Search

Ova disertacija posvećena je Hegelovom pristupu istoriografiji, njena glavnateza demonstrira kako je Hegelova tematizacija pisanja istorije, kao i kontakt saistoriografijom, neophodan preduslov njegovog filozofskog pristupa istoriji. U tomsmislu, naše istraživanje ukazuje na apstraktni karakter često pretpostavljenog jazaizmeđu filozofije istorije i empirijske istoriografije. Opseg studije ograničen je naHegelovu tematizaciju nefilozofske istoriografije kao predmetnog osnova filozofskeistorije. U skladu sa tim, interpretativni fokus je usmeren na mesta u HegelovimPredavanjima iz filozofije svetske istorije koja se obraćaju istoriografskoj tradiciji, takoda tematizacija Hegelove filozofije istorije u njenom klasičnom obliku ovde izostaje.Umesto toga, istraživanje je usmereno na spoljašnjost filozofske misli o istoriji u vidunjenog odnosa prema istorijskom pripovedanju. Ovaj susret, filozofske misli i istorijskeempirije, razmatran je na dva glavna nivoa: 1) Kroz Hegelovu tematizaciju istoriografije,pre svega u Uvodima za Predavanja iz filozofije svetske istorije; 2) Kroz čitanje tekstovaistoričara na koje Hegel upućuje – ili koji odgovaraju njegovim opisima različitih načinapisanja istorije. Naš pristup zasnivao se na Hegelovom razumevanju jedinstva pisanjaistorije i objektivne političke prakse, kao jedinstva subjektivnog i objektivnog aspektaistorije. Hegelov opis istoriografije kao proze nedovršene sadašnjosti države u Uvodu zaPredavanja iz 1830/31, motivisao je naše istraživanje ka propitivanju odnosa izmeđurazličitih oblika istoriografije i njima odgovarajućih formi političkih zajednica. Na kraju,oba smera ispitivanja – istraživanje Hegelove direktne tematizacije istoriografije, kao ičitanje paradigmatičnih tekstova istoričara – upućuju na odlučujuću važnost pisanjaistorije koje se iz perspektive Hegelove filozofije istorije nalazi na ambivalentnom mestupreseka između spoljašnjeg materijala i medijuma u kome je tek svaka filozofskatematizacija istorije moguće.