Search

Türkiye’de gelişen feminizmin kökenlerini üç ana eksende toplamak mümkündür. Bunlardan birincisi Osmanlı toplumunda kadının haklarını elde etmek içi verdiği mücadeleyken, diğerleri, Türk kadınının Milli Mücadele Dönemi’nde vatan savunmasına destek amaçlı hizmetleri ve Cumhuriyet Dönemi’nin ilk yıllarında oluşturulan devletçi feminizmden (devletlû/ hatırşinas kadın hareketi) bahsedilebilir. Bu elbette ki Türk feminizmin dip dalgalarını ayrıştırmaktan ziyade, tarihsel inceleme metoduna bağlı kalınmak kaygusuyla yapılmış bir bölümlendirmedir. Türkiye’de feminizm 1800’lü yılların sonlarından itibaren yaşanan Türk modernleşmesi doğrultusunda gelişmiştir. II. Meşrutiyet Dönemi bu hareketin başlangıcı sayılabilir. Osmanlı’da kadınların sadece eş ve anne olarak sadece görevlendirilmeye çalışılması eleştirilmiştir. Özellikle kurulan derneklerle kadınların eğitim alması ve çalışma hayatına girmesi için faaliyetlerde bulunulmuştur The feminist movement of the new- era Turkish politics can be divided into three parts. The fisrt rise of the Turkish woman movament was seen in the late Ottoman Empire while the leaders of the movement were trying to solve the Woman problem by forcing the Ottoman rules and the classical attitude towards woman question to change. The men supporting the feminist movement, gave a great hand to the leaders of the movement. The second era was during the time of the Salvation War against the Occupation Forces. The motto of the time was to pull the people towards nationalist- revolutionary leadership to show an united nation was built for the new Turkey. The feminist Ottoman movement was a step pushed forward within Turkish Modernization process beginning from 1800’s. The II. Constitutionalist Period can be given as the birth of the very first feminist cadre. The European feminist movement taken as an example gave strenght to the feminist authors and leaders to demand for the equal social standarts and work oppurtinity for the women inside. The Woman newspaper, magazines and associations being formed were representing that feminism was a demand of the Woman kind

Feminizmi diğer fikir akımlarından ayıran özellik, kadın- erkek ilişkilerini, genel bir insanlık sorunu olmaktan çıkararak, cinsel kimlikler arasındaki çatışmanın erkekler lehine bir hiyerarşiye dönüştüğünü ortaya koyuşundaki, tutarlı- inatçı çizgisidir. Bu hiyerarşi nedeniyle kadınlar ikinci plana itilerek dezavantajlı hale gelmekte ve toplum içinde eşitlik var kılınamamaktadır. Doğallayın feminizm, kadını ön plana çıkarak politik tezlerini sınayan farklı bir ideolojidir. Genel bir kadın hakları talebi doğrultusunda gelişen feminizm; sosyalist feminizm, Marxist feminizm, radikal feminizm, siyah feminizm, dijital feminizm ve sufragate halk hareketlerinden oluşan (eşit oy talebi) muhtelif türlere ayrılmıştır.

Haklarında dillendirilen tüm olumsuz yakıştırmalara rağmen, Çingene toplumunun kesif bir çaresizliğe gömüldüğünden söz edilemez. Tam ter- sine Çingenelerin kendilerine en güvendikleri liman olan, müzik sahasını kullanarak naif bir mücadele yürüttükleri gözden kaçmıyor. Müzik-Çin- gene bağlantısı deşildiğinde müziğin, bu topluluğu ilgilendiren iki yönü açığa çıkıyor. Bunlardan ilki müziğin Çingeneler için yoksulluk/yoksun- luklarından kurtulup, toplumun ‘kabul gören’ kısmına giriş için ‘kişisel da- vetiye’ işlevi görmesidir. Topluluğun içinde eğitim yoluyla dikey hareket- liliği yükseltmek bir hayli zor, hatta imkânsız olarak algılandığından, Çin- gene gençler, zaten doğuştan sahip olduklarına inandıkları, ‘ritim’ silahına tutunarak, çalgıcılık yeteneklerini keskinleştirmeye çalışırlar. Müzik, bu anlamda Çingene bilişişinde, “öğrenilmiş çaresizliği” yenmenin etkin çö- zümlerinden birisi olarak belirmektedir. Çingenelerin müzik dolayımıyla öne sürdükleri ikinci tepkisellik dalgasında naif savunma edasıyla kültürel- politik saldırıları karşılama girişimi, tarihe karışmıştır artık. Üst-kültürce onanan tüm davranış kalıplarıyla hoyratça dalga geçilen; toplumsal ahlak değerleri, değer gamlık ilkesine cephe alınan, uyuşturucu, alkol, yasadışılı- ğın yine elden geldiğince naif bir tonlamayla yüceltildiği toplumsal Çin- gene sanatı, tümele (üst-kültürel dizge/sağgörü) karşı saldırgan olmasa da yıkıcı-etkin bir karşı-saldırı dillendirir., Despite all the negative value judgment ‘committed’ against the Gypsy community, no one can tell the Gypsies are being crushed under the ‘black mythology’ about themselves. Music not just a skill given to Gypsies but also serving as a global defense mechanism in the hands of Gypsy musi- cians, play the major element to handle the life for the whole Gypsy com- munities. It seems Gypsy music has two basic functions in the struggle for the community to be represented as equals against the other ethnic groups where ever they are being settled. On one hand the outstanding Gypsy mu- sicians use their skills as an invitation given for them to accomplish to reach the so called “decent population” of the public. On the other hand another type of Gypsy music can turn the most popular, well-accepted morals-po- litical beliefs of the public into ridiculous obsessions by propagandizing the complete denial to common values. In the second type of music Gypsy population make fun of, nearly all of the upper-culture’s behavior system by compromising alcohol, tobacco usage or even drugs to ruin the altruism fundamental of the public. Then the fight in between the upper culture and the sub cultural attack of the Gypsies begins in a very naive but eager tone. Although this still cannot be called as a death blow it still has a destructive effort against the community as a whole. In this article Turkish gypsy mu- sic will be discussed in its relation with political and cultural hegemony under the scope of resistance and consent dialectic.

Young Turk Revolution in 1908 wasseen very promising both for Muslim and Christan popululation of the Ottoman Statein order to overcome the ethnic conflict within the state at first sight. TheYoung Turk Revolution trying to find an interconnection within the ethnical groupsby gathering the minorities in an unity under the “Ottoman citizenship” with the ideology called “Ottomanism.” The Jewish population and the Albenian leadership wereonly two groups supporting the “Ottoman identity”being proposed byYoung Turks where as Serbian, Greek, Bulgarian, Macedoniangroups either trying to unify themselves with their fatherlands or gettin greadyto win their freedom over Turkish rulers. Getting rid of the “Turkish Yoke” was the main parole forthe Balkan national identities so it was clearly soted out the Balkanleaderships neither settle down nor build a strong relationship with theProgress and Union Party, came into power after the Young Turk Revolution. In thisarticle the “rockyroad” of the Balkannations will be examined under the scope of the Young Turks Revolution’s attitudetowards the Macedonia Conflict., 1908yılında İttihat Terakki Hareketi tarafından gerçekleştirilen Jön Türk Devrimi,ilk bakışta, Osmanlı devletini saran etnik sorunların çözümü ve unsurlararasında kardeşlik- barışın sağlanması yolunda oldukça iidialı- umut verici birbaşlangıç yapmıştı.Ülkedeki farklı etnik kimliklerin, "Osmanlı yurttaşlığı" adı altında, tek bir ortak kimliktebirleştirilmesi düşüncesi, aynı zamanda İttihat Terakki önderliğinin görünüştesürdürdüğü ve I. Jön Türk hareketinden miras aldığı, "Osmanlıcılık" politikalarının da bir gereğiydi. Ne varki devrimin ardından, "Osmanlı"kimliğini kabul eden yahudi ve Arnavut unsurlar dışında kalan, diğer etnikgrupların gerçek amaçlarının, Osmanlıo'dan ayrılarak kendi ulusal birliklerinikurmak inşa etmek olduğu görüldü. Osmanlı hakimiyetini simgeleyen, "Osmanlı barışı"nı aşarak,uluslar çağının gereklerini yerine getirme mücadelesi veren etnikönderliklerin, Jön Türk Devrimi'yle birlikte bir taraftan Meşrutiyet'ingetirdiği politik haklardan azami ölçüde yararlanırken diğer yandan İttihatTerakki önderliğine karşı güttükleri soğuk tavır, Osmanlı kimliği altındadevletin sürdürülmesi yolunun, genelde Türk devlet aklı tarafından güdülenmuhafazakar bir siyuaset olduğu tanıtlandı. Bu makalede, Balkanmilliyetçiliklerinin bağımsızlıklarını kazanmadan önce Osmanlı devletiylesürdürdükleri gerilimli ilişkiler, İttihat Terakki önderliği ve Makedonyasorunu üzerinden tartışmaya açılacaktır.

It's quite important to spot on the concept of hegemony to understand Gramsci's Works. The thinker points out at civil society against the political society's structure consisting of domination and force. Civil society uses hegemony and assentment where as the political society is based up on domination and force. This principle makes the civil society the main field of political struggle. However although hegemony seems to be at the right opposite side of domination and force, in real political struggles; domination, force, assentment and hegemony are found as combined altogether. The domination forced by the state on the public is usually being smoothed within the civil society. For Gramsci, the civil society which stands very closely to economical area hides state's enforcements on the political society. As long as civil society is capable of relaxing the tension between masses and central authorities, state postpones using forces of domination like the army as far as a hegemonic crise hits itself., Gramsci'nin hegemonyaya verdiği değer bağlamında, sivil toplum-politik toplum ayrımına değinilmelidir. Gramsci, politik toplumun zora (tahakküme) dayalı yapısının karşısına sivil toplumu çıkarır. Burada önemli nokta, politik toplumun zora dayalı niteliğine karşı sivil toplumun hegemonyaya, yani oydaşmaya bağlı yapısının konulmuş olmasıdır. Bu bağlamda işin içine hegemonyayla birlikte ideoloji de giriyor. Diyalektik olarak hegemonya tahakkümle bir zıtlık içerisinde bulunsa bile esasta zor ve rıza, tahakküm ve hegemonya yan yanadır. Devlet aygıtının zorlamalarına karşın ekonomik ilişkilerin yeniden düzenlenmesini sağlayan hegemonya, bir yandan zorlamayı geri plana iterken aynı zamanda onun gizlenmesini sağlar. Zira devlet, zorlama aygıtlarını (örneğin ordu) gerektiğinde hegemonik sistemi tekrar sağlamak, korumak ya da direnenleri baskı altında bulundurabilmek için ileri bir tarihte kullanmak üzere saklar.

Türkiye’de çalışma ilişkilerini dönemlere ayrıldığında, 1923-1936 yılları arasında kalan zaman dilimi başlı başına bir bölüm olarak değerlendirilmelidir. Gerçekten de 1930’dan itibaren ülkenin siyasal ve iktisadi alanına ağırlığını koyan tek partili dönem, 1936’ya kadar yaptığı düzenlemelerle ortaya koyduğu ana kalkınma hedefi olan “devletçilik” siyasetinin toplumsal, siyasi ve iktisadi altyapısını oluşturmaya çalışmış ve devletçilik modelini hayata geçirmiştir. Dönemin en önemli belgesi olan 1936 tarihli İş Kanunu da, modeli çalışma ilişkileri bağlamında somuta indirgemiştir. Bu bağlamda enflasyonist politikalardan ve Türk parasından dövize kaçış yaşanmasından korkan CHP’nin, iktisat politikasının temelini denk bütçe ve sağlam paraya dayandırması sürecin iktisadi bağımsızlık mücadelesini etkileyen boyutuydu. Nitekim, uzun yıllar emisyon hacmini de arttırmayan devlet, 1931’den itibaren dış fazla vermeyi başarmıştı

Communication also has the function of orientation, not only information. It brainwashes, convinces, appeals senses; shaping the individual at first, and in connection with the individuals, it shapes the society again. These features of the communication are used by political actors for reaching the certain political ideologies. Many elements of propaganda from mobilizing and orienting crowd of people, making them believe the message given and loading the brains dominated with the knowledge wanted are ensured by communication channels. In this point, the bridge ensuring the relationship between public opinion and ideology which seems like the concepts standing on two sides of the cliff is media. Obliged to have the skeptical and critical feature, the media should be supposed to enlighten the subject treated with all its aspects of and avoid recognizing every form of human crimes and violence notably terror-war. The other fact which should be known is that the liberal media is not a web of lies in which the distorted reality are represented on the platform of the irrational fictionality. Finally, the important point is the fact that everything, suffering loss in value by the caustic and devastating effect of modernism, should return to self again, İletişim salt bilgilendirme değil ayrıca yönlendirme işlevine de sahiptir. Beyin yıkar, ikna eder, duygulara seslenir önce bireyi, bireyler dolayımıyla da toplumu yeniden biçimlendirir. İletişimin bu nitelikleri, siyasal aktörler tarafından belirli siyasal ideolojilerin ereklerine ulaşmaları yolunda kullanılmaktadır. Kitleleri seferber edip yönlendirmek, verilen iletiye inandırmak ve etki altına alınmış beyinlerin istenen bilgiler ile doldurulmasına kadar propagandanın pek çok unsuru iletişim kanalları vasıtasıyla sağlanmaktadır. İdeoloji siyasal sistemlerin başlangıç noktasıdır. Tüm siyasal savaşımlar belli bir ideolojinin hâkim olması amacı ile doğrudan ya da dolaylı yollardan ideolojik araçlar ile yapılmaktadır. Bu noktada uçurumun iki tarafında duran kavramlar gibi görünen kamuoyu ile ideolojinin arasındaki ilişkiyi sağlayan köprü ise medya olmaktadır. Kuşkucu ve eleştirel niteliğe sahip olması gereken medyanın, işlediği konuyu tüm yönleri ile aydınlatıp terör- savaş başta olmak üzere insanlık suçlarının ve şiddetin her biçimini haklı görmekten kaçınması beklenmelidir. Örgütsel, otoriter ya da kurumsal yapıya bağlanmış medyanın, bu en temel ilkeleri bile gerçekleştirmesi güçtür. Bilinmesi gereken bir diğer gerçek de, özgür medyadan kastın, saptırılmış gerçekliğin, irrasyonel kurgusallık düzleminde sunulduğu bir “yalan dolabı” olmadığıdır. Son aşamada önemli olan, “modernizmin yakıcı- yıkıcı etkisiyle” değer-bozumunu uğrayan her şeyin tekrar özüne dönmesidir. Aksi takdirde “insanlığın kuramsal çerçevesi” öyle bir ışık alacak ki, ortada izlenebilecek ne tam ne de sıkıştırılmış ekran bir film kalacak.

Bir toplumun ayakta kalabilmesi, bir arada yaşayabilmesi açısından asgari müştereklerde buluşulan bir toplumsal bellek anlayışına ne denli ihtiyaç duyulmaktaysa, belli akım ve/veya kişilerin kafalarında uslamladıkları varsayımsal bir toplumsal belleği kitlelere dayatması da o denli kaçınılması gereken arayış‐lardandır. Toplumsal bellek, o toplumun tüm üyelerini gönüldaşlık‐duygudaşlık zinciriyle birbirine bağladığında ya da karar alma süreçlerinde halkın önüne sunulacak farklı ama yapıcı tezleri derleyip toparladığında faydalıdır. Yapısı gereği toplum mühendisliğinin üzerinde gerçekleştiği tarihin‐siyasal eylemin mücadele alanı olan toplumsal bellekte girişilecek lüzumsuz “tek‐tipleşme/tek‐tipleştirme”, sadece verili toplumu; gelenekler‐adetler‐inançlar‐duygular dolayımıyla köleleştirmeye yarayacaktır. Bu yazıda modernitenin Çifte Devrimler Çağı ile beraber tüm dünyaya yaydığı, “Devlet/ulus‐devlet/millet/milliyetçilik/ben‐öteki” kavramları, yeni bir yapıbozumu girişiminin eşiğinde irdelenmeye çalışılacaktır.

DergiPark: 326309 trakyasobed Communication also has the function of orientation, not only information. It brainwashes, convinces, appeals senses; shaping the individual at first, and in connection with the individuals, it shapes the society again. These features of the communication are used by political actors for reaching the certain political ideologies. Many elements of propaganda from mobilizing and orienting crowd of people, making them believe the message given and loading the brains dominated with the knowledge wanted are ensured by communication channels. In this point, the bridge ensuring the relationship between public opinion and ideology which seems like the concepts standing on two sides of the cliff is media. Obliged to have the skeptical and critical feature, the media should be supposed to enlighten the subject treated with all its aspects of and avoid recognizing every form of human crimes and violence notably terror-war. The other fact which should be known is that the liberal media is not a web of lies in which the distorted reality are represented on the platform of the irrational fictionality. Finally, the important point is the fact that everything, suffering loss in value by the caustic and devastating effect of modernism, should return to self again İletişim salt bilgilendirme değil ayrıca yönlendirme işlevine de sahiptir. Beyin yıkar, ikna eder, duygulara seslenir önce bireyi, bireyler dolayımıyla da toplumu yeniden biçimlendirir. İletişimin bu nitelikleri, siyasal aktörler tarafından belirli siyasal ideolojilerin ereklerine ulaşmaları yolunda kullanılmaktadır. Kitleleri seferber edip yönlendirmek, verilen iletiye inandırmak ve etki altına alınmış beyinlerin istenen bilgiler ile doldurulmasına kadar propagandanın pek çok unsuru iletişim kanalları vasıtasıyla sağlanmaktadır. İdeoloji siyasal sistemlerin başlangıç noktasıdır. Tüm siyasal savaşımlar belli bir ideolojinin hâkim olması amacı ile doğrudan ya da dolaylı yollardan ideolojik araçlar ile yapılmaktadır. Bu noktada uçurumun iki tarafında duran kavramlar gibi görünen kamuoyu ile ideolojinin arasındaki ilişkiyi sağlayan köprü ise medya olmaktadır. Kuşkucu ve eleştirel niteliğe sahip olması gereken medyanın, işlediği konuyu tüm yönleri ile aydınlatıp terör- savaş başta olmak üzere insanlık suçlarının ve şiddetin her biçimini haklı görmekten kaçınması beklenmelidir. Örgütsel, otoriter ya da kurumsal yapıya bağlanmış medyanın, bu en temel ilkeleri bile gerçekleştirmesi güçtür. Bilinmesi gereken bir diğer gerçek de, özgür medyadan kastın, saptırılmış gerçekliğin, irrasyonel kurgusallık düzleminde sunulduğu bir “yalan dolabı” olmadığıdır. Son aşamada önemli olan, “modernizmin yakıcı- yıkıcı etkisiyle” değer-bozumunu uğrayan her şeyin tekrar özüne dönmesidir. Aksi takdirde “insanlığın kuramsal çerçevesi” öyle bir ışık alacak ki, ortada izlenebilecek ne tam ne de sıkıştırılmış ekran bir film kalacak.

Turkey as being a developing country has to access to the league of welldeveloped countries faces the problem of drawing a line in-between the technocratic governments’ passion of being industrialized and preserving the environmental values. Until the 1980’s talking about sustainable development by paying attention to the ecological balance of the country was not an important issue for the technocratic governments leading Turkey. However, beginning with 1980’s a social support for green politics began to emerge first in non- governmental organizations and reflected its effects in political life of Turkey as well. Today we know that keeping an eye on environmental values isn’t just an ecological or a political matter. It’s also an ethical attitude, way of thinking and responding the problems taking place in nature. At the right wing of the political block environmental values had never been a major criteria of making politics before 1990’s. The left wing was not totally innocent as well because before 1980’s most of the socialist youth leaders regarding the importance of green politics by comparing it with the revolution theories they had indulged in. Günümüzde çevre faktörünün hem siyasal, hem de ekonomik gelişmeye ilişkin konularda artarak önem kazandığı görülmekte. Gerek özellikle Batı Avrupa ve diğer gelişmiş ülkelerde güç kazanan Yeşil hareketlerin başarısı, gerekse uzmanlarca seslendirilen ve çevrenin hızla tükenmekte, dünyanın giderek, “küresel bir çöplüğe” dönüştüğüne dair uyarılar, tüm sorumlu güçleri çevre konusuna daha hassas yaklaşmaya itiyor. Ne var ki, genelde gelişmiş dünyada çevreci hareketler demokrasinin, “vazgeçilmez unsurları” ve “dikkat gösterilmesi gereken zenginlikleri” olarak değerlendirilirken, gelişmekte olan ülkelerden aynı “hoşgörülü” yaklaşımın yükselemediği gözlenmekte. Aslına bakılırsa gelişmiş ülkelerde de teknokratik sanayi lobileriyle, çevreci hareketler arasında yaşanan tartışmaların sıklıkla birer “uzlaşmaz çatışkı” noktasına sürüklendiği biliniyor, Az gelişmiş bir ülke olan Türkiye, kendi kulvarındaki diğer tüm devletler gibi kalkınmış ülkelere yetişmek isterken, kendisini hızla sanayileşmek rüzgarına kaptıran teknokratik iktidarlarla, çevresel değerleri koruyabilme hedefi arasındaki ince çizgiyi de koruyabilme güçlüğü yaşıyor. 1980’li yıllara dek Türkiye’yi yöneten iktidarlar açısından çevresel zenginlikleri/ dengeyi koruyarak, sürdürülebilir bir kalkınma hızına ulaşmak fazla önem taşımazken, bu dönemden itibaren kamuoyunda oluşan “görece çevre hassasiyeti”, siyasette çevreci değerleri daha ağırlıklı olarak gündeme getirdi. Önce sivil toplum kuruluşları ekseninde başlayan çevre duyarlılığı ve çevresel talepler, yavaş yavaş siyasetin de etkin ögesi konumuna yükselmeyi başardı. Konuya çevre etiği açısından yaklaşan uzmanlar, çevresel değerlerin korunmasının sadece ekolojik ya da ekonomik bir mesela olmadığını, yaşanan sürecin aynı zamanda başlı başına bir “ahlak sorunu olduğunu” da vurguluyorlar. Ne var ki, çevreci hareketin lehine yaşanan iç ve dış dinamiklere karşın Türk siyasetinin, çevre duyarlılığı hususunda hala istenilen esnekliğe ulaştığını söyleyebilmek mümkün görünmüyor. 1990’lı yıllara kadar Türk sağının geneli için çevre hiçbir zaman dikkate alınacak başat bir kıstas niteliği kazanamazken, özellikle 1980 öncesinde kendilerini kaptırdıkları devrim teorilerinden başlarını kaldırıp, ülkenin somut sorunlarıyla ilgilenme fırsatı yakalayamayan Türk solunun da, yeşil siyaset açısından masum olduğu söylenemez

DergiPark: 326422 trakyasobed Turkey as being a developing country has to access to the league of welldeveloped countries faces the problem of drawing a line in-between the technocratic governments’ passion of being industrialized and preserving the environmental values. Until the 1980’s talking about sustainable development by paying attention to the ecological balance of the country was not an important issue for the technocratic governments leading Turkey. However, beginning with 1980’s a social support for green politics began to emerge first in non- governmental organizations and reflected its effects in political life of Turkey as well. Today we know that keeping an eye on environmental values isn’t just an ecological or a political matter. It’s also an ethical attitude, way of thinking and responding the problems taking place in nature. At the right wing of the political block environmental values had never been a major criteria of making politics before 1990’s. The left wing was not totally innocent as well because before 1980’s most of the socialist youth leaders regarding the importance of green politics by comparing it with the revolution theories they had indulged in. Günümüzde çevre faktörünün hem siyasal, hem de ekonomik gelişmeye ilişkin konularda artarak önem kazandığı görülmekte. Gerek özellikle Batı Avrupa ve diğer gelişmiş ülkelerde güç kazanan Yeşil hareketlerin başarısı, gerekse uzmanlarca seslendirilen ve çevrenin hızla tükenmekte, dünyanın giderek, “küresel bir çöplüğe” dönüştüğüne dair uyarılar, tüm sorumlu güçleri çevre konusuna daha hassas yaklaşmaya itiyor. Ne var ki, genelde gelişmiş dünyada çevreci hareketler demokrasinin, “vazgeçilmez unsurları” ve “dikkat gösterilmesi gereken zenginlikleri” olarak değerlendirilirken, gelişmekte olan ülkelerden aynı “hoşgörülü” yaklaşımın yükselemediği gözlenmekte. Aslına bakılırsa gelişmiş ülkelerde de teknokratik sanayi lobileriyle, çevreci hareketler arasında yaşanan tartışmaların sıklıkla birer “uzlaşmaz çatışkı” noktasına sürüklendiği biliniyor Az gelişmiş bir ülke olan Türkiye, kendi kulvarındaki diğer tüm devletler gibi kalkınmış ülkelere yetişmek isterken, kendisini hızla sanayileşmek rüzgarına kaptıran teknokratik iktidarlarla, çevresel değerleri koruyabilme hedefi arasındaki ince çizgiyi de koruyabilme güçlüğü yaşıyor. 1980’li yıllara dek Türkiye’yi yöneten iktidarlar açısından çevresel zenginlikleri/ dengeyi koruyarak, sürdürülebilir bir kalkınma hızına ulaşmak fazla önem taşımazken, bu dönemden itibaren kamuoyunda oluşan “görece çevre hassasiyeti”, siyasette çevreci değerleri daha ağırlıklı olarak gündeme getirdi. Önce sivil toplum kuruluşları ekseninde başlayan çevre duyarlılığı ve çevresel talepler, yavaş yavaş siyasetin de etkin ögesi konumuna yükselmeyi başardı. Konuya çevre etiği açısından yaklaşan uzmanlar, çevresel değerlerin korunmasının sadece ekolojik ya da ekonomik bir mesela olmadığını, yaşanan sürecin aynı zamanda başlı başına bir “ahlak sorunu olduğunu” da vurguluyorlar. Ne var ki, çevreci hareketin lehine yaşanan iç ve dış dinamiklere karşın Türk siyasetinin, çevre duyarlılığı hususunda hala istenilen esnekliğe ulaştığını söyleyebilmek mümkün görünmüyor. 1990’lı yıllara kadar Türk sağının geneli için çevre hiçbir zaman dikkate alınacak başat bir kıstas niteliği kazanamazken, özellikle 1980 öncesinde kendilerini kaptırdıkları devrim teorilerinden başlarını kaldırıp, ülkenin somut sorunlarıyla ilgilenme fırsatı yakalayamayan Türk solunun da, yeşil siyaset açısından masum olduğu söylenemez

Antonio Gramsci, an Italian thinker, philosopher and politician has become a very important figure in theorethical discussions from 1980’s uptil now. We here Gramsci’s name especially in debates on discussions about “Euro-left” or “New Left” policies. Today, mainly theoreticians of “New-Left” wing, legitimate their critics on Ortodox Marxism by taking Gramsci as their referance points. There are many different explanations on Gramsci’s works but the terms “hegemony” and “historical block” seem to be the best way of undertanding the thinker. Gramsci who has begun to be taken as a basic referance on discussions about “civil society” in Turkey as well after 1985, stil expalins many of the conflicts collapsing our modern social politics’ terminology.., ellikle Althusser, Rosa Luxemburg ve Frankfurt Okulu kaynaklı çalışmalarda Antonio Gramsci’nin isminden sıklıkla söz edildiği bilinmektedir. Avrupa Solu’nun, kendisini Gramsci üzerinden meşrulaştırmaya çalıştığı söylenebilir. Daha sonra gündeme gelen radikal demokrasi tartışmalarında da Gramsci sıklıkla tartışılan bir kaynak olmayı sürdürdü. Düşünürün görüşlerine ilişkin sayısız kuramlaştırma biçimleri gözleniyorsa da, Gramsci’nin daha çok hegemonya ve tarihsel blok üzerinden okunup/irdelendiği bilinmektedir. 1985’lerde ülkemizde oluşan sol-liberal akımların referans göstermesiyle Türkiye’de de izlenmeye başlanan Gramsci, sivil toplum konusundaki çözümlemeleriyle sol literatürün önemli bir düşünürü olduğunu ortaya koydu

DergiPark: 326454 trakyasobed Antonio Gramsci, an Italian thinker, philosopher and politician has become a very important figure in theorethical discussions from 1980’s uptil now. We here Gramsci’s name especially in debates on discussions about “Euro-left” or “New Left” policies. Today, mainly theoreticians of “New-Left” wing, legitimate their critics on Ortodox Marxism by taking Gramsci as their referance points. There are many different explanations on Gramsci’s works but the terms “hegemony” and “historical block” seem to be the best way of undertanding the thinker. Gramsci who has begun to be taken as a basic referance on discussions about “civil society” in Turkey as well after 1985, stil expalins many of the conflicts collapsing our modern social politics’ terminology.. ellikle Althusser, Rosa Luxemburg ve Frankfurt Okulu kaynaklı çalışmalarda Antonio Gramsci’nin isminden sıklıkla söz edildiği bilinmektedir. Avrupa Solu’nun, kendisini Gramsci üzerinden meşrulaştırmaya çalıştığı söylenebilir. Daha sonra gündeme gelen radikal demokrasi tartışmalarında da Gramsci sıklıkla tartışılan bir kaynak olmayı sürdürdü. Düşünürün görüşlerine ilişkin sayısız kuramlaştırma biçimleri gözleniyorsa da, Gramsci’nin daha çok hegemonya ve tarihsel blok üzerinden okunup/irdelendiği bilinmektedir. 1985’lerde ülkemizde oluşan sol-liberal akımların referans göstermesiyle Türkiye’de de izlenmeye başlanan Gramsci, sivil toplum konusundaki çözümlemeleriyle sol literatürün önemli bir düşünürü olduğunu ortaya koydu

Gerek Türk Muhafazakârlığı gerekse Batı muhafazakârlığı, kendisini modernizme karşı konumlandırır ve gerçekten de, “modernizmin yıkıcı etkileri” şeklinde klişelendirebilecek bir terminolojiyle, modernizmin de kurgusal alanını terketmeyi kabullenmeyerek içinde yaşadığı çağı eleştirir. Ne var ki, bu ikili ilişki sayesinde modernitenin kültürel alanda yarattığı boşluk ve hasarları onarıp, kendi tezlerini sunarken, modernizmi de tersten onaylamış ve topluma onaylatmış bulunur. Muhafazakârlar bu yolla, ilk etapta kapıdan kovduğu aydınlanma ve modernite teorilerini reform vasıtasıyla yeniden kurgulayarak, “bacadan” içeri almış olurlar. Batı muhafazakârlığında söz konusu yöntem, “Doğru Aydınlanma” şeklinde kodlanır. Türk Muhafazakârlığı’nda ise aynı yönelim, “Millî kültür, uluslararası medeniyet/ özde Türk kalıp, Avrupa’nın teknolojisini almak ve bu teknolojiyi Türk terbiyesinden geçirerek modernizmin yıkıcı tesirlerinden uzaklaşan bir kalkınmacılığa ulaşmak” iddialarıyla formüllendirilir.

On the debate about, “Which method should be used in order to solve the educational matters?”, Topçu was supporting “The Tuba Ağacı Method.” Topçu was an Associate Proffesor who could not have gotton a chance of staying at the university, because he was an unfair critic of Kemalist ideology and the modernization process, Turkey had to achieve severely and. As a radical critic of the educational system within Turkey which he used to call “a system of useless memorizing”, Topçu had tried to constitute an alternatif educational program, beginning from the first grade of the primary school and ending at higher education. It seems Topçu’s great ideal on overcoming the “religion problem” in the country by creating a reform in the field of religious education has been underestimated because of the radical thoughts of the intellectual, Nurettin Topçu, “Tuba Ağacı” yaklaşımının savunucularındandı. Aslında Doç Dr. unvanına sahip olmasına karşın, Kemalizm’e yönelttiği pek de haklı sayılamayacak ideolojik saldırılar sebebiyle, üniversite kürsüsünde yer bulamayan Topçu, eğitim konusunda patenti kendisine ait tezleri olan bir düşünürdü. Türk eğitim sistemini “ezberci niteliğinden” ötürü radikal bir dille eleştiren Topçu, üniversitenin önderlik ettiği muhafazakar bir yenileşme siyaseti izlenerek, ülkede artık yapısal nitelik kazanmış eğitim sorununu çözümleme idealini taşıyordu. Ülkedeki din çıkmazının dini eğitimde başlatılacak bir reformla aşılabileceğine değinen düşünürün temel tezleri, Topçu’nun radikal kişiliğine kurban gitmiş görünümündedir

DergiPark: 326511 trakyasobed On the debate about, “Which method should be used in order to solve the educational matters?”, Topçu was supporting “The Tuba Ağacı Method.” Topçu was an Associate Proffesor who could not have gotton a chance of staying at the university, because he was an unfair critic of Kemalist ideology and the modernization process, Turkey had to achieve severely and. As a radical critic of the educational system within Turkey which he used to call “a system of useless memorizing”, Topçu had tried to constitute an alternatif educational program, beginning from the first grade of the primary school and ending at higher education. It seems Topçu’s great ideal on overcoming the “religion problem” in the country by creating a reform in the field of religious education has been underestimated because of the radical thoughts of the intellectual Nurettin Topçu, “Tuba Ağacı” yaklaşımının savunucularındandı. Aslında Doç Dr. unvanına sahip olmasına karşın, Kemalizm’e yönelttiği pek de haklı sayılamayacak ideolojik saldırılar sebebiyle, üniversite kürsüsünde yer bulamayan Topçu, eğitim konusunda patenti kendisine ait tezleri olan bir düşünürdü. Türk eğitim sistemini “ezberci niteliğinden” ötürü radikal bir dille eleştiren Topçu, üniversitenin önderlik ettiği muhafazakar bir yenileşme siyaseti izlenerek, ülkede artık yapısal nitelik kazanmış eğitim sorununu çözümleme idealini taşıyordu. Ülkedeki din çıkmazının dini eğitimde başlatılacak bir reformla aşılabileceğine değinen düşünürün temel tezleri, Topçu’nun radikal kişiliğine kurban gitmiş görünümündedir

Özet: Türk Muhafazakarlığı ve Nurettin Topçu` başlıklı bu çalışmada, oldukça karmaşık bir görüntü veren Türk muhafazakarlığı olgusu masaya yatırılmaktadır. İlk bölümde muhafazakarlığın ne olduğu, Batı muhafazakarlığı ve Türk muhafazakarlığının kesişen/ayrışan yönleriyle ele alınmıştır. Türk muhafazakarlığının değişik renklerini oluşturan Osmanlıcılık, İslamcılık ve Türkçülük, bu görüşlerin önde gelen düşünürlerinin temel fikirleri bağlamında irdelenmiştir. Daha sonra Türk muhafazakarlığının radikal isimlerinden Nurettin Topçu'nun fikirleri gündeme getirilmiştir. Ancak Topçu'nun özgünlüğünün yeterince ortaya konulabilmesi açısında önce, `Türk muhafazakarlığında bir anadamar yaklaşım var mı?` sorusuna yanıt aranmıştır. Çalışma evreni içinde, tıpkı Batı muhafazakarlığında olduğu gibi, Türk muhafazakarlığında da bir anadamar yaklaşım gözlenmiş ve bu yaklaşım tarif edilmiştir. Türk muhafazakarlığı anadamar yaklaşımının radikal kalkışma gösteremediği Kemalizm'in bir yandan çeperlerinde tutunmaya çalışırken diğer yandan kültürel saldırılarını nasıl dillendirildiği incelenmiştir. Bu bağlamda, sadece Kemalizm'e değil, `Türk Modernleşmesi` adı verilen sürece de radikal bir başkaldırının sözcülüğünü yapan Nurettin Topçu'nun farklılıklarına eğilinmiştir. Topçu'nun pekçok anadamar Türk muhafazakarının aksine kendi özgün kavramlarıyla konuşan bir düşünür olduğuna dikkat çekilmiştir. Topçu'nun `önderi olarak gösterildiği`, Anadolucu düşüncenin II. kuşak akımı, ilk kuşak Anadolucular'ın da temel fikirleri gözden kaçırılmayarak özetlenmiştir. Düşünürün felsefi düşünceleri ile siyasal/sosyal görüşleri ayrı başlıklar altında irdelenerek, Nurettin Topçu'da `idealizm` ile `realizm` ikileminin yol açtığı `yarılma` vurgulanmıştır. Türkiye'nin çalkantılı siyasal yaşamında, yeterince incelenememiş olan Türk muhafazakarlığı olgusunun, Nurettin Topçu konusuyla beraber daha pekçok tartışmayı beraberinde taşıyacağı beklenmelidir. 422 Summary: In the thesis called 'Turkish Conservatism and Nurettin Topçu' 'the complex issue, Turkish Conservatism has been investigated. In the first chapter, the general meaning of conservatism has been tried to be explained. The conservatist movements in Western democrasies and different patterns of Turkish conservatist understandings have been discussed all throughout the first chapter. Of course some similarities as well as great differences have been found as a result of this search. The differences were much more important than the similarities to be able to discover the originality of Turkish conservatism. Pan-Ottomanist, Pan-islamist and Pan- Turkist wings of Turkish conservatism have also been discussed in the first chapter. Nurettin Topcu, is an original figure in Turkish conservatism. In order to see his original thoughts, a question has to be answered first and that question was, `Is there a mainstream trend with in Turkish conservatism?` As a conclusion the common figures and way of understandings of Turkish conservatism has been explained. Turkish conservatist mainstream ideologs/thinkers/philosophers tried not to show extreme agression towards Kemalism. These philosophers and ideologs tried to find a position for themselves within the boundries of Kemalism on the one hand. On the other, they have tried to interfere and change Kemalist politics by attacking it on the cultural bases. Nurettin Topcu, as a radical conservatist thinker, opposed Turkish conservatist mainsteram politics. He wasn't just opposing Kemalism directly. He was also attacking the conformism of mainstream conservatist thinkers in many ways. He was also a radical critic of the project called, `Turkish Moderenism.`Topçu was talking with his original terms. He was called to be the leader of II. Anatolian movement. He also had a different aim that Anatolian movement should have to overtake. In the thesis Topcu' s philosophic and political thoughts have been explained seperatly. The deep corruption of his realism and idealism has been tried to be shown. The Turkish 423conservatism has not been deeply discussed in Turkish politics' uptil now. It's expected that Nurettin Topçu debate as well as Turkish conservatism will bring many new discussions in the future. 424 424

XVI ÖZET: Bu tez milliyetçi hareketin siyasallaşarak, toplumsal boyut kazanmasının ardından takip ettiği iki izleği araştırmaktadır. 1944 Milliyetçilik Olaylan'yla kitlelere açılan milliyetçiler, partileştikten sonra CKMP ve MHP'de (12 Eylül öncesi) katı- fikir partisi görünümü verdiler. Başlı başına aksiyoner hareket olmaktan ziyade sosyalizmin `panzehiri`, karşı kutbu özelliği taşıyan milliyetçi akım, reaksiyoner bîr çizgiyle sınırlı kaldı. Devlete bağımlı siyaset ve siyasal koşulardan kaynaklanan bu zorunlu tercih, 12 Eylül askeri ihtilaline dek sürdü. Mamak Askeri Cezaevi' nde kimliklerini, geçmişlerini sorgulayan ülkücüler, hapishane yıllarının ardından devletten nispeten bağımsız aksiyoner çizgiye yönelmişler yani `teoriden pratiğe` bir işleyiş mekanizması kazanmışlardır. Türkeş'in son yıllarında yaşanan çizgi değişikliği, Bahçeli döneminde artarak devam etmiş, Türk milliyetçiliği Avrupa tarzı `yeni-sağ` misyonuna oturma eğilimlerini açıkça ortaya koymuşlardır. Çalışmanın ilk bölümünde Batılı kaynaklar referans alınarak; devlet, ulus, ulus-devlet, kimlik, etnik kimlik, millet, milliyetçilik, etnisite, hegemonya, kültür.medeniyet, `ben ve öteki* gibi kavramlar teorik açıdan tartışılmıştır. Yabancı kaynaklardan alınan değişik açıklamalar, Türkiye özgülünde ve Türk sosyal bilimcilerinin tezleriyle birleştirilerek, kuramsal çerçevenin çalışma geneliyle bağlantısı kurulmuştur. Milli karakter, milli karakterin özellikleri, soy-ırk, faşizm ve Nasyonel Sosyalizm gibi akım ve kavramlara da değinilmiştir. Bu hususlar Emil Durkheim'den Max Weber'e, Karl Marx'tan Ernest Gellner'e, Benedict Anderson'dan Çağlar Keyder'e, Prens Sebahattin'den Ziya Gökalp'e çok geniş bir perspektifte ele alınmıştır. İkinci bölüm ise kısaca metod ve kaynakçaya ayrılmıştır. Üçüncü bölüm Türk Milliyetçiliği' nin siyasallaştığı tarihi yani 3 Mayıs 1944 ve sonrasını aktarmaktadır. Ön-Türkçü kuramcıların reaksiyoner tavırları, asker Türkeş'in o dönemdeki fikirleri ve Turancılık Davası bölümün ana hatlarını oluşturmaktadır. Genç Türkçüler' in üniversite ve orduda başlayıp çeşitli dergilerde süren ve dernekleşme çabalarında kendisini iyiden iyiye hissettiren `siyasallaşma ihtiyacı`, 1960'dan sonra somutlanacaktır.XVII 1947 DTCF tasfiyesinin milliyetçi harekete katkıları tartışılamaz. Prens Sebahattin'in Ziya Gökalp ile `hesaplaşma fırsatına` eriştiği bu dönemde, Gökalp çizgisinden sapmayan milliyetçi kuramcılar 1950'lerde Sebahattin'in etkisi altında kalmaktan kurtulamaz. MHP-BBP ayrışmasının ideolojik temellerini temsil eden zihniyet değişikliğinin temelleri bir bakıma 1947'nin ardından atılmıştır. 4. Bölüm' de 1947 tasfiyesinin yankılarının yanısıra, milliyetçilerin liberalizm, sınıf- orta sınıfa ilişkin tutumları ve milliyetçi aydınların devletle yeniden uzlaşmaları konu edilmektedir. Sol kadroların Ankara' daki tasfiyelerinin kendilerine dönmesine istemeyen sağ aydınlar genelde devletle uzlaşmak zorunluluğu duymuşlardır. Devletin tezlerini temellendiren, onlara meşruluk zemini kazandıran Fındıkoğlu, Ülken ve Turhan incelenen belli başlı düşünürlerdir... 5. Bölümde partileşen milliyetçi hareket karşımıza çıkmaktadır. Kısaca DP iktidarları ve milliyetçilerin politikaya atılmalarına değinilen bölümde, Türkeş'in CKMP'ye girişi, partiyi kısa sürede ele geçirişi, adını MHP olarak değiştirmesi anlatılmaktadır. 27 Mayıs'ta ülkeyi 6 ay Başbakanlık yetkileriyle yönetip ardından Hindistan'a sürgüne gönderilen Türkeş'in Talat Aydemir vakası sırasında izlediği yol ve MHP'nin 9 IŞIK teorisi bölümün diğer kısımlarını oluşturmaktadır. Buradan 6. Bölüme yani `tepki veren (reaksiyoner) Türk Milliyetçiliğİ`ne geçilmektedir. Yine dönemsel ve ideolojik eğilimler tartışılmakta, `bilimsel sosyalizme` karşı `panzehir` babında sunulan `TMFS-Teori` başlıklı kitap tanıtılmakta, milliyetçilerin muhafazakar/İslamcı/kapitalist ve sosyalist fikir sistemlerine ilişkin temel görüşleri incelenmektedir. `Kuramsal Altyapısıyla Türk Milliyetçiliği Fikir Sistemi` 7. Bölümde açıklanmaktadır. Bu bölümde önce ön-Türkçü kuramcıların fikirleri özetlenmekte sonra milliyetçi hareketin ikini kuşağına geçilmektedir. Milliyetçi-muhafazakar söylem paralelinde fikir üreten Ayhan Tuğcugil, Nevzat Kösoğlu, Dündar Taşer ilk ele alınan düşünürlerdir. Daha sonra ikinci kuşakla üçüncü kuşak arasında konumlandırılan ama eserleriyle yeni milliyetçiliğin fikir babaları olan Seyid Ahmet Arvasi ve Erol Güngör'ün eserleri detaylı olarak işlenmektedir. Ömer Seyfettin, Mehmet Niyazi özdemir ve Emine Işınsu'ya ise çok kısa yer verilmektedir. 12 Eylül ihtilali ve ayrılan yollar 8. Bölüm'de işlenmektedir. 12 Eylül öncesi siyasi parametreler, ülkede hüküm süren terör ortamı ve sivil-asker çekişmelerinin ardından ihtilal panoraması çizilmekte, bunu takiben de Mamak süreci anlatılmaktadır. 3 ciltlik MHP duruşması, karar ve idamlardan sonra ülkücülerin hapishanede kimliklerini sorgulamaları, hareketin geneli kapsamında önemlidir. Zira geçmişlerine sahip çıkmakla birlikte önderliği pasiflikle suçlayan Yazıcıoğlu ekibinin de, radikal İslami seçen kimi ülkücülerin de MHP' den ayrışmasının tohumları bu evrede atılmıştır.XVIII MHP önderliği aksiyoner hareket haline gelip kitlelere açılma, merkeze konumlanma, verili ideolojilerle mücadele eksenine hareketi hapsetmeme kararını almaları yine Mamak sürecine rastlar. 9. Bölümde siyasal ayrışma ve Muhsin Yazıcıoğlu hareketi irdelenmektedir. İlk `sivil` ülkücü hareketin ayrışma gerekçeleri, tatsız olaylar, milli mutabakat, sivil toplum, sivil inisiyatif programı gibi çalışmalar kapsamlı olarak incelenmekte, BBP'nin kurulması ve siyasal yaşamı masaya yatırılmaktadır. Aynı dönemlerde MHP'de yaşanan değişim, merkeze kayış çabaları, laiklikle özdeşleşme `MHP'de Durum` başlığı altında 10. Bölümde özetlenmektedir. Türkeş'in son ?» yılları, vefatı ve vefatın ülkücülere etkisi kısaca ele alındıktan sonra 11. Bölüm 'de `olaylı kongre` ve MHP'de Bahçeli dönemi araştırılmıştır. Bahçeli dönemi, partinin kitleselleşmesi ve Avrupa eksenli `yeni sağa` evrilme özlemlerinin son noktasını oluşturmaktadır. Kısa bir toparlama bölümünü takiben dizin ve bibliyografya verilmektedir. 12. ve son bölüm, MHP'nin geleceğine ayrılmıştır. Merkez sağdaki boşluğu değerlendiren MHP, kimliksizleşmeden merkeze taşınma yolunda önemli adımlar atmış, diğer içi boşalan partileri taklit yerine Türk siyasetine Avrupalı manada `yeni sağ` açılımı sağlamaya çalışmıştır. Bu fırsatı MHP'den önce yakalayan RP, şansını kullanamamıştır. RP, çağdaş açılımları yakalamak yerine merkez-sağ gibi olmayı denemiş, kendisini halkın zaten ihtiyaç duymadığı, küstüğü merkeze taşımıştır. MHP ise yeni-sağ, yeni muhafazakarlık politikalarını Türkiye'ye taşıyarak daha geniş düşünebilmiştir. Türkeş'in vefatından 5 yıl kadar önce gündeme gelen yenilenme girişimleri. Bahçeli döneminde boyütlanarak sürmüştür. Son bölüm, MHP'li akademisyenlerin geleceğe ilişkin tartışmaların yanısıra. MHP sözcülerinin çeşitli açıklamaları ve partinin kimi konuları ele alış stiliyle süslenmiştir. Tez okunduğunda, gelişmelerin sadece MHP ve ona bağlı kuruluşlarla sınırlı tutulmadığı anlaşılacaktır. Hiçbir siyasal hareket, tek başına ve etrafındaki gelişmelerden bağımsız düşünülemeyeceğine göre, tarihin yapıtaşları, ortamı ve önemli değişikliklerin de hesaba katılması mecburiyet halini almıştır. O yüzden üniversitelerde sola dönük tasfiye hareketinden 27 Mayıs, 12 Eylül 'e tüm ciddi olayları içermekte. Konuların bağımlı ve bağımsız değişkenleri ayrıntılı irdelenerek, MHP bağlantıları kurulmaya çalışılmıştır. Tezin elbette eksiklikleri vardır ama milliyetçi hareket objektif ve samimi bir dille yansıtılmaya da çalışılmıştır. Milliyetçi hareketle ilgilenen araştırmacılar, umarız, bu tezden sıklıkla faydalanacaklardır. OTA5Y0N M XX SUMMARY: This thesis has been written in order to search the changes which have been taken place within the Turksih Nasionalist movement. Approximately 55 years ago when Turkish Nationalists decided to form or play a major role within a political party everybody have thougth the nationalists would have been used against the communist organizations soTurkish nationalism movement would have acted as a reactionary group. In fact this ?. has become true for about 30 years but by the time being nationalist authors and academicians gave very solid thesis on political issues. In the thesis first the theoratical backround of nationalism has been considered. The terms coming into mind with nationalism and nationalists have been tried to be modified. Than the eras of Turkish nationalism were taken down one by one inorder to show the differences occured within the movement. Actually the main aim of the thesis was to come to a conclusion on if Turkish nationalists can change their political structure to be able to match the standarts of the new conservatist movemetns in Europe and the US. By this reason the eras before 1980's have been tried to explained very shortly. The main task is to make a research and come to an conclusion on Turkish nationalism espacially from 1980' s until 2000. Alparslan Türkeş's last years play a major role for the thesis because in these years the leader of Turkish nationalism has tried to change the view of his party. Relations with Ermenia and Israel, liberilazation policies coming into considiration, changes towards political issiues and protection of secularism are the real key points. Coming to the new lider. Devlet Bahçeli, we again see the remarks on centralazation policies. When he said, `The center of policies in Turkey is MHP`, he was trying to mention that the radical movements will not be allowed any more. Despite the fact Erol Güngör was against the policy of supporting state far to much, Turkish nationalism always seemed to be a part of the state's main policies about national security. In order to become a new conservative political movement MHP should change and begin to critize some of the state policies. To fulfill the gap in the center-right zone of Turkish political life must come with a new restoration program.XXI In the thesis the changes were being held due to the demand for becoming a new conservatist political organization. Althoug a great deal of information about the history of the movement has been explained the main conceme has always been, `Where will MHP be in 2000's and can it achive to change itself towards 'center' and match the standarts of the new conservatism?` It may also be possible to find out the main changes occured in the right side of Turkish political life during the explained eras while reading the thesis. 856