Search

Human growth hormone (GH) is crucial modulator of cellular metabolisms, including cell proliferation and organ development, by stimulating insulin-like growth factor-1 (IGF-1), which has various functions such as cell proliferation, tissue growth, survival, or neuroprotection. Therefore, GH is implicated as a critical player in the cell and can enhance neurogenesis and provide neuroprotection during the treatment of neurological diseases such as Parkinson’s disease (PD). In this study, the neuroprotective role of GH was investigated in rotenone-induced PD models for the first time. Both SH-SY5Y and SK-N-AS neuroblastoma cells were exposed to rotenone to mimic PD pathogenesis as stated in previous studies. Our data demonstrated that overexpression of GH led to the resistance of the SH-SY5Y and SK-N-AS cell lines to rotenone treatment. The levels of ER stress markers, CHOP, PERK, XBP-1, and ATF6, were higher in wt cells than GH+ SH-SY5Y cells. However, the level of autophagy markers LC3 increased and the levels of reactive oxygen species (ROS) decreased with the overexpression of GH. Furthermore, while rotenone significantly increased the SubG1 population in the cell cycle of SH-SY5Y wt cells, there was a minor alteration in GH+ cell population. Concomitantly, the levels of the proapoptotic marker, cleaved-PARP, and positive staining of Annexin V in SH-SY5Y wt cells were higher after rotenone treatment. Together, these results revealed that overexpression of GH enhanced the autophagy response by triggering the ER stress of SH-SY5Y cells to rotenone exposure and showed a neuroprotective effect in vitro PD models.

Background: Diabetes mellitus type 2 is considered as one of the leading causes of illness and mortality through over the globe. Diabetic retinopathy, neuropathy, and nephropathy are all effectively screened on a regular basis. Recent research have shown that cognitive deterioration can occur in patients with diabetes and that it can go unnoticed for a long time, implying that routine screening is necessary. Methodology: An observational cross sectional study was conducted among 158 patients with complaint of T2DM aged between 60-79 years of age were found with cognitive impairment on the basis of MMSE score in a tertiary care centre. Detailed history along with laboratory and biochemical data were taken from patients after taking written informed consent and approval of Institutional Ethical committee through the pre-structured questionnaire. Results: Mild cognitive impairment was noted in 88 (55.69%) type 2 diabetes mellitus patients and Normal cognitive function in 70 (44.30%). Those with MCI had higher HbA1c (6.57 ± 1.27 vs. 6.13 ± 1.22), higher FBS (148.34 ± 18.61 vs. 145.25 ± 16.31), PPBS (173.91 ± 42.64 vs. 167.47 ± 38.15) and TNF-α (79.32 ± 8.74 vs. 72.98 ± 6.76), which were statistically significant. The cognitive domains of executive function, naming, attention, language, and memory showed a statistically significant difference between those with Mild cognitive impairment and Normal cognitive function. There were no differences in the mean age, duration of disease, and education level between the groups. Conclusion: The significant prevalence of Mild cognitive impairment in type 2 diabetes patients emphasizes the value of routine screening of cognitive functions. Further research into the link between cognitive impairment and poor blood glucose control is needed to see if improving blood glucose control can assist in enhancing cognitive functions.

7th Brain Research School (2022-BRS) was performed in Isparta, Turkey between 27 June and 3 July 2022 (http://2022.brs.org.tr/). There were abstracts of 8 speakers, 11 oral presentations, and 3 poster presentations in the 2022-BRS. Titles of speakers; 1- Mustafa NAZIROĞLU. Fluorescent Ca2+ stains for imaging the mice microglia. 2- Beatrice Mihaela RADU. Low-energy accelerated protons irradiation inhibits DNA repair and diminishes cell proliferation, migration and calcium signaling in brain microvascular endothelial cells. 3- Nashat ABUMARIA. Behavioral assays and animal models of psychiatric disorders. 4- Ferah YILDIRIM. Mapping genome-wide DNA methylation changes in alcohol use disorder (No abstrcat). 5- Marco CANEPARI. Principles of Ca2+ imaging using low-affinity indicators. 6- Denis ROUSSEAU. Western blot analyses in the mitochondria. 7- Xinhua SHU. Protection of p-Coumaric acid against depression and memory impairment via inhibition of neuroinflammation 8- Simon HEBEISEN. State dependent block of voltage gated sodium and calcium channels as modern treatment for epilepsy. Titles of oral presentations (OPs); OP1. Bünyamin AYDIN. Diabetic neuropathic pain and TRPM2 Channel: Focus on selenium. OP2. Agomelatine attenuates calcium signaling and apoptosis via the inhibition of TRPV1 channel in the hippocampal neurons of rats with chronic mild stress depression model. OP3. Hatice DALDAL. An interaction between cisplatin-induced optic nerve injury and TRPM2 channel. OP4. Kemal ERTİLAV. Recent developments on the traumatic brain injury models in the experimental animals. OP5. Kaan ERBAKAN. Involvement of TRPV1 channel in the etiology of epilepsy. OP6. Ramazan ÇINAR. Does GSH depletion induce TRPM2 activation in neuronal cells? OP7. Esin AKBAY ÇETİN. TRP ion channels and approaches in COVID-19. OP8. Gülin ÖZDAMAR ÜNAL. Early life stress and neuroinflammation. OP9. Adem AHLATCI. Investigation of TRPM2 cation channel activation in PTZ-induced SH-SY5Y cells by patch-clamp technique: Regulatory role of valproic acid. OP10. Yener YAZĞAN. Orthodontic teeth movement-induced pain and TRPV1 channel. OP11. Evaluation of the role of Radish (Raphanus sativus) extract in movement tests in MPTP induced experimental Parkinson's model in Balb/C mice. Titles of poster presentations (P); P1- Esin AKBAY ÇETİN. Probable pathways of SARS-CoV-2 to central nervous system. P2. Yusuf DAL. Low molecular weight heparin treatment reduced apoptosis, oxidative stress, and calcium signaling in the thrombocytes of patients with recurrent pregnancy loss and thrombophilia: Involvements of TRPM2 and TRPV1 channels. P3. Ferruh KARAMANGİL. Investigation of frequency and diversity of experimental animal models of schizophrenia.

Circadian rhythms in the body affect physiological functions and behaviors and therefore have important roles on health. These rhythms mainly regulate important physiological processes such as the sleep-wake cycle, autonomic activity, endocrine function and immune system. Regarding biological rhythm, the master structure is the suprachiasmatic nucleus (SCN) in the hypothalamus. Furthermore, many circadian oscillators are present in the central nervous system and peripheral body tissues. These oscillators exhibit their function under the coordination of SCN for the functional integrity of the circadian rhythms. Daily retinal light-dependent stimuli are essential for the rhythm of day and night and the synchronization of circadian clocks. In this synchronization, melatonin hormone has a major role as an endocrine factor. The expression of melatonin is regulated by light signals reaching to the SCN. In many blind people without light perception, circadian rhythm synchronization is impaired due to the inability of the SCN to receive light information. In such cases, serious sleep disorders can be seen. This condition is called non-24-Sleep-Wake Rhythm Disorder. This disorder can be treated with behavioral therapy and medial therapy. Moreover, melatonin or its agonists are used in medical treatment., Vücutta, fizyolojik fonksiyonlar ve davranışlara etki eden ve dolayısıyla sağlık üzerinde önemli etkileri olan 24 saatlik sirkadiyen ritimler bulunmaktadır. Bu ritimler başlıca uyku-uyanıklık döngüsü, otonomik aktivite, endokrin fonksiyon ve immün sistem gibi önemli fizyolojik processleri düzenlemektedir. Biyolojik ritimle ilgili olarak master yapı hipotalamustaki suprakiyazmatik nükleustur (SCN). Bununla birlikte merkezi sinir sisteminde ve periferal vücut dokularında birçok sirkadiyen osilatörler mevcuttur. Bu osilatörler sirkadiyen ritmin fonksiyonel bütünlüğü için SCN’nin koordinatörlüğünde çalışmaktadır. Günlük retinal ışığa bağlı uyarılar, gece ve gündüz ritmi ve sirkadiyen saatlerin senkronizasyonu için gereklidir. Bu senkranizasyonda endokrin faktör olarak melatonin hormonu önemli bir role sahiptir. Melatoninin slgılanması SCN’ye ulaşan ışık sinyalleri tarafından düzenlenmektedir. Işık algısı olmayan birçok körde, SCN’nin ışık bilgisini alamamasına bağlı olarak sirkadiyen ritim senkronizasyonu bozulmaktadır. Bu gibi durumlarda ciddi düzeyde uyku bozuklukları görülebilmektedir. Bu durum non-24 Uyku-Uyanma Ritim Bozukluğu olarak adlandırılmaktadır. Bu bozukluğun tedavisi davranışsal terapi ve mediakal tedavi ile yapılabilmektedir. Medikal tedavide melatonin veya onun agonistleri kullanılmaktadır.

Oksitosin çok yönlü bir hormondur ve bilinenin aksine sadece annelik, doğum gibi durumlarla değil, aynı zamanda vücudun farklı sistemleri, organları ve hatta kişinin sosyal ilişkileri ve psikolojik süreçleri üzerinde de etki sahibidir. Biz de çalışmamızda klinikte yaygın olarak kullanılan ketamin, propofol, fentanyl'nin beyin ve kalp oksitosin sistemi üzerine etkisini ve oksitosinin beyin çekirdekleri ve kalpteki oksitosin reseptörleri yoluyla etki mekanizmasını araştırdık. Çalışmamızı 24 sıçanla Tekirdağ Namık Kemal Üniversitesi deney hayvanları laboratuvarında gerçekleştirdik. 24 adet Spraque dawley cinsi 250-350 gr ağırlığında erkek sıçanları kullandık. Sıçanlar kontrol, ketamin, fentanyl ve propofol olmak üzere 4 gruba ayrıldı ve her gruba etkin dozlarda (ketamin için 75 mg/ kg, fentanyl için 0.2-0.5 ml/kg, propofol içinse 2 mg/kg) ilgili ilaçlar verildi, 10 dk sonra sakrifiye edilerek ötanazi uygulandı. Alınan serum, hipotalamus ve sağ atriyum örneklerinin oksitosin oranları değerlendirildi. Değerlendirilme sonucunda kontrol grubuyla Ketamin grubu arasında beyin, kalp ve serum değerleri arasında anlamlı bir fark bulunamamıştır. Fentanyl grubu ise Kontrol grubuyla kıyaslandığında kalp oksitosin düzeyi anlamlı şekilde yüksek bulunmuştur (P=0,024). Propofol grubu ve diğer gruplar arasında yapılan kıyaslamada, kalp oksitosin düzeyi hem kontrol grubuna göre hem de ketamin grubuna göre anlamlı şekilde yüksek bulunmuştur(P=0,000). Ayrıca propofol grubu kalp oksitosin/protein düzeyi hem kontrol grubuna göre (P=0,004) hem de Ketamin grubuna göre (P=0,001) anlamlı şekilde yüksek bulunmuştur. Çalışmamızla ortaya koyduğumuz sonuçlar farklı parametrelerle yapılacak deneysel hayvan modellerinde veya insanlarda gerçekleştirilecek deneysel araştırmalarda çalışılan anesteziklerin beyin ve kalp oksitosin sistemine etkisi daha net ortaya konabilecek ve oksitosinin kardiovasküler sistem ile bağlantılarının daha iyi anlaşılmasını sağlayacaktır. Oxytocin is not only related to motherhood and birth, but also it has an important impact on different areas of body, different systems. This study investigated ketamin, propofol and fentanyl which are widespread used all around the world and we aimed to show effect of those effects on brain and heart. This study was made by using 24 rats in Namık Kemal University experimental animals laboratory. The rats which are used in the study had between 250-300 gr weight and they were Spraque Dawley. Those rats were separated ın 4 groups which are called control, ketamine, propofol, and fentanyl groups and an effective dose (75 mg/ kg for ketamin, 0.2-0.5 ml/kg, for fentany, l,2 mg/kg for propofol) was applicated those groups and had been waited for 10 minutes and sacrified. The samples which are taken from rats were sent to the laboratory and examined. According to the results, there are nosignificant differences between the group of ketamine and control. But the fentanyl group were showed a significant increased oxytocin level for heart when compared to the control group (P=0,024). Comparing the group of propofol and control group's heart oxytocin level was higher than control group significantly (P=0,000) and also group of propofol oxytocin/protein level showed significant differences compared to the group of ketamine (P=0,000) and control (P=0,004). The results which emerge by this study could help different experimental animal models and human research studies to understand more clearly the effect of these anesthetics on cardiovascular and brain oxytocin systems.

Bu çalışmada, Giresun ili Pazarsuyu deresindeki ağır metal kirliliği, bu kirliliğin Allium cepa L.'da neden olduğu toksisite ve bu toksisiteye karşı likopenin koruyucu rolü araştırılmıştır. Çimlenme yüzdesi, kök uzunluğu ve canlı ağırlık toksisitenin fizyolojik; mitotik indeks (MI), mikronukleus (MN) ve kromozomal hasarlar toksisitenin genetik; malondialdehit (MDA) düzeyi, süperoksit dismutaz (SOD) ve katalaz (KAT) aktiviteleri toksisitenin biyokimyasal ve meristematik hücre hasarları ise toksisitenin anatomik belirteçleri olarak kullanılmıştır. A. cepa bulbları 1 kontrol ve 5 uygulama olarak, 6 gruba ayrılmıştır. Bulblar çeşme suyu, dere suyu ve likopenin 215 ve 430 mg/L dozları ile 72 saat çimlendirilmiştir. İndüktif Eşleşmiş Plazma-Kütle Spektrometrisi (ICP-MS) ile yapılan ölçümler sonucunda dere suyunda sırasıyla Fe>Sr>Ba>Be>Mo>Li şeklinde ağır metallere rastlanılmıştır. Dere suyunda belirlenen ağır metaller seçilen tüm fizyolojik parametrelerde azalışa ve biyokimyasal parametrelerde ise artışa neden olmuştur. Ayrıca dere suyundaki ağır metaller A. cepa kök ucu hücrelerinde MI'de azalmaya, MN ve kromozomal hasar sayılarında ise artışa neden olmuştur. Kök ucu hücrelerinde fragment, yapışkan kromozom, vagrant kromozom, kromatinin eşit olmayan dağılımı, köprü, düzensiz mitoz ve çok kutuplu anafaz şeklinde kromozomal hasarlar gözlenmiştir. Dere suyundaki ağır metaller kök ucu meristem hücrelerinde epidermis ve korteks hücre hasarı, korteks hücrelerinde bazı maddelerin birikimi yassılaşmış hücre çekirdeği ve iletim dokunun belirgin olmayan görünümü şeklinde hasarları da teşvik etmiştir. Dere suyu ile birlikte likopen eş zamanlı uygulanması ise ağır metallerin etkilerini azaltarak, incelenen tüm parametrelerde tekrar bir düzelmeye neden olmuştur. Bu bağlamda, incelenen fizyolojik parametreler ile MI'de tekrar bir artış, biyokimyasal ve genetik parametrelerde ise tekrar bir azalış tespit edilmiştir. Likopen dere suyundaki ağır metallerin kök ucu meristem hücrelerinde neden olduğu hasarların şiddetinde de azalmaya neden olmuştur. Likopenin tüm bu koruyucu rolünün 430 mg/L dozunda daha belirgin olduğu gözlenmiştir. Sonuç olarak, likopen ağır metal iyonları gibi çevresel ajanların biyolojik sistemlerdeki toksik etkilerini azaltma ve önleme de, biyolojik bir gıda takviyesi olarak kullanılabilir.

In this study, it was aimed to determine the effect of endothelial nitric oxide synthase (eNOS)/nitric oxide (NO), cyclooxygenase (COX), AMP-activated protein kinase (AMPK), mitogen-activated protein kinase (MAPK), and apelin receptor (APJ) signal-transducing pathways and potassium channels on vascular tone. 4 mm vascular rings obtained from the thoracic aorta of Wistar Albino male rats were placed in the isolated organ bath system. Vascular tension was adjusted to 1 gram. To determine the effects of signal-transducing pathways and potassium channels on basal vessel tone, inhibitors were administered after a 1-hour equilibration period. The tension values in the periods before and after the inhibitor application were recorded. Nω-Nitro-L-arginine methyl ester and tetraethylammonium administrations caused a statistically significant increase in basal vascular tension values (in order: p < 0.001; p < 0.05). Indomethacin and dorsomorphin administrations caused a statistically significant decrease in basal vascular tension values (p < 0.05). F13A and U0126 administrations didn’t cause a statistically significant change in basal vascular tension values. The data of this study show that eNOS/NO, COX, and AMPK signal-transducing pathways and potassium channels have significant effects on the regulation of basal vascular tone. On the other hand, it is thought that MAPK and APJ signaling pathways aren’t important factors in the regulation of basal vascular tone in the rat thoracic aorta., Bu çalışmada, endotelyal nitrik oksit sentaz (eNOS)/nitrik oksit (NO), siklooksijenaz (COX), AMP ile aktive olan protein kinaz (AMPK), mitojen ile aktive edilen protein kinaz (MAPK) ve apelin reseptörü (APJ) sinyal ileti yolakları ile potasyum kanallarının vasküler tonus üzerindeki etkisinin belirlenmesi amaçlandı. Wistar Albino erkek sıçanların torasik aortlarından elde edilen 4 mm’lik damar halkaları izole organ banyosu sistemine yerleştirildi. Damar gerimi 1 gram olarak ayarlandı. Sinyal ileti yolaklarının ve potasyum kanallarının bazal damar tonusu üzerindeki etkilerini belirlemek için 1 saatlik dengelenme periyodunu takiben inhibitör madde uygulamaları yapıldı. İnhibitör madde uygulamalarından önceki ve sonraki periyodlardaki gerim değerleri kaydedildi. Nω-Nitro-L-arginin metil ester ve tetraetilamonyum uygulamaları bazal damar gerim değerlerinde istatistiksel olarak anlamlı düzeyde artışa neden oldu (sırasıyla: p < 0,001; p < 0,05). İndometazin ve dorsomorfin uygulamaları bazal damar gerim değerlerinde istatistiksel olarak anlamlı düzeyde azalmaya neden oldu (p < 0,05). F13A ve U0126 uygulamaları bazal damar gerim değerlerinde istatistiksel olarak anlamlı düzeyde bir değişikliğe neden olmadı. Bu çalışmanın verileri eNOS/NO, COX ve AMPK sinyal ileti yolakları ile potasyum kanallarının bazal vasküler tonus regülasyonunda önemli birer etken olduğunu göstermektedir. Buna karşın MAPK ve APJ sinyal ileti yolaklarının sıçan torasik aortundaki bazal vasküler tonus düzenlenmesinde önemli birer faktör olmadığı düşünülmektedir.

Bisfenol A (BPA), 1960'lardan beri bazı plastiklerin ve epoksi reçinelerin üretiminde kullanılan endüstriyel bir kimyasaldır. Son yıllarda yapılan bilimsel çalışmalar, BPA’ya maruz kalmanın, endokrin bozukluklar ve nöro-davranışsal problemler de dahil olmak üzere canlıların sağlığı üzerine olumsuz etkilere neden olabileceğini göstermiştir. Buna karşın, üreticiler BPA’nın yerine alternatif olarak birden fazla bisfenol analoğu üretmeye ve kullanmaya başlamıştır. Bu analogların ise sağlık üzerindeki etkileri kesin olarak bilinmemektedir. Bu analoglardan biri olan Bisfenol AF (BPAF)’nin ise BPA’ya göre daha yüksek endokrin bozucu bir kimyasal ve toksikolojik etki potansiyeline sahip olabileceği düşünülmektedir. Safran bitkisi, Türkiye’de ve birçok ülkede yetiştirilmektedir. Kimyasal analize göre, safran stigmalarında 150’den fazla kimyasal bulunmaktadır ve bunların arasında tüm bu farmakolojik etkiler; safrana özel renk, tat ve kokudan sorumlu olan krosin, krosetin, pikrokrosin ve safranal gibi safran ana kimyasal bileşikleri ile ilişkilidir. Safranal, Crocus sativus (Çiğdem, Safran) bitkisinin ikincil metobolit izolasyonu ile oluşan güçlü bir antioksidan maddedir. Son yıllarda bu maddenin antiinflamatuar, antikanser, antimikrobiyel, antihiperglisemik ve nöroprotektif etkilerinin olabildiği belirtilmektedir. Bu tez çalışmamızın amacı erkek Yeni Zelanda Tavşanlarında bisfenol türevlerinden BPAF’nin oksidatif, histopatolojik ve bazı erkek üreme parametreleri üzerindeki olası negatif etkilerine karşı safranal’in sağaltıcı potansiyelini incelemektir. Bu anlamda yapılan çalışmamızda 24 adet erkek Yeni Zelanda tavşanı (Oryctolagus cuniculus) kullanıldı. Tavşanlar; Kontrol, BPAF, Safranal, BPAF+Safranal grupları olarak her grupta 6 adet olmak üzere toplam 4 gruba ayrıldı. Kontrol grubuna (K) 1 kg canlı ağırlık için 1 ml mısır yağı, BPAF grubuna (BF) 20 mg/kg dozunda Bisfenol AF 1 ml mısır yağı içerisinde, Safranal grubuna (SF) 100 mg/kg dozunda safranal 1 ml mısır yağı içerisinde, BPAF+Safranal grubu (B+S) 20 mg/kg dozunda Bisfenol AF + 100 mg/kg dozunda safranal 1 ml mısır yağı içerisinde oral olarak verildi. Deneysel uygulama toplam 9 hafta sürdü. Haftalık olarak yem tüketimi ve vücut ağırlıkları ölçüldü. Çalışmanın başında ve sonunda alınan kanlardan kan parametreleri ve elde edilen serumlardan üreme hormonlarındaki değişiklikler incelendi. Çalışma başında ve sonunda elde edilen ejakülatlardan bazı spermatolojik parametrelere bakıldı. Deneysel aşamanın sonunda tüm gruplardaki tavşanlar isoflurane ile genel anesteziyi takiben ötenazi yapıldı. Testis ve epididimis dokuları histopatolojik açıdan değerlendirildi. Testislerde bazı oksidan-antioksidan parametreler incelendi. Ayrıca testis dokusu ve ejakülattan elde edilen seminal plazmadaki üreme hormonları tayin edildi. Yapılan uygulamalar sonucunda, canlı ağırlık ve yem tüketiminde gruplar arasında bir fark görülmedi. BPAF, kan değerlerinde granülosit (%) ve toplam lökosit sayısını (WBC) önemli düzeyde artırdı. Buna karşın lenfosit (%) değerini düşürdü. Safranal ise sadece WBC değerinde kısmi bir azalmaya sebep oldu. Östrojen hormonu en yüksek BF grubunda olmasına rağmen kontrol grubu ile arasında anlamlı olmadığı tespit edilmiştir. Fakat safranal serum ve testiste östrojen hormon düzeylerini azaltmış ve bu etkisini B+S grubunda da göstermiştir. Sperm konsantrasyonu ve motilite değerlerinde BPAF önemli bir düşüşe sebep oldu ve safranal bu değerleri B+S grubunda kontrol seviyelerine yükseltti. Testis dokusunda malondialdehit (MDA) değerleri BF grubunda anlamlı olarak yükseldi. Safranal tedavisi ise BPAF’nin MDA üzerindeki bu olumsuz etkisini S+F grubunda pozitif yönde değiştirdi. Histopatolojik olarak BPAF testis ve epididimis dokularına hasara yol açarken, safranal’in BPAF uygulamasının oluşturduğu histopatolojik hasar üzerine düzeltici bir etkisinin olduğu gözlendi. Sonuç olarak BPAF uygulamasının testis ve epididimis üzerinde oksidatif hasara yol açtığı belirlendi. Bu hasara paralel olarak MDA seviyelerinde bir artış görülürken, semen kalitesinde bir düşüş meydana geldi. Safranal’in ise BPAF’nin oluşturduğu bu olumsuz etkiler üzerine Bisphenol A (BPA) is an industrial chemical used in some plastics and epoxy paints since the 1960s. The scientific operation in recent years is that exposure to BPA can cause adverse effects on the health of living things, including endocrine and neurobehavioral problems. Despite this, manufacturers have begun to produce and use multiple bisphenol analogs as alternatives to BPA. The effects of these analogs on health are not known for certain. One of these analogs, Bisphenol AF (BPAF), may have a higher endocrine-disrupting chemical and toxicological impact than BPA. The Saffron plant is grown in Turkey and many countries. According to chemical analysis, there are more than 150 chemicals in saffron stigmas, and among them, all these pharmacological effects; It carries the main chemical components of saffron, such as crocin, crocetin, picrocrocin, and safranal, which are responsible for the specific color, taste, and odor of saffron. Safranal is a strong preservative formed by the isolation of metabolites on the Crocus sativus (Crocus, Saffron) plant. In recent years, it has been reported that this substance may have anti-inflammatory, anticancer, antimicrobial, antihyperglycemic, and neuroprotective effects. The aim of this thesis was to investigate the therapeutic potential of safranal against the possible negative effects of BPAF, a bisphenol derivative, on oxidative, histopathologic, and some male reproductive parameters in male New Zealand rabbits. In the current study, 24 male New Zealand rabbits (Oryctolagus cuniculus) were used. The rabbits were divided into 4 groups Control, BPAF, Safranal, BPAF+Safranal groups with 6 rabbits in each group. Control group (C) received 1 ml corn oil per 1 kg body weight, BPAF group (BF) received 20 mg/kg dose of Bisphenol AF in 1 ml corn oil, Safranal group (SF) received 100 mg/kg dose of safranal in 1 ml corn oil, BPAF+Safranal group (B+S) received 20 mg/kg dose of Bisphenol AF + 100 mg/kg dose of safranal in 1 ml corn oil orally. The experiment lasted for a total of 9 weeks. Feed intake and body weight were measured weekly. Blood parameters were analyzed from the blood samples taken at the beginning and end of the study and changes in reproductive hormones were analyzed from the serum samples taken. Some spermatologic parameters were examined from the ejaculates obtained at the beginning and end of the study. At the end of the experimental phase, rabbits in all groups were euthanized following general anesthesia with isoflurane. Testes and epididymis tissues were evaluated histopathologically. Some oxidant-antioxidant parameters were also examined in the testes. In addition, reproductive hormones were determined from testicular tissue and seminal plasma obtained from ejaculate. As a result of the treatments, there was no difference between the groups in live weight and feed intake. BPAF significantly increased granulocyte (%) and total leukocyte count (WBC) in the blood. On the other hand, the lymphocyte (%) was decreased. Safranal caused only a partial decrease in the WBC. Although estrogen hormone was highest in the BF group, it was not significant in comparison with the control group. However, safranal decreased the estrogen hormone levels in serum and testis and showed this effect in the B+S group as well. BPAF caused a significant decrease in sperm concentration and motility values and safranal increased these values to control levels in B+S group. Malondialdehyde (MDA) levels in testicular tissue were significantly increased in the BF group. Safranal treatment positively changed this negative effect of BPAF on MDA in the S+F group. Histopathologically, BPAF caused damage to testicular and epididymis tissues, whereas safranal treatment had a corrective effect on the histopathologic damage caused by BPAF administration. In conclusion, it was determined that BPAF administration caused oxidative damage in the testis and epididymis. In parallel with this damage, there was an increase in MDA levels and a decrease in semen quality. It was observed that saffron may play a protective role against these negative effects of BPAF.

© 2022, The Author(s), under exclusive licence to Springer Science+Business Media, LLC, part of Springer Nature.We aimed to evaluate the impact of hormone replacement, melatonin, or exercise alone or their combination on oxidative damage and functional status of heart, brain, and aorta of ovariectomized (OVX) rats and to determine whether the signaling pathway is dependent on sirtuin-1 (SIRT1). Ovariectomized Sprague Dawley rats were orally given either a hormone replacement therapy (1 mg/kg/day,17β estradiol; HRT) or melatonin (4 mg/kg/day) or HRT + melatonin treatments or tap water, while each group was further divided into sedentary and exercise (30 min/5 days/week) groups. After the heart rate measurements and memory tests were performed, trunk blood was collected at the end of the 10th week to determine metabolic parameters in serum samples. Tissue samples of abdominal aorta, heart, and brain were taken for biochemical measurements and histopathological evaluation. Heart rates and memory performances of the OVX rats were not changed significantly by none of the applications. Melatonin treatment or its co-administration with HRT upregulated the expressions of IL-10 and SIRT1, reduced the expressions of IL-6 and TNF-α, and reduced DNA damage in the hearts and thoracic aortae of non-exercised rats. Co-administration of melatonin and HRT to exercised OVX rats reduced inflammatory response and upregulated SIRT1 expression in the aortic and cardiac tissues. The present study suggests that melatonin treatment, either alone or in combination with exercise and/or HRT, upregulates SIRT1 expression and alleviates oxidative injury and inflammation in the hearts and aortas of OVX rats. Melatonin should be considered in alleviating cardiovascular disease risk in postmenopausal women.

Book of 6th International Brain Research School-21 and 27 June 2021, Isparta /TURKEY-http://2021.brs.org.tr Speakers Speak No. 1. Laser confocal microscope analyses in neuronal cells for investigating the TRPM2 channel Mustafa NAZIROĞLU….….….………………….………………………………………..……………1 Speak No. 2. TRPM7 in the nervous system in health and disease Cui CHEN, Bingqing GUO, Wei LI, Nashat ABUMARIA …………………………………..…………2 Speak No. 3. Primary Cell Culture model: An excellent tool to study the effects of Viral Infection of CNS Anirban BASU ……………...……………………….………………………….…………..……..……3 Speak No. 4. Clues of Western blot in neuronal cells Denis ROUSSEAU..……………………….………….………………………….…………..…….……4 Speak No. 5. Principles of Ca2+ imaging using low-affinity indicators Marco CANEPARI ……….…….………………….…….………………………...………..…….……5 Speak No. 6. A mouse model for age-related macular degeneration Xinhua SHU ………………………………………….………………………….…………..…….……6 Speak No. 7. Voltage gated sodium channels and epilepsy Simon HEBEISEN………..………………………….………………………….…………..……..……7 Oral Presentations Oral Presentation 1. Interactions between TSPO and calcium signaling in retina Dilek ÖZKAYA...………………………………………….………………………………..…8 Oral Presentation 2. Recent developments on the chemotherapeutic agents-induced oxidative injury in optic nerve Mehmet ARGUN ………………….………………………………………..……….……..…9 Oral Presentation 3. The levels of female hormones and uterus antioxidants are affected by the frequencies of mobile phones and Wi-Fi: A literature review Dilay KARADEMİR …………………...…...….…………………………………………....10 Oral Presentation 4. An interaction between fibromyalgia and oxidative stress-induced Ca2+ influx Şeyma TAŞTEMUR..…………………………………………………………………..….…11 Oral Presentation 5. Involvement of TRPM2 Channel in Microglia Cell Activation: A review of literature Kenan YILDIZHAN, Mustafa NAZIROĞLU ……………………………...………...…....…12 Oral Presentation 6. Recent development on the TRP channels in the experimental migraine Yener YAZĞAN, Mustafa NAZIROĞLU…..……...………...………………...………..……13 Oral Presentation 7. Involvement of TRPM2 in the etiology of Alzheimer's disease: A literature review Ramazan ÇINAR, Mustafa NAZIROĞLU ………...…………………..……………..…...…15 Oral Presentation 8. In vivo antioxidative activities of ellagic acid in indomethacin-induced gastric injury related oxidative stress Abdulsamed KÜKÜRT ………............................………………………………………...…16 Oral Presentation 9. In vitro models for experimental neurodegenerative diseases: focus on cell culture systems Ahmi ÖZ ……………………………...…………………………………………………..…17 Oral Presentation 10. Epilepsy and TRPV1: A review of literature Elif GÜZEL ………...……………………………………………..…..……………..…...…18 Oral Presentation 11. The potential anticancer action of Clostridium botulinum neurotoxin A: A review of literature Mürşit HASBEK ………......................................………………………………………...…19 Oral Presentation 12. Dexmedetomidine modulates the cerebral ischemia via inhibition of TRP channels: A review of literature Hasan DİRİK …………………………...………………………………………………..…20

Potasyum (K+) kanalları vasküler tonusun önemli düzenleyicileridir. Bu çalışmada K+ kanal tiplerinin fenilefrin ile uyarılan vasküler tonus üzerindeki etkilerinin belirlenmesi amaçlanmıştır. Wistar Albino ırkı erkek sıçanların torasik aortlarından elde edilen 4 mm uzunluğundaki vasküler halkalar izole organ banyosu sistemine yerleştirildi. Vasküler gerim 1 grama ayarlandı. K+ kanal tiplerinin fenilefrin ile indüklenen vasküler tonus üzerindeki etkilerini belirlemek için, 1 saatlik bir dengeleme döneminden sonra aort halkalarına K+ kanal blokörleri uygulandı. 30 dakikalık inkübasyondan sonra, vasküler halkalar 10-6 M fenilefrin ile kasıldı ve stabil bir kasılma elde edildi. Fenilefrin uygulamalarından önceki dönemlerdeki gerim değerleri %100 olarak kabul edildi. Fenilefrin ile elde edilen plato fazı gerim değerleri bu değer üzerinden hesaplandı. Elde edilen gerim değerleri kontrol gruplarındaki gerim değerleri ile karşılaştırıldı. Büyük iletkenli kalsiyum (Ca2+) ile aktive olan K+ kanal (BKCa) blokörü tetraetilamonyum, orta iletkenli Ca2+ ile aktive olan K+ kanal (IKCa) blokörü TRAM-34, ATP-duyarlı K+ kanal (KATP) blokörü gliburid, voltaj kapılı K+ kanal (KV) blokörü 4-Aminopiridin ve iki porlu K+ kanal (K2P) blokörü anandamid uygulamaları vasküler gerim değerlerinde istatistiksel olarak anlamlı artışa neden oldu. Ancak, küçük iletkenli Ca2+ ile aktive olan K+ kanal (SKCa) blokörü apamin ve içeri doğrultucu K+ kanal (Kir) blokörü baryum klorür uygulamaları vasküler gerim değerlerinde istatistiksel olarak anlamlı bir değişikliğe neden olmadı. Bu çalışmanın bulguları, BKCa, IKCa, KATP, KV ve K2P kanallarının fenilefrin ile indüklenen vasküler tonusun düzenlenmesinde önemli etkilere sahip olduğunu göstermektedir. Öte yandan SKCa ve Kir kanallarının fenilefrin ile indüklenen vasküler tonusun düzenlenmesinde önemli faktörler olmadığı düşünülmektedir., Potassium (K+) channels are important regulators of vascular tone. In this study, it was aimed to determine the effects of K+ channel types on phenylephrine-induced vascular tone. The 4 mm length vascular rings obtained from the thoracic aortas of male Wistar Albino rats were placed in the isolated tissue bath system. Vascular tension was adjusted to 1 gram. To determine the effects of K+ channel types on phenylephrine-induced vascular tone, K+ channel blockers were administered to the aortic rings after a 1-hour equilibration period. After 30 min of incubation, the vascular rings were contracted with 10-6 M phenylephrine and a stable contraction was obtained. The tension values in the periods before the phenylephrine administrations were accepted as 100%. The plateau phase tension values obtained with phenylephrine were calculated over this value. The obtained tension values were compared with the tension values in the control groups. Large-conductance calcium (Ca2+)-activated K+ channel (BKCa) blocker tetraethylammonium, intermediate-conductance Ca2+-activated K+ (IKCa) channel blocker TRAM-34, ATP-sensitive K+ (KATP) channel blocker glyburide, voltage-gated K+ (KV) channel blocker 4-Aminopyridine, and two-pore domain K+ (K2P) channel blocker anandamide administrations caused a statistically significant increase in vascular tension values. However, small-conductance Ca2+-activated K+ (SKCa) channel blocker apamin and inwardly-rectifying K+ (Kir) channel blocker barium chloride administrations did not cause a statistically significant change in vascular tension values. The findings of this study show that BKCa, IKCa, KATP, KV, and K2P channels have significant effects on the regulation of phenylephrine-induced vascular tone. On the other hand, it is suggested that SKCa and Kir channels are not important factors in the regulation of phenylephrine-induced vascular tone.

Amaç: Endometrium kanseri dünyada en sık görülen jinekolojik kanserlerden biridir. Glabridin, Glycyrrhiza glabra (meyan kökü) kökündeki ana izoflavonoidlerden biridir. Glabridin anti-proliferatif ve anti-inflamatuar gibi çeşitli farmakolojik etkilere sahiptir. Uzun kodlamayan RNA'lar (LncRNAs) çeşitli hücresel mekanizmalarda rol oynar ve bunların değişen ekspresyonu, tümör gelişimine ve ilerlemesine katkıda bulunabilir. Bu çalışmada, glabridinin LncRNAs gen ekspresyonlarına etkileri ve HEC-1B insan endometriyal kanser hücre hattının canlılığı üzerindeki etkileri araştırılmıştır.Gereç ve yöntem: Glabridin HEC-1B hücrelerine 1 uM, 10 uM, 20 uM, 40 uM, 60 uM ve 80 uM konsantrasyonlarda uygulandı. Glabridin'in HEC-1B hücre canlılığı üzerindeki etkisi MTS testi kullanılarak değerlendirildi. Çalışmamızda araştırdığımız LncRNAs olan H19, RNU43, LNC-MYC-3:1 ve ABCC5-AS1:1 ekspresyon profilleri Real time-PCR ile yöntemi ile belirlendi.Bulgular: Glabridin, zamana ve doza bağlı bir şekilde HEC-1B hücrelerinin canlılığını azalttı. Glabridinin HEC-1B hücrelerinde maksimum yarı inhibisyon konsantrasyon (IC50) dozu 24. ve 48. saatlerde sırasıyla 21.32 μM ve 13.5 μM olarak tespit edildi. Glabridin'in LNC-MYC-3:1 ve ABCC5-AS1:1 ekspresyonunu arttırırken H19 ve RNU43 ekspresyonunda önemli bir azalmaya neden olduğu tespit edilmiştir.Sonuç: Glabridin muhtemelen LncRNAs ekspresyonlarını düzenleyerek HEC-1B kanser hücrelerinin ölümünü sağlamıştır. Sonuç olarak, glabridin insan endometriyal kanserine karşı ileride kullanılabilecek etkili bir terapötik ajan olarak önemli bir potansiyel taşımaktadır., Purpose: Endometrial cancer is one of the most common gynecological cancers in the world. Glabridin is a main isoflavone in Glycyrrhiza glabra (licorice) root. It has several therapeutic effects such as anti-proliferative and anti-inflammatory. Long non-coding RNAs (LncRNAs) play a role in a variety of cellular processes, and their abnormal expression may contribute to tumor development and progression. In this study, the effects of glabridin on LncRNAs gene expression and viability of HEC-1B human endometrial cancer cell lines have been investigated. Materials and methods: Glabridin was applied to HEC-1B cells in concentrations of 1 μM, 10 μM, 20 μM, 40 μM, 60 μM, and 80 μM. Glabridin's effect on HEC-1B cell proliferation was also evaluated using MTS assay. Expression profiles of LncRNAs such as H19, RNU43, LNC-MYC-3:1 and ABCC5-AS1:1 were determined by real-time PCR. Results: Glabridin reduced the viability of HEC-1B cells in a time- and dose-dependent manner. The half maximal inhibitory concentration (IC50) dose in HEC-1B cells was detected to be 21.32 μM and 13.5 μM at the 24th and 48 hours, respectively. Glabridin has been observed to cause a significant decrease in the expression of H19 and RNU43 while increasing in the expression of LNC-MYC-3:1 and ABCC5-AS1:1.Conclusion: Glabridin could induce HEC-1B cell death by regulating LncRNAs expression. As a result, glabridin is a potential candidate for a more effective therapeutic agent against human endometrial cancer.

Amaç: Bu çalışmanın amacı cerrahi olarak menopoz oluşturulan sıçanların böbrek ve karaciğerlerinde gözlenen histopatolojik ve fonksiyonel değişiklikleri ve östrojen veya egzersizin ya da östrojen-egzersiz kombinasyonunun oksidan hasar üzerine etkilerini araştırmaktır.Materyal ve Metot: Anestezi altında Sprague Dawley dişi sıçanlara (n=32) bilateral overiektomi uygulandı ve tüm sıçanlar rastgele olarak iki gruba ayrıldı. Sıçanların yarısına normal içme suyu, diğer yarısının içme sularına östrojen (1mg/kg/gün) eklendi. İki hafta sonra gruplar kendi içlerinde sedanter ve egzersiz (5 gün/hafta, 30 daki-ka, 8 hafta) gruplarına ayrıldı. Deney protokolünün sonun-da serum, karaciğer ve böbrek örnekleri biyokimyasal ve histopatolojik incelemeler için alındı. Femurda da histopa-tolojik değerlendirme yapıldı.Bulgular: Cerrahi olarak menopoz oluşturulan sıçan-larda östrojenin böbrek dokusunda nötrofil infiltrasyonunu ve reaktif oksijen türlerinin üretimini baskılayarak koruyu-cu etki gösterdiği, kemik kütlesinde hafif düzeyde artışa neden olduğu, ancak karaciğerin antioksidan glutatyon düzeyinde azalmaya yol açtığı belirlenmiştir. Buna karşın, östrojen uygulaması menopozda yapılan egzersiz nedeniy-le karaciğerde oluşan oksidan stresi engellemiştir. Egzer-sizle veya egzersize östrojen tedavisinin eklenmesiyle böbrek fonksiyonları önemli ölçüde etkilenmezken, kemik yapısında tek başına östrojene kıyasla daha olumlu deği-şiklikler gözlenmiştir.Sonuç: Östrojen replasmanı kemik dokusundaki olum-lu etkilerinin yanı sıra karaciğer ve böbrekte oksidan stresi azaltmakta ve özellikle karaciğerde egzersize bağlı gelişen oksidan stresi baskılayarak koruyucu etki göstermektedir. Objective: The aim of this study was to investigate the effects of estrogen or exercise or estrogen-exercise combi-nation on oxidant damage and histopathological and func-tional changes observed in kidney and liver of rats with surgical menopause.Materials and Methods: Bilateral ovariectomy was performed on female Sprague Dawley rats (n=32) under anesthesia and all rats were randomly divided into two groups. Half of the rats were given normal drinking water, and the other half had estrogen (1mg/kg/day) added to their drinking water. Two weeks later, the groups were divided into sedentary and exercise (5 days/week, 30 mi-nutes, 8 weeks) groups. At the end of the experimental protocol, serum, liver and kidney samples were taken for biochemical and histopathological examinations. Femur was also examined histopathologically.Results: In ovariectomized rats, estrogen showed a protective effect by suppressing neutrophil infiltration and production of reactive oxygen species in kidney tissue, causing a slight increase in bone mass, with a decrease in hepatic antioxidant glutathione level. On the other hand, estrogen application prevented the oxidant stress in the liver due to the exercise performed in menopause. While kidney functions were not significantly affected by exerci-se or the addition of estrogen therapy to exercise, more favorable changes were observed in bone structure compa-red to estrogen alone.Conclusion: In addition to the positive effects of estro-gen replacement on bone tissue, estrogen reduces oxidant stress in the liver and kidney and shows a protective effect by suppressing the oxidant stress that develops especially in the liver due to exercise.