Search

به‌منظور بررسی اثر اسید هیومیک، بیوفسفات و کود فسفر بر خصوصیات کمّی، کیفی و کارایی زراعی فسفر سویا (Glycine max L.) رقم هابیت، آزمایشی به‌صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک‌های کامل تصادفی با سه تکرار در بهار و تابستان سال 1399 در همدان انجام شد. کود فسفر و بیوفسفات هرکدام در دو سطح مصرف و عدم مصرف و محلول‌پاشی اسید هیومیک در سه سطح 0، 2 و 4 گرم در لیتر (طی دو مرحله 15 و30 روز پس از سبز شدن به‌میزان 250 لیتر در هکتار)، عوامل این آزمایش بودند. نتایج نشان داد که در شرایط مصرف کود فسفر، کاربرد همزمان بیوفسفات و اسید هیومیک باعث افزایش ارتفاع بوته (2/19 درصد)، عملکرد زیستی (8/28 درصد) و تعداد غلاف در بوته (4/20 درصد) نسبت به عدم مصرف آن‌ها شد. مصرف چهار گرم در لیتر اسید هیومیک و بیوفسفات به‌ترتیب عملکرد دانه را 3/27 و 4/26 درصد و کارایی مصرف آب را 26 و 25 درصد افزایش داد. بالاترین درصد روغن دانه (21/23) با عدم مصرف فسفر و کاربرد همزمان چهار گرم در لیتر اسید هیومیک و بیوفسفات حاصل شد، درحالی‌که بیشترین درصد پروتئین دانه (3/51) در حضور فسفر، چهار گرم در لیتر اسید هیومیک در نبود بیوفسفات به‌دست آمد. مصرف توأم بیوفسفات و اسید هیومیک نسبت به مصرف جداگانه بیوفسفات، چهار و دو گرم در لیتر اسید هیومیک به‌ترتیب باعث افزایش 1/21، 7/35 و 3/48 درصدی کارایی زراعی فسفر شد. بنابراین، مصرف همزمان اسید هیومیک و بیوفسفات افزایش عملکرد کمّی و کیفی سویا را در پی دارد.

به­منظور کاهش اثرات تنش شوری در مزرعه آزمایش تاثیر همزمان پرایمینگ بذر و استفاده از میکوریزا بر بهبود عملکرد دانه و اجزای عملکرد ذرت هیبرید 640 NS در شهرستان گتوند استان خوزستان طی دو سال 1394-1393 انجام شد. آزمایش فاکتوریل با دو فاکتور میکوریزا و پرایمینگ بذر در دو مکان خاک شور (7dS.m-1 (EC= و خاک غیرشور(EC=2/5dS.m-1) در طی دو سال اجرا شد. آزمایش برای دو مکان و دو سال تجزیه مرکب شد. عامل اول تلقیح و عدم تلقیح محدوده بستر بذر با میکوریزا (Glomus mossea)، عامل دوم ، چهار سطح پرایمینگ بذر شامل اسموپرایمینگ با محلول NaCl (با غلظت دو دسی زیمنس بر متر در مدت 22 ساعت)، پرایمینگ با اسید سالیسیلیک (با غلظت 5/0 میلی­مولار در مدت 14 ساعت)، پرایمینگ با آب شهری (مدت زمان 18 ساعت) و عدم پرایم (شاهد) بودند. نتایج تجزیه واریانس مرکب نشان داد که اثرات سال، مکان، سال × مکان، پرایمینگ بذر، تلقیح میکوریزایی و اثرات متقابل آنها بر صفات شاخص سطح برگ در مرحله گل تاجی، تعداد دانه در بلال، وزن هزار دانه، عملکرد ، عملکرد بیولوژیک و شاخص برداشت معنی دار بودند. مقایسه میانگین‌ها نشان داد کاربرد تلقیح با میکوریزا نسبت به عدم تلقیح و استفاده از پرایمینگ بذر نسبت به شاهد (عدم پرایم) در تمامی صفات اندازه­گیری شده در هر دو محیط شور و غیرشور در هر دو سال برتری داشتند. در مکان شور بدون کاربرد تلقیح با میکوریزا و پرایم (شاهد)، میزان شاخص سطح برگ (7/2)، تعداد دانه در بلال (212)، وزن هزار دانه (210 گرم)، عملکرد دانه (2826 کیلوگرم در هکتار) و عملکرد بیولوژیک (7296 کیلوگرم در هکتار) بود که کاربرد پرایمینگ باعث افزایش تمامی صفات شده و بیشترین افزایش در تیمار پرایمینگ با اسید سالیسیلیک بدست آمد که باعث افزایش شاخص سطح برگ (8/14 درصد)، تعداد دانه در بلال (4/34 درصد)، وزن هزار دانه (9/10 درصد)، عملکرد دانه (7/48 درصد) و عملکرد بیولوژیک (8/37 درصد) نسبت به عدم کاربرد پرایم و تلقیح با میکوریزا (شاهد) شده بود. تلقیح با میکوریزا باعث افزایش شاخص سطح برگ (9/2 درصد)، تعداد دانه در بلال (8/19 درصد)، وزن هزار دانه (2/4 درصد)، عملکرد دانه (9/23 درصد) و عملکرد بیولوژیک (9/19 درصد) نسبت به عدم کاربرد پرایم و تلقیح با میکوریزا (شاهد) شده بود. اثر متقابل پرایمینگ بذر و تلقیح با میکوریزا باعث افزایش تمامی صفات شده بود بیشترین افزایش در تیمار پرایمینگ با اسید سالیسیلیک و تلقیح با میکوریزا بدست آمد که باعث افزایش افزایش شاخص سطح برگ (9/25 درصد)، تعداد دانه در بلال (4/42 درصد)، وزن هزار دانه (7/15 درصد)، عملکرد دانه (9/62 درصد) و عملکرد بیولوژیک (2/49 درصد) نسبت به عدم کاربرد پرایم و تلقیح با میکوریزا (شاهد) شده بود و نشان­دهنده هم­افزایی اثرات متقابل میکوریزا و پرایمینگ بذر در کاهش تنش شوری می­باشد.

به­منظور مطالعه شاخص‌های فیزیولوژیک رشد و عملکرد سویا تحت تأثیر جایگذاری قسمتی از نیتروژن همراه با فسفر در شرایط تنش رطوبتی، آزمایشی در سال 1396 در مزرعه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی دانشگاه بوعلی سینای همدان به­صورت اسپلیت پلات فاکتوریل بر پایه طرح بلوک­های کامل تصادفی با سه تکرار انجام شد. فاکتور اول تنش رطوبتی شامل سه سطح آبیاری پس از 60، 90 و 120 میلی‌متر تبخیر از تشتک کلاس A بود که در کرت‌های اصلی قرار داده شد و در کرت‌های فرعی نیز دو عامل نیتروژن (در دو سطح جایگذاری بخشی از نیتروژن با فسفر و مصرف پخشی) و فسفر (در دو سطح جایگذاری و عدم مصرف) به‌صورت فاکتوریل قرار گرفتند. نتایج نشان داد که جایگذاری همزمان نیتروژن و فسفر در تمامی سطوح آبیاری اثر معنی‌داری بر روند تغییرات شاخص سطح برگ، تجمع ماده خشک، سرعت رشد محصول، سرعت رشد نسبی و سرعت جذب خالص داشت و سبب افزایش آنها شد. تنش رطوبتی منجر به کاهش سرعت رشد محصول گردید. طبق نتایج مورد بررسی، سرعت رشد محصول، در بازه زمانی 35 تا 45 روز پس از کاشت، روند افزایشی خود را در پیش گرفته و 65 روز پس از کاشت به حداکثر میزان خود رسید. بعد از این مرحله سرعت رشد محصول کاهش یافت و در بازه زمانی 95 تا 100 روز پس از کاشت به سمت صفر میل نمود. بیشترین تجمع ماده خشک و سرعت رشد محصول از تیمار آبیاری پس از 60 میلی‌متر تبخیر و جایگذاری نیتروژن با فسفر به­دست آمد. بر طبق نتایج، جایگذاری نیتروژن با فسفر، اثر منفی تنش رطوبتی را بر شاخص‎های رشد سویا کاهش داد. جایگذاری نیتروژن با فسفر عملکرد دانه را نسبت به مصرف پخشی نیتروژن با فسفر 4/11 درصد افزایش داد و به 8/3855 کیلوگرم در هکتار رسانید. در این پژوهش جایگذاری نیتروژن با فسفر در آبیاری پس از 90 میلی‎متر تبخیر مانع از کاهش معنی­دار عملکرد روغن نسبت به آبیاری پس از 60 میلی‎متر تبخیر گردید.

به منظور بررسی اثر تاریخ کاشت، رقم و پرایمینگ بذر کلزا بر عملکرد، اجزای عملکرد، میزان روغن و پروتئین دانه، آزمایشی در مزرعه پژوهشی دانشگاه بوعلی سینا در سال 91-1390 انجام گردید. آزمایش به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک‌های کامل تصادفی در سه تکرار اجرا شد. فاکتورهای آزمایش شامل تاریخ کاشت (24 اسفند، 5 و 15 فروردین)، پرایم بذر (پرایم نشده، پرایم با آب و محلول سولفات روی) و دو رقم Hayola401 و RGS003 بود. صفات مورد بررسی شامل تعداد خورجین در بوته، دانه در خورجین، وزن هزار دانه، ارتفاع بوته، درصد روغن و پروتئین دانه، عملکرد‌های دانه، روغن و بیولوژیک و شاخص برداشت بود. نتایج نشان داد که تاخیر در کاشت، سبب کاهش کلیه صفات بجز درصد پروتئین دانه شد. پرایم کردن توانست صفات ارتفاع بوته، وزن هزار دانه، تعداد دانه در خورجین، درصد و عملکرد روغن و درصد پروتئین را در تمامی تاریخ‌های کشت افزایش دهد. در این تحقیق پرایم کردن با محلول سولفات روی و آب صفت تعداد خورجین در بوته را به ترتیب حدود 1/16 و 5/10 درصد نسبت به تیمار عدم پرایم افزایش داد. بیشترین تعداد دانه در خورجین با متوسط 3/14 در تاریخ کاشت اول از طریق پرایم کردن بذور رقم Hayola401 با آب و محلول سولفات روی بدست آمد. پرایم کردن در تاریخ کاشت سوم به ویژه با آب سبب افزایش56 درصدی عملکرد روغن رقم RGS003 نسبت به تیمار عدم پرایم آن گردید. پرایم کردن با سولفات روی و آب به ترتیب باعث افزایش 04/5 و 7/3 درصدی شاخص برداشت نسبت به تیمار عدم پرایم شد. بطور کلی در صورت تاخیر در کاشت کلزای بهاره به ویژه در رقم RGS003 پرایم کردن بذر ترجیحاً با سولفات روی باعث بهبود خصوصیات کمی و کیفی محصول می‌گردد.

In order to achieve optimum quantitative and qualitative yield of potato in each region, new cultivars need to be compared. As such, this study has been carried out to compare 13 new potato cultivars along with two cultivars of Agria and Banba with each other to identify suitable cultivars for leaf area index, agronomic, and qualitative traits under climatic conditions of Razan. The statistical design, used in the present study, has been complete randomized block with three replications. Results show that Manito cultivar has reached the maximum leaf area index later than other cultivars, having 12 tubers per plant, which is 112% and 83% superior to Banba and Agria, respectively. Also, Natascha cultivar with a leaf area index of 3.65 has been 57% and 19% leafier than Agria and Banba, respectively. Tuber weight in Ottawa (157.8 g per tuber) has been 70.5% and 20.4% greater than Agria and Banba, respectively. Manito cultivar yields 71399 kg/ha, which is 123% more than Agria and 70% than Banba. Protein percentage of tubers in this study do not differ among the potato cultivars, while the difference is significant among the potato cultivars in tuber starch percentage and the highest values belong to Manito (18.09%) and Ottawa and Concordia cultivars, in the second and place. Generally, Manitou, Caruso, and Faluca cultivars are recommended for planting in the Razan on the basis of traits of maximum leaf area index, number of tubers per plant, and tuber yield. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

In order to study yield, yield components and agronomic efficiency of phosphorus in soybean affected by simultaneous placement of nitrogen with phosphorus, an experiment was carried out under moisture stress conditions, at Agricultural Research Station of Bu Ali Sina University, Hamedan, Iran in 2017 in a factorial split plot based on randomized complete block design with three replications. The first factor of moisture stress which was placed in the main plots included three levels of irrigation after 60, 90 and 120 mm evaporation, and two factors of nitrogen (in two levels of placement and no placement) and phosphorus (in two levels of placement and no-application) were appointed to sub plots. The results showed that with nitrogen placement the number of pods per plant and the number of seeds per pod were increased by 8 and 16.21%, respectively. Nitrogen placement with phosphorus increased grain yield by 11.4% compared to non-placement of nitrogen with phosphorus and yielded 3855 kg/ha. Nitrogen placement at irrigation after 60, 90 and 120 mm evaporation increased phosphorus agronomic efficiency by 14.3, 27.6 and 35.4%, respectively. Oil yield was increased by placing nitrogen with phosphorus at irrigation after 60 mm evaporation, by 19.7%, compared to phosphorus alone treatment. In general, nitrogen placing with phosphorus at all irrigation levels increased grain and oil yields and reduced the negative effect of moisture stress on soybeans. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

In order to investigate the effect of application method of phosphate and zinc sulfate fertilizers on some physiological indices of a rhizobium inoculated bean cultivar (Phaseolus vulgaris, cv. Akhtar), a factorial experiment was conducted in a randomized complete block design with three replications in 2016 at Bu-Ali Sina University research farm. The factors were as follows: Nitrogen starter fertilizer with three levels (0, 30, 60 kgha-1) as the first factor, two methods of zinc sulfate application (broadcasting in soil and foliar application) as second factor, and two phosphate fertilizer application methods (broadcasting and banding placement in soil) as third factor. The maximums of leaf area index (5), total dry weight (1100 gm-2) and crop growth rate (24 gm-2day-1) were observed in the simultaneous application of banding placement phosphate and foliar zinc sulfate in terms of consumption of 30 kg nitrogen per hectare. Compared with the control (no- nitrogen, phosphate and zinc sulfate broadcasted in soil) the maximums of LAI, TDW and CGR were 43, 69 and 92% higher respectively. In net assimilation rate (NAR) and relative growth rate (CGR), only the main effects of the studied factors were significant. Therefore, phosphate banding placement + foliar zinc sulfate beside 30 kg N ha-1 is the best recommended treatment in rhizobiuminoculated bean to maximize its physiological growth indices. [ABSTRACT FROM AUTHOR]