Search

Objective: The aim of this study is to investigate the effect of intrauterine insemination (IUI) performed simultaneously with ultrasound detected follicular rupture during biological reproduction window on pregnancy rates in patients with unexplained infertility undergoing ovulation induction (OI) cycles with gonadotropins. Material and Methods: Three-hundred and twenty-five patients with unexplained infertility were included in this prospective cohort study, who received recombinant follicular stimulating hormone (75–150 IU/day) or Human Menopausal Gonadotropin starting from the 2nd to 3rd days of the cycle. IUI was carried out with ultrasonographic monitoring of the follicles. The presence of free fluid within the Douglas pouch, detection of corpus luteum, and/or loss of the dominant follicle was interpreted as follicular rupture. Pregnancy rates with or without follicular rupture were compared after 14 days. Results: Among those with follicular rupture, the time between administration of recombinant hCG and IUI was significantly longer as compared to those without follicular rupture (p

Desmoid tümörler metastaz yapmayan benign tümörlerdir fakat etraf dokulara derin infiltrasyon yapabilir ve proliferasyon gösterebilirler, rekürens oranları yüksektir. Etyolojileri net olamamakla birlikte travma, geçirilmiş operasyonlar, gebelik, eksojen östrojen kullanımı, ailesel adenomatöz polipozis ve Gartner sendromu etken olabilmektedir., Desmoid tumors are benign non-metastasizing tumors. However, they may proliferate and infiltrate into adjacent tissues with high recurrence rates. Even though its etiology is unclear, a previous histories of trauma, surgery, pregnancy, use of medication containing estrogen, and having conditions such as familial adenomatous polyposis and Gardner syndrome can be regarded as contributing or risk factors.

Amaç:Laparoskopik veya abdominal histerektomi uygulanan kadınlarda ameliyat öncesi ve sonrası solunum fonksiyonlarını karşılaştırmayı amaçladık.Metot:Ocak 2015 - Kasım 2016 tarihleri ​​arasında Sağlık Bilimleri Üniversitesi Zeynep Kamil Kadın ve Çocuk Hastalıkları Eğitim ve Araştırma Hastanesinde prospektif olarak veri topladık. Histerektomi endikasyonu ile Kadın Hastalıkları ve Doğum kliniğine başvuran hastalar, hasta öncelikleri ve cerrahların tercihine göre rastgele olarak laparoskopi grubu (n = 24) ve açık cerrahi grubu (n = 26) olmak üzere 2 gruba ayrıldı. Karın ameliyatı geçiren hastalar ve sistemik bozukluklar çalışma dışı bırakıldı. Solunum fonksiyon testleri değerlendirildi ve ameliyat öncesi ve ameliyat sonrası 5. gündeki değerler karşılaştırıldı.Sonuç:Total abdominal histerektomi uygulanan kadınlarda PaCO2, PaO2 ve SaO2 düzeyleri hariç cerrahi sonrası solunum fonksiyon testi parametrelerinin çoğunda bazal ölçümlere göre anlamlı değişiklikler vardı. Total laparoskopik histerektomi uygulanan kadınlarda PaCO2 düzeyleri hariç cerrahi sonrası solunum fonksiyon testi parametrelerinin çoğunda bazal ölçümlere göre anlamlı değişiklikler vardıKarar:Hem laparoskopik hem de abdominal histerektomiler bozulmuş solunum fonksiyon testleri ile ilişkiliydi., Aim: We aimed to compare pre and post-operative pulmonary function between women who underwent laparoscopic or abdominal hysterectomy.Methods: We prospectively collected data between January 2015 and November 2016 at Health Sciences University Zeynep Kamil Women and Children’s Diseases Training and Research Hospital. Patients who were admitted to the Obstetrics and Gynecology clinic with a hysterectomy indication were non-randomly allocated into 2 groups as the laparoscopy group (n=24) and the open surgery group (n=26) according to patient priorities and surgeons’ preference. Patients who had already undergone an abdominal operation and systemic disorders were excluded from the study. Pulmonary function tests were assessed and compared preoperatively and at postoperative day five.Results: There were significant changes in majority of the parameters of pulmonary function test after surgery compared to baseline measurements except PaCO2, PaO2 and SaO2 levels in group of women who underwent total abdominal hysterectomy. There were significant changes in majority of the parameters of pulmonary function test after surgery compared to baseline measurements except PaCO2 levels in group of women who underwent total laparoscopic hysterectomyConclusion: Both laparoscopic and abdominal hysterectomies were associated with deteriorated pulmonary function tests.

Aim: Placenta accreta spectrum (PAS) are major risk factor for obstetric hemorrhage, which is a major cause of fetomaternal mortality and morbidity especially in developing countries. It is aimed to investigate the characteristics, incidence, maternal and fetal outcomes of placenta previa cases with and without PAS. Additionally we intended to analyze the clinical features, risk factors of placenta previa cases presenting with PAS.Material and Methods: A retrospective cohort study was conducted to analyze the pregnancies of placenta previa with and without PAS. Written and electronic maternally-linked medical records between January 2005 and December 2014 were reviewed. Placenta previa diagnosis was confirmed ultrasonographically and PAS were defined clinically as placental adherence to the uterus without easy separationResults: A total of 11351 deliveries were analyzed between January 2005 and December 2014. 387 patients were diagnosed to have placenta previa. Multiple pregnancies were detected in 11 of 387 previa cases and those were excluded. The incidence of placenta previa was 3.41‰ in our institution. The number of gravida ≥4 increased the risk of PAS 1.56 folds, ≥2 previous cesarean section (C/S) 9.74 folds, ≥3 abortus 3.83 folds, gestational hypertension (GHT) by 29.72 folds and gestational diabetes (GDM) 2.49 folds. According to logistic regression analysis ≥3 abortus, ≥2 previous C/S, and GTH were statistically significant.Conclusion: Incases of placenta previa, ≥3 abortion, ≥2 previous C/S and GHT were the most important risk factors in terms of developing PAS. We should consider strict evaluation of placenta previa cases with these risk factors for PAS development during pregnancy may have a decreasing effect on maternal-neonatal morbidity and mortality., Amaç: Plasenta akreata spektrumu (PAS), özellikle gelişmekte olan ülkelerde fetomaternal morbidite ve mortalitenin ana sebebi olan obstetrik kanama için önemli bir risk faktörüdür. Bu çalışmada; PAS olan ve olmayan plasenta previa olgularının özellikleri, insidansı, maternal ve fetal sonuçlarının araştırılması amaçlanmıştır. Ek olarak, PAS ile başvuran plasenta previa vakalarının klinik özellikleri ve risk faktörlerinin analiz edilmesi amaçlanmıştır.Gereç ve Yöntemler: Plasenta previa ile birlikte PAS olan ve olmayan gebelikleri analiz etmek amacıyla retrospektif kohort bir çalışma planlandı. Ocak 2005 ile Aralık 2014 arasında yazılı ve elektronik olarak tıbbi kayıtlar gözden geçirildi. Plasenta previa tanısı ultrasonografik olarak, PAS ise klinik olarak plasentanın uterustan ayrılma aşamasında zorluk olarak tanımlandı.Bulgular: Ocak 2005 ile Aralık 2014 arasında toplam 11351 doğumun retrospektif analizi yapıldı. 387 plasenta previa tanısı konulmuş olgu izlendi. Bu olguların 11'inde çoğul gebelik saptandı ve bu vakalar çalışma dışı bırakıldı. Kurumumuzda plasenta previa insidansı ‰3.41 idi. PAS riskini ≥4 gebelik sayısı 1,56 kat, ≥2 geçirilmiş sezeryan sayısı 9,74 kat, ≥3 abort sayısı 3,83 kat ve gestasyonel hipertansiyon varlığı 29,72 kat, gestasyonel diabet varlığı 49 kat arttırmıştır. Risk faktörlerinin lojistik regresyon analizinde ≥3 abort sayısı, ≥2 geçirilmiş sezaryen sayısı ve gestasyonel hipertansiyon varlığı anlamlı olarak değerlendirilmiştir.Sonuç: Plasenta previa vakalarında; ≥3 abort sayısı, geçirilmiş sezaryen sayısının ≥2 ve gestasyonel hipertansiyon varlığı PAS gelişimi açısından en önemli risk faktörleridir. Bu risk faktörlerine sahip plasenta previa olgularının gebeliği boyunca PAS gelişimi açısından sıkı takibi maternal-neonatal morbidite ve mortalite üzerine azalan bir etkiye sahip olabileceğini düşünmekteyiz.

Objective: We aimed to investigate the relationship between the difference betweenthe expected and detected Crown-Rump Length (CRL) values ​​at the 11thto 14th weeks of the gestation and the birth weight of the newborn.Material and Method: Our study was performed retrospectively with 1361 pregnancies whoapplied to our hospital for the first trimester screening test between 2013 and2016 at their 11th to 14th gestational weeks. Patientswere studied in three groups according to the difference between the expectedand the determined CRL size. Group A (n: 266) was conducted if the CRL wassmaller than expected (difference between expected and detected CRL size is 2to 6 days), Group B (n: 695) was conducted if the CRL was normal (difference is1 day less, equal or more than 1 day), Group C (n: 400) was conducted if theCRL was bigger than expected (the difference is 2-6 days less). The differencebetween the detected CRL values and the abnormal birth weight relation wasassessed.Results: The birth weight of the newborn was detected statistically differencebetween only two groups (between Group A and C, between Group B and C).According to this, the birth weight of Group C cases (3534,57 ± 461,76 g) wasstatistically higher than Group A (3271,37 ± 486,94 g) (p = 0.0001). The birthweight of Group C cases (3534,57 ± 461,76 g) was significantly higher thanGroup B (3307,56 ± 352,51 g) (p = 0.0001). There were statistically significantLGA fetuses in Group C (p = 0.0001). The highest LGA ratio was found in Group C(14.5%); and the lowest LGA rate in Group B (2.6%).Conclusion: Detection of expected large or small values in CRL size during earlygestation period should be a warning signal in terms of abnormal birth weightcomplications and these should be followed up more strictly by antenatal followup., Amaç: Çalışmamızda11-14. gebelik haftaları arasında beklenen ve saptanan BPM değerleri arasındakifark ile yenidoğanın doğum ağırlığı arasındaki ilişkiyi araştırmayı amaçladık.Gereç ve Yöntem:2013 - 2016 yılları arasında, 11-14. Gebelik haftasına sahip olup ilk trimestertarama testi için başvuran 1361 gebe çalışmaya dahil edildi. Hastalar beklenenve saptanan BPM boyutu arasındaki farka göre üç grupta incelendi. Son adettarihine (SAT) göre hesaplanan gebelik haftası, BPM ölçümü ile saptanan gebelikhaftasından 2-6 gün fazla ise Grup A (n:266), SAT’a göre gebelik haftası BPM’yegöre hesaplanan gebelik haftasından 1 gün az, eşit ya da 1 gün fazla ise Grup B(n:695), SAT’a göre hesaplanan gebelik haftası BPM ölçümü ile saptanan gebelikhaftasından 2-6 gün az ise Grup C (n:400) olarak adlandırıldı. Saptanan BPMdeğerleri arasındaki fark ile anormal doğum ağırlığı ilişkisi değerlendirildi.Bulgular: Yenidoğanın doğum ağırlığının GrupA ile C ve Grup B ile C arasında istatistiksel anlamda farklılık gösterdiğitespit edildi. Buna göre Grup C olguların doğum ağırlığı (3534,57±461,76 g),Grup A olgulardan (3271,37±486,94 g) istatistiksel olarak daha fazla idi (p=0.0001). Grup C olguların doğum ağırlığı (3534,57±461,76 g) Grup Bolgularından (3307,56±352,51 g) istatistiksel anlamda daha fazla idi (p=0.0001). Grup C de Grup B’den (p=0.0001) ve Grup C deGrup A dan istatistiksel anlamda daha fazla LGA bebek görüldü (p=0.014). Sonuç:Erken fetal büyüme döneminde BPM boyutunda beklenenden büyük ya da küçükdeğerlerin saptanması makrozomi ve düşük doğum ağırlığının (LBW) öngörülmesiaçısından uyarıcı bir işaret olabilir ve bu gebeler daha sıkı antenatal takibealınmalıdır.

Introduction : Characterized by tendency for delayed recurrences and good prognosis mostly, granulosa cell tumors represent the most common sex-cord stromal tumors of the ovary and form 2-3% of all ovarian cancers. Clinically, they are well-known for their potent estrogenic capacity and postmenopausal bleeding constitutes its most common clinical sign, which usually ensues following the prolonged exposure of the endometrium to estrogen released from the tumor. Therefore, estrogen-related endometrial anomalies are frequently encountered in patients with granulosa cell tumors. In this study we aimed to present the patients with granulosa cell tumors operated in our institution and to evaluate their endometrial findings in the light of a literature review. Material and methods: Endometrial findings of the patients who had been operated in the Obstetrics and Gynecology Department of Zeynep Kamil Training and Research Hospital were retrospectively analyzed. The pathological specimens belonging to the individual cases were re-evaluated and changes in the endometrium were noted. Endometrial findings were classified as endometrial cancer, endometrial hyperplasia (complex with/without atypia, simple with/without atypia), endometrial polyp, irregular proliferative endometrial layer and non-significant findings. Results: The analysis of 29 endometrial specimens has revealed endometrial polyp in 8 cases, irregular proliferative endometrium in 3 patients, endometrial hyperplasia in 7 cases and endometrioid adenocarcinoma in one patient. Among the patients diagnosed with endometrial hyperplasia 2 patients had complex endometrial hyperplasia with atypia, one had complex endometrial hyperplasia without atypia and 4 patients had simple endometrial hyperplasia without atypia. Neither the tumor differentiation grades nor the tumor diameters have demonstrated a correlation with the endometrial findings. Conclusion: Granulosa cell tumors are hormonally active, therefore they can give rise to endometrial pathologies leading to secondary symptoms and findings. Therefore when an adnexial mass is detected and a granulosa cell tumor is suspected, the evaluation of the patient should be extended for all endometrial pathologies, Amaç: Geç nüks eğilimli ve çoğunlukla iyi prognozlu olan granüloza hücreli tümörler overin en sık görülen sex-cord stromal tümörleridir. Tüm over kanserlerinin ise %2-3’ünü oluştururlar. Klinikte en çok östrojenik etki gösteren over tümörü olarak bilinirler ve endometriyumun tümörden salınan östrojene uzun süre maruz kalması nedeniyle ortaya çıkan postmenopozal kanama en sık izlenen klinik bulgusudur. Bu nedenle granüloza hücreli tümörlü hastalarda östrojen ilişkili endometriyal anormallikler sıklıkla beklenir. Çalışmamızda hastanemizde opere olan granüloza hücreli tümör vakalarının literatür ışığında endometrial bulgularını tartışmayı amaçladık. Gereç ve yöntemler: Zeynep Kamil Eğitim ve Araştırma Hastanesi’nde opere olan hastaların endometrial bulguları retrospektif olarak incelendi. Olguların patoloji arşivindeki materyalleri tekrar gözden geçirildi ve endometriumda izlenen değişiklikler not edildi. Endometriumdaki bulgular endometriyal kanser, endometrial hiperplazi (kompleks,atipili, atipisiz ve basit, atipili, atipisiz), endometriyal polip, düzensiz proliferatif endometrium varlığı ve özellik izlenmeyen olarak gruplandırıldı. Bulgular: Yirmidokuz olgunun endometriumlarında; 8 olguda endometriyal polip, 3 olguda düzensiz proliferatif endometrium, 7 olguda endometrial hiperplazi ve 1 olguda endometrioid adenokarsinom saptandı. Endometrial hiperplazi saptanan hastalardan 2’sinde kompleks atipili endometriyal hiperplazi, 1’inde kompleks atipisiz endometrial hiperplazi, 4’ünde de basit atipisiz endometrial hiperplazi mevcuttu. Tümörlerin diferansiyasyon dereceleri ile endometrium bulguları arasında bir ilişki saptanmadı. Tümör çapları ile endometrium bulguları arasında bir ilişki söz konusu değildi. Sonuç: Granüloza hücreli tümörler hormon olarak aktif olmaları sebebiyle endometrial patolojilere sebep olarak sekonder bulgu ve semptomlara yol açmaktadırlar. Bu sebeple adneksiyel patoloji saptanıp granüloza hücreli tümör düşünülen olgularda endometrial patolojiler iyi değerlendirilmelidir.

Amaç: Postmenopozal kemik yıkımını azaltmak amacıyla hormon replasman tedavisi (HRT) veya bifosfonat (BP) tedavisi verilen hastalarda tedavi sürecinde kemik yıkım hızının güncel bir marker olan serum crosslaps (β-CTx) ile değerlendirilmesi. Gereç ve yöntemler: Zeynep Kamil Eğitim Araştırma Hastanesi polikliniğine başvuran en az bir yıl süredir menstruasyonu olmayan, Follikül Stimulan Hormon değeri (FSH) > 40 IU/L Östrojen (E2) < 20ng/ml olan 30 hasta çalışmaya dahil edildi. Araştırmaya katılan hastalar, HRT alan ve BP tedavisi alan olmak üzere iki gruba ayrıldı. HRT alan gruptaki (n=12) hastalara 6 ay süre ile günlük 1mg estradiol, 0.5mg norethisterone acetate ve 1gr kalsiyum (Ca) tedavisi verildi. BP alan gruptaki (n=18) hastalara ise 6 ay süre ile haftalık 70mg alendronat ve 1mg Ca tedavisi verildi. Başlangıçta ve 6. ay sonunda tüm hastaların kemik yoğunluğu ölçümü dual-enerji X-ray absorbsiyometri (DEXA) kullanılarak yapıldı. Hastaların T skorları kemik yıkımının kantitatif değerlendirilmesi için kullanıldı. Başlangıçta ve 6. ay sonunda serum β-CTx seviyesi ölçüldü. Hasta gruplarının 6. ay sonundaki T-skorlarındaki değişim ile serum β-CTx değişimleri karşılaştırıldı. Bulgular: BP kullanan olguların başlangıç T-skoru düzeyleri, HRT kullanan olgulara göre anlamlı yüksekti (p < 0.01). BP kullanan olguların 6. aydaki T skoru düzeyleri, HRT kullanan olgulardan anlamlı düzeyde yüksek bulundu (p < 0.05). Her iki grupta da; başlangıçtaki T skoru düzeyine göre 6. ay T skoru düzeyinde istatistiksel olarak anlamlı bir değişim görülmemiştir (p > 0.05). BP kullanan olguların başlangıçtaki β-CTx düzeyleri, HRT kullanan olgulardan anlamlı yüksekti (p < 0.01). BP kullananların 6. aydaki β-CTx düzeyleri, HRT alanlardan anlamlı düzeyde yüksek bulundu (p < 0.05). BP kullanan olgularda; başlangıçtaki β-CTx düzeyine göre 6. ay β-CTx düzeyinde görülen düşüş istatistiksel olarak anlamlı bulunmuştur (p < 0.05). Sonuç: Serum β-CTx ölçümü erken dönemde değişim göstererek özellikle hızlı kemik kaybı olan hastalarda tedavinin etkinliğini değerlendirmede kemik mineral yoğunluğuna göre daha erken yol gösterici olmakla birlikte bu konuda daha uzun süreli çalışmalara ihtiyaç vardır, Objective: To evaluate bone turnover by an early marker, CrossLaps (beta-CTx), in postmenopausal women receiving hormone replacement therapy (HRT) or bisphosphonates (BP) to reduce bone loss.Materials and methods: Thirty patients with no menstruation for at least one year, FSH>40 IU/L, estrogen 0.05). The serum beta-CTx levels of patients who received BP were significantly higher compared with those on HRT at the beginning of the study (p

Objective: Uterine carcinosarcomas are relatively rare tumors with poor prognosis. These tumors were considered as a subset of uterine sarcomas; however currently they are classified within the carcinoma group. Recent studies have revealed that these tumors behave according to the characteristics of the epithelial component. The aim of the study was to discuss the histopathological characteristics of these quite aggressive tumors, which were diagnosed in our clinic, in the light of the literature. Materials and Methods: We performed a retrospective analysis of 18 patients with uterine sarcoma, who were operated at our oncology department between 2004 and 2014. Cases with a pathology result of either carcinosarcoma or malignant mixed Müllerian tumor were included in the study pathologically. Tumor size, presence of myometrial invasion and pelvic lymph node metastases were reviewed. Demographic data were recorded. Staging was performed according to FIGO (1988) protocol. Results: 18 patients were diagnosed with carcinosarcoma. 95% of the patients were in postmenopausal period. The mean age was 64.6 . 13 patients underwent comprehensive surgical staging (total hysterectomy + bilateral salpingo-oophorectomy + pelvic para-aortic lymphadenectomy + omentectomy + appendectomy). 5 patients with advanced stage disease underwent suboptimal debulking. 7 patients were stage I and 11 patients were stage II-IV. Myometriyal invasion was present in 17 patients and for 9 of these patients the invasion was observed in more than ½ of the myometrium. Lymphovascular invasion was observed in 11 patients. Conclusion: Uterine carcinosarcomas are extremely aggressive neoplasms. Although they used to be categorized under the group of sarcoma, recent studies have shown that uterine carcinosarcomas are high-grade endometrial carcinomas, which include sarcomatous metaplasia. First-line treatment for uterine carcinosarcomas is surgery. Adjuvant chemotherapy and radiation therapy combinations are used as complementary therapies, Amaç: Uterin karsinosarkomlar nadir görülen oldukça kötü prognozlu tümörlerdir. Daha önceleri uterin sarkomların bir alt grubu olarak değerlendirilen bu tümörler artık karsinom grubu içinde değerlendirilmektedir. Yeni yapılan çalışmalarda bu tümörlerin klinik davranışının epitelyal komponentin özelliklerine bağlı olduğu belirtilmektedir.Çalışmamızda kliniğimizde tanı alan ve oldukça agresif davranışlı olan bu tümorleri literatür ışığında histopatolojik özellikleriyle tartışmayı amaçladık.Gereç ve Yöntemler: Hastanemiz obstetrik ve onkoloji bölümünde 2004-2014 yılları arasında opere edilen uterin karsinosarkom olguları retrospektif olarak incelendi. Bölümümüzde karsinosarkom veya malign mikst Müllerian tümör tanısı alan olgular çalışmaya dahil edildi. Tümör boyutları, myometriyal invazyon varlığı, pelvik lenf nodu metastazları gözden geçirildi. Demografik veriler kayıt edildi. Evreleme FIGO (1988) protokolüne göre yapıldı.Sonuçlar: Hastanemizde karsinosarkom tanısı alan 18 hastanın %95 i postmenopozal dönemde olup ortalama yaş 64,6 (47-85) olarak izlendi. 13 hastaya evreleme cerrahisi (total histerektomi+ bilateral salpingooferektomi+ pelvik paraaortik lenfadenektomi+omentektomi+appendektomi) 5 olguya ise ileri evrede olması sebebiyle suboptimal debulking yapıldı. 7 olgumuz evre-I iken, 11 olgumuz evre II-IV idi. Myometriyal invazyon17 hastada mevcutken, bunların 9 tanesinde invazyon myometriyumun ½’den fazlasını tutmuş görünümdeydi. Lenfovasküler invazyon 11 hastada izlendi.Tartışma ve Sonuç: Uterin karsinosarkomlar oldukça agresif neoplazmalardır. Önceden sarkomlar grubunda incelenirlerken, son çalışmalar uterin karsinosarkomların sarkomatöz metaplazi içeren yüksek dereceli endometriyal karsinomlar olduklarını göstermiştir. Tedavide ilk seçenek cerrahi olup, adjuvan kemoterapi ve radyoterapi kombinasyonları tamamlayıcı tedavi olarak kullanılmaktadır.

Objective: In our research we aimed to evaluate intra-operative and post-operative risks and complications of myomectomy cases under the guidance of literature, during cesarean delivery in our clinic and we targeted to foresee the approach to recurring myoma cases.Material- Methods: In our clinic between September 2010 and January 2014, data from 31 patients myomectomy during caesarean delivery (C/S) for relevant indications was compared retrospectively to the data of the control group consisting of 75 patients who only C/S. Placement, size and pathology reports of the myomas were recorded as well as the demographics characteristics of the patients. Groups were evaluated by the following parameters: Pre-operative and post-operative hemoglobin and hematocrit ,duration of the operation, hospitalization interval, return of bowel function, postoperative fever (>38oC), blood transfusion requirement, bleeding volume during operation (milliliters), pre or post-operative hysterectomy and follow up surgical intervention.Results: There is no significant difference between the demographic characteristics of two groups in terms of age, gravidity, parity, gestational age and history. Neither of the groups have a statistically significant difference between pre-operative hemoglobin (Hb) and hematocrit (Hct) count. (p>0.05) Post-operative Hb and Hct median count was not statistical difference between two groups was observed. There was no difference between two groups for pre-operative bleeding amount. Research group of myomectomy cases had longer operation time and late return of bowel functions. There was no significant difference between two groups for their duration of hospitalization interval. Conclusion: There is no significant differences between patients who myomectomy during C/S and the control groups, except the operation time and later return of bowel functions. It was concluded that myomectomy during C/S would not cause any complications when if the patients are well assessed and the operation is carried on by an experienced surgeon. Extensive prospective studies with control groups are necessary for better assessment., Amaç: Sezeryan sırasında myomektomi yapılan olguların literatür eşliğinde intraoperatif ve postoperatif risk ve komplikasyonlarını değerlendirerek bu olgulara yaklaşımı öngörebilmeyi amaçladık.Gereç ve Yöntemler: Kliniğimizde eylül 2010- ocak 2014 yılları arasında çeşitli endikasyonlar ile sezeryan yapılan ve sezeryan sırasında myomektomi gerçekleştirilen 31 olgu ile sadece sezaryan yapılan 75 olgu retrospektif olarak değerlendirildi. Hastaların demografik özellikleri, myom sayı ve lokalizasyonu, myom boyutu ve histopatolojik sonuçları kaydedildi.Preoperatif ve postoperatif hemoglobin(Hb) ve Hematokrit(Hct) değişimi, operasyon süresi hastanede kalış süresi, barsak fonksiyonlarının geri dönüş süresi, postoperatif ateş (>38C) kan transfüzyon ihtiyacı, kanama miktarı(mililitre), peroperatif ya da postoperatif histerektomiye gidiş, ek cerrahi girişim ihtiyacı açısından gruplar değerlendirildi.Bulgular: İki grup arasında demografik özellikler (yaş, gravida, parite, gebelik haftası, geçirilmiş sezeryan öyküsü ) açısından anlamlı farklılık izlenmedi. Her iki grubun preoperatif Hb ve Hct değerleri arasında istatistiksel olarak anlamlı farklılık bulunmadı. Post operatif Hb ve Hct değerleri arasında iki grup arasında istatiksel fark izlenmedi. İki grup arasında peroperatif kanama miktarı açısından fark izlenmedi. Myomektomi yapılan grupta operasyon süresi ve barsak fonksiyonlarının geri dönme süresi daha uzun bulundu. Hastanede kalış süreleri açısından iki grup arasında anlamlı farklılık izlenmedi.Sonuç; Sezeryan esnasında myomektomi yapılan hastalarda ameliyat süresi ve barsak foksiyonlarının geri geliş süresi uzaması dışında kontrol gurubu arasında fark saptanmamıştır. Sezeryan esnasında myomektomi yapmak iyi değerlendirilmiş hastalarda ve deneyimli cerrahlarca uygulandığında ek bir komplikasyona yol açmadığı izlenmekte olup, konu ile ilgili daha fazla sayıda prospektif kontrol gruplu çalışmalara ihtiyaç vardır.

Objective: The aim of the study is to compare the efficiency of trospium cloride and tolterodine in overactive bladder treatment.Material and Methods: The patients that applied to Zeynep Kamil Educational and Reseach Hospital Gynecology Clinic with one or more of following complains such as nocturia, poliuria (more than 8/day) and urodinamically overactive bladder provedpatients and the patients treated with trospium cloride or tolterodine have been called up at least 3 months after treatment and the day and night urinary frequency and wetness of underwear are investigated.Results: There is no significiant difference between the demographic characteristics of two groups. There is no statistically differences between two groups in terms of symptoms.Conclusion: The efficiancy of trospiyum cloride and tolterodine are similar in terms of overactive bladder treatment.Key words: Overactive bladder, Tolterodine, Trospium Chloride., AMAÇ: Aşırı aktif mesane tedavisinde trospiyum klorür ve tolterodin’in etkinliğini karşılaştırmak.MATERYAL ve METOD: Zeynep Kamil Eğitim ve Araştırma Hastanesi polikliniğine, ani idrar sıkışması, sık idrara çıkma (günde 8'den fazla), noktüri, idrar kaçırma şikayetlerinden biri veya birkaçı nedeniyle başvuran, ürodinamik olarak aşırı aktif mesane tanısı doğrulanmış ve trospiyum klorür veya tolterodin tedavisine başlanmış olan hastalar, tedavi başlangıcından en az 3 ay sonra geri çağrılarak, gündüz ve gece idrar sıklığı, kaçırılan idrarın çamaşıra etkileri sorgulandı.BULGULAR: Her iki tedavi grubunun demografik verileri istatistiksel olarak benzer bulundu. Gruplara göre semptomlar arasında istatistiksel olarak anlamlı farklılık izlenmedi.(p>0,05)SONUÇ: Aşırı aktif mesane tedavisinde trospiyum ve tolterodin etkinlik bakımından benzer oranlara sahiptir.Anahtar Kelimeler: Aşırı aktif mesane, Tolterodin, trospiyum klorür

Amaç: Bu retrospektif çalışmada ağır preeklamptik-eklamptik gebelerde ve normotansif gebelerde perinatal morbidite ve mortalite karşılaştırıldı. Materyal ve metod: Kliniğimize Ocak 1997-Haziran 1998 tarihleri arasında başvuran gebelik haftası 28-37 arasında olan 250 gebeyi retrospektif olarak perinatal morbidite ve mortalite açısından değerlendirdik. Bu gebelerin 140'ı ağır preeklamptik, 10'u eklamptik, 100'ü normotansif gebelerdi. İstatistiksel analiz için student-t testi ve ki-kare testi kullanıldı. p, Objective: In this retrospective study, the perinatal morbidity and mortality in severe preeclamptic-eclamptic pregnant women and normotensive pregnant women were compared. Materials and Methods: We have retrospectively evaluated 250 pregnancies of 28-37 weeks who applied to our clinic between January 1997 and June 1998, from point of perinatal morbidity and mortality. Of these pregnancies, 140 were severe preeclamptic, 10 were eclamptic, 100 were normotensive. For statistical analysis, student's t-test and c2 analysis were used. p

Routine use of diagnostic hysteroscopy in infertile patients Objective: We examined the place of hysteroscopy in investigation ofbasic infertility. Material and Methods: To invastigate the uterine cavity, 53 primary infertile and 28 secondary infertile patients were evaluated by Endoscopic Surgery Clinic, which were referred from Assisted Reproductive Technics Unit and infertility polyclinic. We planned diagnostic hysteroscopy to 30 of 53 primary infertile patients because of abnormal hysterosalpingography findings, to 23 of 53 primary infertile patients as a part of infertility investigation and to all secondary infertile patients because of abnormal hysterosalpingography findings. Endometrial polyp, submucous myoma and intrauterine adhesions were inserted in acquired pathologies, mullerian abnormalities were inserted in congenital pathologies. Results: Diagnostic hysteroscopy was applied to 81 infertile patients. We met abnormal hysteroscopic findings in 29 (%54.7) primary infertile patients and in 16 (%57.1) secondary infertile patients. There was no determined statistically significant difference between primary and secondary infertile groups for abnormal hysteroscopy finding(p>0.05). The rate of abnormalities in primary infertile group were 11 endometrialpolyp, 3 submucous myoma, 4 intrauterine adhesions, 5 septate uterus,1 uterus didelphys, 1 bicornuate uterus, 1 unicornuate uterus, 2 arcuate uterus and 1 rudimenter horn-septate vagina. In secondary infertile group 8 endometrial polyp, 2 intrauterine adhesion, 3 septate uterus, 2 bicornuate uterus and 1 arcuate uterus were detected. Conclusion: Routine diagnostic hysteroscopy should bepart ofan infertility workup in infertile patients., Amaç: Temel infertilite araştırmasında diagnostik histeroskopininyerini inceledik. Materyel ve Metod: Uterin kavitenin değerlendirilmesi amacıyla hastanemiz Yardımcı Üreme Teknikleri Ünitesi ve infertilite polikliniğinden endoskopik cerrahi kliniğimize refere edilen 53 primer infertil ve 28 sekonder infertil hasta retrospektif olarak değerlendirildi. Primer infertil grupta 23 hastaya infertilite araştırmasının bir parçası olarak, 30 hastaya anormal histerosalpingografi bulgusu endikasyonu ile; sekonder infertil grupta ise hastaların tümüne anormal histerosalpingografi bulgusu endikasyonu ile tanısal histeroskopi yapıldı. Endometrialpolip, submuköz myom ve intrauterin adhezyonlar edinsel anomali, mülleryen anomaliler konjenital anomali olarak kabul edildi. Bulgular: 81 hastanın tümüne diagnostik histeroskopi yapıldı. Primer infertil grupta 29 (%54.7) hastada anormal histeroskopi bulgusuna rastlanırken, sekonderinfertilgrupta 16 (%57.1) hastada anormal histeroskopi bulgusu saptandı. Primer ve sekonder infertil hasta grupları arasında anormal histeroskopi bulgusu açısından istatistiksel olarak anlamlı farklılık saptanmadı (p>0.05). Primer infertil grupta intrauterin patolojilerin dağılımı 11 endometrial polip, 3 submuköz myom, 4 intrauterin adhezyon, 5 uterin septum, 1 didelfis uteri, 1 bicornuat uterus, 1 unicornuat uterus, 2 arcuat uterus ve 1 rudimenter horn + vajinal septum olup; sekonder infertil grupta bu bulguların dağılımı 8 endometrial polip, 2 intrauterin adhezyon, 3 uterin septum, 2 bikornuat uterus, 1 arkuat uterus şeklindeydi. Sonuç: İnfertil hastalarda rutin diagnostik histeroskopi infertilite araştırmasının birparçası olmalıdır.

Amaç Embriyo transferlerinin başarısını arttırmak için uygulanan zona pellusidanın inceltilme işlemi olan “assisted hatching” in başarısı halen tartışmalıdır. Bu çalışmada; daha önce başarısız embriyo transferi öyküsü olan hastalarda ikinci kez taze embriyo transfer edilmeden önce zona tabakasının inceltilmesinin gebelik oranları üzerine değişiminin incelenmesi amaçlanmıştır. Çalışmada; aynı hastanın, aynı klinikte ve aynı koşullar altında yapılan ard arda iki tedavisinin sonuçları karşılaştırılmıştır. Gereç ve Yöntem: Kliniğe en az iki kez başvuran 188 çifte ait toplam 376 siklusun gebelik sonuçları değerlendirilmiştir. Hastalar aşağıdaki kriterlere göre gruplandırılmıştır: 1. Grup: 35 yaş ve üzeri, 2. Grup : Zona pellusidası kalın embriyolara sahip hastalar, 3. Grup: Birden fazla IVF-embriyo transfer denemesi olan ve başarısızlığın nedeni saptanamamış hastalar. Tüm bu hastaların embiryolarına ilk denemelerinde lazer uygulaması yapılmamış, ancak ikinci denemelerinde embriyoların zona pellusidaları lazer ile inceltilmiştir. Tüm laboratuvar olanakları, kullanılan medyumlar, hasta ile ilgilenen klinisyen ve embriyologların bu birbirini takip eden iki tedavide aynı olmasına dikkat edilmiştir. 2. Ya da 3. Gün transfer uygulanan hastalar değerlendirmeye alınmıştır. Gebelik oranları transfer gününe göre istatistiksel olarak karşılaştırılmıştır. Sonuçlar: İleri yaş hastaları içeren grupta gerek 2. gerekse 3. Gün transfer yapılan hastalarda klinik gebelik oranları belirgin şekilde artmıştır. Zona pellusidası kalın embriyoya sahip çiftlerde ve neden saptanamamış hastalarda ise 3. gün transferlerinin ardından gebelik oranlarında belirgin artış görülmüştür. İstatistiksel sonuçlar; ardarda gelen iki siklus karşılaştırıldığında zona inceltme işleminin gebelik oranının arttırdığını göstermektedir. Bu sonuçlara göre; başarısız implantasyon öyküsü olan hastalarda embriyoların lazerle zona pellusidasının inceltilmesi mutlaka düşünülmesi gereken bir yöntem olmalıdır., The effectiveness of assisted hatching to improve embryo transfer outcome remains controversial. The current study analyses the impact of zona thinning by laser on pregnancy rates after a failed, fresh, nondonor cycle. The study presents the comparative results of two consecutive treatments of the same patients, which were treated under same conditions in same clinic. Materials and Methods: Pregnancy results of 188 couples (376 cycles) were examined. These patients met one of the following criteria: 1st group: ≥35 years of age, 2nd group: Thick zona pellucida of the embryo, 3rd group: More than one IVF-embryo transfer attempts with no clear reason. Embryos of these patients did not have laser treatment during their first trial, while the zona of the embryos of the same patients were thinned by laser during their second try. All laboratory conditions, mediums as well as clinicians and embryologists were the same for the subsequ ent therapies. The pregnancy rates of each attempt were statistically examined according to the day of the transfer. Results: Clinical pregnancy rates increased significantly after hatching both on 2nd and 3rd day transfers on the group with advanced age. The rates were obviously higher after 3rd day transfers on the patients who had embryos with thick zona as well as at the patients who had several attempts before with no clarified reason. Conclusions: Statistical results show that zona thinning causes improved pregnancy rates in subsequent cycles. Laser treatment of embryos should definitely be considered for the patients with at least one prior implantation failure.

The effectiveness of assisted hatching to improve embryo transfer outcome remains controversial. The current study analyses the impact of zona thinning by laser on pregnancy rates after a failed, fresh, nondonor cycle. The study presents the comparative results of two consecutive treatments of the same patients, which were treated under same conditions in same clinic. Materials and Methods: Pregnancy results of 188 couples 376 cycles were examined. These patients met one of the following criteria: 1st group: ≥35 years of age, 2nd group: Thick zona pellucida of the embryo, 3rd group: More than one IVF-embryo transfer attempts with no clear reason. Embryos of these patients did not have laser treatment during their first trial, while the zona of the embryos of the same patients were thinned by laser during their second try. All laboratory conditions, mediums as well as clinicians and embryologists were the same for the subsequ ent therapies. The pregnancy rates of each attempt were statistically examined according to the day of the transfer. Results: Clinical pregnancy rates increased significantly after hatching both on 2nd and 3rd day transfers on the group with advanced age. The rates were obviously higher after 3rd day transfers on the patients who had embryos with thick zona as well as at the patients who had several attempts before with no clarified reason. Conclusions: Statistical results show that zona thinning causes improved pregnancy rates in subsequent cycles. Laser treatment of embryos should definitely be considered for the patients with at least one prior implantation failure., Amaç Embriyo transferlerinin başarısını arttırmak için uygulanan zona pellusidanın inceltilme işlemi olan “assisted hatching” in başarısı halen tartışmalıdır. Bu çalışmada; daha önce başarısız embriyo transferi öyküsü olan hastalarda ikinci kez taze embriyo transfer edilmeden önce zona tabakasının inceltilmesinin gebelik oranları üzerine değişiminin incelenmesi amaçlanmıştır. Çalışmada; aynı hastanın, aynı klinikte ve aynı koşullar altında yapılan ard arda iki tedavisinin sonuçları karşılaştırılmıştır. Gereç ve Yöntem: Kliniğe en az iki kez başvuran 188 çifte ait toplam 376 siklusun gebelik sonuçları değerlendirilmiştir. Hastalar aşağıdaki kriterlere göre gruplandırılmıştır: 1. Grup: 35 yaş ve üzeri, 2. Grup : Zona pellusidası kalın embriyolara sahip hastalar, 3. Grup: Birden fazla IVF-embriyo transfer denemesi olan ve başarısızlığın nedeni saptanamamış hastalar. Tüm bu hastaların embiryolarına ilk denemelerinde lazer uygulaması yapılmamış, ancak ikinci denemelerinde embriyoların zona pellusidaları lazer ile inceltilmiştir. Tüm laboratuvar olanakları, kullanılan medyumlar, hasta ile ilgilenen klinisyen ve embriyologların bu birbirini takip eden iki tedavide aynı olmasına dikkat edilmiştir. 2. Ya da 3. Gün transfer uygulanan hastalar değerlendirmeye alınmıştır. Gebelik oranları transfer gününe göre istatistiksel olarak karşılaştırılmıştır. Sonuçlar: İleri yaş hastaları içeren grupta gerek 2. gerekse 3. Gün transfer yapılan hastalarda klinik gebelik oranları belirgin şekilde artmıştır. Zona pellusidası kalın embriyoya sahip çiftlerde ve neden saptanamamış hastalarda ise 3. gün transferlerinin ardından gebelik oranlarında belirgin artış görülmüştür. İstatistiksel sonuçlar; ardarda gelen iki siklus karşılaştırıldığında zona inceltme işleminin gebelik oranının arttırdığını göstermektedir. Bu sonuçlara göre; başarısız implantasyon öyküsü olan hastalarda embriyoların lazerle zona pellusidasının inceltilmesi mutlaka düşünülmesi gereken bir yöntem olmalıdır.