Search

The fast increase of Antarctic tourism raises various management questions. Questions relating to the safety of tourists, questions regarding the interaction between science and tourism and questions relating to direct, indirect or cumulative affects on Antarctica's environment and wilderness values. This publication discusses how the states involved in the Antarctic Treaty System and the tourism sector have responded to these concerns and what the future might bring. To discuss the progress made, the publication provides an overview of international Antarctic tourism management over the period of 1990 to 2008. It is concluded that for many years Consultative Parties have been reluctant to adopt any legally binding measures in respect of tourism that would go beyond the Protocol. In recent years the responsibility of the ATCM is stressed more explicitly and some additional recommendations have been agreed; however, these recommendations relate primarily to non-legally binding resolutions that are often based on work established by the self-regulation system of IAATO. The most important strategic questions have been debated at the Antarctic Treaty Consultative Meetings (ATCMs) but are still waiting for a clear answer. Examples of these questions are discussed in this publication. At the most recent ATCM, the United Kingdom proposed the development of a long term strategy on Antarctic tourism. Whether this will be the key to future ATCM decision making on tourism management issues is uncertain. Are all Consultative Parties indeed willing to work on such a strategy? And more concrete, are Consultative Parties willing to accept policy making that in the future may require amendment(s) of their domestic legislation? Would Consultative Parties accept a precautionary approach, at least to a certain degree? In view of the potential advantages of such a strategy (discussed in the publication) it appears worthwhile trying. Next year, in April 2009 in Baltimore U.S.A., the 50th anniversary of the signing of the Antarctic Treaty will be celebrated. Wouldn't this be a wonderful occasion to reach substantial progress in addressing the strategic questions regarding Antarctic tourism that have been on the table for so many years?

Should the entire Antarctic continent and the surrounding islands be recognised as a ‘protected area’ or as a continent where certain areas, just like anywhere else, may be designated as protected areas? To find an answer to this question, this paper first discusses the most important agreements and declarations on environmental protection in Antarctica. Next, these instruments are compared with the components of IUCN’s ‘protected area’ definition (2008). In the light of this overall protection of Antarctica, the instrument of designating areas as Antarctic Specially Protected Areas (ASPAs) is discussed on the basis of a quick scan of 42 management plans for existing ASPAs. It is concluded that Antarctica could indeed be considered as a protected area and that the ASPA instrument is so shaped to provide specific areas with ‘extra protection’ by regulating human activities in those areas with a high level of detail. However, the continuous increase in human activities in Antarctica raises concerns with respect to the scope and completeness of the existing legal instruments. These concerns regarding the overall protection of Antarctica could become an argument for applying the ASPA instrument in respect of larger areas to ensure the comprehensive protection of at least certain parts of Antarctica. This would make the ASPA system more comparable with protected area systems in other parts of the world; however, strengthening the overall protection of Antarctica - parallel to the further development of the ‘specially’ protected area system - would be more consistent with Antarctica’s protected status as has developed since the Antarctic Treaty was signed 50 years ago.

Het begrip natuurgrenzen wordt de laatste jaren regelmatig gebruikt in het kader van beleidsontwikkeling. In de praktijk blijkt dat het niet eenvoudig is om het begrip zodanig inhoud te geven dat vergunningverlening er op gebaseerd kan worden. Mede omdat er verwarring en overlap was er met het begrip gebruiksgrens. Geconcludeerd wordt dat er wel degelijk natuurgrenzen bestaan, maar voor het vaststellen daarvan is het noodzakelijk eerst goed te definiëren over welk type natuur we het hebben. Daarom wordt de term natuurtype geïntroduceerd.

This publication focuses on the instrument of Environmental Impact Assessment (EIA) that has been developed within the Antarctic Treaty System (ATS) as one of the tools to promote environmental protection. The states involved in the ATS already recognized the importance of this instrument in 1975 (Recommendation VIII-13). Since then, within the ATS, the EIA instrument has been further developed through the adoption of recommendations. In 1991, with the adoption of the Protocol on Environmental Protection to the Antarctic Treaty, EIA became obligatory for most types of activities in the region south of 60 degrees South latitude, including scientific research and tourism activities. Section 2 provides a brief introduction to the ATS and a general overview of the history of Antarctic EIA. Section 3 describes the main characteristics of the Antarctic EIA system, particularly based on an analysis of the Protocol's provisions and related instruments (e.g. guidelines). Section 4 discusses general trends and developments in the practice of EIA for Antarctic activities. Section 5 discusses a case study of EIA practice as it applies to the proposal by Russia for scientific drilling into subglacial Lake Vostok. Section 6 contains the main conclusions, including the stronger and weaker characteristics of the Antarctic EIA system.

This is the final chapter of a book, published by Brill/Martinus Nijhoff Publishers, on international systems of Transboundary Environmental Impact Assessment. Environmental Impact Assessment (EIA) is a well-established instrument of Environmental Law and policy that aims to ensure that potential adverse environmental effects of human activities are assessed before decisions on such activities are made. The instrument is increasingly being applied in respect of activities that may cause environmental effects across the borders of a state. In the book, thirteen systems of Transboundary Environmental Impact Assessment (TEIA) are assessed that exist or are in development in different parts of the world. Although TEIA is generally associated with EIA between territorial states, this book takes a broader approach and is divided into three sub-parts: Transboundary EIA between states, EIA for activities in international and shared areas, and EIA required by international financial institutions. Knowledgeable experts (scholars and practitioners) provide an overview of the history, content, and practice of the individual systems. In this concluding chapter of this book, the state of the art concerning TEIA and possible future developments are discussed.

Environmental Impact Assessment (EIA) is a well-established instrument of environmental law and policy that aims to ensure that potential adverse environmental effects of human activities are assessed before decisions on such activities are made. The instrument is increasingly being applied in respect of activities that may cause environmental effects across the borders of a state. This is the introductory chapter of a book that offers an assessment of thirteen systems of Transboundary Environmental Impact Assessment (TEIA) that exist or are in development in different parts of the world. Although TEIA is generally associated with EIA between territorial states, the book takes a broader approach and is divided into three sub-parts: Transboundary EIA between states, EIA for activities in international and shared areas, and EIA required by international financial institutions. Knowledgeable experts (scholars and practitioners) provide an overview of the history, content, and practice of the individual systems and, based on these discussions, the state of the art concerning TEIA and possible future developments are discussed. This introductory chapter outlines the normative landscape of TEIA both in general terms and in respect of each of the three parts of the book. The status of TEIA in general international law is the first issue examined (section 2) - a discussion continued in more specific terms in the concluding chapter of the book. The section pays a good deal of attention to the no-harm principle, as we consider this to be one of the fundaments of TEIA. Section 3 then takes up the normative development related to each of the three parts of the volume. This provides the reader with a general framework before reading the chapters dealing with individual systems. Finally, the chapter sets out the focus and scope of the book in more detail (section 4).

Van de verboden in de Flora- en faunawet zijn vrijstellingen verleend voor diverse categorieën van activiteiten. Ten aanzien van de minder algemene dier- en plantensoorten geldt daarbij de voorwaarde dat men handelt overeenkomstig een door de minister van LNV goedgekeurde gedragscode. Enkele gedragscodes zijn inmiddels goedgekeurd en te verwachten is dat er meer zullen volgen. In deze bijdrage worden zes codes en de vrijstellingensystematiek geanalyseerd, waarbij wordt gekeken naar de inhoud en reikwijdte van de codes, de Europeesrechtelijke conformiteit en de handhaafbaarheid.

1. Inhoud en reikwijdte van het onderzoek Er is de laatste jaren al veel geschreven over de doorwerking van het Europese gebiedenbeschermingsrecht in Nederland. Voor een belangrijk deel is dit te verklaren door de ‘gelaagdheid’ van de materie: a) er moeten gebieden aangewezen worden; b) het Europese beschermingsregime voor die gebieden (neergelegd in de Vogelrichtlijn (VR) en Habitatrichtlijn (HR)) moet in het nationale recht goed verankerd zijn; c) voor ieder gebied moeten instandhoudingsdoelstellingen worden geformuleerd; d) voor de gebieden moeten beheersplannen worden opgesteld; e) de uitvoeringspraktijk moet met dit systeem leren werken, en f) op basis van monitoring moet voortdurend worden bezien of de gebieden hun bijdrage aan het Europese netwerk van natuurgebieden (Natura 2000) in voldoende mate leveren. Dit onderzoek richt zich primair op het werken met een landelijk doelendocument voor de Nederlandse bijdrage aan Natura 2000 en het formuleren van instandhoudingsdoelstellingen op gebiedsniveau (sub c.). In oktober 2005 heeft het ministerie van LNV een landelijk concept doelendocument gepubliceerd en in het licht van dit document worden alle Vogelrichtlijn- en Habitatrichtlijngebieden (hierna gemakshalve aangeduid als Speciale Beschermingszones (SBZ) of Natura 2000 gebieden) opnieuw aangewezen. Bij deze aanwijzing zullen het komende jaar (waarschijnlijk in twee tranches) voor ieder gebied instandhoudingsdoelstellingen worden geformuleerd. Omdat deze doelstellingen een centrale rol spelen in het beschermingsregime voor die gebieden, gaat het om een cruciale fase in het vormgeven van een goede juridische bescherming van de belangrijkste natuurgebieden in Nederland. Vogelbescherming Nederland heeft de Universiteit van Tilburg daarom gevraagd onderzoek te doen naar enkele centrale vragen die zich ten aanzien van het onderwerp instandhoudingsdoelstellingen laten stellen. Deze vragen hebben betrekking op drie hoofdonderwerpen: - Landelijke doelstellingen als vertrekpunt voor de doelstellingen per gebied; - Tijdspad instandhoudingsdoelstellingen; - Referentieaantallen (soorten/habitattypen) en instandhoudingsdoelstellingen. De vragen, die in hoofdstuk 1 worden geformuleerd, zijn beantwoord op basis van een analyse van jurisprudentie, teksten van de richtlijnen, beleidsdocumenten en literatuur. Omdat de vragen en antwoorden onderling een zekere overlap vertonen, is er voor gekozen om in deze samenvatting de belangrijkste conclusies van dit onderzoek puntsgewijs op te nemen. Bij het gebruik van deze samenvatting moeten de volgende aspecten goed in gedachten worden gehouden: - De geformuleerde conclusies moeten in het licht van het gehele rapport worden gelezen; - De meeste onderzochte vragen zijn tot op heden niet expliciet door het Hof beantwoord. Het gaat bij dit onderzoek primair om een interpretatie van alle relevante bronnen (richtlijnen, jurisprudentie, beleidsdocumenten), waarbij uitdrukkelijk wordt opgemerkt dat diverse onderwerpen in

Deze publicatie voor het tijdschrift `Bodem¿ richt zich vooral op het voornemen van de Europese Commissie om eind 2005/begin 2006 een voorstel voor een Kaderrichtlijn Bodem aan te nemen als onderdeel van een thematische strategie voor de bodem. Is een dergelijke kaderrichtlijn te verenigen met het subsidiariteitsbeginsel? Indien dit het geval is, hoe zullen de voorgestelde vernieuwingen in het nationale bodembeleid - beschreven in de beleidsbrief bodem van 24 december 2003 - zich dan verhouden tot een dergelijke toekomstige richtlijn? En kan er al iets gezegd worden over het na te streven ambitieniveau? Moeten er bijvoorbeeld dwingende einddoelen worden vastgelegd? Hoewel over de inhoud van het Commissievoorstel nog niet zo veel bekend is, worden deze vragen in deze bijdrage op verkennende wijze aan de orde gesteld. In het verlengde daarvan wordt eveneens de gewenste inzet van Nederland in het komende Europese besluitvormingsproces besproken.

Antarctica is often described as one of the world's last wildernesses. In harmony with this general perception, the wilderness values of Antarctica received legal status with the adoption of the Protocol on Environmental Protection to the Antarctic Treaty. Article 3(1) of the Protocol obliges each Contracting Party to recognise the protection of wilderness values as a fundamental consideration in the planning and conduct of all activities in the Antarctic Treaty area. This contribution focuses on the question to what extend the concept of protecting wilderness values has received attention in the international management of Antarctica since the adoption of the Protocol in 1991. Are these values taken into account in Environmental Impact Assessment procedures for proposed Antarctic activities? Have Antarctic sites or areas been designated as Antarctic Specially Protected Areas because of their wilderness values? Do wilderness values play a role in the international debate on the management of Antarctic tourism?

De Europese milieuaansprakelijkheidsrichtlijn moet op grond van artikel 19 uiterlijk op 30 april 2007 in het Nederlands recht zijn geïncorporeerd. Mede in het licht van de meer specifieke bijdragen in het onderhavige themanummer richt dit artikel zich op een aantal centrale implementatievragen. Zoeken wij een verankering in het civiele recht en/of het administratieve recht? Hoe verhoudt de inhoud van de richtlijn zich in algemene zin tot de opbouw van de bestaande Nederlandse milieuwetgeving? Moeten we bij de specifieke milieuwetgeving aansluiten of is een afzonderlijke, meer algemene, regeling wenselijk? Wie moet in het licht van al deze vragen als bevoegd gezag worden aangewezen? Onder meer in het licht van de algemene, zorgplichtachtige verplichtingen die de richtlijn bevat, komen de auteurs tot de conclusie dat er goede argumenten zijn om te komen tot een algemene regeling van de materie in hoofdstuk 1 van de Wet milieubeheer en - parallel daaraan - een algemene regeling in de natuurbeschermingswetgeving. Daartoe zou een enkele jaren geleden ontwikkeld concept-wetsvoorstel inzake de codificatie van milieurechtelijke beginselen in aangepaste vorm nieuw leven ingeblazen kunnen worden.

In this chapter, we sketched the possible consequences of the changing relationships between the government, companies, and NGOs in addressing various transboundary sustainability issues for national and international law. The reasons for dialogue and collaboration with NGOs go beyond the issue of `reputation management.¿ We showed that, in particular with regard to transboundary sustainability issues, the limitations of national and international law might further stimulate active relationships between companies and NGOs. Although we think that these limitations are often presented as too absolute, it is clear that the issues are too complex to be solved by government regulation alone. We have shown that the relationships between companies and NGOs may play an important role in respect of all elements of the regulatory chain: norm-setting, implementation, monitoring and enforcement, and dispute resolution. In some cases, NGOs and companies may decide to start partnerships: the influence of NGOs in such partnerships is essential. Partnerships such as FSC and MSC differ from `self-regulation¿ by businesses alone. Research into self-regulation in the field of the environment in the US shows that self-regulation projects should involve public interest groups (Steinzor 1998: 201). Cooperation with NGOs enhances corporate legitimacy. One could argue that, in these cases, there is no self-regulation, because the `self¿ indicates the enterprise while, in the case of multistakeholder approaches, stakeholders together make rules and regulations. Therefore, these collaborations are sometimes described as civil regulation, as opposed to self-regulation (Bendell 2000: 245). In other cases, NGOs may decide to keep a distance in order not to complicate their watchdog role. An interesting question for further research would be whether and how NGOs can keep this watchdog role within partnerships with companies. Let us, by way of concluding, once again turn to the three positions in the governance triangle. From the perspective of governments, they have to find a way to match State law with multistakeholder approaches. In our view, the changing relationships do not so much reduce the role of legislation as change this role. First of all, if the government is convinced of the value of a more intensive relation and collaboration between companies and NGOs, legislation may be used to support this development. Secondly, a role for traditional government regulation may be to codify the norms that have been agreed on by companies and NGOs, for example to prevent free-rider behavior and to ensure government supervision and enforcement if necessary. The ultimate goal of the ideal relationship between national and international law and multistakeholder approaches should be to legitimately, effectively, and efficiently address global sustainability issues, i.e., issues that cannot be resolved by national or international law alone. From the perspective of busines