Search

Aim: The study aimed to examine the relationship between food neophobia, body image and life satisfaction of university students. Methods: The study was conducted on 983 university students who voluntarily agreed to participate in the study. “Food Neophobia Scale (FNS)”, “Stunkard Figure Rating Scale (SFRS)” and “Life Satisfaction Scale (LSS)” were applied online to the participants with a questionnaire form including socio-demographic characteristics and anthropometric measurements. The data were analyzed with SPSS 24.00 statistical analysis program. Results: 66.6% of students are women and 33.4% are men. The average age is 20.8±2.6 years, and the body mass index is 22.0±3.8 kg/m2. The participants' FNS scores averaged 37.1±8.6, and the food neophobia was moderate. LSS scores averaged 13.4±4.5 and attendees’ life satisfaction were found to be low. There is no statistically significant difference between the gender and the FNS and the LSS (p>0.05). A statistically significant difference in scores of SFRS has been detected between gender (p0.05). A negative, moderately statistically significant relationship has been detected between SFRS and BMI (r=-0.591; p=0.000). As BMI increases, body dissatisfaction and the desire to lose body weight increase. A positive relationship between age and BMI is statistically significant (r=0.114; p=0.000). As the age increased, 11.4% increase in BMI values was detected. Conclusion: In this study, the presence of food neophobia in individuals reduced food diversity, it can negatively affect the intake of the required nutrients and lead to eating behavior disorders. In addition, an increased body mass index increases body dissatisfaction.

Yaşın ilerlemesiyle birlikte psikolojik, fizyolojik, sosyal ve bilişsel alanlarda değişiklikler oluşmakta ve bireyde kronik hastalıklar artmaktadır. Bu değişikliklerle seyreden 65 yaş ve üzeri bireyleri Dünya Sağlık Örgütü (DSÖ) yaşlılık dönemi olarak kabul etmektedir. Geriatrik bir hasta, spesifik olarak yaş ile tanımlı değildir, bunun yerine yüksek derecede kırılganlık ve 80 yaşın üzerindeki yaş grubunda daha yaygın hale gelen çoklu aktif hastalıklarla karakterizedirNörolojik hastalıkların etiyopatogenezi henüz tam olarak belli olmamakla birlikte; sosyal, çevresel, fizyolojik, anatomik, genetik, biyokimyasal ve diğer faktörlerin etiyolojide rol oynayabileceği düşünülmektedir. Ancak bu hastalıklar sıklıkla yutma bozuklukları ve yetersiz beslenme ile ilişkilendirilmektedir. Nörolojik hastalıkları olan hastalar yetersiz beslenmeye bağlı olarak makro ve mikro besin ögeleri eksikliği ve dehidrasyon riski altındadırlar. Orofaringeal disfaji, bilinç bozukluğu, bilişsel işlev bozukluğu vb. etkiler malnütrisyonun gelişmesine neden olabilmektedir. Nörolojik hastalıkları olan hastalarda tıbbi beslenme tedavisi önemlidir. Yaşlı bireylerde önemli bir sorun olan nörolojik hastalıklarda enerji, besin ögesi yetersizliği ve beslenememe önemli bir sorun olarak görülmektedir. Bu derleme amyotrofik lateral skleroz, parkinson hastalığı, inme, alzheimer ve multipl skleroz gibi kronik nörolojik hastalıklarda tıbbi beslenme tedavisi ile beslenme desteğinin önemini irdelemek ve konuya dikkat çekmek amacıyla planlanmış ve yürütülmüştür.

Yaşlı bireylerin, 2050 yılında gelişmiş ülkelerdeki nüfusun %25'ini oluşturacağı tahmin edilmektedir. Yaşlanmanın fizyolojisi ile birlikte yaşlı bireylerde disfaji, önemli bir sağlık sorunu olarak ortaya çıkabilmektedir. Disfaji, nöromüsküler bozukluk veya mekanik tıkanmadan kaynaklanabilen yutma güçlüğüdür. Malnütrisyon, dehidratasyon ve aspirasyon pnömonisi gibi birçok komplikasyonu da beraberinde getirmektedir. Son dönemde disfajinin, geriatrik sendrom olarak tanınmasına dair artan farkındalık mevcuttur. Yaşlılarda disfaji yaşlanmanın normal bir parçası olarak düşünüldüğü için fark edilmeyebilmektedir. Bu durumda hastalığın ilerlemesine ve beraberinde komplikasyonları getirmesine yol açmaktadır. Disfaji için doğru teşhis ve multidisipliner yaklaşım tedavide başarıyı getirmektedir. Yaşlılarda disfaji tedavisi için standart bir yaklaşım bulunmamaktadır. Disfaji tedavileri arasında duruş ayarlamaları, besin ve sıvı oranı-miktarı, diyet değişikliği, ağız sağlığı, yutma rehabilitasyonu ve farmakolojik tedavi gibi diğer yaklaşımlar yer almaktadır. Disfajide beslenme için dokusu değiştirilmiş diyetlerin kullanımı tavsiye edilmektedir. Tüm bakım ortamları için ve her yaştan disfajili bireyler tarafından kullanılan dokusu değiştirilmiş besinleri ve koyulaştırılmış sıvıları tanımlamak için Uluslararası Disfaji Diyet Standardizasyon Girişimi kurulmuştur. Bazı kılavuzlarda disfaji hastaları için beslenme önerileri mevcuttur. Ancak disfajide beslenme için netlik olmadığından bu derleme çalışma, geriatrik disfaji ve beslenme tedavisine ilişkin bilgileri sunmak amacıyla planlanmış ve yürütülmüştür., It is estimated that elderly individuals will constitute 25% of the population in developed countries by 2050. Along with the physiology of aging, dysphagia can emerge as an important health problem in elderly individuals. Dysphagia is swallowing difficulty that may result from neuromuscular disorder or mechanical obstruction. It also brings many complications such as malnutrition, dehydration and aspiration pneumonia. Recently, there has been increasing awareness of the recognition of dysphagia as a geriatric syndrome. Dysphagia in the elderly may go unnoticed as it is considered a normal part of aging. In this case, it leads to the progression of the disease and to its complications. Accurate diagnosis and multidisciplinary approach for dysphagia bring success in treatment. There is no standard approach for the treatment of dysphagia in the elderly. Dysphagia treatments include posture adjustments, nutrient and fluid ratio-amount, diet change, oral health, swallowing rehabilitation, and other approaches such as pharmacological treatment. The use of tissue modified diets is recommended for nutrition in dysphagia. The International Dysphagia Dietary Standardization Initiative was established to define tissue-modified foods and thickened fluids used for all care settings and by individuals of all ages with dysphagia. Some guidelines have nutritional recommendations for patients with dysphagia. However, since there is no certainness for nutrition in dysphagia, this review study was planned and conducted to present information on geriatric dysphagia and nutritional therapy.

COVID-19 pandemisi, eğitim alanında teknolojinin kullanımını zorunlu hale getirmiş, uzaktan eğitim ve çevrimiçi öğrenme kavramlarını tekrar gündeme getirmiştir. Tanımlayıcı tipteki bu araştırmanın evrenini, bir vakıf üniversitesinin öğrencileri oluşturdu. Online anket ile öğrencilere veri toplama formları ulaştırıldı, katılmaya gönüllü olan ve formu eksiksiz dolduran 435 öğrencinin verileri ile çalışma tamamlandı. Veriler, Öğrenci Tanıtıcı Bilgi Formu ve Çevrimiçi Öğrenme Hazır Bulunuşluk Ölçeği (ÇÖHBÖ) kullanılarak toplandı. Öğrencilerin yarıya yakını cep telefonu ve bilgisayar sahibi olduğunu, ancak uzaktan eğitim sürecinde internet bağlantı sorunu yaşadıklarını belirtti. Öğrencilerin büyük kısmı (%67.40) uzaktan eğitimin tekrar etme olanağı sunduğunu belirtirken, çevrimiçi öğrenme hazırbulunuşluk düzeylerinin iyi olduğu (62.46±14.97 puan) değerlendirildi. Lisansüstü öğrencilerinin özgüdümlü öğrenme, öğrenen kontrolü ve motivasyonları alt boyutlarından yüksek puan aldığı tespit edildi. Ayrıca, tüm teknolojik aletlere ve sorunsuz internet bağlantısına sahip olanların çevrimiçi öğrenme hazırbulunuşluk ve alt boyut puanlarının daha yüksek olduğu saptandı. Uzaktan ve çevrimiçi öğrenmenin amacına ulaşabilmesi için, öğrencilerin hazırbulunuşluklarının değerlendirilmesi, öğrenci popülasyonu göz önünde bulundurularak eğitim planlaması yapılması gerekmektedir., The COVID-19 pandemic has made the use of technology compulsory in the field of education and brought the concepts of distance education and online learning back to the agenda. The universe of this descriptive research was constituted of the students of a foundation university. Data collection forms were delivered to the students with online questionnaire, and the study was completed with the data of 435 students who volunteered to participate and filled the form completely. The data were collected by using the Demographic Information Sheet and the Online Learning Readiness Scale (OLRS). Nearly half of the students stated that they owned mobile phones and computers, but they had internet connection problems during the distance education process. While most of the students (67.40%) stated that distance education offers the opportunity to repeat, it was evaluated that their online learning readiness level was good (62.46 ± 14.97 points). It was detected that the graduate students got high scores within the sub-scales of self-directed learning, learner control and motivation. In addition, it was determined that those who had all technological devices and seamless internet connection had higher online learning readiness and sub-dimension scores. In order to achieve the purpose of distance and online learning, it is essential to evaluate the readiness level of the students and plan the educational structure according to the student population.

Botanically known as Paullinia cupana (Sapindaceae), guarana is widely grown in Amazon region and naturally in Brazil, Ecuador, Venezuela, Colombia, Peru and the Cooperative Republic of Guyana. It is used in sugar and/or carbonated soft drinks, herbal teas and energy drinks in the form of guarana extract. Guarana has antioxidant, antibacterial, antifungal, antidepressant effects; improves cognitive performance; triggers weight loss and reduces lipid peroxidation. It has important effects on various methods and treatments from cardiovascular to neurological diseases, from memory and liveliness to cancer. It is also known that guarana enhances biological activities and psychological effects on the body. This compilation has been conducted to evaluate the chemical and physical properties of guarana, its metabolites, the mechanism of its effect on psychological activities and health.

Kanser Türkiye ve dünyada ölüm nedenlerinin ikinci sırasında yer almaktadır. Etiyolojisinde hem genetik hem çevresel faktörlerin rol oynadığı bu kanserde, beslenme tedavisi üzerinde durulmaktadır. Besin ögeleri ve bazı besinler hastalık sürecindeki inflamasyon üzerine çift yönlü etkisi bulunmakta ve anti veya proinflamatuvar etki göstermektedir. Bu çalışmada besin ögeleri ve bazı besinler ile hesaplanan Diyet İnflamasyon İndeksinin (Dİİ) inflamatuvar sitokinler ve ağrı şiddeti üzerine etkisi araştırılmıştır. Çalışmaya 50 kolorektal kanserli hasta (30 erkek, 20 kadın) alınmıştır. Hastaların demografik özellikleri, hastalık öyküleri ve üç günlük besin tüketimleri sorulmuş, antropometrik ölçümleri ve biyokimyasal değerleri alınmıştır. Fiziksel aktiviteleri, malnütrisyon durumu ve ağrı şiddetini sorgulayan ölçekler kullanılmıştır. Çalışma sonunda cinsiyetler arasında ve toplamda diyet inflamasyon indeks puanı ile serum IL-4 ve TNF-α düzeyi arasında pozitif, IL-6 ile negatif korelasyon saptanmıştır (p>0,05). Ortalama ağrı şiddeti ve Kısa Ağrı Envanter puanı ile Dİİ puanı arasında negatif korelasyon bulunmuştur (p>0,05). Cinsiyete göre son 1 ve 6 ayda vücut ağırlık kayıpları ve toplam PG-SGA puanı arasında istatistiksel açıdan fark bulunmamıştır (p>0,05). Erkeklerin haftada gerçekleştirdikleri şiddetli ve orta şiddetli aktivite, yürüyüş ve toplam aktivite durumları serum sitokin düzeyleri ile anlamlı negatif bir korelasyon gösterirken, kadın hastalarda orta şiddetli aktivite serum IL-4 düzeyi ile pozitif ve anlamlı bir korelasyon göstermektedir (p 0,05). There was a negative correlation between mean pain severity and Brief Pain Inventory score and DII score (p> 0,05). There was no statistically significant difference between body weight loss and total PG-SGA score in the last 1 and 6 months according to sex (p> 0,05). While severe and moderate activity, gait and total activity status performed by males weekly showed a significant negative correlation with serum cytokine levels, moderate activity in female patients showed a positive and significant correlation with serum IL-4 level (p

Bu çalışma 20-50 yaş arası obez kadın bireylerde diyete eklenen yulaf gevreğinin vücut ağırlığı kaybına, vücut bileşimine ve bazı biyokimyasal parametreler üzerine etkisinin değerlendirilmesi amacıyla planlanmış ve yürütülmüştür. Çalışmaya Gazi Üniversitesi Hastanesi Endokrinoloji ve Metabolizma Polikliniği ne başvuran ve tedavi protokolünü kabul eden 22 birey alınmıştır. Çalışma toplam 12 haftayı kapsamakta olup 2 aşamada yürütülmüş ve bireyler 2 gruba ayrılmıştır. Birinci aşamada bir gruba (n=10) yalnızca zayıflama diyeti tedavisi uygulanırken diğer gruba (n=12) enerji içeriği değişmeyecek şekilde 9g/gün beta glukan içeren yulaf gevreği eklenmiştir. Altıncı haftanın sonunda bireyler diğer tedavi protokolüne geçmişlerdir. Bireylerin antropometrik ölçümleri, kan örnekleri ve besin tüketim kayıtları başlangıç, 6. ve 12. haftada alınmıştır. Çalışma sonunda her 2 müdahale sonrasında da vücut ağırlığı, BKİ ve vücut bileşimi açısından anlamlı fark saptanmış olup müdahaleler arası farklılık gözlenmemiştir. Bireylerin açlık kan glukozu, insülin, trigliserit, total kolesterol, LDL kolesterol, HDL kolesterol, ghrelin, kolesistokinin ve DPP-4 düzeylerinde her iki müdahale sonrasında da anlamlı fark saptanmamıştır. Bireylerin enerji (kkal), bitkisel protein (g), protein (%), yağ (g), karbonhidrat (g) ve posa alımları (toplam, çözünür, çözünmez) başlangıç, diyet ve diyet+yulaf aşamalarında farklılık göstermiştir (p

Bu çalışmada, bariatrik cerrahi geçiren bireylerin beslenme durumları, besin toleransları, yaşam kaliteleri ve depresyon derecelerinin belirlenmesi amaçlanmıştır. Çalışma Mayıs- Aralık 2017 tarihleri arasında, Gazi Üniversitesi Sağlık Araştırma ve Uygulama Merkezine başvurup bariatrik cerrahi geçirmiş yaş ortalaması 36,0±9,29 yıl olan, gönüllü 45 kadın üzerinde yürütülmüştür. Kadınların genel ve sağlık bilgileri, zayıflama geçmişleri, beslenme alışkanlıkları, antropometrik ölçümleri ve biyokimyasal bulguları sorgulanmıştır. Anket formunda ayrıca Yeme Kalitesi (Suter Questionnaire), Dumping Semptomları Değerlendirme (DSRS), Yaşam Kalitesi Kısa Formu (SF-36) ve Beck Depresyon Ölçeği (BDI) bulunmaktadır. Katılımcılar, cerrahiden geçen süreye göre 6 ay ve daha az süre geçen (CS ≤ 6 ay), 6 aydan fazla süre geçen katılımcılar (CS > 6ay) olarak gruplandırılmıştır. Cerrahi öncesi bireylerin vücut ağırlıklarını kaybetmeleri için çok fazla deneme yaptıkları görülmüştür. Ancak diyetisyen denetiminde bir programın uygulanma süresinin az olduğu bulunmuştur. Bireylerin şuanki beslenme alışkanlıklarında öğün atladığı ve günük enerji alımlarının CS ≤ 6 ay grubunda 665,5 kkal, CS > 6ay grubunda ise 682,0 kkal olduğu bulunmuştur. Kadınların enerji alımı gereksinmenin % 38,9 unu karşılamıştır. Posa, B1 vitamini, folik asit, C vitamini, kalsiyum, magnezyum ve demir alımları gereksinmeyi %50 den azını karşılamıştır. Besin toleransında azalma olmuştur ve sert yiyecekler, süt ve süt ürünleri, kurubaklagiller gibi besinler tüketilememektedir. Katılımcıların yaşam kalitesi içinde fiziksel ve sosyal fonksiyonları diğer alt puanlara göre düşüktür ve depresyon durumları minimal (5,9±5,67) dir. Cerrahiden geçen süreye göre katılımcıların enerji ve besin öğesi alımları, besin toleranları, dumping sendromu yaşaması, emosyonel durum haricindeki yaşam kalitesi ve depresyon durumları arasında fark bulunmamıştır (p>0,05). Bu çerçevede bariatrik cerrahi geçiren bireylerin kısa ve uzun dönem takiplerinin multidisipliner bir yaklaşımla yapılması çok önemlidir. In this study, it was aimed to determine nutritional status, food tolerance, quality of life and depression grades of patients submitted to bariatric surgery. The study was conducted between April-December 2017 on 45 volunteer women with a mean age of 36.0 ± 9.29 years who had applied to Gazi University Health Research and Application Center General Surgery Department and had bariatric surgery. Women's general and health information, weight loss experiences, eating habits, anthropometric measurements and biochemical parameters were questioned. In the questionnaire form, there are also Quality Of Alimentation (Suter Questionnaire), Dumping Symptom Rating Scale (DSRS), Short Form of Quality of Life (SF-36) and Beck Depression Scale (BDI). Patients were divided into two groups as participants who passed 6 months or less (CS ≤ 6 months) and over 6 months (CS> 6 months) according to the timing point of assessment. It has been observed that pre-surgery individuals have had too many trials to lose their body weight. However, the duration of a dietitian-controlled program was found to be low. It was found that some of the individuals skipped meals in their dietary habits and their daily energy intake was 665,5 kcal in CS ≤ 6 months group, 682,0 kcal in CS> 6 months group. Women meet 38.9% of energy requirement. Dietary fiber, vitamin B1, folic acid, vitamin C, calcium, magnesium and iron intake meets less than 50% of the requirements. There has been a decrease in food tolerance and foods such as hard foods, milk and dairy products, legume are not consumed. The physical and social functions of the participants in the quality of life were lower than the other subscores and the depression status was minimal (5.9 ± 5.67). There was no difference between participants' energy and nutrient intake, food tolerance, dumping syndrome, quality of life except emotional state, and depression according to the timing point of assessment (p>0,05). It is very important to make short and long term follow-ups of individuals who undergo bariatric surgery in this frame with a multidisciplinary approach.

Glisemik indeks (Gİ) ve glisemik yükün (GY) hiperlipidemi ile ilişkisinin belirlenmesi amacıyla yapılan bu çalışma, Ankara ilinde, Ankara Mesleki ve Çevresel Hastalıkları Hastanesi nde 25-50 yaş grubunda (yaş ortalaması 37,9±6,62 yıl olan), 58 hiperlipidemisi olan ve 64 hiperlipidemisi olmayan 122 kadın birey üzerinde yürütülmüştür. Çalışmaya katılmayı kabul eden gönüllü bireylere yüz yüze görüşme yöntemi ile kişisel ve sağlık bilgilerini içeren anket formu uygulanmıştır. Çalışmaya katılan tüm bireylerin antropometrik ölçümleri, üç günlük besin tüketim kayıtları ve fiziksel aktivite kayıtları araştırmacı tarafından alınmıştır. Ayrıca hastane laboratuvarında biyokimyasal analizleri yapılmıştır. Beden kütle indeksi (BKİ) değerleri hiperlipidemisi olan bireylerde 32,5±5,11 kg/m2, hiperlipidemisi olmayan bireylerde ise 30,4±4,65 kg/m2 dir ve iki grup arasında anlamlı fark saptanmıştır (p0,05). Hiperlipidemisi olan grupta Gİ ve GY değerleri sırasıyla 40,5±9,49 ve 101,6±48,87, hiperlipidemisi olmayan grupta ise sırasıyla 41,9±8,69 ve 101,0±40,35 bulunmuştur (p>0,05). Günlük diyet Gİ ve GY ü en yüksek düzeyde olan bireylerin (Q4), en düşük düzeyde olanlara göre (Q1) günlük yağ tüketimi, yağdan gelen enerji yüzdesi ve tekli doymamış yağ asitlerinden gelen enerji yüzdesi anlamlı olarak daha yüksek bulunmuştur (p0,05). Total kolesterol ve düşük dansiteli lipoprotein kolesterol değerleri Gİ ve GY çeyrekliklerinde sadece Q1 çeyrekliğinde istenilen düzeyin üzerinde olmakla birlikte diğer çeyrekliklerde istenilen düzeylerdedir ve çeyreklikler arasında anlamlı bir farklılık yoktur (p>0,05). Glisemik indeks ve GY değerleri ile kan lipid düzeyleri ve hiperlipidemi arasında anlamlı bir ilişki bulunmamıştır. Glisemik indeks ve GY ü yüksek diyetlerin postpandial glisemi üzerine olumsuz etkisi gözardı edilmemelidir. Hiperlipidemi ile GI ve GY arasındaki ilişkiyi incelemk adına daha çok çalışmaya ihtiyaç vardır. This work maked with the aim of determining the relationship between glycemic index (GI), glycemic-load (GL) and hyperlipidemia was carried on 58 women with hyperlipidemia and 64 women withouth hyperlipidemia, in total 122 women, group of age 25-50 (age average 37,9±6,62), in Ankara-city, near Ankara Occupational and Environmental Diseases Hospital. Face to face meeting and a public survey containing personal medical knowledge were implemented to individuals approving examination. Attending this work, every individuals anthropometric measurements, records of three-day food consumptiom and physical activity records were taken by researcher. Also some biochemical analysises were executed in hospital laboratory. Body mass ındex values were detected as 32,5±5,11 in individuals with hyperlipidemia, as 30,4±4,65 in individuals without hyperlipidemia and between these two groups meaningful difference was detected. Daily calorie intake of individuals attending the work was detected as 1410,7±668,95 kcal in the individuals with hyperlipidemia and as 1456,0±649,94 kcal in the individuals without hyperlipidemia. There is not detected meaningful difference between two groups (p>0,05). Glycemic index and GL values were detected respectively as 40,53±9,49 ve 101,62±48,87 in individuals with hyperlipidemia and as 41,89±8,69 ve 101,01±40,35 in individuals without hyperlipidemia (p>0,05). It was explored individuals having highest daily diet GI and GL degree have meaningfully more energy percentage coming from monounsaturated fattu acids, more daily fat consuming and more energy percentage coming from fat by comparison individuals having lowest daily diet GI and GL. Taking cholesterol proportion is much more meaningfully between Q4 having highest cholesterol taking for GL and Q2 having lowest cholesterol taking for GL (p0,05). Howewer total cholesterol and low density lipoprotein cholesterol values are over the intended level at only Q1 quarter in GI and GL quarters, in other quarters these are in recommended level and there is not meaningful difference between quarters (p>0,05). There was not found any meaningful correlation in this work between GI and GL levels with blood lipid levels and hyperlipidemia. There must not be ignored negative influence of glycemic index and diet having high GL on postprandial glycemia. There are needed to work hardly to study relationship between hyperlipidemia and GI-GL.

Sporcularda beslenme enerji ve besin ögesigereksinimlerini karşılayabilmek için önemlidir. Artan fiziksel aktiviteyebağlı olarak makro ve mikro besin ögesi ihtiyacı da farklılık göstermektedir.Sporcularda temel olarak vücut ağırlığının denetimi, performansın korunması vegeliştirilmesi, vücut glikojen depolarının korunması ve artırılması, kasprotein yıkımının önlenmesi amacıyla beslenme programları düzenlenmektedir.Bunlar dikkate alındığında sporcunun antrenman veya yarış sırasında en iyiperformansı sergileyebilmesi için sporcunun egzersiz öncesinde karbonhidratdepolarının uygun düzeyde olması, egzersiz sırasında dayanıklılığınsürdürülmesi ve performans kaybının önlenmesi, egzersiz sonrasında tam ve etkintoparlanmanın sağlanması, kas doku kaybının önlenmesi amacıyla gerekli beslenmedüzeninin planlanması gerekmektedir. Bu amaçla sporcunun egzersiz programına enuygun beslenme programının nasıl hazırlanacağı üzerinde durulmuştur. İyibeslenen bir sporcunun performansı yüksek, antrenmanın etkinliği üstdüzeydedir. Ayrıca hastalık ve sakatlanma oranı düşük, sporcu çocuk isegelişimi beklenen düzeydedir. Günlük ihtiyacı belirlendikten sonra egzersizdenen az 6 saat önce dengeli bir diyet tüketmeye başlanmalıdır. Egzersizden 1 saatöncesine kadar 1g/kg/sa karbonhidrat alımı sağlanabilir. Bir saatten uzun sürendayanıklılık egzersizlerinde 30-60 g/saat karbonhidrat sağlayacak %6-8karbonhidrat içeren sıvı tüketimi sağlanmalı, farklı karbonhidrat türleridüşünülmelidir. Egzersiz sonrasında glikojen depoları yeniden doldurulmalı,pozitif protein dengesi sağlanmalıdır. Toparlanmanın ilk iki saatinde 0,8-1g/kg/sa karbonhidrat ve 0,25-0,4 g/kg protein tüketilmeli ve sonraki iki saatiçin yenilenmelidir. Uygun beslenme programı sporcunun hem sağlığını hem performansınıartıracak, ayrıca yaşamında daha iyi bir disiplin sağlayacaktır., It is important that enabling energy and nutrientrequirements for athletes. Macro- and micronutrient needs depend on differentphysical activity levels. In athletes, the diet should organize for the purposeof management of body weight, maintaining and improving performance, saving andenhancing body glycogen storages, prevent muscle protein loss. Regarding these,for the athlete to perform best during exercise, to set the appropriate levelof carbohydrate deposits of athlete before exercise, maintaining endurance andpreventing performance loss during exercise, enabling efficient recovery andpreventing muscle tissue loss; nutrition program should be organize. It isintended how to fix the most appropriate nutrition program for the exerciseprogram. A well-nourished athlete has a better performance and upper level ofefficiency of training. Illnesses and injuries are low and the growing ofathletic children is at expected levels. The athlete should begin to consume abalanced diet before at least 6 hours ago. Until 1 hour ago to exercise, 1g/kg/h carbohydrate could consume. The endurance exercise lasting longer than 1hour, fluids containing 6-8% carbohydrates should be consumed to provide 30-60g/h carbohydrates, and should think about different type of carbohydrate. Afterexercise, glycogen stores must be replenished and positive protein balanceprovided. Within first two hours, 0,8-1 g/kg/h carbohydrate and 0,25-0,4 g/kg/hprotein should consume, and repeat this for the next two hours. Propernutrition program will have both performance and health of athlete get betterand a better discipline in life.