Search

Amaç: Losartanın osteoklastogenezi azalttığı ve osteoblast aktivitesini arttırdığı bildirilmiştir. Bu çalışmada sistemik losartan uygulamasının titanyum implant osseointegrasyonu üzerindeki etkisinin değerlendirilmesi amaçlanmıştır. Gereç ve Yöntem: Titanyum implantlar, sıçanların tibiya kemiklerine cerrahi olarak yerleştirildi, daha sonra sıçanlar rasgele iki gruba ayrıldı: kontrol grubu (n=10) ve losartan tedavi grubu (n=10). Kontrollere başka bir tedavi uygulanmamışken, losartan tedavi grubuna, sekiz haftalık deney süresi boyunca 30 mg/kg losartan haftada üç kez steril serum fizyolojikte çözülerek oral gavaj ile uygulanmıştır. Deney döneminden sonra, çevredeki kemik dokuları ile titanyum implantlar alındı ve formaldehitte sabitlendi. İmplantların ve çevresindeki kemik dokusunun dakalsifiye edilmemiş histolojik analizleri yapıldı. Her bir implantın kemik implant bağlantı yüzdesi (%), implant çevresinin toplam uzunluğuna, kemikle doğrudan temas halinde olan implantın toplam çevre uzunluğunun oranı olarak hesaplandı. Kemik dolumu oranı, titanyum implanttan meziyal, distal ve apikal yönde 0.5 mm mesafedeki alan dahil olmak üzere, bölgedeki kemik dolu alanların bölgenin toplam alanına oranı (%) ile belirlenmiştir. Bulgular: Her ne kadar losartan grubunda kemik implant kaynaşması ve kemik dolumu oranları kontrol grubuna göre daha yüksek olsa da, iki grup arasındaki oranlarda istatistiksel olarak anlamlı fark yoktu (P>0.05). Sonuç: Bu çalışmanın sınırlamaları dahilinde losartan kemik implant bağlantı düzeylerini sayısal olarak artırdı, ancak istatistiksel olarak arttırmadı. Objective: Losartan has been reported to reduce osteoclastogenesis and increase osteoblast activity. The aim of this study was to evaluate the effect of systemic losartan application on titanium implant osseointegration. Materials and Methods: Titanium implants were surgically integrated in the tibial bones of rats, after which the rats were randomly divided into two groups: a control group (n=10) and a losartan treatment group (n=10). No other treatment was applied to the controls, whereas losartan was administered to the treatment group in a dosage of 30 mg/kg by oral gavage with saline solution three times per week during an eight-week experimental period. After the experimental period, titanium implants were collected with the surrounding bone tissues and fixed. Non-decalcified histological analyses of implants and surrounding bone tissue were performed. The bone implant connection ratio (%) of each implant was calculated as the ratio of the length of the implant circumference to the circumference of the total implant in direct contact with the bone. The bonefilling ratio (%) was determined by the ratio of bone-filled areas within the region to the total area of the region, including the area 0.5 mm from the titanium implant in periimplant bone. Results: Although the bone implant connection and bone-filling ratios (%) ratios were higher in the losartan group than in the controls, there was no statistically significant difference in the ratios between the two groups (P>0.05). Conclusion: Within the limitations of this study, losartan increased the osseointegration levels numerically but not statistically.

Deri, en geniş organımız olarak vücudu koruyucu bir bariyerdir. Deri bütünlüğünün bozulmasına neden olan en sık nedenlerden birisi yanıkdır. Yanık tedavisi için birçok araştırma devam etmektedir. Tedavi için kullanılan ajanlardan bitkisel özlü olanlar dikkati çekmektedir. Ankaferd daha çok kanama kontrolü için kullanılır, ancak bitkisel özlü bir ajan olarak, antimikrobiyal etkileri de vardır. Buradan hareketle, ankaferdin yanık yaraları üzerindeki etkilerini, plasebo olarak kullanılan %0.9'luk NaCl ile karşılaştırmayı planladık. Deneysel çalışma toplam 24 adet sıçan üzerinde gerçekleştirildi. Tüm sıçanlar Kontrol, Yanık Kontrol, Ankaferd ve Serum Fizyolojik olmak üzere 4 gruba ayrıldı. Deneklerin vücut yüzeylerinde 2x1 cm'lik 4 adet metal plakla 2. derece yanık oluşturuldu. Sıçanların yanık yara yerlerinden, 0., 7., 14., 21. gün biyopsiler alındı. Deney sonrası bulgular makroskopik ve histopatolojik olarak değerlendirildi. Fibroblast artışı değerlendirmesinde ankaferd grubu ile yanık kontrol ve serum fizyolojik grupları arasında anlamlı bir fark saptanmadı. Konjesyon değerlendirilmesinde; 0.-7. Günlerdeki histopatolojik veriler arasındaki değişim miktarlarına bakıldığında ankaferd ile yanık kontrol grubu arasında anlamlı bir fark saptandı.7. günde ankaferd grubunda konjesyonda az artış görülürken, yanık kontrol grubunda konjesyonda şiddetli derecede artış görüldü. Aralarındaki fark istatistiksel olarak anlamlıydı. İnflamatuar hücre artışı değerlendirilmesinde ; 0.-7. gün ve 0.-21. günlerdeki histopatolojik veriler arasındaki değişim miktarlarına bakıldığında ankaferd ile yanık kontrol grubu arasında anlamlı bir fark saptandı. 7. günde ankaferd grubunda İnflamatuar hücrelerde az artış görülürken, yanık kontrol grubunda İnflamatuar hücrelerde şiddetli derecede artış, görüldü. Aralarındaki fark istatistiksel olarak anlamlıydı. Epitelizasyon değerlendirmesinde ; 0.-7. gün ve 0.-21. günlerdeki histopatolojik veriler arasındaki değişim miktarlarına baktığımızda da yanık kontrol grubu ile izotonik ve ankaferd grupları arasında anlamlı bir fark saptandı.7. günde ankaferd grubunda epitelizasyonda çok artış görülürken, izotonik grubunda epitelizasyonda orta derecede artış görüldü. Oysa 7. günde yanık kontrol grubunda epitelizasyonda artış yoktu. Aralarındaki fark istatistiksel olarak anlamlıydı.Ankaferdin, yanık kontrol grubuna kıyasla, konjesyon ve inflamatuar hücre artışını minimalize edip, epitelizasyonu artırdığı bu sayede, yara iyileşme sürecini hızlandırdığı fakat serum fizyolojik grubuna göre yara iyileşmesinde belirgin bir üstünlüğü olmadığı görüldü. Ankaferdin, epitelizasyon değerlendirilmesinde; yanık kontrol ve serum fizyolojik gruplarına göre daha üstün olduğu tespit edildi. Anahtar Kelimeler: Yanık, Yara İyileşmesi, Epitelizasyon, Ankaferd As the largest organ of our body skin is a protective barrier. Burn is one of the most common causes the deterioration of skin integrity. Many research continues to burn treatment. Those agents used for treatment of vegetable content is noteworthy. Ankaferd used intentionally to control bleeding. It has also antimicrobial effect as an agent of vegetable content. From this point of view we planned comparing the Ankaferd which effects of burn injuries and 0,9% NaCl which effects of placebo and wound healing. Experimental work was carried out on a total of 24 rats. All rats were divided ito for groups as named control, burn control, Ankaferd, and physiological saline solution (normal saline). 2nd degree burns were created on the subjects body surface by 4 pieces of 2x1 cm metal plate. At intervals of 0, 7, 14, and 21 days we conducted a biopsy on the burn field of rats. After the test a macroscopic and histological findings was considered. In the evaluation of fibroblast increase, no significant difference was found between the Ankaferd group, and the control burn and serum physiologic groups. In the evaluation of congestion, when the degree of change in histopathological data between day 0 and day 7 were investigated, a significant difference was observed between the Ankaferd and the control burn group. On the 7th day, a slight increase in congestion was identified in the Ankaferd group, whereas congestion increased in the control burn group to a statistically significant degree. When level of increase in inflammatory cells was evaluated in terms of the changes in histopathological data between days 0–7 and days 0–21, a significant difference was found between the Ankaferd and the control burn group. Inflammatory cells saw a slight increase on the 7th day in the Ankaferd group, while increasing severely in the control burn group to a statistically significant degree. When epithelization was evaluated for changes in histopathological data, a significant difference was observed between the control burn group, and the isotonic saline and Ankaferd groups between days 0–7 and days 0–21. Epithelization increased considerably on the 7th day in the Ankaferd group, whereas epithelization increased only moderately in the isotonic saline group. Epithelization did not increase in the control burn group on the 7th day. The differences between the groups were found to be statistically significant. Ankaferd minimized congestion and inflammatory cell proliferation, and increased epithelization when compared to the control burn group, leading to an acceleration of the wound healing process; however, Ankaferd was not prominently superior to serum physiologic in the wound healing process. When epithelization was taken into account, Ankaferd was found to be superior to the control burn and serum physiologic groups. Keywords: Burn, Wound Healing, Epithelialization, Ankaferd 121