Search

In de presentatie wordt eerst het onderzoek binnen het lectoraat Transparante Zorgverlening toegelicht, vervolgens wordt de doelgroep toegelicht, waarbij ook een filmpje wordt vertoond. De fitheidcomponenten bij deze doelgroep worden belicht, waarbij balans als een van de componenten nader besproken wordt, dmv het vertellen over onderzoek met de modified Berg Balance Scale, fitnessprogramma om balans te verbeteren en implementatie binnen de dagelijkse fysiotherapiebehandeling van deze doelgroep.

Veel patiënten die een beroerte (cerebrovasculair accident, CVA) hebben doorgemaakt verliezen de mogelijkheid om de verlamde arm in te schakelen voor functionele activiteiten. Door het gebrek aan motorisch functieherstel blijft de arm geïmmobiliseerd waardoor zich CVA-specifieke herstelbelemmerende functiestoornissen ontwikkelen zoals hypertonie, spierverkortingen (contracturen) en schouderpijn. Het kunnen voorspellen en voorkomen van contracturen en hypertonie zijn belangrijke wapenen in de strijd om herstelbelemmerende factoren na een CVA te kunnen minimaliseren. In theorie zouden rekhoudingen, die specifiek gericht zijn op het voorkomen van spierverkortingen in de arm, ook de ontwikkeling van hypertonie en schouderpijn moeten kunnen voorkomen. Hierdoor zou de afname van de bewegingsmogelijkheid (PROM) van de verlamde arm, zoals gemeten met een goniometer, tegengegaan kunnen worden. Dit proefschrift beschrijft de resultaten van één cohortstudie en van twee betrouwbaarheidsstudies die werden ingebed in twee gerandomiseerde effectstudies (RCT’s). De resultaten hebben aangetoond dat hypertonie zich in een aanzienlijk aantal patiënten ontwikkelt en dat het risico daarop al 48 uur na de beroerte kan worden voorspeld. Tevens is duidelijk geworden dat het, met de contractuur-preventieve rekhoudingen in de huidige vorm, niet mogelijk is om de ontwikkeling van contracturen en hypertonie tegen te gaan of te verminderen. Aangetoond werd dat de PROM-metingen zeer betrouwbaar door de fysiotherapeuten werden uitgevoerd. De resulterende gegevens kunnen worden gebruikt om met 95% zekerheid te kunnen bepalen hoe groot veranderingen in de beweeglijkheid van de arm- en schoudergewrichten minimaal moeten zijn om er zeker van te zijn dat deze ook daadwerkelijk een significante verandering representeren.

Bewegingsstoornissen bij dementie.Bij dementie staat veelal het cognitieve verval centraal en is er nog te beperkt aandacht voor de motoriek. Bij elke vorm van dementie ontstaan er ook motorische problemen. Elke vorm van dementie heeft kenmerkende veranderingen ook op motorisch gebied. Het is voor de fysiotherapeut van belang om hier meer inzicht in te verwerven. Het is goed om te realiseren dat demotorische veranderingen vaak al ver voor de cognitieve veranderingen zichtbaar zijn. Hier ligt mogelijk een rol weggelgd voor de fysiotherapeut in de toekomst.

Veel patiënten die een beroerte (cerebrovasculair accident, CVA) hebben doorgemaakt verliezen de mogelijkheid om de verlamde arm in te schakelen voor functionele activiteiten. Door het gebrek aan motorisch functieherstel blijft de arm geïmmobiliseerd waardoor zich CVA-specifieke herstelbelemmerende functiestoornissen ontwikkelen zoals hypertonie, spierverkortingen (contracturen) en schouderpijn. Het kunnen voorspellen en voorkomen van contracturen en hypertonie zijn belangrijke wapenen in de strijd om herstelbelemmerende factoren na een CVA te kunnen minimaliseren. In theorie zouden rekhoudingen, die specifiek gericht zijn op het voorkomen van spierverkortingen in de arm, ook de ontwikkeling van hypertonie en schouderpijn moeten kunnen voorkomen. Hierdoor zou de afname van de bewegingsmogelijkheid (PROM) van de verlamde arm, zoals gemeten met een goniometer, tegengegaan kunnen worden. Dit proefschrift beschrijft de resultaten van één cohortstudie en van twee betrouwbaarheidsstudies die werden ingebed in twee gerandomiseerde effectstudies (RCT’s). De resultaten hebben aangetoond dat hypertonie zich in een aanzienlijk aantal patiënten ontwikkelt en dat het risico daarop al 48 uur na de beroerte kan worden voorspeld. Tevens is duidelijk geworden dat het, met de contractuur-preventieve rekhoudingen in de huidige vorm, niet mogelijk is om de ontwikkeling van contracturen en hypertonie tegen te gaan of te verminderen. Aangetoond werd dat de PROM-metingen zeer betrouwbaar door de fysiotherapeuten werden uitgevoerd. De resulterende gegevens kunnen worden gebruikt om met 95% zekerheid te kunnen bepalen hoe groot veranderingen in de beweeglijkheid van de arm- en schoudergewrichten minimaal moeten zijn om er zeker van te zijn dat deze ook daadwerkelijk een significante verandering representeren.

Beperkingen patiënten met chronische nekpijn beter in kaart brengen Maar liefst een derde van de patiënten met chronische nekpijn die aan een multidisciplinair pijnrevalidatieprogramma begint valt af. Van de patiënten die het programma wél afmaken geeft zestig procent aan helemaal of grotendeels hersteld te zijn. Dat stelde Wim Jorritsma vast in een onderzoek naar hoe de beperkingen van patiënten met chronische nekpijn gemeten kunnen worden. Chronische nekpijn komt veel voor en kan leiden tot ernstige beperkingen in de dagelijkse bezigheden of op het werk. Bij het merendeel van de patiënten kan geen specifieke onderliggende aandoening worden geconstateerd. Wim Jorritsma deed onderzoek naar de betrouwbaarheid van veelgebruikte nekpijnvragenlijsten, de Neck Disability Index (NDI) en de Neck Pain and Disability Scale (NPAD). Die laatste lijst liet hij voor dit onderzoek in het Nederlands vertalen. Jorritsma liet 34 patiënten met chronische nekpijn beide lijsten invullen om de onderlinge overeenstemming te bepalen. Om de geldigheid van beide lijsten nader te bepalen, deed hij vervolgonderzoek bij 111 patiënten van een universitaire revalidatiekliniek, die de lijsten voor en na hun behandeling invulden. Hij concludeert dat beide lijsten een goed beeld geven van zelfgerapporteerde nekpijngerelateerde beperkingen, maar dat de Neck Disability Index (NDI) de beste klinimetrische eigenschappen heeft.

BACKGROUND: Chest physiotherapy is widely used in people with cystic fibrosis in order to clear mucus from the airways. OBJECTIVES: To determine the effectiveness and acceptability of chest physiotherapy compared to no treatment or spontaneous cough alone to improve mucus clearance in cystic fibrosis. SEARCH METHODS: We searched the Cochrane Cystic Fibrosis and Genetic Disorders Group Trials Register which comprises references identified from comprehensive electronic database searches and handsearches of relevant journals and abstract books of conference proceedings.Date of the most recent search of the Group's Cystic Fibrosis Trials Register: 04 February 2013. SELECTION CRITERIA: Randomised or quasi-randomised clinical studies in which a form of chest physiotherapy (airway clearance technique) were taken for consideration in people with cystic fibrosis compared with either no physiotherapy treatment or spontaneous cough alone. DATA COLLECTION AND ANALYSIS: Both authors independently assessed study eligibility, extracted data and assessed study quality. There was heterogeneity in the published outcomes, with variable reporting which meant pooling of the data for meta-analysis was not possible. MAIN RESULTS: The searches identified 144 studies, of which eight cross-over studies (data from 96 participants) met the inclusion criteria. There were differences between studies in the way that interventions were delivered, with several of the intervention groups combining more than one treatment modality. One included study looked at autogenic drainage, six considered conventional chest physiotherapy, three considered oscillating positive expiratory pressure, seven considered positive expiratory pressure and one considered high pressure positive expiratory pressure. Of the eight studies, six were single-treatment studies and in two, the treatment intervention was performed over two consecutive days (once daily in one, twice daily in the other). This enormous heterogeneity in the treatment interventions prevented any meta-analyses from being performed.Four studies, involving 28 participants, reported a higher amount of expectorated secretions during chest physiotherapy as compared to a control. One study, involving 18 participants, reported no significant differences in sputum weight. In five studies radioactive tracer clearance was used as an outcome variable. In three of these (28 participants) it was reported that chest physiotherapy, including coughing, increased radioactive tracer clearance as compared to the control period. One study (12 participants) reported increased radioactive tracer clearance associated with all interventions compared to control, although this was only reported to have reached significance for postural drainage with percussion and vibrations; and the remaining study (eight participants) reported no significant difference in radioactive tracer clearance between chest physiotherapy, without coughing, compared to the control period. Three studies, involving 42 participants reported no significant effect on pulmonary function variables following intervention; but one further study did report significant improvement in pulmonary function following the intervention in some of the treatment groups. AUTHORS' CONCLUSIONS: The results of this review show that airway clearance techniques have short-term effects in the terms of increasing mucus transport. No evidence was found on which to draw conclusions concerning the long-term effects.

Beperkingen patiënten met chronische nekpijn beter in kaart brengen Maar liefst een derde van de patiënten met chronische nekpijn die aan een multidisciplinair pijnrevalidatieprogramma begint valt af. Van de patiënten die het programma wél afmaken geeft zestig procent aan helemaal of grotendeels hersteld te zijn. Dat stelde Wim Jorritsma vast in een onderzoek naar hoe de beperkingen van patiënten met chronische nekpijn gemeten kunnen worden. Chronische nekpijn komt veel voor en kan leiden tot ernstige beperkingen in de dagelijkse bezigheden of op het werk. Bij het merendeel van de patiënten kan geen specifieke onderliggende aandoening worden geconstateerd. Wim Jorritsma deed onderzoek naar de betrouwbaarheid van veelgebruikte nekpijnvragenlijsten, de Neck Disability Index (NDI) en de Neck Pain and Disability Scale (NPAD). Die laatste lijst liet hij voor dit onderzoek in het Nederlands vertalen. Jorritsma liet 34 patiënten met chronische nekpijn beide lijsten invullen om de onderlinge overeenstemming te bepalen. Om de geldigheid van beide lijsten nader te bepalen, deed hij vervolgonderzoek bij 111 patiënten van een universitaire revalidatiekliniek, die de lijsten voor en na hun behandeling invulden. Hij concludeert dat beide lijsten een goed beeld geven van zelfgerapporteerde nekpijngerelateerde beperkingen, maar dat de Neck Disability Index (NDI) de beste klinimetrische eigenschappen heeft.

In deze masterclass wordt aandacht besteed aan dementie, verschillende vormen van dementie en de verschillende stadia in de ziekte. Vervolgens wordt ingezoomd op bewegingsstoornissen bij de verschillende vormen van dementie waarbij paratonie een onderdeel is. Er is aandacht voor meetinstrumenten om de motoriek in kaart te brengen en interventies te evalueren en tot slot is er aandacht voor de preventieve kracht van bewegen en fysieke activiteit op cognitie.

Musculoskeletal pain is caused by risk factors for acquiring pain and prognostic factors for the persistence of prolonged pain and is the number one causal reason for restricted participation at work. Many studies have been performed on the reasons for acquiring and the continuance of musculoskeletal pain, however, a comprehensive overview does not exist. Musculoskeletal pain may result in a reduction of the ability to perform physical work. To determine whether a person’s functional capacity is high enough to perform work, standardized functional capacity tests can be executed. One example of functional capacity tests is to measure lifting capacity. These tests are defined as an evaluation of the capacity of activities that is used to make recommendations for participation in work while considering the person’s body functions and structures, environmental factors, personal factors and health status. How many of the latter components that should be taken into account are unclear. The results of this study can support health care professionals providing care to patients in the field of work participation by making informed decisions during diagnostic procedures.

Musculoskeletal pain is caused by risk factors for acquiring pain and prognostic factors for the persistence of prolonged pain and is the number one causal reason for restricted participation at work. Many studies have been performed on the reasons for acquiring and the continuance of musculoskeletal pain, however, a comprehensive overview does not exist. Musculoskeletal pain may result in a reduction of the ability to perform physical work. To determine whether a person’s functional capacity is high enough to perform work, standardized functional capacity tests can be executed. One example of functional capacity tests is to measure lifting capacity. These tests are defined as an evaluation of the capacity of activities that is used to make recommendations for participation in work while considering the person’s body functions and structures, environmental factors, personal factors and health status. How many of the latter components that should be taken into account are unclear. The results of this study can support health care professionals providing care to patients in the field of work participation by making informed decisions during diagnostic procedures.

Beperkingen patiënten met chronische nekpijn beter in kaart brengen Maar liefst een derde van de patiënten met chronische nekpijn die aan een multidisciplinair pijnrevalidatieprogramma begint valt af. Van de patiënten die het programma wél afmaken geeft zestig procent aan helemaal of grotendeels hersteld te zijn. Dat stelde Wim Jorritsma vast in een onderzoek naar hoe de beperkingen van patiënten met chronische nekpijn gemeten kunnen worden. Chronische nekpijn komt veel voor en kan leiden tot ernstige beperkingen in de dagelijkse bezigheden of op het werk. Bij het merendeel van de patiënten kan geen specifieke onderliggende aandoening worden geconstateerd. Wim Jorritsma deed onderzoek naar de betrouwbaarheid van veelgebruikte nekpijnvragenlijsten, de Neck Disability Index (NDI) en de Neck Pain and Disability Scale (NPAD). Die laatste lijst liet hij voor dit onderzoek in het Nederlands vertalen. Jorritsma liet 34 patiënten met chronische nekpijn beide lijsten invullen om de onderlinge overeenstemming te bepalen. Om de geldigheid van beide lijsten nader te bepalen, deed hij vervolgonderzoek bij 111 patiënten van een universitaire revalidatiekliniek, die de lijsten voor en na hun behandeling invulden. Hij concludeert dat beide lijsten een goed beeld geven van zelfgerapporteerde nekpijngerelateerde beperkingen, maar dat de Neck Disability Index (NDI) de beste klinimetrische eigenschappen heeft.

Attitude van fysiotherapeut beïnvloedt de tilprestaties? Wat is het effect van blessure gerichte attitude op de maximale tilprestatie van gezonde proefpersonen?

Kwaliteit van fysiotherapeutische zorg is niet te vangen in één begrip, één beoordelingscriterium of één instrument. Het omvat een aantal kernwaarden die gezamenlijk een goed beeld geven van de totale kwaliteit.

We vinden het allemaal belangrijk: kwaliteit. Maar bij het horen van het woord beginnen de meesten van ons ook meteen te zuchten. Begrijpelijk, want het kost zoveel tijd en Kwaliefy heeft ons werk er ook niet leuker op gemaakt. Maar blijkbaar zijn we er ook nog niet over uit wat nu precies kwaliteit is. We blijven er met z'n allen maar over in discussie. Dit artikel - en het daaropvolgende in oktober - geeft deze discussie een prettige wending.

In dit project is de interventie TraJect geïmplementeerd in twee nieuwe revalidatiecentra en is een derde centrum getraind om de interventie te geven. Doelstellingen van het huidige project waren A) het ontwikkelen en toepassen van de train-de-trainer cursus, B) lokale netwerk vorming in revalidatie en reintegratieveld, en C) monitoring en evaluatie van de interventie. In dit implementatieproject is veel ervaring en kennis opgedaan over de implementatie van de in Rotterdam ontwikkelde interventie in revalidatiecentra buiten Rotterdam.

see book

Background In many countries, the need for physical therapists to use standardised measures has been recognised and is recommended in clinical practice guidelines. Research has shown a lack of clinimetric knowledge and clinical application of measurement instruments in daily practice may hamper implementation of these guidelines. Objectives The aims of our study were a) to investigate the current use of measurement instruments by Dutch physical therapists; b) to investigate the facilitators and barriers in using measurement instruments. Methods To get a complete and valid overview of relevant barriers and facilitators, different methods of data collection were used. We conducted a literature search, semi-structured interviews with 20 physical therapists and an online survey. Results Facilitators are the fact that most therapists indicated a positive attitude and were convinced of the advantages of the use of measurement instruments. The most important barriers to the use of measurement instruments included physical therapists' competence and problems in changing behaviour, practice organisation (no room; no time) and the unavailability and feasibility of measurement instruments. Furthermore, physical therapists indicated the need to have a core set of measurement instruments with a short user's instruction on application, scoring and interpretation. Conclusions The main barriers are on the level of the physical therapist (lack of knowledge; not focusing on the use of outcome measures) and organisation (lack of time; availability; lack of management support). There seems to be a disparity between what physical therapists say and what they do. The majority of participating physical therapists indicated a positive attitude and were convinced of the advantages of the use of measurement instruments. However, the main problem for physical therapists is when to use which instrument for what patient (lack of knowledge). Furthermore, physical therapists indicated a need to compile a core set of measurement instruments with instructions concerning application, scoring and interpretation. Based on the identified factors, a number of strategies will be developed and evaluated in future studies.

In many countries, the need for physical therapists to use standardised measures has been recognised and is recommended in clinical practice guidelines. Research has shown a lack of clinimetric knowledge and clinical application of measurement instruments in daily practice may hamper implementation of these guidelines. The aims of this study are 1) to investigate the current use of measurement instruments by Dutch physical therapists; 2) to investigate the facilitators and barriers in using measurement instruments.

In 2012, our randomised trial demonstrated that stretching before sleep reduces the frequency and severity of nocturnal leg cramps in older adults.1 These episodic cramp attacks are characteristic: painful, sustained, involuntary muscle contractions of the calf muscles, hamstrings or feet. The sharp and intense pain may last from seconds to several minutes, accompanied by firm and tender muscles, and in some cases, with plantar flexion of feet and toes.2–5 In his letter, Garrison argues that prophylactic stretching is unlikely to prevent nocturnal leg cramps.

/

/

The use of measurement instruments has become a major issue in physical therapy, but their use in daily practice is infrequent. The aims of this case report were to develop and evaluate a plan for the systematic implementation of two measurement instruments frequently recommended in Dutch physical therapy clinical guidelines: the Patient-Specific Complaints instrument and the Six-Minute Walk Test.

The use of measurement instruments has become a major issue in physical therapy, but their use in daily practice is infrequent. The aims of this case report were to develop and evaluate a plan for the systematic implementation of two measurement instruments frequently recommended in Dutch physical therapy clinical guidelines: the Patient-Specific Complaints instrument and the Six-Minute Walk Test.

Chronische pijn verandert je ervaringswereld wezenlijk. Dat ontdekte fysiotherapeut en docent-onderzoeker Lennard Voogt, die onderzoek verrichtte onder patiënten uit een revalidatieprogramma. Op woensdag 22 april 2009 verdedigde hij zijn proefschrift 'De ervaringswereld van patiënten met chronische pijn' aan de Universiteit voor Humanistiek. De dagelijkse worsteling van patiënten met chronische pijn is voor diegenen die dit niet zelf hebben meegemaakt nauwelijks voorstelbaar. Lennard Voogt probeert hier wat aan te doen door deze patiënten zelf over hun omgaan met pijn te laten vertellen. Met behulp van een empirisch-fenomenologisch onderzoek vroeg hij patiënten uit een revalidatieprogramma hun leven met chronische pijn te beschrijven. Voogt ontdekte dat deze pijn het karakter van hun ervaringswereld fundamenteel verandert. De normale betekenis van (onder andere) ruimte, tijd, lichaam en handelen gaat in de pijnaanvallen steeds weer verloren. Het vermogen tot zingeving komt onder druk te staan, wat regelmatig leidt tot de totale ‘vernietiging’ van hun ervaringswereld. Chronische pijn kan dan ook worden gezien als een existentiële ervaring van pijn, angst en verlies. Het proefschrift is geschreven in een klinische context. De resultaten maken het voor buitenstaanders, onder wie onderzoekers en hulpverleners, maar ook naast-betrokkenen mogelijk om te begrijpen waar de worsteling van patiënten met chronische pijn uit bestaat. Het laat zien dat zij een voortdurende strijd leveren tegen een pijn waaraan zij enerzijds niet kunnen ontsnappen, maar waar zij anderzijds ook niet aan kunnen toegeven.

In toenemende mate maken wij ons zorgen over de kwaliteit en het niveau van met name de afgestudeerde basisfysiotherapeuten die onlangs de bacheloropleiding fysiotherapie (BaFt) afrondden. Die verontrusting wordt ingegeven door het volgende.

Doel De inhoud beschrijven van protocollen die richting geven aan de perioperatieve fysiotherapeutische zorg bij patienten die een totale knieartroplastiek krijgen (TKA) en deze toetsen aan de methodologische kwaliteitscriteria voor internationale richtlijnen. Methode Protocollen van 8 algemene en 2 academische ziekenhuizen in Nederland zijn verzameld door middel van 'purposive sampling'. Drie onafhankelijke beoordelaars hebben de protocollen beoordeeld op 1) de inhoud van de behandeldoelen, ontslagcriteria, verrichtingen en overdrachtsinformatie aan de hand van de 'International Classification of Functioning, Disability and Health' (ICF) en 'Classificatie Verrichtingen Paramedische Beroepen' (CVPB) en 2) methodologische kwaliteitscriteria voor richtlijnen aan de hand van de 'Appraisal of Guideliness, Research and Evaluation Collaboration' (AGREE-instrument 23 items verdeeld over 6 domeinen; maximale score: 100%). Resultaten Preoperatieve screening of voorlichting stond vermeld in 6 protocollen. In 5 protocollen waren de postoperatieve behandeldoelen expliciet omschreven en gericht op het verbeteren van functies en activiteiten; het 'oefenen van functies en activiteiten' stond in alle protocollen beschreven. Twee protocollen beschreven meetinstrumenten ten behoeve van het 'testen, meten en analyseren', een niet nader gespecificeerde 'pijnschaal' en de 'Knee Society Score'. Slechts 1 protocol beschreef de overdrachtsinformatie, inclusief inhoud van de verslaglegging. De gemiddelde AGREE-score van de onderzochte protocollen was 18,7% (± 7,9; range 6-33). De domeinen 'helderheid en presentatie' scoorde 51% (gemiddelde, standaarddeviatie (sD) ±15) en 'onderwerp en doel' 38% (± 24). Conclusie De 10 protocollen beschrijven overeenkomstige verrichtingen die zich voornamelijk richten op het oefenen van functies en activiteiten. Vereisten die aansluiten bij evidence-based practice (meetinstrumenten en literatuurverwijzingen) en ketenzorg (overdrachtsinformatie) ontbreken grotendeels. De protocollen voldoen onvoldoende aan de methodologische kwaliteitscriteria. Het verdient aanbeveling een richtlijn te ontwikkelen en te implementeren die voldoet aan internationale criteria voor (ziekenhuis)fysiotherapiebeleid bij TKP. Dit dient bij voorkeur plaats te vinden vanuit een collectief.

In toenemende mate maken wij ons zorgen over de kwaliteit en het niveau van met name de afgestudeerde basisfysiotherapeuten die onlangs de bacheloropleiding fysiotherapie (BaFt) afrondden. Die verontrusting wordt ingegeven door het volgende.

Doel van de studie is het inventariseren van problemen waar fysiotherapeuten tegenaan lopen bij screening, diagnostiek en behandeling van allochtone patiënten in de achterstandswijken van de stad Utrecht.

Doel De inhoud beschrijven van protocollen die richting geven aan de perioperatieve fysiotherapeutische zorg bij patienten die een totale knieartroplastiek krijgen (TKA) en deze toetsen aan de methodologische kwaliteitscriteria voor internationale richtlijnen. Methode Protocollen van 8 algemene en 2 academische ziekenhuizen in Nederland zijn verzameld door middel van 'purposive sampling'. Drie onafhankelijke beoordelaars hebben de protocollen beoordeeld op 1) de inhoud van de behandeldoelen, ontslagcriteria, verrichtingen en overdrachtsinformatie aan de hand van de 'International Classification of Functioning, Disability and Health' (ICF) en 'Classificatie Verrichtingen Paramedische Beroepen' (CVPB) en 2) methodologische kwaliteitscriteria voor richtlijnen aan de hand van de 'Appraisal of Guideliness, Research and Evaluation Collaboration' (AGREE-instrument 23 items verdeeld over 6 domeinen; maximale score: 100%). Resultaten Preoperatieve screening of voorlichting stond vermeld in 6 protocollen. In 5 protocollen waren de postoperatieve behandeldoelen expliciet omschreven en gericht op het verbeteren van functies en activiteiten; het 'oefenen van functies en activiteiten' stond in alle protocollen beschreven. Twee protocollen beschreven meetinstrumenten ten behoeve van het 'testen, meten en analyseren', een niet nader gespecificeerde 'pijnschaal' en de 'Knee Society Score'. Slechts 1 protocol beschreef de overdrachtsinformatie, inclusief inhoud van de verslaglegging. De gemiddelde AGREE-score van de onderzochte protocollen was 18,7% (± 7,9; range 6-33). De domeinen 'helderheid en presentatie' scoorde 51% (gemiddelde, standaarddeviatie (sD) ±15) en 'onderwerp en doel' 38% (± 24). Conclusie De 10 protocollen beschrijven overeenkomstige verrichtingen die zich voornamelijk richten op het oefenen van functies en activiteiten. Vereisten die aansluiten bij evidence-based practice (meetinstrumenten en literatuurverwijzingen) en ketenzorg (overdrachtsinformatie) ontbreken grotendeels. De protocollen voldoen onvoldoende aan de methodologische kwaliteitscriteria. Het verdient aanbeveling een richtlijn te ontwikkelen en te implementeren die voldoet aan internationale criteria voor (ziekenhuis)fysiotherapiebeleid bij TKP. Dit dient bij voorkeur plaats te vinden vanuit een collectief.

Doel van de studie is het inventariseren van problemen waar fysiotherapeuten tegenaan lopen bij screening, diagnostiek en behandeling van allochtone patiënten in de achterstandswijken van de stad Utrecht.

Het doel van deze studie was het bepalen van de veranderingen in hartslag tijdens submaximale inspanning als maat voor het cardiorespiratoire functioneren van ouderen die deelnemen aan het GALM sportprogramma. Gedurende 2 jaar volgden 151 deelnemers het GALM sportprogramma en werden de veranderingen in hartslag tijdens submaximale inspanning (wandelsnelheden), als maat voor het cardiorespiratoire functioneren, geanalyseerd. Van de baseline tot de laatste follow-up meting werden significante afnamen in gemiddelde hartslag gevonden van 5.5, 6.0, 10.0 en 9.0 slagen/minuut voor de wandelsnelheden van 4, 5, 6 en 7 km/uur wat overeenkomt met relatieve afnamen variërend van 5.1% tot 7.4%. Deze resultaten duiden op een potentiële verbetering van het cardiorespiratoire functioneren van ouderen na deelname aan het GALM sportprogramma.

sdfsef