Search

Objective: The aim of this study was to assess the outcome of coracoclavicular screw fixation in displaced distal clavicular fractures.Methods: Sixteen patients with Neer Type 2 displaced distal clavicle fractures were treated with open reduction and internal fixation. Fixation was performed using a coracoclavicular screw with washer application. After union the screw was removed under local anesthesia. Radiographic evaluation was performed and the clinical outcome was assessed using the Constant score.Results: All patients achieved painless osseous unions. However, one patient showed significant displacement of the fracture due to loosening of the screw one month after surgery. The screw was removed and the fracture was healed with some deformity. All patients returned to their preinjury level in 3 months. The mean Constant score was 98.Conclusion: Coracoclavicular screw fixation in the treatment of distal clavicular fractures is a reliable, simple and cost effective technique., Amaç: Çalışmamızın amacı deplase distal klavikula kırıklarının korakoklaviküler vida ile tespitiyle yapılan tedavi sonuçlarının değerlendirilmesi idi. Çalışma planı: Tip 2 deplase distal klavikula kırığı olan 16 hasta açık redüksiyon ve internal fiksasyonla tedavi edildi. Fiksasyon korakoklaviküler vida uygulaması yoluyla yapıldı. Kaynamayı takiben vidalar lokal anestezi altında çıkarıldı. Tüm hastalar radyolojik olarak takip edildi. Klinik sonuçlar Constant skoru ile değerlendirildi. Bulgular: Tüm hastalarda ağrısız kırık kaynaması oluştu. Yalnız bir hastada, cerrahiden bir ay sonra, vidanın sıyrılmasına bağlı redüksiyon kaybı gözlendi. Vidanın çıkarıldığı bu hastada da hafif deformite ile kaynama gerçekleşti. Hastaların tamamı 3 ay içinde travma öncesi duruma geldi. Ortalama Constant skoru 98 idi. Çıkarımlar: Distal klavikula kırıklarının tedavisinde korakoklaviküler vida uygulama yöntemi güvenilir, basit ve düşük maliyetli bir tekniktir.

Girdlestone’s resection arthroplasty was performed in 12 patients in our clinic for the loosening or infection which occurred following total hip arthroplasty operations.Three of the patients were male,9 female.The average age of the patients was 75.3 years (range, 40 to 83). Eight of these cases had infection and 4 of these cases had aseptic loosening.The average follow up was 46 months (range,22 to 92). In our final evaluation,although the pain almost allways was decreased , according to preoperative stage, ability of walking and activity were partially increased in all cases.Shortening of limb lengths were found between 3 and 11 cm.All patients needed some device for walking.According to our evaluation,Girdlestone’s procedure looks like an appropriate alternative in selected patients when severe complications of the revision arthroplasty were also considered., Kliniğimizde 12 hastaya total kalça protezi sonrasında gevşeme veya infeksiyondan dolayı Girdlestone rezeksiyon artroplastisi yapılmıştır. Olguların 3'ü erkek, 9'u kadın idi. Tüm olguların yaş ortalaması 75.3 yıl (40-83) idi. Bu 12 ol-gunun 8'i infeksiyon 4'ü aseptik gevşeme olup, ortalama rakip süresi 46 ay (22-92) idi. Yaptığımız en son değerlendirmede ağrı hemen hemen tüm vakalarda azalmasına rağmen, yürüme ve aktivite seviyesinde ameliyat öncesi döneme göre kısmen artma olmustu. Ekstremite kısalığı ortalama 3 ile 11 cm arasında bulunmuştu. Tüm vakalarımız yürüme için desteğe ihtiyaç duymuşlardı. Değerlendirmelerimize göre, revizyon artroplastisinin ciddi komplikasyonları da göz önüne alındığında seçilmiş hastalarda Girdlestone işlemi uygun bir seçenek olarak görünmektedir.

Intraneural ganglion cysts are rarely observed. Involvement of the peroneal nerve may cause neurological deficits, resulting in foot drop. Magnetic resonance imaging and electromyography are quite valuable in the diagnosis. A fourteen-year-old male patient presented with a painful swelling in the lateral part of his right knee, causing drop foot. An intraneural ganglion cyst was detected, affecting the peroneal nerve. Surgical removal of the lesion was performed. Nerve functions improved in the postoperative fourth month. No complications occurred during a follow-up for 30 months., İntranöral ganglion kistleri nadir görülür. Ganglion kistinin peroneal sinir yerleşimi ise nörolojik bulgulara yol açabilmekte, düşük ayağa neden olabilmektedir. Tanıda özellikle manyetik rezonans ve elektromiyografi tetkikleri önemli rol oynamaktadır. Sağ dizinin dış yan tarafında ağrılı şişlik ve düşük ayak klinik tablosu ile başvuran 14 yaşında erkek hastada peroneal intranöral yerleşimli ganglion kisti cerrahi tedavi ile çıkarıldı. Ameliyat sonrası dördüncü ayda sinir fonksiyonlarında düzelme görüldü. Hastanın 30 aylık takibinde herhangi bir problemle karşılaşılmadı.

Omuz ekleminde şişlik şikayetiyle başvuran hastalarda ayırıcı tanıda zorluklarla karşılaşılabilir. Sol omuzda 10x10 cm boyutlarında ağrısız yumuşak doku kitlesi ile başvuran ve travma anamnezi olmayan 29 yaşındaki erkek hastada yapılan tetkikler sonucunda kitlenin subakromial kökenli olduğu anlaşıldı. Kitlenin cerrahi olarak çıkarılması sonucunda, içinde pirinç tanesi görünümünde çok sayıda oluşum gözlendi. Patolojik inceleme, klinik ve laboratuvar araştırmaları sonucunda kitlenin subakromial bursanın kronik enflamasyonu sonucu geliştiği düşünüldü., The differential diagnosis in a patient with a swelling in the shoulder region can sometimes be confounding. A twenty-nine-year-old male patient presented with a painless soft tissue mass in his left shoulder measuring 10x10 cm. No history of trauma was elicited. Examination suggested a soft tissue mass of subacromial origin. The mass was surgically removed and was found to include numerous rice bodies. Pathologic, clinical and laboratory investigations suggested that it was associated with a chronic inflammation of the subacromial bursa.

Objectives: We assessed the relationship between proper placement of corticosteroid injections and subsequent shoulder function and pain in subacromial impingement syndrome.Methods: The study included 48 patients (29 women, 19 men; mean age 46.5 years; range 23 to 58 years) with subacromial impingement syndrome, whose complaints of shoulder pain lasted more than two months. To monitor the site of injection, contrast material was added to a mixture of steroid and local anesthetic solution. Injections were delivered into the subacromial bursa by an anterolateral approach. Radiographs of the joint were taken immediately afterwards to ensure the accurate placement of the injection. Shoulder function and pain were evaluated by visual pain scale, range of movement of the joint, and Constant scores before treatment, and half an hour and two weeks after the injections.Results: The injections were placed accurately in 42 patients (87%), while in six patients (12.5%), delivery to the target site failed. Statistically significant improvements were observed in both groups half an hour after the injections (p, Amaç: Subakromiyal sıkışma sendromlu hastalarda lokal anestetik ve steroid enjeksiyonun doğru şekilde yapılmasının ağrı şiddeti ve omuz fonksiyonlarıyla ilişkisi araştırıldı. Çalışma planı: Çalışmaya, omuz ağrısı şikayeti iki aydan fazla süren, subakromiyal sıkışma sendromlu 48 hasta (29 kadın, 19 erkek; ort. yaş 46.5; dağılım 23-58) alındı. Enjeksiyonun istenen bölgeye ulaşıp ulaşmadığını görüntüleyebilmek için steroid ve lokal anestetik karışımına kontrast madde eklendi. Enjeksiyon, subakromiyal bursaya anterolateral bölgeden yapıldı. Enjeksiyondan hemen sonra omuz grafileri ile verilen maddelerin doğru yerde olup olmadığı araştırıldı. Enjeksiyon öncesinde, yarım saat sonra ve iki hafta sonra elde edilen görsel ağrı skalası ve Constant değerleri ve omuz hareketleri karşılaştırıldı.Sonuçlar: Enjeksiyonun 42 hastada (%87.5) subakromiyal bursaya ulaştığı; altı hastada (%12.5) ulaşmadığı saptandı. Enjeksiyondan yarım saat sonraki değerlendirmelerde, her iki hasta grubunda da anlamlı iyileşme kaydedildi (p

Objective: To evaluate clinical and radiographic outcome of closed reduction and percutaneous pinning of pediatric supracondylar humerus fractures using lateral two parallel pinning versus lateral two parallel with one medial pinning technique.

OBJECTIVE: We assessed importance of primary hip hemiarthroplasty in treatment algorithm. And we have evaluated patients treated with primary hip hemiarthroplasty for unstable intertrochanteric hip fractures according to morbidity rates. MATERIAL and METHODS: In our clinic between 1995 and 2006; we selected 75 patients treated with primary hip hemiarthroplasty for intertrochanteric femur fracture (IFF). Mean follow-up was 44 months (20-82). Genders of patients were female 43% and male 32%. Numbers of affected hips were 45 right and 30 left. Patients were evaluated with Harris Hip Score. RESULTS: Harris Hip Score of patients; Excellent 4, Good 54, Fair 9 and Poor 8 results were obtained. Seventyeight percent excellent to good results obtained primary hip hemiarthroplasty for unstable intertrochanteric femur fracture patients over 70 years of age. CONCLUSION: There are advantages of primary hip hemiarthroplasty over osteosynthesis for patient's population over 70 years of age such as; short surgery time, no radiation exposure and immediate weight bearing. Primary hip hemiarthroplasty can be an alternative treatment for unstable intertrochanteric fractures in elderly patients so as to achieve earlier mobilization. It is also current and effective treatment option for most elderly., AMAÇ:Yetmiş yaş üzeri anstabil intertrokanterik femur kırıklarda (İFK) hemiartroplasti uyguladığımız olgularımorbidite açısından değerlendirdik. Günümüzdeki hemiartroplastinin yerini tartışmayı amaçladık.GEREÇ ve YÖNTEMLER:Kliniğimizde 1995-2006 yılları arasında hemiartroplasti yöntemi ile tedevi edilenintertrokanterik femur kırıklı hastaların 75'i çalışmaya dahil edildi. Ortalama takip süreleri 44 ay idi.Hastaların 43'ü kadın,32'si erkekti. 45 hastanın sağ, 30 hastanın sol kalçası etkilenmişti. Olguların hepsi Harriskalça skorlamasına göre değerlendirildi.BULGULAR:Harris kalça skorlama sistemine göre dört hastada mükemmel sonuç, 54 hastada iyi sonuç, dokuzhastada orta, sekiz hastada kötü sonuç saptandı. Yetmiş yaş üzeri anstabil İFK'larında uygulanan hemiartroplastiolgularının %78'inde iyi-mükemmel sonuca ulaşılmış olduğu saptandıSONUÇ:Ameliyat süresinin çok kısa olması, skopi gibi teknik donanıma sahip olma şartının olmaması ve erkentam yük verebilme gibi avantajları olan hemiartroplasti yönteminin yaşlı İFK olgularında halen geçerliliğini veetkinliğini koruyan bir yöntem olduğu sonucuna vardık

Objectives: We aimed to evaluate the effect of vascular occlusion on debridement and/or amputation levels in diabetic foot patients with regulated blood glucose levels and without deep tissue infection. Patients and Methods: The study included 31 patients (19 males, 12 females; mean age 65 years; range 52 to 81 years) followed up between 2002 and 2005. Mean follow-up was 25 months (18-59). Mean hospitalization time was 22 days (3-77). Thirty patients were discharged in good condition and one patient died. Results: All included cases had regulated blood glucose levels. A. dorsalis pedis and a. tibialis posterior were found totally occluded on Doppler ultrasonography. Despite occlusion, amputation levels were adjacent to necrotic areas. Eighteen patients had metatarsophalengeal joint disarticulation, 11 had transmetatarsal amputation, two had Syme amputation. Twenty-four patients (77%) were discharged without complications. During follow-up, six patients (19%) had new necrotic areas postoperatively, and underwent below-knee amputation. One case (4%) who had Syme amputation died after operation due to cardiac problems. Conclusion: We observed that instead of high levels of amputations which vascular surgeons suggest in diabetic food patients with vascular occlusion, tissue protective surgery is more appropriate. Turkish Başlık: Diyabetik Ayak Yaralarında Damar Oklüzyonunun Amputasyon Sınırına Etkisi Anahtar Kelimeler: Diyabetik ayak; ayak amputasyonu. Amaç: Diyabetik hastaların, kan glukoz düzeyi regüle ve derin doku infeksiyonu olmayan ayak seviyesindeki yaralarında damar oklüzyonunun amputasyon sınırını nasıl etkilediğini göstermeyi amaçladık. Hastalar ve Yöntemler: 2002-2005 tarihleri arasında takip edilen 31 hasta (19 erkek, 12 kadın; ort. yaş 65; dağılım 52-81) çalışmaya alındı. Ortalama takip süresi 25 ay (18-59), ortalama hastane yatış süresi 22 gün (3-77) idi. Otuz hasta cerrahi şifa ile taburcu olurken bir hasta kaybedildi. Bulgular: Çalışmamıza alınan tüm hastaların glukoz seviyeleri regüle idi. Doppler ultrasonografide a. dorsalis pedis ve a. tibialis posterior'da tam ve/veya tama yakın oklüzyon bulundu. Vasküler patolojilere rağmen amputasyon seviyeleri nekrotik dokulara çok yakın mesafeden yapıldı. On sekiz hastaya metatarsofalengeal eklem dezartikülasyonu, 11 hastaya transmetatarsal amputasyon, iki hastaya Syme amputasyon uygulandı. Hastaların 24'ü (%77) komplikasyonsuz bir şekilde taburcu edildi. Ameliyat sonrası yeniden nekroz gelişen altı hastada (%19) amputasyon diz altı seviyesine kadar yükseltildi. Syme amputasyon yapılan bir hasta (%4) ameliyat sonrası takip sürecinde kardiyak sorunlarından dolayı öldü. Sonuç: Diabetes mellitusta meydana gelen ayak bölgesi nekrozlarında damar cerrahlarının önerdiği vasküler oklüzyona uygun üst seviye amputasyondan ziyade, doku koruyucu amputasyonun daha uygun olduğunu gözlemledik., Amaç: Diyabetik hastaların, kan glukoz düzeyi regüle ve derin doku infeksiyonu olmayan ayak seviyesindeki yaralarında damar oklüzyonunun amputasyon sınırını nasıl etkilediğini göstermeyi amaçladık. Hastalar ve Yöntemler: 2002-2005 tarihleri arasında takip edilen 31 hasta (19 erkek, 12 kadın; ort. yaş 65; dağılım 52-81) çalışmaya alındı. Ortalama takip süresi 25 ay (18-59), ortalama hastane yatış süresi 22 gün (3-77) idi. Otuz hasta cerrahi şifa ile taburcu olurken bir hasta kaybedildi. Bulgular: Çalışmamıza alınan tüm hastaların glukoz seviyeleri regüle idi. Doppler ultrasonografide a. dorsalis pedis ve a. tibialis posterior'da tam ve/veya tama yakın oklüzyon bulundu. Vasküler patolojilere rağmen amputasyon seviyeleri nekrotik dokulara çok yakın mesafeden yapıldı. On sekiz hastaya metatarsofalengeal eklem dezartikülasyonu, 11 hastaya transmetatarsal amputasyon, iki hastaya Syme amputasyon uygulandı. Hastaların 24'ü (%77) komplikasyonsuz bir şekilde taburcu edildi. Ameliyat sonrası yeniden nekroz gelişen altı hastada (%19) amputasyon diz altı seviyesine kadar yükseltildi. Syme amputasyon yapılan bir hasta (%4) ameliyat sonrası takip sürecinde kardiyak sorunlarından dolayı öldü. Sonuç: Diabetes mellitusta meydana gelen ayak bölgesi nekrozlarında damar cerrahlarının önerdiği vasküler oklüzyona uygun üst seviye amputasyondan ziyade, doku koruyucu amputasyonun daha uygun olduğunu gözlemledik.

Objectives: Anterolateral Hardinge approach is one of the most common approaches used for total hip arthroplasty. Superior gluteal nerve is the main motor nerve of abductor mechanism of gluteus medius and tensor fascia lata muscles, where the injury to this nerve manifests itself as Trendelenburg's sign. In order to prevent the occurrence of this sign, a concept was developed called as “safe zone”, where no superior gluteal nerve exists. Our aim was to evaluate the reliability of the concept of safe zone as previously described by many authors in Hardinge approach. Patients and Methods: Nineteen hips of 10 fresh cadavers were evaluated in this study. We measured the distance between 1/3 anterior of greater trochanter of femur and superior gluteal nerve. Results: We detected the distance between 1/3 anterior of greater trochanter of femur and superior gluteal nerve to be 4.4 cm. The mean value of distance we observed in our study was smaller than that reported in literature by various authors. Conclusion: We have detected that in cases where total hip arthroplasty will be performed through Hardinge incision, the area defined as safe zone was shorter than that described by various authors as 5 cm. We concluded that safe zone concept of 5 cm should not be relied on in cases where Hardinge approach is used. Turkish Başlık: Hardinge Yaklaşımındaki Safe Zone Superior Gluteal Sinir İçin Ne Kadar Güvenilir? Anahtar Kelimeler: Hardinge yaklaşımı; safe zone; M. gluteus medius; superior gluteal sinir Amaç: Anterolateral Hardinge yaklaşımı kalça artroplastisinde en sık kullanılan yaklaşımlardan biridir. Superior gluteal sinir, gluteus medius ve tensor fasya lata'nın abduktor mekanizmasının esas motor siniridir. Bu sinirin hasarlanması durumunda Trendelenburg belirtisi saptanmaktadır. Trendelenburg belirtisine maruz kalınmaması için "safe zone" denen kavram geliştirilmiştir. Safe zone diye adlandırılan bölgenin içinde superior gluteal sinir yoktur. Hardinge yaklaşımında çeşitli yazarlarca tariflenen safe zone kavramının güvenilirliğini değerlendirmeyi amaçladık. Hastalar ve Yöntemler: Çalışmamızı 10 taze kadavranın 19 kalçasında yaptık. Trokanter major'un (1/3 ön tarafındaki noktadan) superior gluteal sinire olan uzaklıklarını değerlendirdik. Bulgular: Trochanter major'ün 1/3 ön bölümüyle superior gluteal sinir arasındaki mesafeyi ortalama 4.4 mm olarak tespit ettik. Çalışmamızda bulduğumuz ortalama değer, daha önce değişik yazarlarca bildirilen değerlerden daha küçük olarak bulundu. Sonuç: Hardinge insizyonu ile total kalça artroplastisi yapılacak olgularda, safe zone olarak tanımlanan alanın çeşitli yazarlarca bildirilen 5 cm'nin altında olduğunu tespit ettik. Bu yaklaşımın kullanıldığı olgularda 5 cm'lik safe zone kavramına çok fazla güvenmememiz gerektiği sonucuna vardık., Amaç: Anterolateral Hardinge yaklaşımı kalça artroplastisinde en sık kullanılan yaklaşımlardan biridir. Superior gluteal sinir, gluteus medius ve tensor fasya lata’nın abduktor mekanizmasının esas motor siniridir. Bu sinirin hasarlanması durumunda Trendelenburg belirtisi saptanmaktadır. Trendelenburg belirtisine maruz kalınmaması için "safe zone" denen kavram geliştirilmiştir. Safe zone diye adlandırılan bölgenin içinde superior gluteal sinir yoktur. Hardinge yaklaşımında çeşitli yazarlarca tariflenen safe zone kavramının güvenilirliğini değerlendirmeyi amaçladık. Hastalar ve Yöntemler: Çalışmamızı 10 taze kadavranın 19 kalçasında yaptık. Trokanter major’un (1/3 ön tarafındaki noktadan) superior gluteal sinire olan uzaklıklarını değerlendirdik. Bulgular: Trochanter major’ün 1/3 ön bölümüyle superior gluteal sinir arasındaki mesafeyi ortalama 4.4 mm olarak tespit ettik. Çalışmamızda bulduğumuz ortalama değer, daha önce değişik yazarlarca bildirilen değerlerden daha küçük olarak bulundu. Sonuç: Hardinge insizyonu ile total kalça artroplastisi yapılacak olgularda, safe zone olarak tanımlanan alanın çeşitli yazarlarca bildirilen 5 cm'nin altında olduğunu tespit ettik. Bu yaklaşımın kullanıldığı olgularda 5 cm'lik safe zone kavramına çok fazla güvenmememiz gerektiği sonucuna vardık

Background While many factors involved in the etiology of developmental dysplasia of the hip (DDH), one of which is the hormone relaxin. Relaxin concentrations in patients with DDH may lead to pathodynamic changes during hip development by altering the physiological nature of the ligament, as well as by long-term exposure to relaxin during pregnancy. Our objective in this study was to determine the number of relaxin receptors in the ligamentum teres and their role in causing DDH. Methods We identified 26 infants between birth and 3 years of age who had undergone open reduction for DDH between 2010 and 2012. 12 hips of 12 miss abortus fetus between 20 to 35 weeks of gestation were used as control group. Specimens obtained from two groups were stained with Relaxin-2 antibody, and the amount of staining for relaxin receptors was determined using an ordinal H score. Results The mean (SD) H scores of infants with DDH were significantly higher than those of controls: 215 (59) versus 52 (48); P = 0.00; 95% CI. Statistically significant difference between the two groups in terms of gender was not found. Conclusion As a result, increased number of relaxin receptors in the ligamentum teres could be a risk factor for DDH. Level of evidence Level 2, Prospective comparative study.

WOS: 000463029200008 An evaluation was made to introduce the efficacy of modified chevron osteotomy, in which extended plantar limb osteotomy was applied to hallux valgus cases with a high intermetatarsal angle and no hypermobility of the 1st metatarsocuneiform and hallux interphalangeus. A total of 21 patients and 34 feet were examined. The mean age of the patients was 47.3 +/- 13.4 years (range, 20-74 years). The surgery was performed on 19 (55%) right feet and 15 (45%) left feet. Extended plantar limb osteotomy and soft tissue procedures were performed on all patients from a single dorsomedial incision. Fifteen-degree angle anterior-posterior, full lateral radiographs and photographs were taken preoperatively and at 6 weeks, 6 months, 12 months and at a final postoperative follow-up examination. The hallux valgus, intermetatarsal and distal metatarsal articular angles were determined, and the HV-foot-AOFAS values showing clinical satisfaction were calculated. The mean follow-up period was 12 months, (range, 11-22 months). At the final follow-up examination, the hallux valgus angle had decreased from 37.9 degrees to 17.2 degrees on the right foot and from 32.2 degrees to 11.9 degrees on the left foot; the intermetatarsal angle had decreased from 16 degrees to 6.6 degrees on the right and from 15.1 degrees to 6.6 degrees on the left; and the distal metatarsal articular angle had decreased from 21.1 degrees to 11.4 degrees on the right and from 18.8 degrees to 6.4 degrees on the left. The mean AOFAS-HV score increased from 63 to 83.8 on the right and from 64.3 to 88.2 on the left. A statistically significant improvement was determined in all the angle values at the final follow-up examination. The AOFAS scales showing clinical satisfaction were determined as 'good'. It was concluded that the extended plantar limb modified chevron osteotomy is an effective surgical treatment option for adult cases of hallux valgus with a high intermetatarsal angle, with no 1st metatarsal hypermobility or hallux interphalangeus and no history of recent foot surgery.

Objective: Intra-articular displaced calcaneal fractures are common fractures and are often treated with surgical interventions. Sinüs tarsi approach provides secure access to lateral wall and joint facets. The aim of the study is to compare cannulated screw (CS) fixation and mini-plate (MP) fixation via sinus tarsi approach with Sanders types 2 and 3 fracture of calcaneus. Methods: Sixty patients with Sanders types 2 and 3 calcaneal fracture underwent surgical intervention were randomly allocated into two groups as group MP fixation and group CS fixation regarding osteosynthesis method for 5-year period. Open reduction via sinüs tarsi approach was performed in both groups. Demographic variables, time to surgery (TS), operation duration (OD), length of hospital stay (LOS), surgical complications, and reoperations were recorded. Pre- and postoperative Gissane and Böhler angles; calcaneal length, height, and width; ankle anterior-posterior (AP) and lateral X-rays; and computed tomography were also recorded for radiological evaluation and fracture characteristics. Maryland Foot Score (MFS) was used to evaluate functional outcomes. Results: Preoperative age, type of fracture, calcaneal length, height, and Gissane and Böhler angles, TS, LOS, and OD were not different between the groups. The postoperative calcaneal widening was significantly better restored in group MP compared with that of group CS. The incidence of reoperation and algoneurodystrophy was statistically higher in group CS than group MP. MFS in group MP was also higher than group CS at final visit. Conclusion: MP fixation via sinus tarsi approach is superior to CS fixation in Sanders types 2 and 3 calcaneal fractures.