Search

Child trauma is a serious societal problem. At least one trauma is reported by two-thirds of American children and adolescents Despite children's inherent resilience, trauma exposure is associated with increased risk for medical and mental health problems including posttraumatic stress disorder, depression, anxiety, substance abuse, and attempted and completed suicide. Early identification and treatment of traumatized children can prevent these potentially serious and long-term negative outcomes.

In the United States, approximately one in six youth has an intellectual or other developmental disability (DD). Historically, there have been barriers to providing these youths with trauma treatme...

Telepsychotherapy (also referred to as telehealth or telemental health), the use of videoconferencing to deliver psychotherapy services, offers an innovative way to address significant gaps in access to care and is being used to deliver a variety of treatments for youth. Although recent research has supported the effectiveness of telehealth delivery of a variety of interventions for children, the literature has focused very little on childhood posttraumatic stress disorder. This pilot study examined the feasibility and potential effectiveness of trauma-focused cognitive- behavioral therapy (TF-CBT) delivered via telepsychotherapy in community-based locations of either schools or patient homes. Telepsychotherapy treatment was delivered to 70 traumaexposed youth in 7 underserved communities. Of these, 88.6% completed a full course of TF-CBT and 96.8% of these treatment completers no longer met diagnostic criteria for a trauma-related disorder at posttreatment. Results demonstrated clinically meaningful symptom change posttreatment, with large effect sizes evident for both youthand caregiver-reported reduction in posttraumatic stress disorder symptoms. The results observed in this pilot evaluation are promising and provide preliminary evidence of the feasibility and effectiveness of this novel treatment format. The COVID-19 global pandemic has resulted in an unprecedented need to rethink how mental health services are delivered, which is particularly applicable to high base rate conditions related to posttraumatic stress. Given the existing network of nationally certified TF-CBT therapists, and many international TF-CBT therapists, these findings suggest the potential for providing effective and accessible telepsychotherapy intervention during this public health crisis (as well as those that will occur in the future).

Panic disorder (PD) is a debilitating condition that drives medical spending at least twice as high as medically matched controls. Excessive utilization of healthcare resources comes from emergency department (ED), medications, diagnostic testing, and physician visits. Freespira is an FDA-cleared digital therapeutic that treats PD and panic attacks (PA) by correcting underlying abnormal respiratory physiology. Efficacy of Freespira has been established in prior studies. This paper reports on a quality improvement program that investigated whether treating PD patients with Freespira would reduce medical costs and improve outcomes over 12-months. Panic symptoms were assessed using the Panic Disorder Severity Scale (PDSS). Pre-and post-treatment insurance claims determined costs. At baseline, mean Clinician Global Impression (CGI-S) was 4.4 (moderately/markedly ill), mean PDSS was 14.4 and mean PA frequency/week was 2 (range 0–5). Immediately post-treatment (week 5) mean CGI-S, PDSS and weekly PA frequency declined to 2.8 (borderline/mildly ill, 4.9 (remission) and 0.2 (range 0–2) respectively, p

In dit hoofdstuk en in de rest van dit boek verduidelijken en beschrijven we hoe de therapeutische alliantie kan worden versterkt door gebruik te maken van de unieke sterke punten en talenten van de therapeut bij de toepassing van de PRACTICE-modules van TF-CBT, terwijl tegelijkertijd wordt vastgehouden aan het TF-CBT-model. We hopen hiermee in elk geval voor een deel over te brengen hoe diepgaand en uitgebreid het therapeutische proces kan zijn dat bij toepassing van deze behandelmethode plaatsvindt.

Als het einde van de TF-CBT-behandeling nadert, moet de therapeut in kaart brengen welke vorderingen het kind en de ouder tijdens de behandeling hebben gemaakt. Zoals aan het begin van dit boek al is opgemerkt is het gebruik van standaard diagnostische instrumenten een integraal onderdeel van het TF-CBT-model. Aan het einde van de behandeling moet de therapeut de diagnostische tests die kinderen en/of ouders aan het begin van de behandeling hebben ingevuld opnieuw afnemen om hun vorderingen te kunnen evalueren. In de laatste individuele sessie moet ook tijd worden ingeruimd voor hoe ouder en kind de gezamenlijke sessies hebben ervaren en welke gedachten en gevoelens kind en ouder tijdens deze interacties hadden. Daarnaast moet de therapeut terugblikken op de vooruitgang die het kind en de ouder in de therapie te zien hebben gegeven. Hij of zij moet die vorderingen bevestigen en ieder van hen er op gepaste wijze voor complimenteren. Als de therapeut meent dat een van beiden meer therapie nodig heeft, moet dat advies worden besproken en moet een passende verwijzing worden geregeld voordat de behandeling wordt afgesloten.

De TF-CBT-modules worden gewoonlijk aan kinderen en ouders afzonderlijk aangeboden in individuele sessies, waarbij in de sessies tijd voor ouders en kind samen wordt ingebouwd die gericht is op het oefenen van vaardigheden en die later, tegen het einde van de therapie, gelegenheid biedt voor open communicatie over de traumatische gebeurtenis(sen). De TF-CBT-modules die terugkomen in het PRACTICE-acroniem zijn psycho-educatie en opvoedkundige vaardigheden, relaxatie, affectieve expressie en modulatie, cognitieve coping, vertellen en verwerken, in vivo beheersing van herinneringen aan het trauma, combinatiesessies met ouder en kind en het versterken van de toekomstige veiligheid en ontwikkeling van het kind. De modules bouwen op elkaar voort en helpen bij de geleidelijke introductie van herinneringen aan het trauma in de loop van drie behandelfasen – de fase van stabilisatie en opbouw van vaardigheden, de fase van het traumaverhaal en de verwerking van het trauma, en de consolidatie- en afsluitingsfase. De modules geven kinderen het gevoel dat ze een bepaalde mate van controle hebben over de ontwikkeling van hun vaardigheden en de verwerking van hun trauma(’s). Het is belangrijk dat de therapeut culturele, religieuze en gezinswaarden in ogenschouw neemt als hij of zij het TF-CBT-model op het individuele kind en zijn of haar gezin afstemt, en dat hij of zij zich bewust is van extra tegenslagen waarmee kind en gezin naast of naar aanleiding van de traumatische ervaringen worden geconfronteerd.

Steeds weer blijkt dat TF-CBT bij kinderen in de leeftijd van 3–18 jaar tot een verbetering van posttraumatische-stresssymptomen en andere gerelateerde trauma’s leidt. De bewijzen voor de doeltreffendheid van TF-CBT duiden erop dat dit model generaliseerbaar is naar kinderen van verschillende leeftijden, ontwikkelingsniveaus, etnische achtergronden en culturen; naar kinderen die verschillende types trauma hebben meegemaakt, waaronder meervoudige en complexe trauma’s; naar kinderen in uiteenlopende omgevingen; en naar kinderen die TF-CBT in groepsvorm ontvangen, ook van getrainde lekenhulpverleners in landen waar weinig middelen beschikbaar zijn. Ondanks deze successen is er meer onderzoek nodig, bijvoorbeeld naar de beste manier om kinderen met ernstige comorbiditeiten op het gebied van psychische gezondheid te behandelen, en naar optimale verspreidings- en implementatiestrategieen, waardoor effectieve behandelingen als TF-CBT ook bereikbaar worden voor de vele getraumatiseerde kinderen die er op dit moment nog geen toegang toe hebben.

Nadat het kind het traumaverhaal heeft gemaakt en uitgebreid over zijn of haar trauma(’s) heeft gepraat, moet de therapeut een begin maken met het benoemen, onderzoeken en corrigeren van de maladaptieve (onjuiste en niet-helpende) cognities van het kind die verband houden met het trauma. Onjuiste cognities zijn ideeen die hetzij absoluut niet correct zijn, hetzij zo onrealistisch dat ze aan het onmogelijke grenzen. Niet-helpende cognities kunnen eveneens onjuist zijn, maar ze kunnen ook weinig zin hebben hoewel ze wel juist zijn of mogelijk juist zijn. Juiste cognities die niet helpend zijn kunnen door het kind of de ouder worden gezien als een manier om ‘de realiteit onder ogen te zien’ of ‘de waarheid te accepteren’, dat wil zeggen, als iets wat noodzakelijk is om met de situatie om te kunnen gaan. In werkelijkheid is het geen noodzaak, maar een keuze om je op de afschuwwekkendste (niet-helpende) realiteit of mogelijke realiteit van de traumatische gebeurtenis te concentreren, en die keuze kan het vermogen van het kind aantasten om zo goed mogelijk met het trauma en/of het verlies om te gaan.

Pijnlijke, moeilijk te hanteren gevoelens of affectontregeling kunnen een overheersende rol spelen in het leven van kinderen die een zwaar trauma hebben meegemaakt. Heel vaak zijn deze gevoelens zo sterk dat kinderen bang zijn dat zij erdoor worden overweldigd. Jonge kinderen beschikken niet altijd over de woordenschat om uitdrukking te geven aan de intense gevoelens die zij ervaren. Met behulp van vaardigheden voor het uiten en moduleren van affect kunnen zij hun gevoelens beter uitdrukken en reguleren. Bovendien hebben kinderen misschien minder de behoefte om vermijdingsstrategieen te gebruiken op het moment dat ze beter in staat zijn om hun beangstigende gevoelens te uiten en te temperen.

De term traumaverhaal suggereert dat er een soort fysiek of tastbaar product (zoals een boek of een gedicht) wordt gecreeerd dat de essentie is van het traumaverhaal van het kind. Hoewel dit vaak inderdaad het geval is, vormt het tastbare product niet de kern van de module. Dat is namelijk het interactieve proces dat plaatsvindt tussen het kind en de therapeut. Met andere woorden: terwijl het kind zijn of haar verhaal in een bepaalde vorm met de therapeut deelt, reageert deze bevestigend, ondersteunend en aanmoedigend en stelt hij of zij voorzichtige vragen die aanvullende informatie en/of gedachten en gevoelens opleveren. In deze module draait het dus meer om het proces dan om het product. Om deze reden wordt deze module vaak ‘Vertellen en verwerken’ genoemd.

In de rouwgerichte modules moedigt de therapeut het kind voortdurend aan om in gedachten met de overledene te ‘praten’ en zich voor te stellen wat de overledene tegen het kind zou zeggen of zou hebben willen zeggen als die daartoe nog de kans had gehad. Veel kinderen blijven nog lang na het trauma/overlijden op deze manier in gedachten in contact staan met de overledene. Hoewel dit gedrag normaal is, is toch te hopen dat het kind langzaam maar zeker gaat accepteren dat de relatie met de overledene niet een interactie is die in het heden plaatsvindt, maar een relatie van het geheugen is (Wolfelt 1991). Sommige kinderen voelen zich misschien schuldig, alsof ze verraad plegen, als ze zich geleidelijk aanpassen aan een heden en een toekomst zonder de overledene. Maar dit is wel noodzakelijk om weer in huidige relaties te kunnen investeren.

Uit gecontroleerde trials komt naar voren dat groepstherapie kinderen op een effectieve manier kan helpen PTSS en andere traumasymptomen te boven te komen. Bovendien is er de laatste jaren steeds meer belangstelling voor en succesvol onderzoek naar de specifieke toepassing van groepsgewijze TF-CBT voor kinderen, adolescenten en hun niet-mishandelende en -misbruikende ouders, met name met het oog op verbetering van de toegankelijkheid en het bereik van de behandeling voor kinderen die er anders waarschijnlijk niet voor in aanmerking zouden komen. Voor veel scholen, vluchtelingenkampen en landen met weinig middelen om therapie voor getraumatiseerde kinderen te verzorgen kan groepsgewijze behandeling haalbaarder zijn dan individuele therapie. In dit hoofdstuk staat het bieden van TF-CBT in groepsverband centraal.

Van alle PRACTICE-modules van TF-CBT is alleen in vivo beheersing optioneel. De meeste kinderen ontwikkelen geen overmatig gegeneraliseerde angsten voor onschuldige situaties en hebben daarom geen technieken voor in vivo beheersing nodig. Therapeuten moeten deze module alleen gebruiken voor kinderen die stelselmatig situaties of signalen mijden die veilig (onschuldig) zijn en bij wie deze vermijding hun vermogen om zich positief te ontwikkelen in de weg staat.

Ook nadat zij de traumatische aspecten van het gebeurde hebben besproken en deze tot op zekere hoogte hebben verwerkt, vinden veel kinderen het nog steeds moeilijk om over de dood te praten. Volwassenen geven wat dit betreft vaak het voorbeeld; die ‘weten niet wat ze moeten zeggen’ wanneer er iemand doodgaat, waardoor ze soms maar helemaal niets zeggen of het hele onderwerp uit de weg gaan. In onze cultuur wordt de dood in de media verheerlijkt, maar betekenisvolle gesprekken over het onderwerp worden meestal vermeden. Psycho-educatie over rouw geeft kinderen en hun verzorgers de gelegenheid om openlijk over de dood te spreken en diepgaander kwesties rondom het overlijden aan te snijden die voorheen nog niet waren besproken.

Vaak komt in het denken van kinderen en hun verzorgers tot uiting hoe zij traumatische ervaringen zin proberen te geven. De term cognitieve coping verwijst naar een heel scala aan interventies waarmee kinderen en verzorgers worden aangemoedigd hun gedachten te onderzoeken en zo uiteindelijk cognities die onjuist zijn of geen nut hebben ter discussie te stellen en recht te zetten. Mensen kunnen zin geven aan traumatische gebeurtenissen met behulp van hun kennis en levenservaring. Maar omdat kinderen daar nog maar beperkt over beschikken, zijn zij soms sterk geneigd om er onjuiste of disfunctionele ideeen over traumatische gebeurtenissen op na te houden. Die gedachten kunnen een negatieve invloed hebben op de opvattingen en overtuigingen die ze ontwikkelen. Veel kinderen en ouders realiseren zich niet dat ze ervoor kunnen kiezen om hun eigen gedachten te veranderen en dat ze daarmee ook hun gevoelens en hun gedrag kunnen veranderen. Dit idee is de basis van de ‘cognitieve driehoek’.

This chapter is focused on evidence-based treatments (EBTs) for victims of child abuse and other exploitation. The introductory section addresses how the separate fields of child maltreatment and childhood trauma merged in the early 2000s. There is also a discussion of three major facets of EBTs for childhood trauma, including parental involvement, a phased-based approach, and trauma narration and processing. A brief review is provided of EBTs for childhood traumas that have some relevance for sexual abuse. The last part of the chapter is focused on trauma-focused cognitive behavioral therapy (TF-CBT) which is the EBT for the sequelae of childhood trauma that has the greatest amount of empirical support. There is an overview of the components of TF-CBT and the clinical implications of these interventions for children who have experienced sexual abuse or other sexual exploitation. Two major randomized clinical trials of TF-CBT for children who have been sexually victimized are described. Finally, the implications of this research for online sexual exploitation are discussed.

Het TF-CBT-model heeft brede toepassingsmogelijkheden, dus het is belangrijk dat de behandelaar het kind en zijn of haar gezin beoordeelt op de aanwezigheid van een breed scala aan specifieke psychiatrische stoornissen die zich in de nasleep van een traumatische gebeurtenis kunnen manifesteren. Een zorgvuldige diagnostische beoordeling is ook essentieel om het behandelproces af te kunnen stemmen op de individuele behoeften van het kind en zijn of haar gezin. Een diagnose kan het best worden gesteld op basis van informatie van meerdere partijen die verschillende methodes gebruiken, zoals interviews, observaties en gestandaardiseerde zelfrapportages en rapportages door de ouders. Om een objectief en helder beeld van het functioneren van het kind te krijgen is het van cruciaal belang om afzonderlijk met het kind en zijn of haar ouders te spreken. Ook is het waardevol om een goed beeld te hebben van de coping- en aanpassingsmechanismen van de ouders en van hun vermogen om volledig aan het behandelproces deel te nemen. Een goed gedocumenteerde diagnose is tegenwoordig bovendien noodzakelijk om verantwoording af te leggen aan de financierende en de certificerende instanties; zij vragen om accurate diagnoses op basis van bestaande psychopathologie. Hier bespreken we nuttige strategieen om een inschatting te maken van de blootstelling aan trauma en traumagerelateerde symptomen bij kinderen en adolescenten.

Het TF-CBT-model voorziet ook in gezamenlijke sessies waarin het kind en de ouder samen met de therapeut voorlichtingsmateriaal doornemen, het traumaverhaal van het kind lezen en opener met elkaar proberen te communiceren. Deze sessies zijn bedoeld om ouder en kind de gelegenheid te geven samen vaardigheden te oefenen, wat hun onderlinge relatie ten goede komt, en te bevorderen dat het kind zich langzaam maar zeker steeds beter op zijn of haar gemak voelt als het rechtstreeks met de ouder over de traumatische ervaring praat of eventuele andere problemen bespreekt waar het kind (of de ouder) iets aan wil doen. Gezamenlijke sessies moeten zorgvuldig worden gestructureerd en ouders moeten zeer goed voorbereid zijn. Dit vergroot de kans dat de in deze sessies optredende interacties tussen ouder en kind als veilig, vruchtbaar en positief worden ervaren.

Psycho-educatie is een van de belangrijkste modules van TF-CBT. Er wordt meteen aan het begin van de behandeling met psycho-educatie gestart, en die gaat tijdens de gehele therapie door, zowel voor het kind als voor de ouder. Psycho-educatie is voornamelijk bedoeld om de reacties van kind en ouder op de traumatische gebeurtenissen te normaliseren, informatie te verschaffen over typische psychologische en fysiologische reacties op trauma’s en juiste cognities over het gebeurde te bekrachtigen. Deze doelen zijn van cruciaal belang, gezien de vaak pijnlijke en verwarrende gevoelens waaraan kinderen en ouders na een trauma zijn overgeleverd.

Hoewel sommige kinderen die traumatische gebeurtenissen meemaken veerkrachtig zijn, krijgen vele andere traumasymptomen die ingrijpende en langdurige gevolgen kunnen hebben voor hun ontwikkeling, gezondheid en veiligheid. Deze traumasymptomen kunnen onder andere van affectieve, gedragsmatige, biologische, interpersoonlijke, cognitieve of complex-traumatische aard zijn. Ongeacht hoe de diagnose van het kind luidt hebben traumagerelateerde problemen aanzienlijke negatieve gevolgen voor het functioneren van een kind en zijn of haar gezin. Kinderen kunnen geconfronteerd worden met traumatische rouw, een aandoening waarbij zij traumasymptomen ontwikkelen die een typisch rouwproces in de weg staan en die tot maladaptieve rouwreacties leiden. Zij kunnen baat hebben bij de traumagerichte en rouwgerichte CGT-modules die in dit boek worden beschreven. In dit hoofdstuk concentreren we ons op de diagnostiek van kinderen die reacties op traumatische stress en/of traumatische rouw vertonen, en op de vraag hoe we kunnen vaststellen of TF-CBT de juiste behandelmethode is voor een specifiek kind.

De laatste van de PRACTICE-modules van TF-CBT is gericht op het bevorderen van de toekomstige veiligheid en ontwikkeling van het kind. Als je het acroniem letterlijk zou nemen, zouden therapeuten het onderwerp veiligheid pas aan het einde van de behandeling aansnijden. De klinische praktijk met kinderen en adolescenten die in hun leven aan traumatische gebeurtenissen zijn blootgesteld wijst echter uit dat dit niet verstandig is. Voor alle jongeren en hun ouders geldt dat kwesties die met veiligheid te maken hebben meteen al aan het begin van de TF-CBT-behandeling moeten worden aangepakt.

Zelfs voor een rouwende volwassene is het moeilijk om te reflecteren op de aard van zijn of haar relatie met iemand die gestorven is. Na de traumatische dood van een ouder, broer of zus kan de ware aard van het verlies (bijv. ouderlijke liefde, het ‘beschermende schild’, een unieke band met een broer of zus met wie je veel hebt meegemaakt) voor sommige kinderen te diep gaan om onder woorden te brengen. Maar praten over aspecten van wat er is kwijtgeraakt kan voor veel kinderen de aanzet geven om toch met dit soort verliezen aan de slag te gaan. Rouwen om de overledene stimuleert kinderen om te beschrijven wat ze zijn kwijtgeraakt – de troostende, liefdevolle elementen van de relatie en de dingen die in de toekomst hadden kunnen gebeuren, maar nu niet meer zullen plaatsvinden. Deze twee zaken zullen we in dit hoofdstuk afzonderlijk bespreken, maar in de therapie zijn ze vaak met elkaar verweven.

Wanneer het kind eenmaal is begonnen met het rouwproces over de overledene en om wat er voor de toekomst verloren is gegaan en zich ook heeft beziggehouden met de dingen die nog niet waren afgerond met de overledene, kan het zich meestal beter concentreren op positieve aspecten van de relatie die het met de overledene had. Het concreet vastleggen en bewaren van deze positieve herinneringen zal zeker gevoelens van verdriet en pijn oproepen, maar vaak kunnen kinderen hierdoor ook opnieuw de momenten van vreugde en geluk ervaren die ze met de overledene hebben meegemaakt. Het is belangrijk dat kinderen zich realiseren dat ze nog steeds gelukkig kunnen – en mogen – zijn.

Trauma-focused cognitive behavioural therapy (TF-CBT) for children and parents is an evidence based treatment approach for traumatised children. Evaluation of TF-CBT includes several randomised controlled trials, effectiveness studies and ongoing studies for children experiencing sexual abuse, domestic violence, traumatic grief, terrorism, disasters and multiple traumas. The model of TF-CBT described here is a flexible, components-based model that provides children and parents with stress management skills prior to encouraging direct discussion and processing of children's traumatic experiences. TF-CBT components are summarised by the acronym PRACTICE: Psychoeducation, Parenting skills, Relaxation skills, Affective modulation skills, Cognitive coping skills, Trauma narrative and cognitive processing of the traumatic event(s), In vivo mastery of trauma reminders, Conjoint child-parent sessions, and Enhancing safety and future developmental trajectory. Currently this model of TF-CBT is being adapted and implemented both within the USA and internationally.

The study was an evaluation of Trauma-Focused Cognitive-Behavioral Therapy (TF-CBT; Cohen et al. 2017) with child-caregiver dyads who experienced the death of a loved one from terrorism, using a hybrid efficacy/effectiveness design in which there were no required minimum symptom levels. Forty children ages 4–17 years old whose fathers died in the line of duty on 9/11/2001 and their mothers participated in an RCT comparing TF-CBT and Client-Centered Therapy (CCT). At baseline, mothers’ PTSD, depression, and prolonged grief symptoms were highly elevated, whereas children’s were at normative levels. Using intent-to-treat analysis, condition-by-time interactions showed significantly greater symptom reduction for mothers receiving CBT than those receiving CCT. For the children, both treatments led to significant symptom improvements.

Background Childhood trauma exposure is unfortunately common and is associated with the development of posttraumatic stress disorder (PTSD) as well as a number of other serious medical and mental and health disorders. After experiencing trauma, children depend on their non-offending parents to believe and support them, reframe the meaning of the trauma, and to keep them safe from future harm. Parents are often negatively impacted by their child's trauma which may contribute to the child's risk for developing PTSD and related problems. Including parents in treatment may enhance child outcomes. Methods Trauma-Focused Cognitive-Behavioral Therapy (TF-CBT) is an evidence-based child and adolescent trauma treatment model that integrally includes non-offending parents or caregivers throughout treatment (hereafter referred to as “caregivers”). This article describes TF-CBT's underlying concepts, principles and core components, as well as the role of caregiver inclusion in this model, and evaluates the extant evidence for caregiver factors in predicting TF-CBT outcomes. Results Several studies suggest that inclusion of non-offending caregivers is associated with TF-CBT outcomes, and that this may occur through enhancing caregiver support of the child and/or reducing caregivers’ trauma-related maladaptive cognitions. Limitations Few studies have evaluated whether caregiver factors served as formal treatment mediators. Conclusions Including non-offending caregivers in TF-CBT can improve youth outcomes.

Childhood is a developmental period associated with high risk of posttraumatic stress disorder (PTSD). Available validated pencil-and-paper diagnostic tools can be difficult for younger children to engage with given format and length. This study investigated psychometric properties of a briefer, more interactive game version of the Child PTSD Symptom Scale for DSM-5 (CPSS-5). Participants (n = 49) were children attending primary care appointments between 8 to 12 years of age who were exposed to a DSM-5 Criterion A trauma. Participants completed the 6-item screening version of the CPSS-5 delivered in mobile tablet game format (the CPSS-5 Screen Team Game) and a self-report version of the full CPSS-5 (CPSS-5-SR) before their medical appointments. The mobile game showed adequate internal consistency (α = 0.79), was significantly positively correlated to the total CPSS-5-SR (r = .74, p

Author(s): Ladouceur, Cecile D; Tan, Patricia Z; Sharma, Vinod; Bylsma, Lauren M; Silk, Jennifer S; Siegle, Greg J; Forbes, Erika E; McMakin, Dana L; Dahl, Ronald E; Kendall, Phillip C; Mannarino, Anthony; Ryan, Neal D | Abstract: BACKGROUND:Anxiety disorders are associated with an overactive action monitoring system as indexed by a larger error-related negativity (ERN). This study tests whether ERN magnitude changes following treatment, predicts response to treatment, and varies by treatment type. METHODS:The sample included 130 youth (9-14nyears): youth with an anxiety disorder (ANX; nn=n100) and healthy control (HC; nn=n30) youth with no lifetime DSM-IV disorders. ANX youth were randomized to either a manualized cognitive-behavior therapy (CBT) or a comparison child-centered therapy (CCT). The ERN was assessed before and after 16 sessions of treatment and within a comparable interval for HC. Subjective ratings about making errors on the task were obtained following each testing session. The ClinicalTrials.gov identifier is NCT00774150. RESULTS:The ERN was larger in ANX than HC youth but ERN magnitude did not significantly change following treatment in the ANX youth, regardless of treatment type, and baseline ERN did not predict treatment response. Post-task ratings revealed that ANX youth worried more about task performance feedback than HC. Like the ERN, mean ratings did not significantly change following treatment. However, these ratings were not correlated with ERN amplitude. CONCLUSIONS:Findings of greater ERN in pediatric anxiety disorders are replicated in a larger sample. More importantly, findings from this randomized control trial show that a larger ERN and feeling worried about performance feedback remain unchanged following treatment and are unrelated to treatment response. Such findings suggest that action monitoring systems remain overactive in anxious youth treated with psychotherapy, suggesting the need for future investigation of whether novel complimentary cognitive and emotional training programs can modify these systems would be warranted.

Objective: This article provides information about trauma-focused cognitive behavioral therapy (TF-CBT), an evidence-based treatment for traumatized children, adolescents, and families. Method: The evolution of the TF-CBT model is described from the perspective of the treatment developers, including population of focus, conceptual and methodological features of the research, critical challenges and design issues that have been confronted, and how they have been addressed. Major research findings and their implications for clinical practice are also described, as well as future research challenges and directions for young researchers starting out in this field. Results: The TF-CBT model has been been tested in a variety of challenging research settings and has strong evidence for improving trauma symptoms across diverse populations of traumatized children. Conclusions: TF-CBT is an effective and widely used treatment for addressing childhood trauma.

©, Copyright © Society of Clinical Child & Adolescent Psychology. This study compared individual cognitive behavioral therapy (CBT) and a supportive child-centered therapy (CCT) for child anxiety disorders on rates of treatment response and recovery at posttreatment and 1-year follow-up, as well as on real-world measures of emotional functioning. Youth (N = 133; ages 9–14) with anxiety disorders (generalized, separation, and/or social anxiety) were randomized using a 2:1 ratio to CBT (n = 90) or CCT (n = 43), which served as an active comparison. Treatment response and recovery at posttreatment and 1-year follow-up were assessed by Independent Evaluators, and youth completed ecological momentary assessment of daily emotions throughout treatment. The majority of youth in both CBT and CCT were classified as treatment responders (71.1% for CBT, 55.8% for CCT), but youth treated with CBT were significantly more likely to fully recover, no longer meeting diagnostic criteria for any of the targeted anxiety disorders and no longer showing residual symptoms (66.7% for CBT vs. 46.5% for CCT). Youth treated with CBT also reported significantly lower negative emotions associated with recent negative events experienced in daily life during the latter stages of treatment relative to youth treated with CCT. Furthermore, a significantly higher percentage of youth treated with CBT compared to CCT were in recovery at 1-year follow-up (82.2% for CBT vs. 65.1% for CCT). These findings indicate potential benefits of CBT above and beyond supportive therapy on the breadth, generalizability, and durability of treatment-related gains.

Adjudicated youth in residential treatment facilities (RTFs) have high rates of trauma exposure and post-traumatic stress disorder (PTSD). This study evaluated strategies for implementing trauma-focused cognitive behavioral therapy (TF-CBT) in RTF. Therapists ( N = 129) treating adjudicated youth were randomized by RTF program ( N = 18) to receive one of the two TF-CBT implementation strategies: (1) web-based TF-CBT training + consultation (W) or (2) W + 2 day live TF-CBT workshop + twice monthly phone consultation (W + L). Youth trauma screening and PTSD symptoms were assessed via online dashboard data entry using the University of California at Los Angeles PTSD Reaction Index. Youth depressive symptoms were assessed with the Mood and Feelings Questionnaire–Short Version. Outcomes were therapist screening; TF-CBT engagement, completion, and fidelity; and youth improvement in PTSD and depressive symptoms. The W + L condition resulted in significantly more therapists conducting trauma screening ( p = .0005), completing treatment ( p = .03), and completing TF-CBT with fidelity ( p = .001) than the W condition. Therapist licensure significantly impacted several outcomes. Adjudicated RTF youth receiving TF-CBT across conditions experienced statistically and clinically significant improvement in PTSD ( p = .001) and depressive ( p = .018) symptoms. W + L is generally superior to W for implementing TF-CBT in RTF. TF-CBT is effective for improving trauma-related symptoms in adjudicated RTF youth. Implementation barriers are discussed.

Objectives In light of the current U.S. family separation crisis, there is growing attention to Childhood Traumatic Separation, defined here as a significant traumatic stress reaction to a familial separation that the child experiences as traumatic. When living in a family setting, Childhood Traumatic Separation may interfere with the child's relationships with the current caregiver(s). Effective treatments for Childhood Traumatic Grief can be modified to address Childhood Traumatic Separation. This article describes current applications of Trauma-Focused Cognitive Behavioral Therapy (TF-CBT) for Childhood Traumatic Separation. Methods Using two composite clinical cases, TF-CBT applications for Childhood Traumatic Separation are described. These include: (1) implementing the safety component first; (2) tailoring coping skills to address the uncertainty of Childhood Traumatic Separation; (3) integrating past traumas into trauma narration and processing of the traumatic familial separation; (4) providing Childhood Traumatic Separation-focused components to address challenges of committing to new relationships while retaining connections to the separated parent; and (5) addressing role changes. Results These modifications have been implemented for many youth with Childhood Traumatic Separation and have anecdotally resulted in positive outcomes. Research is needed to document their effectiveness. Conclusions The above practical strategies can be incorporated into TF-CBT to effectively treat children with Traumatic Separation. Practical implications Practical strategies include starting with safety strategies; tailoring skills components to address the ongoing uncertainty of traumatic separation; integrating past traumas into trauma narration and processing of traumatic separation; providing traumatic separation-focused components to balance the challenges of committing to new relationships with retaining connections to the separation parent; and addressing role changes. Through these strategies therapists can successfully apply TF-CBT for Childhood Traumatic Separation.

We would like to thank Dr. Romanowicz et al.1 for highlighting that children whose parents commit suicide could be at increased risk for developing depressive, posttraumatic stress, or traumatic grief reactions.2 Trauma-Focused Cognitive Behavioral Therapy (TF-CBT) shows promise for improving these outcomes for children with traumatic grief including those who experience parental suicide.3,4 TF-CBT helps children develop individualized coping and safety skills, guides children to describe the details and make new meaning about their parents' deaths, grieve the parental loss, and enhance attachment to current caregivers. Consistent with the treatment described by Romanowicz et al., TF-CBT therapists help caregivers provide children with accurate information about how their parents died in a supportive age-appropriate manner and provide psychoeducation about underlying causes such as depression or addiction (eg, "Your parent had a serious disease called depression. He was not able to think right when he made the decision to end his life."). Resources for helping children after suicide or other traumatic deaths are available from the National Child Traumatic Stress Network at https://www.nctsn.org/what-is-child-trauma/trauma-types/traumatic-grief/nctsn-resources.

Trauma-focused cognitive behavioral therapy (TF-CBT) is a family-focused treatment in which parents or caregivers participate equally with their traumatized child or adolescent. TF-CBT is a components-based and phase-based treatment that emphasizes proportionality and incorporates gradual exposure into each component. Child and parent receive all TF-CBT components in parallel individual sessions that enhance skills to help the child recognize and regulate trauma responses, express thoughts and feelings about the child's trauma experiences and master avoidance of trauma memories and reminders. Parental participation significantly enhances the beneficial impact of TF-CBT for traumatized children.

Commercially sexually exploited children and adolescents (“commercially exploited youth”)present numerous clinical challenges that have led some mental health providers to question whether current evidence-based treatments are adequate to address the needs of this population. This paper 1) addresses commonalities between the trauma experiences, responses and treatment challenges of commercially exploited youth and those of youth with complex trauma; 2) highlights the importance of careful assessment to guide case conceptualization and treatment planning for commercially exploited youth; and 3) describes strategies for implementing Trauma-Focused Cognitive Behavioral Therapy for complex trauma specific to these youth.

To better understand how parents react to their child’s trauma exposure and evaluate whether different reactions are related to different types of traumas, 120 parents (79.2% mothers, 18.3% fathers, 2.5% other caregivers) were asked about their emotional reactions related to their child’s self-reported worst trauma. Emotional reactions were assessed with the Parental Emotional Reactions Questionnaire (PERQ). Parents reported high levels of distress and guilt. Furthermore, there was a significant relationship between type of trauma and parents’ overall emotional reactions. Parental distress was equally endorsed among the different trauma groups. Parents of children who experienced intrafamilial violence and extrafamilial sexual abuse reported the highest levels of guilt, and child exposure to intrafamilial violence was associated with higher levels of parental shame.

The purpose of this study was to examine prevalence, correlates and predictors of mental health in children in New Orleans 15 months post-Hurricane Katrina. Analyses were conducted on 195 children who completed self-reports of hurricane and lifetime trauma exposure, social support, post-traumatic stress disorder (PTSD) symptoms, and depression. Teachers completed the Strengths and Difficulties Questionnaire. Children reported high incidence of PTSD symptoms: 36.9% moderate to severe and 23.6% mild. In multiple regression analyses, gender, social support, and lifetime trauma exposure, but not hurricane exposure, significantly predicted PTSD. Age, social support, and lifetime trauma exposure, but not hurricane exposure, significantly predicted child depressive symptoms. Teachers reported lower levels of problems and no significant predictors of teacher reports other than age and school. PTSD and depression were significant problems for children 15 months post-Hurricane Katrina. Lifetime trauma exposure was the strongest predictor of both PTSD and depression. Effective and accessible treatment is needed for such children.

Many evidence-based treatments are now available for traumatized children and youth, and their families. Although these are typically based on past traumas, a large portion of these youth experience continuous traumas. Trauma-focused cognitive–behavioral therapy (TF-CBT) is an evidence-based treatment that has been used successfully with youth and families who experience ongoing traumas. Within these studies and projects, TF-CBT trainers have worked collaboratively with stakeholders, families, and service providers to develop TF-CBT strategies to best respond to populations with continuous trauma. This article highlights certain projects, presents common conceptualizations of continuous trauma, and describes four practical strategies commonly and successfully utilized with youth/families experiencing continuous trauma. Each strategy is exemplified with case studies. The addition of such strategies helped to assure safety and enhance the uptake of coping skills as traumas arise. Research suggests that even in cases of continuous traumas, youth can be treated with TF-CBT and significantly improve symptoms.

This study examined perceived challenges to implementation of an empirically supported mental health treatment for youth (Trauma-Focused Cognitive Behavioral Therapy; TF-CBT) and explored the potential use of technology-based resources in treatment delivery. Thematic interviews were conducted with 19 approved national TF-CBT trainers to assess their perspectives about challenges to implementation of TF-CBT and to explore their perceptions about the potential value of innovative, technology-based solutions to enhance provider fidelity and improve quality of care. These data offer some important insights and implications for training in evidence-based treatments, provider fidelity and competence, and patient engagement, particularly for those interventions targeting trauma-related symptoms among youth.

This chapter describes an evidence-based intervention for child maltreatment and other traumas, Trauma-Focused Cognitive Behavioral Therapy (TF-CBT).