Search

WOS: 000208868200206, …

WOS: 000208868200226, …

WOS: 000208868200323, …

Amaç: 03 Ocak 2008 günü Türkiye'nin Güneydoğu Anadolu Bölgesi'nde bulunan Diyarbakır'ın işlek bir caddesinde otomobil içerisine konulan patlayıcılarla terörist bir saldırı gerçekleşmiştir. Bu çalışmada meydana gelen bu patlamaya görsel ya da işitsel olarak tanık olan kişilerde patlamanın 1 ve 3 ay sonrasında Travma Sonrası Stres Bozukluğu (TSSB) oranlarını ve TSSB gelişimi açısından risk faktörlerinin saptanması amaçlanmıştır. Yöntem: Çalışmaya, patlamanın meydana geldiği caddeye komşuluğu olan apartmanlarda yaşayanlar ve işyerlerinde çalışanların arasından patlamaya görsel ya da işitsel olarak tanık olan 216 kişi alınmıştır. Katılımcılara patlamadan sonraki 1. ve 3. aylarda sosyodemografik veri formu ve Travmatik Stres Belirti Ölçeği uygulanmıştır. Bulgular: Katılımcılar arasında 1. ay sonunda TSSB gelişme oranı %12.5, 3. ay sonunda TSSB gelişme oranı ise %9.6'dır. 1. ay sonunda TSSB gelişimi açısından psikiyatrik bozukluk öyküsünün bulunuyor olması ve patlama sırasında fiziksel yaralanmaya uğramak risk faktörleriyken, 3. ay sonunda, psikiyatrik bozukluk öyküsü bulunuyor olması risk faktörü olarak saptandı. Sonuç: Terörist saldırılara maruz kalanlarda yüksek oranda TSSB görülmektedir. Türkiye'de bu tür saldırılar sonrasında daha fazla çalışmanın yapılmasına ihtiyaç vardır. Bu çalışmalardan elde edilecek verilerin ışığında risk altındaki bireylere yönelik koruyucu ve tedavi edici ruh sağlığı hizmetleri planlanmalıdır. Objective: On 3 January 2008 explosives placed in an automobile on a thoroughfare in Diyarbakir, southeastern Turkey exploded in a terrorist attack. The aim of this study was to determine the risk factors for the diagnosis of and the rate of post-traumatic stress disorder (PTSD) among individuals who were eye- or earwitnesses to the explosion 1 and 3 months after the explosion. Methods: Among the residents and workers in close proximity to the explosion site, 216 individuals who were eye- or earwitnesses to the explosion were included in the study. A sociodemographic data form and a traumatic stress symptom scale were administered to the participants 1 and 3 months following the explosion. Results: In all, 12.5% of the participants were diagnosed with PTSD 1 month post-explosion versus 9.6% 3 months post-explosion. While history of psychiatric disorder and physical injury were risk factors for PTSD 1 month post-explosion, risk factors 3 months post-explosion was history of psychiatric disorder. Conclusions: PTSD occurs at high rates in individuals exposed to terrorist attacks. More studies following such events are required in Turkey. In light of these results it is advised that individuals at risk of PTSD receive therapeutic and preventive interventions provided by mental health professionals.

Amaç: Bu çalışmada amaç, İstanbul'da alkol kullanım sıklığını ve buna eşlik eden sosyodemografik özellikleri araştırmaktır. Yöntem: Araştırma, İstanbul'un 24 ayrı ilçesinde yaşayan 707 yetişkin ile evlerinde yüzyüze görüşme yoluyla, 2000 yılının haziran ayında gerçekleştirilmiştir. Bulgular: Yaşam boyu en az bir kez alkol kullanımı erkeklerde kadınlara göre beş kat fazla iken, bu oran haftada en az bir kez kullanımda 9 kat fazladır. Son bir ay içinde hergün alkol kullanımına en sık 36-45 yaş grubunda rastlanmıştır. Eğitim düzeyleri arasında bir fark bulunmamıştır. Son bir ay içinde haftada iki ya da daha sık alkol kullananlar arasında alkol yoksunluk bulgularının varlığına %8.9 oranında rastlanmıştır. Tartışına: Alkol kullanım oranları daha önce yapılan hane çalışmaları ile benzerlik göstermektedir. Ancak bizim çalışmamızda kadınlar arasında alkol kullanımının daha yaygın olduğu görülmektedir.

Amaç: Bu araştırmada psikiyatri-dışı uzman hekimlerin ruhsal bozukluklar konusunda bilgi ve tutumlarının araştırılması amaçlanmıştır. Yöntem: Araştırmacılar tarafından oluşturulan anket formu ile dahiliye, kadın hastalıkları ve doğum, onkoloji ve fizik tedavi ve rehabilitasyon uzmanlarının demografik bilgileri, meslek yaşamı ile ilgili bilgileri, ruhsal bozukluklar ve depresyon ile ilgili bilgileri ve tutumları araştırılmıştır. Araştırmaya katlan 681 uzmanın 392'si dahiliye, 2181 jinekoloji, 97'si fizik tedavi ve rehabilitasyon, 14'ü onkoloji uzmanıdır. Sonuçlar: Araştırmaya katılan uzman hekimler gördükleri hastaların % 20'sinde ruhsal sorun olduğunu düşündüklerini, ruhsal sorunu olan hastaların ise % 10'unu bir psikiyatri uzmanına sevk ettiklerini, gördükleri hastaların %10'una depresyon, % 10'una anksiyete, % 10'una somatizasyon tanısı koyduklarını belirtmişlerdir. Uzman hekimler, ruhsal bozukluklar ve ruhsal bozuklukların tedavisi konularında kendilerini orta düzeyde yeterli görmektedirler. Katılımcıların yaklaşık %651 depresyon, anksiyete ve somatizasyon konusunda eğitim alma gereksinimi duyduğunu belirtmektedir. Katılımcıların %70'i depresyonun tıbbi bir hastalık olduğunu, %43'ü ise antidepresan ilaçların bağımlılık yapabileceğini düşünmektedir. Tartışma: Uzman hekimlerin DSM-IV depresif bozukluklar tanı ölçütlerine göre tanı koydurucu olmayan belirtileri de (baş ağnsı, ellerde uyuşma, nefes alamam hissi, bayılma, uyuşukluk, çarpıntı) tanı koydurucu belirti olarak gördüğü gözlenmiştir. Objective: In this study, the knowledge and attitudes of the specialists about mental disorders were aimed to investigate. Methods: Demographic features, professional practices, konowledge and attitudes about mental disorders ard depression of internists, physical therapy and rehabilitation specialists, gynecologists and oncology specialists were investigated by using a questionnaire designed by investigators. 681 specialists participated to study and 352 of them were internist, 218 of them were gynecologist, 97 of them were physical therapy and rehabilitation specialists, 14 of them were oncology specialist. Results: The specialists who participated to study has stated that 20% of their patients had psychiatric problems, they had consulted to a psychiatrist, 10% of the patients who had psychiatric problems and they had diagnosed 10% of their patients as depression, 10% as anxiety and 10% as somatisation. The specialists has stated that their knowledge level was intermediate about psychiatric disorders and the therapy of the psychiatric disorders. Aproximately 65% of the participants required an education program about depression, anxiety and somatisation. 70% of the participants thought that depression was a medical illness and 43% of the participants thought that antidepressant drugs had depedency potential. Discussion: It has seen that the specialists had considered some symptoms as a diagnostic symptom that were not present as a diagnostic criteria of depressive disorder in DSM-IV.

WOS: 000277917200002, PubMed: 20602723, Aims: Some studies have found elevated alexithymia among patients with chronic pain, but the correlations between alexithymia and the severity of pain, depression, and anxiety among migraine patients are unclear. The aims of the present study were to investigate whether individuals suffering from episodic migraine (EM) differ from those with chronic migraine (CM) in regards to depression, anxiety, and alexithymia measures and to investigate the association of alexithymia with the results of depression and anxiety test inventories and illness characteristics. Methods: A total of 165 subjects with EM and 135 subjects with CM were studied. The Beck Depression Inventory (BDI), State-Trait Anxiety Inventory (STAI), and Toronto Alexithymia Scale (TAS) were administered to all subjects. The correlation between alexithymia and sociodemographic variables, family history of migraine and illness characteristics (pain severity, frequency of episode, duration of illness) were evaluated. Results: Compared with EM patients, the CM patients had significantly higher scores on measures of depression but not alexithymia and anxiety. There was a positive correlation between TAS scores and age and education in both migraine groups, but there was no correlation between TAS scores and other demographic variables. Depression and anxiety were significantly correlated with alexithymia in both migraine groups. Conclusion: Our results indicate that CM patients are considerably more depressive than EM patients. In this study, depression and anxiety were significantly correlated with alexithymia in both migraine groups. Our results demonstrate a positive association between depression, anxiety, and alexithymia in migraine patients.

150 pages Bu çalışmada, işleri gereği sürekli travmatik deneyimlere sahip kişilere temas ederek ya da kendileri zaman zaman travmatik durumlara maruz kalarak mesleklerini yerine getirmekte olan kalp-damar hastanesi çalışanlarında görülen ikincil travmatik stres, eş duyum yorgunluğu ve tükenmişlik belirtilerinin sıklığını inceleyebilmek ve bu sorunları yordayan bazı risk faktörleri ile koruyucu faktörleri saptamak amaçlanmıştır. Araştırmanın örneğini kolay erişilebilir örnekleme tekniği ile Dr. Siyami Ersek Kalp-Damar ve Göğüs Hastalıkları Hastanesi’nde çalışan yaşları 19-64 aralığında değişen, yaş ortalaması 35.63 (Ss=10.31) olan, 116 (%55.8) kadın, 92 (%44.2) erkek 208 kişi oluşturmaktadır. Veri toplama aracı olarak Sağlık Çalışanları İçin Yarı Yapılandırılmış Görüşme Formu, İkincil Travmatik Stres Ölçeği (İTSÖ), Çalışanlar İçin Yaşam Kalitesi Ölçeği (ÇİYKÖ), Genel Sağlık Anketi 12 (GSA-12) ve Başa Çıkma Yolları Ölçeği (BÇYÖ) kullanılmıştır. Araştırmanın elde edilen bulgulara göre; ikincil travmatik stres düzeyi arttıkça eş duyum yorgunluğunun ve tükenmişlik düzeyinin de arttığı ve mesleki tatmin düzeyinin azaldığı görülmektedir. Geçmiş ruhsal hastalık öyküsü, mesleki travmatik olay sayısı, çalışma yükü, kurumda yapılan hizmet içi eğitim, kurumdan alınan psikolojik destek, algılanan sosyal destek, baş etme stratejileri, eğitim düzeyi gibi değişkenler çalışanların ikincil travmatik stres, eş duyum yorgunluğu ve tükenmişlik düzeylerini yordamaktadır. Hekim/Hemşirelerin idari personele göre daha yüksek düzeyde ikincil travmatik stres, eş duyum yorgunluğu ve tükenmişlik gösterdiği görülmektedir. Acil ve yoğun bakım çalışanlarında diğer çalışanlara göre eş duyum yorgunluğu daha yüksek bulunmaktadır. Mesleğini isteyerek seçen çalışanlarda mesleki tatmin daha yüksektir. Nöbet ve vardiyalı xx çalışanlarda sürekli gündüz çalışanlara göre daha fazla eş duyum yorgunluğu ve tükenmişlik görülmektedir. Lise ve altı eğitim alanların doktora düzeyde eğitim alanlara göre kaderci başa çıkma stratejilerini daha fazla kullandığı görülmektedir. En çok etkilenilen travmatik olayı katılımcıların %27’si çocuk ölümü olarak belirtmektedir. Elde edilen bulgular literatür ışığında tartışılmış ve bulgulara dayalı olarak çalışanların ruhsal sağlığını korumaya hizmet edecek özelleştirilmiş eğitim programlarının, insani gereksinimlere uygun iş yaşam koşullarının, destek mekanizmalarının oluşturulmasının yararlı olacağı sonucuna varılmıştır. In this research, it is aimed to understand secondary traumatization among the personnel of the heart and vascular hospital and to examine the frequency of compassion fatique and burnout symptoms and to predict the risks of some problems and find protective factors. The sample of the research is from Dr. Siyami Ersek heart and vascular hospital and was chosen by easily accessible sampling method. 208 participants were conducted that their avarage age is 36,63(Ss=10.31) and 116 (%55.8) of them are females and 92 (%44.2) of them are males. While collecting data, semi-structured interview form for health workers, secondary traumatization stress scale, quality of life scale for workers, general health scale 12 and ways of coping scale were used. According to the findings obtained in the research, when the frequency of secondary traumatization stress elevates, compassion of fatique and burnout symptoms increases opposite to professional satisfation level. Such as previous mental Health situation, numbers of traumatic events that has been exposed to, work load, in-service trainings, psychological support from institution, perceived social support, coping strategies, education level variables predict secondary traumatization stress, compassion of fatique and burnout symptoms. The employees who wanted their profession is more satisfied with their profession than who did not want it. Shift workers experience more compassion fatique and burnout symptoms than daytime workers. High school or lower education level personnels use more fatalistic strategies while coping with stres than doctored degree ones. %27 of the participants reported that most traumatic event is child death. Results were discussed with the lights of literature and agreed that specialized education programs that protect mental health of the workers, better conditions that fit human needs and support mechanisms are expected to be helpfull.

Kadına yönelik şiddet tüm dünyada mücadele gerektiren çok önemli bir sorundur. Şiddete ilişkin tutumlar ise toplumda şiddetin yaygınlaşması ve devam etmesinde çok etkilidir. Yaygın bir sorun olan aile içinde kadına yönelik şiddete ilişkin toplumsal tutumların belirlenmesi, kadına yönelik şiddetin nedenlerini anlayabilmek ve bu nedenlere ilişkin çözüm yollarını üretebilmek için önemlidir. Araştırmanın amacı; ileriki meslek hayatlarında şiddete maruz kalmış kadınlarla sık sık karşılaşacak ve onlara hizmet verecek olan tıp öğrencilerinin evlilikte kadına yönelik şiddete ilişkin tutumlarını incelemek ve ilgili demografik değişkenlerle karşılaştırmaktır.Bu araştırmada Kocaeli Üniversitesi 2008?2009 akademik yılı tıp fakültesi öğrencilerinin kadına yönelik şiddete ilişkin tutumları şiddetin tüm boyutlarına bakılarak incelenmeye çalışılmıştır. Araştırmada araştırmacının hazırladığı Sosyodemografik Bilgi Formu ve Evlilikte Kadına Yönelik Şiddete İlişkin Vinyetler, Evlilikte Kadına Yönelik Şiddete İlişkin Tutum Ölçeği ve Evlilikte Kadına Yönelik Şiddeti Meşrulaştıran İçerikler Ölçeği kullanılmıştır. Araştırmaya 134 öğrenci katılmıştır. Katılımcıların yaşları 17?26 arasında değişmektedir. Yaş ortalaması 21,12 (S.S: 2,42) dir. Kadına yönelik şiddete ilişkin tutumlar, vinyetler ve ilişkin sorularla sorgulanmış, sonuç olarak kadına yönelik duygusal, fiziksel, cinsel ve ekonomik şiddete ilişkin tutumlarda cinsiyetler arasında fark gözlenmiştir. 1. ve 6. sınıflar arasındaki fark ise sadece duygusal ve fiziksel şiddete ilişkin tutumlarda ortaya çıkmıştır. Buna göre erkekler şiddetin tüm boyutlarında, 1.sınıflar ise fiziksel ve duygusal şiddet boyutunda şiddete ilişkin daha kabullenici tutumlar göstermektedirler. Kadına yönelik fiziksel şiddete ilişkin tutum ölçeğinin uygulanması sonucunda; cinsiyetler arasında istatistiksel olarak anlamlı bir fark gözlenmiştir. Erkeklerin kadına yönelik fiziksel şiddete ilişkin tutumları şiddeti destekler niteliktedir. Yine cinsiyetler ve sınıflar arasında şiddeti meşru kılma bakımından farklılıklar görülmektedir. Buna göre erkeklerin ve 1.sınıf öğrencilerinin şiddeti meşru kılma eğilimleri daha fazladır. Violence against women is a challenging world wide issue. Attitude against violence is important in to keep it going and become wide spread. To deal with a common problem, the violence against women in marriage, and to determine the reasons, attitude against violence has to be studied. The purpose of this study is to find out the attitude against women in marriage of medicine students, who are going to help victims soon, and compare it with associated demographic variables.In this study, medicine students of Kocaeli University in 2008-2009 academic year are used as subjects to determine attitudes towards physical violence against women in every aspect of violence. Socio-demographic characteristics form and short stories regarding physical violence against women in marriage prepared by the researcher, attitudes towards physical violence against women in marriage scale and content domains for justification of physical violence against women in marriage inventory are used as research tools. A total of 134 subjects were enrolled in this study. Subjects? ages are in-between 17 and 26, and average age of subjects is 21.12 (sd: 2.42). Attitude against physical violence against women in marriage is analyzed with short stories regarding physical violence against women in marriage and associated questions, and significant difference is found between female and male in terms of emotional, physical, sexual and economic violence. Differences between junior and senior classes are found in attitudes against emotional and physical violence. Namely, each aspect of violence are more acceptable according to male subjects and, only emotional and physical violence is acceptable according to junior classes. Significant difference was found between female and male in findings obtained from attitudes towards physical violence against women in marriage scale. Men subjects hold more supportive attitudes toward violence against women in marriage. Moreover, a significant relationship is determined between gender and justification of physical violence against women in marriage and junior/senior class and justification of physical violence against women in marriage. Male participants and junior classes are found to be more likely to justify violence, relatively. 94