Search

Additional file 1: Supplemental figure S1. Diffusion-weighted imaging (DWI; a and b) demonstrating bilateral parieto-occipital cortical diffusion restriction. Apparent diffusion coefficient (ADC; c and d) map confirming diffusion restriction in these regions. Images in conjunction with those in Fig. 2 compatible with PRES. Images from patient P1.

Additional file 4: Supplemental figure S4. DWI images (a and b) demonstrating bilateral fronto-parieto-occipital cortical diffusion restriction. ADC map (c and d) confirming diffusion restriction in the cortex of these regions. Images in conjunction with those in Fig. 6 compatible with PRES. Images from patient P2.

Additional file 2: Supplemental figure S2. T2-FLAIR hyperintense contrast-enhanced lesions occurring widely spread in the supratentorial (a, b, c, d) and infratentorial (d) grey matter. Note as well the lesions in the lateral part of the right external globus pallidus (c, full arrow) and the left parahippocampal gyrus (d, dashed arrow). As in Fig. 2 and 3, the arachnoidal cyst in the left temporal region can also be observed (c, dashed arrow). Evolution after 6 months of treatment with abatacept can be seen on the follow-up images depicted with (ii), demonstrating global regression of the lesions and decreased contrast enhancement. Images from patient P1.

Additional file 3: Supplemental figure S3. Expansive lesion of the cervical spinal medulla from C3-C4 down to Th1-Th2. On the T1-weighted images (a and b) the patchy superficial contrast enhancement can be seen. Evolution after 6 months of treatment with abatacept can be observed on the follow-up images depicted with (ii), demonstrating reduced extent and decreased contrast enhancement. Images from patient P1.

The structural organization of the Golgi stacks in mammalian cells is intrinsically linked to function, including glycosylation, but the role of morphology is less clear in lower eukaryotes. Here we investigated the link between the structural organization of the Golgi and secretory pathway function using Pichia pastoris as a model system. To unstack the Golgi cisternae, we disrupted 18 genes encoding proteins in the secretory pathway without loss of viability. Using biosensors, confocal microscopy and transmission electron microscopy we identified three strains with irreversible perturbations in the stacking of the Golgi cisternae, all of which had disruption in genes that encode proteins with annotated function as or homology to calcium/calcium permeable ion channels. Despite this, no variation in the secretory pathway for ER size, whole cell glycomics or recombinant protein glycans was observed. Our investigations showed the robust nature of the secretory pathway in P. pastoris and suggest that Ca2+ concentration, homeostasis or signalling may play a significant role for Golgi stacking in this organism and should be investigated in other organisms.

The authors regret that in the original version of Table S1, the column for patient 12 was mistakenly duplicated in the column for patient 8. The online Table S1 PDF has been corrected. The error appears only in PDFs downloaded before June 4, 2020.

NRC Handelsblad

Halitose is een frequent voorkomend probleem, waarvan de oorzaak meestal in de mondholte te vinden is. Omdat de mens zijn eigen ademgeur niet goed kan vaststellen, is het aan te raden om tijdens een tandartsbezoek de ademgeur van patiënten te controleren. De belangrijkste oorzaken van intraorale halitose zijn tongbeslag, gingivitis en parodontitis. Bacteriën in het tongbeslag en de tandplaque produceren vluchtige zwavelverbindingen, die bij intraorale halitose hoofdzakelijk verantwoordelijk zijn voor de ademgeur. Hierdoor richt de behandeling van halitose zich voornamelijk op het verwijderen van het tongbeslag en de supra- en subgingivale plaque.

Het is bekend dat veel tandheelkundige apparatuur lawaai maakt, maar hoe is het gesteld met het gehoor van de tandarts? Er zijn veel aanwijzingen dat tandartsen meer risico lopen op het ontwikkelen van lawaaislechthorendheid dan andere medische professionals. Dit hoofdstuk geeft een beschrijving van de werking van het gehoor, gehoorverlies door lawaai, het meten van gehoorverlies en wetgeving gericht op bescherming van het gehoor. Ook wordt beschreven aan welke geluidsniveaus de tandarts wordt blootgesteld en wat de literatuur vermeldt over lawaaischade aan het gehoor van tandartsen.

Hoewel metalen de belangrijkste veroorzakers van huidgerelateerde contactallergie zijn, lijken diezelfde metalen in de mond van zelfs allergische patiënten tot veel minder problemen te leiden. Anderzijds is er een groep patiënten met onbegrepen klachten, die (vooral door de patiënten) worden toegeschreven aan blootstelling aan tandheelkundige metalen restauraties. Reguliere allergietesten zijn bij deze patiënten geregeld negatief. Wat is eraan de hand bij deze patiënten? Zijn deze klachten psychisch van aard? Is de diagnostiek ontoereikend? Of zijn er andere mechanismen dan allergie in het spel? In dit hoofdstuk wordt ingegaan op deze vragen en wordt een diagnostische werkwijze geschetst die poogt rekening te houden met alle facetten die mogelijk een rol spelen in deze slecht begrepen problematiek. Zodoende kunnen ook deze patiënten zo goed mogelijk worden behandeld, want één ding is zeker, de klachten zijn echt.

Most insertional mutagenesis screens of Drosophila performed to date have not used target chromosomes that have been checked for their suitability for phenotypic screens for viable phenotypes. To address this, we have generated a selection of stocks carrying either isogenized second chromosomes or isogenized third chromosomes, in a genetic background derived from a Canton-S wild-type strain. We have tested these stocks for a range of behavioral and other viable phenotypes. As expected, most lines are statistically indistinguishable from Canton-S in most phenotypes tested. The lines generated are now being used as target chromosomes in mutagenesis screens, and the characterization reported here will facilitate their use in screens of these lines for behavioral and other viable phenotypes.

Het os zygomaticum, of jukbeen, en de arcus zygomaticus, of jukboog, zijn prominente structuren van het middengezicht. De os zygoma fractuur is de meest voorkomende breuk van het maxillofaciale skelet, gevolgd door een fractuur van de arcus. Zygomafracturen kunnen naast functionele problemen, zoals dubbelbeelden, gevoelsstoornissen of een beperkte mondopening leiden tot een asymmetrie van het middengezicht en daarmee tot cosmetische bezwaren. Symptomen samengaand met een zygomafractuur zijn vaak karakteristiek en bestaan uit onder andere een periorbitaal oftewel monocle hematoom, een afvlakking van de wangkoon en een sensibiliteitsstoornis van de nervus infraorbitalis. Zygoma- en solitaire arcusfracturen, kunnen op verschillende manieren worden behandeld: door middel van een gesloten of open repositie. Behandeling is mede afhankelijk van de mate van dislocatie van de fractuur en de leeftijd, of conditie van de patiënt.

Een orale leukoplakie is een ‘overwegend witte verandering van het mondslijmvlies, die klinisch en histopathologisch niet als een andere witte afwijking kan worden gediagnosticeerd’. De incidentie van orale leukoplakie wereldwijd is ongeveer 2%. Hiervan ontaardt zo’n 1%-2% per jaar in een plaveiselcelcarcinoom. Er is een aantal factoren bekend die mogelijk een hoger risico geven op maligne ontaarding. Het betreft hogere leeftijd, vrouwelijk geslacht, niet-roken, niet-homogene orale leukoplakie, een orale leukoplakie ≥ 4 cm, locatie op de laterale tongrand of de mondbodem en een hoge graad van epitheeldysplasie.Een belangrijk onderdeel van de periodieke controle bij de tandarts is de inspectie van de slijmvliezen. Bij een witte slijmvliesafwijking in de mondholte moet de tandarts altijd nagaan of er mogelijk een oorzaak aanwezig is en of deze kan worden weggenomen. Mocht er geen mogelijke oorzaak aanwezig zijn, dan dient de patiënt meteen verwezen te worden naar de MKA-chirurg. De MKA-chirurg zal dan een biopt nemen van de witte slijmvliesafwijking en de laesie definiëren. Aan de hand van de soort afwijking zal het verdere beleid worden bepaald.

Het is al tientallen jaren bekend dat snoepgedrag bijdraagt aan de ontwikkeling van cariës. Het nuttigen van frisdrank en vruchtensappen wordt beschouwd als een van de belangrijkste oorzaken voor het ontstaan van erosieve gebitsslijtage, maar ook de consumptie van andere zure voedingsmiddelen zoals snoep kan demineralisatie van tandglazuur tot gevolg hebben. De afgelopen decennia heeft het aanbod aan snoepgoed een enorme ontwikkeling doorgemaakt, waarbij nieuwe soorten en (extreem) zure varianten werden ontwikkeld. De meeste risicovolle varianten met fruitsmaak bevatten één of meer organische zuren en zijn ontwikkeld om lang in de mond te blijven. Ook is er vloeibaar zuur snoep ontwikkeld, waarvan de smaak binnen enkele minuten verdwijnt. Dit leidt tot frequente consumptie met een hoge cumulatieve contacttijd van zuur met de gebitselementen. Naast risicovol snoep zijn er gelukkig ook tandvriendelijke producten beschikbaar die geen risico vormen voor het ontstaan van caries en/of erosie.

Tandartsen worden steeds vaker geconfronteerd met patienten met een pacemaker of implanteerbare cardiale pacemaker. Deze apparaten zijn gevoelig voor elektromagnetische interferentie, die de werking van de pacemaker kan verstoren. Allerlei tandheelkundige apparatuur kan als bron fungeren van lichte of matige elektromagnetische velden. Terughoudendheid bij patienten met een pacemaker lijkt geboden met het gebruik van magnetostrictieve scalers en ultrasone trilbaden in de nabijheid. Het gebruik van een elektrotoom wordt afgeraden. Andere tandheelkundige elektrische apparatuur lijkt bij moderne pacemakers geen risico op storing te vormen, indien men zich houdt aan het algemene advies om deze alleen te gebruiken op meer dan 15 cm afstand van de pacemaker en de elektroden. Als een tandarts twijfelt of bepaalde apparatuur bij een patient gebruikt mag worden, dient voorafgaand overleg met de behandelend cardioloog plaats te vinden.

In Nederland zijn verschillende mondgels, -sprays en -spoelmiddelen beschikbaar ter verlichting van monddroogte. In een literatuuronderzoek werd gezocht naar wetenschappelijke onderzoeken naar de effectiviteit van deze middelen. Vervolgens werd het gebruik van speekselsubstituten door sjögrenpatiënten onderzocht.Speekselsubstituten zouden bij patiënten verlichting van monddroogteklachten moeten geven. Op grond van de tot nu toe gepubliceerde onderzoeken lijkt de wetenschappelijke onderbouwing voor de werkzaamheid van speekselsubstituten beperkt. Enkele middelen lijken een, relatief beperkt, positief effect te hebben op de monddroogte. Patiënten stoppen vaak met het gebruik van speekselsubstituten, omdat zij het effect als te gering ervaren en de smaak van de producten tekortschiet.Geconcludeerd mag worden dat er behoefte is aan de ontwikkeling van meer effectieve speekselsubstituten, waarbij de verschillende doelgroepen met monddroogte nauw betrokken dienen te worden.