Search

Finite element stress analysis is a method that is frequently used to model complex structures and determine stress analysis on created models. While finite element stress analysis has been used in the field of engineering for a long time, it has been applied to models representing dental tissues since the 1970s. Finite element stress analysis has been used more specifically in the field of endodontics; for investigating biomechanical behavior of teeth during access cavity preparation, root canal preparation and root canal filling, and in the evaluation of restorative procedures after endodontic treatment. The objective of this review is to provide current and comprehensive information about finite element stress analysis and its applications in endodontics., Sonlu elemanlar stres analizi yöntemi, karmaşık yapıları modellemek ve oluşturulan modeller üzerinde stres analizini belirlemek için sıklıkla kullanılan bir yöntemdir. Sonlu elemanlar stres analizi, uzun zamandır mühendislik alanında kullanılırken 1970’li yıllardan bu yana da diş dokularını temsil eden modellere uygulanmaktadır. Sonlu elemanlar stres analizi daha spesifik olarak endodonti alanında; giriş kavitesi açılması, kök kanal preparasyonu ve kök kanal dolumu esnasında dişlerin biyomekanik davranışının incelenmesinde, endodontik tedavi sonrası restoratif prosedürlerin değerlendirilmesinde sıklıkla kullanılmıştır. Bu derlemenin amacı sonlu elemanlar stres analizi ve bu yöntemin endodonti alanındaki uygulamaları konusunda güncel ve kapsamlı bilgi vermektir.

Objective: The aim of this study was to investigate the effects of the short-term intracanal application of two medicaments on the fracture strength of root-filled molar teeth with different levels of tooth structure loss. Material and Methods: Standard access cavities of totally 84 intact maxillary molar teeth were prepared in 72 teeth and were divided into 3 main groups. Standard access cavities were vkept in the first group, while mesio-occlusal-distal cavities (MOD) were prepared in the second and third groups. One-half of the palatinal walls were removed in the third group. Twelve sound teeth were used in the fourth group as control. Each group was then assigned into two subgroups according to the medicament used (n=12): 2% chlorhexidine gel and calcium hydroxide. Samples were stored at 37°C and 100% humidity for 1 week. Then the teeth were inserted into a universal testing machine and vertically loaded (5 mm/min) from the occlusal surface. The data was recorded in Newtons and statistically evaluated using a Univariate ANOVA and a Tukey as post hoc test. Results: A significant difference was found among the test groups (p0.05), however the number of remaining walls significantly affected the fracture strength (p 0,05), no entanto, o número de paredes restantes afetou significativamente a resistência à fratura (p

Amaç: Bu araştırmanın amacı; endodontik tedavi sonrasında diş dokularının mineral içeriğinde meydana gelen değişikliklerin, dişin farklı bölgelerinde Taramalı Elektron Mikroskobu-Enerji Dağılımlı X Işını Analizi (SEM-EDX) yöntemi kullanılarak incelenmesidir. Gereç ve Yöntemler: Bu çalışmada başarısız olmuş kanal tedavili dişler arasından çekim endikasyonu konulan, 20 adet tek köklü insan daimi dişi ve 20 adet kök kanal tedavisi görmemiş, ortodontik veya periodontal nedenlerle çekilmiş, çürüksüz, restorasyonsuz, sağlam tek köklü insan daimi dişi olmak üzere toplam 40 adet diş kullanılmıştır. Dişler kanal tedavisi sonrasında yapılarındaki mineral miktarında olası değişikliklerin endodontik tedavide başarısızlık ile ilişkisinin araştırılması amacıyla SEM-EDX analizine gönderilmek üzere %10’luk formalin solüsyonunda bekletildi. SEM-EDX analizi sırasında, her dişin bir yarısı, apikal, orta ve koronal olmak üzere standardize edilmiş 3 ayrı noktadan, elementel içerik ve elementel dağılım açısından 300 büyütme altında analiz edildi. Dişin diğer yarısı ölçüm amacıyla kullanılmadı. Bu analiz sırasında, oksijen, karbon, kalsiyum, fosfor, magnezyum, sodyum, sülfür, çinko, alüminyum, klor ve Ca/P ile ilgili veriler değerlendirildi. SEM-EDX ile elde edilen verilerin istatistiksel analizi ise tek yönlü varyans analizi ile yapıldı. Bulgular: SEM-EDX analizinin sonuçlarına göre kök kanal tedavisi olan dişler ve kontrol grubu arasında karbon, kalsiyum, fosfor, alüminyum ve klor ile ilgili anlamlı fark bulunmuştur (p0,05). Apikal, orta ve koronal bölgeler açısından hiçbir grupta anlamlı bir farklılık yoktur (p>0,05). Sonuç: Bu çalışmada, kök kanal tedavisi sonrasında, dişin farklı bölgelerinde bir fark gözlenmezken, diş dokusunda karbon, kalsiyum, fosfor, alüminyum ve klor mineralleri açısından anlamlı farklılıklar olduğu sonucuna varılmıştır., Background: The purpose of this study is to investigate the changes in the mineral contents of dental tissues in various areas of the tooth using Scanning Electron Microscopy/Energy Dispersive X-Ray Analysis (SEM-EDX) method after endodontic therapy. Methods: In this study totally 40 teeth; as twenty single-rooted human permanent teeth which were decided to be extract due to failed endodontically treated teeth and twenty single-rooted extracted human intact teeth which had no root canal therapy, no caries or restoration, extracted for periodontal or orthodontic reasons were used. The teeth were kept in 10% formalin solution until send for SEM-EDX analysis to investigate the probable relationship between mineral content of the teeth after root canal therapy and failure in endodontic therapy. While SEM-EDX analysis, half of every tooth was analyzed based on elemental content and elemental distribution from standardized three different points as apical, middle and coronal, under 300X magnification. For the purpose of measurement, the other half of the tooth was not used. During this analysis, the data related oxygen, carbon, calcium, phosphorus, magnesium, sodium, sulphur, zinc, aluminum, chlorine and Ca/P were evaluated. Statistical analysis of the data obtained from SEM-EDX was done by using One Way Anova test. Results: According to the SEM-EDX analysis there was a significant difference regarding carbon, calcium, phosphorus, aluminum and chlorine between the root canal therapy group and the control group (p0,05). There is no significant difference about apical, middle and coronal areas in any group (p>0,05). Conclusion: In this study it is concluded that, even though there were no changes observed at various areas of the tooth after root canal therapy, there are significant differences regarding carbon, calcium, phosphorus, aluminum and chlorine minerals in dental tissue

Amaç: Dikey kök kırığı (VRF), ilgili dişin çekimini gerektiren, endodontik tedavinin komplikasyonlarından biridir. Bu ileriye dönük çalışmanın amacı, çekim endikasyonu bulunan endodontik tedavi görmüş dişler değerlendirmektir. Gereç ve Yöntem: 1 yıllık bir süre boyunca 241 diş gözlendi. Tüm vakalar çekim endikasyonu bulunan endodontik tedavi görmüş dişler arasından seçildi. Hasta ve ilgili diş ile ilgili klinik belirtiler, işaretler ve bilgiler kaydedildi. Bulgular: 241 vaka arasında toplam 17 (%7,02) VRF vakası gözlendi. VRF, en sık alt çene birinci büyük azı dişlerin mesial köklerinde (% 23,5) meydana gelmiş ve bu dişlerin en sık çekilen dişler olduğu bulunmuştur (%35,2). Üst çene birinci büyük azı dişlerde VRF görülme sıklığı % 23,5; takiben, üst çene birinci ve ikinci küçük azı dişler aynı oranla (% 11,7), en sık kırılan dişler olmuştur. Kırıklar ağırlıklı olarak bukko-lingual idi ve kadın hastalarda daha sıktı (% 58,8). Ortalama hasta yaşı 36 idi ve VRF oluşana dek geçen ortalama sure 45 ay idi. VRF görülen dişlerin çoğunda kompozit onarım (% 41,1) vardı. Dişlerin % 23,5'inde post restorasyon vardı ve bu postlu dişlerin % 75'inde tam kron vardı. VRF alt çenedeki dişlerde ve üst çenedeki dişlerde benzer frekansta bulundu (p>0,05). Sonuç: Endodontik tedaviden ortalama 45 ay sonra, alt çene birinci büyük azı dişler VRF nedeniyle sıklıkla çekime daha yatkın bulundu. Kırık gelişiminin olası nedenlerini ve kanıtlarını belirlemek için daha ileri araştırmalar gereklidir. Objectives: Vertical root fracture (VRF) is one of the complications of endodontic treatment which results extraction of the related tooth. The purpose of this prospective study was to evaluate prevalence of VRF in extracted endodontically treated teeth. Materials and Methods: During a 1 year period 241 teeth were observed. All of the cases were from extracted teeth after endodontic treatment. Clinical signs, symptoms, the informations about patient and related tooth were recorded. Results: A total of 17 (7.02%) cases of VRF occurring among 241 cases were observed. The VRF occurred most frequently in the mesial roots of the mandibular first molars (23.5%) and they were the most frequently extracted teeth (35.2%). The VRF prevalence of maxillary first molars was 23.5%, maxillary first and second premolars with a same frequency (11.7%) were the following most fractured teeth. The fractures were predominantly buccolingual and were more frequent in female patients (58.8%). The mean patient age was 36 years and the mean time to VRF was 45 months. Most of the teeth which undergo VRF had a composite restoration (41.1%). 23.5% of the teeth had a post restoration and from among these posted teeth 75% were fully crowned. VRF was found similar frequency in mandibular teeth and in maxillary teeth (p>0.05). Conclusions: After average of 45 months from endodontic treatment, mandibular first molar teeth were found most frequently prone to extraction due to VRF. Further investigation is necessary to determine the possible causes and evidence of fracture development.