Search

Background: Aortocoronary dissection is a potentially serious complication of chronic total occlusion (CTO) percutaneous coronary intervention (PCI). Methods: We examined the incidence, mechanisms, treatment, and outcomes of aortocoronary dissection among 12,117 CTO PCIs performed between 2012 and 2022 in a large multicenter CTO PCI registry. Results: The incidence of aortocoronary dissection was 0.2% (n = 27). Most aortocoronary dissections occurred in the right coronary artery (96.3%, n = 26). The baseline clinical characteristics of patients with and without aortocoronary dissection were similar, except for dyslipidemia, which was less common in patients with aortocoronary dissection (70.4% vs. 86.0%; p = 0.019). The retrograde approach was used more commonly among cases complicated by aortocoronary dissection (59.3% vs. 31.0%; p = 0.002). Technical (74.1% vs. 86.6%; p = 0.049) and procedural (70.4% vs. 85.2%; p = 0.031) success rates were lower among aortocoronary dissection cases, with a similar incidence of in-hospital major adverse cardiovascular events (3.7% vs. 2.0%; p = 0.541). Of the 27 patients with aortocoronary dissection, 19 (70.4%) were treated with ostial stenting and 8 (29.6%) were treated conservatively without subsequent adverse clinical outcomes. No patients required emergency surgery. Follow-up was available for 22 patients (81.5%): during a mean follow up of 767 (±562) days, the incidence of in-stent restenosis was 11.1% (n = 3). Conclusions: Aortocoronary dissection occurred in 0.2% of CTO PCIs performed by experienced operators, was associated with lower technical and procedural success, and was treated most commonly with ostial stenting. None of the patients required emergency cardiac surgery.

Background: Coronary care units are sophisticated clinics established to reduce deaths due to acute cardiovascular events. Current data on coronary care unit mortality rates and predictors of mortality in Turkey are very limited. The MORtality predictors in CORonary care units in TURKey (MORCOR-TURK) trial was designed to provide information on the mortality rates and predictors in patients followed in coronary care units in Turkey. Methods: The MORCOR-TURK trial will be a national, observational, multicenter, and noninterventional study conducted in Turkey. The study population will include coronary care unit patients from 50 centers selected from all regions in Turkey. All consecutive patients admitted to coronary care units with cardiovascular diagnoses between 1 and 30 September 2022 will be prospectively enrolled. All data will be collected at one point in time, and the current clinical practice will be evaluated (ClinicalTrials.gov number NCT05296694). In the first step of the study, admission diagnoses, demographic characteristics, basic clinical and laboratory data, and in-hospital management will be assessed. At the end of the first step, the predictors and rates of in-hospital mortality will be documented. The second step will be in cohort design, and discharged patients will be followed up till 1 year. Predictors of short- and long-term mortality will be assessed. Moreover, a new coronary care unit mortality score will be generated with data acquired from this cohort. Results: The short-term outcomes of the study are planned to be shared by early 2023. Conclusion: The MORCOR-TURK trial will be the largest and most comprehensive study in Turkey evaluating the rates and predictors of in-hospital mortality of patients admitted to coronary care units.

Background: The smoking paradox has been a matter of debate for acute myocardial infarction patients for more than two decades. Although there is huge evidence claiming that is no real paradox, publications supporting better outcomes in post-MI smokers are still being released.

Atrial fibrillation is the most common arrhythmia in the population and its prevalance increases with age; and also is the most morbid and mortal arrhythmia. Usually the beginning of the persistant atrial fibrillation is recurrent episodes of the paroxysmal atrial fibrillation (PAF). Prediction of the paroxysmal atrial fibrillation can cause prevention of this arrhythmia and thus prevention of the adverse outcomes. We aimed to investigate tissue Doppler imaging (TDI) and peak acceleration time (pkAcc) parameters that can predict the paroxysmal atrial fibrillation in this study. Material and Methods: 20-73 years old (mean 47,5) 50 individuals that are diagnosed with PAF included the patient group. 50 individuals who have the similar baseline demographic charasteristics with patient group and who have no persistant or PAF included the control group. Transthoracic echocardiogaphic (TTE) evaluation is applied all of the control and study groups. Tissue Doppler parameters and pkAcc is measured in TTE and statistical analyses is performed. Results: In TTE evaluation, left atrium ejection fraction is lower in the patient group than the study group (%50,6 vs. %59,2, p, Atriyal fibrilasyon, popülasyonda en sık görülen aritmidir ve prevalansı yaşla artar ayrıca en sık rastlanılan morbidite ve mortalite oluşturan aritmidir. Genellikle persistan atriyal fibrilasyonun başlangıcı paroksismal atriyal fibrilasyonun (PAF) tekrarlayan bölümleridir. Paroksismal atriyal fibrilasyonun öngörülmesi, bu aritminin önlenmesine ve dolayısıyla olumsuz sonuçların önlenmesine neden olabilir. Bu çalışmada paroksismal atriyal fibrilasyonu öngörebilecek doku Doppler görüntüleme (TDI) ve pik hızlanma süresi (pkAcc) parametrelerini araştırmayı amaçladık. Gereç ve Yönetemler: 20-73 yaşları arasında (ortalama 47,5) PAF tanısı almış 50 kişi ile hasta grubu oluşturuldu.. Hasta grubu ile benzer temel demografik özelliklere sahip olan ve persistan veya PAF bulunmayan 50 kişi ile kontrol grubu oluşturuldu.Tüm kontrol ve çalışma gruplarına transtorasik ekokardiyografik (TTE) değerlendirme yapıldı. Doku Doppler parametreleri ve pkAcc TTE'de ölçüldü ve istatistiksel analizler yapıldı. Bulgular: TTE değerlendirmesinde, hasta grubunda sol atriyum ejeksiyon fraksiyonu çalışma grubundan daha düşüktü (% 50,6 vs.% 59,2, p

Background and aim: QT prolongation is encountered quite frequently in cirrhosis patients and is an indicator of poor prognosis. The aim of this study was to evaluate the relationship between chronic liver disease (etiology and Child-Pugh score) and QT pattern. Materials and methods: Fourty five patients with cirrhosis were included in the study. The QT pattern was calculated on ECG for each patient and control subject. The control group consisted of 20 age and sex matched healthy subjects. The results were compared by student's t test. Results: Mean QT was 47.5±13.5 ms for patients and 31.0±9.1 ms for controls, thus there was a signifi-cant difference between the groups (p, Giriş ve amaç: Sirozda QT aralığının uzaması rastlanılan bir bulgu olup, kötü prognozu gösterir. Bu çalışmada karaciğer sirozu ile hastalığın etyolojisi ve evreleri ile QT dispersiyonu arasında ilişki bulunup, bulunmadığını araştırmayı amaçladık. Gereç ve yöntem: Çalışmaya siroz tanısı konan 45 hasta alındı. Elektrokardiyografide her hastanın QT dispersiyonu hesaplandı. Elde edilen sonuçlar benzer yaş ve cinste 20 sağlıklı bireyin sonuçları ile karşılaştırıldı. Bulgular: Hastalarda ortalama QT değeri 47.5±13.5 ms iken kontrol gurubunda 31.0±9.1 ms bulundu, aradaki fark anlamlı idi (p

Amaç: Hipertansif hastalarda sub-klinik organ hasarı göstergelerinden biri de arteryel sertliktir. Çalışmamızda Evre I-II hipertansiflerde kan basıncı düzenlemesinin arteryel sertlik üzerine etkilerini değerlendirdik. Gereç ve Yöntem: 18-65 yaş Evre I-II hipertansif 60 (34 Evre I, 26 Evre II) hastaya tedavi öncesi ve en az bir ay sonrası olmak üzere 24 saatlik ayaktan kan basıncı izlemi yapıldı. Hastaların tedavileri, arteryel sertlik parametrelerine kör olan hastanın kendi doktorunca verildi. Kan basıncı kontrol altına alınan (Grup 1, n30) ve alınamayan (Grup 2, n30) olarak iki grup oluşturuldu. 24 saatlik holter izleminden hesaplanan aortik sertlik parametrelerinin her iki grupta tedavi öncesi ve sonrası değerleri karşılaştırıldı. Bulgular: Tedavi sonrası; grup 1 hastaların kan basınçları ve arteryel sertlik parametrelerinde [Augmentasyon basıncı (13,46, 10.75.6, p0.001), Augmentasyon indeksi (29,68,2, 26,08,0, p0.001), nabız basıncı (479, 416, p0,001), nabız dalga hızı (7.70.9, 7.10.9, p0.001)] anlamlı düşme izlendi (p0,05). Grup 2 hastaların ortalama diyastolik kan basıncı (948, 918, p0,01) ile kalp hızında (788, 748, p0,03) anlamlı düşme, Augmentasyon basıncında (12,05,1, 14,05,9, p.03) anlamlı yükselme (p0,05) izlenirken, diğer parametrelerde anlamlı değişim görülmedi. Sonuç: Evre I ve Evre II hipertansif hastalarda kan basıncı kontrolü, arteryel sertlik parametrelerinde anlamlı düzelme sağlamaktadır. Yeterli kan basıncı kontrolünün sağlanamadığı durumda ise antihipertansiflere rağmen arteryel sertlik parametreleri düzelmemektedir., Aim: One of the indicators of sub-clinical organ damage in hypertensive patients is also arterial stiffness. We evaluated the effects of blood pressure regulation on arterial stiffness in stage I-II hypertensives. Material and Method: A total of 60 patients ageing 18-65 with stage I-II hypertension (34 stage I, 26 stage II) underwent 24-hour ambulatory blood pressure monitoring before and at least one month later treatment. The treatments were performed by their physi- cians who blind to parameters of arterial stiffness. Two groups were generated including blood pressure regulated- (Group 1, n30) and non-regulated (Group 2, n30). Aortic stiffness parameters, calculated by 24-hour monitoring, before and after treatment were compared in both groups. Results: After treatment, the blood pressures and arterial stiffness parameters [Augmentation pressure (13.4±6, 10.7±5.6, p

Sol ana koroner arterin tek koroner arter olarak sağ Valsalva sinüsünden çıkması oldukça nadir görülen bir koroner arter çıkış anomalisidir. Literatürde insidansı genel popülasyonda %0.017, koroner arter anomalileri içerisinde ise %1.3 olarak bildirilmektedir. Bu anomali sıklıkla çocukluk veya genç erişkinlik döneminde miyokardiyal iskemi veya ani ölümle karakterizedir. Biz bu yazıda, sağ Valsalva sinüsünden çıkan tek koroner artere sahip, inferiyor duvar miyokard infarktüsü ile kliniğe başvuran 75 yaşında bir olguyu takdim etmeyi amaçladık., Anomalous origin of the left main coronary artery from the right sinus of Valsalva as a single coronary artery is one of the exceedingly rare anomalies. In the literature, its incidence reported that 0.017% in general population and 1.3% in coronary artery anomalous. The clinical presentation of those anomalous is myocardial ischemia or sudden death in childhood or young adulthood. In this paper, we described a 75 year-old patient with a single coronary artery arising from the right sinus of Valsalva, and presenting inferior ST elevation myocardial infarction.

Objective: There is not enough available data in our country about the prevalence of risk factors for ST-elevation myocardial infarction (STEMI), which has the highest in-hospital mortality rate within subtypes of acute coronary syndromes. Therefore, in this study, we aimed to evaluate the prevalence of risk factors for STEMI in Central Anatolia, one of the regions with high risk for coronary heart disease (CHD).

WOS: 000263427100002, PubMed: 19196566, Objective: There is not enough available data in our country about the prevalence of risk factors for ST-elevation myocardial infarction (STEMI), which has the highest in-hospital mortality rate within subtypes of acute coronary syndromes. Therefore, in this study, we aimed to evaluate the prevalence of risk factors for STEMI in Central Anatolia, one of the regions with high risk for coronary heart disease (CHD). Methods: This cross-sectional observational study included 1210 patients (962 men, 248 women) with the diagnosis of STEMI in 3 tertiary-medical centers in 3 cities in Central-Anatolia (Ankara, Konya, and Kayseri). Demographic characteristics (age, gender) and risk factors known to be traditional risk factors for CHD (history of hypertension (HT), diabetes mellitus (DM), smoking, and family history) were inquired and fasting blood samples within 24 hours from onset of STEMI were taken to analyze lipid levels. Patients were divided into 3 groups based on their ages: Group A - age = 65 years. Prevalence of risk factors and differences within age-groups and genders were evaluated. Results: The mean age was 58+/-11 years (range 24-96 years). Although the percentage of female patients increased in relation to increasing age, 80% of the total patients were male. While prevalence of smoking and family history was observed to decrease with aging, there was a statistically significant increase in prevalence of HT and DIM (p

Amaç: Telekardiyografiden hesaplanan kardiyotorasik oran (KTO) kalp genişliğinin değerlendirilmesinde sıklıkla kullanılmaktadır. Bu çalışma KTO ile ekokardiyografiden elde edilen sol ventrikül (SV) çapları ve ejeksiyon fraksiyonu (EF) arasındaki ilişkinin değerlendirilmesi amacıyla planlandı. Gereç ve Yöntem: Çalışmaya farklı kardiyak şikayetlerle kardiyoloji polikliniğine başvuran 159 hasta alındı. Hastaların telekardiyografileri çekildi ve KTO hesaplandı. Ekokardiyografi ile sistol ve diyastol sonunda sol ventrikül sistolik ve diyastolik çapları (SVSÇ, SVDÇ) ölçüldü ve SV EF modifiye Simpson’s kuralına göre hesaplandı. Bulgular: KTO ile ekokardiyografi parametrelerden SVDÇ ile orta derecede korelasyon tespit edilirken, SVSÇ ve SVEF arasında zayıf korelasyon tespit edildi (r0.48, p0.0001; r0.31, p0.005, r-29, p0.01 sırasıyla). Çoklu lineer regresyon analizinde sadece SVDÇ ile KTO arasında bağımsız ilişki bulundu (?0.57, p0.005). KTO’nın sol ventrikül genişlemesini göstermesi açısından; duyarlılığı % 94, özgüllüğü % 40, negatif öngörü değeri % 93, pozitif öngörü değeri % 44 iken; sol ventrikül sistolik fonksiyon bozukluğunu göstermesi yönünden duyarlılığı %82, özgüllüğü %35, negatif öngörü değeri %70, pozitif öngörü değeri %52 bulundu. Sonuç: Kolay ulaşılabilen ucuz ve pratik olan telekardiyografi, genel hasta populasyonunda SV büyüklüğünün belirlenmesinde tarama testi olarak kullanılabilir., Aim: Cardiothoracic ratio (CTR) measured from telecardiography is commonly used to assess the size of the heart. This study is planned to evaluate the relationship between CTR and left ventricular (LV) ejection fraction (EF) and LV diameters measured from echocardiography. Material and Method: One hundred fifty nine patients who applied to our cardiology clinic with different cardiologic complaints were enrolled in the study. For each patient, routine telecardiography was taken and CTR was calculated. LV end-systolic and end-diastolic diameters (LVESD and LVEDD) were measured by standard M-mode echocardiography. LVEF was calculated according to modified Simpson’s rule. Results: While CTR correlated weakly with LVESD and LVEF, a moderate correlation was found between CTR and LVEDD (r0.31, p

Amaç: Kalp yetersizliği (KY) olan hastalarda, fonksiyonel kapasitenin değerlendirilmesinde yaygın olarak kullanılan New York Kalp Derneği (NYHA) fonksiyonel sınıflandırma sistemi ile klasik ekokardiyografi ve doku Doppler ekokardiyografi (DDE) parametreleri arasındaki ilişki değerlendirildi. Çalışma planı: Çalışmaya, sol ventrikül (SV) ejeksiyon fraksiyonu (EF) %50’nin altında olan KY’li 122 hasta (31 kadın, 91 erkek; ort. yaş 5911) alındı. Hastalar NYHA fonksiyonel sınıf I-II (n79; ort. yaş 58) ve III-IV (n43; ort. yaş 61) olmak üzere iki grupta değerlendirildi. Standart ikiboyutlu ekokardiyografi ve DDE parametreleri ile NYHA fonksiyonel kapasite arasındaki ilişkiler araştırıldı. Bulgular: NYHA fonksiyonel sınıf, klasik ekokardiyografi parametrelerinden SV EF, SV atım hacmi, mitral erken doluş deselerasyon zamanı ve ileri akım hızı (Vp) ile negatif ilişki gösterdi. Fonksiyonel sınıf ile mitral erken (E) ve geç (A) diyastolik zirve hızları ve E/A oranı arasında ilişki bulunmazken, sistol ve diyastol sonu çaplar ve hacimler, pulmoner arter basıncı, E/Vp oranı ile pozitif ilişki vardı. NYHA fonksiyonel sınıf DDE parametrelerinden sistolik miyokardiyal (Sm), erken (Em) ve geç (Am) diyastolik miyokardiyal hızlar ile negatif, E/Em oranı ile pozitif ilişki gösterdi; Em/Am oranı ile anlamlı ilişki bulunmadı. Çoklu lineer regresyon analizinde, Sm, EF ve pulmoner arter basıncının NYHA fonksiyonel sınıfı ile ilişkisi anlamlı ve bağımsız bulundu (sırasıyla -0.33, p0.005; -0.26, p0.05; 0.23, p0.05). Sonuç: Miyokardiyal hızlar fonksiyonel kapasite ile ilişki göstermektedir. Özellikle Sm, konvansiyonel ekokardiyografi ve diğer DDE parametrelerine göre fonksiyonel kapasiteyle daha güçlü ilişki içindedir., Objectives: We investigated correlations between the New York Heart Association (NYHA) functional classification system, which is commonly used to asses functional capacity, and conventional echocardiographic and tissue Doppler echocardiographic (TDE) parameters in patients with heart failure (HF). Study design: The study included 122 patients (31 females, 91 males; mean age 59±11 years) with HF, whose left ventricular (LV) ejection fraction (EF) was less than 50%. The patients were evaluated in two groups based on the NYHA class I-II (n79; mean age 58 years) and class III-IV (n43; mean age 61 years). Correlations were sought between the functional status and standard two-dimensional echocardiographic and TDE parameters. Results: The NYHA class showed significant inverse correlations with LV EF, LV stroke volume, mitral deceleration time of early filling, and flow propagation velocity (Vp), and significant positive correlations with end-systolic and end-diastolic diameters and volumes, pulmonary artery pressure (PAP), and the E/Vp ratio. Mitral early (E) and late (A) diastolic peak velocities and the E/A ratio were not correlated. Concerning TDE parameters, the NYHA class was in significant inverse correlation with systolic (Sm), early (Em) and late (Am) diastolic myocardial velocities, and in positive correlation with the E/Em ratio, whereas no correlation was found with the Em/Am ratio. Linear regression analysis showed that Sm, EF, and PAP were independent variables of functional capacity (-0.33, p

Amaç: Bu çalışmada son zamanlarda elektrokardiyografinin (EKG) değerlendirilmesinde kullanımı gündeme gelen aVR derivasyonun, sol ön inen arter (SİA) proksimal lezyonlarını belirlemedeki değeri araştırıldı. Çalışma planı: Çalışmaya, tipik göğüs ağrısı nedeniyle hastaneye başvuran ve EKG’de tipik ST yükselmesi görülen akut miyokard infarktüslü (AMİ) 361 hasta (293 erkek, 68 kadın; ort. yaş 5810; dağılım 24-84) alındı. Hastaların hepsine koroner anjiyografi (KAG) yapılarak infarktüsten sorumlu arter (İSA) ve segmenti saptandı. Elektrokardiyografi değerlendirmesinde her bir derivasyonda ve aVR’de meydana gelen ST yükseklikleri ve çökmeleri kaydedildi. Hastalar aVR’de 0.5 mm ST yüksekliği varlığına göre aVR pozitif () ve negatif (-) olmak üzere iki gruba ayrıldı. Bulgular: Elektrokardiyografi değerlendirmesinde, aVR () grupta hastaların %54’ünde infarktüsten sorumlu arter SİA proksimali iken, aVR (-) grupta bu oran %9 idi (p0.001). Çokdamar hastalığı da aVR () grupta daha fazla görüldü (p0.001). aVR derivasyonunda ST segment yüksekliği Gensini skoru ile pozitif, fakat zayıf bir korelasyon göstermekteydi (r0.21, p0.002). Anterior AMİ’li hastalarda, aVR pozitifliğinin İSA’nın SİA proksimalinde olmasını göstermedeki duyarlılığı %47, özgüllüğü %91, negatif öngörü değeri %81, pozitif öngörü değeri %68 ve tanısal doğruluğu %78 olarak hesaplandı. Sonuç: Anterior AMİ’li bir hastada aVR derivasyonunun değerlendirilmesi, İSA’nın SİA proksimalinde olduğunu ve tehdit altındaki miyokard dokusunun daha fazla olduğunu öngörmede yol gösterici olabilir., Objectives: We aimed to investigate the predictive value of lead aVR in the evaluation of electrocardiograms (ECG) for lesions in the proximal portion of the left anterior descending (LAD) coronary artery. Study design: The study consisted of 361 patients (293 males, 68 females; mean age 58±10 years; range 24 to 84 years) with acute myocardial infarction (AMI), who presented with typical chest pain and ST elevation on ECG. All of the patients underwent coronary angiography (CAG) in order to identify the infarct-related artery (IRA) and its segments. Changes in the ST segment (i.e. elevation or depression) were evaluated in all leads including aVR. The patients were divided into two groups according to the ST elevation recorded in lead aVR, namely as positive (≥0.5 mm) or negative (

Amaç: Biz bu çalışmada revaskülarize edilen hastalarda restenoz tespitinde egzersiz testinin önemini ve restenoz için bir risk olarak fibrinojen ve CRP’nin değerini araştırdık. Yöntem: Çalışmaya Selçuk Üniversitesi Meram Tıp Fakültesi Kardiyoloji Anabilim Dalında 2001-2002 yılları arasında revaskülarize edilen 100 hasta alındı. 20 hasta çeşitli nedenlerden dolayı çalışma dışı bırakıldı. Geriye kalan 80 hasta çalışmaya dahil edildi. Tüm hastalar egzersiz stres testi (EST), C reaktif protein (CRP), fibrinojen ve diğer biokimyasal ölçümler ile 6. ayda kontrol edildi. Elli hastaya kontrol koroner anjiyografi yapıldı. Koroner anjiyografisi yapılıp restenoz tespit edilmiş olanlar grup 1 ve koroner anjiyografi sonrası restenoz tespit edilmeyenler ile maksimal efor testi negatif olup asemptomatik olan olgular grup 2 olarak ayrıldı. Bulgular: Fibrinojen ve CRP değerleri arasında grup 1’de, grup 2’ e göre anlamlı yükseklik belirlendi. Grup 1’de hastaların % 78’ inde efor testi pozitif iken; grup 2’de hastaların % 21’inde pozitif olarak bulundu (p0.01). Çalışmamızda; efor testinin duyarlılığı % 78, özgüllüğü % 79 olarak belirlendi. Sonuç: Revaskülarizasyon sonrası restenozu belirlemede egzersiz testi yeni tanı metotlarına rağmen önemli bir testtir. Diğer tanı metotları ile duyarlılığı arttırılabilir. CRP ve plazma fibrinojen düzeyi de restenoz riskini öngörmede bize yardımcı olabilecek önemli biyokimyasal parametrelerdir., Objective: This study was designed to investigate; (i) the importance of exercise stress testing (EST) for detection of restenosis, (ii) value of C-reactive protein (CRP) and fibrinogen as a risk factor for restenosis in the revascularized patients. Methods: One hundred revascularized patients were enrolled to the study but 20 of the subjects were excluded from the study due to the various reasons that may affect the results of study. All patients were reevaluated 6 month after revascularization by the EST, CRP, fibrinogen and blood parameters. Fifty patients were underwent control coronary angiography. Patients were divided into two groups according to restenosis. Patients with restenosis in control coronary angiography were assigned as group 1, and patients without restenosis and having maximal negative EST were assigned as group 2. Results: Fibrinogen and CRP values were significantly high in group 1 than group 2 (p

Brugada sendromu, EKG'de sağ dal bloğu paterni ve sağ prekordiyal derivasyonlarda ST yükselmesi ile karakterize, ani ölüm riskinin yüksek olduğu bir genetik durumdur. Tüm dünyada yapılan epidemiyolojik çalışmalarda, özellikle gençlerde gözlenen, ani, beklenmedik kalp ölümlerinin önemli bir kısmından sorumludur. Tipik EKG değişiklikleri, hastalarda zaman zaman ortaya çıkıp zaman zaman kaybolabilmektedir. Sodyum kanallarını bloke eden bazı antiaritmik ajanların bu EKG değişikliklerini ortaya çıkarmada etkili oldukları bilinmektedir. Bu yazıda Brugada sendromlu bir ailenin klinik ve elektrokardiyografik özellikleri incelenmektedir., Brugada syndrome is a genetic disorder associated with sudden cardiac death and characterized by right bundle branch pattern and ST segment elevation in the right precordial leads. Epidemiologic studies have shown that this syndrome is responsible from substantial number of sudden unexpected deaths throuhout the world. Typical ECG changes which are the hallmark of the disease can be masked sometimes and Class I antiarrhythmic agents are successful in unmasking these changes. In this article, we describe a family with the Brugada syndrome.

Periferik arter hastalığı (PAH),abdominal aort ve aortun bifurkasyon seviyesinin distalindeki arterlerde tıkanıklık ile kendini gösteren, ilerleyici aterosklerozisin eşlik ettiği bir hastalıktır. Periferik arter hastalığı, görülme sıklığı giderek artan önemli bir sağlık sorunudurDünyada 200 milyondan fazla insanın PAH'tan etkilendiği tahmin edilmektedir. Periferik arter hastalığı asemptomatik olabildiği gibi yürümekle artan istirahatla azalan intermittan kladikasyo olarak bilinen bacak ağrısı şeklinde semptom verir. Önceleri yürümekle ortaya çıkan bu ağrı (intermittan kladikasyo) ilerleyen dönemde istirahatte de görülür hale gelmektedir. Hastalarını bazıları ülserasyon veya gangrenle de başvururlar. Dünyada aterosklerotık kardiyovasküler morbiditeye neden olan üçüncü nedendir.Endotel hücresine özgü molekül 1(Endocan), vasküler endotel hücreleri tarafından salgılananan, çözünebilen 50 kda ağırlığında bir dermatan sülfat proteoglikandır. Endocan, endotel disfonksiyonunun yeni bir biyolojik belirtecidir. Kronik böbrek hastalıklarında, renal transplant rejeksiyonlarında, hipertansiyonda ve tümör progresyonunda endocan seviyelerinin artış gösterdiği görülmüştür. Endotelyal disfonksiyon aterosklerotik hastalıkların çoğu zaman ilk bulgusudur. Biz bu çalışmamızda; Perifer arter hastalığı olan hastalarda ve sağlıklı kişilerde serum Endocan düzeylerini ölçerek, periferik arter hastalığını non-invazif, erken bir biyokimyasal öngördürücü olarak değerini araştırmak ve literatüre katkı sağlamayı amaçladık.Periferik arter hastalığının varlığına göre 110 gönüllü 2 gruba ayrıldı.110 hastanın 56 (%50,9) sinde perifer arter hastalığı olduğu görüldü. Endocan seviyesi PAH olan grupta PAH olmayan gruba göre belirgin olarak yüksek olmasına rağmen bu yükseklik istatistiksel olarak anlamlılığa ulaşmadı(sırasıyla 218,76 pg/ml ± 166,95 pg/ml ve 170,48 pg/ml± 90,06 pg/ml, p=0.063). Ayrıca iki grup arasında HT, DM, KAH, HL oranları benzerdi. (p=0,84). Serum kreatinin değeri PAH grubunda daha yüksekti(p=0,003). Serum HDL değeri PAH grubunda daha düşük olarak saptandı(p < 0.00). Hemoglobin değeri PAH grubunda daha düşükken(p=0.00) nötrofil sayısı PAH grununda daha yüksek saptandı(p=0.022). Sistolik ve diyastolik kan basıncı her iki grupta benzerdi(p=0,88).Sonuç olarak; ENDOCAN seviyesinin, PAH'ın non-invazif, erken bir biyokimyasal öngördürücü olarak istatistiksel olarak anlamlı olmasa da yüksek olduğunu gördük.Bunlara ilaveten; hasta sayısının az olmasından dolayı kesin bir neticeye varmamız mümkün görünmemekte; yine de bu önemli neticeler ışığında daha fazla hasta sayılarıyla daha büyük çalışmalara ihtiyaç vardır. Peripheral arterial disease (PAD) is a disease accompanied by progressive atherosclerosis manifested by occlusion of the distal arteries of the abdominal aorta and aortic bifurcation level. Peripheral artery disease is an important health problem with increasing frequencyIt is estimated that more than 200 million people in the world are affected by PAH. Peripheral arterial disease may be asymptomatic or as a leg pain, which is known as intermittent kladikasyon. This pain (claudication intermittens), which was seen by walking in the past, is also seen in the resting period. Some of the patients also present with ulceration or gangreneAtherosclerotic is the third cause of cardiovascular morbidity in the worldEndothelial cell-specific molecule 1 (endocan) is a dermatan sulfate proteoglycan, soluble 50 kda, secreted by vascular endothelial cells. Endocan is a new biological marker of endothelial dysfunction. Endocan levels have been observed to increase in chronic renal diseases, renal transplant rejection, hypertension and tumor progression. Endothelial dysfunction is often the first finding of atherosclerotic diseases. In this study; We aimed to investigate the value of peripheral arterial disease as a non-invasive, early biochemical predictor by measuring serum endocan levels in patients with peripheral artery disease and healthy individuals and to contribute to the literature.110 volunteers were divided into 2 groups according to the presence of peripheral artery disease. Of the 110 patients, 56 (50.9%) had peripheral artery disease. Although the Endocan level was significantly higher in the PAH group than in the non-PAH group, this elevation did not reach statistical significance (respectively; 218,76 pg/ml ± 166,95 pg/ml and 170,48 pg7ml ± 90,06 pg/ml p= 0.063,). In addition, HT, DM, CAD, HL ratios were similar between the two groups. (p = 0.84), Serum creatinine value was higher in PAH group. (P = 0.003). Serum HDL levels were lower in the PAH group. p

WOS: 000493983800007, PubMed: 31674929, Objective: Endocan, chemerin, and galectin-3 are discrete biomarkers associated with cardiovascular diseases and acting through different pathophysiological pathways. The aim of this study is to investigate and compare the effects of high doses of atorvastatin and rosuvastatin on serum endocan, chemerin, and galectin-3 levels in patients with acute myocardial infarction (AMI). Methods: Sixty-three patients with AMI were randomized to receive atorvastatin (80 mg/day) or rosuvastatin (40 mg/day) after percutaneous revascularization. Serum levels of endocan, chemerin, and galectin-3 were evaluated at baseline and after 4-week therapy. Results: Endocan levels were not decreased statistically significantly with atorvastatin 80 mg, but rosuvastatin 40 mg markedly decreased the levels of endocan according to baseline [from 110.27 (86.03-143.69) pg/mL to 99.22 (78.30-122.87) pg/mL with atorvastatin 80 mg and from 110.73 (77.28-165.22) pg/mL to 93.40 (70.48-115.13) pg/mL with rosuvastatin 40 mg, p=0.242 for atorvastatin 80 mg and p=0.014 for rosuvastatin 40 mg]. Chemerin levels significantly decreased in both groups according to baseline [from 264.90 (196.00-525.95) ng/mL to 135.00 (105.95-225.65) ng/mL with atorvastatin 80 mg and from 309.95 (168.87-701.27) ng/mL to 121.25 (86.60-212.65) ng/mL with rosuvastatin 40 mg, p, Selcuk UniversitySelcuk University, of this article presented as poster abstract at the 23rd International Congress of Clinical Chemistry and Laboratory Medicine Congress, helded at the Durban International Convention Center in Durban, South Africa on October 22-25, 2017. This study was supported by Scientific Research Project Coordinator of Selcuk University and the founding source did not involve in study design, in the collection, analysis, and interpretation of data; in the writing of the report; in the decision to submit the article for publication.