Search

Işık, Turgay (Balikesir Author), Aim: Acute vascular events show a circadian rhythm and daily variation. Previous studies demonstrated that ST segment elevation myocardial infarction (STEMI) increases in winter season; however, the prognosis of the patients that presented at different seasons has not been investigated yet. In this study we investigated the seasonal mortality variation of the patients who underwent primary percutaneous coronary intervention (PCI) for STEMI. Materials and methods: We reviewed 2644 consecutive patients treated with primary PCI for STEMI. The date of STEMI was obtained from medical record. Patients were divided into groups depending on the season to the applicant. Group I (Autumn) had 570 (21.6%) patients, Group II (Winter) had 807 (305%) patients, Group III (Spring) had 734 (27.8%) patients and Group IV (Summer) had 533 (20.2%) patients. Results: Age, sex and most of cardiovascular risk factors and angiographic features were comparable among groups. When compared to the group IV, in hospital reinfarction (re-MI) incidence was significantly higher in group II (3.2% vs 0.8%, p: 0.009). There were no differences between groups for in hospital and long term mortality, long term re-MI, target vessel revascularization and major adverse cardiac events (MACE). Conclusion: This study showed that there were no seasonal variation in hospital and long-term mortality, long term re-MI and MACE after primary PCI for STEMI. Besides, in hospital re- MI incidence was significantly higher in winter when compared to the summer.

Musküler Distrofiler, temelde kas-iskelet sistemini tutan kalıtsal geçişli bir hastalık grubudur. Bu grup hastalıklar içinde bulunan Duchenne Musküler Distrofi (DMD) ,1/3600-1/6000 oranında erkeklerde görülen, X’e bağlı geçiş gösteren distrofin genindeki mutasyona bağlı en sık görülen musküler distrofidir. Distrofin bir membran proteini olup,bozuk olması yada yokluğunda hücre içi kalsiyum artışına yol açarak kas kasılmasını bozar hatta hücre nekrozuna ilerleyebilir.(1-2) DMD tanısı için en önemli bulgular, çoğunlukla 5 yaş civarında başlayan, baldır kaslarında psödohipertrofi, proksimal kaslarda güçsüzlük, basamak çıkmada güçlük, yürüme anormallikleridir.(3) 18 yaşın altında DMD’li hastaların yaklaşık %90’ında kardiyak tutulum saptanmıştır ve bu vakaların çoğunluğunu dilate kardiyomiyopatiler oluşturur.(4) Şiddetli dilate kardiyomiyopati konjestif kalp yetersizliğine önderlik ederek DMD ’li hastaların %20’sinin ölüm sebebini oluşturur. (3-4) DMD hastalarında kalp tutulumu sıklığı ve ciddiyeti nedeniyle son kılavuzlar tanı konulduktan itibaren 10 yaş altında 2 yılda bir, 10 yaş üzerinde ise yılda bir kez transtorasik ekokardiyografik görüntüleme yapmayı önermektedir.(2) DMD’de kardiyak tutulumu gösteren ekokardiyografik kanıtlar; sol ventrikül hipertrofisi, bölgesel duvar hareket bozuklukları, kardiyak boşluklarda genişleme, kapak anomalileri ve sol ventrikül sistolik disfonksiyonudur.(4) DMD hastalarında kardiyak tutulum oldukça yüksek oranda olmasına rağmen izole sol ventrikül anevrizması nadir görülen bir durumdur. Sol ventrikül anevrizmaları transtorasik ekokardiyografiyle rahatlıkla görülebilmektedir. LV anevrizmaları için %93 sensitivite ve %94 özgüllüğe sahiptir. Gerçek sol ventrikül anevrizmaları, miyokardiyal hasar sonucu miyokardın tüm katmanlarının fibrozisi ve incelmesiyle oluşur. Rüptür riski düşüktür. Yaş ile ilişkili olarak konservatif olarak yönetilmesi önerilmektedir. LV anevrizmaları için cerrahi endikasyonlar; optimal medikal tedaviye rağmen tekrarlayan konjestif kalp yetersizliği, sistemik embolizasyon, sürekli ventriküler aritmiler ve inatçı anginadır.(5-6)Bilinen DMD nedeniyle takipli 18 yaşında erkek hasta, göğüs ağrısı, çarpıntı yakınmasıyla kliniğimize başvurdu. Tansiyon arteriyel 100/60 mmHg, nabız 100/dk idi. Fizik muayenesinde apikal odakta 2/6 sistolik üfürüm mevcuttu. Çekilen elektrokardiyografisinde sinüs ritmi ve inferior derivasyonlarda ST elevasyonu tespit edildi. Hastanın daha önce kardiyak tutulum öyküsü yoktu. Hastaya yapılan transtorasik ekokardiyografide sol ventrikül ejeksiyon fraksiyonu %25, sol ventrikülde genişleme, posterior segmentte lokalize anevrizma ve hafif mitral yetersizliği saptandı (Resim 1-2). Saptanan anevrizmanın, gerçek sol ventrikül anevrizması olması ve rüptür riskinin düşük olması nedeniyle medikal tedavi düzenlenerek taburcu edildi. Sonuç olarak DMD hastalarında kardiyak tutulum asemptomatik olsalar bile transtorasik ekokardiyografiyle rahatlıkla tespit edilebilir