Search

The increasing use of digital cameras and camera equipment today contributes to clinicians' to visually document both intra-oral and extra-oral images of their patients. Clinicians who know aesthetic elements and learn how to incorporate technological applications into clinical dentistry can plan the smile design predictably and share the expected result with patients and technicians thanks to dental photography. In addition, all stages of a planned treatment can be shown and positive effects can be left on patients, thanks to photographic records made to other patients before and after treatment. With the right equipment and a good command of some general rules, dental photography can be performed more easily than ever before, even saving time and expense. The best choice for dental photography is DSLR cameras. These cameras have a very large dynamic range and with appropriate settings true colors can be detected and recorded. In this review, some basic information about the selection of digital camera and camera equipment for dental photography is given and the techniques of taking intra-oral and extra-oral photographs are mentioned., Günümüzde dijital kamera ve kamera ekipmanları kullanımının giderek yaygınlaşması, hekimlerin hastalarının hem intra-oral hem de ekstra-oral görüntülerini görsel olarak belgelemelerine katkı sağlamaktadır. Estetik unsurları bilen ve teknolojik uygulamaları klinik diş hekimliğine nasıl dahil edeceğini öğrenen hekimler dental fotoğrafçılık sayesinde gülüş tasarımını tahmin edilebilir şekilde planlayabilmekte ve beklenen sonucu hastaları ve teknisyenle paylaşabilmektedir. Ayrıca başka hastalara yapılan tedavi öncesi ve sonrası fotoğraf kayıtları sayesinde, planlı bir tedavinin tüm aşamaları gösterilebilmekte ve hastalar üzerinde olumlu etkiler bırakılabilmektedir. Doğru ekipman ve bazı genel kurallara hakim olma sayesinde dental fotoğrafçılık her zamankinden daha basit şekilde gerçekleştirilebilir, hatta zaman ve masraftan tasarruf edilebilir. Dental fotoğrafçılık için en iyi seçim DSLR kameralardır. Bu kameralar çok büyük bir dinamik aralığa sahiptir ve uygun ayarlar sayesinde gerçek renkler algılanabilir ve kaydedilebilir. Bu derlemede, dental fotoğrafçılık için dijital kamera ve kamera ekipmanlarının seçilmesiyle ilgili bazı temel bilgiler verilerek intra-oral ve ekstra-oral fotoğrafların çekim tekniklerinden bahsedilmiştir.

Purpose: The aim of this in vitro study was to compare the microleakage of two fiber-reinforced post systems cemented with luting agents that utilize two currently available adhesive approaches in three segments of teeth. Materials and Methods: Forty two extracted human maxillary central incisor and canine teeth with straight root canals were prepared using a step-back technique and obturated with gutta-percha using lateral condensation. Following standardized post-space preparations, the roots were divided into 2 fiber-post groups (Carbopost, RelyX Fiber Post) and further divided into 3 subgroups of 7 specimens each for the adhesive approach (Panavia F, RelyX Unicem, Maxcem). All specimens were thermal cycled 2500 times between 5°C and 55°C and stored in methylene-blue solution for 24 hours. Bonded specimens were cut horizontally into three sections (Cervical, Medium, Apical) and each section was evaluated using a stereomicroscope at original magnification X12. For each image, dye penetration was estimated as the ratio of methylene-blue-infiltrated surface divided by total dentin surface. The data were statistically analyzed by using the Kruskal-Wallis test and Mann-Whithney U test (p, Amaç: Bu in vitro çalışmanın amacı güncel adeziv yaklaşımla simante edilen fiber post sistemlerin dişin üç ayrı bölgesindeki mikrosızıntılarının karşılaştırılmasıdır. Gereç ve yöntem: 42 adet düz kök yapısına sahip üst santral ve kanin dişler step-back tekniği ile genişletilip lateral kondensasyon ile güta-perka kullanılarak dolduruldu. Standard post preparasyonlarını takiben hazırlanan kökler iki farklı fiber post gruplarında kullanılmak üzere ayrıldı ve her bir adeziv siman grubu için (Panavia F 2.0, RelyX Unicem, Maxcem) 7 örnek olacak şekilde üç alt gruba ayrıldı. Örnekler 2500 kez (5-55 C) termal siklus işleminden geçirildi sonrasında 24 saat metilen mavisi solüsyonunda saklandı. Simante edilen örneklerden yatay olarak 3 er kesit elde edildi (Sevikal, Orta, Apikal) ve her bir kesit stereo mikroskop altında X12 büyütmede incelendi. Mikrosızıntı, boyanan dentin yüzeylerinin tüm dentin yüzeyine oranlanması ile elde edildi. Veriler Kruskal-Wallis ve Mann-Whitney U testleri kullanılarak istatistiksel olarak 0.05 anlamlılık düzeyinde değerlendirildi.Bulgular: Karbon fiber postlar, cam fiber postlara göre servikal kök kesitlerinde istatistiksel olarak anlamlı derecede daha yüksek mikrosızıntı göstermiştir (p

Dişhekimliğinde mikrosızıntı, birçok faktörün etki ettiği biyolojik bir olay zinciridir. Restorasyonların kalıcılığını etkileyen, renkleşmelere yol açan, post operatif duyarlılık ve sekonder çürük oluşumlarına neden olan mikrosızıntının önlenebilmesi için literatürde çok sayıda araştırma, test yöntemi ve bunların güvenilirlikleri ve geçerlilikleri ile ilgili birçok veri bulunmaktadır. Yapılan araştırmalarda, gerek restoratif materyallerin yapısal özellikleri, gerekse uygulama yöntemleri geliştirilerek diş dokuları ile daha iyi bir uyum sağlanmasına ve mikrosızıntının önlenmesine çalışılmaktadır. Kenar sızıntısının değerlendirilmesi için birçok test metodu geliştirilmiş ve denenmiştir. Bu test metodları içinde; boyar madde penetrasyon testleri, radyoizotoplar, kimyasal ajanlar, bakteriyel testler, hava basıncı yöntemi, nötron aktivasyon analizi, elektrokimyasal yöntemler ve mikroskobik inceleme yöntemleri gibi test metodları bulunmaktadır. Bu makalede kenar sızıntısının değerlendirilmesinde kullanılan bu test metodları ve bunların olumlu ve olumsuz yönleri hakkında bilgiler derlenmiştir

Geleneksel döner aletlerin kullanılmasından bu yana çürük lezyonların operatif tedavisi, diş dokularından fazla miktarda madde kaybına neden olmuştur. Son zamanlarda çürük dentin dokusunun uzaklaştırılmasında kullanılan yeni teknikler, bu fazla doku kaybının en aza indirilmesi gayretiyle getirilmiştir . Bu yöntemlerden biri olan kemo-mekanik çürük uzaklaştırma, çürük dentin dokusunun kimyasal ajanlarla yumuşatıldıktan sonra özel dizayn edilmiş el aletleriyle kaldırılıp uzaklaştırılması prensibine dayandırılmaktadır. Bu yazıda, demineralize olmuş dentin dokusunun klinik olarak uzaklaştırılmasındaki tekniklerin bazıları gözden geçirilmiş ve kemo-mekanik yöntemlerden biri olan Carisolv'ün uygulama özellikleri ve diş dokuları üzerine olan etkileri hakkında açıklayıcı bilgiler verilmiştir.

Çalışmamızda kemo-mekanik çürük uzaklaştırma sistemi Carisolv’ün, çürükten etkilenmiş dentin yüzeyine uygulanan farklı yapıdaki dentin bağlayıcı ajanların adezyonuna etkisinin SEM ile incelenmesi amaçlanmıştır. Çekimine karar verilmiş, milimetrik ölçekli ısırma radyografileri ve DIAGNOdent ölçümleri ile lezyon derinliklerinin benzer olduğu saptanan 10 adet oklüzal çürüklü ve kontrol amacıyla 4 adet sağlam 1. ve 2. büyük azı dişleri toplanmıştır. Toplanan dişler daha sonra mesio-distal planda kesilmiştir. Çürüklü ve sağlam örnek yüzeylerine Carisolv uygulanmasından sonra birisi self-etch ve diğeride de total-etch dentin adeziv olan dentin bağlayıcı materyalleri uygulanmıştır. Restorasyonlar daha sonra bir hibrit kompozit materyali uygulanarak tamamlanmış ve örnekler gerekli hazırlama aşamalarından sonra SEM’de incelenmiştir. Yapılan SEM incelemesinde Carisolv ile çürüğün uzaklaştırılmasından sonra çürükten etkilenmiş dentinde, sağlam dentin örneklerine göre daha kısa reçine uzantılarının oluştuğu gözlenmiştir. Total-etch adeziv sistem, self-etch adeziv sisteme göre çürükten etkilenmiş dentinde daha fazla sayıda reçine uzantıları oluşturmuştur. Her iki adeziv sistemde, sağlam dentin örneklerinde çürükten etkilenmiş dentin örneklerine oranla daha uzun reçine uzantıları sergilenmiştir.

7. ÖZET Çalışmamızda frez ve kemo-mekanik bir çürük uzaklaştırma yöntemi olan Carisolv'ün, çürükten etkilenmiş dentin yüzeyine uygulanan farklı yapıdaki dentin bağlayıcı ajanların adezyonuna etkisinin SEM ile incelenmesi amaçlanmıştır. Çekimine karar verilmiş, milimetrik ölçekli ısırma radyografileri ve DİAGNOdent ölçümleri ile lezyon derinliklerinin benzer olduğu saptanan oklüzal çürüklü 1. ve 2. büyük azı dişleri toplanmış, mesio-distal planda çürük lezyonun ortasından kesilmiş ve elde edilen örnek yüzeylerindeki çürük doku frez ve Carisolv olmak üzere 2 ayrı yöntemle uzaklaştırılmıştır. Çürüğün uzaklaştırılmasını takiben yüzeylere 2 adet total- etching, 2 adet de self-etching dentin adeziv materyalleri uygulanmış ve üzerlerine kompozit materyali yerleştirilerek SEM'de incelenmek üzere hazırlanmıştır. Yapılan SEM incelemesinde Carisolv ile çürüğün uzaklaştırıldığı örneklerde çürüğün frezle uzaklaştırıldığı örneklere nazaran daha kalın bir hibridizasyon alanı oluştuğu, total-etch adezivlerde, self etch adezivlere nazaran hibridizasyonun daha kalın meydana geldiği saptanmıştır. Çürük uzaklaştırma tekniği ve uygulanan bağlayıcı ajan kombine olarak birlikte değerlendirildiğinde ise Carisolv total-etch kombinasyonunun diğer kombinasyonlara nazaran daha belirgin bir hibridizasyon gösterdiği tespit edilmiştir. Anahtar kelimeler: Carisolv, frez, hibridizasyon, total-etch bağlayıcı sistemler, self-etch bağlayıcı sistemler. 53 8. SUMMARY The objective of this study was to investigate of the resin - dentin interface of different dentin adhesive systems (self-etching and total-etching adhesive systems) bonded to caries-affected dentin, exposed using either rotary instrumentation or a chemo-mechanical caries removal system (Carisolv). Twenty extracted upper and lower 1th and 2nd molar teeth with occlusal caries lesions and occlusal caries depth standartised with DIAGNOdent and mm- measurement bite-wing radiographs were selected for the study. After the teeth were sectioned through the centre of the carious lesion,one half was removed with conventional drilling (bur), the other half was removed with Carisolv gel. After removal of caries, 2 self-etching and 2 total-etching dentin bonding systems were applied to the dentin surfaces according to the manufacturer's instructions and composite resin was built up onto it. Resin - dentin interfaces of the specimens were examined under a Scanning Electron Microscope (SEM). The thickness of the hybrid layer in caries affected dentin exposed after Carisolv treatment was thicker than that burs were used. The total-etching dentin bonding systems produce a thicker hybrid layer than the self-etching dentin bonding systems. When the caries removal technique and dentin bonding material evaluated with together, Carisolv treatment and total-etching systems showed the thickest hybrid layer. Key words: Carisolv, bur, hybridisation, total-etching systems, self-etching systems. 54 75

Bu çalışmanın amacı, farklı tipteki Bulk fill kompozit reçinelerin, farklı tip ışık cihazları ile farklı ışık uygulama sürelerinde ve farklı yüksekliklerde polimerize edilmesinin, alt/üst yüzey sertlik oranlarına etkisinin, tepilebilir bir kompozit reçine ile karşılaştırmalı olarak incelenmesidir. Venüs Bulk Fill, SonicFill ve kontrol grubu olarak Solitaire 2 kompozit materyalleri kullanıldı. Her bir materyalden hazır metal kalıplar kullanılarak, farklı yüksekliklerde (kontrol grubu 2 mm) silindirik numuneler hazırlandı (n=7; 8 mm çapında, 2, 4 ve 5 mm yüksekliğinde). Halojen ve LED ışık cihazları ile 20 sn ve 40 sn süre ile polimerize edildi. Numunelerin ışık uygulanan üst yüzeylerine cila diskleri ile polisaj yapıldı ve numuneler sertlik ölçümü öncesinde 37º C'de 24 saat distile suda bekletildi. Bekleme süresi sonrasında, numunelerin alt ve üst yüzeylerinden Vicker's sertlik cihazı ile 1 mm aralıklarla 3'er ölçüm yapıldı ve her bir numunenin alt/ üst yüzey sertlik oranları belirlendi. Elde edilen veriler, tek yönlü varyans (one-way ANOVA) analizi ve çoklu karşılaştırmalarda Tukey HSD testi ile analiz edildi (p0.05). Bulk kompozit reçineler tüm uygulama yüksekliklerinde, ışık uygulama sürelerinde ve ışık cihazlarında klinik olarak kabul edilen minimum %80 değerinin üzerinde alt/üst yüzey sertlik oranları göstermiştir. The purpose of this study was to investigate the influence of different increment thickness, curing times and light curing unit types on the bottom/top microhardness ratio of different bulk fill composites in comparison with a packable resin composite. Bulk fill composites; Venus Bulk Fill and SonicFill were tested and, Solitaire 2 was used as control. For each bulk fill material different incremental thicknesses (8 mm diameter, 2, 4 and 5 mm height) and only 2 mm thick specimens were prepared for the control group (n=7 per group). Specimens were light cured for 20 s and 40 s using a quartz-tungsten-halojen and LED light curing units (LCUs). The top surfaces of the specimens were polished with aluminum oxide polishing discs and then stored in distilled water at 37 °C for 24 h before hardness measurement. After storage period, three measurements were recorded at the top and at the bottom surfaces on each sample by Vickers hardness tester and the bottom/top hardness ratio measurements were recorded. The data were statistically analyzed by One-way ANOVA, Tukey HDS tests (p0.05). Bulk fill resin composites have demonstrated clinically acceptable minimum threshold level of 80% bottom/top hardness ratio in all increment thickness, in all curing time and curing units. 126