Search

Amaç: Periton diyalizi yapan hastalarda rezidüel renal fonksiyonların morbidite ve mortalite üzerinde olumlu etkileri vardır. Amacımız, periton diyalizi başlanmadan önceki bazal verilerin ve başlandıktan sonra ilk üç yıldaki boylamsal ürik asit ve C-reaktif protein (CRP) düzeyinin rezidüel renal fonksiyon kaybı üzerindeki etkilerinin araştırılmasıdır. Gereç ve Yöntem: Retrospektif kohort bir çalışmadır. Son dönem böbrek yetmezliği nedeni ile periton diyalizi başlanan 34 hasta çalışmaya dahil edildi. Primer sonlanım noktası rezidüel renal fonksiyon kaybıydı ve rezidüel idrar miktarının 200 mL/24 saatten az olması olarak tanımlandı. Hastalar, periton diyalizi başlandıktan sonra üç yıl boyunca veya RRF kaybı olana kadar takip edildi. Hastaların klinik ve laboratuvar verileri hasta dosyalarından kaydedildi. Bulgular: Takip süresi 32,7 (12,9-36) aydı. Periton diyalizi başlandıktan 22,1±9,8 ay sonra 10 hastada rezidüel renal fonksiyon kaybı oldu. Boylamsal ürik asit düzeyi 6,1±1,2 mg/dL ve boylamsal CRP düzeyi 0,5 (0,3-0,7) mg/dL idi. Rezidüel renal fonksiyon kaybı olan hastalarda, bazal sodyum, trigliserid düzeyleri daha düşük iken parathormon düzeyi daha yüksekti. Her iki grup arasında boylamsal ürik asit ve CRP düzeyi açısından fark yoktu. Periton diyalizi başlanmadan önceki parathormon [tehlike oranı (HR), 1.003; %95 güven aralığı (GA) 1.001-1.006; p=0,013], sodyum (HR 0,801; %95 GA 0,665-0,965; p=0,019) ve vücut kitle indeksi (HR 0,817; %95 GA 0,684-0,975; p=0,025) rezidüel renal fonksiyon kaybı için risk faktörüydü. Sonuç: Periton diyalizi hastalarında, bazal sodyum, trigliserid ve vücut kitle indeksi rezidüel renal fonksiyon kaybı için risk faktörü olarak bulunmuştur. Rezidüel renal fonksiyon kaybı ile boylamsal CRP ve ürik asit düzeyi arasında ilişki gösterilememiştir. İdeal ürik asit ve CRP düzeyinin belirlenmesi için prospektif çalışmalara ihtiyaç vardır.

AMAÇ: Diyaliz tedavisi alan doğurgan çağdaki kadınlarda gebelik nadir gözlenmektedir ve kötü sonuçlar ile birliktedir. 1990'lı yıllarda yayınlanan çeşitli çalışmalarda gebelik oranları 0,3-0,5/100 hasta-yılı olarak saptanmış ve bu gebeliklerde canlı doğum oranları düşük kalmıştır. Daha yeni çalışmalar, intensif hemodiyalizin fertiliteyi ve canlı doğum oranını artırdığını göstermektedir. Amacımız evde haftada üç gün nokturnal hemodiyaliz (NHD) tedavisinin klinik ve biyokimyasal parametrelerdeki değişiklikler ile birlikte başarılı gebelik sonuçları ve canlı doğum oranlarına katkısının olup olmadığını değerlendirmektir. GEREÇ ve YÖNTEMLER: Mevcut tanımlayıcı kohort çalışmasında, Ağustos 2010 ve Ocak 2015 arasında evde NHD tedavisine başlayan üreme çağındaki 60 kadında (14-44 yaş) gebelik sonuçları analiz edildi. BULGULAR: Ortalama 20±11 aylık izlem süresinde evde NHD ile dört gebelik saptandı (4/ 100 hastayılı). Bu dört hastanın, ortalama yaşı gebelik başlangıcında 37,3±4,8 yıl ve ev HD'nde geçirdikleri süre 19±12 ay idi. Haftalık hemodiyaliz seansı gebelik başlangıcında ortalama 23,8±1,8 iken, termde 36,6±0,5 saate çıkarıldı; serum üre düzeyi 50 mg/dl altında ve yüksek eritropoetin dozları ile hemoglobin düzeyi 10 g/dl üzerinde tutuldu. Kan basıncı antihipertansif ilaç kullanılmadan normal sınırlarda seyretti. Üç gebe hasta 38, 35 ve 38. haftalarda herhangi bir maternal ve fetal komplikasyon olmadan sezeryanseksiyo ile üç sağlıklı bebek doğurdu. Doğum ağırlıkları sırayla 2.750, 2.550 ve 3.100 g. idi. Dördüncü hasta (sekonder amiloidoz ve multipl spontan abortus öyküsü olan) 25. haftada erken doğum yaptı ve bebek neonatal ikinci günde exitus oldu. SONUÇ: Çalışmamızda üreme çağındaki kadınlarda evde nokturnal hemodiyaliz tedavisinin yüksek konsepsiyon ve canlı doğum oranları ile birlikte olduğunu gözlemledik., OBJeCTIVe: Pregnancy in women of reproductive age on dialysis is rare and has a poor outcome. Several studies published in the 1990s revealed pregnancy rates of 0.3 to 0.5 per 100 patient-years, but not all pregnancies resulted in live births. More recent studies suggest that intensive haemodialysis increases fertility and successful pregnancies with live births. duration 19±12 months at the beginning of pregnancy. Duration of the weekly haemodialysis session was increased from 23.8±1.8 at baseline to 36.6±0.5 hours at term; serum urea was maintained below 50 mg/dl, and haemoglobin over 10 g/dl with an increase in erythropoietin doses. Blood pressure was within the normal ranges and there was no need for antihypertensive drugs.Three women underwent a caesarean section at 38,35,38 weeks, delivering three healthy newborns without any maternal or fetal complications. Birth weights were 2.750, 2.550 and 3.100 g, respectively. the fourth patient (with a history of secondary amyloidosis and multiple spontaneous abortions) delivered at the 25th week, resulting in neonatal death on the second day.CONCLUSION: We observed that women of reproductive age on NHHD had high rates of conception and live birth.

Sistemdeki sorun nedeniyle özetler daha sonra girilecektir.AMAÇ: Nefroloji poliklinikte takipli hastalarımızın 24 saatlik idrarda sodyum atılımlarının değerlendirilerek tuz diyetine uyumlarını gözden geçirmek, ardından hastalıkları ve tuz alımı ile ilgili ''bireyselleşmiş neden-sonuç ilişkili eğitim'' verilerek, eğitimin diyet uyumuna katkısını araştırmaktır.GEREÇ YÖNTEM: Poliklinikte takipli hipertansiyon veya KBH tanısı olup son 6 ayda 24 saatlik idrarda sodyum düzeyi bakılan 239 hasta değerlendirildi. Hastaların verileri poliklinik takip kartlarından kaydedildikten sonra hastalara, hastalıkları ve tuz diyetiyle ilgili eğitim verildi. Eğitim sonrası, eğitimin tuz alımına etkilerini araştırmak için bir sonraki poliklinik kontrolünde hastaların tekrar 24 saatlik idrarda sodyum atılımına bakıldı.BULGULAR: Çalışmaya alınan toplam 239 hastanın ortalama yaşı 63.2 ± 13.3 idi. Hastaların % 45'ini kadınlar oluşturmaktaydı. Hastaların % 34.3'ünde DM (tip 1 ve tip 2), % 94.6'sında HT tanısı mevcuttu. Bazal ortalama sistolik ve diyastolik kan basıncı değerleri sırasıyla 135.1 ± 17.7 mmHg ve 81.5 ± 10.9 mmHg idi. 24 saatlik idrarda bakılan ortalama kreatinin klirensi (KK), sodyum, tuz ve potasyum değerleri sırasıyla 44.09 ± 29.3 ml/dk, 162.6 ± 74.8 mEq/ gün, 9.5 ± 4.4 gr/gün, 56.9 ± 23.2 mEq/ gün olarak ölçüldü. Bazal verilere göre, KBH evresiyle hastaların günlük tuz atılımı anlamlı olarak negatif korelasyon göstermekteydi. 24 saatlik idrarda sodyum atılımlarında eğitim sonrasında 123 ± 64 mEq/gün olarak bazale göre anlamlı oranda azalma saptandı (P

Amaç: Kronik böbrek hastalığında ortaya çıkan mineral metabolizma bozuklukları vekardiyovasküler sonlanımlar ile fibroblast büyüme faktörü-23 (FGF-23) arasındaki ilişkilereyönelik çalışmalar, günümüzde renal osteodistrofi ile FGF-23 ilişkisi konusuna da merakuyandırmıştır. Bu çalışmada kronik hemodiyaliz hasta popülasyonunda dinamik kemikbiyopsisi ile değerlendirilen renal osteodistrofi bulguları ile FGF-23 arasındaki ilişkiyiaraştırmak amaçlanmıştır.Yöntem: Kemik biyopsileri olan 207 prevalan hemodiyaliz hastası içerisindenplazmaları -800C derecede saklanmış 180 hastanın plazma intakt FGF-23 düzeyleri ölçüldü.Bulgular: Çalışma grubundaki hastaların ortalama yaşı 57.8 ± 14.4 yıl idi. Ortalamaplazma FGF-23 düzeyi 257 ± 387 pg/ml (14.8-1297) olarak bulundu. FGF-23 düzeyi serumfosfat düzeyi (r=0.440, p

Bu çalışmada kronik hemodiyaliz hastalarında Holter ?EKG monitörizasyonu ile ventriküler aritmi sıklığı ve otonomik disfonksiyonu değerlendirildi. ilişkili olduğu risk faktörlerini belirlendi. Aynı zamanda ventriküler aritmi ve otonomik disfonksiyonun ekokardiyografi ile değerlendirilen kardiyak parametrelerle ilişkisini araştırmaya amaçladık.Bizim çalışmada sol ventrikül kitle indeksi SDNN -0.29 negatif ilişkiliydi. SDNN

Hemodiyaliz Hastalarında Hipervoleminin GösterilmesindeBiyoimpedans Spektroskopinin YeriGİRİŞ: Hemodiyaliz (HD) hastalarında volüm durumunun değerlendirilmesi içingüvenilir, pratik, ucuz bir yönteme gereksinim vardır. Bu çalışmada, HDhastalarında hipervolemiyi saptamada biyoimpedans spektroskopinin (BİS)etkinliği araştırıldı.METOD: İki merkezden 172 HD hastası çalışmaya alındı. Ekokardiyografi, 48saatlik ambulatuvar kan basıncı ölçümü, BİS temeline(50 frekans) dayalı (BodyComposition Monitor) olarak vücut kompozisyon analizi yapıldı. Litre olarak aşırıhidrasyon (OH), ekstraselüler su (ESS) ve OH/ESS oranı volüm göstergeleriolarak kullanıldı.SONUÇLAR: Hastaların yaş ortalaması 52±13 yıl, HD süresi 60±43 ay, %41'ikadın, %17'si diyabetikti. Ortalama sol ventrikül kitle indeksi (LVKi) 159±42 gr/m2,hastaların %77'sinde sol ventrikül hipertrofisi (SVH) vardı. Ortalama OH veOH/ESS oranı sırasıyla 2.1±1.6 L ve %11±8 idi. OH/ESS oranının; gündüz sistolikkan basıncı (KB) (r:0.383, p

Bu çalışmada Holter-EKG monitörizasyonu kullanılarak benzer yaş, cinsiyet, diyabetve diyaliz süresine sahip hemodiyaliz (HD) ve periton diyaliz (PD) hastalarını kardiyakaritmi varlığı ve kalp hızı değişkenliği açısından karşılaştırmayı amaçladık.HD hasta grubunda ventriküler erken vuruları PD hasta grubuna göre anlamlı olarakdaha sıktı. Kalp hızı değişkenliği parametreleri ise HD grubunda daha belirgin dahadüşük saptandı. Ekokardiyografik olarak HD hastaların sol atrium çapı ve sol ventrikülkitle indeksi PD grubuna göre daha yüksekti. Çoklu analizlerde; yaş ve HD tedavisialtında olmak ventriküler erken vuruların belirleyicileri olarak saptandı. SDNNbelirleyicisi olarak PD yaklaşımı olarak değerlendirildi.Bu sonuçlar ışığında periton diyalizi yaklaşımı günlük ve aralıklı yapılıyor olmasıüremik hastalardaki otonom disfonksiyonu iyileştirmede HD yaklaşımına göre dahaetkindir. HD hastalarındaki otonom disfonksiyonunu düzeltmek, dolayısıylagelecekteki kardiyovasküler mortaliteyi azaltmak amacıyla hemodiyaliz seansınınsüresini uzatmakla mümkün olabilir. 36