Search

This systematic review was performed in the context of EU‐project RECAP (www.recap-preterm.eu) and thus with funding from the European Commission; Horizon 2020; Grant Number: 733280. Aim. To establish differences in health‐related quality of life (HRQoL) in adults born term and those born very preterm (VPT) and/or with a very low birth weight (VLBW). Methods. Our systematic review is preregistered under PROSPERO‐ID CRD42018084005. Studies were eligible for inclusion if their authors had stated the HRQoL of adults (18 years or older) born VPT (

Contains fulltext : 218490.pdf (Publisher’s version ) (Closed access) Social skills training (SST) programs for nonclinical children and adolescents are known to have positive effects on social skills, but it remains unclear how distinct training components are related to program effects. This multilevel meta-analysis examines how psychoeducation (i.e., exercises aimed at the transfer of knowledge), psychophysical components (i.e., physical exercises aimed at improving self-confidence and trust in others), skill-building components (i.e., exercises aimed at improving interpersonal skills), and cognitive-emotional components (i.e., exercises aimed at changing emotions and cognitions) are independently related to SST program effects. We extracted data from 97 articles describing 839 effect sizes. Training content data were extracted from 60 corresponding SST programs. Our results showed that SST programs had a positive effect on the development of interpersonal skills and emotional skills in nonclinical samples: d = .369, 95% CI [.292, .447], p

BACKGROUND: Awake bruxism and sleep bruxism are common conditions amongst adult populations, although prevalence data are scarce. Objective This study aimed to assess the prevalence of awake bruxism and sleep bruxism in the Dutch adult population.METHODS: As part of a large epidemiologic survey on oral health of the general Dutch adult population, a total of 1,209 subjects were asked about their bruxism behavior during the day and during their sleep. The collected data were subjected to stratified analysis by five age groups (25-34, 35-44, 45-54, 55-64, and 65-74 years), socioeconomic status, and gender.RESULTS: A prevalence of 5.0% of the total population was found for awake bruxism and of 16.5% for sleep bruxism. Regarding the five age groups, prevalence of 6.5%, 7.8%, 4.0%, 3.2%, and 3.0%, respectively, were found for awake bruxism, and of 20.0%, 21.0%, 16.5%, 14.5%, and 8.3%, respectively, for sleep bruxism. Women reported both awake bruxism and sleep bruxism more often than men. These differences were statistically significant. Concerning socioeconomic status (SES), both awake bruxism and sleep bruxism were more often found in high SES groups, being statistically significant for awake bruxism only.CONCLUSION: Sleep bruxism is a common condition in the Dutch adult population, while awake bruxism is rarer. This article is protected by copyright. All rights reserved.

Background: Newborn screening for cystic fibrosis (NBSCF) was introduced in the Dutch NBS program in 2011 with a novel strategy. Methods: Dutch NBSCF consisted of four steps: immuno-reactive trypsin (IRT), Pancreatitis-associated Protein (PAP), DNA analysis by Inno-LiPa (35 mutations), extended gene analysis (EGA) as fourth step and as safety net. Only samples with two CFTR-variants were considered screen-positive, but samples with one disease-causing variant were considered also screen-positive from April 2013. The first 5 years of NBSCF were evaluated during a follow-up ranging from 2 to 6.8 years for sensitivity, specificity, positive predictive value (PPV), ratio of CF/Cystic Fibrosis Screen Positive infants with an Inconclusive Diagnosis (CFSPID) and median age at diagnosis, and were compared to other novel strategies for NBSCF and European Cystic Fibrosis Society (ECFS) Best Practice Standards of Care. Results: NBSCF achieved a sensitivity of 90% (95% CI 82%–94%), specificity of 99.991% (95% CI 99.989%–99.993%), PPV of 63% (95% CI 55%–69%), CF/CFSPID ratio of 4/1, and median age at diagnosis of 22 days, if samples with two variants as well as samples with one disease-causing variant were considered screen-positive. Conclusion: The program achieved the goal to minimize the number of false positives and showed a favourable performance but sensitivity and CF/CFSPID ratio did not meet criteria of EFCS Best Standards of Care. Changed cut-off values for PAP and IRT and classification of R117H-7T/9T to non-pathogenic may improve sensitivity to ≥95% and CF/CFSPID ratio to 10/1. PPV is estimated to be around 60%.

Doug Cronie,1,2 Marlies Rijnders,3 Suze Jans,3,4 Corine J Verhoeven,5,6 Raymond de Vries7–9 1Department of Midwifery, OLVG (West) Hospital, Amsterdam, The Netherlands; 2Department of Midwifery Science, Faculty of Public Health and Primary Care, University of Maastricht, Maastricht, The Netherlands; 3Department of Child Health, TNO, Leiden, The Netherlands; 4Editorial Department, Dutch Journal for Midwives (KNOV), Utrecht, The Netherlands; 5Department of Midwifery Science, AVAG, Amsterdam Public Health Research Institute, VU University Medical Center, Amsterdam, The Netherlands; 6Department of Obstetrics and Gynecology, Maxima Medical Centre, Veldhoven, The Netherlands; 7Faculty of Midwifery Education & Studies, Zuyd University, Maastricht, The Netherlands; 8CAPHRI, School for Public Health and Primary Care, Maastricht University, Maastricht, The Netherlands; 9Center for Bioethics and Social Sciences in Medicine, University of Michigan Medical School, Ann Arbor, MI, USA Aims: To examine the experiences of inter-professional collaboration of maternity service providers in the Netherlands and to identify potential enhancing and inhibiting factors for inter-professional collaboration within maternity care in the Netherlands. Background: Good collaboration between health care professionals is a key element of safe, effective care, but creating a collaborative culture can be challenging. Good collaboration requires, among other things, negotiating different professional orientations and the organizational constraints of hierarchies and scheduling. Good collaboration is especially important in maternity care. In the Netherlands, suboptimal collaboration has been cited as a significant factor in maternal deaths and in adverse incidents occurring in hospitals during evenings, nights, and weekends. In spite of its importance for effective maternity care, little is known about the nature and quality of collaboration between maternity care professionals. In order to fill this gap, we examined the inter-professional collaboration within multi-disciplinary teams (MDTs) providing maternity services in the Netherlands. Methods: Online survey of MDTs (consisting of hospital and PCMs, doctors, and carers) involved in the provision of maternity services in the Netherlands. We used a validated measure of collaboration (the Leiden Quality of Work Questionnaire) to analyze the attitudes of those involved in the provision of maternity services about multi-disciplinary collaboration in their work. We used descriptive and inferential statistics to assess differences between the groups. Results: 40% of all respondents were not satisfied with collaboration within their MDT. Overall, mean collaboration scores (MCS) were low. We found significant differences in MCS between professional groups. Midwives – community and hospital based – were pessimistic about collaboration in future models of maternity care. Discussion: In the Netherlands, collaboration in maternity care is less than optimal. Poor collaboration is associated with negative consequences for patient safety and quality of care. Strategies to address suboptimal collaboration exist; however, no one-size-fits-all approach is identified in the literature. Conclusion: Suboptimal collaboration exists within the midwifery model of care in the Netherlands and the relationship between care providers is under pressure. This could affect patient safety and quality of care, according to the literature. Précis: This paper presents an in-depth examination of the nature of, and attitudes about, collaboration between members of the MDT involved in the provision of maternity services in the Netherlands. Keywords: interprofessional communication, communication, multi-disciplinary team, interprofessional teamwork, interprofessional collaboration survey, questionnaire hospital midwife, primary care midwife, midwifery, carer, doctor, nurse, maternity care assistant, integrated-care

TNO en Rutgers hebben deze richtlijn geschreven in opdracht van de BPSW, het NIP en de NVO. Hoe verloopt de seksuele ontwikkeling van 0 tot 23 jaar? Hoe is dat bij specifieke groepen zoals kinderen met een licht verstandelijke beperking? Welke competenties heb je nodig voor advies en begeleiding? Wat zijn de wettelijke kaders? Wat zijn bruikbare interventies? Deze geeft informatie en concrete handvatten om een gezonde en veilige seksuele ontwikkeling te bevorderen bij kinderen en jongeren die met jeugdhulp of jeugdbescherming te maken hebben. De richtlijn gaat ook in op specifieke groepen: jeugdigen met een licht verstandelijke beperking, met een stoornis in het autismespectrum, met problematische gehechtheid of een seksueel trauma.

Binnen de jeugdgezondheidszorg (JGZ) stijgt de vraag naar digitale zorg en hulpverlening (eHealth). Een voorbeeld hiervan is blended care, wat verwijst naar een combinatie van online en offline behandelingen en contacten. Na beperkte resultaten in het gebruik van blended care-modules rondom excessief huilen en pesten is onderzocht welke belemmerende en bevorderende factoren van invloed waren op implementatie. Vooral op het niveau van de innovatie en de organisatie signaleerden JGZ-professionals belemmerende factoren.

Inleiding: Ouders in asielzoekerscentra (azc) voelen zich vaak onvoldoende ondersteund in hun opvoedtaak en het huidige ondersteuningsaanbod van de jeugdgezondheidszorg (JGZ) sluit onvoldoende aan bij hun belevingswereld en behoeften. Centering Parenting (CPa) is een groepsaanpak van de JGZ die veel ruimte biedt voor preventie en sociale steun tracht te bevorderen. In een pilotonderzoek in een azc in Katwijk is nagegaan of uitvoering van een cultuursensitieve variant van CPa bij moeders van baby’s en peuters haalbaar is. Methode: Er werd een procesevaluatie uitgevoerd, met als doel de compleetheid, programma-integriteit en waardering onder deelnemende moeders en JGZ-professionals te onderzoeken. Dit gebeurde aan de hand van logboeken, observaties en semigestructureerde interviews met moeders en JGZ-professionals. Resultaten: De resultaten betreffende de programma-integriteit waren positief. Zo bleek het mogelijk om de principes en strategieën van CPa grotendeels intact te houden. De deelnemende moeders en de JGZ-professionals ervaarden de CPa-sessies eveneens als positief. De compleetheid van de uitvoering van de cultuursensitieve CPa viel echter tegen. Van de acht sessies werden er zeven uitgevoerd. Van de componenten en thema’s werden er in de babygroep respectievelijk 80 % en 45 % behandeld en in de peutergroep 50 % en 28 %. Conclusie: Het invoeren van de cultuursensitieve variant van CPa gaat gepaard met de nodige uitdagingen, maar lijkt haalbaar en vormt een goede aanvulling op de huidige werkwijze. Aanbevolen wordt om bij de groepssamenstelling rekening te houden met de culturele achtergrond van de moeders om groepsinteractie te bevorderen. Tevens is het van belang om realistische verwachtingen te hebben van het aantal thema’s dat per sessie behandeld kan worden.

Deze richtlijn gaat over kinderen en jongeren die een problematische gehechtheidsrelatie hebben met hun (pleeg/adoptie) ouders. Onveilig gehechte jeugdigen ontlenen geen of onvoldoende emotionele veiligheid aan de relatie met hun ouder(s). Problematische gehechtheidsrelaties kunnen een negatieve invloed hebben op de kwaliteit van leven van het kind of de jongere, afhankelijk van de ernst van de gehechtheidsproblemen. Inclusief de onderbouwing van de herziening.

Sinds 2017 maakt de jeugdgezondheidszorg (JGZ) voor de preventie en aanpak van slaapproblemen gebruik van de JGZ-richtlijn Gezonde slaap en slaapproblemen bij kinderen. Onlangs verscheen in het Nederlands Tijdschrift voor Geneeskunde naar aanleiding van de JGZ-richtlijn een discussiestuk over de beschreven interventies in de richtlijn. In dit artikel gaan wij in op het richtlijnontwikkelproces en de punten uit het discussiestuk. Bij een herziening van de richtlijn zal eventuele nieuwe evidentie over interventies worden beoordeeld en bij positieve beoordeling in de richtlijn worden opgenomen.

Background: Little is known about costs and effects of vision screening strategies to detect amblyopia. Aim of this study was to compare costs and effects of conventional (optotype) vision screening, photoscreening or a combination in children aged 3-6 years. Methods: Population-based, cross-sectional study in preventive child health care in The Hague. Children aged 3 years (3y), 3 years and 9 months (3y9m) or 5-6 years (5/6y) received the conventional chart vision screening and a test with a photoscreener (Plusoptix S12C). Costs were based on test duration and additional costs for devices and diagnostic work-up. Results: Two thousand, one hundred and forty-four children were included. The estimated costs per child screened were €17.44, €20.37 and €6.90 for conventional vision screening at 3y, 3y9m and 5/6y, respectively. For photoscreening, these estimates were €6.61, €7.52 and €9.40 and for photoscreening followed by vision screening if the result was unclear (combination) €9.32 (3y) and €9.33 (3y9m). The number of children detected with amblyopia by age were 9, 14 and 5 (conventional screening), 6, 13 and 3 (photoscreening) and 10 (3y) and 15 (3y9m) (combination), respectively. The estimated costs per child diagnosed with amblyopia were €1500, €1050 and €860 for conventional vision screening, €860, €420 and €1940 for photoscreening and €730 (3y) and €450 (3y9m) for the combination. Conclusions: Combining photoscreening with vision screening seems promising to detect amblyopia in children aged 3y/3y9m, whereas conventional screening seems preferable at 5/6y. As the number of study children with amblyopia is small, further research on the effects of these screening alternatives in detecting children with amblyopia is recommended.

Social skills training (SST) programs for nonclinical children and adolescents are known to have positive effects on social skills, but it remains unclear how distinct training components are related to program effects. This multilevel meta-analysis examines how psychoeducation (i.e., exercises aimed at the transfer of knowledge), psychophysical components (i.e., physical exercises aimed at improving self-confidence and trust in others), skill-building components (i.e., exercises aimed at improving interpersonal skills), and cognitive-emotional components (i.e., exercises aimed at changing emotions and cognitions) are independently related to SST program effects. We extracted data from 97 articles describing 839 effect sizes. Training content data were extracted from 60 corresponding SST programs. Our results showed that SST programs had a positive effect on the development of interpersonal skills and emotional skills in nonclinical samples: d = .369, 95% CI [.292, .447], p

Objectives: Physical activity in people with dementia (PwD) may enhance physical and mental functioning. Exergaming, which combines physical exercise with cognitive stimulation in a gaming environment, was developed to overcome barriers in performing physical activities. We evaluated the effects of exergaming in day care centers (DCCs) for PwD and informal caregivers (ICs). Design: A randomized controlled trial among 23 DCCs across the Netherlands randomized to exergaming (interactive cycling during 6 months) or a care-as-usual control group. Setting and Participants: A total of 112 (73 exergaming, 39 control) community-dwelling dyads (PwD, IC), with the PwD visiting a DCC at least twice per week. Methods: All outcomes were assessed using structured questionnaires during interviews with PwD and ICs at baseline (T0), 3 months (T1), and 6 months (T2). Primary outcomes: physical activity and mobility of the PwD. Secondary outcomes: physical, cognitive, emotional and social functioning, and quality of life for PwD. For ICs: experienced burden, quality of life, and positive care experiences. Results: Mixed-model analyses showed no statistically significant effects on primary outcomes. There were statistically significant positive effects on PwD's secondary outcomes at T2 on cognition [Mini-Mental State Examination (MMSE): r = 2.30, 95% confidence interval (CI): 0.65, 3.96, P = .007; and Trail Making Test part A (TMT-A): r = −28.98, 95% CI: −54.89, −3.08, P = .029], social functioning (Behavior Observation Scale for Intramural Psychogeriatrics subscale 1 (GIP): r = −1.86, 95% CI: −3.56, −0.17, P = .031), and positive post-test effects in ICs on distress caused by the PwD's neuropsychiatric symptoms (NPI-Q total distress: r = −3.30, 95% CI: −6.57, −0.03, P = .048) and on sense of competence (SSCQ: r = 2.78, 95% CI: 0.85, 4.71, P = .005). Conclusions and Implications: Exergaming appeared not effective on the primary outcomes. Despite the study being underpowered, we found positive effects on secondary outcomes for PwD and ICs, and no negative effects. We therefore recommend further study, dissemination, and implementation. © 2020 AMDA – The Society for Post-Acute and Long-Term Care Medicine

Wat is ScheidingsATLAS en voor wie is het bedoeld? ScheidingsATLAS is een wetenschappelijk onderbouwde preventieve groepstraining voor ouders die gescheiden zijn. Veel gescheiden ouders worstelen met vragen over het ouderschap na de scheiding. Hoe beleven de kinderen de scheiding? Hoe kun je ze als ouder helpen aan de nieuwe situatie? Hoe zorg je goed voor jezelf en je kinderen? Hoe werkt dat, ouderschap na scheiding? Hoe praat je hierover met de andere ouder? Na een scheiding zijn ouders niet langer partners, maar ze blijven wel samen de ouders van hun kinderen. De training ScheidingsATLAS gaat hierop in door gescheiden ouders informatie te geven en te ondersteunen.

at is ScheidingsATLAS Online en voor wie is het bedoeld? ScheidingsATLAS Online is een wetenschappelijk onderbouwde preventieve training voor ouders die gescheiden zijn. Veel gescheiden ouders worstelen met vragen over het ouderschap na de scheiding. Hoe beleven de kinderen de scheiding? Hoe kun je ze als ouder helpen aan de nieuwe situatie? Hoe zorg je goed voor jezelf en je kinderen? Hoe werkt dat, ouderschap na scheiding? Hoe praat je hierover met de andere ouder? Na een scheiding zijn ouders niet langer partners, maar ze blijven wel samen de ouders van hun kinderen. De training ScheidingsATLAS Online gaat hierop in door gescheiden ouders informatie te geven en te ondersteunen.

Deze richtlijn gaat over kinderen en jongeren die een problematische gehechtheidsrelatie hebben met hun (pleeg/adoptie) ouders. Onveilig gehechte jeugdigen ontlenen geen of onvoldoende emotionele veiligheid aan de relatie met hun ouder(s). Problematische gehechtheidsrelaties kunnen een negatieve invloed hebben op de kwaliteit van leven van het kind of de jongere, afhankelijk van de ernst van de gehechtheidsproblemen. Inclusief de onderbouwing van de herziening.

Deze richtlijn is niet zomaar een richtlijn. Kindermishandeling is een complex probleem zonder één duidelijke oorzaak en zonder één duidelijke oplossing. Als jeugdprofessional werk je met ouders samen en ben je er voor de veiligheid van jeugdigen. Toch moet je ouders soms ook vertellen dat je je over die veiligheid heel erg zorgen maakt. En dat je tegelijkertijd mét de ouders wilt zoeken naar oplossingen. Dat kan op gespannen voet met elkaar staan. Kindermishandeling raakt je, komt dichtbij. Daarom moet je de aanpak ervan ook niet alleen doen. Je werkt altijd multidisciplinair, in samenwerking met andere professionals, maar ook met ouders en het sociale netwerk van het gezin. Dat alles vraagt nogal wat van je, ook al ben je daarvoor opgeleid.

Ook de richtlijn Kindermishandeling is geactualiseerd. Sinds de eerste publicatie van de richtlijn in 2016 is er veel veranderd in de aanpak van kindermishandeling. De richtlijn is aangevuld met nieuwe onderzoeksresultaten en nieuwe interventies. Verder hebben ervaringen met het gebruik van de richtlijn geleid tot verbeteringen. Deze richtlijn is niet zomaar een richtlijn. Kindermishandeling is een complex probleem zonder één duidelijke oorzaak en zonder één duidelijke oplossing. Als jeugdprofessional werk je met ouders samen en ben je er voor de veiligheid van jeugdigen. Toch moet je ouders soms ook vertellen dat je je over die veiligheid heel erg zorgen maakt. En dat je tegelijkertijd mét de ouders wilt zoeken naar oplossingen. Dat kan op gespannen voet met elkaar staan. Kindermishandeling raakt je, komt dichtbij. Daarom moet je de aanpak ervan ook niet alleen doen. Je werkt altijd multidisciplinair, in samenwerking met andere professionals, maar ook met ouders en het sociale netwerk van het gezin. Dat alles vraagt nogal wat van je, ook al ben je daarvoor opgeleid. Inclusief verantwoording.

In dit vierde artikel in een reeks van 5 naar aanleiding van het Kies-voor-Tandenonderzoek 2017, worden de resultaten van de 17-jarigen samengevat. Van de 17-jarigen had 34% een gaaf blijvend gebit. Er waren in 2017 nog mondgezondheidsverschillen tussen de sociaal-economische groepen waarbij de hoge sociaal-economische groep in het voordeel was. De mondgezondheid van de 17-jarigen was de afgelopen 6 jaar gestagneerd en lijkt op sommige indicatoren zelfs te verslechteren. Daarnaast is het slecht gesteld met de kennis over het tandheelkundige verzekeringsstelsel na de achttiende verjaardag. De conclusie is dat mondgezondheid van de 17-jarigen de afgelopen jaren niet is verbeterd. Deze trend dient te worden gevolgd door monitoringsonderzoek. Daarnaast dienen interventies ter verbetering van mondgezondheid, kennis en gedrag van adolescenten te worden opgezet en geëvalueerd.

TNO en Rutgers hebben deze richtlijn geschreven in opdracht van de BPSW, het NIP en de NVO. Hoe verloopt de seksuele ontwikkeling van 0 tot 23 jaar? Hoe is dat bij specifieke groepen zoals kinderen met een licht verstandelijke beperking? Welke competenties heb je nodig voor advies en begeleiding? Wat zijn de wettelijke kaders? Wat zijn bruikbare interventies? Deze geeft informatie en concrete handvatten om een gezonde en veilige seksuele ontwikkeling te bevorderen bij kinderen en jongeren die met jeugdhulp of jeugdbescherming te maken hebben. De richtlijn gaat ook in op specifieke groepen: jeugdigen met een licht verstandelijke beperking, met een stoornis in het autismespectrum, met problematische gehechtheid of een seksueel trauma.

Background The maternity care system in the Netherlands is well known for its support of community-based midwifery. However, regular midwifery practices typically do not offer caseload midwifery care – one-to-one continuity of care throughout pregnancy and birth. Because we know very little about the outcomes for women receiving caseload care in the Netherlands, we compared caseload care with regular midwife-led care, looking at maternal and perinatal outcomes, including antenatal and intrapartum referrals to secondary (i.e., obstetrician-led) care. Methods We selected 657 women in caseload care and 1954 matched controls (women in regular midwife-led care) from all women registered in the Dutch Perinatal Registry (Perined) who gave birth in 2015. To be eligible for selection the women had to be in midwife-led antenatal care beyond 28 gestational weeks. Each woman in caseload care was matched with three women in regular midwife-led care, using parity, maternal age, background (Dutch or non-Dutch) and region. These two cohorts were compared for referral rates, mode of birth, and other maternal and perinatal outcomes. Results In caseload midwifery care, 46.9% of women were referred to obstetrician-led care (24.2% antenatally and 22.8% in the intrapartum period). In the matched cohort, 65.7% were referred (37.4% antenatally and 28.3% in the intrapartum period). In caseload care, 84.0% experienced a spontaneous vaginal birth versus 77.0% in regular midwife-led care. These patterns were observed for both nulliparous and multiparous women. Women in caseload care had fewer inductions of labour (13.2% vs 21.0%), more homebirths (39.4% vs 16.1%) and less perineal damage (intact perineum: 41.3% vs 28.2%). The incidence of perinatal mortality and a low Apgar score was low in both groups. Conclusions We found that when compared to regular midwife-led care, caseload midwifery care in the Netherlands is associated with a lower referral rate to obstetrician-led care – both antenatally and in the intrapartum period – and a higher spontaneous vaginal birth rate, with similar perinatal safety. The challenge is to include this model as part of the current effort to improve the quality of Dutch maternity care, making caseload care available and affordable for more women.

Binnen de jeugdgezondheidszorg (JGZ) stijgt de vraag naar digitale zorg en hulpverlening (eHealth). Een voorbeeld hiervan is blended care, wat verwijst naar een combinatie van online en offline behandelingen en contacten. Na beperkte resultaten in het gebruik van blended care-modules rondom excessief huilen en pesten is onderzocht welke belemmerende en bevorderende factoren van invloed waren op implementatie. Vooral op het niveau van de innovatie en de organisatie signaleerden JGZ-professionals belemmerende factoren.

In dit vijfde en laatste artikel in een reeks naar aanleiding van het Kies-voor-Tandenonderzoek 2017, worden de resultaten van de 23-jarigen gepresenteerd. Van de 23-jarigen had 21% een gaaf blijvend gebit. Er waren in 2017 nog mondgezondheidsverschillen tussen de sociaal-economische (SES) groepen waarbij de hoge SES-groep in het voordeel was. De mondgezondheid van de lage SES-groep laat de afgelopen 6 jaar enige verbetering zien terwijl dit bij de hoge SES-groep niet het geval is. Het preventieve tandheelkundig gedrag van 23-jarigen laat te wensen over en de kennis over het tandheelkundige verzekeringsstelsel is matig. De conclusie is dat de mondgezondheid van 23-jarigen deels is verbeterd, deels gestagneerd. Aangezien niet iedereen via een mondzorgverlener aan informatie over mondgezondheid en adequate mondverzorging zal (kunnen) komen, moet nagedacht worden over andere wegen om deze informatie aan hen te verschaffen. Om in het kader van de volksgezondheid ook trends in mondgezondheid en tandheelkundig preventief gedrag van (jong)volwassenen te kunnen volgen is monitoringsonderzoek van groot belang.

In dit derde artikel in een reeks van 5 naar aanleiding van het Kies-voor-Tandenonderzoek 2017, worden de resultaten van de 11-jarigen gepresenteerd. Het onderzoek werd uitgevoerd onder 11-jarigen die woonden in Alphen aan den Rijn, Gouda, Breda of Den Bosch en bestond uit het invullen van een vragenlijst, zowel door henzelf als door hun ouders, en het ondergaan van een klinisch mondonderzoek. Van de 11-jarigen had 61% een gaaf blijvend gebit. In 2011 was dit percentage 73%. Er waren in 2017 nog mondgezondheidsverschillen tussen de sociaal-economische groepen waarbij de hoge sociaal-economische groep in het voordeel was. De conclusie is dat de mondgezondheid van de 11-jarigen de afgelopen 6 jaar niet is verbeterd. Ondanks de lage prevalenties lijkt er een trend tot verslechtering te zijn. Interventies om het gebit gaaf te houden dienen bij risicogroepen vooral gericht te zijn op het verbeteren van gedrag en zelfzorg om cariës te voorkomen.

Jaarlijks zijn er in Nederland iets minder dan 25.000 zwangere vrouwen RhD-negatief. Bij hen kunnen antistoffen tegen het RhD-antigeen (D-IEA) ontstaan wanneer zij zwanger zijn van een RhD-positief kind. De D-IEA kunnen ernstige hemolytische ziekte bij de foetus en/of pasgeborene (HZFP) veroorzaken. Daarom is het van belang om de immunisatie van de zwangere tegen RhD te voorkomen. Hiertoe behoort de verloskundig zorgverlener (VKZ) op twee momenten anti-D toe te dienen aan de zwangere: 1. tijdens de zwangerschap in week 30-31: de antenatale anti-D-toediening 2. binnen 48 uur na de bevalling: de postnatale anti-D-toediening. Beide toedieningen zijn alleen nodig als het kind RhD-positief is. Om dit te bepalen wordt aan alle RhD-negatieve zwangeren in week 27-29 een foetale RhD-typering (fRhD) aangeboden. Uit de jaarlijkse monitors van de PSIE blijkt dat bij 1-2% van de RhD-negatieve zwangeren geen foetale RhD-typering is geregistreerd in Praeventis. Verder ontbreekt bij 3-4% van de zwangeren met een positieve fRhD-typering de antenatale anti-D-toediening en bij 4-5% de postnatale anti-D-toediening. Hierbij zijn zwangeren van wie bekend is dat de zwangerschap vroegtijdig is geëindigd niet meegeteld. Het doel van dit onderzoek is achterhalen wat de oorzaken zijn waarom de uitslag van de foetale RhD-typering en toediening van antenatale en postnatale anti-D niet geregistreerd zijn in Praeventis. Het uiteindelijke doel is het verbeteren van de uitvoering van het PSIE programma en het zo compleet mogelijk maken van de registratie van fRhD-typering en anti-D-toedieningen.

In dit vragenlijstonderzoek is de attitude van tandartsen en studenten tandheelkunde ten aanzien van het verlenen van mondzorg aan palliatieve patiënten bestudeerd. Daarnaast is onderzocht in hoeverre zij betrokken willen worden bij de zorg voor deze patiëntengroep. Uit de resultaten bleek dat beide onderzoeksgroepen relatief weinig affiniteit met palliatieve patiënten hadden. Toch vinden ze mondzorg bij deze groep over het algemeen belangrijk en zijn ze van mening dat tandartsen een rol kunnen spelen bij de levenskwaliteit. Een derde van beide onderzoeksgroepen wil echter zelden betrokken worden bij de mondzorg voor deze patiëntengroep. Daarnaast is ook een derde van de respondenten niet of niet erg bereid om palliatieve patiënten te bezoeken in een verpleeghuis of om huisbezoeken af te leggen. Tandartsen en studenten zijn zich bewust van het belang van mondzorg in de palliatieve levensfase, ze zien het echter (nog) niet zitten om hier zelf verantwoordelijk voor te zijn.

Stereotype verwachtingen over vaders laten weinig ruimte aan vaders om zélf te ontdekken wat voor ouder ze willen zijn. Het leernetwerk Vaderschap vraagt aandacht voor de impact van ouderschap op mannen.

This systematic review was performed in the context of EU‐project RECAP (www.recap-preterm.eu) and thus with funding from the European Commission; Horizon 2020; Grant Number: 733280. Aim. To establish differences in health‐related quality of life (HRQoL) in adults born term and those born very preterm (VPT) and/or with a very low birth weight (VLBW). Methods. Our systematic review is preregistered under PROSPERO‐ID CRD42018084005. Studies were eligible for inclusion if their authors had stated the HRQoL of adults (18 years or older) born VPT (

at is ScheidingsATLAS Online en voor wie is het bedoeld? ScheidingsATLAS Online is een wetenschappelijk onderbouwde preventieve training voor ouders die gescheiden zijn. Veel gescheiden ouders worstelen met vragen over het ouderschap na de scheiding. Hoe beleven de kinderen de scheiding? Hoe kun je ze als ouder helpen aan de nieuwe situatie? Hoe zorg je goed voor jezelf en je kinderen? Hoe werkt dat, ouderschap na scheiding? Hoe praat je hierover met de andere ouder? Na een scheiding zijn ouders niet langer partners, maar ze blijven wel samen de ouders van hun kinderen. De training ScheidingsATLAS Online gaat hierop in door gescheiden ouders informatie te geven en te ondersteunen.

Inleiding. Dit onderzoek had als doel een beknopt instrument te ontwikkelen voor het tijdig herkennen van kinderen met een taalontwikkelingsstoornis (TOS), dat een acceptabele voorspellende validiteit heeft. Methode. In een nested case-controlonderzoek werden leerlingen, in de leeftijd van 4 tot 11 jaar, van een school voor speciaal onderwijs cluster 2 (voor kinderen met ernstige spraaktaalmoeilijkheden) met bewezen TOS gematcht op geboortedatum en geslacht met kinderen die het reguliere basisonderwijs volgden. Vervolgens analyseerden wij de voorspellende validiteit voor het hebben van TOS op grond van combinaties van de scores op de taalkenmerken van het Van Wiechenonderzoek op de leeftijd van 24, 36 en 45 maanden. We konden gebruikmaken van de gegevens van 253 paren van kinderen met en zonder TOS. Resultaten. Bij een combinatie van uitval op twee taalkenmerken op één leeftijdsmoment varieerde de specificiteit van 85 tot 100 % en de sensitiviteit van 32 tot 78 %. Wanneer vijf taalkenmerken op de drie verschillende leeftijden werden gecombineerd, werd een specificiteit van 96 % (95 %-betrouwbaarheidsinterval (BI) 94–99 %) en een sensitiviteit van 71 % (95 %-BI 66–77 %) gevonden. Conclusie. De gevonden combinatie van vijf taalkenmerken kan beschouwd worden als een beknopt instrument met een acceptabele voorspellende validiteit om kinderen met TOS tijdig te kunnen herkennen.

In dit derde artikel in een reeks van 5 naar aanleiding van het Kies-voor-Tandenonderzoek 2017, worden de resultaten van de 11-jarigen gepresenteerd. Het onderzoek werd uitgevoerd onder 11-jarigen die woonden in Alphen aan den Rijn, Gouda, Breda of Den Bosch en bestond uit het invullen van een vragenlijst, zowel door henzelf als door hun ouders, en het ondergaan van een klinisch mondonderzoek. Van de 11-jarigen had 61% een gaaf blijvend gebit. In 2011 was dit percentage 73%. Er waren in 2017 nog mondgezondheidsverschillen tussen de sociaal-economische groepen waarbij de hoge sociaal-economische groep in het voordeel was. De conclusie is dat de mondgezondheid van de 11-jarigen de afgelopen 6 jaar niet is verbeterd. Ondanks de lage prevalenties lijkt er een trend tot verslechtering te zijn. Interventies om het gebit gaaf te houden dienen bij risicogroepen vooral gericht te zijn op het verbeteren van gedrag en zelfzorg om cariës te voorkomen.

In dit vierde artikel in een reeks van 5 naar aanleiding van het Kies-voor-Tandenonderzoek 2017, worden de resultaten van de 17-jarigen samengevat. Van de 17-jarigen had 34% een gaaf blijvend gebit. Er waren in 2017 nog mondgezondheidsverschillen tussen de sociaal-economische groepen waarbij de hoge sociaal-economische groep in het voordeel was. De mondgezondheid van de 17-jarigen was de afgelopen 6 jaar gestagneerd en lijkt op sommige indicatoren zelfs te verslechteren. Daarnaast is het slecht gesteld met de kennis over het tandheelkundige verzekeringsstelsel na de achttiende verjaardag. De conclusie is dat mondgezondheid van de 17-jarigen de afgelopen jaren niet is verbeterd. Deze trend dient te worden gevolgd door monitoringsonderzoek. Daarnaast dienen interventies ter verbetering van mondgezondheid, kennis en gedrag van adolescenten te worden opgezet en geëvalueerd.

Inleiding. Dit onderzoek had als doel een beknopt instrument te ontwikkelen voor het tijdig herkennen van kinderen met een taalontwikkelingsstoornis (TOS), dat een acceptabele voorspellende validiteit heeft. Methode. In een nested case-controlonderzoek werden leerlingen, in de leeftijd van 4 tot 11 jaar, van een school voor speciaal onderwijs cluster 2 (voor kinderen met ernstige spraaktaalmoeilijkheden) met bewezen TOS gematcht op geboortedatum en geslacht met kinderen die het reguliere basisonderwijs volgden. Vervolgens analyseerden wij de voorspellende validiteit voor het hebben van TOS op grond van combinaties van de scores op de taalkenmerken van het Van Wiechenonderzoek op de leeftijd van 24, 36 en 45 maanden. We konden gebruikmaken van de gegevens van 253 paren van kinderen met en zonder TOS. Resultaten. Bij een combinatie van uitval op twee taalkenmerken op één leeftijdsmoment varieerde de specificiteit van 85 tot 100 % en de sensitiviteit van 32 tot 78 %. Wanneer vijf taalkenmerken op de drie verschillende leeftijden werden gecombineerd, werd een specificiteit van 96 % (95 %-betrouwbaarheidsinterval (BI) 94–99 %) en een sensitiviteit van 71 % (95 %-BI 66–77 %) gevonden. Conclusie. De gevonden combinatie van vijf taalkenmerken kan beschouwd worden als een beknopt instrument met een acceptabele voorspellende validiteit om kinderen met TOS tijdig te kunnen herkennen.

In dit vragenlijstonderzoek is de attitude van tandartsen en studenten tandheelkunde ten aanzien van het verlenen van mondzorg aan palliatieve patiënten bestudeerd. Daarnaast is onderzocht in hoeverre zij betrokken willen worden bij de zorg voor deze patiëntengroep. Uit de resultaten bleek dat beide onderzoeksgroepen relatief weinig affiniteit met palliatieve patiënten hadden. Toch vinden ze mondzorg bij deze groep over het algemeen belangrijk en zijn ze van mening dat tandartsen een rol kunnen spelen bij de levenskwaliteit. Een derde van beide onderzoeksgroepen wil echter zelden betrokken worden bij de mondzorg voor deze patiëntengroep. Daarnaast is ook een derde van de respondenten niet of niet erg bereid om palliatieve patiënten te bezoeken in een verpleeghuis of om huisbezoeken af te leggen. Tandartsen en studenten zijn zich bewust van het belang van mondzorg in de palliatieve levensfase, ze zien het echter (nog) niet zitten om hier zelf verantwoordelijk voor te zijn.

Ontwerpelementen 1 en 2 richten zich op de aansluiting van de (online) informatie en ondersteuning bij de doelgroep en periode van borstvoeding. Het is in eerste instantie belangrijk dat helder is voor welke doelgroep(en) de (online) informatie en ondersteuning bedoeld is (ontwerpelement 1) en voor welke periode(n) waarin over borstvoeding gedacht en/of borstvoeding gegeven kan worden (ontwerpelement 2). Ontwerpelementen 3 t/m 6 richten zich op het (blijvend) veranderen van gedrag: het nadenken over, voorbereiden en uitvoeren van borstvoedingswensen van ouders. Doel is ouders uit te nodigen om na te denken over wat zij zien als voordelen en uitdagingen bij het geven van borstvoeding (ontwerpelement 3), eventueel hun borstvoedingswensen te formuleren (ontwerpelement 4) en (voorbereidende) acties te nemen om deze wensen uit te voeren (ontwerpelement 5). Pas nadat ouders hebben nagedacht over de plus- en minpunten kunnen zij een onderbouwde keuze maken voor het geven van borstvoeding. Om borstvoeding te blijven geven is het belangrijk dat ouders goede voorbeelden krijgen en gemotiveerd worden om te blijven voeden en ondersteuning te zoeken als er knelpunten zijn. (ontwerpelement 6). Ontwerpelementen 7 t/m 9 richten zich op contextuele factoren die belangrijk kunnen zijn bij het geven van borstvoeding. Denk bijvoorbeeld aan de aansluiting van de informatie bij de partner en omgeving (ontwerpelement 7), aansluiting bij de andere basisbehoeftes van het kind (ontwerpelement 8) en de aansluiting bij de geboortezorg (ontwerpelement 9). Het laatste (overkoepelende) ontwerpelement richt zich op de uiteindelijke vorm van de informatie waarbij ook gekeken wordt naar de manier waarop de doelgroep het beste kan worden aangesproken en met welk medium dit kan worden bereikt (ontwerpelement 10).

Ontwerpelementen 1 en 2 richten zich op de aansluiting van de (online) informatie en ondersteuning bij de doelgroep en periode van borstvoeding. Het is in eerste instantie belangrijk dat helder is voor welke doelgroep(en) de (online) informatie en ondersteuning bedoeld is (ontwerpelement 1) en voor welke periode(n) waarin over borstvoeding gedacht en/of borstvoeding gegeven kan worden (ontwerpelement 2). Ontwerpelementen 3 t/m 6 richten zich op het (blijvend) veranderen van gedrag: het nadenken over, voorbereiden en uitvoeren van borstvoedingswensen van ouders. Doel is ouders uit te nodigen om na te denken over wat zij zien als voordelen en uitdagingen bij het geven van borstvoeding (ontwerpelement 3), eventueel hun borstvoedingswensen te formuleren (ontwerpelement 4) en (voorbereidende) acties te nemen om deze wensen uit te voeren (ontwerpelement 5). Pas nadat ouders hebben nagedacht over de plus- en minpunten kunnen zij een onderbouwde keuze maken voor het geven van borstvoeding. Om borstvoeding te blijven geven is het belangrijk dat ouders goede voorbeelden krijgen en gemotiveerd worden om te blijven voeden en ondersteuning te zoeken als er knelpunten zijn. (ontwerpelement 6). Ontwerpelementen 7 t/m 9 richten zich op contextuele factoren die belangrijk kunnen zijn bij het geven van borstvoeding. Denk bijvoorbeeld aan de aansluiting van de informatie bij de partner en omgeving (ontwerpelement 7), aansluiting bij de andere basisbehoeftes van het kind (ontwerpelement 8) en de aansluiting bij de geboortezorg (ontwerpelement 9). Het laatste (overkoepelende) ontwerpelement richt zich op de uiteindelijke vorm van de informatie waarbij ook gekeken wordt naar de manier waarop de doelgroep het beste kan worden aangesproken en met welk medium dit kan worden bereikt (ontwerpelement 10).

Sinds 2017 maakt de jeugdgezondheidszorg (JGZ) voor de preventie en aanpak van slaapproblemen gebruik van de JGZ-richtlijn Gezonde slaap en slaapproblemen bij kinderen. Onlangs verscheen in het Nederlands Tijdschrift voor Geneeskunde naar aanleiding van de JGZ-richtlijn een discussiestuk over de beschreven interventies in de richtlijn. In dit artikel gaan wij in op het richtlijnontwikkelproces en de punten uit het discussiestuk. Bij een herziening van de richtlijn zal eventuele nieuwe evidentie over interventies worden beoordeeld en bij positieve beoordeling in de richtlijn worden opgenomen.

Inleiding: Ouders in asielzoekerscentra (azc) voelen zich vaak onvoldoende ondersteund in hun opvoedtaak en het huidige ondersteuningsaanbod van de jeugdgezondheidszorg (JGZ) sluit onvoldoende aan bij hun belevingswereld en behoeften. Centering Parenting (CPa) is een groepsaanpak van de JGZ die veel ruimte biedt voor preventie en sociale steun tracht te bevorderen. In een pilotonderzoek in een azc in Katwijk is nagegaan of uitvoering van een cultuursensitieve variant van CPa bij moeders van baby’s en peuters haalbaar is. Methode: Er werd een procesevaluatie uitgevoerd, met als doel de compleetheid, programma-integriteit en waardering onder deelnemende moeders en JGZ-professionals te onderzoeken. Dit gebeurde aan de hand van logboeken, observaties en semigestructureerde interviews met moeders en JGZ-professionals. Resultaten: De resultaten betreffende de programma-integriteit waren positief. Zo bleek het mogelijk om de principes en strategieën van CPa grotendeels intact te houden. De deelnemende moeders en de JGZ-professionals ervaarden de CPa-sessies eveneens als positief. De compleetheid van de uitvoering van de cultuursensitieve CPa viel echter tegen. Van de acht sessies werden er zeven uitgevoerd. Van de componenten en thema’s werden er in de babygroep respectievelijk 80 % en 45 % behandeld en in de peutergroep 50 % en 28 %. Conclusie: Het invoeren van de cultuursensitieve variant van CPa gaat gepaard met de nodige uitdagingen, maar lijkt haalbaar en vormt een goede aanvulling op de huidige werkwijze. Aanbevolen wordt om bij de groepssamenstelling rekening te houden met de culturele achtergrond van de moeders om groepsinteractie te bevorderen. Tevens is het van belang om realistische verwachtingen te hebben van het aantal thema’s dat per sessie behandeld kan worden.

Jaarlijks zijn er in Nederland iets minder dan 25.000 zwangere vrouwen RhD-negatief. Bij hen kunnen antistoffen tegen het RhD-antigeen (D-IEA) ontstaan wanneer zij zwanger zijn van een RhD-positief kind. De D-IEA kunnen ernstige hemolytische ziekte bij de foetus en/of pasgeborene (HZFP) veroorzaken. Daarom is het van belang om de immunisatie van de zwangere tegen RhD te voorkomen. Hiertoe behoort de verloskundig zorgverlener (VKZ) op twee momenten anti-D toe te dienen aan de zwangere: 1. tijdens de zwangerschap in week 30-31: de antenatale anti-D-toediening 2. binnen 48 uur na de bevalling: de postnatale anti-D-toediening. Beide toedieningen zijn alleen nodig als het kind RhD-positief is. Om dit te bepalen wordt aan alle RhD-negatieve zwangeren in week 27-29 een foetale RhD-typering (fRhD) aangeboden. Uit de jaarlijkse monitors van de PSIE blijkt dat bij 1-2% van de RhD-negatieve zwangeren geen foetale RhD-typering is geregistreerd in Praeventis. Verder ontbreekt bij 3-4% van de zwangeren met een positieve fRhD-typering de antenatale anti-D-toediening en bij 4-5% de postnatale anti-D-toediening. Hierbij zijn zwangeren van wie bekend is dat de zwangerschap vroegtijdig is geëindigd niet meegeteld. Het doel van dit onderzoek is achterhalen wat de oorzaken zijn waarom de uitslag van de foetale RhD-typering en toediening van antenatale en postnatale anti-D niet geregistreerd zijn in Praeventis. Het uiteindelijke doel is het verbeteren van de uitvoering van het PSIE programma en het zo compleet mogelijk maken van de registratie van fRhD-typering en anti-D-toedieningen.

Wat is ScheidingsATLAS en voor wie is het bedoeld? ScheidingsATLAS is een wetenschappelijk onderbouwde preventieve groepstraining voor ouders die gescheiden zijn. Veel gescheiden ouders worstelen met vragen over het ouderschap na de scheiding. Hoe beleven de kinderen de scheiding? Hoe kun je ze als ouder helpen aan de nieuwe situatie? Hoe zorg je goed voor jezelf en je kinderen? Hoe werkt dat, ouderschap na scheiding? Hoe praat je hierover met de andere ouder? Na een scheiding zijn ouders niet langer partners, maar ze blijven wel samen de ouders van hun kinderen. De training ScheidingsATLAS gaat hierop in door gescheiden ouders informatie te geven en te ondersteunen.

Deze richtlijn is niet zomaar een richtlijn. Kindermishandeling is een complex probleem zonder één duidelijke oorzaak en zonder één duidelijke oplossing. Als jeugdprofessional werk je met ouders samen en ben je er voor de veiligheid van jeugdigen. Toch moet je ouders soms ook vertellen dat je je over die veiligheid heel erg zorgen maakt. En dat je tegelijkertijd mét de ouders wilt zoeken naar oplossingen. Dat kan op gespannen voet met elkaar staan. Kindermishandeling raakt je, komt dichtbij. Daarom moet je de aanpak ervan ook niet alleen doen. Je werkt altijd multidisciplinair, in samenwerking met andere professionals, maar ook met ouders en het sociale netwerk van het gezin. Dat alles vraagt nogal wat van je, ook al ben je daarvoor opgeleid.

Background: The maternity care system in the Netherlands is well known for its support of community-based midwifery. However, regular midwifery practices typically do not offer caseload midwifery care - one-to-one continuity of care throughout pregnancy and birth. Because we know very little about the outcomes for women receiving caseload care in the Netherlands, we compared caseload care with regular midwife-led care, looking at maternal and perinatal outcomes, including antenatal and intrapartum referrals to secondary (i.e., obstetrician-led) care. Methods: We selected 657 women in caseload care and 1954 matched controls (women in regular midwife-led care) from all women registered in the Dutch Perinatal Registry (Perined) who gave birth in 2015. To be eligible for selection the women had to be in midwife-led antenatal care beyond 28 gestational weeks. Each woman in caseload care was matched with three women in regular midwife-led care, using parity, maternal age, background (Dutch or non-Dutch) and region. These two cohorts were compared for referral rates, mode of birth, and other maternal and perinatal outcomes. Results: In caseload midwifery care, 46.9% of women were referred to obstetrician-led care (24.2% antenatally and 22.8% in the intrapartum period). In the matched cohort, 65.7% were referred (37.4% antenatally and 28.3% in the intrapartum period). In caseload care, 84.0% experienced a spontaneous vaginal birth versus 77.0% in regular midwife-led care. These patterns were observed for both nulliparous and multiparous women. Women in caseload care had fewer inductions of labour (13.2% vs 21.0%), more homebirths (39.4% vs 16.1%) and less perineal damage (intact perineum: 41.3% vs 28.2%). The incidence of perinatal mortality and a low Apgar score was low in both groups. Conclusions: We found that when compared to regular midwife-led care, caseload midwifery care in the Netherlands is associated with a lower referral rate to obstetrician-led care - both antenatally and in the intrapartum period - and a higher spontaneous vaginal birth rate, with similar perinatal safety. The challenge is to include this model as part of the current effort to improve the quality of Dutch maternity care, making caseload care available and affordable for more women.

In dit vijfde en laatste artikel in een reeks naar aanleiding van het Kies-voor-Tandenonderzoek 2017, worden de resultaten van de 23-jarigen gepresenteerd. Van de 23-jarigen had 21% een gaaf blijvend gebit. Er waren in 2017 nog mondgezondheidsverschillen tussen de sociaal-economische (SES) groepen waarbij de hoge SES-groep in het voordeel was. De mondgezondheid van de lage SES-groep laat de afgelopen 6 jaar enige verbetering zien terwijl dit bij de hoge SES-groep niet het geval is. Het preventieve tandheelkundig gedrag van 23-jarigen laat te wensen over en de kennis over het tandheelkundige verzekeringsstelsel is matig. De conclusie is dat de mondgezondheid van 23-jarigen deels is verbeterd, deels gestagneerd. Aangezien niet iedereen via een mondzorgverlener aan informatie over mondgezondheid en adequate mondverzorging zal (kunnen) komen, moet nagedacht worden over andere wegen om deze informatie aan hen te verschaffen. Om in het kader van de volksgezondheid ook trends in mondgezondheid en tandheelkundig preventief gedrag van (jong)volwassenen te kunnen volgen is monitoringsonderzoek van groot belang.

Inleiding: In Nederland worden sinds 2006 pasgeborenen met de neonatale gehoorscreening (NGS) gescreend door de Jeugdgezondheidszorg (JGZ). De doelstelling van de NGS is het opsporen van kinderen met permanent gehoorverlies, zodat voor de leeftijd van 6 maanden behandeling kan starten. Vroege opsporing van gehoorverliezen is belangrijk, aangezien kinderen waarbij vroeg wordt gestart met behandeling een betere ontwikkeling laten zien. In dit artikel worden opbrengsten van de NGS door de JGZ, de kwaliteit van het programma en de tijdigheid van de start van behandeling beschreven. Methode: De NGS wordt jaarlijks getoetst aan een set indicatoren om de kwaliteit van het programma te kunnen monitoren. Deze monitoringsrapporten én gegevens van de afdeling Vroegbehandeling van de Nederlandse Stichting voor het Dove en Slechthorende Kind (NSDSK) zijn gebruikt in deze studie. Resultaten: De resultaten laten zien dat de NGS al jarenlang een stabiel screeningsprogramma is met een hoog kwaliteitsniveau. Deelname is hoog, het refer- en verwijspercentage laag en de tijdigheid van het programma is steeds beter geworden. De start van de interventie voldoet nog niet altijd aan de streeftijden. Discussie: Verbetering in het programma voor NGS is te vinden op het gebied van tijdigheid van diagnostiek en start van behandeling, hoewel deze de laatste jaren vooruit zijn gegaan.

Background: People with intellectual disabilities have less favourable outcomes in—among others—oral health variables, compared to their peers without intellectual disabilities. Before being able to develop target interventions for caregivers, all their prevailing viewpoints regarding oral hygiene need to be identified. Methods: This Q-methodology study—conducted among 40 caregivers of care-dependent Institutionalized living persons with moderate intellectual disability—used by-person factor analysis to reveal clusters of caregivers based on the way their statements were sorted. Results: A 4-factor solution was chosen based on both the Q-sorting and the interviews. The four factors identified were responsible and perseverant, motivated but aware of obstacles, social minded and knowledgeable and concerned and insecure. Conclusion: Q-methodology can be used to determine the different attitudes that caregivers have regarding oral health care. Developing a tool to determine into which factor caregivers should be categorized may be the next step in tailoring oral health instruction.

Background Job satisfaction is generally considered to be an important element of work quality and workplace relations. Little is known about levels of job satisfaction among hospital and primary-care midwives in the Netherlands. Proposed changes to the maternity care system in the Netherlands should consider how the working conditions of midwives affect their job satisfaction. Aim We aimed to measure and compare job satisfaction among hospital and primary-care midwives in the Netherlands. Methods Online survey of all practising midwives in the Netherlands using a validated measure of job satisfaction (the Leiden Quality of Work Questionnaire) to analyze the attitudes of hospital and primary-care midwives about their work. Descriptive and inferential statistics were used to assess differences between the two groups. Results Approximately one in six of all practising midwives in the Netherlands responded to our survey (hospital midwives n = 103, primary-care midwives n = 405). All midwives in our survey were satisfied with their work (n = 508). However, significant differences emerged between hospital and primary-care midwives in terms of what was most important to them in relation to their job satisfaction. For hospital midwives, the most significant domains were: working hours per week, workplace agreements, and total years of experience. For primary-care midwives, social support at work, work demands, job autonomy, and the influence of work on their private life were most significant. Conclusion Although midwives were generally satisfied, differences emerged in the key predictors of job satisfaction between hospital and primary-care midwives. These differences could be of importance when planning workforce needs and should be taken into consideration by policymakers in the Netherlands and elsewhere when planning new models of care.

Purpose A screening tool called the VTO Language Screening Instrument (VTO-LSI) was developed to enable more uniform and earlier detection of language impairment. This report, consisting of 2 retrospective studies, focuses on the effects of using the VTO-LSI compared to regular detection procedures. Method Study 1 retrospectively compared VTO-LSI with regular detection procedures. Outcome measure was the detection rate of language impairment among 24-month-old children. Data were retrieved from medical records of children attending a youth health care center. Study 2 retrospectively compared the effects of VTO-LSI and regular detection procedures on the age at referral for diagnostic investigations and the influence of sex. Data were retrieved from medical records from the speech and hearing center and analyzed with multivariate analysis of variance. Results With the VTO-LSI, significantly more cases with language impairment were identified compared with the regular detection procedure (2.4% vs. 0.4%). In regions where the VTO-LSI was used, girls were almost 2 years younger, and boys were 1 year younger when referred to diagnostic investigations than in regions with regular detection procedures. Conclusion The VTO-LSI was more effective than regular detection procedures.

Objective: The aim of the present study was to report on factors associated with changes in disability after 5 years, with a focus on physical activity (PA) in community-dwelling older adults with generalized radiographic osteoarthritis (GROA). Methods: Assessment of GROA (hand, knee, hip) and disability (Health Assessment Questionnaire) in the Rotterdam Study (cohort RS-1, N = 7,983; with GROA, n = 821). A good outcome at follow-up was defined as improved or mild disability, and a poor outcome as worsened or severe disability. Factors potentially associated with outcome were demographics, joint complaints, other chronic health problems or limitations (body mass index, number of chronic conditions, cognition), and level of different types of PA. Some of these assessments were repeated in between 1997 and 1999 (RS-3), and between 2002 and 2004 (RS-4). Results: A total of 309 older adults with GROA and valid measures on RS-3 and RS-4 showed mild to moderate disability, with minor increases over 5 years (follow-up N = 287 RS-3 to RS-4). PA levels decreased with increasing disability, especially in sport and walking. PA was univariately associated with a better outcome at follow-up but when adjusted for other factors (higher age, having knee pain and stiffness, and having more than two other chronic conditions) was associated with negative changes in general and lower limb disability, although not with upper limb disability. Conclusions: This was the first study to report that community-dwelling older adults with GROA show moderate levels of disability, and that reduced levels of disability are associated with higher levels of PA, but when adjusted for other confounders this association is lost. Further research is needed to study the complex relationships between PA and other determinants of disability.