Search

Bu makalenin argümanına göre hastalık ile geçerli toplumsal işleyiş arasında belirgin bir bağıntı vardır. Bu açıdan her hastalık, içinden çıktığı çağın ve toplumun metaforu olarak görülmeye müsaittir. Başka bir ifadeyle her dönem, kendi başat yaşam tarzının izlerini taşıyan bir hastalık formunu bünyesinde taşımaktadır. İçinde yaşadığımız modern kültür bağlamında salgına bir tür sosyolojik projektör olarak yaklaşan bu makale, tartışmayı Susan Sontag’ın eleştirel bir şekilde açtığı yoldan sürdürmektedir. Hastalığı metafor olarak inceleyen Sontag gibi bu çalışma da, yaşanan Covid-19 kapsamında maske, mesafe ve hijyen söylemlerini sosyolojik eksende ve çağdaş kültürün başat göstergeleri olan hız, kontrol, enformasyon, aşırı-tıbbileşme ve ölüm kavramları etrafında ele almaktadır. Bu amaçla Bauman, Baudrillard, Turner, Furedi ve Chul-Han gibi öncü sosyal teorisyenler üzerinden şu sorulara yanıt aramaktadır: Yaşanan küresel salgın ve onda vücut bulan güncel sağlık söylemi sosyolojik kadrajda nasıl görünmektedir? Pandemi portresi toplumsal bir metafor olarak incelendiğinde hangi düşünce ve eğilimler belirmektedir? Örneğin hijyen ile kültürel korkular arasında, mesafe ile toplumsal izolasyon ve sakınma tavrı arasında ve maske ile sayısallaştırılarak örtülen ölüm fikri arasında ne tür bir ilişki vardır? Hiç şüphesiz modern tıp tarihinin kritik bir kırılma noktası olarak pandemi yalnızca küresel sağlık uygulamalarını değil, birçok değer yargısını paradoksal olarak hem kabule hem de hem de sorgulanmaya zorlamıştır., This article argues that a clear correlation exists between disease and the prevailing social functioning. In this respect, every disease can be seen as a metaphor for the age and society in which it emerges. In other words, every period carries a form of disease that bears traces of the dominant lifestyle. This study approaches the epidemic as a kind of sociological projection in the context of studying modern culture and continues the discussion along the lines critically opened by Susan Sontag (2005). Just as Sontag examined disease as a metaphor, this article debates the discourses on masks, social distancing, and hygiene within the scope of COVID-19 along a specific sociological axis around the concepts of speed, control, information, hypermedicalization, and death as the dominant indicators of contemporary culture. For this purpose, the study seeks answers to the following questions through the leading social theorists of the field such as Bauman, Baudrillard, Turner, Furedi and Chul- Han: How does the global epidemic and the current health discourse embodied in it appear within the sociological context? What thoughts and tendencies emerge when examining the pandemic portrait as a social metaphor? For example, what kind of relationship exists between hygiene and cultural fears; among distance, social isolation, and avoidance; and between masks and the superficial idea of death concealed behind quantification? Undoubtedly, the pandemic is a critical breaking point in the history of modern medicine and has forced not only global health practices but also many value judgments to both paradoxically be accepted and questioned.

Bu makale alışverişe dayalı yaşam biçimini oluşturan, teşvik eden ve yürüten tüketimci modern kültürün analizini yapmayı hedeflemektedir. Bu amaçla bu çalışma, tüketimci kültürün alışveriş bağımlılığını harekete geçiren ilke ve söylemleri nasıl tasarımladığı sorusuna odaklanmaktadır. Hiç şüphesiz tüketimcilik sorunsalı sosyal bilimler için daima kritik yere sahip olagelmiştir, çünkü o zenginlik, eşitlik, ekoloji, etik, gündelik yaşam, kent, aile, din ve kimlik gibi ana kavramları barındırmaktadır. Bu açıdan alışveriş kavramı yalnızca üretim ilişkileri içinde belirlenen bir ekonomik parametre olarak görülmemelidir. Aksine o patolojik olarak haza ve hıza adapte günümüz kültürünün bir çıktısı ve semptomudur. Bu anlamda küresel koronavirüs salgını, bu patolojiyi biraz daha görünür ve trajik kılmıştır.

Bu makale alışverişe dayalı yaşam biçimini oluşturan, teşvik eden ve yürüten tüketimci modern kültürün analizini yapmayı hedeflemektedir. Bu amaçla bu çalışma, tüketimci kültürün alışveriş bağımlılığını harekete geçiren ilke ve söylemleri nasıl tasarımladığı sorusuna odaklanmaktadır. Hiç şüphesiz tüketimcilik sorunsalı sosyal bilimler için daima kritik yere sahip olagelmiştir, çünkü o zenginlik, eşitlik, ekoloji, etik, gündelik yaşam, kent, aile, din ve kimlik gibi ana kavramları barındırmaktadır. Bu açıdan alışveriş kavramı yalnızca üretim ilişkileri içinde belirlenen bir ekonomik parametre olarak görülmemelidir. Aksine o patolojik olarak haza ve hıza adapte günümüz kültürünün bir çıktısı ve semptomudur. Bu anlamda küresel koronavirüs salgını, bu patolojiyi biraz daha görünür ve trajik kılmıştır. This article aims analysing of the consumerist modern culture that constitutes, encourages and maintains this modus. For this reason, this paper focuses on the question of how the consumerist culture designs principles and discourses to seduce shopping addiction. No wonder that the problem of consumerism has always a crucial place for social sciences because it involves different key concepts such as wealth, equality, ecology, ethics, everyday life, the city, family, religion and identity. In this sense, the concept of shopping should not be seen merely as an economical parameter determined within the relationships of production. Instead, it is pathologically both output and symptom of the contemporary culture adapted into speed and pleasure. In this respect, global coronavirus epidemic has made this pathology more visible and tragic.

Günümüz modern toplumu, Zygmunt Bauman’ın deyimleştirdiği “akışkanlık” karakteriyle paradoksal biçimde çelişmeksizin kırılgandır. Özellikle metropol yaşamında ve siber-mekânda vücut bulan bu ikircikli durum, bir yandan kimliğin, ilişkilerin ve duyguların kontrolsüz devinimini vurgularken; öte yandan böylesi yönelimlerin kışkırttığı —yine Baumanca ifadeyle müphemlik, Richard Sennett düşüncesindeki maskeleşme ve Georg Simmel-vari kavramsallaştırmayla bıkkınlık ve kayıtsızlığın varlığını ima eder. Modernliğin gerçekliği kurgusaldır; çünkü gerçeğin kendisi yorucu ve tahrip edicidir. Artık bağlılık benliğin dışındaki kişilere ve değerlere değil; bizatihi ben’e içkin arzulara ve tutkulara yoğunlaşmıştır. Ne var ki her arzu yönelimi yeni bir tatminsizliği çağrıştırmakta; tutkularsa belli bir kısır döngü içinde kendi kendini çürütmektedir. Daha açık bir ifadeyle, modern bireyin süper-egosu çözülmekte ve bunun yerini sanal gerçeklikle formatlanmış bir siber-ego almaktadır. Özellikle aşk ilişkilerinde belirginleşen ve gözetim toplumu mitini eş zamanlı olarak hem yücelten hem de imha eden bu dönüşüm, bu makalenin ana temasıdır. Bu amaçla, Köprüdekiler filmi ve özellikle filmdeki Murat karakteri üzerinden aşkın dijitalleşmesinin sosyolojisi ele alınmaktadır. Bu, aynı zamanda, bir zamanlar efsanelere konu olan aşkın, akışkan ve kırılgan modernitenin ellerinde nasıl bir endüstri metaına evrildiğinin, The present-day modern society is fragile paradoxically without contradicting with the character “liquidity” that is phrased by Zygmunt Bauman. The hesitant situation that is embodied particularly in urban living and cyber-space on the one hand emphasises the uncontrolled mobility of identity, relations and emotions, and on the other hand implies that such orientations stimulate the ambivalence again in Bauman’s sense, masks in Richard Sennett’s thought and bláse attitude and indifference in Simmelian conceptualisation. The reality of modernity is fictional because the real itself is painful and devastating. Attachment is no longer for individuals and values outside the ego, but rather for desires and passions inside it. However, each orientation evokes a new dissatisfaction and also passions perish themselves in a certain vicious cycle. More obviously, modern individual’s superego is detached and cyber-ego that is formatted through virtual reality takes its place. This transformation that is clarified especially in love patterns and that both glorifies and demolishes the myth of surveillance society is main theme of this paper. For this purpose, the sociology of digitalisation of love is dealt with through the film Köprüdekiler, and through Murat, one of the characters in the film. This is also the story of how love that was once the subject of legends evolves an industrial commodity in the hands of liquid and fragile modernity and, of why and how the modern body is digitalised in front of the screen.

This paper is basically about nowism as a representation of modernity rather than a temporal fragment, about cancer as philosophical reference rather than as a biological illness, and about death as constructive value rather than as a destructive experience. All these representation-loaded concepts are dealt with through the story of Tessa, the protagonist in the film Now is Good (2012). In the liquid modernity, on the one hand nowist orientations, tendencies and acts are wryly reduced to a cliché: "Carpe diem" (seize the day) and on the other hand temporal uncertainty of death implies the essential principle of "memento mori" (remember you will die) or "Mutu qabla an tamutu" (die before you die). The now is, as a worldview beyond a temporality, not merely good, but perhaps the God of the modern society. However, deadly cancer, which is an uninvited guest, nullifies this modern doctrine that commercializes the now as eternity and immortality itself. Cancer that marks death and the sense of chaos what cancer stirs are antithesis and perhaps antidote of the liquid modernity. This paper, for the very reason, unexpectedly affirms death while criticising the nowist culture WOS:000441691500016

In this interdisciplinary paper, it is dealt with modern tendencies ofsexualisation in the context of body and violence both as a common question ineveryday life, and as a characteristic of the contemporary society we all livein. The issue can also be seen as one of the most representative or reflectiveindications of modern culture. In here, it is claimed that not only economy,politics, education, ideology, equality, legislation and religion, but also theearly-sexualisation of the present-day society are associated with gender-basedviolence, consumerism and communication. This association carry undoubtedly considerableand complicated notion in terms of making analysis through reductiveinterpretations and approaches. Therefore, in this article, this perspective isembodied and categorised as psychological/mental, conceptual/ontological,sexual/physical, cultural, occupational and educational contexts., Bu disiplinlerarası çalışmada, cinselleştirmeninmodern temayülleri beden ve şiddet bağlamında ve hem gündelik yaşamın yaygınbir sorunsalı hem de içinde yaşadığımız çağcıl toplumun bir karakteristiğiolarak ele alınmaktadır. Bu mesele ayrıca modern kültürün en temsili ve reflektifişaretlerinden biri olarak da görülmektedir. Burada yalnızca ekonomi, eşitlik,politika, eğitim, ideoloji, eşitlik, mevzuat ve din değil; aynı zamanda günümüztoplumunun erken cinselleştirilmesinin cinsiyet temelli şiddet, tüketimcilik veiletişimle ilişki içinde olduğu iddia edilmektedir. Bu ilişki hiç şüphesiz ki indirgemeciyorumlamalar ve yaklaşımlar üzerinden analiz yapmada kaydadeğer ve çetrefillinosyon taşımaktadır. Bundan ötürü, bu makalede, bu perspektifpsikolojik/zihinsel, kavramsal/ontolojik, cinsel/fiziksel, kültürel mesleki veeğitimsel bağlamlar olarak somutlaştırılmakta ve kategorize edilmektedir.

Fatih Akin and his films may be interestingfor sociologists and political scientists, but not for philosophers andpsychologists, because he is interested in social reality and norms rather thanindividual differences. Moreover, his films may be of interest to those whofocus on architecture and spatiality. For this reason, in this paper, I comparebetween urban experiences of Hamburg and Istanbul by using his three importantfilms: Head on (2004), Crossing the Bridge: The Sound of Istanbul (2005), andSoul Kitchen (2009). These films are not only films of Fatih Akin, but also ofHamburg and Istanbul themselves., Fatih Akın ve sineması filozoflar vepsikologlar için değil sosyologlar ve siyaset bilimciler için de ilginçolabilir. Çünkü o bireysel farklılıklardan ziyade toplumsal gerçeklik venormlarla ilgilenmektedir. Ayrıca, onun filmleri mimari ve mekansallığaodaklananları da ilgilendirebilir. Bu sebeple, bu çalışmada, Fatih Akın’ın üçönemli filmini kullanarak Hamburg ve İstanbul’daki kentsel deneyimikarşılaştırmaktayım. Bu filmler Duvara Karşı (2004), İstanbul Hatırası: KöprüyüGeçmek (2005) ve Aşka Ruhunu Kat (2009) filmleridir. Bu filmler yalnızca FatihAkın’ın değil; Hamburg ve İstanbul’un kendi filmleridir.

Eğer İstanbul’un toplumsal ve mimari açıdan gittikçe bozulduğu iddia edilirse, bu çözülme sürecinin en kritik kırılma noktalarından birinin Türkiye ve Yunanistan arasında 1960’larda gerçekleşen mübadele olduğu söylenebilir. İstanbul’un kentsel, sosyal ve demografik dokusunda derin ve esaslı değişimler yol açan bu süreç, bu çalışmada Politiki Kouzina (A Touch of Spice) filmi üzerinden ele alınmaktadır. 1960’ların başlarında belli başlı politik anlaşmazlıklara binaen İstanbul’dan Atina’ya göç etmek zorunda kalan bir Rum ailesi hakkında olan film, İstanbul’u etnik açıdan daha homojen ve tektip yapan geniş ölçekli demografik ve kültürel dönüşüme neden olan bu mübadeleyi sorgulayıcı şekilde işlemektedir. Ulus-merkezli devletin yansıması olan sözkonusu mübadele Konstantinople’un ötekilerini ‘dezenfekte ederken’, şehrin de çok-renkli dokusunu yok etmiştir. Bu mübadele sonucuda, İstanbul’daki Rum nüfusu 135.000’den yalnızca 7.000’e inmiştir. Bu durum, çağdaş İstanbul’un kent kültürünü değiştiren en etkili olaylardan biri olarak kabul edilebilir., If it is claimed that, socially and architecturally, Istanbul has been getting uglier by the day, it should be noted that one of critical breakpoints of the deformation process was the deportation event between Turkey and Greece in the 1960s. That resulted in profound and essential changes in the urban, social and demographical form of Istanbul, and is dealt with in this paper through a film, Politiki Kouzina (A Touch of Spice, 2003). This film that is about a Greek family who were deported from Istanbul and moved to Athens by virtue of some political disagreements during the first years of the 1960s, deals with this change by examining the deportation process which catalysed the large-scale demographic and cultural transformation which has ethnically made Istanbul more homogenous and monophonic. The deportation, which is a reflection of the nationcity. As a result of the deportation, the ethnic Greek population of Istanbul was reduced from 135,000 to a mere 7,000. This situation can be accepted as being one of the most influential events to affect the urban culture of contemporary Istanbul

In this paper, the Quran, which has been repeatedly read by nearly every society in the world for centuries, and without the influence of cultural indicators such as age, education, gender, race, etc., is analysed in metaphorical sense. This essential text has been interpreted differently by different scholars in different ages. How can the Quran be read and understood by everybody? This is undoubtedly one of the most crucial questions about this holy book. Hence, my aim is to seek an answer to the issue of the Quran and its universality in the context of metaphorical language. For this purpose, I use Lakoff and Johnson’s metaphor theory (known as the cognitive theory of metaphors) to analyse and discuss metaphors in the Quran.