Search

Bu çalışmada, böbrek nakli sonrası magnezyum ile glukoz ve insülin düzeylerindeki değişiklikler arasındaki ilişki ve immünsüpresif ilaçların bu parametreler üzerine etkisi araştırılmıştır. Böbrek nakli yapılan 38 hasta (14 kadın, 24 erkek) çalışmaya dahil edildi. Üç aylık dönemde magnezyum (Mg+2), glukoz, insülin ve insülin direnci (HOMA-IR) ölçüldü. Hastalar iki gruba bölündü (takrolimus-TAC ve siklosporin-CsA).Tüm hastalarda bazale göre post-op serum Mg+2 değerleri anlamlı azaldı, ancak post-op 1 ve 3. ay değerleri arasında fark yoktu. CsA ve TAC gruplarında pre-op değerler ile karşılaştırıldığında Mg+2 değerleri anlamlı düştü. TAC grubundaki post-op 1. ay ve 3. ayda Mg+2 düzeylerindeki azalma CsA grubundan daha fazlaydı. Hipomagnezemi sıklığı pre-op %5,3, 1. ayda %81,6 ve 3. ayda %78,9 bulundu. Post-op 3. ayda hipomagnezemi oranı TAC grubunda (%85,5), CsA (%58,3) grubundan daha yüksekti (p=0,034). Post-op insulin ve HOMA-IR değerleri anlamlı artar iken açlık kan glukozu anlamlı değişmedi. Sadece TAC grubunda serum insulin, açlık kan glukozu ve HOMA-IR değerleri, pre-op ile karşılaştırıldığında post-op 3. ayda anlamlı daha yüksekti. CsA grubuyla karşılaştırıldığında TAC grubunda post-op 3. ay glukoz değerleri (-%7,2'ye karşılık %8,4, p=0,046) daha anlamlı arttı. Ancak CsA ve TAC gruplarında post-op 3. ayda insülin ve HOMA-IR değerlerindeki değişiklikler benzerdi. İnsülin direnci olan hasta sayısı TAC grubunda nakil öncesi %11,5'ten, BN sonrası %50'ye yükseldi. CsA grubunda ise %50'den %33,3'e düştü.Sonuç olarak çalışmamızda böbrek nakli sonrası hiperglisemi, insülin direnci artışı ve hipomagnezemi sıklığı artmaktadır. Hipomagnezemik etki TAC ile daha belirgindir. Böbrek nakli sonrası hiperglisemi, insülin direnci artışı ve hipomagnezemi TAC kullanımı ile ilişkili olabilir.Anahtar Kelimeler: Böbrek nakli, Hipomagnezemi, Kalsinörin inhibitörü, İnsülinDirenci, Diabetes Mellitus In this study we aimed to investigate the correlation between the post op magnesium levels and the changes in the levels of the glucose and insulin after the kidney transplantation; and the effects of the immunsupresive drugs to these parameters. Study included 38 patients (14 women, 24 men) who have undergone a kidney transplantation. Patients' Mg, glucose, insulin and insulin resistance (HOMA-IR) levels had been measured and recorded for 3 months. Patients were divided into two groups (Tacrolimus-TAC and Siklosporin-CsA). The Mg levels of all patients signaficantly decreased in compared to basal serum levels of Mg. On the other hand there are no differences between the levels of the first and third month measures.The magnesium levels of the CsA and TAC groups signaficantly decreased in compared to their pre op measures. The decrease of the TAC group post op serum Mg level measures in the first month and the third month were greater than the decrease in the levels of the CsA group. Frequency of hypomagnesemia were detected as 5.3% in pre-op measures, in the first month as 81.6%, in the third month as 78.9%. TAC group's the third month post-op hypomagnesemia ratio (85.5%) was greater than CsA group's ratio (58.3) (p=0.034) Significant increases were detected on post-op İnsulin and Homeostasis model assesment insulin resistance (HOMA-IR) values, but there were not meaningfull changes in prepirandial blood glucose levels. Only TAC group's serum insulin, Prepirandial blood glocose level and HOMA-IR values were significantly increased in the post-op third month in comparison with the pre-op values. TAC group's post-op third month glucose levels were signaficantly increased in compared to CsA group (-7.2% to 8.4%, p=0.046). But, the changes of both two groups' insulin and HOMA-IR levels in the third month were similar. The number of patients with insulin resistance in TAC group increased from 11.5% (preop) to 50% (post op). On the other hand, the number of the CsA group patients with insulin resistance decreased from 50% to 33.3%. İn conclusion, frequency of hyperglisemia, İnsulin resistance and hypomagnesimia were increased after kidney transplantation. Hypomagnesimia was observed to be more common in TAC group than CsA group. According to our study, increase in frequency of hyperglisemia, İnsulin resistance and hypomagnesimia after the kidney transplatation could be related with Tacralimus use.Keywords: Kidney transplantation, Hypomagnesemia, Calcineurin inhibitor, InsulinResistance, Diabetes Mellitus 74

Kronikhastalıklar çoğu zaman cinsel istek ve aktivi­te kaybına yol açar. Son dönemböbrek yetmezliği olan hastalar için de cinsellik, yaşamda en önemlistresörlerden biri olmasına karşın bu hastalardaki cinsel bozukluklar çoksınırlı bir şekilde ele alınmaktadır. Organ nakli bekleyenler ve organ nakliyapılmış olanlar da bunun dışında de­ğildir. Organ nakli yapılan hastaların %30gibi büyük bir oranının cinsel fonksiyon bozukluğu yaşadığı tahminedilmektedir. Böbreknakli uygulanan hastaların yaşadıkları cinsel sorunlar ve danışmanlıkgereksinimlerini tespit etmek, literatürdeki boşluları belirlemek ve gelecektekiaraştırmalara öneride bulunmak amacıyla yapılmıştır. Pubmedve ulakbim veri tabanlarında “renal transplantasyon“ ve“cinsel işlev”,“cinsel danışmanlık” anahtarkelimeleri kullanılarak ulaşılan araştırmalar incelenmiştir. Sonuç olarakcinsel fonksiyon bozukluğu transplantasyon adaylarını ve alıcıları yüksekoranda etkilemeye devam etmektedir. Ayrıca organ nakli hekimi ve hemşiresininhastadan elde ettikleri bilgiler ışığında bireyin nakil sonrası sürece uyumundadestek olmak, gereksinim duyduğu eğitimi vermek, kişinin yaşam kalitesiniarttırmaya yönelik müdahalelerde bulunmak, bireyin yaşadığı psikolojik vesosyal problemlerde danışmanlık etmek ve destek olması gerekmektedir.

The study was carried out in accordance with the definitive study method to determine the level of adherence to immunosupressive therapy of transplant patients and the factors. The study group of the study consists of 100 patients that are followed at the TRNC Dr. Burhan Nalbantoğlu State Hospital’s Nephrology Polyclinic. The data of the study were collected with “patient characteristics form” and “adherence to immunosuppressive therapy scale.” Mann-Whitney U and Kruskal Wallis and number-percentage tests were used for the statistical evaluation of the data. 28% of the patients in the study were in the 51-50 age group and 61% of them were male, 42% of them were graduated from high school, 74% of them were married, 32% of them were retired and 71% of them had an income equal to their expenses. 77% of the patients got a transplant from a living donor and 43,8% of these got the transplant from their mother/father/siblings. 49% of the patients had the surgery 1- 1,5 years ago. 57% of the patients use 5 to 6 drugs per day and 99% of them use their drugs regularly and 96% of them use their drugs without any missing takes. 87% of the patients got trained for the drugs they use and 47, 1% of the patients who were trained for the drugs got the training only from physicians. 89% of the patients were aware of the side effects and 41% of them use a reminder for the drugs. It has been seen that the patients got an overall of x=11, 49±0, 78 points from the Adherence to Immunosppressive Treatment Scale. The patients got a minimum of 8 and a maximum of 12 points from the AIT Scale. It has been determined that there is no statistically meaningful difference between the points patients got from the adherence to immunosuppressive therapy scale according to their age, gender, education, martial status, occupation or income. Continuous evaluation of the level of adherence to immunosuppressive treatment of the patients by nurses, evaluation of level of adherence to immunosuppressive treatment with different methods of assessment, evaluation of factors that impact patients with low adherence to immunosuppressive treatments is advised. Keywords: Renal Transplant, Immunosuppressive Treatment, Adherence to Drugs, Non-adherence, Nurse Care Hemşirelik Dalında Yüksek Lisans Tezidir. Tez (Yüksek Lisans)--Doğu Akdeniz Üniversitesi, Sağlık Bilimleri Fakültesi, Hemşirelik Bölümü, 2018. Tez Danışmanı: Yard. Doç. Dr. Gülten Sucu Dağ. ÖZ: Araştırma, Böbrek nakli yapılmış hastaların İmmunsupresif tedaviye uyum düzeyleri ve etkileyen faktörleri belirlemek amacı ile tanımlayıcı araştırma tasarımına uygun olarak yapılmıştır. Araştırmanın evrenini Kuzey Kıbrıs Türk Cumhuriyeti’nde (KKTC) Dr. Burhan Nalbantoğlu Devlet Hastanesi Nefroloji Polikliniğinde izlenen 100 hasta oluşturmuştur. Araştırmada veriler ‘’Hasta Tanıtıcı Özellikler Formu’’ ve ‘’İmmunsupresif Tedaviye Uyum Ölçeği” (İTUÖ) ile toplanmıştır. Araştırmada verilen istatisatiksel değerlendirmesinde sayı-yüzde ve Mann-Whitney U ve Kruskal-Wallis testleri kullanılmıştır. Araştırmaya dahil edilen hastaların %28,0’i 51-50 yaş grubunda, %61,0’i erkek, %42,0’si lise mezunu, %73,0’ü evli, %32’si emekli ve %71,0’inin geliri giderine denktir. Hastaların %77,0’sinin canlı vericiden nakil yapıldığı ve canlı vericiden nakil yapılanların %43,8’i anne/baba/kardeşinden nakil yapıldığı saptanmıştır. Hastaların %49,0’unun böbrek naklinin üzerinden 1-5 yıl süre geçmiştir. Hastaların %57,0’sinin günde 5-6 ilaç aldığı, %99’unun ilaçlarını düzenli aldığı, %96,0’sının ilaçlarını kendisinin aldığı görülmüştür. Hastaların %87,0’sinin aldığı ilaçlar hakkında eğitim aldığı, eğitim alan hastaların %47,1’inin bu eğitimi doktordan aldığı belirlenmiştir. Hastaların %89,0’nın aldığı ilaçların yan etkilerini bildiğini ve %41,0’i ilaç alırken hatırlatıcı kullandığını ifade etmiştir. Hastaların İmmunsupresif Tedaviye Uyum Ölçeği genelinde x=11,49±0,78 puan aldığı görülmüştür. Hastalar İmmunsupresif Tedaviye Uyum Ölçeğinden minimum 8, maksimum 12 puan almıştır. Hastaların yaş, cinsiyet, eğitim durumu, medeni durum, meslek ve gelir durumu gibi sosyodemografik özelliklerine göre İmmunsupresif Tedaviye Uyum Ölçeği puanları arasında istatistiksel açıdan anlamlı bir farklılık bulunmadığı görülmüştür (p>0,05). Böbrek nakli yapılmış hastaların İmmunsupresif tedaviye uyum düzeylerinin sağlık ekibi tarafından düzenli olarak değerlendirilmesi, İmmunsupresif tedaviye uyum düzeyinin farklı değerlendirme yöntemleri ile incelenmesi, ilaç uyum düzeyi düşük bulunan hastaların ilaç uyumunu etkileyen faktörlerin niteliksel çalışmalarla değerlendirilmesi önerilir. Anahtar Kelimel

In this study, effects of calisthenic exercise training were investigated on enflamatuar markers, quality of life and patient satisfaction by prospective research method after kidney transplantation. Our study was performed on 29 patients who were taken after kidney transplantation. Groups were divided into calisthenic exercise and control groups by using the Online Random Allocation Software Program. Patients' complete blood counts, serum creatininen, total protein, albumin, glucose, cholesterol, triglyceride, low and high density lipoprotein, C reactive protein and interleukin 6 levels were determined by appropriate biochemical methods, general quality of life was assesed with short form 36 (SF-36) and diseasespecific quality of life was assesed with Kidney Disease Life Questionnare (KDQOL-SF) and exercise capcity measured by 6 minutes walk test (6MWT). The evaluations were repeated at 8 weeks after treatment. Patient satisfaction was assessed by visual analogue scale after treatment. A calisthenic exercise program was given involving the major muscle groups in the exercise group. The patients in the control group were not given any exercise. The duration of treatment was 3 days per week, 8 weeks and totally 24 seance. Although serum biochemical levels, KDQOLSF and 6MWT evaluations were not statistically different between the groups (p>0.05) intra-group comparisons showed an increase in hemoglobin value and 18 meter improvement on 6MWT in the exercise group. A statistically significant difference was found between the groups in terms of the social function subparameter of life quality and satisfaction with increasing quality of life (p0.05) grup içi karşılaştırmalarda egzersiz grubunda hemoglobin değerinde artma ve 6DYT‟nde 18 metrelik gelişme gözlendi. Yaşam kalitesinin sosyal fonksiyon alt parametresinde ve yaşam kalitesinin artmasından memnuniyet açısından gruplar arasında istatistiksel olarak anlamlı fark saptandı (p

Bu araştırma, İstanbul ili Şişli ilçesinde bulunan Özel Memorial Hastanesi Organ Nakli Merkezi'ne başvuran böbrek verici adaylarının bağımsız Verici Destekleme Takımı (VDT) tarafından hazırlık, ameliyat süreci, tedavisi ve alternatif tedavi yöntemleri ile oluşabilecek riskler hakkında bilgilendirilmesi, bilgilendirilme sonrasında verici adaylarının ameliyat ve takip süreçlerinde bilgi ve algılarında meydana gelen değişikliğin belirlemesi amacıyla yapılmıştır. Araştırma kapsamında (Mayıs-Haziran 2017) Şişli Memorial Hastanesi organ nakli merkezine başvuran 49 canlı böbrek vericisi ile yüz yüze görüşme ile yapılmıştır. Veriler anket uygulanarak toplanmıştır. Toplam 22 sorudan oluşan anket formunda organ verici adaylarının sosyo-demografik özelliklerini belirlemeye yönelik altı, organ nakil alıcısı ve organ nakli ile ilgili görüş, davranış ve bilgi düzeylerini belirlemeye yönelik 22 soru yer almaktadır. Organ verici adaylarının bilgi düzeyini belirlemeye yönelik sorular açık uçlu olarak sorulmuş ve VDT tarafından hazırlanan cevap anahtarı doğrultusunda ` biliyor/bilmiyor` şeklinde değerlendirilmiştir. Verilerin analizi IBM SPSS Statistics 21.0 programı yardımı ile yapılmış ve analizlerde VDT'nin önemini vurgulamak amacıyla kesitsel çalışma, ki-kare testi ve tek yönlü varyans analizi (ANOVA) kullanılmıştır. Sonuçlar (p

Bu çalışmada İzmir Tepecik Eğitim ve Araştırma Hastanesi’nde kadavra ve canlı donörden böbrek nakli olan hastaların nakil sonrasında haftalara göre toplanan serum örneklerinde hastanın grefte karşı immünolojik cevabının anti-HLA antikor mevcudiyetine bakarak değerlendirilmesi amaçlanmıştır. Bunun için 31 hastanın böbrek nakillerinden sonra bir yıl boyunca 1. gün, 1. hafta, 2. hafta, 4. hafta, 12. hafta, 24. hafta ve 52. haftalarda toplanmış olan serumlarında anti-HLA antikor tarama ve tanımlama testleri flow sitometri yöntemiyle gerçekleştirilmiştir. Bu yöntemle değerlendirilemeyen hastalar ise Luminex yöntemiyle doğrulanmıştır. Bu hastaların %12,9’u sadece sınıf I, %6,45’i ise sadece II PRA pozitif bulunmuştur. Hastaların hiçbirisi PRA sınıf I ve II pozitif bulunmamıştır. Hastaların %87,1’i PRA sınıf I negatif bulunurken, %93,5’i PRA sınıf II negatif bulunmuştur. Donör yaşı ile hastaların kreatin değerleri arasında anlamlı bir ilişki bulunmuştur (p

Nakil sonrası immünsüpresif tedavi greft ve hasta sağkalımı açısından önem arz etmektedir. Özellikle böbrek nakli sonrası kalsinörin inhibitörleri kullanımı en önemli tedavi basamaklarından biridir. Takrolimus kullanımı sonrası birçok yan etki bildirilmiştir ve posterior geri dönüşümlü lökoensefalopati (PRES) olguları bunlar arasında yer almaktadır. Hastalık baş ağrısı, mental durum değişikliği, epileptik nöbetler gibi nörolojik fonksiyon bozukluğu ile seyretmektedir. Bilgisayarlı tomografi ve manyetik rezonans görüntülemede, temporoparyetal veya oksipital bölgede lezyonlar gözlenebilmektedir. Semptomlar ilacın dozunun azaltılması veya değiştirilmesi ile birkaç gün içinde gerilemektedir. Burada böbrek nakli yapılan ve PRES gelişen kadın hasta sunulmuştur. Klinik semptomlar ilaç değişikliği ile gerilemiştir. Immunosuppressive therapy is important after transplantation for graft and patient survey. Especially calcineurin inhibitors are one of the most important treatment option after kidney transplantation. After using tacrolimus have been reported many side effects and posterior reversible leukoencephalopathy (PRES) cases are among them. The disease is observed with headache, mental status changes, neurologic dysfunction such as epileptic seizures. Computed tomography and magnetic resonance imaging shows lesions in temporoparietal or occipital region. Symptoms decrease a few days later by reduction or change the drug dose. Herein, a female patients who underwent kidney transplantation were presented. Clinical symptoms regressed after changing medication.

Aim: Living kidney donation is important due to the shortage of organ donors in Turkey. Classic retroperitoneal open donor nephrectomy is more beneficial as it can prevent intraperitoneal organ injuries and postoperative adhesion formation. Here we have presented our initial experience about donors who were undergone open donor nephrectomy. Material and Methods: We retrospectively analyzed 14 donors who were undergone open nephrectomy between November 2010 and June 2011. We reviewed demographic data, intraoperative and postoperative complications, hospital stay, and serum creatinine levels (discharge time, postoperative maximum level and currently) for these donors. Results: Fourteen donors were operated during this period. The male to female ratio was 8:6 among donors. Mean age was 43.57 (range; 27-68) years. Mean body mass index was 27.71 (range; 21.3-36.1). Five right and nine left kidneys were harvested. There was no intraperitoneal organ injury. All kidney grafts started to function immediately. There was no vascular thrombosis in the transplanted kidneys. There was one major hemorrhagic complication requiring reoperation (7.1%). There were three minor wounds complications (21.4%). None of the donors had incisional hernia. Mean postoperative hospitalization time was 5.85 (range; 4-18) days. Mean flow up period was 125 days (range; 18-210 days). Mean serum creatinine level of discharge time, postoperative maximum level, and currently were; 1.04 mg/dL (range; 0.6-1.7); 1.26 mg/dL (range; 0.8-1.9); 1.08 mg/dL (range; 0.78-1.41) respectively. Conclusions; We did not have any major complication in our initial series for open donor nephrectomy. For those who are starting kidney transplantation, open donor nephrectomy is a safe method. Key words: Nephrectomy; Kidney Transplantation; Living Donor., Amaç: Türkiye'de canlı vericili böbrek nakli, organ bağışının azlığı nedeni ile oldukça önemlidir. Klasik retroperitoneal açık donör nefrektomi, intraperitoneal organ yaralanması ve postoperataif adezyonları önlemesi bakımından faydalı bir yöntemdir. Biz de kliniğimizde açık donör nefrektomi geçiren hastalarda başlangıç deneyimlerimizi sunmayı amaçladık. Gereç ve Yöntemler: Kasım 2010 ve Haziran 2011 tarihleri arasında açık donör nefrektomi yapılan 14 hasta retrospektif olarak analiz edildi. Bu donörlerde demografik özellikler, intraoperatif ve postoperative komplikasyonlar, hastanede kalış süresi, serum kreatinin seviyeleri ( taburculuk zamanında, postoperative maksimum seviyeleri ve şimdiki değerleri) gözden geçirildi. Bulgular: Bu dönemde 14 donör opere edildi. Erkek kadın oranı 8:6 idi. Ortalama yaş 43.57yıl ( 27y-68y), ortalama vücut kitle indeksi 27.71 kg/m2 ( 21.3-36.1 kg/m2) idi. Beş sağ böbrek, 9 sol böbrek nefrektomi yapıldı. İntraoperatif organ yaralanması gözlenmedi. Tüm greftler hemen çalışmaya başladı. Transplante edilen böbreklerde vasküler tromboz olmadı. Bir adet reoperasyon gerektiren major kanama gözlendi (%7.1). Üç hastada minor yara komplikasyonları gözlendi (%21.4). Hiçbir hastada insizyonel herni gözlenmedi. Ortalama hastanede kalış süresi 5.85 gün (4-18gün), ortalama takip süresi 125gün (18-210 gün) idi. Ortalama serum kreatinin, taburculuk zamanında, postoperative en yüksek olduğu seviye ve şimdiki değerleri sırasıyla; 1.04 mg/dL (0.6-1.7 mg/dL); 1.26 mg/dL (0.8-1.9 mg/dL); 1.08 mg/dL (0.78-1.41 mg/dL) idi. Sonuç: Açık donör nefrektomi yaptığımız başlangıç serimizde major komplikasyon ile karşılaşmadık. Bu nedenle böbrek nakline yeni başlayan merkezler için başlangıçta açık donör nefrektominin güvenli bir yöntem olduğu kanaatindeyiz. Anahtar kelimeler: Nefrektomi; Böbrek Nakli; Canlı Verici.

Amaç: Bu çalışmanın amacı, ülkemizde 1975 yılında uygulamaya geçen ve hastanemizde ancak 2012 yılında başlatılan böbrek nakli programının sonuçlarını retrospektif olarak değerlendirmektir. Yöntemler: Eylül 2012-Aralık 2016 tarihleri arasında Organ Nakli Merkezimizde böbrek transplantasyonu uygulanan 115 hasta demografik veriler, immunsüpresif protokolü, rejeksiyon durumu, greft kaybı, hasta kaybı, postoperatif cerrahi komplikasyonlar, BK viremi (BKV) ve nefropatisi (BKN), cytomegalovirus (CMV) infeksiyonu, tüberküloz (TBC) ve posttransplant malignensi açısından değerlendirildi. Bulgular: On iki olguya (%10,4) kadavradan, 103 olguya (%89,6) canlı donörden böbrek transplantasyonu uygulandı. Alıcıların ve donörlerin ortalama yaşı sırası ile 34.65 (12-68) ve 42 (23-72) idi. Erkek/Kadın oranı alıcı ve donörlerde sırası ile 65/50 ve 48/67 idi. Postoperatif median ve çeyreklerarası aralık (ÇAA) taburculuk kreatini 1.03 [0.55-1.48] mg/dl idi. Yedi (%6) olgu akut rejeksiyon tanısı aldı. Dört olguda (%3,4) greft kaybı gözlendi. Mortalite gözlenmedi. Sonuç: Böbrek transplantasyonu programımız gelişim aşamasındadır. Ancak kısa dönem sonuçlar literatür ile uyumlu görünmektedir. Uzun süreli takip sonuçları ile daha anlamlı sonuçlar elde edilebilir. Objectives: The aim of this study is to retrospectively evaluate the results of the transplantation program that started in 2012 in our hospital. Methods: We examined the demographic variables, immunosuppressive protocols, rejection rates, graft survival, mortality, postoperative surgical complications, BK viremia (BKV) and BK virus-assoiciated nephropathy (BKN), cytomegaloviruse (CMV) infection rates, tuberculosis (TBC) rates and posttransplant malignancy rates of 115 patients who received kidney transplant in our transplantation center between September 2012 and December 2016. Results: Twelve (10.4%) patients received kidney from cadaver donors and 103 (89.6%) paients received kidney from living donors. The Mean donor age was 42 (23-72) and the mean recipient age was 34.65 (12-68). Male to female ratio was 65/50 for the recipients and 48/67 for the donors. Median discharge creatinine was 1.03 mg/dl [interquartile range=0.55-1.48]. Seven patients (6%) suffered from acute rejection and graft loses occurred in four (3.4%) patients. There was no mortality. Conclusion: Our kidney transplantation program is in the developmental stage. However, short-term outcomes are consistent with the literature. More meaningful results can be obtained with long-term follow-up results.

1.ÖZETSon Dönem Böbrek Yetmezliği Nedeniyle Transplantasyon Uygulanan Hastalarda Yetmezliğe Neden Olan Risk Faktörlerinin İncelenmesiNilgün AKSOY, Prof. Dr. Deniz Şelimen, Cerrahi Hastalıkları Hemşireliği Anabilim DalıAmaç: Son dönem böbrek yetmezliği nedeniyle böbrek nakli uygulanan hastalarda yetmezliğe neden olan risk faktörlerini incelemek amacıyla yapıldı. Gereç ve Yöntem: Kesitsel nitelikte ve prospektif olarak yapılan çalışmanın evrenini, Antalya’da bir Devlet Üniversitesi’nin Organ Nakli Merkezi’nde, 1 Ocak 2009-31 Aralık 2010 tarihleri arasında böbrek nakli uygulanan hastalar (450 hasta) oluşturdu. Araştırmada örneklem seçimine gidilmeden araştırma ölçütlerine uyan, araştırmaya katılmaya gönüllü olan ve yazılı onayı alınan 393 (%87.3) hasta örneklemi oluşturdu. Veriler organ nakli merkezinde; araştırmacı tarafından hazırlanan “Anket Formu” ile yüz yüze görüşme yöntemiyle toplandı. İstatistiksel analizler SPSS 22.0 paket programında gerçekleştirildi. Verilerin değerlendirilmesinde frekans, yüzde, Pearson veya Fisher’in Kesin Ki Kare testi, Spearman Korelasyon analizi ve Lojistik Regresyon çok değişkenli çözümlemesi uygulandı.Bulgular: BN uygulanan hastaların eğitim süresinin, haftalık cips tüketiminin, günlük asitli içecek tüketiminin, haftalık iç çamaşırı değiştirme sıklığının SDBY tanı yaşı ortalaması ile negatif ilişkili, anne sütü, HT süresinin, BT süresinin, ailede SDBY olan yakın sayısının, haftalık konserve tüketiminin, günlük sigara, ve soda tüketiminin ve haftalık parasetamol tüketiminin ise pozitif ilişkili önemli bir faktör olduğu saptanmıştır. BN uygulanan hastaların SDBY tanı yaşını etkileyen faktörler ise; meslek, DM, PBH, HT, ailede kronik hastalık öyküsü, cerrahi işlem öyküsü ve stres düzeyi önemli faktörler olarak bulunmuştur. Sonuçlar: Bu sonuçlar ışığında, sıklığı ve yaygınlığı giderek artan SDBY’ni önlemeye yönelik stratejiler hazırlamak için, SDBY gelişimi ile ilişkili değiştirilebilir risk faktörlerinin belirlenmesi önemlidir. Anahtar kelimeler: Böbrek nakli, son dönem böbrek yetmezliği, risk faktörleri.2. SUMMARYInvestigation of Risk Factors Causing the Renal Failure on the Renal Transplant Patients due to of End-Stage Renal FailureNilgün AKSOY, Prof. Dr. Deniz Şelimen, Department of Surgical NursingObjectives: This study was carried out in order to analyse the risks factors causing the renal failure on the renal transplant patients because of end-stage renal failure.Methods: The creation of this prospective and cross-sectional quality study was formed by patients (450 patients) who were applied renal transplantation in the Transplantation Centre of a State University located in Antalya between the dates of 1st January 2009-31st December 2010. In this study, 393 (%87.3) patients sample, who suit the study criterias, are willing to take part in the study and whose written approvals were taken, were formed without choosing the patient samples. The datas were collected in the Transplant Centre with survey forms prepared by the researcher through face to face meeting method. Statistic analysis were done via SPSS (Version 22.0) package software. During the assessment of the data, frequency, percentage, avarage, Pearson or Fisher's exact chi-square test, Correlation Analysis and Logistic Regression Multivariate analysis were applied.Findings: It is determined that the training time of Renal Transplant patients, weekly chips consumption, daily fizzy drink consumption, weekly underwear changing frequency has a negative relation with the average of diagnosis age of end-stage renal failure while breast milk, HT duration, RS duration, the number of relatives who have ESRD, weekly canned food consumption, daily cigarette and soda consumption, weekly parasetamol consumption is an important positively related factor. Factors affecting the ESRD diagnosis age in the RT applied patients are; occupation, DM, PKD, HT, chronic disease background in the family, surgical operation background and the stress level are found as important factors.Outcomes: In the light of these outcomes, it is important that we determine the changeable risk factors related to ESRD development in order to prepare strategies aimed at preventing ESRD, the frequency and prevelance of which is gradually increasing.Keywords: Renal Transplantation, End Stage Renal Disease, Risk Factors.

AMAÇ: Son dönem böbrek yetmezliği (SDBY) hastalarında en iyi tedavi şekli böbrek naklidir. Çalışmamızda, son 8 yılda merkezimizde kadavra ve canlıdan yapılan böbrek nakillerinin(BN) demografik verileri ile birlikte böbrek fonksiyonları ve posttransplant medikal komplikasyonları, hasta- graft sağkalımını araştırmayı hedefledik. GEREÇ ve YÖNTEMLER: Çalışmaya 40ı kadavradan, 26sı canlıdan BN yapılan 66 hasta (kadın/ erkek: 36/30) dahil edildi. Nakil sonrası nefroloji polikliniğine başvurularda yaş, cinsiyet, böbrek yetmezliği nedeni, diyaliz türü-süresi, nakil türü, aldıkları indüksiyon tedavileri, kullandığı idame immünsupresif tedaviler, akut rejeksiyon sayısı ve verilen tedaviler, nakil sonrası 1., 6., 12., 24. ve 60. aylardaki biyokimya-hemogram parametreleri ve medikal komplikasyonlar hasta dosyalarından retrospektif olarak elde edildi. BULGULAR: Alıcıların ortalama yaşı 4111,6 yıldı. Ortalama nakil sonrası süre 32,231,4 ay, kreatinin değerleri 1,40,9 mg/dl tespit edildi. En sık uygulanan immünsüpresif tedavi protokolü ko rtikosteroidtakrolimusmikofenolat mofetil/sodyumdu. Gecikmiş graft fonksiyonu, kronik allograft disfonksiyonu ve akut rejeksiyon oranları sırasıyla %27,3, %25,7 ve %13,6 idi. 1 ve 5 yıllık hasta sağkalımı canlıdan yapılan BNlerinde sırasıyla %100 ve %100, kadavradan yapılan BNlerinde ise %85 ve %85 olarak bulundu. 1 ve 5 yıllık graft sağkalımı canlıdan BN yapılanlarda sırasıyla %100 ve %100, kadavradan BN yapılanlarda ise %80 ve %80 olarak saptandı. En sık görülen medikal komplikasyonlar yeni gelişen diyabet ve dislipidemiydi. Erken ve geç dönemde en sık karşılaşılan enfeksiyon idrar yolu enfeksiyonuydu. SONUÇ: BN, hasta-graft sağkalımının yüksek olduğu bir renal replasman tedavi seçeneğidir. Bununla birlikte metabolik komplikasyonlar açısından yakın takip gereklidir., OBJECTIVE: Renal transplantation (RTx) is the best therapeutic modality for end-stage renal disease patients. We report 8 years single-centre experience on cadaveric and living donor RTx in terms of demographic features along with graft functions, posttransplant medical complications, patients-graft survivals. MATERIAL and METHODS: We enrolled 66 RTx (female/male: 36/30) patients including 40 cadaveric and 26 living donors. At admission age, gender, causes of renal failure, dialysis type- duration, type of RTx, induction and maintenance immunosuppressive modalities, rejection episodes, biochemistry-hemogram parameters at 1, 6, 12, 24 and 60 months after transplantation and medical complications were obtained from the medical records. RESULTS: Mean recipient age was 41±11.6 years. Mean transplant duration was 32.2±31.4 months, and the mean creatinine values was 1.4±0.9 mg/dl. The most commonly used immunosuppressive protocol was corticosteroidtacrolimusmycophenolate mofetil. Delayed graft function, chronic allograft nephropathy and acute rejection were observed in 27.3%, 25.7% and 13.6% of patients, respectively. 1- and 5-year patient survival rates were 100% and 100% for living donor patients and 85% and 85% for cadaveric patients, respectively. 1- and 5-year graft survival rates were 100% and 100% for living donor RTx patients, and 80% and 80% for cadaveric RTx patients, respectively. The most common medical complications were new onset diabetes mellitus and dyslipidemiaThe most common early and late infection was urinary tract infection. CONCLUSION: RTx is the best renal replacement therapy in terms of patient-graft survival. However, patients should be closely moniterized for metabolic complications.

Amaç: Böbrek nakli için kullanılan organlarda en sık rastlanan anomali renal arterin sayısal anomalileridir. Çalışmamızda amacımız, kliniğimizde yapılan renal transplantasyon olgularında tespit ettiğimiz arter anomalilerini literatür eşliğinde değerlendirmektir. Gereç ve Yöntem: Hastaların 5’i kadın (%39), 8’i erkek (%61), yaş ortalaması 43.7 (22-73), ortalama takip süresi 30.5 ay (4-90) idi. Hastalardan 7’sine kadavradan, 6’sına canlıdan nakil yapılmıştı. On iki hastada çift, 1 hastada üç renal arter mevcuttu. Altı hastada arterler ex vivo pantolon tarzı yan yana rekonstrüksiyon yapılarak geniş tek arter haline getirildi ve eksternal iliyak artere uç-yan anastomoz yapıldı. Çok küçük alt polar arteri olan bir hasta da alt polar arter bağlandı. Bir hastada arterler ayrı ayrı in situ anastomoz yapıldı. Üç arteri olan hastada üst arterler pantolon tarzı anastomoz yapılarak eksternal iliyak artere uç-yan, alt polar arter ise A. epigastrika inferior’a uç uca anastomoz edildi. Necmettin Erbakan Üniversitesi Meram Tıp Fakültesi, Genel Cerrahi Anabilim Dalı, Konya, Türkiye Dr. Mehmet Erikoğlu E-posta: merikoglu@hotmail.com Makale Geliş Tarihi: 18.05.2012 Makale Kabul Tarihi: 24.11.2012 Bu çalışma 12-16 Ekim 2011 tarihlerinde Antalya'da yapılan TONKKD VIII. Kongresi'nde poster olarak sunulmuştur. Bulgular: Dört hastada (%30.7) gecikmiş greft fonksiyonu, 1 hastada biyopsi ile doğrulanmış (%7.6) akut rejeksiyona rastlandı. Postoperatif dönemde 3 hastada müdahale gerektirmeyen lenfosel, 1 hastada cilt altı enfeksiyonu ve 1 hastada da perirenal hematom tespit edildi. Cilt altı enfeksiyonu antibiyotik tedavisi ile düzeldi. Perirenal hematom saptanan hastada hematom kendiliğinden rezorbe oldu. Sonuç: Çoklu renal arteri olan böbreklerin nakil işleminde kullanılması teorik olarak bazı riskleri de beraberinde getirmektedir. Uzamış soğuk ve sıcak iskemi süresi nedeniyle akut tübüler nekroz, gecikmiş greft fonksiyonu ve rejeksiyon daha sık görülebilmektedir. Çoklu renal arterlerde ex vivo pantolon anastomoz yaparak geniş ve tek bir renal arter anastomozunun vasküler komplikasyon riskini azaltabileceğini düşünmekteyiz., Purpose: The most common anomaly seen in kidneys used for transplantation is numerical anomalies of the renal artery. The aim of our study is to discuss the artery anomalies we detected in renal transplantation cases in our clinic in line with the relevant literature. Materials and Methods: Five (39%) of the patients were female, 8 were male (61%) and their mean age was 43.7 (22-73), mean follow-up period was 30.5 months (4 to 90). For 7 of the patients, the organs were transplanted from a cadaver and 6 were transplanted from living donors. 12 patients had double, 1 patient had three renal arteries. Six patients were given ex vivo pant type side by side reconstruction to obtain a single large artery and the external iliac was anastomosed to the artery. In 1 patient with a small inferior polar artery, the inferior polar artery was ligated. In 1 patient, the arteries were positioned by in situ anastomosis one by one. In one patient with three arteries, the upper arteries were positioned by pant type anastomosis and anastomosed as a single artery, and the lower polar artery was anastomosed with the inferior epigastric artery end to end. Results: In four patients (30.7%) there was delayed graft function,1 patient (7.6%) developed acute rejection verified with biopsy. In the post-operative period, it was determined that 3 patients had lymphocele which did not require intervention, 1 patient had subcutaneous infection and 1 patient had perirenal hematoma. Subcutaneous infection recovered with antibiotic treatment. As for the patient with perirenal hematoma, the perirenal hematoma resorbed spontaneously. Conclusion: Using kidneys with multiple renal arteries for transplantation brings with it some theoretical risks. Tubular necrosis, delayed graft function and rejection can be seen more frequently due to elongated cold or hot ischemia time. We are of the opinion that large and single renal artery anastomosis obtained with ex vivo pant anastomosis application can decrease the vascular complication risk in multiple renal artery.

Amaç: Böbrek nakli sonrası hiperürisemi sık görülmesine rağmen gut hastalığı nadirdir. Ancak bu konu ile ilgili böbrek nakli yapılmış Türk hasta grubunda yayınlanmış makale mevcut değildir. Bu çalışmanın amacı böbrek nakli yapılmış hastalarda hiperürisemi ve gut hastalığı görülme sıklığını belir-lemektir. Gereç ve Yöntem: Başkent Üniversitesi Hastanesi Transplantasyon Ünitesinde 2000 ve 2002 yılları arasında böbrek nakli yapılmış 155 hasta (E/K, 119/36; ortalama yaş 34,7±9,7 yıl) retrospektif olarak araştırıldı. Çalışmaya en az 2 yıl süresince normal böbrek fonksiyonlarına sahip olan hastalar dahil edildi. Hastaların nakil olduktan sonra rutin poliklinik kontrollerindeki laboratuvar değerleri kayıt edildi. Ayrıca hastaların demografik özellikleri ve kullandığı ilaçlar kayıt edildi. Serum ürik asid seviyesi kadınlarda 6 mg/dl erkeklerde 7 mg/dl üzerinde ise hiperürisemi olarak kabul edildi. Klinik olarak gut hastalığı hiperürisemi ile birlikte gut artritinin ve tofüsün olmasıyla tanımlandı. Bulgular: Hiperürisemi 95 hastada, gut hastalığı ise 13 hastada saptandı. Serum ürik asid seviyelerinin hastaların yaşından, cinsiyetinden, donörün canlı veya kadavra olmasından ve aldıkları ilaç rejimin-den bağımsız olduğu saptandı. Sonuç: Böbrek transplantasyonu yapılan hastalarda hiperürisemi yaygın olarak görülmesine rağmen gut hastalığı bu hasta grubunda nadirdir. Aim: Although the prevalence of hyperuricemia is high after renal transplantation, investigation has shown that gout occurs rarely in these patients. The present study was designed to investigate the preva-lence of hyperuricemia and gout in renal transplant patients. Materials and methods: The records of 155 patients (M/F, 119/36, mean age 34.7 9.7 years) who under-went renal transplantation in between 2000 and 2002 were retrospectively reevaluated. Patients with at least 2 years stable graft survival duration were included. For each individual, mean value of serum uric acid levels that were repeated in each routine visits approximately every 6 months in transplanta-tion outpatient clinic were used. Patient demograph-ics, immunosuppressive drug regimens and other medications were also recorded. Hyperuricemia was defined as serum uric acid level of >6 mg/dl in females and 7 mg/dl in males. Clinical gout was defined as hyperuricemia with gouty arthritis and tophi. Results: Hyperuricemia and gout were seen in 95 patients, and 13 patients, respectively. Mean serum uric acid levels were found to be independent from patients' age, sex, donor type, and immunosuppres-sive drug regimen. Conclusion: Our study confirmed that although hyperuricemia is a common complication in renal transplant recipients, gout is not seen often in these populations.

Renal transplantasyon hastalarında Kaposi sarkomu sıklığı artmıştır. Bu çalışmada, renal transplantasyon hastalarında gelişen Kaposi sarkomunun prevelansı, klinik özellikleri ile insan herpesvirusu-8'in etyolojideki rolü araştırıldı. Kaposi sarkomu tanısı alan renal transplantasyon hastalanın dosyaları incelendi. Altı hastada lezyonlu deride insan herpesvirusu-8 DNA'sı araştırıldı. Kaposi sarkomu prevelansı %1.2 idi. Mukokütanöz tutulum %76.9'unda, viseral tutulum %61.5'inde saptanmıştı. Tedavi ile hastaların %61.5'inde remisyon, %23.1'inde parsiyel remisyon izlenmişti. Viseral tutulum olanların %25'i ölümle sonuçlanmıştı. Altı hastanın tümünde virusa ait DNA saptandı. Renal transplantasyon hastalarında gelişen Kaposi sarkomunda viseral tutulum sıktır ve mortaliteyi arttırır. Etyopatogenezde, immünosüpresyon ile birlikte insan herpesvirusu-8 rol oynamaktadır. Background and Design: The frequency of Kaposi's sarcoma is increased in renal transplantation patients. The prevalence, clinical features and the etiopathological role of human herpesvirus-8 in Kaposi's sarcoma in renal transplantation patients were investigated in this study. Patients and Methods: Files of renal transplantation patients who were diagnosed as Kaposi's sarcoma have been examined. Human herpesvirus-8 DNA was investigated in the lesional skin of 6 patients. Results: The prevalence of Kaposi's sarcoma was 1.2%. Mucocutaneous and visceral involvement was noted in 76.9% and 61.5% of the patients, respectively. In 61.5% of the patients total remission, in 23.1% partial remission was observed. Twent-five percen[ of the patients with visceral involvement were died. Viral DNA was detected in all of the 6 patients. Conclusion: Visceral involvement is common in Kaposi's sarcoma developing in renal transplant recipients and increases the mortality. Immunosuppresion with human herpesvirus-8 play roles in etiopathogenesis