Search

Uluslararası iklim müzakerelerinde uzun yıllardır baş gösteren uyuşmazlıklar, uluslararası ilişkiler akademik ve bilimsel araştırmalarının ilgi odağı olmuştur. Bu çalışmalarda ekseriyetle, işbirliğini destekleyici ve bedavacılığı önleyici yeni müzakere ve dengeleme mekanizmaları geliştirerek, uluslararası güç eşitsizliklerini iklim konusunda birleştirmesinin yolları aranmıştır. Bu makale, ilk olarak 1997 Kyoto Anlaşması’nı takiben yapılan iklim müzakerelerinin neden başarısızlığa uğradığını ve bu başarısızlıkların 2015 Paris İklim Anlaşması ile nasıl çözülebildiğini neorealist ve neoliberal bağlam içerisinde konumlandırmaktadır. Özellikle enerji güvenliğinin sistemsel anarşi, özyardım ve göreli çıkar tespitlerine, neoliberal kurumsalcılığın verdiği kompleks çoklu-bağımlılık ve mutlak çıkar cevapları, iklim müzakerelerinin başarısı hakkında teorik bir cevap vermektedir. Makale, neo-neo tartışması kadar, iki yeni sistemsel teorik yaklaşımı da (Eko-Marksizm ve Yeşil Kapitalizm) karşılaştırmakta, bu sayede karbon salınımı ve iklim konularında cereyan eden önemli bir teorik tartışmayı, uluslararası ilişkiler literatürü içinde konumlandırmaya çalışmaktadır., Continued inability of the international climate negotiations to reach a common resolution has been subject to academic and scientific research focus. These studies have focused on the ways of fostering cooperation and preventing free-riding in climate negotiations, through the development of balancing methods. This article first attempts to explore why climate negotiations since 1997 Kyoto Protocol have failed and how such failures could be overcome in 2015 Paris UN Climate Conference through a neorealist and neoliberal institutionalist context. Especially, neorealist concepts such as systemic anarchy, self-helf and relative gains, along with the neoliberal institutionalist response to them through complex interdependence and abolute gains, have been instrumental to crafting a theoretical answer to the success of most recent climate negotiations. The article then adds two new systemic-theoretical approach to the debate, namely Eco-Marxism and Green Capitalism, and aims to contextualize these approaches within international relations theoretical literature.&nbsp

Ortadoğu asırlar boyu uluslararası siyasetin merkezinde yer almış, araştırmacı ve siyaset yapıcıların ilgi odağı olmuştur. Bu ilgiye rağmen, 2010 yılında başlayan ve ‘Arap Baharı’ olarak adlandırılan halk ayaklanmaları ve bu çerçevede yaşanan siyasal, ekonomik ve sosyal dönüşümler siyasetçiler ve sosyal bilimciler tarafından öngörülememiş ve mevcut varsayımları derinden sarsmıştır. Bir yandan demokratikleşme hareketleri ve ekonomik bir dönüşüm yaşayan bölge, diğer yandan iç çatışmaların, darbelerin ve vekalet savaşlarının merkezi haline gelmiş, ve tüm bu gelişmeler yeni yaklaşımları ve analizleri gerekli kılmıştır. Bu çerçevede Işık Üniversitesi Uluslararası İlişkiler Bölümü, Arap Baharı’yla başlayan süreçte bölgede gözlemlenen yeni toplumsal, ekonomik, iç ve dış siyasal dinamikleri akademik alanda tartışmaya açmak amacıyla ‘Yeni Ortadoğu’ başlıklı bir konferans düzenledi. Bu konferans çerçevesinde 24-25 Mart 2016 tarihlerinde Maslak Kampüsü’nde bizzat sunulan ve tam metin olarak bize iletilen bildirilerden bu kitabı oluşturduk. Publisher's Version