Search

In the last three decades, the management of nephrolithiasis has definitely changed. The treatment of choice has differentiated from open surgery to less invasive methods, such as PNL, ESWL, retrograd intrarenal surgery RIRS . In lower calix stones, the efficacy of ESWL, which had a certain place and became very popular in practice, has been interrogated in the recent years. Now, as alternative choices, PNL and RIRS , which is relatively less invasive, are used more frequently in the management of lower calicsial stones. With the intruduction of flexible ureterorenoscopes in the recent years, which has the ability of high motion with a high definition quality of imagining and is relatively solid, the approach to lower calicsial system becomes much more easy. Exposed lower calicsial stone is treated very effectively by the baskets composed of holmium laser and nickel-titanium, which has developed in the last 15 years. In this article, RIRC technique performed with f-URS, instrumentation, results of clinical applications, and hints of the technique are described, Son 30 yılda böbrek taşlarının tedavisi belirgin olarak değişmiştir. Tedavi seçenekleri açık cerrahiden daha az invaziv olan perkütan nefrolitotomi PNL , vücut dışı şok dalga tedavisi ESWL ve retrograd intrarenal cerrahiye RİRC çeşitlenmiştir. Üroloji pratiğine hızla girip, yaygın kabul gören ESWL’nin alt kaliks taşları tedavisindeki etkinliği son yıllarda sorgulanmaktadır. Alternatif tedavi yöntemleri olan PNL ve göreceli olarak daha az invaziv olan RİRC alt kaliks taşları tedavisinde daha sık kullanılmaktadır. Son yıllarda geliştirilen, yüksek hareket yeteneğine sahip, yüksek görüntü kaliteli ve göreceli olarak daha dayanıklı fleksibl üreterorenoskoplar sayesinde alt kalisiyel sisteme ulaşmak daha kolaylaşmıştır. Ulaşılan alt kaliks taşını, yine son 15 yıl içinde geliştirilen holmium lazer ve nikel-titanyum alaşımlı basketler ile etkin bir şekilde tedavi etmek mümkün olmaktadır. Bu makalede, fleksibl üreterorenoskoplar f-URS ile uygulanan RİRC teknik, enstrümentasyon, klinik uygulama sonuçları ve ipuçları anlatılmaktadır

In Turkey, one out of five person belonging to 10-24 age group, is at risk concerning reproductive health. Topics related to the reproductive health, are neither discussed within the family or society, nor within the educational system. Adolescents, who have to experience sexual intercourse with insufficient and incorrect knowledge, have to face with sexually transmitted diseases (STD), teenage pregnancy, abortion and other problems as a consequence of this experience. Research on this area has showed that both adolescents and young adults, especially health personnel, requested training on reproductive health. In terms of planning health services effectively, these topics should be evaluated carefully in Turkey. In this research, reproductive health regarding adolescents and young adults is examined under the four headings of sexual experience, STD, use of protection and productivity. As a result, depending on all the cultural restrictions and health service limitations, it is observed that adolescents and young adults experience sexual relationship with an inadequate knowledge and consequently, they have to face with problems. Within this context, it is suggested to expand the reproductive health educational programmes involving family, school and society within long term., Türkiye’de her beş kişiden birisi 10-24 yaş grubunda olup, üreme sağlığına yönelik yüksek risk altındadır. Üreme sağlığına yönelik konular aile ve toplumda açıkça tartışılmadığı gibi eğitim sisteminde de kendine yer bulamamıştır. Yetersiz ve yanlış bilgilerle cinsel deneyimi yaşamak zorunda olan ergenler, cinsel yolla bulaşan hastalıklar (CYBH), erken gebelikler, istemli düşükler ve bunların getireceği birçok sorunlarla karşı karşıya bırakılmaktadır. Yapılan çalışmalar ergen ve gençlerin özellikle de sağlık personelinden olmak üzere, üreme sağlığına yönelik sağlık eğitimi almak istediklerini saptamıştır. Sağlık hizmetlerinin etkin planlanması açısından, sağlık eğitimi istenen bu konuların Türkiye’deki durumunun değerlendirilmesinin önemli olduğu düşünülmektedir. Bu araştırmada ergen ve gençlerde üreme sağlığı; cinsel deneyim, CYBH, koruyucu yöntem kullanımı ve doğurganlık olmak üzere dört ana başlık altında değerlendirilmiştir. Yapılan değerlendirmenin sonucu olarak; Türkiye’de cinselliği sınırlayan bütün kültürel özelliklere ve hizmet alımlarındaki engellere bağlı olarak ergen ve gençlerin yetersiz bilgi ile cinsel ilişki deneyimleri yaşamakta oldukları ve bu durumdan kaynaklanan sorunları göğüslemek zorunda kaldıkları görülmektedir. Bu sonuca yönelik aile, okul ve toplumu içine alan, geniş üreme sağlığı eğitimi programlarının yaygınlaştırılması, sürekliliğinin sağlanması önerilebilir.

Amaç: Bu çalışmanın amacı, sağlık alanında eğitim gören yüksekokul öğrencilerinin cinsel eğitimin nasıl verilmesi gerektiğine yönelik düşüncelerini saptamaktır. Yöntem: Bu araştırma Çanakkale Onsekiz Mart Üniversitesinde 2005- 2006 akademik yılında yapılmıştır. Araştırmanın evrenini Sağlık Yüksekokulu (n=277) ve Sağlık Hizmetleri Meslek Yüksekokulunda (n=119) öğrenimine devam eden toplam 396 öğrenci oluşturmuştur. 41 maddelik anket bu tanımlayıcı çalışma için tasarlanmış ve 322 gönüllü öğrenciye uygulanmıştır. Verilerin analizleri için SPSS 10.0 Windows paket program kullanılmıştır.Sonuçlar ve Öneriler: Araştırma sonuçlarına göre, öğrencilerin % 41.9’u (n=135) cinsel yol ile bulaşan hastalıklar, % 30.1’i (n=97) gebelikten korunma yöntemleri, % 29,8’i (n=96) kızlık zarı, % 17.4’ü (n=54) ilk cinsel ilişki ve % 14’ü (n=45) gebelik belirtileri konularında eğitim verilmesi gerektiğini düşündükleri saptanmıştır. Öğrenciler Cinsel Sağlık Eğitiminin öncelikle konferans (%44.1) ve yüz yüze (% 28.6) görüşmeler ile sağlık personelleri (%50.6) ya da öğretim elemanları (%41) tarafından verilmesi gerektiğini ifade etmişlerdir. Bu sonuçlar doğrultusunda eğitim programlarının düzenlenmesi önerilebilir., Purpose: The purpose of this study is to determine the perception of university and collage students who study health science on how Sexual Health Education Program should be given.Method: This survey was conducted at Çanakkale Onsekiz Mart University during 2005-2006 academic year. The population of this study is total 396 students of Nursing High School(n=277) and Health Services Vocational Collage (n=119). A 41-item questionnaire designed for this descriptive study was administered to 322 volunteer students of the population. SPSS 10.0 for Windows package programme were used for statistical analysis of data.Results and Recommends: The results showed that, 41.9 % of the students (n=135) think that they should be educated about sexually transmitted diseases, % 30.1 of them (n=97) about contraceptive methods, %29.8 of them (n=96) about hymen, 17.4 % of them (n=54) about first sexual intercourse, and % 14(n=45) of them about gestation signs. The students report that Sexual Health Education should be given to them primarily through conferences (%44.1) and face to face conversations (%28.6) by the health professionals (%50.6) or academic staff (%41). It is suggested that new educational programs should be prepared according to these findings.

Amaç: Çalışmanın amacı; primer monosemptomatik enurezisli MsE erişkinlerde, biofeedback tedavisinin etkinliğini araştırmaktır. Gereç ve Yöntemler: Prospektif dizaynlı bu çalışmada, primer MsE’li erişkin hastalar çalışmaya dahil edildi. Nörojen mesaneli, gündüz işeme problemi olan, anatomik anomalisi olan ve enurezisle ilişkili başka hastalığı olan hastalar çalışmaya alınmadı. Kriterlere uyan 13 hastanın demografik verileri kaydedildi. Biofeedback öncesinde ve tedavinin bitiminden sonra 3. ayda, hastaların enurezis sıklıkları, üroflovmetri değerleri, rezidüel idrar miktarları PVR ve total mesane hacmi TMH işeme hacmi + PVR değerlendirildi. Biofeedback tedavinin başarısı, ayda bir kez veya daha az gece ıslatması olarak tanımlandı. Bulgular: Altı erkek ve yedi kadını içeren toplam 13 hastanın yaş ortalaması 29.2 ± 8.2 idi. Biofeedback tedavisi öncesinde aylık enurezis sıklığı 23.4 ± 5.9 iken, tedavi sonrasında 5.2 ± 8.9 olarak hesaplandı p=0.002 . Biofeedback tedavisi öncesi ve sonrasında; PVR, maksimum idrar akım hızı Qm ve ortalama akım hızı Qa açısından fark saptanmadı. Biofeedback tedavisi sonrası, TMH’nin 277.8 ml’den 329.9 ml’ye yükseldiği belirlendi p=0.001 . Sonuç: Primer MsE olan erişkin hastalarda biofeedback tedavisi, güvenli basit ve kolay uygulanabilen bir tedavi seçeneğidir. Mesane kapasitesini artırdığı saptanan bu tedavi, bu özel hasta grubu için önerilebilir., Objectives: To investigate the effectiveness of biofeedback therapy for adult patients with primary monosymptomatic enuresis MsE . Material and Methods: In this prospective design study, the adult patients with primary MsE were included in the study. Patients with neuropathic bladder, daytime voiding problems, anatomical pathology and enuresis-related other diseases were excluded from the study. The demographic data of 13 adult patients who meeting the criteria were recorded. The outcomes of enuresis frequency, uroflowmetry parameters, post-void residual urine PVR and total bladder volume TBV voided volume + PVR were evaluated before and at the end of the three month after biofeedback treatment. One or less enuretic night in a month was defined as the success of the biofeedback therapy. Results: Including 6 men and 7 women, the mean age of 13 patients was 29.2 ± 8.2 years. Before biofeedback therapy the incidence of enuresis was 23.4 ± 5.9 monthly , while after treatment this was calculated as 5.2 ± 8.9 p=0.002 . There was no significant difference found between before and after biofeedback therapy in terms of PVR, maximum flow rate Qm and average flow rate Qa . The mean TBV of patients increased from 277.8 ml to 329.9 ml after biofeedback treatment p=0.001 . Conclusion: Biofeedback therapy is a safe, simple and minimally invasive treatment modality in adult patients with primary MsE. This treatment, which was found to increase TBV, may be recommended for this special patient group

Bu çalışmada ÇOMÜ Üroloji AD'a ayaktan başvuran ve üriner inkontinans tanısı konan hastaların oksibutinin ve solifenasin kullanımları sonucunda oluşan vajinal kuruluklarının karşılaştırılması hedeflendi.Çalışmaya premenopozal, cinsel olarak aktif olan ve daha önce hiç bir sebepten antikolinerjik kullanmamış olan ve kliniğimizde inkontinans tanısı konarak oksibutinin veya solifenasin tedavisi planlanan hastalar dahil edildi. Çalışmanın amacı anlatıldıktan sonra onam veren kadınlara önce 18 sorudan oluşan sosyodemografik veriler içeren anket uygulandı ardından hastalar oksibutinin kullananlar ve solifenasin kullananlar olarak 2 gruba ayrıldı. Her iki grup arasında demografik özellikler arasında istatistiksel olarak anlamlı fark yoktu. Hastaların vajinal kurulukları prospektif olarak fizik muayene ve stick yoluyla vajen pH ölçümü kullanılarak değerlendirildi. Hastalar ilk muayene de ve 1 ay sonra çağırıldıkları 2. muayene de değerlendirildi. Vajinal kuruluğun fizik muayenesinde vajinal nemde gözle görülen azlık, hastanın vajinal yanma, cinsel ilişki sırasında ağrı veya rahatsızlık ile cinsel ilişki sonrası kanlı lekelenme tarif etmesi dikkate alındı.Araştırmaya alınan hastalardan her iki gruptaki hastaların tedavi öncesi vajınal ph ortalaması 4 iken tedavi sonrası oksibutinin kullanan kadınların vajinal pH ortalama değerleri 4 iken solifenasin kullanan grubun vajinal pH ortalaması yine 4 olarak ölçüldü. Her iki grup arasında vajinal pH açısından anlamlı bir fark saptanmadı(p: 0,71). Gruplar kendi içinde değerlendirildiğinde ise hem solifenasin hem oksibutinin kullanan kadınlarda tedavi öncesi ila sonrası arasındaki vajinal pH değerlerinde anlamlı bir farklılık saptanmadı(p:0,66).Fakat her iki grupta tedavi öncesi ve sonrası yapılan vajinal kuruluğun fizik muayenesinde vajinal nemde gözle görülen azlık, vajinal yanma hissi, cinsel ilişki sırasında ağrı veya rahatsızlık ile cinsel ilişki sonrası kanlı lekelenme şikayetleri oranları ilaç kulanımı öncesine göre artmış olarak tespit edildi.Anahrat kelimeler: Üriner inkontinans, oksibutinin, solifenasin, vajinal kuruluk, pH This study aims to compare the vaginal dryness in the patients which stems from their use of oxybutynin and solifenasin. The patients who are the subjects of this study are the ones who consult The Department of Urology at Çanakkale On Sekiz Mart University and who are diagnosed as urinary incontinence.Those who are premenopausal, sexually active and who have never used anticholinergic for any reason and those who are diagnosed as incontinence in our clinic and planned to apply the treatment of oxybutynin and solifenasin are included in this study. In accordance with the purpose of this study, a questionnaire which consists of 18 questions including sociodemographic data is applied to the patients whose give consent after being informed and then the patients are divided into two groups as the ones who use oxybutynin and the ones who use solifenasin. No meaningful statistical difference in demographic characteristics of those two groups are observed. The vaginal dryness of the patients is evaluated through prospective physical examination and vaginal pH measurement by means of a stick. The patients are evaluated in the first clinical examination and then in the second clinical examination to which they are called a month later. The decrease in the vaginal moisture observed in the physical examination of the vaginal dryness, the descriptions of the patients including the vaginal combustion, pain or discomfort felt during sexual intercourse and bloody spotting after sexual intercourse are taken into consideration.While the average vaginal pH of the patients included study in both groups was 4, after treatment, the average vaginal pH of the women who have used oxybutynin was 4, and the group which have used solifenasin was again measured 4. It was determined that there was not a significant difference between two groups in terms of vaginal pH (p : 0,71). When both groups were compared in each other, there was no significant difference in pre-treatment and after treatment value of vaginal pH of both women having used oxybutynin and women having used solifenasin (p : 0,66).However, in physics inspection of vaginal dryness which was make in pre and after treatment in both groups,the ratio of the visible minority of vaginal moisture, vaginal burning sensation, pain or discomfort during sexual intercourse,and bloody spotting complaints after sexual intercourse was detected to be increased compared to pre-drug use.Key words: Urinary incontinence, oxybutynin, solifenacin, vaginal dryness, pH 108

Amaç : Erektil Disfonsiyon (ED), cinsel ilişki için yeterli ereksiyonun sağlanamaması ve/veya sürdürülememesi durumudur ve sıklığı yaş ile birlikte artmaktadır. Tüm dünyada yaygın bir sağlık sorunu olarak karşımıza çıkan bu hastalığın etyolojisinde organik nedenler vakaların %80 ninden sorumludur. Organik nedenli ED den ise en sık sorumlu olan patoloji aterosklerozdur. Bu çalışmada plazma PTX-3 seviyesinin Organik nedenli ED da tanısal değeri araştırılmıştır.Yöntem : Araştırmamıza ÇOMÜ Tıp Fakültesi Hastanesi Üroloji ve Kardiyoloji AnaBilim Dalına başvuran 45 hastayı dahil ettik Hastaları 3 gruba ayırdık ve 1. grupta koroner arter hastalığı (KAH) tanısı almış erektil disfonksiyon hastalarını, 2. grupta koroner arter hastalığı ya da koroner arter hastalığı eşdeğeri (DM,HT,Hiperlipidemi) bir hastalığı olmayan erektil disfonksiyon hastalarını ve 3. gruba da erektil disfonksiyonu olmayan normal hastaları dahil ettik. Hastaları üroloji ve kardiyoloji poliklinik başvurusu yapan hastalarından seçtik. Araştırmaya dahil olmayı kabül eden tüm hastalaradan androloji polikliniğinde ayrıntılı öykü ve cinsel öykü alındı, demografik özellikleri sorgulandı ve hastalara IIEF(International Index of Erectile Function ) sorgulama formu uygulandı. Daha sonra hastalardan 2 tüp kan alındı ve 3000 devirde 10 dakika santrifüj edildi. Elde edilen plazmadan PTX-3 değerleri elde edildi.Bulgular : Plazma PTX-3 seviyesinin ED da tanısal değeri araştırılan bu çalışmada sonuçlar iki karşılaştırmada istatistiksel olarak anlamlı bulundu. Bu iki karşılaştırma 1:tüm hasta grup ile (grup 1+grup 2) kontrol grubunda periferik kan ve kavernözal kan değerleri ,2:sadece ED nu olan, KAH olmayan (grup 2) ile kontrol grubunda periferik kan ve kavernözal kan değerleri arasındaki değerlendirmelerdir.Sonuç: PTX-3 endotel disfonksiyonunda daha önce bilinen biyokimyasal belirteçlerden daha spesifik olması nedeniyle vasküler kökenli ED hastalarının tanısında kullanılabilir. Aim: Erectile dysfunction (ED) is a sexual dysfunction characterized by the inability to develop or maintain an erection of the penis adequate for the sexual intercourse and its prevalence increases along with the age. Being a common sexual disorder all over the world, organic causes are the underlying reason for 80 percent of the cases. The most frequent pathology causing organic ED is atherosclerosis. This study investigates the diagnostic value of plasma PTX-3 level in organic ED.Method: This study included 45 patients admitted to the urology and cardiology clinics in the Medical Faculty of Canakkale On Sekiz Mart University. The patients were grouped into three: (1) patients with erectile dysfunction who were diagnosed with coronary artery disease (CAD); (2) patients with erectile dysfunction who did not have coronary artery diseases or any other equivalent disease (diabetes mellitus, hypertension and hyperlipidemia); (3) ordinary patients with no erectile dysfunction. The patient group consisted of those who were admitted to the urology and cardiology polyclinics. All patients who accepted to participate in this study were interviewed for detailed medical and sexual history and demographic characteristics in the andrology polyclinic and given the International Index of Erectile Function (IIEF). Then, two tubes of blood were collected from each patient and centrifuged at 3000 rpm for 10 minutes. The plasma obtained this way was used to find out the PTX-3 values.Results: The findings of this study, which investigates the diagnostic value of plasma PTX-3 levels in ED, were statistically significant for two comparisons. The first comparison is between the peripheral blood and cavernous blood values of the whole patient group (group 1 and 2) and the control group (group 3), while the second comparison is between the peripheral blood and cavernous blood values of the group 2(patients with ED who do not have CAD) and the control group (group 2).Conlusion: As PTX-3 is more specific than the formerly known biochemical markers in endothelial dysfunction, it can be used in the diagnosis of vascular originated ED.Keywords: erectile dysfunction, pentraxin-3 (PTX-3), atherosclerosis 49

Daha önce yapılan çalışmalarda, intravezikal uygulanan oxybuty nin hydrochloride'in sistemik antikolinerjik yan etkilerinin enaza indirildiği veya hiç gözlenmediği bildirilmiştir. Bu nedenle nörojen mesane sağıtımında kullanılmak tadır. Fakat intravezikal uygulanan oxybutynin hydrochloride'in mesane dokusundaki etkileri tam bilinmemektedir. Bu çalışmada intravezikal uygulanan oxybutynin hydrochloride'in mesane mukozası ve diğer strüktürel yapılar üzerine olan etkileri araştırılmıştır 42 Yeni Zelanda Albino cinsi dişi tavşana, 30 gün süreyle hergün, günde bir- kez intravezikal instillasyon uygulandı. Oxybutynin hydrochloride'in parçalanmış tablet formunun instille edildiği gruba 15 dişi tavşan alındı. Toz formunun instille edildiği gruba 14 dişi tavşan, izotonik instille edilen gruba 8 dişi tavşan alındı. Kontrol grubuna da 5- dişi tavşan al indi. Çalışmaya alınan gruplarda histopatolojik ve mikrobiyolojik- inceleme yapılmış ve gruplararasında istatistiksel olarak anlamlı fark bulunamamıştır.(p>0.05) Bu çalışmada intravezikal uygulanan Oxybutynin hydrochloride'in parçalanmış tablet formunun instille edildiği grubun histokimyasal incelenmesin de, mesane mukozasındaki glikozaminoglikan tabakasının zedelendiği görülmüş tür. Bu nedenle intravezikal uygulamada önerilen form, Oxybutynin hydrochloride'in toz formudur. 30 35

Daha önce yapılan çalışmalarda, intravezikal uygulanan oxybuty nin hydrochloride'in sistemik antikolinerjik yan etkilerinin enaza indirildiği veya hiç gözlenmediği bildirilmiştir. Bu nedenle nörojen mesane sağıtımında kullanılmak tadır. Fakat intravezikal uygulanan oxybutynin hydrochloride'in mesane dokusundaki etkileri tam bilinmemektedir. Bu çalışmada intravezikal uygulanan oxybutynin hydrochloride'in mesane mukozası ve diğer strüktürel yapılar üzerine olan etkileri araştırılmıştır 42 Yeni Zelanda Albino cinsi dişi tavşana, 30 gün süreyle hergün, günde bir- kez intravezikal instillasyon uygulandı. Oxybutynin hydrochloride'in parçalanmış tablet formunun instille edildiği gruba 15 dişi tavşan alındı. Toz formunun instille edildiği gruba 14 dişi tavşan, izotonik instille edilen gruba 8 dişi tavşan alındı. Kontrol grubuna da 5- dişi tavşan al indi. Çalışmaya alınan gruplarda histopatolojik ve mikrobiyolojik- inceleme yapılmış ve gruplararasında istatistiksel olarak anlamlı fark bulunamamıştır.(p>0.05) Bu çalışmada intravezikal uygulanan Oxybutynin hydrochloride'in parçalanmış tablet formunun instille edildiği grubun histokimyasal incelenmesin de, mesane mukozasındaki glikozaminoglikan tabakasının zedelendiği görülmüş tür. Bu nedenle intravezikal uygulamada önerilen form, Oxybutynin hydrochloride'in toz formudur.