Search

Priapism is a painful, prolonged erection that occurs without any sexual stimulation. It is an emergency that may lead impotence, urinary retention, and gangrene as long-term devastating consequences. Priapism is attributed to the blockage of alpha-1 adrenergic receptors in the corpus cavernosum and associated with the use of typical antipsychotics, notably, thioridazine. Atypical antipsychotics are increasingly being prescribed and not frequently considered to cause priapism. This side effect has been reported in patients taking ziprasidone, risperidone, clozapine, quetiapine, aripiprazole and olanzapine. The intensity of binding to alpha-1 adrenergic receptors varies among all antipsychotics; quetiapine has an intermediate affinity. Priapism may be an idiosyncratic reaction which is correlated neither with the dosage nor the duration of use of antipsychotic drug. Quetiapine has been implicated in causing priapism in a limited number of reports. A history of prolonged erections may be a possible predictor of priapism during the use of quetiapine. We report two cases of priapism associated with quetiapine and a brief review.

Introduction: Current studies indicate a strong relationship between sexual dysfunctions and eating disorders. The aims of this study were to investigate the frequency of disordered eating behaviors (DE) in patients with genito-pelvic pain and penetration disorder (GPPPD); and to determine the clinical features associated with DE. Methods: Outpatients with GPPPD (n=105) were evaluated with sociodemographic data form, structured clinical interview for DSM-IV (SCID), Golombok-Rust inventory of sexual satisfaction female form (GRISS), Hamilton anxiety rating scale (HAM-A), Hamilton depression rating scale (HAM-D), eating disorder examination questionnaire (EDEQ), and eating attitudes test (EAT-40). Results: The frequency of DE in patients included in the study was 85.7%. The presence of sexual trauma history, eating concern, binge eating scores were significantly higher in patients with DE than without that (p<0.05). A statistically significant positive correlation was observed among the restriction, sensuality and orgasm scores in GPPPD patients with sexual trauma (p<0.05). Conclusions: Our results might be important in terms of showing that DE is frequently seen in patients with GPPPD and that the presence of a history of sexual trauma might be important in accompanying these two disorders. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Neuroleptic malignant syndrome (NMS) is a rare but life threatening condition associated with the use of antipsychotics and drugs that influence dopaminergic transmission. Although, typically it has been associated with classical antipsychotics, it can also be induced by atypical antipsychotics. It is unexpected situation of clozapine related NMS because of its rare extrapyramidal side effects. Its clinical presentation may include fever, muscular rigidity, alterede state of consciousness and autonomic instability. Catatonia is also a lethal condition characterized by posturing, agitation, waxy flexibility, mutism, echolalia and echopraxia. A substantial overlap exists between catatonic phenomena and features of neuroleptic malignant syndrome. In this case report we present a patient with clozapine induced NMS which evolved into catatonia. A 52-year-old male was diagnosed psychotic depression six years ago and fluoksetin and olanzapine were given. In the following years, he was poorly responsive to his treatment and it was changed to risperidon and paroksetin. Because the clinical course did not improve; his drugs were replaced with clozapine two years ago. On his follow-up clozapine was administered rapidly increasing dosage. The patient admitted to our hospital with muscle rigidity, fever, leucocytosis, high creatine phosphokinase levels and NMS was diagnosed. He was put on bromocriptine. NMS resolved but catatonia developed. 10 sessions ECT were administered. Quetiapine was given after ECT for the antipsychiatric therapy. He has not had any NMS signs until now. NMS is usually induced by the agents with dopaminergic affinity. It should always be kept in mind that all atypical antipsychotics including clozapine may induce NMS although not common. Our patient demonstrated clear features of NMS resolved into catatonia. This adds weight the theory that catatonia and NMS are closely related; possibly represent the same underlying pathology. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Giriş: Koro sendromu DSM-5'te 'penisin (veya kadınlarda vulva ve meme başlarının) bedenin içine gireceği ve ölüme neden olabileceği şeklinde ani ve yoğun anksiyete döneminin varlığı' olarak tanımlanmıştır. Bu bildiride madde bağımlılığı öyküsü olan koro sendromu sunulacaktır. Olgu: On dokuz yaşında, son bir aydır olan penisinin bedeninin içine kaçacağı ve kadın yapılmak istendiği yakınmalarıyla başvuran erkek hasta. İlk psikiyatrik başvurusu dört yıl önce olan dissosyal kişilik bozukluğu ve karışık madde kötüye kullanımı tanılarıyla hastanemizde yatırılan hastanın en son bir ay önce sentetik kannabinoid kullanımı var. Halası şizofreni hastası olan psikiyatrik muayenesinde özbakımı orta, saygılı, iletişime açık, konuşması doğal, duygulanımı sınırlı, duygudurumu irritabl, amaca yönelen, çağrışımları düzenli, cinlerin konuşma sesleri şeklinde işitsel varsanıları ve ailesinin kendisini kadın yapmaya çalıştığı şeklinde kötülük görme sanrısı vardı. Bulgular: Organiziteye yönelik laboratuvar ve radyoloji tetkiklerinin sonuçları normal olarak değerlendirildi. Madde kullanımına bağlı psikotik bozukluk olduğu düşünülen hastaya haloperidol 20 mg/gün, biperiden 2 mg/gün, ketiyapin 200 mg/gün, klorpromazin 20 mg/gün başlandı. Psikotik belirtileri gerileyen hasta haloperidol 20 mg/gün, biperiden 2 mg/gün, klorpromazin 200 mg/gün ile çıkarıldı. Tartışma: Literatürde koro sendromunun kişisel olarak bir kaygı tepkisini ve genital organların geri çekilmesine bağlı ölüm korkusunu içerdiği, kolektif düzeyde ise epidemiler ve kitlesel panikler şeklini aldığı belirtilmiştir. Koro sendromunu, genital organların geriye çekilmesinin başlıca belirti olduğu birincil koro ile başka bir psikiyatrik bozuklukla, bir merkezi sinir sistemi hastalığıyla veya ürolojik hastalıklar, madde yoksunluğu, beyin tümörü, epilepsi gibi farklı bedensel durumlarla görüldüğü ikincil koro diye ayırmak olasıdır. Koro sendromunun başlangıcı genellikle genç erişkinlik ile 40 yaş arasındadır. Koro sendromu haftalarca sürebilir. Nüks olasıdır. Kişinin sosyal, mesleksel ve ruhsal işlevlerini bozabilir. Koro sendromunda hangi nedenler rol oynamış olursa olsun, genellikle şiddetli bir anksiyete klinik tabloya egemendir. Olgumuzda penisinin bedenin içine çekileceği, bu şekilde kadın yapılmaya çalışıldığı şeklindeki koro belirtilerini uyuşturucu kullanımının kesilmesine bağlayarak organik nedenlerle ortaya çıktığını düşünmekteyiz. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Giriş: Capgras sendromu hatalı kimlik (misidentification) ile ilgili bir sanrı olup hastanın birilerinin kendisini sahte olan tam eşiyle değiştirdiğine inanmasıdır. Bu sunumda Capgras sendromunu anımsatan sanrıları da olan psikotik özellikli bipolar bozukluk olgusu aktarılacaktır. Yöntem: Otuz altı yaşında, erkek hasta kendi kendine konuşma, bağırma, küfür etme, ailesini reddederek mahkemeye verme yakınmalarıyla başvurdu. On altı yıllık hastalık öyküsü olan hastanın hastanemizde atipik bipolar bozukluk (mani), şizoaffektif bozukluk, şizofreni, bipolar bozukluk tanılarıyla yineleyen yatışları olan hastanın abisi dört yıl önce vasi olarak atanmış. Psikiyatrik muayenesinde bilinci açık, yönelimi tam, işbirliği yapıyor, özbakımı azalmış, affekt öfkeli, mizaç irritabl, çağrışımları dağınık, konuşma hızı ve miktarı normal, amaca yönelmekte zorlanıyor, dinsel ve büyüklük ile Capgras sendromuna uygun sanrıları var, yargılaması yetersiz, varsanısı yok, soyut düşünce, davranış planlama, hesaplama yetersiz, iç görüsü yoktu. (Eşinden ayrılmasını 'kimliğimdeki babamın evlendirdiği kız beni beğenmedi bıraktı' şeklinde açıklıyor.) Ailesinde psikiyatrik bozukluk ve psikoaktif madde kullanımı olmayan hastanın genel tıbbi duruma bağlı psikiyatrik bozukluğu dışlamak amacıyla istenen tetkiklerinde sonuçlar normal aralıktaydı. Bipolar bozukluk-psikotik özellikli manik nöbet düşünülerek başlanan haloperidol 20 mg/gün, biperiden 4 mg/gün, klorpromazin 300 mg/gün, ketiyapin 900 mg/güne rağmen yakınmaları gerilemeyince EKT planlandı. Yedi seans EKT'nin ardından sanrılarının gerilemesi sonucu hasta haloperidol 20 mg/gün, biperiden 4 mg/gün, ketiyapin 900 mg/gün ve klorpromazin 300 mg/gün ile çıkarıldı. Bulgular: Sunduğumuz olgu, Capgras benzeri sanrıları ve sık yatışları olan, çoğunlukla bipolar bozukluk (psikotik özellikli) tanısı konan bir olgudur. Anne-babasının taklit edilmesi yerine başkaları olduğunu düşünmektedir. Capgras bunu yabancılaşma duygusunun güvensizliğe uzanan paranoid eğilimle birlikte olmasıyla açıklamıştır. Tartışma: Capgras sendromunun organik açıklanmasında pariyetal lob işlev bozukluğuna bağlı nöropsikolojik bir nedenin persepsiyon ve rekognisyonun normalde birleşmiş elemanlarının ayrışmasına yol açtığı öne sürülmüştür. Bazı olgularda BBT ve MRI incelemesinde oksipitotemporal lezyonlara rastlanması bu düşünceyi doğurmuştur. Olguda nörogörüntüleme tetkiklerinin yapılmamış olması bu sunumun sınırlılığıdır. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Objective: Women with bipolar disorder have a high risk for symptom exacerbation during pregnancy. Electro-convulsive therapy (ECT) is an appropriate option for managing psychiatric symptoms during pregnancy although it is often neglected. We report a case of bipolar, 6th week of gestation woman who discontinued medication in the 2nd week of pregnancy but had to resume her pharmacotherapy with ECT due to manic episode that recurred during the first trimester. Case: A 23 year-old female, with a history of one psychiatric hospitalization (for a manic episode in 2012) and euthimic state with lithium 900 mg/day and olanzapine 5 mg/day use for three years until 2nd week of gestation admitted to psychiatry clinic due to complaints of decreased need for sleep, increased speech, lability of emotions, religious delusions, looseness of associations and irritability for the last two weeks. Young Mani Score (YMS) was 32. ECT, which was considered as the first-line treatment, was not carried out due to low pseudocholinesterase (2401). Therefore, olanzapine was reinstated at 6th week of gestation with a dose of up to 20 mg/day. Although taking olanzapine, the patient still continued irritability. Therefore during the 8th week of gestation medication was switched from olanzapine to haloperidol 15 mg/day and quetiapine 25 mg/day. Sleep duration lengthened but still appeared to be irritable, talkative, and hyperactive. Due to persistent symptoms, after necessary consultations and family approval taken, she was administered 6 sessions of ECT with oral haloperidole, although low pseudocholinesterase. Since improvements in manic symptoms and 7 in YMS, she was discharged with haloperidol 15 mg/day, biperiden 4 mg/day and quetiapine 25 mg/day without any cognitive and gynegological problems. Discussion: This case highlights the effectiveness of ECT in mania during the first trimester of pregnancy. We suggest that ECT might be considered as a valid and safe option when manic episode symptoms manifest during pregnancy. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Giriş: Anafilaksi, yaşamı ciddi biçimde tehdit eden jeneralize veya sistemik aşırı duyarlılık reaksiyonudur. İmmünolojik düzenekler aracılığı ile (sıklıkla IgE) oluşursa allerjik, diğer düzeneklerle oluşursa nonallerjik olarak tanımlanır. Anafilakside ürtiker, anjioödem en sık rastlanan bulgulardır. Bu bildiride ilaç kullanımı sonrası gelişen anafilaktik reaksiyona bağlı travma sonrası stres bozukluğu TSSB) olgusu sunulmuştur. Olgu: Kırk dört yaşında, kadın hasta, evli, lise mezunu, düzenli çalışmıyor. Bir yıl önce psikiyatri kliniğimize ölüm korkusu, ilaçlarla anaflaktik şok geçireceğine ilişkin kaygılar nedeniyle önerilen ilaçları kullanamama, geçmişte geçirdiği anaflaktik reaksiyonu düşlerinde görme, ilaçları görünce irritabilitenin olması gibi nedenlerle başvuran hastanın bu yakınmaları dört yıl önce başlamış. Dört yıl önce geçirdiği üst solunum yolu enfeksiyonunun tedavisinde önerilen amoksisilin kullanımının ardından anjioödem gelişen hastada, altı ay sonra diklofenak kullanımıyla ortaya çıkan anaflaktik reaksiyona bağlı kardiyak arrest gelişmiş. Üç yıl önce yapılan allerji testi sonrası diklofenak, siproflaksasin, amoksisilin, morfin ve adrenaline karşı allerjisi olduğu belirtilmiş. Özgeçmişinde koroner arter tıkanıklığına bağlı olarak iki kez koroner anjiografi yapılması ve iki ölü doğum öyküsü var. Hastanın anaflaksi sonrası ilaçlardan kaçınma, ölüm korkusu, yemek yiyememe, uykusuzluk, 'ilaç' söcüğünü duyunca bile belirgin anksiyete belirtileri ortaya çıkması gibi yakınmalarının özellikle son altı aydır yoğunlaşması üzerine hastanemize yönlendirilmiş. Hastanın psikiyatrik muayenesinde bilinci açık, işbirliği yapıyor, yönelimi tam, duygulanımı anksiyöz, duygudurumu depresif, hipervijilans (+), düşünce içeriğinde geçirdiği anafilaksiye ilişkin 'flashback'ler ve ölüm korkusu vardı. Aktif psikotik bulgusu yoktu. Konuşma hızı ve miktarı normal, çağrışımları amaca yönelikti. Hastanın ailesinde psikiyatrik bozukluk öyküsü yoktu. Hasta madde kullanmıyordu. Bu bulgularla TSSB düşünülen hastaya ilaç önerildi, ancak hastanın kabul etmemesi üzerine EMDR yapılması planlandı. Tartışma: Allerji ve psikiyatri birlikteliğini araştıran çalışmalar, allerjik hastalık varlığının, herhangi bir anksiyete bozukluğu, panik bozukluğu, yaygın anksiyete bozukluğu, herhangi bir duygudurum bozukluğuyla ilişkili olabileceğini ileri sürmüştür. Olgumuzda da anafilaksi sonrası gelişen TSSB vardı. Her ne kadar bu olgularda anksiyete düzeyleri artmış da olsa, bilindiği kadarıyla anaflaksiye bağlı olarak gelişen TSSB'nin oluşması çok sık rastlanan bir durum değildir. Sunduğumuz olgu göz önüne alındığında, allerjik reaksiyon gelişen hastalarda psikiyatrik yaklaşımın önemli olduğunu ve uzun dönemde TSSB gelişmesi açısından dikkatli olunması gerektiğini düşünüyoruz. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Giriş: Klozapin, antipsikotik ilaç olarak 1959 yılında keşfedilmiş olup klinikte yaygın olarak kullanılmaya yaklaşık yirmi yıl sonra başlanmıştır. Klozapinin tedaviye dirençli şizofrenide özellikle klasik antipsikotiklerden daha etkili olduğu gösterilmiş olup; özkıyıma eğilimli hastalarda, duygudurum bozukluklarında, agresyonu kontrol etmede ve bazı nörolojik bozukluklarda yaygın olarak kullanılmaktadır. Buna rağmen, ölümcül olabilen agranülositoz, epileptik nöbet, ortostatik hipotansiyon, sedasyon, kilo alma ve siyalore gibi olası yan etkilerin varlığı klozapinin kullanımını sınırlamaktadır. Klozapin ile ortaya çıkan siyalorenin %30 oranında görüldüğü bildirilmiştir. Siyalore klozapinin paradoksal bir yan etkisidir; çünkü klozapin güçlü alfa-2 antagonistik, M4-muskarinik agonistik (M1, M2, M3 ve M5) aktivitelerine sahiptir. Nadiren de olsa bazen aşırı tükrük üretimi parotis duktuslarında stazın sonucunda kalsiyum taşlarının oluşumuna ve parotis bezinin şişmesine yol açmaktadır. Bu bildiride klozapine bağlı gelişen ve doz azaltılmasıyla düzelen bir parotis bezi büyümesi olgusu sunulmuştur. Olgu: Kırk iki yaşında, kadın hasta, boşanmış, üniversite mezunu, çalışmıyor. Sinirlilik, uyku gereksinmesinde azalma, şüphecilik, içe kapanma, büyü yapıldığını düşünme yakınmalarıyla başvuran hastanın psikiyatrik muayenesinde özbakımı orta, affekt hafif sınırlı, savunmacı tutumda, konuşma hızı ve miktarı azalmış, görüşmeciye karşı umursamaz tutumda, düşünce içeriğini açmıyordu. Aileden alınan bilgiye göre hastanın yakınmaları yaklaşık beş yıldır varmış. İki yıl önce ilk kez bir başka hastaneye başvuran hastanın organiziteye yönelik incelemelerinde (kraniyal BT, MR) organik etiyoloji düşündürecek patoloji saptanmamış. Atipik psikoz düşünülerek risperidon 4 mg/gün ağızdan, risperidon 37.5 mg/gün i.m. ve ketiyapin 300 mg/gün önerilen hastada aileden alınan bilgiye göre tam düzelme hiç olmamış. Son bir aydır tedaviyi reddeden hastanın sinirliliği ve şüpheciliğinin artması, kendisine büyü yapıldığını düşünmesi, kağıtlara anlamsız yazılar yazıp yastığının ve giysilerinin arasına saklamak gibi davranışlarının artması, uykusuzluğunun olması üzerine ilk kez altı ay önce hastanemize başvuran hastanın tedaviyi reddetmesi ve homisid riski nedeniyle hastanemizde yatırılarak izlenmesine karar verildi. Agresyonu ön planda olan hastaya haloperidol 20 mg/gün i.m., biperiden 10 mg/gün i.m. ve ketiyapin 300 mg/gün başlandı. İzleme sürecinde haloperidol aşamalı olarak ağızdan verilmeye başlandı. Bununla birlikte dördüncü haftanın sonunda yalnız daha sedatize olmanın dışında düşünce içeriğinde belirgin değişiklik olmayan hastada klozapine geçmeye karar verildi. Bu nedenle klozapin başlanması için gerekli olan hemogram, rutin biyokima, elektrokardiyogram ve elektroensefalografi tetkiklerinde patoloji saptanmayınca klozapin 25 mg/gün başlanıp aşamalı olarak 200 mg/güne yükseltildi, haloperidol aşamalı olarak azaltılıp kesildi. Belirgin homisid düşüncesi olmayan hasta klozapin 200 mg/gün, risperidon 37.5 mg/gün i.m., ketiyapin 100 mg/gün biperiden 2 mg/gün ile çıkarıldı. Ayaktan izlemede hastanın hemogram incelemesi haftalık olarak yapılıp klozapin dozu düşünce içeriğindeki kötülük görme içerikli sanrıların sürmesi nedeniyle 225 mg/güne yükseltildi. Bir hafta sonra kontrole gelen hastanın yanaklarında ağrısız şişlik olduğu fark edilerek kulak burun boğaz (KBB) bölümüne danışıldı. Eş zamanlı olarak istenen hemogramında kan hücre değerleri normal sınırlardaydı. KBB'nin önerisiyle çekilen parotis USG incelemesinde parotis bezlerinde milimetrik boyutlarda birkaç tane santrali hiperekojen iyicil karakterde lenf düğümleri vardı. KBB'nin önerisiyle klozapin dozu 200 mg/güne düşürüldü. İki hafta sonraki kontrolde hasta-nın yanaklarındaki şişlik belirgin biçimde düzelmişti. Bulgular: Bu olguda şişlik iki parotis bezinde olup ateş yüksekliği, lökositoz gibi enfeksiyonu düşündürecek herhangi bir bulgu saptanmamıştı. Hastanın yanaklarındaki şişlik klozapin dozunun artışıyla beraber belirginleşmiş, klozapin dozu azaltılınca düzelmişti. Parotis bezlerindeki şişliğin iyicil ve kötücül neoplazmlar, bakteriyel ve viral enfeksiyonlar, Sjogren sendromu, kronik granülomatöz hastalıklar, klozapin gibi ilaç kullanma ve kronik siyaledenit gibi çeşitli nedenleri olabilir. Klozapinin yol açtığı bezlerdeki şişkinliğin düzeneklerinden biri, Vasile ve Steingard tarafından öne sürülen klozapinin antikolinerjik etkisine bağlı olarak gelişen tükrük kalınlaşması sonucu oluşan kalsiyum taşlarının duktusları tıkamasıdır. Bu olgularda genelde siyalore görülmez. Bizim olgumuzda gerek parotis bezlerinin şişmesi, gerekse parotis USG'de taşların görülmemesi nedeniyle bu olasılıktan uzaklaşılmıştır. Siyaladenitin öne sürülen nedenlerinden biri de, hipersalivasyonun yol açtığı bez şişmesidir. Klozapine bağlı gelişen parotisitte immünolojik bir düzeneğin rol oynadığı ileri sürülmüştür. Buna göre, klozapine duyarlı mononükleer hücrelerin siyaladenitin gelişiminde rolü olabilir. Hastamızda da siyalorenin yoğun olması, şişliğin iki parotis bezinde de olması nedeniyle bu olasılık daha geçerli görünmektedir. Tartışma: Tükrük bezi şişmesi klozapine bağlı gelişen nadir bir yan etkidir, tedaviye uyum açısından ciddi sorunlar yaratabilir. Bununla ilgili çeşitli düzenekler ileri sürülmüş olmakla birlikte, bu konuda daha çok araştırmaya gerek vardır. Sunduğumuz klozapine bağlı parotis şişliği olgusunun hastaların tedaviye uyumu açısından önemli olduğunu ve klinisyenlerce bu yan etkiye dikkat edilmesi gerektiğini düşünüyoruz. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Amaç: Fibromiyalji (FM) organik bir hastalıkla açıklanamayan kronik yaygın kas ağrıları ile çeşitli bedensel belirtilerin görüldüğü bir tablodur. FM kadınlarda erkeklerden daha sık görülür ve başlangıç yaşı 20-50 yaşları arasındadır. Aile içi şiddetin de depresif belirtiler, travma sonrası stres bozukluğu gibi psikiyatrik bozukluklarla ilişkili olduğu düşünülmektedir. FM'nin ruhsal sorunların bedensel bir dışa vurumunun olabileceği ileri sürülmüştür. Bu çalışmanın amacı, FM'li kadın hastalarda aile içi şiddetin ağrı şiddeti, depresyon ve anksiyete düzeyleriyle ilişkisinin araştırılması ve sağlıklı kontrollerle karşılaştırılmasıdır. Yöntem: Bakırköy Ruh Sinir Hastalıkları Eğitim ve Araştırma Hastanesi'nden etik kurul onayı alındı. Çalışmaya Bakırköy Dr. Sadi Konuk Eğitim ve Araştırma Hastanesi Fizik Tedavi ve Rehabilitasyon Kliniği'ne başvuran, çalışmaya alınma ölçütlerine uyan, ARC tanı ölçütlerine göre FM tanısı konan 43 hasta ve 45 sağlıklı alındı. İki gruba, kişilere ait bilgi ve demografik özelliklerin belirlenmesi için hazırlanmış olan Sosyodemografik Veri Formu, Aile İçi Şiddet Değerlendirme Formu, Hamilton Anksiyete Değerlendirme Ölçeği (HADÖ), Hamilton Depresyon Değerlendirme Ölçeği (HDDÖ), Visuel Analog Skala (VAS) verildi. Bulgular: FM'li hastalarda sağlıklılara göre tüm HADÖ ve HDDÖ puanları daha yüksek ve anlamlıydı (p=0.001). FM'de fiziksel ve duygusal şiddete maruz kalma sıklığı daha yüksek ve anlamlıydı (p=0.046 ve p=0.001). Cinsel şiddet yönünden gruplar arasında anlamlı fark yoktu (p=0.152). FM'de aile içi şiddet ile VAS puanları arasında doğru yönde, orta düzeyde anlamlı bir korelasyon vardı (r=0.641, p= 0.001). FM'lilerde aile içi şiddetle tüm HADÖ ve HDDÖ puanları arasında doğru yönde, orta düzeyde anlamlı korelasyon vardı (HDDÖ için r=0.552, p=0.001; HADÖ ruhsal için r=0.541, p=0.001; HADÖ bedensel için r= 0.504, p=0.001; HADÖ toplam için r=0.560, p=0.001). Tartışma: Literatürde FM'de ağrı şiddetinin depresyon ve anksiyete belirtileriyle ilişkili olduğunu ileri süren çalışmalar vardır. FM hastalarında aile içi şiddetin depresyon ve anksiyete belirtilerinde rolünün olabileceği düşünülmüştür. Bu yönüyle FM'nin ruhsal sorunların bedensel bir dışa vurumu olduğu varsayılmıştır. Çalışmamız özellikle fiziksel ve duygusal şiddetin FM hastalarında ağrı şiddetiyle ilişkili olduğunu göstermesi yönünden literatürü desteklemektedir. FM hastalarının tedavisinde aile içi şiddetin sorgulanması önemlidir. [ABSTRACT FROM AUTHOR]