Search

Objective: This study aimed to compare the rates of brain death before and after the use of a neurological monitoring protocol in comatose patients with acute structural brain injury.Materials and Methods: The comatose patients admitted to adult intensive care units with acute structural brain injury and Glasgow coma score ≤8 were evaluated. The period between 2018-2019 was analyzed as “period 1”, and the period between 2019-2020, where the neurological monitoring protocol was used, as “period 2”.Results: 92 patients in period-1 and 83 patients in period-2 were followed up. While the clinical brain death rate in period-1 was 3.3%, the clinical brain death rate in period-2 was 20.5% (p=0.001). While the rate of brain death declaration was 1.1% in period-1, the rate of brain death declaration was 13.3% in period-2 (p=0.001). Intensive care unit mortality was lower in period-2 (73.9% in period-1, 60.2% in period-2), but this decrease was not statistically significant (p=0.054).Conclusion: In this study, it was shown that the rate of brain death declaration in period-2 increased significantly with the use of the neurological monitoring protocol. In addition, a decrease in intensive care unit mortality was observed with the use of the protocol. Our conclusion with these findings is that it would be beneficial for hospitals to develop their own special strategies for patients with acute brain injury and to follow comatose patients within the framework of a certain protocol., Amaç: Bu çalışma, akut yapısal beyin hasarı olan komatöz hastalarda nörolojik izlem protokolü kullanımı öncesi ve sonrası beyin ölümü oranlarını karşılaştırmayı amaçladı. Gereç ve Yöntem: Akut yapısal beyin hasarı ve Glasgow koma skoru ≤8 ile erişkin yoğun bakım ünitelerine kabul edilen komatöz hastalar değerlendirildi. 2018-2019 arası “dönem 1”, nörolojik izlem protokolünün kullanıldığı 2019-2020 arası “dönem 2” olarak incelendi. Bulgular: Dönem-1’de 92 hasta, dönem-2’de 83 hasta takip edildi. Dönem-1’de klinik beyin ölümü oranı % 3,3 iken dönem-2’de klinik beyin ölümü oranı % 20,5 (p=0,001) idi. Dönem-1’de beyin ölümü deklarasyon oranı % 1,1 iken dönem-2’de beyin ölümü deklarasyon oranı % 13,3 idi (p=0,001). Yoğun bakım mortalitesi ise dönem-2’de daha düşüktü (dönem-1’de % 73,9, dönem-2’de % 60,2), ancak bu düşüklük istatistiksel olarak anlamlı değildi (p=0,054).Sonuç: Bu çalışmada nörolojik izlem protokolü uygulanması ile dönem-2’de beyin ölümü deklarasyon oranlarının belirgin olarak arttığı gösterildi. Ayrıca protokol uygulanması ile yoğun bakım mortalitesinde düşüş gözlendi. Bu bulgular ile vardığımız sonuç, akut beyin hasarı olan hastalarda hastanelerin kendi özel stratejilerini geliştirmesi ve komatöz hastaların belirli bir protokol çerçevesinde takip edilmesi faydalı olacağı şeklindedir.

Infective endocarditis (IE) is the infection of the endocardial surfaces of the heart and intracardiac foreign bodies, and is caused by various microorganisms such as bacteria, fungus and viruses. Most common findings of IE include cardiac murmur, splenomegaly, Osler nodes, splinter hemorrhages, and Janeway lesions. Here, we aimed to present a IE case which was misdiagnosed as thromboembolic stroke, treated with intravenous (IV) thrombolytic treatment and developed multiple cerebral and cerebellar hemorrhages. A 35-year-old man with a history of diabetes mellitus (DM) and hypertension (HT) was admitted to our clinic with multiple cerebral and cerebellar hemorrhages. It was found out that the patient was given an antibiotic treatment due to high fever (39-40 oC) and pharyngitis two weeks before admission to our clinic, and a week later he developed right side weakness. As computerised tomography (CT) and diffusion-weighted magnetic resonance imaging (MRI) were normal at the clinic the patient applied with right sided weakness, he was diagnosed with acute ischemic stroke and was given intravenous thrombolytic treatment-alteplase (IV rTPA). Patient was referred to our clinic due to persistent fever, clinical worsening and multiple cerebral and cerebellar hemorrhages in follow-up CT scan. The patient was referred to the Cardiology clinic with the preliminary diagnosis of infective endocarditis. Echocardiography (ECO) showed a thrombotic vegetation measuring 1.1 x 0.7 centimeters (cm) on the anterior mitral valve, and transoesophageal ECO showed a thrombotic vegetation measuring 1.9 x 0.9 on the mitral valve. The patient was referred to Infctious Diseases clinic for initiation of antibiotherapy, and Cardiovascular Surgery clinic regarding the need for surgery. Yet, as the surgery required high-dose heparin application, an operation was not performed. After the treatment, hemorrhage areas were seen to be regressed in follow-up brain CT scan. While evaluating patients who admit to the emergency with high fever and neurological deficits, septic embolism should also be kept in mind at the first visit and imaging methods should be used for further evaluation.

Objective: Nutritional status assessment, dysphagia evaluation and enteral feeding decision are important determinants of prognosis in acute neurovascular diseases. Materials and Methods: NöroTek is a point prevalence study conducted with the participation of 87 hospitals spread across all health sub regions of Turkey conducted on 10-May-2018 (World Stroke Awareness Day). A total of 972 hospitalized neurovascular patients [female: 53%, age: 69±14; acute ischemic stroke in 845; intracerebral hematoma (ICH) in 119 and post-resuscitation encephalopathy (PRE) in 8] with complete data were included in this sub-study. Results: Gastrostomy was inserted in 10.7% of the patients with ischemic stroke, 10.1% of the patients with ICH and in 50% of the patients with PRE. Independent predictors of percutaneous endoscopic gastrostomy (PEG) administration were The National Institutes of Health Stroke Scale score at admission [exp (β): 1.09 95% confidence interval (CI): 1.05-1.14, per point] in ischemic stroke; and mechanical ventilation in ischemic [exp (β): 6.18 (95% CI: 3.16-12.09)] and hemorrhagic strokes [exp (β): 26.48 (95% CI: 1.36-515.8)]. PEG was found to be a significant negative indicator of favorable (modified Rankin’s scale score 0-2) functional outcome [exp (β): 0.032 (95% CI: 0.004-0.251)] but not of in-hospital mortality [exp (β): 1.731 (95% CI: 0.785-3.829)]. Nutritional and swallowing assessments were performed in approximately two-thirds of patients. Of the nutritional assessments 69% and 76% of dysphagia assessments were completed within the first 2 days. Tube feeding was performed in 39% of the patients. In 83.5% of them, tube was inserted in the first 2 days; 28% of the patients with feeding tube had PEG later. Conclusion: The NöroTek study provided the first reliable and large-scale data on key quality metrics of nutrition practice in acute stroke in Turkey. In terms of being economical and accurate it makes sense to use the point prevalence method. Amaç: Akut nörovasküler hastalıklarda nütrisyonel durum ve disfaji değerlendirmesi ve enteral beslenme kararı önemli prognoz belirleyicilerindendir. Gereç ve Yöntem: NöroTek, 10 Mayıs 2018’de (Dünya İnme Farkındalık Günü) Türkiye’nin tüm sağlık alt bölgelerine yayılmış 87 hastanenin katılımıyla gerçekleştirilen bir nokta prevalans çalışmasıdır. Hastanede yatan ve bu alt çalışma için toplanan verisi tam olan toplam 972 nörovasküler hasta (kadın: %53, yaş: 69±14 yıl; 845’i akut iskemik inme; 119’u intraserebral hematom ve 8’i post-resüsitasyon ensefalopatisi) analiz edildi. Bulgular: Gastrostomi iskemik inmeli hastaların %10,7, intraserebral kanamalıların %10,1 ve post-resusitasyon ensefalopatisi olanların %50’sine uygulanmıştır. Perkütan endoskopik gastrostomi (PEG) gereksiniminin bağımsız belirleyicileri, iskemik inme grubunda kabul NIHSS [exp (β): 1,09, %95 güven aralığı (GA): 1,05-1,14, puan başına] ile hem iskemik hem de hemorajik inmelerde mekanik ventilasyon uygulanmış olmasıdır [iskemik için: exp (β): 6,18, %95 GA: 3,16- 12,09] ve hemorajik inme için: [exp (β): 26,48, 95% GA: 1,36-515,8]. İnme olgularında PEG uygulaması hastane içi mortalite için bağımsız belirleyici değildi [exp (β): 1,731, 95% GA: 0,785-3,829]. Ancak, PEG uygulanmış olması taburculuk esnasında iyi prognoza (modifiye Rankin skoru 0-2) sahip olabilme için anlamlı bir negatif etmen olarak bulundu [exp (β): 0,032, %95 GA: 0,004-0,251]. Hastanede yatan nörovasküler hastaların yaklaşık üçte ikisinde malnütrisyon ve yutma bozukluğu açısından değerlendirme yapılmıştı. Nutrisyonel status değerlendirmesinin %69’u ve disfaji değerlendirmesinin %76’sı ilk 48 saat içinde gerçekleştirilmişti. Tüple enteral nütrisyon uygulama oranı %39’du. Beslenme tüplerinin %83,5’i ilk 2 gün içinde yerleştirilirken beslenme tüpü olan hastaların %28’ine daha sonra PEG açılmıştı. Sonuç: NöroTek çalışması ile Türkiye’de hastanede yatan akut inme hastalarında nutrisyonel uygulamaların temel kalite ölçütlerine ilişkin ilk güvenilir ve büyük ölçekli veri sağlanmıştır. Ekonomik olması ve doğruluğu açısından nokta yaygınlık yönteminin bu tip verilerin temini için daha fazla kullanılması mantıklıdır.

[Abstract Not Available]

[Abstract Not Available]

Objectives: Since non-convulsive status epilepticus (NCSE) is a reversible cause of coma and/or change in consciousness in the neurological intensive care unit (NICU), its early diagnosis and treatment are necessary. Continuous electroencephalography monitoring (cEEG) is an important diagnostic tool, but since access to cEEG may be limited, it is critical to choose which patients will be referred to cEEG for diagnosing NCSE. In our study, we aimed to investigate patients with an unexplained altered level of consciousness who should be directed to cEEG according to clinical features and emergency EEG (EmEEG) features. Methods: In 40 consecutive patients who were admitted to the NICU and whose reason for the altered mental status could not be explained, 30 min EmEEG and cEEG starting in the first 24 h were performed and their clinical features, Glasgow Coma Score (GCS), four score (FS), and prognosis were noted. Results: The frequency of NCSE was 22.5%. cEEG did not detected NCSE in patients who were not diagnosed in the EmEEG. No causality relationship was found between NCSE etiology, low GCS score, low FS, and the level of consciousness. The 55% of the NCSE patients had minor motor movements. The poor prognosis was 55% in the NCSE patients, but it did not differ significantly from the non-NCSE patients. In conclusion, EmEEG is a useful tool for NCSE screening in NICU patients at the early phase of changes in consciousness. Apart from minor motor movements, clinical and history characteristics do not predict the high NCSE risk. The unfavorable prognosis is probably related to the underlying etiology and is not affected by the presence of NCSE. Conclusion: When there is no access to cEEG, EmEEG may be helpful for the diagnosis of NCSE in the early clinical period. The presence of minor motor movements and EmEEG findings together can be useful tools to guide high-risk patients with NCSE to cEEG monitoring.

GİRİŞ ve AMAÇ: Akut iskemik inme; ani başlangıçlı, sıklıkla fokal nörolojik defisite yol açan, travmatik olmayan nedenlerle ortaya çıkan beyin damar hastalığına bağlı olarak gelişen, 24 saatten uzun süren ya da 24 saat içinde ölümle sonuçlanabilen klinik tablodur. A Causutive Classification of Stroke (CCS) Harvard Üniversitesi tarafından düzenlenen ve internet bağlantısı ile herkesin ulaşım şansının olduğu, kullanımı kolay, standartize ve güvenilir bir program olarak tüm dünyada inme ile ilgilenen hekimler tarafından kabul görmektedir. Bu çalışmada iskemik inmelerin akut döneminde inme sınıflaması yapılarak olası etyopatogenetik faktörün ortaya konması ve bu dönemde inme alanındaki hemodinamik değişikliklerin DWI/PWI MRI mismatch alan ölçümleri ile değerlendirilerek etyoloji ile korelasyonu yanısıra bu durumun klinik bulgulara ve prognoza yansımasının değerlendirilmesi amaçlanmıştır. YÖNTEM ve GEREÇLER: Çalışamaya toplam 30 akut iskemik inme hastası alınmıştır. Tüm hastalara ilk 24 saatte, 48. saatte ve taburculuk öncesi Kranial MRG, Difüzyon MRG ve Perfüzyon MRG tetkikleri yapıldı. Hastalara yapılan tetkikler sonrasında elde edilen sonuçlar eşliğinde CCS formları dolduruldu. Tüm hastalarda inme subtipi analizi yapıldı. Hastaların perfüzyon MRG lerinde rCBv, rCBF ve rTTP haritaları oluşturuldu. MR çekimleri sırasında hastaların NIHSS skorları hesaplandı. İnme sonrası taburculuklarındaki mevcut durumun tespitini standardize etmek amacıyla GOS kullanıldı BULGULAR: Çalışma sonucunda rCBV haritalarındaki defisit alanlarının hasta prognozu açısından anlamlı olduğu görüldü. rCBV artan böylelikle defisit alanı azalan hastaların NIHSS skorlarında gerileme izlendi. Bu hastaların çoğunlukla supra-aortikbüyük arter aterosklerozu nedenli inme geçirdiği saptandı. Penumbra hesaplamasında rTTP haritaları kullanıldı. Ancak rCBV haritaları ile prognostik olarak daha anlamlısonuçlar elde edilebileceği saptandı. Bu bulgumuz literatür ile uyumluydu. TARTIŞMA ve SONUÇ: Akut iskemik inme zamanla yarıştığımız tedavi protokolü olan; erken tanı ve tedavinin hastanın yaşam kalitesini belirgin bir biçimde etkilediği bir hastalıktır. Trombolitik tedavi zamanı inme gelişimi baz alınarak yapılmaktadır. Elde edilen veriler eşliğinde bu zaman belirlemesinde, tedavi kararı verilmesinde ve doz belirlenmesinde perfüzyon MRG tetkikleri kullanılabilir. Bu amaçla daha çok çalışma yapılması gerekmektedir.

…

Objectives: Although the most commonly used scale is the Glasgow Coma Scale (GCS) in neurological intensive care units (NICU), it has some shortcomings. Many attempts have been made to design new scales that could provide further neurological detail in coma. The FOUR score (Full Outline of UnResponsiveness) is a new coma scale. The aim of this study is the validation of the Turkish version of the FOUR score and comparison of it with the GCS. Patients and Methods: A total of consecutive 124 patients (65 males, 59 females; mean age 68.4±14.7 years; range 26 to 96 years) who were admitted to the seven NICUs between 2006-2007 were enrolled in the study. Each patient was rated on both scales by two different neurologists within one hour after each other without knowledge of the other's scores. Morbidity was assessed at hospital discharge using the modified Rankin Scale. Results: The inter-rater reliability was excellent for both FOUR score (K=0.68; %95 CI, 0.59-077) and GCS (K=0.69; %95 CI, 0.60-0.77). Outcome prediction of the FOUR score was as effective as GCS. Conclusion: The FOUR score has major advantages and provide important details of the neurologic examination such as brainstem reflexes and eye movements. We believe our results suggest that the FOUR score could be used instead of GCS in the NICUs in Turkey. Amaç: Nörolojik yoğun bakım ünitelerinde (NYBÜ) en sık kullanılan ölçek Glasgow Koma Skalası (GKS) olmakla birlikte bazı eksiklikleri nedeni ile eleştirilmekte ve nörolojik hastaların izlenmesinde daha iyi bir ölçek geliştirme çalışmaları devam etmektedir. FOUR skor (Full Outline of UnResponsiveness) yeni bir koma değerlendirme ölçeğidir. Bu çalışmanın amacı FOUR skorun Türkçe çevirisinin GKS ile karşılaştırılması ve gözlemciler arası güvenirliğinin saptanmasıdır. Hastalar ve Yöntemler: Çalışmaya, 2006-2007 yılları arasında yedi merkezin NYBÜ'lerinde yatan toplam 124 hasta (65 erkek, 59 kadın; ort. yaş 68.4±14.7; dağılım 26-96) dahil edildi. Her hasta, iki nöroloji doktoru tarafından, birbirinin değerlendirmelerinden habersiz ve en fazla bir saat aralıklı olacak şekilde muayene edildi ve FOUR skor ve GKS eş zamanlı olarak uygulandı. Hastaların prognozu modifiye Rankin Skalası (mRS) ile değerlendirildi. Bulgular: Uygulayıcılar arası uyumluluk hem FOUR skor için (K=0.68; %95 CI, 0.59-0.77) hem de GKS için (K=0.69; %95 CI, 0.60-0.77) iyi bulundu. FOUR skorun prognozu belirlemede GKS kadar etkili olduğu saptandı. Sonuç: FOUR skorun önemli üstünlükleri olup, beyin sapı refleksleri ve göz hareketleri gibi nörolojik muayenenin önemli ayrıntıları hakkında bilgi sağlar. Çalışmamızın sonuçlarının Türkiye'deki NYBÜ'lerde FOUR skorun GKS yerine kullanılabileceği görüşünü desteklediğine inanıyoruz.

Aim: We aimed to determine the efficacy and safety of etodolac, in acute migraine attacks in comparison with paracetamol (acetaminophen). Methods: We designed a randomized, double-blind, crossover phase III clinical trial for patients diagnosed with migraine for at least 1year, according to ICHD-II criteria. Two hundred and twenty-nine adult patients having 2 to 8 attacks monthly from 17 centers were included. The patients were instructed to use 3 attack treatment packages consisting of 1,000mg paracetamol, 400mg etodolac, and 800mg etodolac on 3 migraine attacks of moderatesevere intensity each in a 3-month treatment period, interchangeably. Results: Any pain medication was used in 1,570 migraine attacks while study treatments were used in 1,047 attacks. The results for 1,000mg paracetamol, 400 mg etodolac, and 800 mg etodolac were as follows: response of headache at 2hours 44.9%, 48.3% and 46.1%; pain-free at 2hours 19.2%, 19.3% and 24.1%; sustained pain-free from 2 to 24hours 34.3%, 38.3% and 41.1%; relapse rates in 2 to 24hours 7.3%, 14.3% and 9.7%. There were no statistically significant differences between the groups regarding the headache response, pain-free, sustained pain-free, and relapse rates. Nausea, vomiting, phonophobia, or photophobia decreased similarly in all groups within 24hours of treatment administration. Drug-related adverse events were noted in 8 patients with 1,000mg paracetamol, in 9 patients with 400mg etodolac and in 9 patients for 800mg etodolac during the study. Comment: Our study showed that etodolac is a safe and effective alternative in acute migraine treatment and showed comparable efficacy to paracetamol 1,000mg. Etodolac may be considered as an alternative option for acute treatment of migraine.

Over the last 20 years, emergence of neurointensive care units has provided a significant increase in the survival rate and quality of post-intensive care unit life of patients with life-threatening neurological and neurosurgical catastrophes. Therefore, the neurointensive care unit has become a fundamental part of contemporary third-level hospitals or referral centers. Due to the extensiveness of a specific examination, monitoring and treatment techniques and the methods unique to neurology, it is impossible to manage critical neurological patients in "general" intensive care units. As a result, there has been a progressive increase in the number of proponents stating that national health authorities "should" not only establish more and improve the existing neurointensive care units in all reference hospitals, but also (re)organize a transport and referral system to ensure that patients in need of neurointensive care units care are taken to these hospitals. As mandated by the modern critical care paradigm, the proposed plan and strategy can be suggested as a "sine qua non" for avoiding ethico-legal problems.

Son 20 yıl içinde nörolojik yoğun bakım üniteleri sayesinde hayati tehlike yaratan nörolojik/nöroşirürjik kritik durumlarda sağkalım ve yaşam kalitesi dikkat çekecek oranda artmıştır. Bu nedenle nörolojik yoğun bakım ünitesi çağdaş üçüncü düzey hastanelerin as li bir unsuru haline dönüşmüştür. Nöroloji uzmanlık dalına ait özel monitörizasyon, muayene ve tedavi yöntemleri kritik nöroloji hastalarının “genel” yoğun bakım ünitelerinde yönetimini olanaksız hale getirdiğinden, çağdaş sağlık sistemlerinin bir taraftan üçüncü seviyede nörolojik yoğun bakım ünitesi kurulma ve geliştirilmesi çalışmalarına devam ederken diğer taraftan da bu hasta ların “mevcut” nörolojik yoğun bakım ünitelerine transferi için model oluşturması gerektiğini düşünenlerin sayısı giderek artmak tadır. Çağdaşlığın gerektirdiği bu plan ve strateji aynı zamanda etikolegal sorunların önüne geçebilmek için de bir zorunluluk ola rak görülmeye başlanmıştır., Over the last 20 years, emergence of neurointensive care units has provided a significant increase in the survival rate and quality of post-intensive care unit life of patients with life-threatening neurological and neurosurgical catastrophes. Therefore, the neurointensive care unit has become a fundamental part of contemporary third-level hospitals or referral centers. Due to the extensiveness of a specific examination, monitoring and treatment techniques and the methods unique to neurology, it is impossible to manage critical neurological patients in “general” intensive care units. As a result, there has been a progressive increase in the number of proponents stating that national health authorities “should” not only establish more and improve the existing neurointensive care units in all reference hospitals, but also (re)organize a transport and referral system to ensure that patients in need of neurointensive care units care are taken to these hospitals. As mandated by the modern critical care paradigm, the proposed plan and strategy can be suggested as a “sine qua non” for avoiding ethico-legal problems.

Objective: Neurological injury due to transient cerebral ischemia is a potential complication of cardiovascular surgery. The neuroprotective effect of magnesium, when given subcutaneously before the ischemia, was assessed in a rat model of transient global cerebral ischemia. Methods: Thirty-six male Wistar albino rats were included to this randomized, controlled, prospective study. In 24 animals, ischemia was induced with four-vessel occlusion technique with the duration of 15 min. MgSO4 was given 600 mg/kg subcutaneously 48 h before the procedure in group 1 (n = 12). Similar volume of saline solution was used in animals of control group (group 2, n = 12). The animals in group 3 (sham group, n = 12) were anesthetized and subjected to operative dissections without vascular occlusion. Physiological parameters and somatosensory evoked-potentials (SEP) were monitored in animals before ischemia, during ischemia and in the first 30 min of reperfusion. Their neurological outcome had been clinically evaluated and scored up to 4 days postischemia. The intergroup differences were compared. Then the animals were sacrificed and their brains were processed for histopathological examination. Results: In group 3, SEP amplitudes did not change during the procedures, and all animals recovered without neurologic deficits. At the end of ischemic period, the average amplitude was reduced to 5 ± 3% of the baseline in all ischemic animals. This was followed by a gradual return to 87 ± 10% and 83 ± 8% of the initial amplitude after 30 min of reperfusion in group 1 and group 2, respectively (P > 0.05). The average neurological score was significantly higher in group 1 than in group 2 at 48, 72 and 96 h after the ischemic insult (P < 0.05). Histological observations were clearly correlated with the neurological findings. Conclusion: The results suggest that subcutaneous MgSO4 reduces cerebral injury and preserves neurologic function when given two days before the transient global ischemia in rats.

…

…

75 - ÖZET 1988-1990 yılları arasında EÜTF Nöroloji ABD 'da yatarak izlenen 38 spinoserebellar ataksi olgusu çalışmaya alınmıştır. 1983 yılında Harding 'in önerdiği sınıflamaya göre yapılan değerlendirmede 12 olgu Friedreich ataksisi, 11 olgu tendon reflekslerin korunduğu erken başlangıçlı serebellar ataksi ve 15 olgu geç başlangıçlı pür serebellar ataksi grubunda ele alınmıştır. Olguların psikoloji laboratuarında WAIS testi kulanılarak yapılan değerlendirmesinde toplam IQ ortalamasının 67.86 (SS 12.9) bulunduğu mental retardasyon saptanmıştır. FA'li 1 olgu dışında saptanan IQ değerlerinin tümü normalin altında bulunmuştur. Fibuler sinir ve median sinir uyarımı ile elde edilen SEP'lerinde 2 FA, 5 GBSA olgusunda yanıt alınamamış, FA'li ve GBSA'li diğer olgularda ve EBSA'li 2 olguda latans uzaması ve amplitüd küçülmesi saptanmıştır. Patern reversal uyaran, ile yapılan VEP kayıtlamasında FA'li 7 olguda, OPCA'li 4 olguda P 100 latans uzaması ve amplitüd ufalması saptanırken EBSA'li 1 olguda yanıt alınamamıştır. Monoaurikuler klik uyaran ile FA, EBSA ve GBSA grubundan birer olguda 5. dalga, FA grubundan iki olguda hiç bir potansiyel elde edilememiştir. FA'li 2 olguda ve GBSA'li 3 olguda birinci ile üçüncü dalga intervali, FA'li 1 olguda da üçüncü ve beşinci dalga interval! uzamış olarak bulunmuştur. Bu olguların çekilen BT'lerinde pontoserebellar atrofi saptanmıştır. Elektrik uyaran kullanılarak elde edilen MEP'lerde CMCT FA'li 4 olgunun tümünde, GBSA'li 2 olguda uzamıştır.- 76 - Sonuç olarak, bugüne dek çeşitli sınıflamaları yapılmış olan spinoserebellar ataksi olgularının kliniğimizde kullanılabilecek ortak bir sınıflamasının olması, klinik bulgu olmaksızın evoked potansiyellerinde saptanan subklinik lezyonların varlığı ve AEP, BT ve klinik değerlendirme ile hastalık progresyonunun izlenebileceği gösterilmeye çalışılmıştır. 86