Search

با هدف بررسی تأثیر تاریخ کاشت و سطوح آبیاری بر خصوصیات آنزیمی و عملکرد و اجزای عملکرد قند ارقام چغندرقند، پژوهشی در سال ۱۳۹۵در مرکز تحقیقات کشاورزی همدان اجرا گردید. این آزمایش به صورت کرت‌های دو بار خرد شده در قالب طرح بلوک‌های کامل تصادفی با چهار تکرار اجرا شد. تاریخ کاشت به عنوان کرت اصلی (25 اردیبهشت و هشت تیرماه)، آبیاری در دو سطح به عنوان کرت فرعی (100 و ۷۵ درصد نیاز آبی گیاه) و نوع رقم (هیبریدهای 33868، 33872 و رقم آریا) به عنوان کرت فرعی- فرعی در نظر گرفته شدند. نتایج نشان داد سطح آبیاری 75 درصد نیاز آبی گیاه در مقایسه با سطح 100 درصد (آبیاری کامل)، محتوی پراکسید هیدروژن، پراکسیداسیون لیپیدی غشاء، میزان فعالیت آنزیم پراکسیداز و مقدار فعالیت سوپراکسید دسموتاز را به ترتیب 14.83، 25، 17.38 و 26 درصد افزایش و محتوی کلروفیلa، کلروفیل b و محتوی کارتنوئید را به ترتیب 15، 12 و 14 درصد کاهش داد، همچنین مقدار فعالیت سوپراکسید دسموتاز و عملکرد ریشه در تاریخ کاشت 25 اردیبهشت به ترتیب 33 و 26 درصد بیشتر از تاریخ کاشت هشت تیرماه بود. عملکرد ریشه در دو هیبرید 33868 و 33872 نسبت به آریا بالاتر بود. نتایج همچنین نشان داد اختلاف بین تاریخ کاشت 25 اردیبهشت و هشت تیر در دو هیبرید 33868 و 33872 از لحاظ عیار قند، عملکرد قند سفید و راندمان مصرف آب معنی‌دار نبود، همچنین تاریخ کشت هشت تیر درصد قند سفید را در هر دو هیبرید افزایش داد. در نهایت دو هیبرید 33868 و 33872 بالاترین مقدار راندمان آب مصرفی را در تیمار تأمین 75 درصد آب مورد نیاز کسب کردند. بنابراین در شرایطی که احتمال تأخیر در کشت چغندر قند وجود دارد کاشت دو هیبرید 33868 و 33872 در تیمار ۷۵ درصد نیاز آبی گیاه قابل توصیه است.

تعرق برای انجام فتوسنتز، فرآیندی ضروری است که با توجه به شرایط در مواردی می­تواند مضر باشد. بنابراین استفاده از مواد ضد تعرق می­تواند یکی از روش­های کارآمـد در کـاهش میزان اتلاف آب به واسطه تعـرق و راهکاری مؤثر برای کاهش اثرات تنش خشکی بر گیاه و تعدیل کاهش عملکرد ناشی از کمبود آب در نواحی خشک و نیمه خشک باشد. در همین راستا به­منظور بررسی اثر رژیم­های آبیاری و کاربرد غلظت­های مختلف کتیرا (تراوه خشک شده­ی طبیعی حاصل از برخی گونه­های Astragalus بر گیاه دارویی سیاهدانه (Nigella sativa L.)، آزمایشی به­صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملاً تصادفی با سه تکرار در گلخانه دانشکده کشاورزی دانشگاه کردستان در سال 1397 به­اجرا درآمد. فاکتورهای آزمایش شامل آبیاری در سه سطح 100 (آبیاری کامل)، 70 (تنش ملایم خشکی) و 40 (تنش شدید خشکی) درصد ظرفیت زراعی و محلول­پاشی کتیرا در شش غلظت صفر، 1/25، 2/5، 5، 7/5 و 10 گرم در لیتر بودند. نتـایج نشـان داد افـزایش شدت تنش خشکی (کاهش آبیاری) منجر به کاهش محتوای نسبی آب برگ، محتوای کلروفیل کل، کارآیی فتوسیستم II، ارتفاع بوته، تعداد کپسول در بوته، تعداد دانه در بوته، عملکرد بیولوژیک و عملکرد دانه گردید. تأثیر کاربرد غلظت­های مختلف کتیرا در سطوح مختلف آبیاری متفاوت بود. در آبیاری کامل، غلظت 1/25 گرم در لیتر بر تمامی صفات مورد مطالعه مثبت بود. در تنش ملایم خشکی استفاده از غلظت­های بیشتر کتیرا تا غلظت 5 گرم در لیتر بهترین کارآیی را داشت و غلظت­های بیشتر از آن به تأثیر معکوس بر صفات مورد بررسی منجر گردید. در تنش شدید خشکی، کاربرد غلظت­های بیشتر کتیرا مفید بود و مصرف کتیرا تا غلظت 7/5 گرم در لیتر باعث بهبود صفات بررسی شده گردید، ولی مصرف غلظت 10 گرم در لیتر بر صفات مذکور تأثیر منفی داشت. با توجه به تأثیری که غلظت مناسب کاربرد این ماده در بهبود صفات اندازه‌گیری شده داشت و توانست عملکرد دانه را نسبت به عدم مصرف کتیرا در شرایط تنش متوسط و شدید خشکی به‌ترتیب 11/6 و 28/2 درصد افزایش دهد، احتمالا کتیرا می­تواند به­عنوان یک ماده ضدتعرق جدید با منشاء طبیعی معرفی گردد و کاربرد آن در مناطقی که با تنش خشکی مواجه هستند می­تواند مفید و قابل توصیه باشد.

در زراعت دیم بسیاری از عوامل و پدیده‌ها باوجود اثرگذاری، غیرقابل‌کنترل و یا قابل تعدیل هستند. در نواحی مدیترانه‌ای مراحل پایانی رشد گندم با تنش خشکی مواجه است در چنین شرایطی بهره‌گیری از آبیاری تکمیلی می‌تواند سبب بهبود عملکرد این محصول گردد. بعد از آبیاری، نیتروژن به‌عنوان مهم‌ترین عامل مؤثر در افزایش عملکرد کمی و کیفی گندم شناخته می‌شود. به‌منظور بررسی تأثیر آبیاری تکمیلی در دو سطح دیم (شاهد) و آبیاری در مرحله بوتینگ و مصرف کود نیتروژن در سه سطح (50 کیلوگرم اوره، 100 کیلوگرم اوره، 100 کیلوگرم اوره به‌علاوه محلول‌پاشی 20 کیلوگرم اوره در مرحله خوشه رفتن) روی عملکرد و اجزای عملکرد و ارتباط آن با انتقال مجدد ماده خشک سه رقم گندم (سرداری، آذر2 و ریژاو) آزمایشی در سال زراعی 96-1395 در مزرعه تحقیقاتی دانشگاه کردستان به‌صورت کرت‌های دو بار خردشده در قالب طرح بلوک‌های کامل تصادفی در سه تکرار اجرا گردید. نتایج آزمایش نشان داد، آبیاری تکمیلی سبب افزایش مقدار ماده خشک انتقال مجدد یافته، عملکرد بیولوژیک و عملکرد دانه شد. رقم ریژاو تعداد دانه و عملکرد بیشتری نسبت به آذر2 و سرداری داشت. سطوح مختلف کود نیتروژن تأثیر معنی‌داری بر کارایی انتقال مجدد ماده خشک ساقه + غلاف برگ، سنبله، انتقال مجدد کل و سهم انتقال مجدد در عملکرد دانه گذاشت. افزایش مصرف کود نیتروژن و محلول‌پاشی آن در مرحله خوشه رفتن منجر به افزایش پروتئین دانه گردید. نتایج آزمایش نشان داد، آبیاری تکمیلی سبب افزایش مقدار ماده خشک انتقال مجدد یافته، عملکرد بیولوژیک و عملکرد دانه شد. رقم ریژاو تعداد دانه و عملکرد بیشتری نسبت به آذر2 و سرداری داشت. سطوح مختلف کود نیتروژن تأثیر معنی‌داری بر کارایی انتقال مجدد ماده خشک ساقه + غلاف برگ، سنبله، انتقال مجدد کل و سهم انتقال مجدد در عملکرد دانه گذاشت. افزایش مصرف کود نیتروژن و محلول‌پاشی آن در مرحله خوشه رفتن منجر به افزایش پروتئین دانه گردید.

تنش خشکی یک تنش غیرزیستی است که به‌طورجدی عملکرد گیاهان زراعی را در بیشتر نقاط جهان تحت تأثیر قرار می‌دهد. لذا به‌منظور بررسی اثر کاربرد کودهای زیستی و عناصر ریزمغذی بر کاهش و تعدیل اثرات تنش خشکی روی برخی خصوصیات فیزیولوژیک و عملکرد دانه ذرت (Mv500) آزمایشی به­صورت اسپلیت‌پلات در قالب طرح پایه بلوک­های کامل تصادفی با سه تکرار در سال زراعی 1391 در مزرعه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی دانشگاه کردستان انجام گرفت. در این آزمایش فاکتور آبیاری در دو سطح شامل آبیاری کامل و تنش در مرحله گلدهی در کرت­های اصلی قرار گرفت و سطوح کودی شامل 100 درصد کود شیمیایی، 100 درصد کود شیمیایی + ریزمغذی‌ها، بیوسوپرفسفات + نیتروکسین، بیوسوپرفسفات + نیتروکسین + ریزمغذی­ها، 50 درصد کود شیمیایی + بیوسوپرفسفات، 50 درصد کود شیمیایی + بیوسوپرفسفات + نیتروکسین و شاهد بدون کود به‌عنوان کرت­های فرعی در نظر گرفته شدند. نتایج نشان داد تنش کمبود آب، فعالیت آنزیم­های آنتی‌اکسیدان را افزایش داد، درحالی‌که کودهای زیستی و عناصر ریزمغذی سبب کاهش میزان فعالیت آنزیم­ها شدند. تنش خشکی، محتوی کلروفیل برگ را کاهش داد ولی غلظت پرولین، مالون دی آلدئید و پراکسید هیدروژن در پاسخ به تنش، افزایش معنی‌داری پیدا کرد. کاربرد کودهای زیستی و عناصر ریزمغذی از کاهش محتوی کلروفیل برگ و افزایش پراکسیدهیدروژن و پراکسیداسیون لیپیدی ناشی از تنش خشکی جلوگیری نمود؛ بنابراین استفاده از کودهای زیستی و تأمین عناصر غذایی موردنیاز گیاه توانست باعث افزایش مقاومت گیاه به تنش خشکی و بهبود عملکرد گیاه گردد. لذا می‌تواند به‌عنوان یک راهکار جهت کاهش اثرات تنش خشکی روی عملکرد گیاه در نظر گرفته شود.

به منظور بررسی تأثیر سطوح مختلف آبیاری و همچنین چند گونه از قارچ های آربوسکولار مایکوریزا بر رشد، عملکرد و اجزای عملکرد گیاه نخود (.Cicer arietinum L)، آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح پایه کاملاً تصادفی در سه تکرار اجرا گردید. فاکتور های آزمایشی شامل سه سطح آبیاری مطلوب، تنش متوسط و شدید خشکی، و استفاده از سه گونه قارچ مایکوریزا شامل (Glomus etunicatum، G. versiforme، G. intraradices) و عدم تلقیح (شاهد) بودند. نتایج به دست آمده نشان داد که تیمارهای آزمایشی، اثر معنی‌داری بر صفات مورد ارزیابی داشتند، به طوری که با کاهش میزان آب قابل دسترس گیاه، ارتفاع اولین شاخه گل دهنده، تعداد شاخه گل دهنده، وزن خشک ریشه، وزن خشک کل، وزن غلاف، تعداد غلاف در بوته، وزن هزار دانه و عملکرد دانه کاهش یافت. همچنین کاربرد گونه‌های قارچ مایکوریزا تأثیر معنی‌داری بر صفات مورد ارزیابی داشت. به‌طوری که هم در شرایط تنش خشکی و هم در شرایط بدون تنش، گیاهان تلقیح یافته با قارچ مایکوریزا از رشد و عملکرد بهتری در مقایسه با گیاهان تلقیح نشده برخوردار بودند. بنابراین می‌توان نتیجه گیری کرد که تلقیح نخود با قارچ مایکوریزا چه در شرایط تنش خشکی و چه در شرایط عدم تنش می‌تواند از طریق افزایش جذب آب و عناصر غذایی، سبب بهبود رشد، نمو و عملکرد گیاه نخود گردد و به عنوان راهکاری در جهت افزایش عملکرد، مد نظر قرار گیرد.

کاربرد نهاده‌های شیمیایی در کشاورزی ممکن است از طریق اثرات منفی بر میکروارگانیسم‌های خاک، به کاهش حاصلخیزی آن منجر شود. در این رابطه تلاش‌های زیادی برای یافتن راه‌های مناسب به منظور ارتقاء کیفیت خاک و محصولات کشاورزی انجام شده است. یکی از این راهکارها به کار بردن کودهای آلی و کودهای زیستی می باشد. لذا به منظور بررسی اثرات قارچ میکوریزا در سطوح مختلف اسید‌هیومیک و کودهای شیمیایی بر عملکرد و اجزای عملکرد آفتابگردان (Helianthus annuus L.) (اوروفلور) این تحقیق در مزرعه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی دانشگاه کردستان در سال زراعی 91-1390 اجرا گردید. آزمایش به صورت اسپلیت پلات فاکتوریل در قالب طرح پایه بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار انجام شد. فاکتور اول کود شیمیایی شامل نیتروژن و فسفر در سه سطح صفر، 50 و 100 درصد (صفر درصد معادل عدم کاربرد کود، 50 درصد معادل 5/37 کیلوگرم اوره و 25 کیلوگرم کود سوپرفسفات تریپل و 100 درصد معادل 75 کیلوگرم در هکتار کود اوره و 50 کیلوگرم در هکتار کود سوپرفسفات تریپل) که در کرت های اصلی جای گرفت و فاکتور دوم قارچ میکوریزا در دو سطح (G. intraradices و G. mosseae) و فاکتور سوم اسید‌هیومیک در سه سطح صفر، هشت و 16 کیلوگرم در هکتار که در کرت های فرعی قرار گرفتند. صفاتی که در این آزمایش اندازه گیری شدند شامل عملکرد دانه، ارتفاع ساقه، قطر طبق و تعداد دانه در طبق، وزن هزار دانه و درصد روغن دانه بودند. نتایج نشان داد که اثر متقابل کود شیمیایی و میکوریزا بر درصد روغن، وزن هزار دانه و تعداد دانه در طبق معنی دار بودند. بیشترین درصد روغن دانه با کاربرد قارچ G. mosseae در سطح مصرف 100 درصد کود شیمیایی و کمترین درصد آن با کاربرد قارچ G. intraradices و بدون مصرف کود شیمیایی به دست آمد. اثر متقابل کود شیمیایی و اسیدهیومیک نیز بر صفات درصد روغن، وزن هزار دانه، تعداد دانه در طبق و عملکرد دانه معنی دار بودند. اثر متقابل میکوریزا و اسیدهیومیک نیز بر وزن هزار دانه، تعداد دانه در طبق و عملکرد دانه معنی دار بود. سطح دوم اسید‌هیومیک و قارچ G. intraradices، به طور معنی داری از بیشترین میزان عملکرد دانه برخوردار بود. اثر متقابل سه گانه کود شیمیایی، اسیدهیومیک و میکوریزا نیز بر درصد روغن، عملکرد و اجزای عملکرد معنی دار بود. نتایج این پژوهش نشان داد که قارچ های مایکوریزا و سطوح مختلف اسیدهیومیک موجب افزایش درصد روغن، عملکرد و اجزای عملکرد می شوند.

چکیده به منظور بررسی تأثیر سیستم های مختلف حاصلخیزی بر روی برخی شاخص های رشدی دو رقم ذرت دانه ای (Zea mays)، آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح پایه بلوک های کامل تصادفی با دوازده تیمار و سه تکرار در مزرعه تحقیقاتی دانشگاه کردستان در سال زراعی 1390 اجرا شد. فاکتور اول شامل سطوح کود در شش سطح (T1)، کود شیمیایی نیتروژن و فسفر به صورت صد درصد (300 و 150 کیلوگرم در هکتار)، (T2) کود بیولوژیک فسفات بارور 2 (100 گرم در هکتار) و نیتروکسین (1 لیتر در هکتار)، (T3) کود مرغی به صورت صد درصد (15 تن در هکتار)، (T4) 50 درصد کود مرغی + کود بیولوژیک، (T5) 50 درصد کود شیمیایی + کود بیولوژیک + 50 درصد کود مرغی، (T6) شاهد، و فاکتور دوم شامل رقم در دو سطح (A1) سینگل کراس 704 و (A2) دابل کراس 370 بود. نتایج نشان داد که ترکیب تیماری A1T5 وزن خشک کل، شاخص سطح برگ، سرعت رشد گیاه، سرعت رشد نسبی و سرعت جذب خالص را در مقایسه با شاهد افزایش داد. در رقم DC370 بیشترین وزن خشک کل، سرعت رشد محصول، شاخص سطح برگ و سرعت جذب خالص مربوط به T1 بود. بیشترین سرعت رشد نسبی درهر دو رقم، 21 روز پس از کاشت از سطح کودی T5 بدست آمد. در سطوح کودی مختلف رقم دیررس SC704 از عملکرد دانه بیشتری نسبت به رقم DC370 برخوردار بود. کاربرد تلفیقی کودهای شیمیایی با کود بیولوژیک و آلی باعث حصول بیشترین عملکرد نسبت به مصرف تنهایی هر کدام از آنها می شود.

به منظور بررسی تأثیر مصرف کودهای زیستی و شیمیایی بر جذب عناصر غذایی و میزان اسانس حاصل در گیاه دارویی بادرشبو (Dracocephalum moldavica L.)، آزمایشی به صورت طرح بلوک های کامل تصادفی با 9 تیمار و 4 تکرار در سال 1387 در مزرعه تحقیقاتی مرکز تحقیقات کشاورزی ارومیه اجرا شد. تیمارهای آزمایشی عبارت بودند از: کودهای زیستی نیتروکسین، فسفاته بارور2 و بیوسولفور به صورت خالص و ترکیبی (نیتروکسین+فسفاته بارور2، نیتروکسین+بیوسولفور، فسفاته بارور2+بیوسولفور و نیتروکسین+بیوسولفور+ فسفاته بارور2)، کود شیمیایی NPK و تیمار شاهد (عدم مصرف کود). نتایج به دست آمده حاکی از آن بود که تیمارهای مورد بررسی اثر معنی داری روی جذب عناصر نیتروژن، فسفر، پتاسیم، گوگرد، آهن، منگنز و مس و همچنین میزان اسانس داشتند ولی جذب عنصر روی تحت تأثیر قرار نگرفت. بیشترین غلظت نیتروژن (55/3درصد)، پتاسیم (47/3درصد) و آهن (56/4 میلی گرم در کیلوگرم) در تلقیح با نیتروکسین، بیشترین غلظت فسفر (26/0درصد) و مس (33/0 میلی گرم در کیلوگرم) در تلقیح با بیوسولفور+ کود فسفات زیستی، بیشترین غلظت گوگرد (66/0درصد) در تلقیح با بیوسولفور، حداکثر مقدار منگنز (48/0 میلی گرم در کیلوگرم) در تیمار کود شیمیایی (NPK) و نهایتاً بالاترین میزان اسانس (48/0درصد) در ترکیب کودی نیتروکسین+ بیوسولفور+ کود فسفات زیستی حاصل شد.

In order to investigate the effects of integrated management of chemical and biological fertilizers on physiological traits, and grain yield of black cumin (Nigella sativa L.) under different irrigation levels, a split-plot experiment has been conducted based on a randomized complete block design with four replications at research farm University of Kurdistan in the spring of 2016. Two irrigation levels (irrigation at 100% and 70% of the plant water requirement) are randomized on the main plot. Five fertilizer levels (including 100% chemical fertilizers, 80% chemical fertilizers + biofertilizers, 60% chemical fertilizers + biofertilizers, 40% chemical fertilizers + biofertilizers, and nonfertilizer application) are randomized on a sub-plot. The results reveal that under irrigation at 70% of the plant water requirement conditions, proline concentration, soluble carbohydrates concentration, and lipid peroxidation have increased, while the values of other studied physiological parameters as well the grain yield have dropped. The combination of biological and chemical fertilizers positively affect the studied physiological traits and grain yield, such that the highest grain yield belongs to the combined treatment of 60% chemical fertilizers + biofertilizers (798.18 kg ha-1), showing an increase of 37.22% compared to the control (without fertilizer). Due to the positive effects of combining bio-chemical fertilizers on physiological parameters and grain yield, it is recommended to replace the combination of bio-chemical fertilizers instead of employing only chemical fertilizers. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Adverse environmental conditions cause stress in plants, and some plant growth regulators (PGR’s) improve plant tolerance to these undesirable conditions. In order to study the effect of gibberellin, cytokinin and cycocle on some physiological traits of two wheat cultivars under different irrigation regimes, a study was conducted as a split-split plot experiment based on a randomized complete block design with three replications at the Agricultural Research Station of Kurdistan University, Sanandaj, Iran in 2016. Irrigation at four levels: rainfed, irrigation at booting stage, irrigation at booting + flowering and irrigation at booting + flowering + grain filling stages as the main plots, two wheat cultivars (Sirvan and Homa) as sub-plots and levels of plant growth regulators foliar application including control (no-PGR), gibberellin (100 µm), cytokinin (100 µm) and cycocel (3 g l-1 ) at the wheat stem elongation and grain filling stages as the sub-sub plots were examined. The results showed that soluble carbohydrates concentration was higher in rainfed conditions, compared to the other levels of irrigation. Relative water content, rate of water loss and maximum quantum yield of photosystem II (Fv/Fm) increased due to irrigation, relative to the rainfed condition. A higher chlorophyll a and total chlorophyll concentration was observed with cytokinin spray in the presence of the three irrigation treatments. The results also indicate that, at the stem elongation and grain filling stages, foliar application of gibberellin reduced the rate of leaf water loss. Application of cytokinin and cycocel increased the concent of carotenoids, application of gibberellin and cycocel increased the Fv/Fm and the use of all three PGR’s increased soluble carbohydrates concentration compared to the no-PGR condition. The highest grain yield was obtained with cytokinin and cycocel spray at the wheat stem elongation and with the application of cycocel at grain filling stages under the condition of irrigation at booting + flowering + grain filling stages. Homa cultivar produced a higher grain yield compared to Sirvan. It may be concluded that the application of cytokinin and cycocel is beneficial to some physiological attributes and hence increasing the grain yield of wheat. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Copyright of Journal of Crops Improvement / Majallah-i Bih/zirā̒ī-i Kishāvarzī is the property of University of Tehran and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

Magnesium-manganese ferrite nanopowders (MgxMn1-xFe2O4, x=0.0 up to 1 with step 0.2) were prepared by coprecipitation method. The as-prepared samples were pressed with hydrolic press to form a pellet and were sintered in 900, 1050 and 1250 °C. Scanning Tunneling Microscope (STM) images showed the particle size of powders about 17 nm. The X- ray patterns confirmed the formation of cubic single phase spinel structure in samples sintered at 1250°C. Substituting Mg2+ with Mn2+ in these samples, the lattice parameter decreased from 8.49 to 8.35Å and magnetization saturation decreased from 74.7 to 21.2emu/g. Also, coercity (Hc) increased from 5 to 23Oe and Curie temperature (Tc) increased from 269 to 392 °C. Samples with x= 0.2, 0.4, 0.6 sintered at 1250 °C, because of their magnetic properties, can be recommended for hyperthermia applications and for phase shifters. [ABSTRACT FROM AUTHOR]