Search

Background/aim: In this prospective study, we aimed to investigate the association of serum (s) and urine (u) IP-10, galectin-9, and SIGLEC-1 with disease activity in patients with systemic lupus erythematosus (SLE). Materials and methods: Sixty-three patients with active SLE (31 renal, 32 extrarenal) were included. Thirty patients with inactive SLE (15 renal, 15 extrarenal), 17 with renal active AAV, and 32 healthy volunteers were selected as control groups. Serum and urine IP-10, galectin-9, and SIGLEC-1 were tested using ELISA. Results: Levels of sIP-10 (p = 0.046), uIP-10 (p < 0.001), sGalectin-9 (p = 0.03), and uSIGLEC-1 (p = 0.006) were significantly higher in active SLE group compared to the inactive SLE; however, no differences were detected in the comparison of uGalectin-9 (p = 0.18) and sSIGLEC-1 (p = 0.69) between two groups. None of the biomarkers discriminated patients with active renal SLE from active extrarenal SLE. ROC analyses revealed an AUC of 0.63 (0.52--0.73) for sIP-10, 0.78 (0.68--0.86) for uIP-10, 0.64 (0.53--0.74) for sGalectin-9, and 0.68 (0.57--0.77) for uSIGLEC-1 in discriminating disease activity in SLE, which did not outperform C3 (0.75, 0.64--0.84) and C4 (0.72, 0.61--0.82). sIP-10 (p = 0.001), uIP-10 (p = 0.042), and uGalectin-9 (p = 0.009) were significantly increased in patients with active renal SLE compared to active renal AAV. sGalectin-9 (p < 0.001) and sIP-10 levels (p = 0.06) were decreased after 8 (5--22.5) months of treatment. Conclusion: sIP-10, uIP-10, sGalectin-9, and uSIGLEC-1 reflect global disease activity in SLE but do not outperform C3 and C4. sIP-10 and uIP-10 may be specific for active SLE compared to active AAV. sIP-10 and sGalectin-9 might be valuable in monitoring response after treatment. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Amaç: CD163 hemoglobin/haptoglobin kompleksini fagosite eden monosit ve makrofajlarda ekspresyonu olan glikozillenmiş bir membran proteinidir. Proenflamatuvar uyarılar sonucu hücre membranından ayrılarak çözünür hale gelir. Çalışmamızda serum(s) ve idrar(u) çözünür CD163 düzeylerinin ve böbrek biyopsilerindeki CD163 ekspresyonunun lupus nefritinin (LN) aktivasyonuyla ilişkisini inceledik. Yöntem: Kırk beş SLE (20'si aktif LN, 10'u inaktif LN, 15'i ekstrarenal aktif SLE) hastası çalışmaya dahil edildi. On iki aktif LN hastasının 6. ay kontrol örnekleri alındı. Yirmi sağlıklı gönüllü kontrol grubu olarak belirlendi. Çözünür CD163 seviyeleri (s,u) ELİSA ile çalışıldı. Otuz LN böbrek biyopsisi CD163 ile boyandı. Bulgular: Gruplar cinsiyet ve yaş yönünden benzerdi. Medyan hastalık süresi 113 (1-436) ay ve ortalama yaşı 39±13 (18-68) olan 45 SLE hastasının 37'si (%82,2) kadındı. Aktif LN grubunda uCD163 bağlanma ortalaması (3,9±2,4) ve uCD163 pozitiflik yüzdesi (%90) inaktif LN'lilerin bağlanma ortalaması (2,6±0,04) (p=0,02) ve pozitiflik yüzdesine (%40) (p=0,007) göre ve ekstrarenal aktif SLE'lilerin bağlanma ortalaması (2,5±0,1) (p=0,023) ve pozitiflik yüzdesine (%33,3) (p=0,001) göre anlamlı derecede yüksekti (Tablo 1). Aktif LN'li 12 hastanın serum ve idrar örneklerindeki CD163 seviyeleri tedavinin 6. ayında anlamlı derecede azalmış bulundu (p<0,05) (Tablo 2). Aktif LN biyopsilerinin histopatolojik incelemesinde glomerüllerdeki CD163+ makrofaj ekspresyonunun proteinüri (r=0,618, p=0,01), ISN/RPS aktivite skoru (r=0,59, p=0,02), sCD163 (r=0,597, p=0,01) ve uCD163 (r=0,507, p=0,045) ile pozitif; kompleman (r=-0,53, p=0,03) ve albümin (r=-0,69, p=0,003) düzeyi ile negatif korelasyon sergilediği belirlendi. Sonuç: uCD163 aktif LN'ini, inaktif LN ve aktif ekstrarenal SLE'den ayırabilecek, tedavi yanıtına paralel değişim gösteren tutarlı bir biyobelirteçtir. Böbrek biyopsilerindeki CD163+ makrofaj ekspresyonunun sCD163 ve uCD163 ile korelasyon gösterdiği saptanmış ve histopatolojik olarak LN'li hastalarda bir aktivite parametresi olarak kullanılabileceğine ilişkin bulgular elde edilmiştir. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Amaç: Lupus nefritinde (LN) iyileşen sağkalıma rağmen nüks ve kronik böbrek yetmezliği (KBY) sıktır. Çalışmamızda LN kohortumuzda prognozla ilişkili faktörleri belirlemeyi amaçladık. Yöntem: Lupus polikliniğimizden takipli, biyopsi ile doğrulanmış LN'si olan hastalardan verileri tam 235 hasta değerlendirildi. Klinik, laboratuvar ve biyopsilerinin histopatolojik özellikleri ile nüks ve KBY gelişimi arasındaki ilişki araştırıldı; sağkalım belirlendi. Bulgular: Kohortun %84'ü kadın, ortalama tanı yaşı 29'du. SLE-LN arası ve LN ortalama süreleri sırasıyla 20±41 ve 163±85 aydı. ISN/RPS 2003 sınıflandırmasına göre en sık sınıf 4 (%46) takiben sınıf 5 (%22) nefrit vardı. En sık prezentasyon nonnefrotik proteinüri ve aktif idrar sedimentiydi (%56). Yüzde 55'inin azatiyoprin (AZA), %25'inin mikofenolatmofetil (MMF) idamesindeyken nüks ettiği saptandı (p<0,001). SLE ve LN arasındaki süre 5 yıldan kısa olanlarda nüks %20, uzun olanlarda %42 idi (p=0,007). Nükslerde serözit, antikardiyolipin (aKL) IgM ve biyopsi parametrelerinden glomerüler hiperselülarite sıklığı fazlaydı (p<0,05). İndüksiyonda siklofosfamid alanların (n182) 43'ünde, MMF alanların (n14) 1'inde nüks saptandı. Çoklu analizde 5 yıldan sonra LN olması ve idamede AZA'nın nüks riskini arttırdığı saptandı (p=0,001). Nükslerin %24'ünde, etmeyenlerin %4'ünde KBY gelişmişti (p<0,05) (Şekil 1). Nüks sayısının riski değiştirmediği belirlendi. Başlangıç GFR düşüklüğü, idamede AZA; biyopside interstisyel enflamasyon, fibröz kresent, interstisyel fibrozis varlığı, yüksek kronisite (K) indeks (I) skorları KBY gelişimi için risk faktörüydü (p<0,05). Rebiyopsi yapılan 29 hastanın 23'üne nüks nedeniyle biyopsi yapılmış ve 4'ünde KBY gelişmişti. Bu hastaların rebiyopsilerinde KI skoru ve interstisyel enflamasyon şiddeti ilk biyopsilerine göre fazlaydı (p<0,05). Rebiyopsilerde sınıf değişim oranı %30'du. Bunların %80'inde majör tedavi değişikliği yapılmış ve %90'ında remisyon elde edilmişti. Kohortta 5, 10 ve 20 yıllık sağkalım sırasıyla %99, %98 ve %93'tü. KBY ve nüks olanlarda sağkalım azalma eğiliminde olsa da olmayanlara göre anlamlı fark saptanmadı. Sonuç: Nüks, biyopside interstisyel enflamasyon ve fibröz kresent varlığı KBY için riski artırmaktadır. Özellikle geç dönem LN'lerinde nüksün daha sık olduğu dikkate alınmalı, idamede AZA yerine MMF tercih edilmeli, indüksiyon tedavisinde de ilk seçenek olabilmelidir. Rebiyopsi böbrek prognozu konusunda bilgi verebilir ve tedavide yönlendirici olabilir. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Copyright of Journal of Turkish Society for Rheumatology is the property of Galenos Yayinevi Tic. LTD. STI and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

Objective: Interferon-alpha has been used in the treatment of chronic hepatitis B (CHB) for two decades. Diagnosis and treatment of CHB have improved in recent years with the introduction of new oral antiviral drugs. In this study, treatment results of patients with CHB followed for five years were evaluated. Methods: Between January 2004 and December 2009, 583 patients were treated in the Out-Patient Clinic of Infectious Diseases and Clinical Microbiology. Of these, 167 patients were included in the study. The remaining patients were excluded due to the short span of treatment (less than one year). Results: 27 (16%) of the patients were HBeAg-positive and 140 (84%) of them were HBeAg-negative. All of the patients were found to be of genotype D. The study group consisted of 40 (24%) patients who received only interferon and had not yet relapsed at least in one-year follow-up, 70 (42%) patients who used oral antiviral drugs due to relapses after completion of interferon therapy and 57 (34%) patients who used only oral antivirals due to contraindications for interferon treatment. Drug resistance to lamivudine was found in 18 of 55 (32%) patients and to adefovir in 4 of 53 (8%) patients. Lamivudine resistance was observed in only 2 of the patients, who received interferon before lamivudine therapy. We found that, of 27 (16%) HBeAg-positive patients, 4 showed anti-HBe seroconversion. Of the entire study group of 167 patients, 2 (1%) developed anti-HBs seroconversion. Conclusions: We conclude that chronic hepatitis B requires life-long follow-up and treatment and the treatment schedule should be individualized. When appropriate, the treatment should begin with interferon, and if necessary, proceed with the use of oral antivirals. We believe this regimen may help delay the development of antiviral resistance. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Amaç: Lupus nefritinde (LN) mevcut tedaviler ideal değildir. Çalışmamızda LN'li hastalarımızın tedavi yanıtlarının belirlenmesi amaçlanmıştır. Yöntem: Biyopsi ile doğrulanmış LN'li 235 hastanın tedavi yanıtları ACR/EULAR renal yanıt ve European consensus kriterleri kullanılarak değerlendirildi. Bulgular: İndüksiyonda en sık kullanılan ajan siklofosfamid (CyC) (%82,5), takiben mikofenolat mofetildi (MMF) (%5,7). Proliferatif (P) LN'de CyC, membranöz (M) LN'de MMF indüksiyon tedavisinde birinciydi (p<0,05). Rituksimab (Rtx) 2 hastada (PLN) MMF ile kombine uygulanmıştı. İntravenöz immünglobülin 7 (PNL), plazmaferez 4 (trombotik mikroanjiyopati) hastada uygulanmıştı. Altıncı ve 12. ayda %80 ve 89 tam yanıtlı (TY), %12 ve 7 parsiyel yanıtlı (PY) ve %8 ve 4 yanıtsız (NR) vardı. Altıncı ayda NR 16 PLN'linin 5'ine Rtx, 1'ine kalsinörin inhibitörü (CNİ) başlandığı, 4'ünde TY elde edildiği; 12. ayda NR olan 5 hastanın 4'üne Rtx, 1'ine CNİ başlandığı ve 4'ünde yanıt geliştiği saptandı. MLN'de 6. ayda NR olanların (n=4) 2'sinde, 12. ayda NR olanlarınsa (n=3) 2'sinde Rtx + CNİ ile yanıt alınmıştı. Biyopside lökosit eksüdayonu ve glomerüler hiperselülaritenin tam yanıt olasılığını artırdığı belirlendi (p<0,05). Elli beş nüksün %70'i PLN, %18'i MLN idi. PLN' de nüksün tedavisi CyC (%47) takiben Rtx idi (%31). Nüks tedavisinde hastaların %75'inde yanıt, %10'unda yanıtsızlık, %15'inde kronik böbrek yetersizliği (KBY) gelişimi vardı. MLN nüks tedavisinde %70 yanıt, %20 yanıtsızlık, %10 KBY gelişimi saptandı. İndüksiyonda CyC alanların %23'ü, MMF alanların %7'si; idamede azatiyoprin alanların %32'si, MMF alanların %11'i nüks etmişti (p<0,001). Nükslerde %24 ekstrarenal, %7 serolojik aktivite mevcuttu. Nüksü olan ve serolojik aktivitesi olmayan rebiyopsilerde AI yüksekti. Başlangıç ve nüks indüksiyonunda CNİ verilen 13 hastanın tamamı 12. ayda remisyona girmişti (%70 MLN). Rtx verilen 31 hastanınsa %74'ünde yanıt, %23'ünde KBY, %3'ünde enfeksiyon nedeniyle ölüm gerçekleşmişti. Sonuç: PLN ve MLN'de MMF indüksiyon ve idame tedavisinde başarılı bir ilaçtır. İndüksiyon tedavisine yanıtsızlarda veya nükslerde Rtx ve CNİ etkili olsa da daha iyi tedavilere gereksinim vardır. Histopatoloji aktivitenin gösterilmesinde önemlidir ve tedavi yanıtını öngörmede yardımcı olabilir. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Copyright of Journal of Turkish Society for Rheumatology is the property of Galenos Yayinevi Tic. LTD. STI and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)