Search

Autor analizuje kwestię powierzchni: powierzchni kina i ekranu, przestrzeni, która wydaje się płaska, a jednocześnie ukrywa i odsłania dziwną głębię. Przyglądając się pierwszym filmom braci Lumière i innym wczesnym produkcjom, a także wykorzystując sformułowaną przez Toma Gunninga metaforę „absorpcji” i „połykania”, autor próbuje opisać szczególny moment kolizji pomiędzy widzem a energią filmu. Gest, w którym to zderzenie się dokonuje, przypomina połykanie. Lippit postrzega kino jako rzeczywistość dwustronną, gdzie powierzchnia stanowi granicę pomiędzy tym, co wewnętrzne, a tym, co zewnętrzne. W ten sposób otrzymujemy fascynującą psychologię (a może raczej psychoanalizę) kina i jego ruchu. Wczesne kino jest tu bardzo ważnym, a zapomnianym śladem. Tekst jest tłumaczeniem rozdziału Cinema Surface Design z książki Akiry Mizuty Lippita Atomic Light (Shadow Optics), University of Minnesota Press, Minneapolis 2005. © 2005 by The University of Minnesota Press. Ze względu na ograniczenia praw autorskich artykuł jest dostępny tylko w wydaniu papierowym.

In a cosmos‐wide philosophical text, professor of literature and cinema Akira Mizuta Lippit introduces the contradictory ontology of the penumbra – it is all and nothing, void and mass, light and dark, there and not there. Here he uses these dualities to examine the transparency of language, the naming of things, babbling, Babel and the nature of the Word. [ABSTRACT FROM AUTHOR]