Search

Amaç: Periton diyalizi yapan hastalarda rezidüel renal fonksiyonların morbidite ve mortalite üzerinde olumlu etkileri vardır. Amacımız, periton diyalizi başlanmadan önceki bazal verilerin ve başlandıktan sonra ilk üç yıldaki boylamsal ürik asit ve C-reaktif protein (CRP) düzeyinin rezidüel renal fonksiyon kaybı üzerindeki etkilerinin araştırılmasıdır. Gereç ve Yöntem: Retrospektif kohort bir çalışmadır. Son dönem böbrek yetmezliği nedeni ile periton diyalizi başlanan 34 hasta çalışmaya dahil edildi. Primer sonlanım noktası rezidüel renal fonksiyon kaybıydı ve rezidüel idrar miktarının 200 mL/24 saatten az olması olarak tanımlandı. Hastalar, periton diyalizi başlandıktan sonra üç yıl boyunca veya RRF kaybı olana kadar takip edildi. Hastaların klinik ve laboratuvar verileri hasta dosyalarından kaydedildi. Bulgular: Takip süresi 32,7 (12,9-36) aydı. Periton diyalizi başlandıktan 22,1±9,8 ay sonra 10 hastada rezidüel renal fonksiyon kaybı oldu. Boylamsal ürik asit düzeyi 6,1±1,2 mg/dL ve boylamsal CRP düzeyi 0,5 (0,3-0,7) mg/dL idi. Rezidüel renal fonksiyon kaybı olan hastalarda, bazal sodyum, trigliserid düzeyleri daha düşük iken parathormon düzeyi daha yüksekti. Her iki grup arasında boylamsal ürik asit ve CRP düzeyi açısından fark yoktu. Periton diyalizi başlanmadan önceki parathormon [tehlike oranı (HR), 1.003; %95 güven aralığı (GA) 1.001-1.006; p=0,013], sodyum (HR 0,801; %95 GA 0,665-0,965; p=0,019) ve vücut kitle indeksi (HR 0,817; %95 GA 0,684-0,975; p=0,025) rezidüel renal fonksiyon kaybı için risk faktörüydü. Sonuç: Periton diyalizi hastalarında, bazal sodyum, trigliserid ve vücut kitle indeksi rezidüel renal fonksiyon kaybı için risk faktörü olarak bulunmuştur. Rezidüel renal fonksiyon kaybı ile boylamsal CRP ve ürik asit düzeyi arasında ilişki gösterilememiştir. İdeal ürik asit ve CRP düzeyinin belirlenmesi için prospektif çalışmalara ihtiyaç vardır.

© 2018, Ankara University. All rights reserved.Introduction: Colistimethate sodium (CMS) is frequently used in the treatment of nosocomial multidrug-resistant gram-negative infections. Nephrotoxicity is the most important side effect. The aim of this study is to evaluate the effect of colistin on nephrotoxicity and to assess prognosis in patients treated with CMS due to hospital-acquired pneumonia (HAP). Materials and Methods: Patients treated with CMS for HAP due to multidrug-resistant Pseudomonas aeruginosa or Acinetobacter baumannii were included in this cohort study. Results: We evaluated 281 patients treated with two different brands of CMS whose administration dose is different: imported (n= 58, low dose/kg) and domestic (n= 223, high dose/kg). Nephrotoxicity developed in 175 patients (62.3%). The median age (73 vs. 66 years, p= 0.004) and mortality rates were higher (66.9% vs. 52.8%, p= 0.022) in patients having nephrotoxicity. The patients receiving high dose/kg had higher nephrotoxicity rate (67.7% vs. 41.4%, p< 0.001). The clinical, bacteriological response and mortality rates of the whole group were 52.0%, 61.0%, 61.6%, respectively. The clinical and bacteriological response rates were similar in the different dose groups. Multivariate analysis showed that nephrotoxicity was associated with domestic brand depending on use of high dose (OR= 3.97), advanced age (β= 0.29, p= 0.008), male gender (OR= 2.60), hypertension (OR= 2.50), red blood cells transfusion (OR= 2.54), absence of acute kidney injury (OR= 10.19), risk stage of RIFLE (OR= 11.9). Conclusion: Nephrotoxicity is associated with the use of high dose colistin, age, gender, hypertension, red blood cells replacement and RIFLE stage. The mortality rate is higher in patients developing nephrotoxicity.

AMAÇ: Diyaliz tedavisi alan doğurgan çağdaki kadınlarda gebelik nadir gözlenmektedir ve kötü sonuçlar ile birliktedir. 1990'lı yıllarda yayınlanan çeşitli çalışmalarda gebelik oranları 0,3-0,5/100 hasta-yılı olarak saptanmış ve bu gebeliklerde canlı doğum oranları düşük kalmıştır. Daha yeni çalışmalar, intensif hemodiyalizin fertiliteyi ve canlı doğum oranını artırdığını göstermektedir. Amacımız evde haftada üç gün nokturnal hemodiyaliz (NHD) tedavisinin klinik ve biyokimyasal parametrelerdeki değişiklikler ile birlikte başarılı gebelik sonuçları ve canlı doğum oranlarına katkısının olup olmadığını değerlendirmektir. GEREÇ ve YÖNTEMLER: Mevcut tanımlayıcı kohort çalışmasında, Ağustos 2010 ve Ocak 2015 arasında evde NHD tedavisine başlayan üreme çağındaki 60 kadında (14-44 yaş) gebelik sonuçları analiz edildi. BULGULAR: Ortalama 20±11 aylık izlem süresinde evde NHD ile dört gebelik saptandı (4/ 100 hastayılı). Bu dört hastanın, ortalama yaşı gebelik başlangıcında 37,3±4,8 yıl ve ev HD'nde geçirdikleri süre 19±12 ay idi. Haftalık hemodiyaliz seansı gebelik başlangıcında ortalama 23,8±1,8 iken, termde 36,6±0,5 saate çıkarıldı; serum üre düzeyi 50 mg/dl altında ve yüksek eritropoetin dozları ile hemoglobin düzeyi 10 g/dl üzerinde tutuldu. Kan basıncı antihipertansif ilaç kullanılmadan normal sınırlarda seyretti. Üç gebe hasta 38, 35 ve 38. haftalarda herhangi bir maternal ve fetal komplikasyon olmadan sezeryanseksiyo ile üç sağlıklı bebek doğurdu. Doğum ağırlıkları sırayla 2.750, 2.550 ve 3.100 g. idi. Dördüncü hasta (sekonder amiloidoz ve multipl spontan abortus öyküsü olan) 25. haftada erken doğum yaptı ve bebek neonatal ikinci günde exitus oldu. SONUÇ: Çalışmamızda üreme çağındaki kadınlarda evde nokturnal hemodiyaliz tedavisinin yüksek konsepsiyon ve canlı doğum oranları ile birlikte olduğunu gözlemledik., OBJeCTIVe: Pregnancy in women of reproductive age on dialysis is rare and has a poor outcome. Several studies published in the 1990s revealed pregnancy rates of 0.3 to 0.5 per 100 patient-years, but not all pregnancies resulted in live births. More recent studies suggest that intensive haemodialysis increases fertility and successful pregnancies with live births. duration 19±12 months at the beginning of pregnancy. Duration of the weekly haemodialysis session was increased from 23.8±1.8 at baseline to 36.6±0.5 hours at term; serum urea was maintained below 50 mg/dl, and haemoglobin over 10 g/dl with an increase in erythropoietin doses. Blood pressure was within the normal ranges and there was no need for antihypertensive drugs.Three women underwent a caesarean section at 38,35,38 weeks, delivering three healthy newborns without any maternal or fetal complications. Birth weights were 2.750, 2.550 and 3.100 g, respectively. the fourth patient (with a history of secondary amyloidosis and multiple spontaneous abortions) delivered at the 25th week, resulting in neonatal death on the second day.CONCLUSION: We observed that women of reproductive age on NHHD had high rates of conception and live birth.

Amiloidoz, protein katlanmasındaki bozukluğa sekonder, birçok organda, ekstraselüler alanda fibriller yapıda proteinlerin birikmesi ile karakterize sistemik hastalıklar grubudur. Amiloidozda en önemli morbidite ve mortalite nedenlerinden biri böbrek tutulumudur.Amacımız, merkezimizde renal amiloidoz tanısı konulan hastaların histolojik ve klinik olarak değerlendirilmesi ve diğer merkezlerle karşılaştırılmasıdır. Çalışmada Ocak 2005 ile Aralık 2012 arasında Ege Üniversitesi' nde renal amiloidoz tanısı konan 122 hasta retrospektif olarak değerlendirildi. Hastaların klinik ve laboratuvar verileri, renal replasman tedavileri ve sağkalımları ile ilgili bilgileri hastane kayıtlarından elde edildi. En sık amiloidoz tipi AA amiloidozdu. Hastaların % 13.9' unda tiplendirme yapılamadı. Tiplendirilemeyen amiloidozu olan hastalarda serum kreatinin düzeyi anlamlı olarak yüksekti. Mediyan takip süresi 24 ay olan çalışmada, renal replasman tedavisi ihtiyacı olan hasta oranı yaklaşık %40 idi. Hasta sağkalımı, AA amiloidoz grubunda AL ve tiplendirilemeyen gruba göre ve böbrek sağkalımı ise AA ve AL amiloidoz grubunda tiplendirilemeyen amiloidoz grubuna göre daha iyiydi. Renal amiloidoz prognostik skorunun artması ile renal sağkalımın azaldığı gösterildi.Sonuç olarak, renal amiloidoz nadir görülen bir hastalık olsa da morbiditesi ve mortalitesi yüksektir. AA amiloidoz ülkemizde en sık amiloidoz tipidir. Hastaların bir kısmında tiplendirme yapılamaması nedeniyle amiloidoz tiplerinin doğru saptanması için yeni yöntemler gerekmektedir. Skorlama sistemleri ile amiloidozun derecelendirilmesi, böbrek ve hasta sağkalımı ve tedaviye yanıtın değerlendirilmesi açısından önemli olabilir Amyloidosis is a group of systemic diseases which are characterised by accumulation of extracellular fibrils resulting from abnormal folding of proteins in organs. Renal involvement is one of the important consequences that are associated with mortality and morbidity.The aim of the study is to evaluate the histologic and clinical findings of the patients with renal amyloidosis. The study included 122 patients who were diagnosed renal amyloidosis between January 2005 and December 2012. The demographic and clinical features at the time of the diagnosis and follow-up data were retrospectively collected from the patient's records. The most common type of amyloidosis was AA amyloidosis. In 13.6 % of patients, the type of the amyloid protein was undetermined. The serum creatinine level of the patients with undetermined amyloidosis was significantly higher. The median duration of follow-up was 24 months. Nearly 40 % of the patients underwent renal replacement treatment. Patient survival was significantly higher among patients with AA amyloidosis when compared with AL and undetermined amyloidosis and renal survival was significantly higher among patients with AA and AL amyloidosis when compared with undetermined amyloidosis. Renal survival decreased with increase in renal amyloidosis prognostic score. In conclusion, renal amyloidosis is a rare disease with high morbidity and mortality. In our study, AA amyloidosis is the most common type. New diagnostic tools are needed to determine the type of the amyloid proteins as it is impossible to determine the type of the amyloid protein accuretly in some patients. The scoring systems may be useful to predict the renal and patient survival and the efficacy of the treatment. 57

Gestasyonel diabetes mellitus (GDM) ilk defa gebelikte ortaya çıkan veya saptanan anormal glukoz intoleransıdır. GDM' nin patogenezinde önemli rol oynayan insülin direnci, birçok kadında doğumdan sonra devam etmektedir. Bu nedenle GDM öyküsü olan kadınlar, metabolik sendrom (MS) ve kardiyovasküler hastalıklar açısından risklidir.Adiposit yağ asidi bağlayıcı protein (A-FABP) yağ doku ve makrofalarda bulunan, hücre içi yağ asidi taşınmasında görevli proteindir. Dolaşımdaki A-FABP düzeyinin, MS, DM ve ateroskleroz ile ilişkili olduğu gösterilmiştir.Bu çalışmamızda GDM öyküsü olan kadınlarda MS ve kardiyovasküler hastalıklarla ilişkili risk faktörlerini, subklinik aterosklerozu ve bunların serum A-FABP düzeyi ile ilişkisini inceledik.Çalışmaya 120 GDM öyküsü olan kadın ile 53 sağlıklı ve GDM öyküsü olmayan kadın alındı. GDM öyküsü olan kadınların % 37.50' sinde bozulmuş açlık glukozu ve bozulmuş glukoz toleransı, % 16.66' sında DM ve % 35.83' ünde MS saptandı. GDM öyküsü olan kadınların daha obez ve insülin dirençlerinin daha fazla olduğu görüdü. MS ve DM gelişimi için prediktif değeri olan serum A-FABP düzeyinin GDM öyküsü olan kadınlarda ve özellikle MS saptanan alt grupta daha yüksek olduğu gösterildi. Serum A-FABP düzeyinin MS kriterlerinden bel çevresi ile bağımsız bir ilişkisi olduğu saptandı. GDM öyküsü olan kadınlardan glukoz tolerans bozukluğu olanlarda düzeylerinin daha yüksek olduğu gösterildi. Ayrıca GDM öyküsü olan kadınlarda erken sayılabilecek bir dönemde karotis intima media kalınlığının arttığı ve serum A-FABP düzeylerinin karotis İMK ile ilişkili olduğu bulundu.Sonuç olarak, GDM öyküsü olan kadınlarda serum A-FABP düzeyi yüksek saptanmıştır. Serum A-FABP düzeyi, GDM öyküsü olan kadınlarda erken dönemde metabolik bozuklukların değerlendirilmesi için kullanılabilir. Gestational diabetes mellitus (GDM) is defined as carbohydrate intolerance diagnosed for the first time during pregnancy. Insulin resistance which plays an important role in the pathogenesis of GDM may continue after delivery. Because of this, women with previous GDM (pGDM) have increased risk of metabolic syndrome and cardiovascular diseases.Adipocyte fatty acid binding protein (A-FABP) is a cytoplasmic protein which is involved in fatty acid transport in adipocytes and macrophages. Circulating A-FABP has been reported to be associated with MS, DM and atherosclerosis.In this study, we aimed to determine the risk factors associated with MS and cardiovascular diseases, the development of subclinical atherosclerosis and to evaluate the relationship of metabolic risk factors and subclinical atherosclerosis with serum A-FABP in women with pGDM.One hundred and twenty women with pGDM and 53 healthy women with no history of pGDM were enrolled. The prevalence of impaired fasting glucose/impaired glucose tolerance, DM and MS were 37.50 %, 16.66 % and 35.83 % among women with pGDM, respectively. Women with pGDM were detected to be more insulin resistant and obese. Serum A-FABP, which is associated with development of MS and DM, was higher among women with pGDM and especially among the subclass with MS. Serum A-FABP was independently associated with waist circumference but not with the other contributers of MS. Serum A-FABP was higher in women with pGDM who had glucoce intolerance. Carotis intima meida thickness (CIMT) was higher in women with pGDM and serum A-FABP was associated with CIMT.In conclusion, serum A-FABP is higher in women with pGDM. Serum A-FABP level can be used as an early indicator of metabolic disturbances in women with pGDM. 59