Search

Aim: Free tissue transfer is still gold standard in wide tissue defect treatments. Free tissue transfers whose success depends on vascular anastomosis will be affected by every situation which affects vessels. Diabetes mellitus is a worldwide well known vasculopatic disorder . Although, it has serious deteriorative effects on all vascular anatomy and physiology, the effects of diabetes mellitus on the success of free tissue transfer surgery hasn’t been well studied yet. In this study, we aimed to investigate the effects of diabetes mellitus on the success and complications of free tissue transfer surgery.Material and Methods: 107 adult patients who undertook free tissue transfer surgery in Plastic, Reconstructive and Aesthetic Surgery Department of Atatürk University Medical Faculty between January 2010 and January 2019 were included in this study. Patients were divided into two groups as Group 1 (18 patients with Diabetes Mellitus) and Group 2 (89 patients without diabetes mellitus). The groups were compared for surgical complications and success.Results: Arterial thrombosis was found as 22.2% in group 1 and 5.6% in Group 2 (p=0.021). Diabetic patients needed more revisional surgery than non-diabetic cases (p=0.030). Surgeries failed in 33.3% of cases in Group 1 and 13.5% of patients in Group 2 (p=0.040). The frequency of intra-postoperative anastomosis problems and heamatomas were higher in diabetics than non-diabetics, but the difference was not statistically significant.Conclusion: In free tissue transfer surgery, we found more complications and low-success rate in diabetic cases than non-diabetics. Diabetic cases need more attention and close follow-up period after free tissue transfer surgery., Amaç: Geniş doku defektlerinde serbest doku nakli hâlâ altın standarttır. Başarısı damar anastomozuna bağlı olan serbest doku nakli,damarı etkileyen her durumdan etkilenecektir. Bunların başında da Tip 2 Diabetes Mellitus gelmektedir. Bununla birlikte serbest doku nakli işlemlerinde diyabetin başarıya etkisi hâlâ yeteri kadar incelenmemiştir. Bu nedenle, bu çalışmada serbest doku nakli yapılan, diyabetik ve non-diyabetik hasta gruplarını, komplikasyon ve başarı oranları açısından karşılaştırmayı amaçladık.Gereç ve Yöntemler: Atatürk Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Plastik, Rekonstrüktif ve Estetik Cerrahi Kliniği’nde Ocak 2010 - Ocak 2019 arasında, serbest doku nakli yapılan, 40 yaş üstü 107 hasta çalışmaya dahil edildi. Tip 2 Diabetes Mellitus tanısı olan 18 (Grup 1) ve diyabeti olmayan 89 (Grup 2) olgu, komplikasyon oranları ve ameliyat başarısı açısından karşılaştırıldı.Bulgular: Grup 1’de %22,2, Grup 2’de %5,6 oranında arteriyel trombüs gelişti (p=0,021). Grup 1’deki hastalara istatistiksel olarak anlamlı derecede daha fazla revizyon ameliyatı gerekti (p=0,030). Grup 1’de %33,3, Grup 2’de ise %13,5 oranında nakledilen doku başarısızlıkla sonuçlandı (p=0,040). İstatistiksel olarak anlamlı bulunmasa da Grup 1’deki hasta grubunda daha sık intra-postoperatif anastomoz problemi ve hematom komplikasyonu görüldü.Sonuç: Serbest doku nakli yapılacak diyabetik hastalarda, daha fazla komplikasyon görülür ve başarı oranı daha düşüktür. Bu nedenle ameliyat öncesi ayrıntılı değerlendirme ve ameliyat sonrası sıkı takip gerektirmektedir.

Parmak replantasyonlarında soğuk iskemi için kritik süre 24-30 saate kadar çıkabilmekte, sıcak iskemi için ise 10-12 saat olarak kabul edilmektedir. İskemi süresi ile replantın başarı şansı arasında ters orantılı bir ilişki vardır. Pratikte el parmak replantasyon ameliyatları brakiyal pleksus bloğu (BPB) (bölgesel anestezi) ya da genel anestezi (GA) altında yapılmaktadır. Her iki durumda da belli bir açlık süresi beklenmekte, ayrıca hastalar acil de olsa ameliyat sırasına alınmakta, dolayısıyla uzamış iskemi süresi operasyonun başarı şansını etkileyen bir faktör olarak karşımıza çıkmaktadır. Kliniğimizde ise uygun şartları sağlayan el parmak replantasyonları hastanın açlık durumu dikkate alınmaksızın dijital blok anestezisi (DBA) altında yapılmakta, böylece ameliyat öncesi iskemi süresinin kısaltılması amaçlanmaktadır. Bu çalışmada DBA ile GA altında yapılan el parmak replantasyonları; ameliyata alınma süresi, iskemi süresi ve ameliyat sonrası sağ kalım yönünden retrospetktif olarak karşılaştırılmıştır. Çalışmaya 2005-2014 yılları arasında kliniğimizde metakarpofalangeal (MF) eklem ve distali seviyesinden el parmak replantasyonu veya revaskülarizasyonu yapılan 50 hasta dahil edildi. Hastalar kullanılan anestezi yöntemine göre GA ya da DBA olarak iki gruba ayrıldı. GA grubu (Grup I) yaş ortalaması 13,9 yıl olan 24 hastadan (28 parmak), DBA grubu (Grup II) ise yaş ortalaması 35,2 olan 26 hastadan (26 parmak) oluşmaktaydı. GA standart inhalasyon anestezisi şeklinde uygulanırken, dijital blok işlemi için ise yarı-yarıya hazırlanmış 1-4 ml epinefrinsiz Lidocaine %2 ve Bupivacaine %0,5 kombinasyonu kullanıldı. Tüm hastalara EKG, kan basıncı, pulse oksimetre takibini içeren standart intraoperatif monitörizasyon sağlandı. Her iki grupta standart cerrahi teknik kullanılarak kemik tespiti ve tendon onarımını takiben, dijital arter ve ven mikroanastomozları, uygun hastalarda dijital sinir koaptasyonu ve son olarak cilt kapama yapıldı. Gruplar arasında teknik açıdan standart dışı herhangi bir farklı işlem uygulanmadı. Tüm hastalara ameliyat sonrası standart el pansumanı yapıldı. Hastalara ameliyat sonrası 7-10 gün boyunca, klinik olarak sıkı parmak perfüzyon takibi, sistemik düşük molekül ağırlıklı heparin, antibiyotik ve analjezik-anti-inflamatuvar uygulamasından oluşan standart protokol uygulandı. Sigara, çay ve kahve yasaklandı.Çalışmada, hasta dosyalarından, fotoğraflarından ve kliniğimizde düzenlenen replantasyon izlem formlarından her iki gruptaki hastalara ait demografik, ameliyat ve klinik izlem bilgileri elde edildi. Amputasyon seviyesi Tamai sınıflaması1na göre belirlendi. Hastaların demografik özellikleri ile replantın yaralanma mekanizması ve seviyesi, taşınma şekli, hastaneye geliş, operasyona alınma, operasyon ve total iskemi süreleri ve sağ kalım oranları yönünden gruplar arasında anlamlı bir fark olup olmadığı istatistiksel olarak karşılaştırıldı. Hiçbir hastada GA ya da DBA'ne bağlı komplikasyon gelişmedi. Grup II'deki hastaların yaş ortalaması (35,2±16,9 yıl) Grup I'dekinden (13,9±12,5 yıl) anlamlı olarak daha yüksekti ve erkek cinsiyet baskındı (Grup II'de % 96,2 ve Grup I'de % 66,7). Grup II'deki hastaların anlamlı şekilde acil servise daha kısa zamanda başvurdukları görüldü (Grup II'de 184,2±128,8 dk. ve Grup I'de 266,6±120,2 dk.). Grup II'deki hastaların anlamlı olarak ameliyata daha erken alındıkları saptandı (Grup II'de 116,1±40,8 dk. ve Grup I'de 166,2±88,1 dk.). Grup II'deki parmakların iskemi sürelerinin anlamlı şekilde daha kısa olduğu görüldü (Grup II'de 490±147,9 dk. ve Grup I'de 643±194,6 dk.). Acil servise ulaştırılma, ameliyata başlama ve ameliyat süresi olmak üzere her üç değişkenin de iskemi süresini anlamlı şekilde etkilediği saptandı. Grup II'deki parmaklara anlamlı şekilde daha az fleksör (% 53,9, Grup I'de % 85,8) ve ekstensör tendon onarımı (% 50, Grup I'de % 82,2) yapılmıştı. Tutulan taraf, parmak numarası, amputasyon seviyesi, yaralanma mekanizması, parmağın taşınma şekli, ameliyat süresi, işlem tipi, arter ve ven anastomoz sayıları, greft kullanılan arter ve ven anastomoz sayıları, sinir onarımı, intraoperatif komplikasyon, ameliyat sonrası arteriyel ve venöz yetmezlik, revizyon ameliyatı, hastanede yatış süresi ve başarı oranları yönünden gruplar arasında anlamlı fark yoktu. Ancak Grup I deki replantasyonların başarısızlık oranı (% 39,3) Grup II deki başarısızlık oranının (% 19,2) iki katından fazlaydı. İç (hasta kaynaklı) dış (hasta harici) ve karma olmak üzere birçok faktörün her birinin başarı üzerinde değişen oranlarda etkisi olmakla birlikte, hangisinin daha etkin rol aldığı konusunda halen kesin bir veri ve görüş birliği bulunmamaktadır. DBA, sağladığı ek avantajlar yanında hastanın açlık süresinin dolma ve ameliyathanede bekleme zorunluluğunu ortadan kaldırdığı için ameliyata alınma süresini, dolayısıyla iskemi süresini kısaltabilir ve başarı oranlarını artırabilir. Bu nedenle belirlenen koşulları sağlayan olgularda güvenle kullanılabilir. While critical duration of cold ischemia may last 24-30 hours in finger replantation, the critical period for warm ischemia is assumed to be 10-12 hours. There is an inverse relation between the duration of ischemia and the replant take. In the current practice, finger replantation is performed under regional (Topical infiltration of the branches of the Brachial Plexus) or general anesthesia. A fasting period is necessary in both of the procedures. What is more, these patients can also waste time in the waiting list of the operating theaters. Both of these prolong the ischemia time which would hamper the replant survival. In our clinic, finger replantation is performed under digital block anesthesia, when the perquisites are complete, neglecting the fasting status of the patient, aiming to decrease the ischemia period. Time to operation, ischemia time and postoperative success of the replantation procedure were retrospectively examined in two groups comprising the digital block anesthesia and general anesthesia. Fifty patients who has admitted to our clinic with amputations or sub-amputations distal to the metacarpophalangeal joint and replanted or re-vascularized during 2005 to 2014 period were included in the study. The cohort was divided into two groups according to the anesthesia method, digital block or general anesthesia. Group I comprised of patients who had general anesthesia. Group I had 24 cases and 28 fingers with a mean age 13.9. Group II had 26 cases and 26 fingers with a mean age 35.2. General anesthesia method was standard inhalation. Digital block was made with the injection of a 1-4 ml solution of 2% Lidocaine and 0.5 % Bupivacaine mixture. Standard intraoperative monitoring included cardiac monitoring, pulse oximetry, brachial blood pressure measurements. Osseous fixation was made via Kirschner wire followed by flexor and extensor tendon repair. Digital artery anastomosis was then made. Following the arterial repair vein(s) and nerve(s) were repaired. Skin closure was made consequently. All cases had standard dressing changes periodically and close perfusion checks. Low molecular weight heparin was given daily for 7-10 days. Antibiotics, analgesics and anti-inflammatory drugs were included in the treatment protocol. Cigarette, tea and coffee consumption was prohibited. Demographical data, preservation method of the amputate, operative and clinical follow-up outcome, amputation level, were documented from the patient records, photographs and follow-up forms. Amputation level was graded according to Tamai classification. Demographical data, injury mechanism, preservation method of the amputate, Tamai level, operation onset time, operation duration, total ischemia time and replant survival were statistically tested. No patient had any complication related to the anesthesia method. Mean age in group I was 13,9±12,5 years and in group II 35,2±16,9 years. This difference was statistically significant. Male patients were significantly higher in number in both groups ( % in Group I and 96,2 % in Group II). Emergency room admission was earlier in group II (184,2±128,8 minutes in group II vs. 266,6±120,2 minutes in Group I). The operative procedure started earlier in Group II (116,1±40,8 minutes in group II vs. 166,2±88,1 minutes in Group I). Ischemia duration was significantly shorter in Group II (490±147,9 minutes in Group II vs. 643±194,6 minutes in Group I). Admission to emergency room, starting time of the operation and operation time all significantly affected the ischemia time. Flexor and extensor tendon repairs were significantly lower in Group II compared to Group I. There was no significant difference with respect to affected side, finger involved, amputation level, injury mechanism, preservation method, operation duration, procedures performed, number of artery and vein anastomosis with/ without grafts, nerve repair, intraoperative complications, postoperative arterial and venous insufficiency, revision surgery, hospitalization time and success rates among the groups. On the other hand, failure rate in Group I was 39,3 % and 19.2 % in Group II, which was twice the group II. Intrinsic (Patient related) and extrinsic (Non-patient related) and combined factors all have varying degrees of effect on the final outcome, there is no consensus on a particular single factor suspected to have more effect on the outcome. Digital block anesthesia has the advantage of the obviating the necessity of the fasting period and operating theatre list, thus shortening the ischemia time. This can also increase the success rates of the replantation procedure. In certain circumstances, digital block anesthesia may safely be used. 163

Background/aim: Thin and flexible flaps are needed for the repair of extremity tissue defects. Serratus fascia flaps are the most suitable options. There are only a few case reports and case series in the literature. We have aimed to increase the success rate by taking the serratus fascia flaps together with some muscle tissue for the repair of extremity tissue defects. Materials and methods: Between 2006 and 2015, 12 free serratus musculofascial flaps FSMFFs were transferred to 11 patients 8 males, 3 females who had tissue shallow defects of the extremities due to different etiologic factors. The mean age was 24.6 years. Hospital records and patient photographs were reviewed and age, sex, etiologic cause, follow-up period, complication, flap success, cosmetic appearance, and functional results of the extremity were examined.Results: The mean follow-up period was 29.5 months 7-109 months . All of the flaps survived fully and no partial or full necrosis was observed. Partial graft loss was encountered in one patient and it was recovered secondarily with wound dressing. A major deficiency was not experienced postoperatively in the functions and movements of the extremities retained. The cosmetic appearance of the operation area was acceptable or fine. The donor areas healed in all the patients without any problems, and the scars were hidden and inconspicuous.Conclusion: In reconstruction of complex shallow defects of the extremities in which a gliding effect is desired, FSMFF may be an ideal option with its advantages as it does not sacrifice a major vessel, does not leave a hidden and short scar, can be harvested in wide dimensions, and allows the use of the surrounding tissues such as the latissimus dorsi muscle and scapular bone.

ÖZETPerivasküler kateterizasyonla aralıklı vazodilatatör ajan uygulamasının ratlarda flep yaşayabilirliği üzerine etkisiAmaç: Plastik cerrahinin temel öğelerinden olan flep cerrahisi 20. Yüzyılda büyük ilerleme kaydetmiştir. Mikrocerrahi de bu süreçte flep cerrahisinde çok önemli bir konum kazanmıştır. Mikrocerrahideki tüm gelişmelere rağmen parsiyel ya da tam flep kaybı bu uzun ve meşakatli operasyonların günümüzde de en önemli sorunu olmaya devam etmektedir. Bu çalışmada flep sağ kalımı üzerine olumlu etkileri gösterilmiş, klinik kullanımda belli bir standartı olmayan lidokain, papaverin ve nifedipin moleküllerinin uzun süreli vasküler pedikül etrafına verilmesi ile flep kaybının azaltılmasını amaçladık.Yöntem: Çalışmamızda 45 adet Sprague-Dawley cinsi dişi sıçan kullanıldı. Sıçanlar grup1: kontrol, grup 2: lidokain, grup 3: papaverin, grup 4: nifedipin ve grup 5: lidokain+papaverin+nifedipin olmak üzere 5 eşit gruba ayrıldı. Tüm sıçanlardan yüzeyel epigastrik arter üzerinden 7x4 cm ebatında kasık flebi yalnızca vasküler pedikül ile bağlı kalacak şekilde kaldırıldı. Vasküler pediküle etki edecek şekilde 1 adet kateter yerleştirildi. 5 gün boyunca günde 2 defa lidokain 3mg/kg, papaverin 3mg/kg nifedipin 1mg/kg dozlarında olacak şekilde ilaç uygulaması bu kateterler yardımıyla yapıldı. 7. Gün SPY cihazı altında tüm sıçanlara indosiyanin yeşili anjiografisi yapıldı. Dijital fotoğraf makinası ile flep fotoğrafları çekildi ve bilgisayar programı yardımı ile flep nekroz oranları hesapandı.Bulgular: Fleplerde nekroze alanın tüm flep alanına oranı kontrol grubunda %30,04, lidokain grubunda %18,52, papaverin grubunda %9,25, nifedipin grubunda %10.32 ve üç ilacın da uygulandığı grupta %9,82 olarak görülmüştür. SPY incelemsi sonucu en yüksek ihtimalli nekroz bölgesi olan ROI3'de indosiyanin yeşili tutulumu kontrol grubunda %94,50, lidokain grubunda %115,60, papaverin grubunda %145,46, nifedipin grubunda 155,95, üç ilacın da uygulandığı grupta %135,81 olarak hesaplanmıştır. İstatistiki inceleme sonrasında kontrol grubu ile tüm diğer gruplar arasında nekroz oranları açısından anlamlı fark izlendi (p=0,005). Aynı şekilde SPY incelemesi sonucu da kontrol grubu ile tüm diğer gruplar arasında anlamlı bir fark olduğu izlendi (p=0,000). Papaverin ve nifedipin lidokaine göre anlamlı şekilde daha etkili bulundu.Sonuç: Perivasküler kateterizasyonla aralıklı vazodilatatör ajan uygulamasının flep yaşayabilirliliği üzerine olumlu etki yaptığı görülmüştür. Belirtilen dozlarda papaverin ve nifedipin en etkili moleküller olarak görülmüştür.Anahtar kelimeler: flep, indosiyanin yeşili, lidokain, papaverin,nifedipin ABSTRACTEffect of intermittent vasodilator agent administration with perivascular catheterization on flap viability in ratsObjective: Flap surgery, one of the basic elements of plastic surgery, has made great progress in the 20th century. Microsurgery also gained a very important position in flap surgery during this process. Despite all the developments in microsurgery, partial or full flap loss remains the most important problem of these long and arduous operations today. Positive effects on flap survival were shown in this study and we aimed to reduce flap loss by introducing lidocaine, papaverine and nifedipine molecules around the long-term vascular pedicle, which are not standard in clinical use.Method: 45 Sprague-Dawley female rats were used in our study. Rats were divided into 5 equal groups: group1: control, group 2: lidocaine, Group 3: papaverine, group 4: nifedipine and group 5: lidocaine+papaverine+nifedipine. Of all rats, a 7x4 cm inguinal flap was removed through the superficial epigastric artery so that it was connected only with the vascular pedicle. 1 catheter was inserted to act on the vascular pedicle. Lidocaine 3mg/kg 2 times per day for 5 days, papaverin 3mg/kg nifedipin 1mg/kg doses were administered with the help of these catheters. On the seventh day, indocyanin green angiography was performed on all rats under the SPY device. Flap photos were taken with a digital camera and flap necrosis rates were calculated with the help of a computer program.Results: The ratio of necrosis area to whole flap area was 30.04% in the control group, 18.52% in the lidocaine group, 9.25% in the papaverine group, 10.32% in the nifedipine group and 9.82% in the group where all three drugs were administered. As a result of SPY analysis, indocyanin green involvement was calculated as 94.50% in the control group, 115.60% in the Lidocaine group, 145.46% in the papaverin group, 155.95% in the nifedipine group and 135.81% in the group where all three drugs were administered. A significant difference in necrosis rates was observed between the control group and all other groups after statistical analysis (p=0,005). Likewise, SPY analysis showed a significant difference between the control group and all other groups (p=0.000). Papaverine and nifedipine were significantly more effective than lidocaine.Conclusion: Intermittent vasodilator agent administration with perivascular catheterization were shown to have a positive effect on flap viability. Papaverine and nifedipine were seen as the most effective molecules at specified doses,Key words: flaps, indocyanine green, lidocaine, papaverine, nifedipine 67