Search

Diabetes mellitus toplumda çok yaygın görülen, akut ve kronik komplikasyonları ile toplum sağlığını yakından ilgilendiren kronik metabolik bir hastalıktır. Ülkemizde ve dünyada görülme sıklığının yıllar içinde giderek artıyor olması, farklı organ sistemlerini etkileyen komplikasyonlara yol açması, diabetes mellitusu tüm branşlardaki hekimleri ilgilendiren bir hastalık haline getirmektedir. Diabetes mellitus hastalığını erken tanımak, doğru şekilde tiplendirmesini yapmak ve gerekli tedavileri gecikmeden etkin şekilde uygulamak hastanın daha sağlıklı bir yaşam sürmesi için çok önemlidir. Diyabetin en iyi şekilde tedavi ve takibi için çalışmalar sürekli devam etmekte ve konu güncelliğini her zaman korumaktadır. Bu kitapta hekimlerin diabetes mellitusun tanı, tedavi ve izleminde yeterli ve güncel bilgi düzeyine sahip olmaları ve bu halk sağlığı sorununun çözümüne katkıda bulunmaları hedeflenmiştir.

Osteogenezis imperfekta (Oİ) düşük kemik mineral yoğunluğuna ve artmış kemik frajilitesine yol açan kalıtsal bir hastalıktır. Bu makalede kliniğimizde Oİ tanısı ile takipli, tedavilerinde teriparatid veya zolendronik asit (ZA) kullanılan hastaların retrospektif olarak klinik, laboratuvar parametreleri ve kemik mineral yoğunluklarını değerlendirmeyi amaçladık. Takiplerinde teriparatid ile ZA tedavisi alan toplam 9 hasta değerlendirildi. Teriparatid tedavisi alan hastaların tümünde klinik iyileşme sağlandı, tedavi süresince yeni fraktür saptanmadı. Olguların teriparatid tedavisi ile kemik mineral yoğunluklarının stabil seyrettiği görüldü. Teriparatid tedavisi sırasında olgularda yan etki gelişmedi. ZA tedavisi alan hastalarda kemik mineral yoğunlukları değerlendirildiğinde, lomber alanda kemik mineral yoğunluğunda artış izlendi. Olgularda yeni kırık oluşumu tespit edilmedi. ZA tedavisi uygulanan olgularda da tedavi sırasında yan etki gözlenmedi. ZA, erişkin Oİ olgularında tolere edilebilir yan etki profili ile efektif tedavi seçenekleri arasında yer almaktadır. Osteoanabolik bir ajan olan teriparatid de iyi tolere edilebilen, yan etkileri ve yapılan çalışmalarda gözlemlenen kemik mineral yoğunluğu üzerindeki olumlu etkileri de göz önüne alındığında Oİ vakalarında tercih edilebilir tedavi seçeneği olarak karşımıza çıkmaktadır., Osteogenesis imperfecta (OI) is an inherited disorder that causes low mineral density and bone fragility. In this article, we aimed to evaluate the clinical and laboratory parameters and bone mineral density of patients in whom teriparatide or zolendronic acid (ZA) was used in follow-up treatment with the diagnosis of OI in our clinic, retrospectively. During the follow-up, 9 patients who received teriparatide or ZA treatment were evaluated. Clinical improvement was achieved in all patients who received teriparatide treatment, no new fractures were detected during the treatment. It was observed that the bone mineral density of the patients treated with teriparatide treatment remained stable. No adverse events were observed during the treatment in the cases treated with teriparatide. When bone mineral density was evaluated in patients receiving ZA treatment, an increase in bone mineral density was observed in the lumbar area. New fractures were not detected in the cases. No adverse events were observed during the treatment in the cases treated with ZA. ZA is one of the effective treatment options with its tolerable adverse event profile in adult OI cases. Teriparatide, an osteoanabolic agent, appears to be the preferred treatment option in OI cases considering its well tolerated adverse events and positive effects on bone mineral density observed in studies. Further longer term studies involving a larger number of patients are needed to confirm and contrast our findings.

16. Uludağ İç Hastalıkları Ulusal Kış Kongresi’nde (05- 08.03.2020, Uludağ, Bursa) sözlü bildiri olarak sunulmuştur. Medüller tiroid karsinomları (MTK) tiroid bezinin parafoliküler C hücrelerinden köken alan ve tüm tiroid kanserlerinin %5’ini oluşturan kanserlerdir. Bu çalışmada metastatik MTK tanısıyla takipli olan ve vandetanib tedavisi uygulanan hastaların ilaç uyumu, ortaya çıkan yan etkiler ve tedavinin progresyona katkısını değerlendirmeyi amaçladık. Merkezimizde takipli ve vandetanib tedavisi verilen 6 hastanın dosyaları incelenerek verileri değerlendirildi. Vandetanib tedavisi ile en sık izlenen yan etki cilt döküntüleriydi. Karaciğer enzim yüksekliği ve diyare diğer gözlemlenen yan etkilerdi. Cilt döküntüleri gelişen 5 hastanın 4’ünde ilaç tedavisine 12 hafta ara verildi. Dört hafta takip sonrasında düşük doz ile tedaviye tekrar başlandı. Bir hastada ciddi cilt döküntüleri nedeniyle tedavi revizyonu yapıldı. Vandetanib tedavisi alan 4 hastada stabil hastalık, 1 hastada progresyon kaydedildi. Progresyon tespit edilen ve beyin metastazları olan bir hastamız enfeksiyon nedeniyle ex oldu. Bir hastada ise 2 ay vandetanib kullanımı sonrasında ciddi cilt reaksiyonları geliştiğinden tedaviye devam edilemedi ve bu hasta değerlendirmeye alınamadı. Metastatik ve/veya lokalize ilerlemiş MTK’lerde hastalıksız sağ kalım süresini uzattığı bilinen vandetanib, bilinen yan etki profili de göz önüne alınarak tercih edilebilecek bir tedavi seçeneğidir. Vandetanib kullanan hastaların bilgilendirilmesi, dikkatli izlemi ve yan etki gelişmesi durumunda destek tedavisinin verilmesi önem taşımaktadır. Medullary thyroid carcinomas (MTC) are neuroendocrine tumors that originate from the parafollicular C cells of the thyroid gland and accounts for 5% of thyroid cancers. In our study, we aimed to evaluate the drug tolerance, adverse events and the contribution of treatment to progression in patients followed-up with the diagnosis of metastatic MTC and treated with vandetanib in our clinic. The files of 6 patients who were treated with vandetanib in our center were examined and their data were evaluated. Skin eruptions were the most common adverse event with vandetanib treatment. Elevated liver enzymes and diarrhea were other observed adverse events. Drug treatment was interrupted for twelve weeks in 4 of 5 patients who developed skin eruptions. After twelve weeks, treatment was restarted from low dose. Treatment revision was performed in one patient due to severe skin eruptions. Stable disease was reported in 4 patients receiving vandetanib treatment, and progression in 1 patient. One of our patients with progression and brain metastases died due to infection. One patient could not continue treatment because of severe skin reactions after the usage of vandetanib for 2 months and the patient could not be evaluated in terms of progression. In metastatic and / or localized advanced MTCs, vandetanib, which is known to prolong the disease-free survival period, is a treatment option that can be preferred considering the known adverse event profile. It is important to inform patients who use vandetanib about treatment related adverse events to monitor them carefully and to provide supportive therapy in case of adverse events.

Hipopitüitarizm hipofizer ya da hipotalamik hastalıklar nedeniyle ön ve arka hipofiz bez fonksiyonlarında total ya da kısmi kayıp olması ile karakterizedir. Adrenal yetmezlik, hipotiroidizm, hipogonadizm, büyüme hormon eksikliği ve nadiren diyabetes insipidusa neden olur. En sık nedeni hipofiz adenomları ve tedavide uygulanan cerrahi ve radyasyon tedavisinin neden olduğu komplikasyonlardır. Klinik bulgular sıklıkla hormonal eksikliğin şiddeti ile ilişkilidir. Bununla birlikte hipopituitarizm genellikle eşlik eden enfeksiyon ve travma gibi strese yol açabilecek durumlara kadar klinik olarak sessiz seyreder. Artmış morbidite ve mortaliteye yol açması nedeniyle erken tanı ve uygun tedavi önemlidir. Hastalar uzun dönem izlenmeli ve eksik ya da aşırı hormon replasman uygulamalarından kaçınılmalıdır. Hypopituitarism is characterized by total or partial loss of anterior and posterior pituitary gland function due to hypophyseal or hypothalamic diseases. It causes adrenal insufficiency, hypothyroidism, hypogonadism, growth hormone deficiency and rarely diabetes insipidus. The most common causes of primary hypopituitarism are pituitary adenomas and complications from surgery or radiation therapy for the treatment of pituitary adenoma. Clinical findings are frequently associated with severity of hormonal deficits. However hypopituitarism generally remains clinically silent until a stressful event such as a concurrent infection or trauma. Because of the increased morbidity and mortality, early diagnosis and prompt treatment is important. Patients should be monitored for long-term and avoided under- or overtreatment.

Çalışmamızda sitagliptinin monoterapide ve kombinasyon (metformin veya pioglitazon) tedavilerinde kullanımlarının glisemik kontrol, lipid profili ve insülin direnci üzerine etkilerinin karşılaştırılması amaçlanmıştır. Yeni tanı almış ve daha önce antidiyabetik tedavi almamış olan toplam 46 tip 2 diyabetik hasta çalışmaya dahil edildi. Hastalara rastgele olarak sitagliptin (grup 1), sitagliptin+metformin (grup 2), sitagliptin+pioglitazon (grup 3) tedavileri başlandı. Tedavide sitagliptin 100mg/gün, metformin 2000mg/gün ve pioglitazon 30mg/gün dozlarında kullanıldı. Altı aylık izlem süresini tüm hastalar tamamladı. Hastalar başlangıçta ve çalışma sonunda antropometrik ölçümler, glisemik parametreler ve lipid düzeyleri açısından değerlendirildi. Hastaların başlangıç antropometrik ölçümleri, glisemik parametreleri ve lipid profilleri benzerdi. Altıncı ay sonunda yapılan değerlendirmede grup 1’de istatistiksel anlamlı vücut kitle indeksi (VKİ) düşüşü gözlenirken, grup 2 ve 3’te istatistiksel anlamlı değişiklik saptanmadı. Hemoglobin A1c her üç grupta da istatistiksel olarak anlamlı düzeyde azaldı, gruplar arasında ise istatistiksel anlamlı farklılık saptanmadı. Altıncı ay sonunda serum trigliserid düzeyleri grup 3’te anlamlı olarak azalırken diğer lipid profili üzerine etkileri açısından her üç grup arasında farklılık saptanmadı. HOMA-IR değerlendirildiğinde 6 ay sonunda grup 1 ve grup 2’de farklılık saptanmazken, grup 3’te anlamlı azalma olduğu görüldü (p

Hipofiz bezinden adrenokortikotropik hormon (ACTH) salgılayan adenom, endojen Cushing hastalığının en sık görülen nedenidir. Renal hücreli karsinom (RCC) en sık görülen böbrek kanseridir ve bu kanser ile ilişkili birçok endokrinolojik anormallik olabilir. Renal hücreli karsinom tanısı alan hastalarda Cushing sendromu saptanabilirken Cushing hastalığı çok nadir görülür. Cushing hastalığının tanısı klinik semptomlar, endokrinolojik testler ve radyolojik bulguların değerlendirilmesi ile konur. Cushing hastalığında en etkili tedavi adenomun rezeksiyonudur ama makroadenomlarda rezeksiyon ile kür şansı daha düşüktür. Postoperatif dönemde kür sağlanamamış olgularda tedavi seçenekleri arasında radyoterapi, medikal tedaviler (bromokriptin, siproheptadin, ketakonazol, pasireotide gibi) veya bilateral adrenalektomi düşünülebilir. Burada Cushing hastalığı ile birlikte renal hücreli karsinom tanısı konulan bir hasta sunulacaktır. Adrenocorticotropic hormone (ACTH)-secreting pituitary adenoma is the most common cause of endogenous Cushing’s disease. Renal cell carcinoma (RCC) is the most common renal cancer and there may be many endocrinologic abnormalities associated with this cancer. Cushing’s syndrome can be observed in patients who are diagnosed with renal cell carcinoma, although Cushing's disease is very rare. The diagnosis of Cushing's disease is made by the evaluation of clinical symptoms, endocrinological tests and radiological findings. The most effective treatment for Cushing's disease is adenomal resection, but the chance of cure with resection is lower in macroadenomas. Radiotherapy, medical treatments (such as bromocriptine, cyproheptadine, ketaconazole, pasireotide) or bilateral adrenalectomy may be considered in cases of not cured in the postoperative period. In this report, we present a patient with a diagnosis of Cushing’s disease and renal cell carcinoma.

Dapagliflozin, SGLT-2 inhibisyonu ile üriner glukoz atılımını arttırarak etki gösteren yeni bir grup antidiyabetik ilaçtır. Dapagliflozinin klinik uygulamaya girdikten sonra gerçek yaşam verilerinin değerlendirilmesi önemli bir durumdur. Çalışmamızda, tek merkezde takip edilen hastalarda dapagliflozinin elektrolit değerleri üzerine etkisinin değerlendirilmesi amaçlandı. Çalışmaya 45-80 yaş arası, vücut kitle indeksi > 20 kg/m², HbA1c düzeyi %6,5 ile %13 arasında olan 31 tip 2 diyabet hastası dahil edildi. Hastaların tedavi öncesi ve tedavi başlandıktan sonra üçüncü ve altıncı ayda olmak üzere toplamda 3 retrospektif muayene verisi kaydedilerek değerlendirme yapıldı. Dapagliflozin tedavisi ile sodyum düzeyinde, üçüncü ayın sonunda 0,29 mEq/L ve altıncı ayında 0,90 mEq/L azalma saptandı. Potasyum düzeyinde üçüncü ve altıncı aylarda sırasıyla 0,17 mEq/L ve 0,11 mEq/L azalma saptandı. Kalsiyum düzeyinde üçüncü ve altıncı aylarda sırasıyla 0,1 mg/dl ve 0,04 mg/dl azalma saptandı. Yapılan istatiksel analiz sonucunda sodyum, kalsiyum ve potasyum değerlerinde üçüncü ve altıncı ayda gözlenen azalmaların istatistiksel açıdan anlamlı olmadığı saptandı. Literatür tarandığı zaman da dapagliflozin tedavisi sırasında sodyum, potasyum ve kalsiyum düzeylerinde istatistiksel açıdan anlamlı olmayan değişiklikler izlenmiş olduğu görüldü. Bu da bizim çalışmamızla tutarlılık göstermektedir. Dapagliflozin is a new group of oral antidiabetic drug that acts by increasing urinary glucose excretion via inhibiting SGLT-2 receptors. With numerous controlled experimental studies of dapagliflozin, evaluation of real-life data after entry into clinical practice is an important condition. In our study, the effects of dapagliflozin on serum electrolyte values were investigated retrospectively as real life data. A total of thirtyone type 2 diabetic patients with HbA1c level between 6,5% and 13%, between the ages of 45-80 years and whose body mass index (BMI) was > 20 kg/m² were enrolled in the study. Three retrospective examination, one before treatment and others after three and six months of treatment were recorded. Data were evaluated as before treatment and post-treatment third and sixth month. Dapagliflozin reduced sodium levels by 0,29 mEq/L at 3 months and 0,90 mEq/L at 6 months. Potassium level decreased 0.17 meq / lt in the third month and 0.11 meq / lt in the sixth month, calcium level decreased 0,1 mg/dl in the third month and 0,04 mg/dl in the sixth month. As a result of the statistical analysis, it was determined that the decreases in sodium, calcium and potassium values in the third and sixth months were not statistically significant. Studies have shown that there is no significant change in sodium, potassium and calcium levels during dapagliflozin treatment. As a result of our research, the changes observed in the serum electrolyte values were similar to the literatüre.

Primer adrenal yetmezlikte semptomlar glukokortikoid ve mineralokortikoid eksikliğine bağlıdır. Semptomların nonspesifik olması nedeniyle tanı sıklıkla gecikir ve hastalar adrenal kriz ile presente olabilir. Tedavide uygun dozda glukokortikoid ve mineralokortikoid replasmanı yapılmalıdır. Amaç normal iyilik halinin sağlanması, kilonun korunması, normal seksüel fonksiyonların ve fiziksel aktivitelerin sürdürülebilmesidir. Primer adrenal yetmezliğin en önemli sebebinin otoimmün olması nedeniyle bu hastalarda diğer otoimmun hastalıkların değerlendirilmesi önem taşımaktadır. Primer adrenal yetmezlikli hastalarda hayatı tehdit edici adrenal kriz riski bulunmaktadır. Bu nedenle cerrahi, travma ve enfeksiyon gibi stres durumlarında glukokortikoid dozlarında artış yapılmalı ve hastalar doz artışı yapacakları durumlar hakkında bilgilendirilmelidir. Hastaların eksik ya da aşırı doz replasmanları açısından klinik bulgularının değerlendirilmesi izlemlerinde çok önemlidir. Bu nedenle bu hastaların, hastalık hakkında bilgili ve deneyimli merkezlerde takip edilmesi önerilmektedir. Symptoms in primary adrenal insufficiency depend on glucocorticoid and mineralocorticoid deficiency. Because the symptoms are nonspecific, the diagnosis is often delayed and patients may present with adrenal crisis. The appropriate dose of glucocorticoid and mineralocorticoid replacement should be performed. The goal of treatment of patients with primary adrenal insufficiency is to restore normal well-being, stable weight, normal sexual function, and physical activity. Patients with primary adrenal insufficiency are at risk of life-threatening adrenal crises. For this reason, in cases of stress such as surgery, trauma and infections, glucocorticoid doses should be increased and the patients should be informed about the circumstances in which they will increase the dose. In follow-up, evaluation of clinical findings in terms of under or overtreatment is important. For this reason, it is recommended that these patients must be followed up at experienced centers.

Psödohipoparatiroidizm (PHPT); hedef organın parathormona (PTH) yanıt vermediği kalıtımsal bir bozukluktur. Biyokimyasal olarak; hipokalsemi, hiperfosfatemi ve PTH yüksekliği ile karakterizedir. PTH uygulamasına verilen yanıt belirgin derecede düşüktür. Tip 1A, biyokimyasal özelliklere ek olarak Albright herediter osteodistrofisi (AHO) olarak bilinen karakteristik somatik bir fenotipe de sahiptir. Bu fenotipin, kısa boy, yuvarlak yüz, frontal bombelik, brakidaktili, obezite özelikleri bulunmaktadır. Burada biz, hipokalsemi ve Albright herediter osteodistrofisi tanısı koyduğumuz; kalsiyum, aktif D vitamini ile tedavi ettiğimiz olgumuzu sunduk. Pseudohypoparathyroidism (PHPT); is a hereditary disorder in which the target organ does not respond to parathormone (PTH). Biochemically; it is characterized by the hypocalcemia, hyperphosphatemia, and elevated PTH. The response to PTH administration is markedly lower. In addition to it's biochemical properties, Type 1A also has a characteristic somatic phenotype known as Albright hereditary osteodystrophy (AHO). This phenotype is characterized by short stature, round face, frontal bubble, brachydactyly, obesity. Here, we present a patient, diagnosed with Albright’s hereditary osteodystrophy and hypocalcemia that is treated by calcium, vitamin D .

Giriş ve Amaç: Hipogonadotropik hipogonadizmde, bozukluk hipotalamus ve/veya anterior hipofizdedir. Hipofizden LH ve FSH salgısında yetersizlik vardır. hipergonadotropik hipogonadizmde tedavi ile fertilitenin sağlanması mümkün değilken, Hipogonadotropik hipogonadizm olgularında tedaviyle fertilite şansı mevcuttur. Hipogonadizmin takip ve tedavisinin daha iyi planlanması, fertilite açısından prognozun belirlenmesi ve komplikasyonlarının daha etkin şekilde önlenebilmesi için yeni belirteç ve takip kriterlerine ihtiyaç duyulmaktadır. Bu çalışmamızda Dicle Üniversitesi Endokrinoloji Polikliniğinde takip edilen hastaları retrospektif olarak inceleyip bu hastalarda tanıdan sonra etkin tedavi ve takip için gerekli verileri araştırmayı amaçladık.Materyal ve Metod: Bu çalışmaya Dicle Üniversitesi Tıp Fakültesi Hastanesi Endokrinoloji ve Metabolizma Hastalıkları Kliniğin'de takip edilen, 2009-2015 yılları arasında Endokrinoloji polikliniğine başvurmuş olan erkek hipogonadizmi tanılı hastalar retrospektif olarak incelendi. 16 ve 50 yaş arası olan 55 erkek hasta çalışmaya alındı. Panhipopitütarizm tanısı olan ve primer hipogonadotropik hipogonadizmi olan hastalar, komorbiditesi olan, malignite tedavisi sonrası hipogonadizm gelişen hastalar tespit edilip çalışma dışı bırakıldı. Hasta dosyalarından hastaların yaşı, boyu, ağırlığı, hemogram, ALT, AST, üre, kreatinin, glikoz, kolesterol, LH, FSH, prolaktin, ACTH, kortizol ve testosteron düzeyleri incelendi. Çalışmaya alınan hastaların tedavi öncesi ve sonrası testosteron, spermiyogram parametreleri ve skrotal ultrasonografideki testis volümleri karşılaştırıldı.Bulgular: Hastalar arasından 30 kişinin demografik özelliklerine ulaşıldı. Bu hastaların ortalama vücut kitle indeksi (VKİ) 26,2 ± 3,87 (kg/m²) saptandı. Boy ortalaması 177,9 ± 7,6 cm saptandı. Ağırlık ortalaması 83,3 ± 12,8 kg idi. 30 hastanın 15'i evli 15'i bekardı. Evli hastaların %53,3' ü çocuk sahibi olmuştu. Tedavi öncesi ve tedavi sonrası karşılaştırdığımız parametrelerden 53 hastanın testosteron düzeyine ulaşılmış olup ortalama testosteron tedavi öncesi (T.Ö.): 0,88±1,3 (ng/ml), tedavi sonrası (T.S.): 5,98±2,96 (ng/ml) olup artış istatistiksel olarak anlamlıydı (p:0,001). 48 hastanın ortalama sperm sayısı T.Ö: 4,87±15,24 milyon/ml, T.S: 10,36±23,72 milyon/ml olup artış istatistiksel olarak anlamlıydı (p:0,004). 15 hastanın karşılaştırmalı testis ultrasonografisine ulaşılmış olup ortalama sağ testis volümü T.Ö: 4,64±4,89 mm³ , T.S: 6,64±4,75 mm³, ortalama sol testis volümü T.Ö: 4,67±5,00 mm³, T.S: 7,04±4,32 mm³ olup her iki testisteki volüm artışı istatistiksel olarak anlamlıydı (p

Adrenal İnsidentalomalı Hastaların Demografik Özellikleri ve İnsülin Direncinin DeğerlendirilmesiGiriş ve amaç: Adrenal insidentalomalar; adrenal bezde herhangi bir hastalık kuşkusu yokken görüntüleme yöntemleri veya abdominal laparotomide tesadüfen saptanan kitlelerdir. Abdominal ultrasonografinin ve BT?nin kullanımının artması ile adrenal insidentalomaların tespit edilme sıklığıda artmıştır. Bu çalışmamızda Dicle Üniversitesi Endokrinoloji Kliniği?nde takip edilen hastaları retrospektif olarak inceleyip, bu hastalarda diyabet sıklığı ve insülin direncini araştırmayı amaçladık.Materyal-metod: Bu çalışmaya 2007-2013 yılları arasında Dicle Üniversitesi Tıp Fakültesi Endokrinoloji Anabilim Dalı?na başvuran 78 hasta ( 53 kadın; 25 erkek) dahil edildi. Hasta dosyalarından hastalara ait fizik muayene, USG, BT sonuçları kaydedildi. Serum kortizolü, idrar metanefrini, idrar normetanefrini, idrar VMA, serum aldosteronu ve serum renin değerleri kaydedildi. Açlık kan şekeri ve insülin değerleri mevcut olan hastaların HOMA-IR formülüne göre insülin direnci hesaplandı, yaş ve BMI farklı olmayan kontrol grubundaki sağlıklı bireylerle karşılaştırıldı. Bulgular: Hastaların yaş ortalaması 48,6±14,9 idi. Tespit edilen kitlelerin lokalizasyonu açısından anlamlı farklılık saptanmadı. Hastaların vücut kitle indeksi 28,545±5,827 idi. HOMA-IR ortalaması 6,555±11,232 olarak saptandı. 45 hastada (%57,7) non-fonksiyonel adenom, 10 hastada (%12,8) subklinik cushing, 11 hastada (%14,1) feokromasitoma, 3 hastada (%3,8) adrenal karsinom, 2 hastada (%2,6) hiperaldosteronizm, 2 hastada (%2,6) ganglionörom, 1 hastada (%1,3) myelolipom, 1 hastada adrenal adenom, 1 hastada adrenal kist, 1 hastada schwannom ve 1 hastada da küçük yuvarlak hücreli tümör tespit edildi. Adrenal insidentalomalı hastalarda kontrol grubuna göre insülin direnci daha fazla tespit edildi (p=0,004). Adrenal insidentalomalı hastaların 21?inde (%26,9) kontrol grubunda ise 4 hastada (%5,1) diyabet saptanmıştı. Bu karşılaştırmada önceden bilinen diyabeti olan hastalar çalışma dışında bırakıldığında da insülin direnci adrenal insidentalomalı hastalarda daha yüksek bulundu (p=0,000). Non-fonksiyonel adrenal insidentalomalarda da kontrol grubuna göre daha yüksek insülin direnci tespit edildi (p=0,001).Sonuçlar: Adrenal insidentalomalar arasında non-fonksiyonel adrenal kitleler daha fazla görülmektedir. Adrenal insidentalomalı hastalarda diyabet sıklığı artmıştır. Diyabetli olan hastaların dahil edildiği ve hariç tutulduğu her iki durumda da insülin direnci varlığını sürdürmüştür. Demographical Characteristics of Patients With Adrenal Incidentaloma and Evaluate İnsulin ResistanceIntroduction and Purpose: Adrenal incidentaloma are bulks which are stated incidentally by imagining methods or in abdominal laparotomy when there is no suspicion of any disease in adrenal gland. With increase in using abdominal ultrasonography and BT, the frequency of determining adrenal incidentaloma also increases. In this study, we aim to examine patients that are followed in Dicle University Clinic of Endocrinology retrospectively and search the diabetes frequency and insulin resistance in those patients. Material-method: 78 patients, who applied to Dicle University Medical Faculty Department of Endocrinology between years of 2007-2011 (53 female ? 25 male) were included in this study. Results of physical examination, USG and BT were recorded from patients? files. Values of serum cortisol, urine metanephrine, urine normetanephrine, urine VMA, serum aldosterone and serum renin were recorded. Insulin resistance of patients, of which preprandial blood glucose and insulin values were available, were calculated in accordance with HOMA-IR Formula, and were compared with healthy individuals in control group of which ages and BMI are not different. Findings: The average of age of patients were 48,6±14,9. There is no significant difference was stated in terms of localizations of stated bulks. Body Mass Index of patients were 28,545±5,827. Their average of HOMA-IR were stated as 6,555±11,232. There are non-functional adenoma were stated in 45 patients (57,7%), subclinical cushing was stated in 10 patients (12,8%), pheochromocytoma was stated in 11 patients ( 14,1%), adrenal carcinoma was stated in 3 patients (3,8%), hyperaldosteronism was stated in 2 patients (2,6%), ganglioneuroma was stated in 2 patients (2,6%), myelolipoma was stated in 1 patient (1,3%), adrenal adenoma was stated in 1 patient, adrenal cyst was stated in 1 patient schwannoma was stated in 1 patient and neoplasia with small circular cells was stated in 1 patients. Insulin resistance was stated as more in patients with adrenal incidentaloma as to control group (p=0,004). Diabetes Mellitus was stated in 21 (26,9%) patients with adrenal incidentaloma and in 4 patients (5,1%) in control group. In this comparison, when patients who have diabetes mellitus and that is known before, were left out of the study, insulin resistance was stated in patients with adrenal incidentaloma more than control group (p=0,000). Higher insulin resistance was stated in patients with non-functional adrenal incidentaloma as to control group (p=0,001). Results: Non-functional adrenal bulks are seen more in adrenal incidentalomas. Frequency of diabetes mellitus increases in patients with adrenal incidentaloma. Insulin resistance subsists in both conditions whether patients with diabetes mellitus are included or not. 67

Tiroidit, tiroidin çeşitli nedenlerle ortaya çıkan inflamasyonudur. Birçok neden, otoimmünite, enfeksiyonlar, radyasyon, ilaçlar tiroidit gelişimine neden olabilmektedir. Tiroiditlerin nedenleri gibi klinik tabloları da çok çeşitlidir. Bu nedenle ayrım ve sınıflama yapmak her zaman mümkün olamamaktadır. Hastalarda herhangi bir semptom olmaksızın tanı tesadüfen konulabildiği gibi, hastalar boyunda şiddetli ağrı, şişlik, guatr ile de başvurabilmektedirler. Hastalar ötiroidik olabilmekte, hipotiroidi veya tirotoksikoz da görülebilmektedir. Tedavi genellikle semptomları düzeltmeye yöneliktir. Tiroid disfonksiyonu saptanması halinde etyolojide göz önünde bulundurularak tedavi planlanmalıdır Thyroiditis is the inflammation of the thyroid which caused by various reasons. Many reasons including autoimmunity, infection, radiation or medications may lead to the development of thyroiditis. Similar to the complexity of its causes, thyroiditis presents many varieties of clinical conditions. Therefore, making the exact distinction and classification of thyroiditis is not always possible. Thyroiditis may be incidentally diagnosed in patients without any symptoms, such as patients with severe neck pain, swelling or goiter. The patients may be euthyroid, as well as they may develop hypothyroidism or thyrotoxicosis. Most of the time, the treatment is employed towards the symptoms. Once the thyroid dysfunction is detected, treatment should be planned by taking the etiology into consideration.

Hipoparatiroidizm; hipokalsemi, hiperfosfatemi ve parathormon düzeylerinin düşük ya da uygunsuz normal olması ile karakterize bir hastalıktır. Konjenital ve kazanılmış nedenlere bağlı olabilir. En sık nedenleri tiroid ve paratiroid cerrahisi sonrası görülebilen iyatrojenik hipoparatiroidizm ve otoimmun hipoparatiroidizmdir. Parestezi ve tetani sık görülen bulgular olmakla birlikte hastalık akut olarak kasılma, bronkospazm, laringospazm veya kardiyak ritm bozuklukları ile ortaya çıkabilir. Semptomatik hipokalsemi varlığında ya da serum total kalsiyumu 7 mg/dL’nin altında parenteral tedavi gerekirken asemptomatik ve ılımlı kalsiyum düşüklüklerinde oral kalsiyum ve D vitamini tedavisi tercih edilir. Uzun dönem tedavide kalsiyum, D vitaminine ilaveten gerektiği taktirde hiperkalsiüriyi önleme amaçlı tiyazid diüretikleri tedaviye eklenebilir. Rekombinan human parathormon üriner kalsiyum atılımını azaltıp fosfat atılımını arttırır. Bununla birlikte uzun dönem kullanımının güvenli olduğuna dair kanıtlar yeterli olmadığından kullanımının yaygınlaşması için ileri çalışmalara ihtiyaç bulunmaktadır. Hypoparathyroidism is a disorder characterized by hypocalcemia, hyperphosphatemia and low or inappropriately normal levels of parathyroid hormon. Hypoparathyroidism may be due to congenital or acquired pathologies. The most common causes of hypoparathyroidism is iatrogenic after surgical operations on thyroid, or parathyroids as well as autoimmune. Although paresthesia and tetany are frequent findings, the disorder may also manifest acutely with seizures, bronchospasm, laryngospasm or cardiac rhythm disturbances. Parental treatment is necessary in case of hypocalcemia is symptomatic or the serum total calcium

Giriş ve amaç: Akromegali aşırı miktarda büyüme hormonu (GH) ve insülin benzeri büyüme faktörü (IGF-1) salınımı ile karakterize bir sendromdur. Akromegalik hastalar arasında kardiyovasküler hastalıkların yüksek prevalansı bildirildikçe, büyüme hormonu ve kardiyovasküler sistem arasındaki ilişki daha fazla ilgi çekmeye başlamıştır. Akromegalide hipertansiyon sıktır (ortalama % 35) ve kardiyovasküler hastalıklar ölüm nedenleri arasında ilk sıradadır. Koroner kalp hastalığı, aritmiler ve kalp yetmezliği akromegalik hastalarda mortalitenin başlıca sebepleridir. Yirmidört saatlik ambulatuar kan basıncı ölçümü (ABPM) hipertansiyon ve gelecekteki kardiyovasküler olay riskini belirlemede daha doğru bir teknik olarak bildirilmiştir. Bununla birlikte son yıllarda kardiyovasküler risk faktörü olarak arter sertliğine ilişkin çalışmalar artmaktadır. Ambulatuvar arter sertliği indeksi (AASI), 24 saatlik kan basıncı kayıtlarından rahatlıkla elde edilebilen yeni bir indeks olup son yıllarda arter sertliğinin bir göstergesi olarak çalışılmaya başlanmış ve kardiyovasküler mortaliteye dair prognostik bilgi sağladığı gösterilmiştir. Bu çalışmada, Akromegalili hastalarda AASİ ile ölçülen arter sertliğinin klinik ve laboratuvar veriler ile ilişkisini belirlemeyi amaçladık. Materyal-metod: Bu çalışmaya Dicle Üniversitesi Tıp Fakültesi Endokrinoloji Anabilim Dalı’na başvuran 65 akromegalili hasta ( 33 kadın; 32 erkek) dahil edildi. Hastaların demografik ve klinik verileri kaydedildi. Ölçülen laboratuvar sonuçlarının (tam kan sayımı, elektrolitler, böbrek fonksiyon testleri, albumin, lipid profili, GH, IGF-1, OGTT) son 1 yıla ait ortalaması alındı. Tüm hastalarda 24 saatlik ambulatuvar kan basıncı izlemi gerçekleştirilerek AASİ hesaplandı. Çalışmanın istatistiksel değerlendirmesi SPSS 16.0 bilgisayar programı kullanılarak yapıldı. P

Görüntüleme yöntemlerinin ilerlemesi ve yaygın kullanılması, tesadüfen saptanan adrenal insidentalomalarla daha sık karşılaşılmasına neden olmuştur. Endokrinoloji Bölümüne 6 aylık dönemde başvuran ve başka şikayetler nedeniyle yapılan görüntülemeler ile adrenal kitle saptanan 182 hastanın dosya verileri retrospektif olarak incelendi. Bu çalışmada, adrenal insidentalomaların sıklığını, hormonal durumunu, görüntüleme yöntemlerindeki özelliklerini, tedavilerini ve histolojik tanılarını gözden geçirmeyi amaçladık. Başvuran hastaların 128’i (%70.3) kadın, 54’ü (%29.7) erkek, yaşlarının medyan değeri 54 yıl (18-85) idi. Bilgisayarlı tomografi ile belirlenen kitle boyutları medyan 26 mm (5-160) olarak saptandı. Endokrinolojik değerlendirme sonucunda 46 kitlenin (%25.3) fonksiyonel, 136 kitlenin (%74.7) nonfonksiyonel olduğu bulundu. 46 fonksiyonel adenom vakasının 24’ü (%52.2) Cushing sendromu, 16’sı (% 34.8) feokromositoma ve 6’sı (%13) aldosteron üreten adenom idi. Fonksiyonel olarak değerlendirilen 46 hastanın 38’i ve nonfonksiyonel olarak değerlendirilen 136 hastanın 22’si kitle boyutları 4 cm’in üstünde olduğu için operasyona yönlendirildi. Bu çalışmamızın sonuçları da göstermiştir ki, tesadüfen saptanan adrenal kitleler hormon aktif hatta malign olabilmektedir. Bu nedenle bu tür kitlelerin tanı, tedavi ve takipleri dikkatli yapılmalıdır. The advancement and widespread use of imaging techniques lead to find unexpected adrenal incidentalomas more frequenty. The files of 182 patients, referred to the endocrinology department for other complaints determined to have adrenal mass by using imaging techniques examined retrospectively. The aim of our study was to review the frequency, hormonal activity status, imaging characteristics and histologic diagnoses of adrenal incidentalomas. One hundred twenty eigth patients were females and 54 were males with a median age of 54 years (18- 85) . The average size of the masses determined by using BT with a median size of 26 mm (5-160). After detailed endocrinological evaluation, 46 masses (%25.3) were found to be functional, 136 masses (%74.7) were nonfunctional. Twenty four (%52.2) of 46 functional patients were diagnosed to be Cushing syndrome, sixteen (%34.8) of 46 were pheochromocytoma, six (%13) of 46 were aldosteron producing adenoma. Thirty eight of 46 functional patients and twenty two of 136 nonfunctional patients had directed to the operations because of mass size larger than 4 cm. The results of our study indicated that incidentally diagnosed adrenal masses can be hormonally active or even malignant. So, diagnosis, treatment and follow-up of these kinds of masses should be done carrefully.

Biri metformin olmak kaydıyla en az iki oral antidiyabetik ilaç (OAD=Oral Anti-diabetic Drug) ile kan şekeri regüle olmayıp (Hemoglobin A1c= HbA1c= %7-10) bazal-plus insülin tedavisi alan tip 2 diabetes mellitus (T2DM) tanılı hastalar retrospektif olarak değerlendirildi. İncelenen 78 hasta dosyasından 15 hastanın bazal-plus tedavi aldığı ve devam ettiği belirlendi. Sabah açlık kan şekeri değerlerine göre insülin glargin (17:00’de) başlanıp titre edildiği, takiplerinde en yüksek postprandiyal kan şekeri değerlerine göre akşam öğününe insülin glulisin eklenip titre edildiği görüldü. İnsülin glargin sonrası sabah açlık, tokluk, gece 23:00 ve 02:00 kan şekeri değerlerinde, insülin glulisin sonrası akşam tokluk ve gece 23:00 kan şekeri değerlerinde anlamlı düşüş saptandı. HbA1c’de %8.3’ten %6.8’e anlamlı düşüş saptanırken (p

Yan dal uzmanlık tezi olarak hazırlanmıştır. Giriş ve amaç: Toplumda sık görülen tiroid nodüllerinin benign ve malign ayırıcı tanısı prognoz açısından önemlidir. Nodüllerin bu açıdan değerlendirilmesi birçok basamağı kapsamakla birlikte altın standart yöntem Tiroid İnce İğne Aspirasyon Biyopsisi (TİİAB) dir. Maligniteyi öngörmede kullanılan; kenar düzensizliği, intranodüler kanlanma artışı, mikrokalsifikasyonlar, hipoekojenite gibi özelliklerin sensitivite ve spesifiteleri düşüktür. Bu konudaki non invazif yöntemlerin geliştirilmesi ve bu yönde araştırmaların sürekli olması beklenmektedir. Elastosnografi bu araştırmaların devamına aracılık eden ve son yıllarda üzerinde durulan önemli yöntemlerden birisidir. Bu yöntem; doku elastikiyetini ölçer ,sert veya esnek olmayan dokuların malignite riski daha yüksektir prensibiyle çalışır.Ultrasonografi probu kullanılarak yapılır. Prob, saniyede 2 kez hastayı rahatsız etmeyecek hafiflikte boyun bölgesine ileri geri hareketler şeklinde bastırılır. Uygulanan tekniğin doğruluğu, USG cihazında kayıtlı özel bilgisayar programı ile kontrol edilir. Uygulama esnasında yaklaşık 20 saniye sabit kalan USG görüntüsü esas alınarak renklerine göre, 1-5 derece arası sınıflandırılır. Baskın renk yeşil ve kırmızı olan nodüller esnek ve benign; rengi mavi olan nodüller sert ve malign olarak değerlendirilir. Ek olarak incelenen tiroid nodülü ve çevresindeki normal tiroid dokusunda gerginlik indeksleri hesaplanarak kalitatif bir değer elde edilebilir. Materyal metod: Bu çalışmaya 244 hasta (196 kadın; 48 erkek) alındı. Toplam 237 nodül elastosonografi için uygun görüldü. Hastaların yaş ortalaması kadınlar için 43.53+/-11.7; erkekler için 46.60+/-11.4 saptandı. Bütün nodüllerin Elastosonografi sonuçları hem final patoloji sonuçları ile (TİİAB sitoloji sonuçları ve operasyon sonrası sitopatoloji sonuçları birlikte); hemde operasyon sonrası patoloji sonuçlarıyla ayrı ayrı karşılaştırıldı. Elastosonografi skorları için Itoh ve Ueno skalaları kullanıldı. Renk skalasına göre 1- 5 arası derecelendirildi. Skoru 1,2,3 olanlar benign; skoru 4,5 olanlar malign kabul edildi. USG de maliniteyi düşündüren (kenar düzensizliği, mikrokalsifikasyon, halo yokluğu ve hipoekojenite) gibi özellikler elastosonografi skorlarıyla kombine edilerek yeni bir skorlama sistemi geliştirildi. Örneğin ES skoru 3 olan bir nodül; hipoekoik ise (1 puan), mikrokalsifikasyon içeriyorsa (1 puan), kenar düzensizliği varsa (1 puan) ve halosu yoksa (1 puan) eklenerek 3+1+1+1+1=7 yeni skoru hesaplandı. Yeni skorlar operasyon sonrası patoloji sonuçlarıyla tekrar karşılaştırılarak sensitivite ve spesifite tekrar ölçüldü. Ek olarak merkezimizdeki TİİAB sonuçlarını operasyon sonrası patoloji sonuçlarıyla karşılaştırıp sensitivite ve spesifite değerleri ölçüldü. Bulgular: Elastosonografinin maligniteyi belirlemede sensitivitesi: %73.6, spesifitesi: %94.8 saptandı. Elastosonografi ile USG bulguları kombine kullanılırsa bu oranlar belirgin artar (Skoru 6 ve üzerindeki nodüller için, sensitivite: %100, spesifite: %94.4). Çalışmamızda TİİAB sonuçlarının sensitivitesi; %68.4, spesifitesi: 66.4 saptandı. Sonuç: TİİAB sonuçları elastosonografi sonuçlarından daha düşüktür. Sitolojik tanı sensitivitesi düşük merkezlerde TİİAB yerine elastosonografi benzer duyarlılıkta kullanılabilir. ANAHTAR SÖZCÜKLER: Elastosonografi, Tiroid nodülleri Introduction and Aim: The differential diagnosis of benign and malignant thyroid nodules which frequently seems in the community is important in terms of prognosis. The evaluation of nodules, having steps, in respect to fine-needle aspiration biopsy (FNAB) is the gold standard. Prediction of malignancy using features such as marginal irregularity, intranodular increase in blood flow, microcalcifications, hypoechogenicity have lower sensitivity and specificity in this direction. Development of non-invasive methods of researches, is expected to be permanent. In recent years, elastosonography is one of the important methods that mediate continuation of concern in research. This method, evaluates elasticity of tissue, based on the principle of a tissue that is not flexible or rigid has a higher risk of malignancy. Elastosonography is done by using ultrasound probe. Probe, moves 2 times in per second, suppressing the neck back and forth direction in the form of lightweight, trying not to disturb the patient. The accuracy of applied technique, registered ultrasound device is controlled by a special computer program. During application of ultrasound image based on approximately 20 seconds remains constant and classifies according to image on the basis of color in degrees between 1-5. If dominant color of nodul is green and red, it is considered as flexible and benign, and if dominant color is blue, considered rigid and malignant. In addition examined by calculating indices of thyroid nodules and surrounding normal thyroid tissue tension can be obtained from a qualitative value. Material-Methods: In this study 244 patients (196 female, 48 male) were included. A total of 237 nodules were suitable for ultrasound. The average age of patients in women was (43.53 + / -11.7); in men was (46.60 + / -11.4), respectively. All nodules in the final pathology results with the results of Elastosonography (FNAB cytology results and the post-operative results of cytopathology), both post-operative pathology results were compared separately. Itoh and Ueno Elastosonography scales scores were used. Nodules with 1,2 and 3 score was considered benign, those with score 4-5 were considered malignant. USG also suggestive of malignancy (irregular margins, microcalcifications, absence of halo hypoechogenicity) Elastosonography scores (ES) in combination with features such as a new scoring system was developed. For example, a nodule with ES score of 3, is hypoechoic (1 point), microcalcification contains (1 point), if it have irregular edges (1 point) and the halo or (1 point) by adding a new score of 3 +1 +1 +1 +1 = 7 calculated. The new scores were compared postoperative pathology results. Sensitivity and specificity values were measured again. In addition, the results of FNAB in our center to compare the sensitivity and specificity values were measured on postoperative pathology results. Results: Elastosonography of malignancy in determining the sensitivity: 73.6%, specificity: 94.8% respectively. These rates are used in combination with the USG findings. Elastosonography significant increases sensitivity end specificity (Score of 6 and for nodules, sensitivity 100%, specificity: 94.4%). The sensitivity of FNAB results of this study, 68.4%, specificity: 66.4 respectively. Conclusion: The FNAB yields more lower results than elastosonografi . In the centers with low cytological diagnostic sensitivity, elastosonography can also be performed instead of FNAB. KEYWORDS: Elastosonography, Thyroid nodules

Tiroid fonksiyon bozuklukları yaşlı hastalarda oldukça sık görülmektedir. Çalışmamızda Endokrinoloji Polikliniğine yönlendirilmiş 65 yaş altındaki ve 65 yaş ve üzerindeki hastaların tiroid fonksiyonlarını ve epidemiyolojik özelliklerini karşılaştırılmalı olarak değerlendirmeyi amaçladık. Çalışmamıza yaşları 18 ile 78 arasında değişen, Endokrinoloji bölümüne tiroid hastalığı şüphesi ile yönlendirilmiş, toplam 116 hasta alındı. Hastaların antropometrik ölçümleri, doğum yeri, yaşadığı yer, tiroid hastalığı açısından aile anamnezi sorgulandı. Her iki gurupta hastaların başvuru anındaki tiroid fonksiyon testleri incelendi. Hastalarımızın 66’sı 65 yaş altında (grup 1) ve 50’si ise 65 yaş ve üzerindeydi (grup 2). Grup 1’de hipotiroidi (subklinik) %16.67 oranında, hipertiroidi (subklinik ve aşikar) %37.88 oranında görülürken, grup 2’de hipotiroidi (subklinik) %4 oranında, hipertiroidi (subklinik ve aşikar) %46 oranında görüldü. Çalışmamızda Endokrinoloji Polikliniğine yönlendirilmiş 65 yaş ve üstündeki hastalarda tiroid fonksiyonları açısından 65 yaş altı hastalara göre fark saptanmadı. Çalışmamızda tiroid disfonksiyonu oranlarının yüksek saptanması hastaların tiroid hastalığı ön tanısıyla bölümümüze yönlendirilmiş olması ile ilişkilendirildi. Thyroid dysfunctions are frequent in elderly patients. The aim of this study was to assess and compare the thyroid functions and epidemiological features in patients below or above 65 years of age. Ranging in age from 18 to 78, 116 patients who were directed to Endocrinology Department for the possibility of a thyroid disease were included in the study. In all patients, anthropometric measurements, place of birth, place of residence and family history of thyroid diseases of the patients were recorded. The thyroid function tests of the patients in two groups were examined at their first visit. Sixty six patients were under (group 1) and 50 patients were above (group 2) the age of 65. In group 1, hypothyroidism (subclinical) prevalance was 16.67% and hyperthyroidism (subclinical and overt) was 37.88%. In group 2, hypothyroidism (subclinical) prevalance was 4% and hyperthyroidism (subclinical and overt) was 46%. In our study, we did not find any differences concerning the thyroid functions between patients younger than or older than 65 years of age, who were directed to Endocrinology outpatient clinic. The higher rate of thyroid dysfunction in our patients was considered to be related to the fact that they were referred to our department with a preliminary diagnosis of thyroid dysfunction.

Çalışmamızda diyabetik ve non diyabetik obez kadınlarda dislipidemiyi belirlemede genel obezite göstergesi olan Beden Kitle İndeksinin (BKİ) mi yoksa abdominal obezite göstergesi olan bel çevresinin mi daha etkin olduğunu değerlendirmeyi planladık. BKİ ≥ 25 kg/m² trigliserit düzeyi

Amaç: Tiroid tümörleri için artmış veya azalmış damar dansitesi çeşitli çalışmalarlabildirilmiştir. Bu çalışmalarda çeşitli morfometrik metodlar ve farklı özellikteantikorlar kullanılmıştır. Ancak bu çalışmalarda damar dansiteleri değerlendirilirken,damarların büyüklükleri değerlendirilmemiştir. Biz çalışmamızda iki farklıdeğerlendirme yöntemi kullandık. Amaç damarların büyüklüğüne göre sıcak vesoğuk tiroid nodüllerinde, papiller karsinomda ve bunların çevre dokularında veGraves hastalığında ayırım yapılıp yapılamayacağını değerlendirmekti.Yöntem: Yirmidokuz (29) sıcak nodül, 22 soğuk nodül, 19 papiller karsinom vebunların çevre dokularından örnekler ile 8 Graves doku örneği çalışıldı. Bu dokuörnekleri CD-34 ve alfa-SMA ile boyandı. Bilgisayar programı ile ortalama endotelalanı ve ortalama endotel alanının ve tümör epitel nukleus alanına oranı hot spot (enyoğun damarlanmanın olduğu alan) ve sistematik olarak seçilmiş 10 alandadeğerlendirildi. Ayrıca damar büyüklükleri büyük ve küçük damarlar olmak üzeresınıflandırıldı.Sonuç: Hot spot ve sistematik olarak seçilmiş 10 alanda, papiller karsinomlardasıcak ve soğuk nodüllere göre CD 34 ile mikrodamarlar boyanma belirgin olarakdaha fazla bulundu. Papiller karsinomdaki bu belirgin boyanma Graves hastalığındaaktif hastalık sürecinde görülen belirgin vaskülarizasyon ile benzer boyuttaydı.SMA boyanması ise CD34 boyanmasının ayna hayali gibi olup çevre dokuda damarsayımları sıcak, soğuk nodüler ve papiller karsinom dokularına göre belirgin olarakdaha fazla idi.Tartışma: Mikrodamarların CD34 antikorları ile spesifik olarak saptanmasısonucunda papiller karsinomlar normal tiroid dokusundan ve sıcak-soğuk tiroidnodüllerinden ayırt edilebilir. Objective: Increased as well as decreased vessel densities have been reported inthyroid tumors. This discrepancy may be due to the use of different morphometricmethods and antibodies with different specificities for small and large vessels. Ourobjective was to investigate and compare the density of large vessels andmicrovessels by different morphometric methods and antibodies in hot nodules (HN),cold nodules (CN), papillary carcinomas (PC) and Graves` disease (GD) in order toclarify some of these issues.Design: Tissue sections from 29 HN, 22 CN, 19 PC and 8 GD thyroids were stainedwith antibodies for CD34 and alpha-SMA. A computerized image analysis was usedto calculate the mean area of endothelium (mEA) and the mean endothelium to tumorepithelial nucleus area ratio (mE/N) in four hot spots and ten systematically selectedfields.Main outcome: We found a consistent increase of the CD34 stained percentage ofmicrovessels in PC as compared to HN and CN determined by the hot spot analysisand systematic field analysis. This increased microvessel density in PC is of a similarmagnitude as in GD, which is characterised by a prominent increase ofvascularisation during its active disease stage. Our SMA staining results reveal akind of mirror image of the CD34 staining results with higher vessel counts in thenormal surrounding tissues as compared to HN, CN and PC.Conclusions: The specific immunohistologic detection of microvessels with theCD34 antibody is able to clearly differentiate PCs from normal tissue, HN and CN. 80

Akromegali tanılı hastaların 10 yıllık süre içinde merkezimizdeki tedavi sonuçlarını değerlendirmeyi amaçladık. Merkezimize başvuran toplam 52 akromegali hastası olmasına karşın klinik izlem bilgilerine ulaşılabilen 30 hasta (E/K: 13/17) çalışmaya alındı. Yaş ortalamaları 43 ± 10 (28-64) yıl, akromegali tanısı aldıklarındaki yaş ortalamaları 39 ± 9 (26-60) yıl ve ortalama izlem süreleri 42 ± 38 (5-127) ay idi. Kür olma kriteri serum GH seviyesinin bazal veya glukoz yüklemesi sonrası 2 ng/ml altına inmesi olarak kabul edildi. Tanı sonrası tüm hastaların değişik merkezlerde ve değişik cerrahlar tarafından transsfenoidal hipofizektomi operasyonu geçirdiği ve birinci operasyonda % 33 (10/30) oranında kür elde edildiği görüldü. Operasyon öncesi mikroadenomu olan hastalardaki (n=11) kür oranı % 63, makroadenomu olan hastalardaki (n=19) kür oranı % 15 idi. Aralarındaki fark istatistiksel olarak anlamlı bulundu (p

ÖZET Kala travması, serebrovasküier aksidatıs ve metabolik nedenlere bağlı koma gelişen Hastalarda serebral dopaminerjik sistemler etkilenmekte ve bu etkilenme ise adenohipofız işlevinde değişikliklere neden olmaktadır.Değişik koma koşullarında PRL tepkime örneklerini değerlendirmeye yönelik bu çalışma, nöroşirurji, nöroloji ve endokrinoloji kliniğinde yatan hastalar üzerinde gerçekleştirildi.Onu kontrol, 30'u komalı toplam 40 erkek örnek çalışma kapsamına alındı.Her koma grubu 10 örnekten oluşmaktaydı. 10 mg MCP (DA2 antagonistic IV uygulanmasından önce, uygulamanın 30, 60, ve 90. dakikalarında PRL ölçümü için kan örnekleri almdı.PRL ölçümleri `enzimimmunassay` yöntemiyle gerçekleştirildi.PRL değerlerindeki artışlar sadece kontrol grubunda p< 0.001 Ölçüsünde farklılıklar gösterdi.Konıah hasta kesiminde küntleşmiş tepkime örnekleri alındı. Sonuç olarak, 1) Serebrovasküier, kafa travması ve ketoasidoza bağlı koma gelişen hastalarda PRL tepkimeleri bozulmaktadır. 2) Travmatik ve iskemik etkilerin yanında, ketoasidoziste olduğu gibi metabolik değişimlerin de dopaminerjik sistem üzerinden PRL salınımını etkilediği, dopaminerjik antagonist uyarıya PRL tepkimesini baskıladığı söylenebilir. 3) Diabetik ketoasidozisteki kan pH değişikliklerinin, PRL salınımı üzerine olan etkilerinin açıklanması daha ileri düzeyde çalışmaları gerektirir. 42 49

ÖZET Diabetik-metabolik,serebrovasküler ve kafa trauması nedeniyle gelişen koma koşullarında serebral dopaminerjik sistemde değişimler ortaya çıkmaktadır.Bu değişimler ise hipotalamo hipofizer düzeyde etkiyle ön hipofizin hormon salınımı üzerinde çeşitli farklılıklara yol açmaktadır.Çalışma çeşitli koma örneklerinde PRL değişimlerini irdelemek amacıyla£ndokrinoloji,Nöroşirürji ve Nöroloji kliniklerinde yatırılarak tedavi edilen hastalarda yapıldı.. On'u kontrol, 10'u diabetik,10'u Traumatik ve 10 tanesi de nörolojik komalı toplam 40 erkek şahıs çalışma kapsamına alındı.Araştırma kapsamına alman hastalara bazal kan örnekleri alındıktan sonra 100 mikrogram uzun etkili somatostatin analogu olan octreotid asetat (Sandostatin) subkutan uygulandı.Uygulamadan sonraki 30,60 ve 120. dakikalarda PRL ölçümleri için kan örnekleri alındı.Prolaktin düzeyleri enzimimmunassay yöntemiyle belirlendi.Bazal prolaktin değerleri kontrol,diabetik ve nörolojik komalı hastalarda anlamlı fark göstremezken kafa traumalı hasta kesiminde anlamlı olarak (P

This thesis describes the outcome and mechanical and infectious complications of 124 subclavian catheterisations performed on 105 patients in the Medical Intensive Care Unit of Marmara University Hospital between March 1988 and December 1991. Prior to March 1988 medical staff had little experience of subclavian catheterisation and this study documents a training period when staff were first exposed to the technique. Qf the 124 catheterisations 115 were succesfully completed and remained in place for a mean of 5.2 ± 0.4 days (range half hour to 18 days) The catheter could not be placed in 3 patients. Sixty four catheters were placed by an experienced operator and 61 by inexperienced operators under supervision. No difference in complication rates was observed in procedures performed by experienced or inexperienced operators. No catheter related deaths were documented A total of 32 mechanical complications (including failure to catheterise and catheter occlusion) were seen. The most common mechanical complications were subclavian artery puncture (6) and catheter occlusion (9). Also observed were pneumothorax (2) and a variety of other complications including faulty catheter placement, bleeding from the exit site and line disruption. Catheter tip infection was documented in 25 instances on routine culture although not all of these were primary infection, 4 catheters probably having been infected by seeding from another site. Eight catheters were removed because of pyrexia and catheter sepsis documented in 5 of these. Microorganisms isolated on routine culture were Stapylococcus epidermidis, staphylococcus aureus, Klebsiella pneunoniae, Pseudomonas aureginosa, Escherichia coli and Candida albicans. The most commonly isolated organisms were Staphylococcus sp (17) Catheters infected with S aureus were in place for a significant!) shorter period of time than those infected with S epidermidis (4.9 ± 1.1 v 10 ±1.6 days: p= 0.042) and 4 of 7 catheters infected with S. aureus were removed because of pyrexia and suspicion of catheter sepsis. Catheters growing S. epidermidis remained in situ for the same period of time on average as uninfected catheters (4.9 ± 1. 1 v 5. 1 ± 0.4 days: p = 0.87).