Search

Een lichaam dat onder het bereik van de Wet op de vennootschapsbelasting 1969 valt, kan in verschillende hoedanigheden betrokken zijn bij een splitsing. In de eerste plaats als splitsende rechtspersoon of verkrijgende rechtspersoon en in de tweede plaats als aandeelhouder, lid, schuldeiser, winstbewijs- en/of optiehouder van de splitsende rechtspersoon. Dit onderzoek bevat een uitgebreide analyse en beoordeling van de winstbelastingregels voor splitsingen waarmee dergelijke lichamen in aanraking (kunnen) komen. Het onderzoek wordt afgesloten met een overkoepelende slotbeschouwing, gevolgd door een samenvattend overzicht van de concrete aanbevelingen voor de (fiscale) wetgever.

In dit artikel onderzoekt de auteur de inbreuk op het totaalwinstbegrip als gevolg van het wetsvoorstel “Wet tegengaan mismatches bij toepassing zakelijkheidsbeginsel” tegen de achtergrond van de ontwikkelingen op het gebied van internationaal belastingbeleid. De auteur concludeert dat de wetgever er niet in is geslaagd om een volledig deugdelijke inbreuk op het totaalwinstbegrip vorm te geven in het wetsvoorstel.

At the time of writing this article, the globe, including Europe, is in the second wave of the COVID-19 pandemic. People are suffering not only physically, but also mentally because of (partial) lock downs. Health care systems of many countries are under extreme pressure. Inter alia, due to the (partial) lock downs, economic activities have substantially decreased. In order to support their economies and to facilitate their recovery, the EU and its Member States have taken unprecedented action. A number of State interventions are subject to the EU State aid rules. A number of Member States made the granting of State aid dependent on the absence of links with countries which are frequently tagged as ‘tax havens’. Examples are Belgium, Denmark, France, The Netherlands, Poland, and Sweden. For example, the European Commission has decided that the Polish conditions are consistent with EU law. More in general, the Commission has recommended Member States to make State aid conditional to the absence of links with non-cooperative jurisdictions, frequently referred to as ‘tax havens’. Whether a country qualifies as ‘tax haven’, may differ Member State by Member State. Since the term ‘tax haven’ is often used in academic literature and the mainstream press, the author also uses this term here, but he will also explain this term in more detail within the context of the rules to be discussed. In this article, the research question is twofold: 1. Can the condition of making COVID-19 State aid dependent on the absence of links to ‘tax havens’ (hereafter: tax haven condition) be tested against fundamental freedoms? 2. Should this question be brought to court? In order to answer these questions, this article adheres to a traditional legal methodology. This methodology makes it possible to acquire a more complete understanding of the possible impact of fundamental freedoms on conditions to provide COVID-19 State aid, more specifically on tax haven conditions. For the descriptions, analyses, and evaluations, the author has used sources of law, including national tax law, treaties, global issues (e.g. global principles in redistributive justice), legislative history, technical explanations, case law, decisions, statements of practice, public rulings, and literature. In order to answer the research questions, firstly, the Commission’s Recommendation on making COVID-19 State aid conditional to the absence of links with non-cooperative jurisdictions has been outlined. Subsequently, as an example, the Dutch tax haven conditions have been described. Thereafter, it has been discussed whether tax haven conditions as part of COVID-19 State aid can be tested against fundamental freedoms. Furthermore, the Dutch example has been tested against the outcomes of the previous point. With the results of these points, research question 1 can be answered. The question of whether the test of tax haven conditions to fundamental freedoms should be brought to court, has been discussed in the section ‘Who dares to litigate?’. The author has closed with the main conclusions by answering the research questions.

Item does not contain fulltext collaborative research

Met dit artikel worden de opties voor een (betere) vermogensrendementsheffing geanalyseerd die zijn gepresenteerd in het zgn. ambtelijke bouwstenenrapport. Introducerend onderzoek ik eerst de grondslagen voor het belasten van vermogen en de relatie van deze vermogensheffingen met de vermogensongelijkheid in ons land. Aansluitend wordt de vermogensrendementsheffing, een onvolkomen gebleken heffingstechniek, in de beschouwing betrokken. De geopperde bouwstenen voor reparatie van de derde inkomensbox omvatten slechts twee beleidsopties. Na de analyse van beide beleidsopties onderzoek ik de mogelijkheden voor introductie van een heffing over reële vermogensrendementen, de ‘steen der wijzen’ die opvallend genoeg ontbreekt in het Bouwstenenrapport. Aansluitend zal het voorstel voor een optionele heffing over reëel rendement worden getoetst. Een korte conclusie sluit deze bijdrage af.

Good tax governance een gezamenlijke verantwoordelijkheid van de fiscale actoren is; gezamenlijk zijn zij verantwoordelijk voor de integriteit van het (internationale) belastingsysteem. Een duurzaam belastingstelsel is alleen mogelijk als alle betrokkenen hun verantwoordelijkheid nemen. Ik bespreek allereerst enige ontwikkelingen op het gebied van tax governance, zowel voor de overheid als het bedrijfsleven waaronder de koppeling van governance aan maatschappelijke verantwoordelijkheid (MVO) en duurzaamheid waarbij ook de belangen van stakeholders van organisaties steeds meer aandacht krijgen. In dat kader wordt transparantie voor ondernemingen steeds belangrijker – om verantwoording af te leggen maar ook om een dialoog aan te gaan met de stakeholders. De samenleving verwacht integere transparantie over de fiscaliteit omdat zij zich anders geen geïnformeerde mening kan vormen over het fiscale gedrag van ondernemingen. Ook belastingadviseurs zijn zich serieus aan het herbezinnen op hun rol. Zij hebben hun beroepscode aangescherpt en besteden aandacht aan ethiek in hun opleidingen. Het belang van maatschappelijk verantwoorde advisering geworteld in ethiek en geborgd via governance mechanismen wordt breed onderkend. Een code of conduct bevat gedragsregels met betrekking tot maatschappelijk verantwoord gedrag en/of advisering. Georganiseerde fiscalisten zijn gehouden aan hun beroepsreglement – een code of conduct. Een volgende stap zou kunnen zijn responsible tax principles te verankeren in de tax governance van ondernemingen. Vergelijkbare principes zouden in een gedragscode of aparte richtlijn voor belastingadviseurs kunnen worden vastgelegd.

This chapter elaborates on different conceptions of justice. Economic justice aims at correcting market outcomes to warrant a fair distribution of resources, whereas tax justice focuses on the fair distribution of the tax burden. Both elements of distributive justice have their own ‘domain-specific’ principles. These principles may collide. Hence, balancing both elements of distributive justice is necessary. However, a balance also has to be sought between economic justice and legal justice and its core principles, such as legal equality, legal certainty and proportionality. Legal justice and economic justice pose diverging demands which the legislature should carefully balance. However, hasty parliamentary decisions and political decisiveness often seem to prevail over respect for legal values and principles, such as legal certainty and equality. This has been explained with an example of Dutch tax legislation: the (rapid) evolvement of an instrumental incentive in the tax regulation for homeownership.Tax regulations therefore require a more careful political reflection on the fundamental tension between the focus on ends which are external to the law and legal principles. Moreover, the use of tax legislation for external ends should also be balanced with tax law’s internal values and principles of tax fairness – foremost the ability-to-pay principle.

De verliesverrekeningsregels in de vennootschapsbelasting gaan per 1 januari 2022 veranderen. De huidige beperking van de verliesverrekeningstermijnen (één jaar achterwaarts en zes jaar voorwaarts) wordt ingeruild voor een regeling waarbij de verliezen één jaar achterwaarts en onbeperkt voorwaarts zijn te verrekenen, maar met een temporisering. In een jaar zijn verrekenbare verliezen tot een bedrag van € 1 miljoen volledig verrekenbaar met de winst. Boven € 1 miljoen is het verlies slechts verrekenbaar met 50% van de resterende belastbare winst van dat jaar. In WFR 2020/172 is Elsweier reeds ingegaan op enige aspecten van de voorgenomen maatregel van het kabinet om per 2022 de verliesverrekening te temporiseren. Op dat moment was de nota van wijziging van 5 oktober 2020 nog niet verschenen, waarin de voorgestelde wettekst is opgenomen, alsmede de toelichting daarop. Zo op het oog lijkt er weinig mis met de voorgestelde maatregel, die is voortgekomen uit het rapport van de Adviescommissie belastingheffing van multinationals (hierna Commissie). Desalniettemin signaleren wij diverse vraagpunten rondom de voorgestelde maatregel. In dit artikel gaan wij hierop in.

The fact that the arm’s length standard is anchored in the separate-entity principle yields a transfer pricing analysis that almost neglects the integrated economic reality of the group of companies. While tax law builds up this fiction of related companies acting as if they were stand-alone companies, corporate law has been more responsive to the economic reality of the group. Such integrated economic reality in groups of companies requires a specific response of tax law rather than simply ignoring the power dynamics under the separate legal entity principle. The need to reframe the arm’s length standard to match the group dynamics has become urgent under the new profit allocation rules derived from the OECD Unified Approach, which allocates the deemed residual profit while taking into account the group as a whole. In light of the above, this article challenges the current arm’s length standard, which completely sidesteps the power dynamics in the transfer pricing analysis for tax purposes. Reintroducing such power dynamics in the analysis leads to the notion of “group interest” coined in the field of business law. Group interest, premised on horizontal fairness and legal certainty, serves the author to reconsider the statement that related parties are equal to stand-alone companies. Enforcing group interest within the arm’s length standard leads to the introduction of rebuttable presumptions, which are applied to three specific areas of transfer pricing: profit allocation to dependent agent enterprises, the commercial rationality test and group synergies. Group interest does not aim to replace the arm’s length standard, but to readjust it to group power dynamics and, thus, ensure the endurance of the arm’s length standard in the context of the digitalized economy.

Michael Visser bespreekt kort een aantal recente onderzoeken, waaruit hij concludeert dat de zoektocht naar zekerheid in pensioen nog altijd springlevend is.

Wat is verliesverrekeningstemporisering? Is het een goed idee om een dergelijke maatregel ook in Nederland te implementeren? Als het aan de Commissie belastingheffing multinationals (hierna: Commissie) ligt wel. In het rapport ‘’Op weg naar balans in de vennootschapsbelasting’’ (hierna: Rapport) stelt de Commissie voor de verliesverrekening in de vennootschapsbelasting te beperken tot maximaal 50% van de belastbare winst per jaar, in combinatie met een onbeperkte voorwaartse verliesverrekeningstermijn en een doelmatigheidsdrempel van € 1 miljoen. Het kabinet vindt het blijkbaar ook een goede maatregel en heeft in de aanbiedingsbrief bij het Belastingpakket 2021 aangekondigd dat de maatregel per nota van wijziging wordt toegevoegd aan het Belastingplan. Reden genoeg om een nadere blik te werpen op deze maatregel.

Het is sinds 2014 mogelijk om vergunningsvrij een mantelzorgwoning te bouwen. Deze maatregel is bedoeld om mensen zo lang mogelijk in hun eigen leefomgeving te laten wonen. Onderzocht wordt of de eigenwoningregeling in de Wet IB 2001 deze stimulerende maatregel ondersteunt. Dit is niet het geval. Een flankerende matregel in de Wet IB 2001 is passend en de wetgever wordt opgeroepen de mantelzorgwoning tot de fictieve eigen woning te rekenen.

Het toeslagenstelsel kraakt in haar voegen. Eenvoudige oplossingen zijn niet voorhanden als er niet aan de uitgangspunten van het stelsel getornd wordt. Dit zijn de gerichtheid, de tijdigheid, het huishouden als toeslagontvanger en de eigen verantwoordelijkheid van de burger. Na een korte beschrijving van het stelsel, bespreekt dit artikel een aantal opties om het stelsel aan te passen. Deze opties kunnen het rondpompen van geld tussen overheid en huishoudens en ook in relatie met ziektekostenverzekeraars, woningcorporaties en kinderopvangorganisaties verminderen. De zorgtoeslag kan relatief eenvoudig gefiscaliseerd worden en ook de huurtoeslag en kindgebondenbudget kunnen met de inkomstenbelasting geïntegreerd worden, als belastinguitkeringen mogelijk worden gemaakt. Daarnaast lijkt het verstandig, op basis van de inzichten uit de gedragseconomie, minder van de eigen verantwoordelijkheid van de burger uit te gaan.

European Union law overlaps and interacts with both the OECD’s Base Erosion and Profit Shifting project (BEPS) and its implementation and the member states’ tax treaties between them and with third countries, and there is also an area where all three fields meet. This intersection of EU law, BEPS and member states’ (mostly) bilateral tax treaties is the subject of this report. First, it should be noted that the Union’s competence under article 115 TFEU not only covers purely internal situations, but the Union can also use its internal competence to specify the treatment of non-EU investors or third-country investments, and it has done so, e.g., in the Anti-Tax Avoidance Directive (ATAD). This has potential impact also on tax treaties between the member states and with third countries: Given the supremacy of EU (secondary) law, domestic law implementing Directives (e.g., the ATAD) might, under certain conditions, arguably take precedence over (pre- and post-accession) tax treaties between the member states, even if that implementation is detrimental to taxpayers and irrespective of whether the specific tax treaty was concluded before or after a provision of a Directive entered into force. As for tax treaties with third countries the TFEU contains a differentiating rule, as article 351 TFEU (ex-article 307 EC) grandfathers (only) member states’ treaties with third countries, including tax treaties, that a member state concluded before 1 January 1958 or, for acceding states, before the date of their accession, so that EU law arguably takes precedence over post-accession tax treaties with third countries and, therefore, may directly affect the relevant member state’s (but of course not the third country’s) tax system. Second, the European Commission has issued various Recommendations with regard to post-BEPS tax treaties of the member states. A 2012 Recommendation “on aggressive tax planning” addressed (also) tax treaty-based double non-taxation and encouraged member states to include an appropriate subject-to-tax clause in their double taxation conventions. The Commission’s 2016 Recommendation dealt with the inclusion of a subject-to-tax clause in tax treaties, the definition of “permanent establishments” to prevent their artificial avoidance (article 5 OECD MC) and the use of an EU-compatible Principal Purposes Test (PPT), which refers to “a genuine economic activity” as a carve-out to align the clause with the case-law of the Court of Justice of the European Union as regards the abuse of law. Third, the OECD BEPS project has established a (political) minimum standard regarding measures against treaty shopping (article 7 MLI and article 29 OECD MC), and the Limitation on Benefits (LoB) clause in particular raises issues with regard to its compatibility with the EU fundamental freedoms. In particular, LoB clauses are confronted with continuing doubts regarding their compatibility with the freedom of establishment. These concerns have also found expression not only in various documents of the European Commission but also in the BEPS Action 6 Final Report, where the OECD noted that some countries may have “concerns based on EU law that prevent them from adopting the exact wording of the model provisions that are recommended in this report”, further specifying those concerns by recognizing “that the LOB rule will need to be adapted to reflect certain constraints or policy choices concerning other aspects of a bilateral tax treaty between two Contracting States” such as “concerns based on EU law”. Indeed, the “ownership clauses” in LoB provisions face scrutiny because the company’s residence state has agreed to give better conditions to companies held by shareholders resident in its own territory as compared to the ones resident elsewhere in the EU and the EEA. In such circumstances and in light of the Open Skies judgments, LoB clauses could thus be regarded as the immediate source of the discriminatory treatment. It is, however, unclear whether other – objective or subjective – tests in a typical LoB clause make them “EU compatible”, and if the source state’s perspective might require a different analysis in light of the ECJ’s decision in ACT Group Litigation. Fourth, and while the OECD BEPS project has not established a minimum standard with regard to mandatory binding arbitration, the 2017 Tax Dispute Resolution Directive (TDRD) has established a mechanism for binding arbitration with regard to tax “disputes”. While the TDRD does not address double taxation outside of a tax treaty context, it is a huge step towards the removal of double taxation caused by diverging interpretation and application of tax treaties between member states. Fifth, the OECD BEPS project has addressed situations of treaty-based non-taxation, which might also raise state aid questions under article 107 TFEU in cases where the misapplication of a tax treaty leads to “white income”. While generally “the need to avoid double taxation” would be a basis for a possible justification, it might indeed be asked if a double taxation convention must be interpreted, in light of article 107 TFEU, to not give rise to “white income” (e.g., through an unconditional exemption of untaxed income) or to “overcompensation” (e.g., through a tax sparing credit). That rather extreme path, however, was not (yet) taken by the Commission in the McDonald’s case: Indeed, to show selectivity, the Commission attempted merely to prove that Luxembourg had misapplied the applicable tax treaty. It did not rely on the alternative argument that double non-taxation resulting from the application of a tax treaty ipso facto amounts to state aid.