-şi‘r, Ebü’l-Hasan el-Cürcânî’nin (ö. 392/1001-1002) el-Vesâta beyne’l-Mütenebbî ve husûmih ve İbn Reşîk elKayrevânî’nin (ö. 456/1064) el-Umde fî mehâsini’ş-şi‘r ve âdâbih adlı eserleri, IV (X) ve V. (XI.) yüzyıllarda sistemleşerek gelişen şiir tenkidine dair yapılan çalışmalardan sadece bazılarıdır.

Bu makalede XV., XVI. ve XVII. yüzyıllarda Yoros (Beykoz) Kazası’nın iktisadî durumu ele alındı. Kaynaklarımızı başta Tahrir Defterleri ve Şer\"iyye Sicilleri oluşturdu. XVII. yüzyılın ikinci yarısında kazanın iktisadî yapısı için Evliya Çelebi’nin Seyahatnamesi’nde yer alan bilgilerden yararlanıldı. Ayrıca konu hakkında bilgi veren araştırmalar da değerlendirildi. İlk olarak kaza dâhilinde yaşayan halktan alınan raiyyet rüsumunun hangi kalemlerden oluştuğu ve yılda bunlardan ne kadar vergi alındığı tablolar ve çizelgelerle ortaya konuldu. Tarıma elverişli toprakların miktarı belirlenmeye çalışıldı. Ziraata açık topraklarda hububat türünden hangi ürünlerin ekildiği, yılda ne kadar ürün elde edildiği, bunlardan ne kadar aynî vergi alındığı ve bunun nakdî değerinin ne kadar olduğu tablolarla gösterildi. Ayrıca bu hububat kalemlerinin yıllık üretim kapasiteleri çizelgelerle belirlenmeye çalışıldı. Kaza dâhilinde yapılan meyve ve sebze üretiminin ne kadar olduğu ne tür sebze ve meyve yetiştirildiği, bağ ve bahçelerin kapasiteleri tablolarla ortaya konuldu. Hayvancılığın sanayi işletmeleri hangi boyutta olduğu tespite çalışıldı. Sanayi ürünü olarak kendir üretiminin iskân birimlerine göre dağılımı, kaza dâhilinde sanayi işletmesi olarak ne kadar değirmen ve bezirhane bulunduğu belirlendi. Yoros’ta ne kadar iskele ve bazar bulunduğu ortaya konulmaya çalışıldı.

Solhan Kalesi, kaleye ismini veren Bingöl — Solhan Ovası’nın batı uç kısmında yer almaktadır. 2019 yılı yüzey araştırmalarında tespit ettiğimiz kaleden günümüze kuru duvar tekniğiyle inşa edilmiş, destek duvarlarıyla güçlendirilmiş surlar ve iç kısmında çeşitli mekanlara ait olabilecek temel seviyesinde kalıntılara ulaşılmıştır. Solhan Kalesi’nin çanak çömleklerinin bir kısmı ve cüruf parçaları bölgenin Demir Çağı’ndaki aşiret merkezlerinden biri olabileceğine işaret etmektedir. Fakat kalenin mimari özelliklerine bakıldığında özellikle bastiyonlarla desteklenmiş sur duvarlarının bölgedeki Demir Çağı yerleşmelerinden oldukça farklı olduğu görülmektedir. Kalede üzeri sırlı veya boyalı Ortaçağ çanak çömleği bulunmamaktadır. Mevcut veriler Solhan Kale’sini Orta Demir Çağı’ndan Ortaçağ öncesine kadar geniş bir zaman aralığı arasında inşa edildiğini desteklemektedir Solhan Kalesi [Solhan Fortress] lies at the western tip of the Solhan Plain from which it derives its name. The fortress site was discovered in 2019 during surveys. Drywall fortifications reinforced with bastions and foundations from various buildings inside the fortification walls have been documented at the site. Ceramics and slag found at Solhan Fortress indicate that the site may have been a tribal center in the Iron Age. However, the architectural features of the fortress, especially the fortifications with bastions, are notably different from other Iron Age sites in the region. Surface finds do not include painted or glazed ceramics from the Medieval Period. Current findings indicate Solhan Fortress to have been inhabited for a long period from the Middle Iron Age to the Medieval Period.

Bu yazıda ahlâkilik, \"varoluşsal hâl\" üzerinden temellendirilebilir mi sorusuna cevap aranmaya çalışılmıştır. Ahlâkın \"akıl\" veya \"duygu\" yerine varoluşsal hâl üzerinden çerçevelendirilmesinin gerekçeleri ve imkânları tartışılmıştır. Bu arayışta karşıtlıklar üzerinden yürütülen tekçi veya ikili düşünce yaklaşımları yerine \"farkı var’layan birlik\" düşüncesi benimsenmiştir. Yine ahlâki düşünsellikleri \"akılsallık\" veya \"akılsallaştırma\"lar ile gerçekleştirmenin beraberinde getirdiği durumlar ve sonuçlar değerlendirilmiştir. Ötekine açık akılsallıkların ahlâkilikler ve ahlâki pratikler üretirken; ötekine kapalı akılsallaştırmaların daha çok ahlâkçılık ve kategorik \"iyi\" ve \"kötü\"ler üzerinden giden ahlâkçı pratiklerle sonuçlanması üzerine düşünülmüştür. Bu düşünüm iki örnek üzerinden açılmıştır: Pandemi sürecindeki \"aşı karşıtlığı/ kararsızlığı\" ve İstanbul Sözleşmesi etrafında yürütülen kadın ve aileye yönelik tartışmalar. Hem genel hem de İstanbul Sözleşmesi tartışmaları üzerinden \"kendilik ve şahsiyet olarak kadın\" bağlamında ahlâkilik ele alınmıştır. Akılsallıklar çerçevesinde oluşturulacak ahlâk sistemlerinin, teorilerinin ve toplumsal/kültürel ahlâki pratiklerin ana hatları ile çerçevesi çizilmeye çalışılmıştır. Bu çerçevelemenin merkezi kavramları şunlardır: \"arada’lık\", \"ahlâki mesafe\", \"yönelimsellik\", \"fark\", \"kendilik\" ve \"şahsiyet\". Bu kavramlar üzerinden \"hâlsel/düşünümsel etik\", kendilik etiği, şahsiyet etiği ve meydanda etik/meydan etiği ele alınmıştır.In this article, it has been tried to find an answer to the question of whether morality can be based on the \"existential state\". The rationale and possibilities of framing morality through the existential state instead of reason or emotion have been discussed. In this quest, the idea of unity with valued diversity has been adopted instead of monist or dualistic thinking approaches carried out through oppositions. Also, the situations and results brought about by realizing moral reflections with rationality and rationalization have been evaluated. The fact that rationalities open to the \"other\" produce moralities and moral practices, while rationalizations closed to the \"other\" result in moralistic practices that go through moralism and categorical \"good\" and \"evil\" have been thought over. This reflection has been expanded through two examples: \"vaccine opposition/ indecision\" during the pandemic process and the discussions about women and families carried on over the Istanbul Convention. Morality has been tackled in the context of \"woman as self and personality\", both in general and through various discussions over the Istanbul Convention. The moral systems, theories and social/ cultural moral practices that are to be formed within the framework of open rationalities have been tried to be outlined. The central concepts of this framing are: \"inbetweenness\", \"moral distance, \"intentionality\", \"diversity/ distinctness\", \"self\" and \"personality\". Through these concepts, \"existentially stative/ reflective ethics\", selfhood and ethics, personalistic ethics and ethics in agora have been discussed. : In this article, it has been tried to find an answer to the question of whether morality can be based on the “existential state”. The rationale and possibilities of framing morality through the existential state instead of reason or emotion have been discussed. In this quest, the idea of unity with valued diversity has been adopted instead of monist or dualistic thinking approaches carried out through oppositions. Also, the situations and results brought about by realizing moral reflections with rationality and rationalization have been evaluated. The fact that rationalities open to the “other” produce moralities and moral practices, while rationalizations closed to the “other” result in moralistic practices that go through moralism and categorical "good" and "evil" have been thought over. This reflection has been expanded through two examples: “vaccine opposition/ indecision” during the pandemic process and the discussions about women and families carried on over the Istanbul Convention. Morality has been tackled in the context of "woman as self and personality", both in general and through various discussions over the Istanbul Convention. The moral systems, theories and social/ cultural moral practices that are to be formed within the framework of open rationalities have been tried to be outlined. The central concepts of this framing are: “inbetweenness”, “moral distance, “intentionality”, “diversity/ distinctness”, “self” and "personality". Through these concepts, “existentially stative/ reflective ethics”, selfhood and ethics, personalistic ethics and ethics in agora have been discussed.

Born in Stuttgart in 1883, Oskar Rescher was a prolific Orientalist of the 20th century. He lived in both Germany and Istanbul from 1909 to 1925 and settled down in Turkey in 1925. He studied many manuscripts found in private collections, libraries, and second-hand bookstores and sold thousands of manuscripts to various libraries, book antiquarians, and persons in Europe and America. Although the details have yet to be uncovered, Rescher’s manuscript sales are still talked about in certain circles; however, his manuscript trade has not been the subject of any study until ours. This article, which constitutes the fourth phase of a series of studies, draws attention to the 262 manuscripts Rescher sold to the Leipzig University Library between 1925-1934 and provides a list of these manuscripts after discussing the sales process. Thus, this study intends to direct attention to the 262 manuscripts one Orientalist scholar personally selected, evaluated, and sold. As in the example of the Berlin State Library, instead of sending the ordinary manuscripts that could be found almost anywhere, Rescher examined each manuscript and offered the ones that he found valuable in terms of content or physical characteristics. The prices he assigned were very reasonable, and there were librarians in Leipzig who think the future of these manuscripts is in danger and who attempt to collect as many manuscripts as possible. The list that has been organized with respect to the acquisition dates and numbers of each manuscript specifies the titles and author names. The list also provides the shelf numbers. 1883’te Stuttgart’ta dünyaya gelen şarkiyatçı Osman Reşer (Oskar Rescher), 1909-1925 yıllarında Almanya-İstanbul arasında bir hayat sürmüş, 1925’te Türkiye’ye yerleşmiştir. Türkiye’de özel koleksiyonlarda, kütüphanelerde ve sahaflarda bulunan pek çok yazmayı incelemiş, binlerce yazmayı Avrupa ve Amerika’daki muhtelif kütüphanelere, sahaflara ve şahıslara satmıştır. Detayları söylenmemekle birlikte Reşer’in yazma satışı belli muhitlerde dillendirilegelmiş; fakat –bizim çalışmalarımıza kadar- onun yazma ticareti herhangi bir çalışmaya konu olmamıştır. Bir dizi çalışmanın dördüncü safhasını teşkil eden bu makalede, Reşer’in 1925-1934 yıllarında Leipzig Üniversitesi Kütüphanesi’ne sattığı 262 yazma ele alınmış, satış prosedürü hakkında bilgi verildikten sonra yazmaların listesi sunulmuştur. Dolayısıyla bu çalışma, bir şarkiyat âliminin bizzat seçtiği, değerlendirdiği ve sattığı 262 yazmayı ilim âleminin dikkatine sunma amacındadır. Berlin Devlet Kütüphanesi örneğinde olduğu gibi burada da Reşer, hemen her yerde bulunabilen sıradan yazmaları göndermek yerine her yazmayı incelemiş, muhteva veya fizik açısından kıymetli bulduğu yazmaları teklif etmiştir. Tayin ettiği bedeller çok uygundur. Karşı tarafta ise bu yazmaların geleceğinin tehlikede olduğunu düşünen ve mümkün olduğu kadar çok sayıda yazma toplamaya çalışan kütüphaneciler mevcuttur. Yazmaların kütüphaneye dâhil oldukları tarih ve numaraya göre tertip edilen listede her bir metnin adı ve müellifi belirtilmiş, ayrıca yazmaların raf numaraları verilmiştir. .

Atatürk\"ün, \"Cumhuriyet; bilhassa kimsesizlerin kimsesidir\" şeklinde nitelediği Cumhuriyet; ulusal bilinçle, Türkiye\"nin bağımsızlığı, bütünlüğü, egemenliği ve siyasal birliğine toz kondurmayan politikalarla savunulur.Laikliğe kararlılıkla sahip çıkılarak savunulur. Emperyalizme karşı mücadeleyle savunulur. Hukuk devletiyle, yargının tarafsızlığı ve bağımsızlığıyla, hukukun üstünlüğüyle, kuvvetler ayrılığıyla savunulur.Eğitim ve sağlıkta devletçi, toplumcu politikalarla savunulur. Üretim ekonomisiyle, planlamayla, kamucu – halkçı iktisat politikalarıyla savunulur.Akıl ve bilimi önceleyerek savunulur. Aydınlanma değerlerine, çağdaşlığa sahip çıkarak savunulur. Ehliyete, liyakate değer vererek savunulur. Örgütlü emekle savunulur. Kadın – erkek eşitliğiyle savunulur.

De nombreuses recherches sur le bilinguisme des enfants issus de familles immigrées mettent en avant un vocabulaire plus réduit en L1 et L2 en comparaison des enfants monolingues (Zablit & Trudeau, 2008 ; Treffers-Daller et al., 2007). Cet article s’intéresse justement à l’accès au vocabulaire en turc (L1) et en français (L2) en production et en réception orales des enfants bilingues franco-turcs scolarisés en CP, CE2 et CM2 à l’école primaire en France, en comparaison avec leurs pairs monolingues français et turcs. Pour ce faire, le test allemand Wortschatz- und Wortfindungstest für 6- bis 10-Jährige (Glück, 2011) a été utilisé. Pour les bilingues, les résultats montrent un meilleur niveau en L1 en CP, ensuite une nette amélioration en L2 en CE2 et un écart plus rapproché entre les deux langues au CM2. Il a été également relevé dans leur répertoire linguistique des phénomènes d’interférence, d’interlangue ainsi que la transformation de la L1 avec des emprunts de la L2. Bien que le vocabulaire total des bilingues soit plus faible en CP, ce retard est rattrapé en CE2. De fortes et positives corrélations (Pearson et al., 1993) ont été constatées entre les langues : plus la L1 est maîtrisée, plus la L2 l’est aussi. Vocabulary access in L1 and L2 of French-Turkish bilingual children in France aged 6 to 10 years. Many researches on bilingualism of children from immigrant families show low is their vocabulary in L1 and L2 compared to their monolingual peers (Zablit & Trudeau, 2008; Treffers-Daller et al., 2007). This paper precisely focuses on vocabulary access in Turkish (L1) and French (L2) in oral production and comprehension of French-Turkish bilingual children at first, third and fifth grades at a primary school in France, in comparison with their monolingual French and Turkish peers. To do this, the German test Wortschatz- und Wortfindungstest für 6- bis 10-Jährige (Glück, 2011) was used. The results of bilinguals show a better level in L1 in the first grade and then a notable amelioration in L2 in the third grade and that the lexical gaps between the two languages is significantly reduced in the fifth grade. In the linguistic repertoire of bilinguals’, phenomena as interference, interlanguage as well as transformation of L1 with borrowings from L2 was observed. Although bilinguals’ total vocabulary is lower in the first grade, this delay is caught up in the third grade. According to the Pearson et al., (1993) correlation coefficient, there is a strong and positive correlation between two languages: the more we promote L1 development, the more we promote L2.

This article presents the results of a quantitative survey carried out with the participation of 52 students in the Department of French Language Teaching at Atatürk Faculty of Education of Marmara University in Istanbul. This study questions the language learning strategies of bachelors and master degree students before and during online education. Unexpectedly confronted with a change of situation in education, the students found themselves overnight having to follow an online way of studying to which they were unfamiliar with over the night. Not only strategic, technical, technological, organizational and spatial but also psychological and sociological adaptation were immediately necessary. This study highlights the language learning strategies of students based on four main axes: the first one is based on cognitive strategies, the second one emphasizes metacognitive strategies, the third one is on effective strategies and the fourth and the last one is on resource management strategies. The aim is to understand the development of student learning practices during online education, and to understand the new strategies put in place by the students themselves in order to adapt to this new way of teaching. Have they stuck to their familiar language learning strategies or have they developed new language learning strategies? We tried to understand whether the students continued studying using the same language learning strategies as before during online education or not, and whether they readjusted, modified, developed their learning strategies as needed., Bu makale, İstanbul’da bulunan Marmara Üniversitesi Atatürk Eğitim Fakültesinde yer alan Fransız Dili ve Eğitimi Bölümündeki 52 öğrencinin katılımıyla gerçekleştirilmiş nicel tipi bir anketin sonuçlarını ele almaktadır. Bu çalışma, Lisans ve Yüksek Lisans öğrencilerinin çevrimiçi eğitimden önceki ve çevrimiçi eğitim sırasındaki dil öğrenim stratejilerini incelemektedir. Eğitimdeki durum değişikliğiyle beklenmedik bir şekilde karşı karşıya kalan öğrenciler, bir gecede hiç aşina olmadıkları bir çevrimiçi çalışma yöntemini takip etmek zorunda kaldılar. Yalnızca stratejik, teknik, teknolojik, organizasyonel, mekânsal değil, aynı zamanda psikolojik ve sosyolojik olarak ilişkisel düzeylerde de uyarlamaların derhal yapılması gerekti. Bu araştırma, öğrencilerin dil öğrenme stratejilerini dört ana eksene göre ön plana çıkarmaktadır: birinci eksen bilişsel stratejilere dayanmaktadır, ikinci eksen üstbilişsel stratejileri vurgulamaktadır, üçüncü eksen duygusal stratejiler üzerinedir, dördüncü ve son eksen ise kaynak yönetimi üzerinedir. Amaç, çevrimiçi eğitim boyunca öğrenci çalışma uygulamalarının öğrenim açısından gelişimini kavramak ve bu yeni eğitim şekline uyum sağlamak amacıyla öğrencilerin bizzat kendileri tarafından geliştirilen yeni stratejileri anlamaktır. Alışık oldukları dil öğrenme stratejilerine bağlı mı kaldılar? Yoksa yeni dil öğrenim stratejileri mi geliştirdiler? Çevrimiçi eğitim sürecinde öğrencilerin çalışmaya öncekiyle aynı dil öğrenim stratejileri ile devam edip etmediklerini ve öğrenme stratejilerini gerektiği gibi yeniden ayarlayıp ayarlamadıklarını, değiştirip değiştirmediklerini veya geliştirip geliştirmediklerini anlamaya çalıştık.

Economic, demographic, political, and spatial factors shape the housing system. The housing system of Turkey is mostly shaped by informality and financialization of housing (FoH) that the construction sector in general, housing and real estate sector, in particular, are central to capital accumulation, wealth creation, and national economic growth. As a late-stage capitalist country, Turkey\"s dependent market economy is increasingly integrated into the global system; besides, due to the changing role of the State from a regulator to an active financial market actor Turkey has been experiencing state-led financialization in the housing market. This chapter explores the interconnection between macroeconomics, finance, and housing concerning historical factors and dynamics in the development of the FoH in Turkey. The chapter concludes that the characteristics of FoH in Turkey; reveal highly developed Real estate Investment Trusts (REITs), relatively new mortgage system and low mortgage-GDP rate, huge informal housing stock with high potential rent, and the State\"s direct intervention in the housing market, which set an example to the variegated structure of FoH in the Global South.

The 19th century was the century in which the urban fabric of Istanbul underwent its biggest transformation. During this period when the reform movement gained momentum, the state carried out a Western-style restructuring and introduced many new city planning regulations. Among the important developments that took place in this period after municipalities were established in 1855 were significant changes to the city plan and the building regulations put in place to facilitate and coordinate the residential areas and constructions. This process affected all spheres of society and the women of the Ottoman court emerged as commanding figures. These women left their mark on Istanbul\"s urban fabric thanks to the constructions and repair of social, military, and secular architecture which they brought about either using personal savings or state funding. Modem city planning gave Ottoman construction projects a new direction, it is evident that the numbers of buildings named after and funded by the women of the Ottoman court in the 19th century gathered momentum, and these structures have left their mark on Istanbul\"s skyline. This article deals with the edifices built by ladies of the Ottoman court, namely the Sah Sultan Complex (1800), the Naksidil Valide Sultan Complex (1818), the Bezmialem Gureba Muslimin Hospital Complex (1845), the Bala Suleyman Aga Complex (1863) and the Aksaray Valide Sultan Complex (1871). These buildings have been studiedtheir location and structural features and they were examined on contemporary maps. 19. yüzyıl İstanbul’un kent dokusu açısından en büyük değişim yaşadığı asırdır. Reform hareketlerinin yoğunluk kazandığı bu dönemde devletin merkez teşkilatının batılı tarzda yeniden düzenlenmesi yanında şehircilik faaliyetleri açısından da birçok yeni uygulama yapılmıştır. 1855’ten sonra belediyelerin kurulması ile birlikte şehir planında önemli değişikliklerin yapılması, yerleşim alanlarının ve inşa faaliyetlerinin düzenlenmesi için ebniye nizannamelerinin hazırlanması bu dönemde meydana gelen önemli gelişmelerdir. Toplumsal hayatın her alanını etkileyen bu süreçte, Osmanlı saray kadınları baskın bir figür olarak karşımıza çıkmaktadır. Gerek şahsi birikimleri gerekse de devlet desteği ile inşa ve tamir ettirdikleri sosyal, askeri ve sivil yapılarla İstanbul şehir dokusunda kalıcı izler bırakmışlardır. Modern şehircilik kavramının Osmanlı bayındırlık faaliyetlerine yeni bir yön verdiği 19. yüzyılda saray kadınlarının İstanbul’un silüetine damgasını vuran eserlere giderek artan bir ivme ile isimlerini verdikleri görülmektedir. Bu makalede saray kadınlarının inşa ettirdikleri Şah Sultan Külliyesi (1800), Nakşidil Vâlide Sultan Külliyesi (1818), Bezmiâlem Gurebâ-yı Müslimîn Hastanesi Külliyesi (1845), Bâlâ Süleyman Ağa Külliyesi (1863) ve Aksaray Vâlide Sultan Külliyesi (1871) ele alınmıştır. Araştırmada söz konusu yapılar konumları ve yapısal özellikleri ile dönem haritaları üzerinde incelenmiştir.

İstanbul’da fetih öncesinde olduğu gibi sonrasında da Musevilik, Hristiyanlık ve İslam dinine mensup topluluklar, bir arada yaşama tecrübesini yaşamışlar ve yüzyıllar boyunca beraberce yaşama-var olma tecrübesinin en güzel örneklerini tarihe not düşmüşlerdir. Mâbedlerindeki ibadetleri esnasında okunan her türlü metnin müzikal tınılarında benzerlik gözlenmektedir. Ancak yapılan sistematik araştırmalarda özellikle \"ihtiyatlı bir benzeşme\" yaklaşımının takip edilmesinin daha sağlıklı olacağı kanaatindeyim. İstanbul’daki Müslüman cemaatlerin mâbedlerindeki kutsal tınılarının genel olarak insan sesine dayalı olduğu, çoğunlukla irticalen okunduğu ve çağrıştırdığı hisler bakımından dünyevî hazlardan uzak olduğu söylenebilir. Yahudi cemaatlerinde sinagoglarda özellikle özel dinî günlerde kullanılan \"Şofar\" adlı özel bir çeşit boru dışında diğer çalgıların kullanılmadığı ve sadece erkek vokale dayalı olan tek kişi ve/veya toplu icrâların (cumhur/koral icrâlar) oluşturduğu bir müzikal refleks görülmektedir. İstanbul’daki Süryani cemaatinin dinî müziklerini ifade etmek için kullandığı terminoloji (makamlar, usûl ve notasyon) bakımından Türk mûsikîsi geleneğini yansıtmaktadır. İstanbul’daki Rum Ortodoks muhabbetlerinde hâli hazırda devam eden müzikal kültür aslında Bizans müziği kültürüdür. Communities belonging to the religions of Judaism, Christianity and Islam, as well as before the conquest in Istanbul, experienced the experience of living together and recorded the best examples of the experience of living together for centuries. Similarities are observed in the musical tones of all kinds of texts read during their worship in their temples. However, I am of the opinion that it would be healthier to follow a \"cautious analogy\" approach in systematic studies. It can be said that the sacred tones in the temples of the Muslim communities in Istanbul are generally based on the human voice, are mostly read impromptu and are far from worldly pleasures in terms of the feelings it evokes. In Jewish communities, there is a musical reflex created by single and/or collective performances (cumhur/choral performances) based only on male vocals, except for a special kind of pipe called \"Shofar\", which is used in synagogues, especially on special religious occasions. It reflects the Turkish music tradition in terms of the terminology (maqams, usûl and notation) used by the Syriac community in Istanbul to express their religious music. The musical culture that still continues in Greek Orthodox conversations in Istanbul is actually Byzantine music culture.

As part of the Post-traumatic growth models and research, spiritual growth describes all kinds of positive changes in a person\"s spiritual life after severe life crises. This study examines the spiritual growth experiences of 24 hemodialysis patients using a semi-structured interview method with a qualitative research design. It handles possible \"spiritual growth\" experiences in four areas: growth in religious belief, religious feeling, religious life, and human relations. In addition, the religious -related interpretations of the sample group are discussed as a different heading. According to the study results, the patients generally interpret their experiences with positive religious connotations. About 15 of the patients have experienced spiritual growth in at least one area that appears to be essential parameters; helplessness/despair in the face of sickness and death, a positive image of God, the concept of \"wisdom,\" and the belief in the hereafter. “Manevi gelişim”, yüksek derece zorlu hayat krizleri sonrasında kişilerin dinî/manevi hayatlarında yaşadıkları her türlü olumlu değişim deneyimini ifade eden bir kavramdır. Travma Sonrası Gelişim (TSG) model ve araştırmalarının önemli bir parçasını oluşturur. Bu makale manevi gelişim deneyimini, zorlu ve sınırlayıcı bir hastalık ve tedavi süreciyle yaşamlarına devam eden hemodiyaliz (HD) hastaları bağlamında; dinî inançta, dinî duyguda, dinî yaşayışta ve insan ilişkilerinde gelişim olmak üzere dört alanda incelemektedir. Ayrıca, anlamlandırma ve bilişsel değerlendirmelerin merkezinde olduğu TSG modellerine uygun olarak katılımcıların yaşadıkları sürece yükledikleri dinî/manevi anlamlandırma şekilleri farklı bir başlık olarak ele alınmaktadır. Çalışma, nitel araştırma deseni ve yarı yapılandırılmış mülakat tekniğiyle 24 HD hastasından oluşan örneklemde gerçekleştirilmiştir. Bulgulara göre, hastalar hastalıklarını dinî bağlamda genellikle olumlu çağrışımlarla anlamlandırmıştır. Yukarıda zikredilen alanların en az birinde manevi gelişim deneyimi yaşamışlardır. 15 hastanın gelişimlerinin arka planında; hastalık ve ölüm karşısındaki acizlik/çaresizlik, olumlu Allah tasavvuru, “hikmet” kavramı ve ahiret inancının önemli parametreler olduğu anlaşılmıştır.

© 2022, European Association for Lexicography. All rights reserved.Versified dictionaries are bilingual/multilingual glossaries written in verse form to teach essential words in any foreign language. In Islamic culture, versified dictionaries were produced to teach the Arabic language to the young generations of Muslim communities not native in Arabic. In the course of time, many bilingual/multilingual versified dictionaries were written in different languages throughout the Islamic world. The focus of this study is on the Turkish-German versified dictionary titled Almanca Tuhfe / Deutsches Geschenk [German Gift], published by Dr. Sherefeddin Pasha in Istanbul in 1916. This dictionary is the only dictionary in verse ever written combining these two languages. Moreover the dictionary is one of the few texts containing German words written in Arabic letters (applying Ottoman spelling conventions). The study concentrates on the way German words are spelled and tries to find out, whether Sherefeddin Pasha applied something like fixed rules to write the German lexemes.

III. Ahmed dönemi üzerine yaptığımız arşiv taramaları sırasında Tulumbacı Ocağı’nın kuruluşu ve Gerçek Davud’a dair pek çok bilgimizi ikmal ve tashih edecek yeni belgeler tespit ettik. Bu çalışmada yeni belgeler ışığında Gerçek Davud’un aile fertleri, Tulumbacı Ocağı’nın nizamnâmesinin hazırlanması, kışlasının inşası, uzak bölgelerdeki yangınlara müdahale için ocağa kayık tahsisi, kayıkhâne inşası ve malzeme temini gibi konular ele alınacaktır.

© 2022, RUDN UNiversity. All rights reserved.While Eurasianism as a political ideology has made a remarkable comeback to the Russian political scene following the dissolution of the Soviet Union in 1991, it has also attracted considerable interest among Turkish political and intellectual circles since the early 1990s. Yet, Eurasianism in the Turkish context has acquired different ideological meanings in time. In this regard, it is possible to highlight two main strands of Eurasianism in Turkey: One focusing on the prospects for advanced integration between Turkey and the Turkic republics of the Caucasus and Central Asia, and other concentrating on Turkey\"s strategic cooperation with Russia and China as an alternative to its long-standing ties with the West. While the first approach mainly appeals to nationalistconservative groups in Turkey, the second is supported by the so-called national-patriotic groups. The article aims to discuss Turkey\"s role in two Eurasia-based international organizations — the Organization of Turkic States and the Shanghai Cooperation Organization — as they respectively correspond to the two versions of Eurasianism in Turkey. By analyzing the Turkish governments\" policies towards these two organizations, it would also be possible to reveal the influence of Eurasianism as an ideology on Ankara\"s official approach to the idea of Eurasian integration, in which pragmatic political and economic concerns play an equally important role.

Osmanlı tarihine dair en önemli belge gruplarından birini oluşturan hatt-ı hümâyûnlar ile ilgili çalışmalar hâlâ başlangıç seviyesindedir. Araştırmalar ilerledikçe yeni bilgilerin tespit edileceği aşikârdır. Bu çalışmada hatt-ı hümâyûnlarla ilgili bazı tartışmalı hususlar üzerinde duruldu. Bu bağlamda öncelikle \"hatt-ı hümâyûnun\" nasıl tarif edileceği ele alındı. Ardından hatt-ı hümâyûnların birkısmının neden kesildikleri tartışmasına temas edildi. Çalışmanın asıl meselesi ise hatt-ı hümâyûnların neden yakıldığı oldu. Özellikle III. Mustafa döneminde gizli kalması istenen hatt-ı hümâyûnların yakıldığı veya yakılması istendiğini tespit edilerek değerlendirildi.

Nâib köyü, bugün İzmit ili sınırları dâhilinde bulunan Körfez ilçesinin bir mahallesi olarak görülmektedir. Bu köy XV, XVI, XVII ve XVIII. yüzyıl kayıtlarında yer almamakla birlikte, 1456 yılı tahrir kayıtlarında görülen Elmacık köyünden XIX. yüzyılda ayrılarak oluştuğu, ya da 1530 yılı tahrir kayıtlarında rastlanan Otaç/Onaç köyünün yerini alan bir köy iskân birimi olması muhtemeldir. Bu bilgilerden hareketle XIX. yüzyıldan önceki asırlarda Nâib köyü kayıtları bulunmadığı için bu köyle ilişkilendirdiğimiz Elmacık köyü başta olmak üzere Otaç/Onaç köyüne ait Tahrir Defteri kayıtları değerlendirilecektir. XIX. asırdan itibaren Nâib köyü kayıtlarda yer aldığından bu yüzyıla ait köyle ilgili Nüfus ve Temettuat Defterleri’nde yer alan veriler incelenecektir.

Örtünme ve doğal koşullardan korunma dürtüsüyle temel bir gereklilik olarak ortaya çıkan giyim ihtiyacı, zamanla toplumların kendine özgü kültürel özelliklerini yansıtan giyim tarzlarına dönüşmüştür. İlk zamanlarda temel gerekçelerle örtünen insanoğlu, zamanla kıyafet veya giysi adı verilen bu bilinçli örtünmeyi, bazı kültürlerde ulusal kimliklerini vurgulayacak biçimde farklılıklar yaratarak geliştirmişlerdir. Öyle ki bazı topluluklar giysileri ile rahatlıkla ayırt edilebilir olmuştur. Bu bağlamda Türk kadın kıyafetlerinin, Orta Asya'dan başlayarak Anadolu'ya kadar süren ve bu topraklarda devam eden tarihsel sürecinde çok zengin bir giyim kuşam kültürüne sahip olduğu görülmektedir. Orta Asya Türk kadın giyimine ilişkin çok az sayıda bilgi, yapılan kazılar ve araştırmalar sonucu ortaya çıkarılabilmiş, günümüze kalabilen örneklerin azlığı ve zamana bağlı olarak yıpranmış olması Orta Asya Türk kadın giyimi konusunda kesin sonuçlar alınmasını engellemiştir. Selçuklu dönemine ait giysiler hakkında döneme ilişkin az sayıda kalabilen giysi örnekleri, minyatürler ve seyahatnameler, dönemin giysi özelliklerinin belirlenmesinde önemli katkılar sağlamıştır. Türk kadın giyiminde en zengin, görkemli örnekler ise Osmanlı döneminde görülmekte olup, döneme ilişkin günümüze kalabilen örnekler çeşitli müzelerde sergilenmekte, dönem tablolarında incelikle betimlenmekte, seyahatnamelerde ayrıntılı olarak tarif edilmektedir. Osmanlı İmparatorluğu ve Doğu, 15.YY.’dan itibaren Batı’nın ilgisini çekmiş, Avrupa’nın çeşitli sınıflardan insanları, aydınları, sanatçıları, çok erken dönemlerden başlayarak gizemli, kendilerine görece kapalı dünyanın büyüsüne kapılmışlardır. Değişik dönemlerde birçok yazar, sanatçı, seyyah bu gizemin izini sürmüş, yapıtlarında bazen gerçeklikleri, bazen de kendi hayallerini anlatmış, öyküleştirmiş, betimlemişlerdir. Özellikle 18.YY’da diplomatik ve ticari ilişkilerin artması, birçok diplomat, tüccar, gezgin ve ressamı Osmanlı topraklarına gelmesine neden olmuştur. Türk tarzı yaşam modasına kapılan birçok Avrupalı sanatçı Osmanlı dünyasını, kültürünü, yaşamını, giyim kuşamını zengin bir çeşitlilikle betimleyerek tarihin görsel belleğine işlemişlerdir. Bu çalışmada, Tük kadın giyiminin en zengin örneklerinin olduğu Osmanlı Dönemi 18.YY ve 19.YY. kadın kıyafetleri, dönemin ressamlarının tablolarında yer alan betimlemeler doğrultusunda giyim sanatları açısından değerlendirilerek, model-kesim özellikleri, malzeme ve süsleme özellikleri ile kıyafeti tamamlayan ögeler tespit edilmeye çalışılmıştır. Bu çalışma, tarama modeline dayalı mevcut durumu ortaya koymaya yönelik nitel bir saha çalışmasıdır. Çalışmaya temel teşkil edecek dönem tablolarının belirlemesi amacıyla konu ile ilgili kaynaklar taranarak, kıyafet özelliklerinin ayrıntılı olarak betimlendiği eserler seçilerek inceleme kapsamına alınmıştır. The need for clothing, which emerged as a basic necessity with the urge to cover and protect from natural conditions, has transformed into clothing styles that reflect the unique cultural characteristics of societies over time. In the early days, human beings covered themselves for basic reasons, and over time, they developed this conscious covering, called clothing or clothing, by creating differences in some cultures to emphasize their national identities. So much so that some communities can be easily distinguished by their clothes. In this context, it is seen that Turkish women's clothing has a very rich clothing culture in the historical process starting from Central Asia and continuing to Anatolia and continuing in these lands. Very little information about Central Asian Turkish women's clothing could be found as a result of excavations and researches, and the scarcity of surviving examples and their wear due to time prevented definitive results on Central Asian Turkish women's clothing. The few examples of clothes, miniatures and travelogues about the clothes of the Seljuk period have made important contributions to the determination of the clothing characteristics of the period. The richest and most magnificent examples of Turkish women's clothing can be seen in the Ottoman period, and the surviving examples of the period are exhibited in various museums, are described gracefully in period tables, and are described in detail in travelogues. The Ottoman Empire and the East attracted the attention of the West since the 15th century, and people of various classes, intellectuals and artists of Europe were fascinated by the mysterious, relatively closed world, starting from very early times. In different periods, many writers, artists, travelers have followed the traces of this mystery, sometimes telling realities and sometimes their own dreams, narrating and describing in their works. The increase in diplomatic and commercial relations, especially in the 18th century, caused many diplomats, merchants, travelers and painters to come to the Ottoman lands. Many European artists, caught up in the Turkish style of living, depicted the Ottoman world, culture, life, and clothing with a rich variety and imprinted them in the visual memory of history. In this study, the richest examples of Turkish women's clothing, the Ottoman Period, 18th and 19th centuries. Women's clothes were evaluated in terms of clothing arts in line with the descriptions in the paintings of the painters of the period, and it was tried to determine the model-cut features, material and ornament features and the elements that complement the outfit. This study is a qualitative field study to reveal the current situation based on the scanning model. In order to determine the period tables that will form the basis of the study, the sources related to the subject were scanned, the works in which the clothing features were described in detail were selected and included in the scope of the study.